بسوزد نمایشگاه کتاب، سوخت جگرم.

نمایشگاه گران و مختص اغنیا بود.

دوستان محتاج دعاتونم برای سلامتی آبجی کوچیکم.

شما رعیت‌ها نمیخواید به من کتاب هدیه بدید؟

خدایا ما رو از شّر شیطان و انسان‌های گرمایی محفوظ بدار.

موقعی که غصه دارید به غم و غربت امام زمان فکر کنید.

خدایا شکرت.

سلام به همه
برای یکی از نزدیکانم مشکل اورژانسی و گرفتاری عمیقی پیش اومده
شما نفستون حقه
دعا کنید و حمد شفا بخونید
ممنون

فَاللّهُ خَيْرٌ حافِظاً وَ هُوَ اَرْحَمُ الرّاحِمينَ

اِنّا تَوَجَّهْنا وَاسْتَشْفَعْنا وَتَوَسَّلْنا بِكَ اِلَى اللّهِ وَقَدَّمْناكَ بَيْنَ يَدَىْ حاجاتِنا.

ایران، ایران امام رضاست.
برکات امام هشتم، امام رئوف شامل حال همه‌ی آحاد کشور است.
[۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳]

انا لله و انا الیه راجعون.

ای دوست بر جنازه دشمن چو بگذری
شادی مکن که با تو همین ماجرا رود...
-سعدی

-خدای دهه شصت خدایِ‌الان هم هست...

کدام کشور را سراغ دارید که بتواند در مقابل این همه حوادث بایستد؟
-جنگ تحمیلی
_منافقین و جنگ داخلی
-عدم کفایت رئیس جمهور وقت
-شهادت شهیدبهشتی
- شهادت رئیس‌جمهور جدید و نخست وزیر
-شهادت فرماندهان جنگ در حادثه هواپیما

امروز تو نگاه همه‌ی مردم یه «نمیشه باورم...» بود که تبدیل به اشک می‌شد و می‌ریخت زمین.

خدایا اگر شر و بلا و بیماری و آسیبی برای آقای ما، امام خامنه‌ای هست؛ یا اون رو دفع و یا ما رو بلاگردون ایشون کن.

گفتم به‌نظرت این را چه کسی گفته؟: «از دست دادن شهید دکتر رئیسی برای ما سخت است اما ملتِ ما ملتِ ایستاده و بیداری است. ما اعتمادمان به خدای متعال زیاد است و ان‌شاالله می‌دانیم به لطف خداوند، ملت ایران از این حادثهٔ تلخ به عنوانِ یک فرصت استفاده خواهد کرد..»

بدونِ ‌مکث گفت «آقا»
گفتم از کجا فهمیدی؟
گفت: مگر چندنفر در دنیا هست که بتواند یک غمِ عمومی‌ای که هر لحظه انگار بیشتر می‌جوشد را این‌طور حماسه‌ساز و باصَلابت و صبور و شاکِر روایت کند؟ که داغ پشتِ داغ دیده باشد ولی با لبخندش آب از آب تکان نخورد؟
گفت به دوستان‌ت بگو موعظه کردن بلد نیستم! اما جماعت! ما وقتی می‌فهمیم که از دست داده باشیم؛ هزینهٔ بیداری‌ها گران است. جانِ ما به فدایِ این سید اولادِ پیغمبر؛ قدرش را بدانید. هم او را بشناسید. هم او را بشناسانید. او نگاهش به راهِ روشن حقیقت است؛ تکراری‌ست که بگویم «ببینید او کیست که حاج‌قاسم سربازش بود» اما حالا ببینید او کیست که شهیدِمان یارَش بود؛ ببینید امام(ره) که بود که سیدِ ما اَمین‌ش بود؛ ببینید حسین‌(ع) که بود که انقلابِ ما وارثِ راهش بود؛ ببینید مَهدی(عج) کیست که قُلّه همان نقطهٔ ظهورش خواهد بود.

شما به راه رفتن شهید رئیسی کنار حضرت آقا نگاه کنید، چی می‌بینید؟
من راه رفتن طلبه‌‌ی جوانی رو پشت استادش بعد از کلاس درس می‌بینیم. تواضع ،برق چشم‌ها، نگاه‌هایی که با شوق به دهان استاد دوخته شده، محبتی که از قاب تلوزیون و گوشی هم قابل درکه و لبخندی که حاصل وصال به مطلوبه!
من هم برای شما آقای رئیسی، و هم برای خودمون گریه می‌کنم. بیچاره ما! بیچاره ما که چون شمایی رو از دست دادیم.

میلاد دخانچی می‌نویسد «نسبت به این اخبار حس خاصی درونم تحریک نشد» و می‌نویسد «رئیسی یک چهره‌ی ملی نبود و با انتصابات بالا آمد» و به ما توصیه می‌کند که ملی بودن را یاد بگیریم و تمرین کنیم.
حالا سخن به میان می‌آید که کدام ملت؟! امان از رسانه و اهالی رسانه که خیال می‌کنند همه‌چیز جز آنچه که آنها در ذهن دارند غیر واقعی است. ما اشک‌های پیرمرد‌ها و پیرزن‌ها را دیدیم، اشک‌های رفتگرها و سرباز‌ها را، اشک‌های نوجوان‌ها و جوان‌ها، چادری‌ها، غیر چادری‌ها، سیگار به دست‌ ها، تتو دار ها، عقیق به دست‌ ها، ویلچر نشسته‌ها، نوزاد به بغل‌ ها، ما مردم واقعی را دیدیم که اشک‌های واقعی روی گونه‌هایشان سُر می‌خورد.
نکند ملت ذهن‌های شما آن فواحشی اند که جامعه‌ای آزاد می‌خواهند برای بی‌بندوباری، برای دریوزه‌ی توجه بودن؟ ملت در ذهن شما کیست آقای دخانچی، که حضور میلیون‌ها نفر در خیابان‌ها را امری ملی نمی‌دانید؟ ملت در ذهن شما کیست که گریستن‌های دسته‌جمعی را حاصل تشکیل یک روح جمعی و امری ملی نمی‌دانید؟ شما از کدام کثرات جامعه صحبت می‌کنید؟ نکند جمع‌های دهن دریده‌ی سال 1401 کثرات جامعه‌ی ذهنیِ شمایند؟!
ایراد از شماست، ایراد از مُردگی روح و بی‌غیرتی و بی‌رگ بودن شما و امثال شماست. اینکه شما نه برای یک انسان و نه برای رئیس جمهور خود، برای کشور و ملت(!) خود حزن و نگرانی‌ای احساس نکردید؛ نشانه‌ی چه چیزی می‌تواند باشد؟
می‌گویید «اگر فوت رئیس دولت نمی‌تواند ما را هم‌دل کند یعنی یک‌جای کار میلنگد.» بله درست است اما آنچه که لنگ می‌زند چیست؟ آنچه که از دست رفته چیست؟ آن قسمت از وجود شما و امثال‌تان کجا و کی اینگونه بی‌عار شده؟ اینکه جماعت بی‌شرفی به رقص و پایکوبی در مرگ رئیس دولت مشغول هستند نشان می‌دهد که این رخداد امری غیر ملی است؟ یا نشان می‌دهد که رئیسی شخصی انتصابی و مال دیگران و مورد توافق منتصبان خود است؟!
رئیسی برای ملت بود، برای ملت تلاش می‌کرد. برای پیرمرد‌هاو جوان‌های دورترین نقطه در آذربایجان شرقی، برای مردم نقاط صفر مرزی، برای مردم مناطق محروم خراسان جنوبی، برای اهالی پر توقع کلان‌شهر ها، برای دانشجو‌های بی‌مسئولیت و بی‌فکر این روزها، برای هنرمندها، برای اتباع، برای زن زندگی آزادی‌ها.. آیا ندیدید و نشنیدید یا نخواستید که فهم کنید؟! یک شخصیت دیگر چطور ثابت کند که از آن ملت است؟
فی‌الواقع شما درکی از اسلام ندارید. از جهاد، مبارزه، تقوا، خون دادن، از حکومت اسلامی درکی ندارید. در شام هزاران نفر به هلهله و شادی و رقص و پایکوبی پرداختند و در کربلا 72 تن همراه امام معصوم باقی ماندند. آیا کثرت دلیل بر حقانیت است؟ (هرچند که معلوم شد اکثریت کجا ایستاده‌اند)