اَبر ؛ 🫧☁️

کسرِ نور - قسمت اول

سرشاخه های تُرد نور را تکه تکه کرد، ریخت
در چای. هم‌زمان که لیوان را هم می‌زد زیر لب زمزمه می‌کرد.
چای را که نوشید اینبار نورِ کاغذ پیچ شده را روی لب گذاشت و با فندک آتش زد‌. یک کام عمیق گرفت و از لب دورش کرد.
به فیلتری که اکنون سرخاب سفیدابی برای خود داشت لبخند زد و دود را بیرون داد. در میانه پوک سوم بود که با خودش چشم در چشم شد. خودش که در آن آینه قدی بزرگِ رو به روی آشپزخانه به کابینت تکیه داده بود و نور در دست داشت.
دست را بالا آورد که کامِ چهارم را بگیرد، حرکات خود را در آینه دنبال کرد.
نور را که به لب گذاشت. روشنایی ای وسیع کل خانه را در بر گرفت. تصویرِ در آینه چیزی جز یک سفیدی مطلق نبود.