🌹🌹🌹🍀🍀مهمترین شیوه های تربیت نفس در قرآن🌹قسمت پنجم🌹۳-یاد مرگ و قیامت
یکی ازروشهای تاثیر گذار قرآن برای تربیت نفس ،یاد مرگ می باشد. یاد مرگ و قیامت در تهذیب روح انسان، تأثیر فراوان دارد وشهوتها رادرنفس می میراند و غفلت انسان را از بین می برد. یاد مرگ آرزوها را کوتاه می کند، موجب بیداری و کناره گیری از گناهان شده و آدمی را برای سرای جاودانی آماده می سازد . هر که از مردن ،عبرت نگیرد و بیچارگی و عجز خود راهنگام مرگ به خاطر نیاورد و طول توقف خود را در قبر وحیرانی در قیا مت را ملاحظه نکند؛ امید رسیدن به سعادت در او نیست. ازطرفی، انسان باید با خود شرط کند که بر خلاف امر الهی رفتار نکند. 🌹🍀به این طریق که نفس خود را مخاطب قرار دهد و به او یاد آور شود که من جز سرمایه گران بهای عمر کالایی ندارم و اگر از دست برود، تمام هستی ام از دست می رود و به خود بگوید: فکر کن عمر تو پایان یافته و از دیدن حوادث بعد از مرگ سخت پشیمان شده ای و فریاد «رّب ارجعون» سر داده ای، سپس به نفس خویش در مورد مراقبت از اعضاء و جوارح سفارش کند.🌹🍀
قرآن کریم علت گمراهی افراد معصیت کار را ، فراموشی قیامت و روز حساب می داند ومی فرماید: « إِنَّ الَّذينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَديدٌ بِما نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ» (ص،26) کسانی که از راه خداوند گمراه شوند، عذاب شدیدی به خاطر فراموش کردن روز حساب دارند.
امام صادق علیه السلام می فرماید: ذکر الموت، یمیت الشهوات فی النفس و یقلع منابت الغفله (مجلسی، 1404 ق، ج 6 : 132)؛ یاد مرگ،شهوتها در نفس را می میراند و غفلت انسان را از بین می برد.🌹🌹
كسي كه همواره به ياد مرگ و قيامت باشد، بيشک مراقب اعمال و رفتار و خود خواهد بود و تلاش ميكند تا كارش را بر طبق رضاي حق تعالي و مطابق با دستوراتش انجام دهد. همچنين ياد مرگ،آثاری به همراه خود دارداز جمله ،غفلتزدايي و آگاهي بخشي و زهد و بي رغبتي به دنيا وکوتاهی آرزوها را می توان نام برد.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
6
یکی ازروشهای تاثیر گذار قرآن برای تربیت نفس ،یاد مرگ می باشد. یاد مرگ و قیامت در تهذیب روح انسان، تأثیر فراوان دارد وشهوتها رادرنفس می میراند و غفلت انسان را از بین می برد. یاد مرگ آرزوها را کوتاه می کند، موجب بیداری و کناره گیری از گناهان شده و آدمی را برای سرای جاودانی آماده می سازد . هر که از مردن ،عبرت نگیرد و بیچارگی و عجز خود راهنگام مرگ به خاطر نیاورد و طول توقف خود را در قبر وحیرانی در قیا مت را ملاحظه نکند؛ امید رسیدن به سعادت در او نیست. ازطرفی، انسان باید با خود شرط کند که بر خلاف امر الهی رفتار نکند. 🌹🍀به این طریق که نفس خود را مخاطب قرار دهد و به او یاد آور شود که من جز سرمایه گران بهای عمر کالایی ندارم و اگر از دست برود، تمام هستی ام از دست می رود و به خود بگوید: فکر کن عمر تو پایان یافته و از دیدن حوادث بعد از مرگ سخت پشیمان شده ای و فریاد «رّب ارجعون» سر داده ای، سپس به نفس خویش در مورد مراقبت از اعضاء و جوارح سفارش کند.🌹🍀
قرآن کریم علت گمراهی افراد معصیت کار را ، فراموشی قیامت و روز حساب می داند ومی فرماید: « إِنَّ الَّذينَ يَضِلُّونَ عَنْ سَبيلِ اللَّهِ لَهُمْ عَذابٌ شَديدٌ بِما نَسُوا يَوْمَ الْحِسابِ» (ص،26) کسانی که از راه خداوند گمراه شوند، عذاب شدیدی به خاطر فراموش کردن روز حساب دارند.
امام صادق علیه السلام می فرماید: ذکر الموت، یمیت الشهوات فی النفس و یقلع منابت الغفله (مجلسی، 1404 ق، ج 6 : 132)؛ یاد مرگ،شهوتها در نفس را می میراند و غفلت انسان را از بین می برد.🌹🌹
كسي كه همواره به ياد مرگ و قيامت باشد، بيشک مراقب اعمال و رفتار و خود خواهد بود و تلاش ميكند تا كارش را بر طبق رضاي حق تعالي و مطابق با دستوراتش انجام دهد. همچنين ياد مرگ،آثاری به همراه خود دارداز جمله ،غفلتزدايي و آگاهي بخشي و زهد و بي رغبتي به دنيا وکوتاهی آرزوها را می توان نام برد.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
6
🌹🌹🌹🍀🍀۶-دعا
از نظر قرآن مجید، دعا ندای فطرت بیدار انسان خداجوست که از عمق جانش برمی خیزد و همانند عاشقی شیدا، معشوق ناپیدایش را می خواند و به درگاهش دست نیاز می برد. خداجویان عاشق در سختی و راحتی، گرسنگی وسیری، اندوه و شادی، نیازمندی و بی نیازی و... او را می خوانند. قرآن مجید، حالت خوش خداجویان مخلص را چنین توصیف می کند: «تَتَجافى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعا»(سجده، 16) بستر خواب را رها می کنند، پروردگارشان را با بیم و امید می خوانند .
دعا محبوبترین عمل، نزد خدا بوده و مایه رشد و سعادت انسان است. خدای تعالی به رسولش می فرماید:«وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَ لْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ »( بقره، 186)؛ هنگامی که بندگانم درباره من از تو می پرسند (بگو) البته که من به آنها نزدیکم. کسی که مرا بخواند ، اجابت می کنم. پس باید دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان آورند تا به حق و سعادت راه یابند.
دعا، مایه ارزش انسان در درگاه الهی است و اعتنای خدا به بشر به واسطه دعا و راز و نیاز و گریه و زاری به درگاه او می باشد. خداوند متعال به رسولش می فرماید: « قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُم»(فرقان، 77) بگو اگر دعای شما نباشد، پروردگار من به شما اعتنایی نمی کند. پروردگار متعال، بندگانش را دوست دارد و خیر و سعادت آنان را می خواهد و نمی پسندد که بندگانش بد بخت و بدعاقبت شوند. از این رو، آنان را به مقتضای فطرت دعوت کرده و راه رشد و سعادت را به آنها نشان داده که مبادا از دعا غفلت کنند و سفارش می کند:« ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَکُمْ» (غافر، 60) مرا بخوانيد تا دعاى شما را بپذيرم.🌹🍀
در روایات اهل بیت علیهم السلام ،گاهی از دعا به عنوان عبادتی مستقل، بهترین عبادت، مغز و روح پرستش یاد شده و از محبوبترین کارها در روی زمین شمرده شده است . گاهی نیز از آن به عنوان وسیله رفع گرفتاریها، دفع بلا و مصیبت، شفای دردها، کلید نجات، گنجینه رستگاری، سلاح و سپر مؤمن و بهترین وسیله نزدیکی به درگاه خدا یاد شده است. پیشوایان ما می کوشیدند، فرهنگ دعا و استمداد از درگاه خداوند متعال در میان مسلمانان برای همیشه زنده بماند. از این رو، به پیروان خود سفارش می کردند در تمام حالات زندگی با خدا ارتباط داشته و حاجت های خود را از او بخواهند از او کمک بگیرند. حتی مسائل کوچک خود را با خدا در میان بگذارند . چنانچه در حدیث قدسی آمده که خداوند به حضرت موسی (ع) فرمود:🌹🍀
« یا موسی سلنی کلّ ما تحتاج الیه، حتی علف شاتک و ملح عجینک»(مجلسی ، 1404 ق ، ج 93 : 303)؛ ای موسی! به هر چه نیاز داری، حتی علف گوسفند و نمک خمیرت را از من بخواه.پیامبر اکرم(ص) فرمود:« الدعا مخ العباده . »(مجلسی ، 1404 ق، ج 93 : 300)؛ دعا مغز و روح عبادت است .همچنین فرمود:"دعا، سلاح مؤمن و ستون دین و نور آسمانها و زمین است." (کلینی، 1365، ج 4 : 213)🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
از نظر قرآن مجید، دعا ندای فطرت بیدار انسان خداجوست که از عمق جانش برمی خیزد و همانند عاشقی شیدا، معشوق ناپیدایش را می خواند و به درگاهش دست نیاز می برد. خداجویان عاشق در سختی و راحتی، گرسنگی وسیری، اندوه و شادی، نیازمندی و بی نیازی و... او را می خوانند. قرآن مجید، حالت خوش خداجویان مخلص را چنین توصیف می کند: «تَتَجافى جُنُوبُهُمْ عَنِ الْمَضاجِعِ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ خَوْفاً وَ طَمَعا»(سجده، 16) بستر خواب را رها می کنند، پروردگارشان را با بیم و امید می خوانند .
دعا محبوبترین عمل، نزد خدا بوده و مایه رشد و سعادت انسان است. خدای تعالی به رسولش می فرماید:«وَ إِذَا سَأَلَکَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُوا لِي وَ لْيُؤْمِنُوا بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ »( بقره، 186)؛ هنگامی که بندگانم درباره من از تو می پرسند (بگو) البته که من به آنها نزدیکم. کسی که مرا بخواند ، اجابت می کنم. پس باید دعوت مرا بپذیرند و به من ایمان آورند تا به حق و سعادت راه یابند.
دعا، مایه ارزش انسان در درگاه الهی است و اعتنای خدا به بشر به واسطه دعا و راز و نیاز و گریه و زاری به درگاه او می باشد. خداوند متعال به رسولش می فرماید: « قُلْ ما يَعْبَؤُا بِكُمْ رَبِّي لَوْ لا دُعاؤُكُم»(فرقان، 77) بگو اگر دعای شما نباشد، پروردگار من به شما اعتنایی نمی کند. پروردگار متعال، بندگانش را دوست دارد و خیر و سعادت آنان را می خواهد و نمی پسندد که بندگانش بد بخت و بدعاقبت شوند. از این رو، آنان را به مقتضای فطرت دعوت کرده و راه رشد و سعادت را به آنها نشان داده که مبادا از دعا غفلت کنند و سفارش می کند:« ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَکُمْ» (غافر، 60) مرا بخوانيد تا دعاى شما را بپذيرم.🌹🍀
در روایات اهل بیت علیهم السلام ،گاهی از دعا به عنوان عبادتی مستقل، بهترین عبادت، مغز و روح پرستش یاد شده و از محبوبترین کارها در روی زمین شمرده شده است . گاهی نیز از آن به عنوان وسیله رفع گرفتاریها، دفع بلا و مصیبت، شفای دردها، کلید نجات، گنجینه رستگاری، سلاح و سپر مؤمن و بهترین وسیله نزدیکی به درگاه خدا یاد شده است. پیشوایان ما می کوشیدند، فرهنگ دعا و استمداد از درگاه خداوند متعال در میان مسلمانان برای همیشه زنده بماند. از این رو، به پیروان خود سفارش می کردند در تمام حالات زندگی با خدا ارتباط داشته و حاجت های خود را از او بخواهند از او کمک بگیرند. حتی مسائل کوچک خود را با خدا در میان بگذارند . چنانچه در حدیث قدسی آمده که خداوند به حضرت موسی (ع) فرمود:🌹🍀
« یا موسی سلنی کلّ ما تحتاج الیه، حتی علف شاتک و ملح عجینک»(مجلسی ، 1404 ق ، ج 93 : 303)؛ ای موسی! به هر چه نیاز داری، حتی علف گوسفند و نمک خمیرت را از من بخواه.پیامبر اکرم(ص) فرمود:« الدعا مخ العباده . »(مجلسی ، 1404 ق، ج 93 : 300)؛ دعا مغز و روح عبادت است .همچنین فرمود:"دعا، سلاح مؤمن و ستون دین و نور آسمانها و زمین است." (کلینی، 1365، ج 4 : 213)🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀مهمترین شیوه های تربیت نفس در قرآن🌹قسسمت ششم🌹۷-ذکر خدا
ذکر خدای سبحان از بهترین اعمال نزد خدا، و نشان همنشینی با محبوب واقعی بوده و مایه شرافت و رستگاری انسان می باشد. در آیات و روایات مورد سفارش واقع شده است. قرآن کریم می فرماید:«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِيراً » (احزاب، 41) اى كسانى كه ايمان آوردهايد. خدا را بسيار ياد كنيد. 🌹🌹
علی علیه السلام می فرماید: ذکر الله، سجیّه کل محسن و شیمه کل مؤمن(تمیمی آمدی، 1366، ج 4 : 30)؛ یاد خدا، خصلت هر نیکوکار و خوی هر مؤمنی است.امام صادق علیه السلام فرمود: ما مِن شیءٍ إلّا و له حدّ ینتهی الیه إلّا الذکر، فلیس له حدّ ینتهی الیه ... (کلینی، ج 4، 1365: 258) هر چیزی را حدّی است که به آن منتهی می شود، مگر ذکر که حدّی ندارد که به آن پایان یابد.🌹🍀
از آیات قرآنی و سخنان اولیای گرامی اسلام ،استفاده می شود که ذکر عبارت است از، یاد خدا در همه احوال و پیشامدها و توجه به حضور در محضر الهی و او را حاضر و ناظر بر اعمال و رفتار خویش دانستن و این که هیچ امری بر او پوشیده نمی ماند. از این رو، هنگام روبرو شدن با تکالیف واجب به یاد خدا بوده و آنها را انجام دهد و هنگام روبرو شدن با محرمات و معاصی از خدا، غافل نباشد و از انجام آن پرهیز نماید .🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
ذکر خدای سبحان از بهترین اعمال نزد خدا، و نشان همنشینی با محبوب واقعی بوده و مایه شرافت و رستگاری انسان می باشد. در آیات و روایات مورد سفارش واقع شده است. قرآن کریم می فرماید:«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْکُرُوا اللَّهَ ذِکْراً کَثِيراً » (احزاب، 41) اى كسانى كه ايمان آوردهايد. خدا را بسيار ياد كنيد. 🌹🌹
علی علیه السلام می فرماید: ذکر الله، سجیّه کل محسن و شیمه کل مؤمن(تمیمی آمدی، 1366، ج 4 : 30)؛ یاد خدا، خصلت هر نیکوکار و خوی هر مؤمنی است.امام صادق علیه السلام فرمود: ما مِن شیءٍ إلّا و له حدّ ینتهی الیه إلّا الذکر، فلیس له حدّ ینتهی الیه ... (کلینی، ج 4، 1365: 258) هر چیزی را حدّی است که به آن منتهی می شود، مگر ذکر که حدّی ندارد که به آن پایان یابد.🌹🍀
از آیات قرآنی و سخنان اولیای گرامی اسلام ،استفاده می شود که ذکر عبارت است از، یاد خدا در همه احوال و پیشامدها و توجه به حضور در محضر الهی و او را حاضر و ناظر بر اعمال و رفتار خویش دانستن و این که هیچ امری بر او پوشیده نمی ماند. از این رو، هنگام روبرو شدن با تکالیف واجب به یاد خدا بوده و آنها را انجام دهد و هنگام روبرو شدن با محرمات و معاصی از خدا، غافل نباشد و از انجام آن پرهیز نماید .🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀چنان که قرآن کریم می فرماید: « يَعْلَمُ خائِنَةَ الْأَعْيُنِ وَ ما تُخْفِي الصُّدُورُ» ( غافر، 19) خداوند، خیانت های چشمان و آنچه در سینه ها پنهان ساخته اند، می داند. در روایتی امام صادق (ع) از جمله سخت ترین تکالیف خداوند بر بندگانش را به یاد خدا بودن در هر جا شمرده، می فرماید: « منظور از ذکر خدا، گفتن « سبحان الله و الحمد الله و لا اله الا الله و الله اکبر» نیست، گرچه اینها هم ذکر است، بلکه مقصود آن است که اگر انسان با حرام خدا رو به رو شد، یاد خدا او را از آن باز دارد.» (مجلسی ، 1404 ق، ج 93 : 151)🌹🌹
امام صادق علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل کرده که فرمود:« هر کسی که اوامر خدا را اطاعت نموده و از گناهان پرهیز کرد، همانا او ذاکر خداست،گرچه نماز و روزه (مستحبی) و قرائت قرآن او اندک باشد و هر کس که معصیت و نافرمانی خدا نماید، خدا را فراموش کرده، گرچه نماز و روزه و تلاوت قرآن او بیش از حد معمول بوده باشد.»( مجلسی، 1404 ق، ج 93 : 156)🍀🌹
از این احادیث به خوبی روشن می شود که منظور از ذکر، تنها ذکر زبانی نیست. گرچه ذکر زبانی هم ذکر بوده و در اسلام دارای اهمیت است. لکن مقصود حقیقی از ذکر خدا ، رسیدن به درجه ای از ایمان و اعتقاد است که انسان بر اثر آن ،پیوسته خود را زیر نظر خدا دانسته و در نهان و آشکار، او را شاهد وناظر اعمالش بداند و از زشتی ها دوری گزیده و وظایف خود را برابر او انجام دهد. به عبارت دیگر، حقیقت ذکر، توجه قلبی به خداوند متعال است که در اعمال انسان پرتو افکند. ذکر خدا انواعی دارد که برخی از آنها را در زیر می آوریم:🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
امام صادق علیه السلام از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل کرده که فرمود:« هر کسی که اوامر خدا را اطاعت نموده و از گناهان پرهیز کرد، همانا او ذاکر خداست،گرچه نماز و روزه (مستحبی) و قرائت قرآن او اندک باشد و هر کس که معصیت و نافرمانی خدا نماید، خدا را فراموش کرده، گرچه نماز و روزه و تلاوت قرآن او بیش از حد معمول بوده باشد.»( مجلسی، 1404 ق، ج 93 : 156)🍀🌹
از این احادیث به خوبی روشن می شود که منظور از ذکر، تنها ذکر زبانی نیست. گرچه ذکر زبانی هم ذکر بوده و در اسلام دارای اهمیت است. لکن مقصود حقیقی از ذکر خدا ، رسیدن به درجه ای از ایمان و اعتقاد است که انسان بر اثر آن ،پیوسته خود را زیر نظر خدا دانسته و در نهان و آشکار، او را شاهد وناظر اعمالش بداند و از زشتی ها دوری گزیده و وظایف خود را برابر او انجام دهد. به عبارت دیگر، حقیقت ذکر، توجه قلبی به خداوند متعال است که در اعمال انسان پرتو افکند. ذکر خدا انواعی دارد که برخی از آنها را در زیر می آوریم:🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀الف- ذکر زبانی
ذکر زبانی، به جا آوردن حمد و ثنای الهی، نجوا کردن (آهسته حرف زدن)، درد دل کردن، درخواست کمک از در گاه خدای سبحان و پناه بردن از شر شیاطین انس و جن به آن بارگاه مقدس است. ذکر زبانی گرچه از تمام مراتب ذکرنازلتر است ولی در عین حال مفید فایده است.
در روایات اهل بیت علیهم السلام این گونه ذکر، زیاد به چشم می خورد و حتی مورد سفارش قرار گرفته است ؛ آن گونه که خود آن بزرگواران نیز در این زمینه، الگوی پیروان خود هستند.امام صادق علیه السلام فرمود:« پدرم کثیر الذکر بود. من او را هنگام غذا خوردن و راه رفتن در حال ذکر خدا می یافتم، حتی صحبت کردن با دیگران، او را از یاد خدا باز نمی داشت . زبانش با گفتن لا اله الا الله به کامش چسبیده بود. او ما را جمع می کرد. کسانی را که قرآن خواندن می دانستند به قرائت قرآن و کسانی را که قرآن خواندن نمی دانستند، به ذکر خدا فرمان می داد تا خورشید طلوع کند» (کلینی، 1365، ج 4 : 258).
تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها گفتن تسبیحات اربعه، یا الله، یا رب، لا حول ولا قوّه الا بالله و استغفار و مانند آن، از جمله ذکرهای زبانی می باشند که هر کدام ثواب مخصوصی داشته و اثر ارزنده ای در انسان ایجاد می کند. باید توجه داشت، که ذکر زبانی لقلقه زبان نشود و همراه با غفلت دل نباشد،بلکه ذکر زبانی نشان ذکر قلبی باشد.🌹🌹
ب- ذکر قلبی
ذکر قلبی، همان توجه به خدای سبحان است که دل را صفا و صیقل داده، جلوه گاه محبوب می کند و روح را تصفیه کرده، انسان را از قید اسارت نفس می رهاند. اگر قلب به ذکر محبوب و یاد حق تعالی عادت کرد و با آن عجین شد، انسان را دگرگون می کند. بطوری که حرکات و سکنات چشم، زبان، دست، پا و سایر اعضا با ذکر حق انجام می گیرد و برخلاف وظایف، امری انجام نمی دهند. کاملترین و بهترین مراتب ذکر نیز، همین است که در همه مراتب انسانی جاری شده ،و حکمش ظاهر و باطن و نهان و آشکار را دربرمی گیرد و اگر ذکر زبانی از نظر اسلام مطلوب است و به آن سفارش شده، سرّش در آن است که زبان قلب گشوده شود و به حدی برسد که زبان، چشم، گوش و سایر اعضای بدن از قلب پیروی کنند تا بدین وسیله دل برای ورود صاحب منزل پاک و پاکیزه گردد.🌹🌹
برخی از مفسرین آورده اند:" چون نور ايمان به تدريج در دل تابيده مىشود و هم چنان رو به زيادى مىگذارد تا به حد تمام رسيده و حقيقتش كامل شود. مرتبه اول آن كه همان تاثر قلب است عبارت است از وجل و ترس و تكان خوردن دل در هنگام ذكر خدا، و جمله« إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ»(انفال، 2) جز اين نيست كه مؤمنين كامل كسانى ميباشند كه چون خدا ياد كرده شود دلها آنها بترسد، اشاره به آن است."(طباطبایی،ج 9، 1374 :11)🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
ذکر زبانی، به جا آوردن حمد و ثنای الهی، نجوا کردن (آهسته حرف زدن)، درد دل کردن، درخواست کمک از در گاه خدای سبحان و پناه بردن از شر شیاطین انس و جن به آن بارگاه مقدس است. ذکر زبانی گرچه از تمام مراتب ذکرنازلتر است ولی در عین حال مفید فایده است.
در روایات اهل بیت علیهم السلام این گونه ذکر، زیاد به چشم می خورد و حتی مورد سفارش قرار گرفته است ؛ آن گونه که خود آن بزرگواران نیز در این زمینه، الگوی پیروان خود هستند.امام صادق علیه السلام فرمود:« پدرم کثیر الذکر بود. من او را هنگام غذا خوردن و راه رفتن در حال ذکر خدا می یافتم، حتی صحبت کردن با دیگران، او را از یاد خدا باز نمی داشت . زبانش با گفتن لا اله الا الله به کامش چسبیده بود. او ما را جمع می کرد. کسانی را که قرآن خواندن می دانستند به قرائت قرآن و کسانی را که قرآن خواندن نمی دانستند، به ذکر خدا فرمان می داد تا خورشید طلوع کند» (کلینی، 1365، ج 4 : 258).
تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها گفتن تسبیحات اربعه، یا الله، یا رب، لا حول ولا قوّه الا بالله و استغفار و مانند آن، از جمله ذکرهای زبانی می باشند که هر کدام ثواب مخصوصی داشته و اثر ارزنده ای در انسان ایجاد می کند. باید توجه داشت، که ذکر زبانی لقلقه زبان نشود و همراه با غفلت دل نباشد،بلکه ذکر زبانی نشان ذکر قلبی باشد.🌹🌹
ب- ذکر قلبی
ذکر قلبی، همان توجه به خدای سبحان است که دل را صفا و صیقل داده، جلوه گاه محبوب می کند و روح را تصفیه کرده، انسان را از قید اسارت نفس می رهاند. اگر قلب به ذکر محبوب و یاد حق تعالی عادت کرد و با آن عجین شد، انسان را دگرگون می کند. بطوری که حرکات و سکنات چشم، زبان، دست، پا و سایر اعضا با ذکر حق انجام می گیرد و برخلاف وظایف، امری انجام نمی دهند. کاملترین و بهترین مراتب ذکر نیز، همین است که در همه مراتب انسانی جاری شده ،و حکمش ظاهر و باطن و نهان و آشکار را دربرمی گیرد و اگر ذکر زبانی از نظر اسلام مطلوب است و به آن سفارش شده، سرّش در آن است که زبان قلب گشوده شود و به حدی برسد که زبان، چشم، گوش و سایر اعضای بدن از قلب پیروی کنند تا بدین وسیله دل برای ورود صاحب منزل پاک و پاکیزه گردد.🌹🌹
برخی از مفسرین آورده اند:" چون نور ايمان به تدريج در دل تابيده مىشود و هم چنان رو به زيادى مىگذارد تا به حد تمام رسيده و حقيقتش كامل شود. مرتبه اول آن كه همان تاثر قلب است عبارت است از وجل و ترس و تكان خوردن دل در هنگام ذكر خدا، و جمله« إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ»(انفال، 2) جز اين نيست كه مؤمنين كامل كسانى ميباشند كه چون خدا ياد كرده شود دلها آنها بترسد، اشاره به آن است."(طباطبایی،ج 9، 1374 :11)🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀علی علیه السلام فرمود:"همانا خداوند سبحان، ذکر را جلا و صفای دلها قرار داده است." (تمیمی آمدی، 1366، ج 2 : 558)امام خمینی قدس سرّه می نویسد:« پس ای عزیز! در راه ذکر و یاد محبوب، تحمل مشاقّ هر چه بکنی، کم کرده ای. دل را عادت بده به یاد محبوب، بلکه به خدا، صورت قلب، صورت ذکر حق شود کلمه طیبه لا اله الا الله صورت اخیره و کمال أقصای نفس گردد که از این زادی بهتر برای سلوک الی الله و مصلحی نیکوتر برای معایب نفس و راهبری خوبتر در معارف الهیه یافت نشود. پس اگر طالب کمالات ... و مهاجر الی الله هستی، قلب را عادت بده به تذکّر محبوب...» (موسوی الخمینی، 1375، ج 1 : 249).
ذکر عملی ،آن است که که انسان در عمل ،خدا را ناظر و شاهد اعمال و رفتار خود دانسته، هر جا که صحبت واجب باشد، آن جا حاضر بوده و هر جا صحبت از محارم الهی، گناه و نافرمانی خدا باشد، غایب باشد و در حال گناه و نافرمانی دیده نشود.ذکر خدا و یادآوری صفات و نعمتهای الهی، نیاز حیاتی برای انسان بودن و انسانی زیستن است. یاد خدا، نگهبان هویت انسان و پاسدار ارزشهای معنوی است. ذکر خدا،ریشه اصلاح قلب و موجب آبادی و حیات آن و روشن بینی، اطمینان و آرامش دل است. اینک به برخی از آثار ارزنده ذکر خدا می پردازیم:
الف- آرامش و اطمینان دل:🌹🌹
روح انسان « ربّانی» است« قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي » (اسراء، 85) بگو: روح از فرمان پروردگار من است" ویا فرموده است : « وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي » ( حجر، 29) و در او از روح خود (يك روح شايسته و بزرگ) دميدم، تا با خدا پیوند نداشته باشد، قرار و آرام نمی گیرد. پیوند روح و دل انسان با خدا به وسیله یاد خدا، پدید می آید و برقرار می ماند. علت اصلی اضطرابها و آشفتگی های روانی، خستگیها و افسردگیهای روحی انسان دوره صنعتی ،غفلت از یاد خدا است. برای آرامش دل باید به یاد خدا روی آورد:« أَلاَ بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ »(رعد، 28) آگاه باشيد، تنها با ياد خدا دلها آرامش مىيابد!
ب- توجه خدا به انسان:🌹🍀
در صورتی که انسان به یاد خدا باشد، خدا به یاد اوست. « فَاذْكُرُوني أَذْكُرْكُم » (بقره، 152) و توجه خدا که مدیر و مدبّر همه امور است به انسان ،همه مشکلات جسمی و روحی او را برطرف می سازد. 🌹🍀
ج - رستگاری
قرآن کریم می فرماید: «وَ اذْكُرُوا اللَّهَ كَثيراً لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»(جمعه، 10) زیاد به یاد خدا باشید، امید است رستگار شوید. 🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
ذکر عملی ،آن است که که انسان در عمل ،خدا را ناظر و شاهد اعمال و رفتار خود دانسته، هر جا که صحبت واجب باشد، آن جا حاضر بوده و هر جا صحبت از محارم الهی، گناه و نافرمانی خدا باشد، غایب باشد و در حال گناه و نافرمانی دیده نشود.ذکر خدا و یادآوری صفات و نعمتهای الهی، نیاز حیاتی برای انسان بودن و انسانی زیستن است. یاد خدا، نگهبان هویت انسان و پاسدار ارزشهای معنوی است. ذکر خدا،ریشه اصلاح قلب و موجب آبادی و حیات آن و روشن بینی، اطمینان و آرامش دل است. اینک به برخی از آثار ارزنده ذکر خدا می پردازیم:
الف- آرامش و اطمینان دل:🌹🌹
روح انسان « ربّانی» است« قُلِ الرُّوحُ مِنْ أَمْرِ رَبِّي » (اسراء، 85) بگو: روح از فرمان پروردگار من است" ویا فرموده است : « وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي » ( حجر، 29) و در او از روح خود (يك روح شايسته و بزرگ) دميدم، تا با خدا پیوند نداشته باشد، قرار و آرام نمی گیرد. پیوند روح و دل انسان با خدا به وسیله یاد خدا، پدید می آید و برقرار می ماند. علت اصلی اضطرابها و آشفتگی های روانی، خستگیها و افسردگیهای روحی انسان دوره صنعتی ،غفلت از یاد خدا است. برای آرامش دل باید به یاد خدا روی آورد:« أَلاَ بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ »(رعد، 28) آگاه باشيد، تنها با ياد خدا دلها آرامش مىيابد!
ب- توجه خدا به انسان:🌹🍀
در صورتی که انسان به یاد خدا باشد، خدا به یاد اوست. « فَاذْكُرُوني أَذْكُرْكُم » (بقره، 152) و توجه خدا که مدیر و مدبّر همه امور است به انسان ،همه مشکلات جسمی و روحی او را برطرف می سازد. 🌹🍀
ج - رستگاری
قرآن کریم می فرماید: «وَ اذْكُرُوا اللَّهَ كَثيراً لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»(جمعه، 10) زیاد به یاد خدا باشید، امید است رستگار شوید. 🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀روش های تربیت نفس در قرآن🌹قسمت هفتم🌹۸- عبودیت
عبادت، اظهار بندگي و نياز در پيشگاه خداوند تعالي، و بيان خو استه ها و تقاضاي تكامل از درگاهش و تقديس ذات مقدس اوست. عبادت و بندگي در برابر پروردگار متعال، مايه پرهيزگاري و تقرب به ذات اقدس الهي است.
قرآن كريم مي فرمايد: « يا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمُ الَّذي خَلَقَكُمْ وَ الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ » (بقره، 21) اي مردم، پروردگارتان را كه شما و پیشینیانتان را آفريده بپرستيد، شايد با تقوا شويد. هر چه انسان در مسير عبادت خدا گام بردارد، نزد خدا و خلق محبوبتر و با ارزشتر مي شود. به عبارت ديگر، در جهان آفرينش معيار ارزش گذاري مخلوقات، عبادت وبندگی است. هر چه انسان از راه عبادت، كوچكي و وابستگي خويش را به خداوند نشان دهد از عزت و آزادگي بيشتري بر خوردار مي گردد."امام صادق عليه السلام فرمودند: امام حسين عليه السلام نزد يارانش آمدند و فرمودند، خداوند معتال بندگان را جز براي اينكه او را بشناسند، نيافريد. وقتي آنان خدا را شناختند او را مي پرستند و هرگاه او را بپرستند از پرستش ديگران بي نياز خواهند بود." (مجلسی، 1404 ق، ج 5 : 314). 🌹🍀
بنابراين، ارزش عبادت در اين است كه انسان را از تمام مخلوقات خدا بي نياز كرده، او را در اوج آزاد گي و عزت، وابسته به ذات مقدس خدا نگه مي دارد كه عين رستگاري است. چنان كه امير مومنان علي عليه السلام فرمود: " عبادت فوز و رستگاري است."( تمیمی آمدی، 1366، ج 1 : 25) خداوند در آفرينش انسان، هدف بسيار مهمي را دنبال كرده است. قرآن كريم آن هدف مهم را چنين معرفي مي كند:«وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ »( ذاریات، 56) من جنّ و انس را نيافريدم جز براى اينكه عبادتم كنند (و از اين راه تكامل يابند و به من نزديك شوند)!🌹🍀
چنان كه گذشت انسان با پرستش خدا، ارج و منزلت خويش را بالا مي برد وگرنه، ذات مقدس خداوند، كمترين نيازي به عبادات ما ندارد. از اين رو، خداوند در ابتداي آفرينش انسان از او پيمان مي گيرد كه در مسير عبادت او كه «صراط مستقيم » است، گام بردارد و جز او را نپرستند كه آن راه شيطان است. 🌹🌹خداي تعالي در قرآن مجيد مي فرمايد: «أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يا بَني آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّيْطانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبينٌ * وَ أَنِ اعْبُدُوني هذا صِراطٌ مُسْتَقيمٌ» ( یس، 61- 60) اي فرزندان آدم! آيا با شما پيمان نبستم كه شيطان را نپرستيد؟ زيرا او دشمن آشكار شماست و مرا عبادت كنيد كه راه راست همين است. 🍀🌹درتفسیر این آیه آورده اند:"خداوند سبحان در اين آيه ضمن اين كه انسان را از عبادت و اطاعت شيطان منع مي كند، هدف و غايت زيستن را،عبادت و اطاعت از خود مي داند و پيمان و قانون خلقت را شاهد مي آورد كه بايد انسانها عبوديت خدا را بر بندگي غير خدا مقدم بدارند و دليلش را، درست بودن اين راه مي داند ."(مکارم شیرازی، 1374، ج 18 : 224).🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
عبادت، اظهار بندگي و نياز در پيشگاه خداوند تعالي، و بيان خو استه ها و تقاضاي تكامل از درگاهش و تقديس ذات مقدس اوست. عبادت و بندگي در برابر پروردگار متعال، مايه پرهيزگاري و تقرب به ذات اقدس الهي است.
قرآن كريم مي فرمايد: « يا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُوا رَبَّكُمُ الَّذي خَلَقَكُمْ وَ الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ » (بقره، 21) اي مردم، پروردگارتان را كه شما و پیشینیانتان را آفريده بپرستيد، شايد با تقوا شويد. هر چه انسان در مسير عبادت خدا گام بردارد، نزد خدا و خلق محبوبتر و با ارزشتر مي شود. به عبارت ديگر، در جهان آفرينش معيار ارزش گذاري مخلوقات، عبادت وبندگی است. هر چه انسان از راه عبادت، كوچكي و وابستگي خويش را به خداوند نشان دهد از عزت و آزادگي بيشتري بر خوردار مي گردد."امام صادق عليه السلام فرمودند: امام حسين عليه السلام نزد يارانش آمدند و فرمودند، خداوند معتال بندگان را جز براي اينكه او را بشناسند، نيافريد. وقتي آنان خدا را شناختند او را مي پرستند و هرگاه او را بپرستند از پرستش ديگران بي نياز خواهند بود." (مجلسی، 1404 ق، ج 5 : 314). 🌹🍀
بنابراين، ارزش عبادت در اين است كه انسان را از تمام مخلوقات خدا بي نياز كرده، او را در اوج آزاد گي و عزت، وابسته به ذات مقدس خدا نگه مي دارد كه عين رستگاري است. چنان كه امير مومنان علي عليه السلام فرمود: " عبادت فوز و رستگاري است."( تمیمی آمدی، 1366، ج 1 : 25) خداوند در آفرينش انسان، هدف بسيار مهمي را دنبال كرده است. قرآن كريم آن هدف مهم را چنين معرفي مي كند:«وَ مَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُونِ »( ذاریات، 56) من جنّ و انس را نيافريدم جز براى اينكه عبادتم كنند (و از اين راه تكامل يابند و به من نزديك شوند)!🌹🍀
چنان كه گذشت انسان با پرستش خدا، ارج و منزلت خويش را بالا مي برد وگرنه، ذات مقدس خداوند، كمترين نيازي به عبادات ما ندارد. از اين رو، خداوند در ابتداي آفرينش انسان از او پيمان مي گيرد كه در مسير عبادت او كه «صراط مستقيم » است، گام بردارد و جز او را نپرستند كه آن راه شيطان است. 🌹🌹خداي تعالي در قرآن مجيد مي فرمايد: «أَلَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يا بَني آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّيْطانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبينٌ * وَ أَنِ اعْبُدُوني هذا صِراطٌ مُسْتَقيمٌ» ( یس، 61- 60) اي فرزندان آدم! آيا با شما پيمان نبستم كه شيطان را نپرستيد؟ زيرا او دشمن آشكار شماست و مرا عبادت كنيد كه راه راست همين است. 🍀🌹درتفسیر این آیه آورده اند:"خداوند سبحان در اين آيه ضمن اين كه انسان را از عبادت و اطاعت شيطان منع مي كند، هدف و غايت زيستن را،عبادت و اطاعت از خود مي داند و پيمان و قانون خلقت را شاهد مي آورد كه بايد انسانها عبوديت خدا را بر بندگي غير خدا مقدم بدارند و دليلش را، درست بودن اين راه مي داند ."(مکارم شیرازی، 1374، ج 18 : 224).🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀۹- - زهد وترک تعلقات دنیوی
زهد راستين آن است كه انسان نسبت به غير خدا، بي رغبت و نسبت به خدا، راغب باشد . آن خدايي كه همه عا لم دردست اوست و در اعماق هستي انسان، حضور و ظهورداشته و بر آن احاطه دارد.نشانه زهد در سوره حديد آمده است:« لِکَيْلاَ تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَ لاَ تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ » (حدید، 23) اين بخاطر آن است كه براى آنچه از دست دادهايد تأسف نخوريد و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشيد. اگر كسي خواست بفهمد كه آيا به مقام زهد رسيده و به قرارگاه آن بار يافته است يا نه، نشانه آن اين است كه، نه هنگام آمدن متاع دنيا خوشحال شود و نه هنگام رخت بربستن آن نگران گردد.
🌹🍀قرآن ،همان گونه كه هدف وحي را پاکی روح آدمي مي داند، راه تهذيب روح را هم ارائه كرده و مي فرمايد: « وَ لِيَبْتَلِيَ اللَّهُ ما في صُدُورِكُمْ وَ لِيُمَحِّصَ ما في قُلُوبِكُمْ وَ اللَّهُ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ»(آل عمران، 154) و اينها براي اين است كه خداوند آن چه را كه در سينه هايتان پنهان داريد، بيازمايد. و آنچه را در دلهاي شما (از ايمان) است، خالص گرداند. 🌹🍀جهاد اكبر واصغر و هر گونه دستور الهي، براي آزمودن دل است. اگر دلي تيره باشد، خداوند با فیوضات مکررخود از راه آزمون هاي علمي و عملي ،این تيرگي ها را برطرف می كند. 🌹🌹
گناه، آلودگي است و گنهكار، آلوده است و آلوده را به حريم كبرياي الهي راهي نيست. خداوند وقتي ناخالصي را زدود، صفا را در قلب مي نهد. البته، شفافيت و صفا مراتبي دارد كه اگر به كمال خود برسد، خداي تعالي معرفت خود را تا آن جا كه ظرفيت دارد به آن قلب عطا مي كند و اگر به اين اوج نرسد، بعضي از مراحل پايين تر علوم و الهام ها را بهره او قرار مي دهد و گوشه اي از اسرار نهاني و غيب را به او مي فهماند.🌹🍀
قرآن كريم، مرجع همه اوصاف رذيله را، شرك و مبدأ همه اوصاف فاضله را ،ايمان به خدا و توحيد خالص مي داند. به اين معنا كه، منشأ گناهاني كه در قرآن و روايات به آنها اشاره شده مانند، غرور، ريا، عجب، تكبر و ... كه به هواپرستي منتهي مي شود وآن هم خود در واقع، نوعی شرك محسوب می گردد.🍀🌹خداوند در همین مورد می فر ماید: « قُلْ أَ رَأَيْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُوني ما ذا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْكٌ فِي السَّماوات» (احقاف،4) به آنان بگو: اين معبودهايى را كه غير از خدا پرستش مىكنيد به من نشان دهيد چه چيزى از زمين را آفريدهاند، يا شركتى در آفرينش آسمانها دارند؟ 🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
زهد راستين آن است كه انسان نسبت به غير خدا، بي رغبت و نسبت به خدا، راغب باشد . آن خدايي كه همه عا لم دردست اوست و در اعماق هستي انسان، حضور و ظهورداشته و بر آن احاطه دارد.نشانه زهد در سوره حديد آمده است:« لِکَيْلاَ تَأْسَوْا عَلَى مَا فَاتَکُمْ وَ لاَ تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ » (حدید، 23) اين بخاطر آن است كه براى آنچه از دست دادهايد تأسف نخوريد و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشيد. اگر كسي خواست بفهمد كه آيا به مقام زهد رسيده و به قرارگاه آن بار يافته است يا نه، نشانه آن اين است كه، نه هنگام آمدن متاع دنيا خوشحال شود و نه هنگام رخت بربستن آن نگران گردد.
🌹🍀قرآن ،همان گونه كه هدف وحي را پاکی روح آدمي مي داند، راه تهذيب روح را هم ارائه كرده و مي فرمايد: « وَ لِيَبْتَلِيَ اللَّهُ ما في صُدُورِكُمْ وَ لِيُمَحِّصَ ما في قُلُوبِكُمْ وَ اللَّهُ عَليمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ»(آل عمران، 154) و اينها براي اين است كه خداوند آن چه را كه در سينه هايتان پنهان داريد، بيازمايد. و آنچه را در دلهاي شما (از ايمان) است، خالص گرداند. 🌹🍀جهاد اكبر واصغر و هر گونه دستور الهي، براي آزمودن دل است. اگر دلي تيره باشد، خداوند با فیوضات مکررخود از راه آزمون هاي علمي و عملي ،این تيرگي ها را برطرف می كند. 🌹🌹
گناه، آلودگي است و گنهكار، آلوده است و آلوده را به حريم كبرياي الهي راهي نيست. خداوند وقتي ناخالصي را زدود، صفا را در قلب مي نهد. البته، شفافيت و صفا مراتبي دارد كه اگر به كمال خود برسد، خداي تعالي معرفت خود را تا آن جا كه ظرفيت دارد به آن قلب عطا مي كند و اگر به اين اوج نرسد، بعضي از مراحل پايين تر علوم و الهام ها را بهره او قرار مي دهد و گوشه اي از اسرار نهاني و غيب را به او مي فهماند.🌹🍀
قرآن كريم، مرجع همه اوصاف رذيله را، شرك و مبدأ همه اوصاف فاضله را ،ايمان به خدا و توحيد خالص مي داند. به اين معنا كه، منشأ گناهاني كه در قرآن و روايات به آنها اشاره شده مانند، غرور، ريا، عجب، تكبر و ... كه به هواپرستي منتهي مي شود وآن هم خود در واقع، نوعی شرك محسوب می گردد.🍀🌹خداوند در همین مورد می فر ماید: « قُلْ أَ رَأَيْتُمْ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَرُوني ما ذا خَلَقُوا مِنَ الْأَرْضِ أَمْ لَهُمْ شِرْكٌ فِي السَّماوات» (احقاف،4) به آنان بگو: اين معبودهايى را كه غير از خدا پرستش مىكنيد به من نشان دهيد چه چيزى از زمين را آفريدهاند، يا شركتى در آفرينش آسمانها دارند؟ 🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀روش های تربیت نفس درقرآن🌹قسمت هشتم🌹۱۰-خوف و رجا
شخص باایمان، گرچه باید همواره از جهت گناه و خطای خود از عذاب الهی بترسد و از کیفر و مؤاخذه او ایمن نباشد، ولی در عین حال باید به رحمت و آمرزش پروردگار مهربان نیز امیدوار باشد.🌹🍀
🌹« رجا»، به معنای امیدوار بودن و در مقابل ناامیدی است. انسان باید به رحمت الهی امیدوار باشد. امید به رحمت خدا، این است که انسان در عین حالی که در کسب رضای الهی می کوشد، برای دوری از عذاب خدا به خدا پناه برد و به او امیدوار باشدو نیز، برای نیل به درجات بالاتر کمال و رهایی از کوتاهیها و غفلتها و آثار ناشی از آنها، به رحمت الهی امید داشته باشد و گناهان او هر چند بسیار سنگین باشد، او را از رحمت خدا مأیوس نسازد، زیرا یأس از رحمت گسترده خدا، انسان را به ورطه گناه بیشتر می کشاند و فساد و تباهی فرد در اثر یأس زیاد می گردد. اما، اگر امیدوار باشد، با تنبه و توجه به گناه و فساد خویش و مشاهده روزنه نجات توبه کرده، از گناه بیشتر خودداری می کند و رو به اصلاح خویش می گذارد و ممکن است تا آنجا پیش رود که گذشته ناهنجار خویش را جبران کند.🌹🍀
خدای مهربان می فرماید: « وَ لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكافِرُونَ» (یوسف، 87) و از رحمت الهی مأیوس نباشید. زیرا جزء گروه کافران ،کسی از رحمت خدا ناامید نیست. ونیز می فرماید: « قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ » ( زمر، 53) بگو ای بندگان من که بر نفس خویش تعدّی کرده اید( یعنی به خود ستم روا داشته، مرتکب گناه شده اید) از رحمت خدا مأیوس نشوید؛ زیرا خدا همه گناهان را می آمرزد. او آمرزنده و مهربان است.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
شخص باایمان، گرچه باید همواره از جهت گناه و خطای خود از عذاب الهی بترسد و از کیفر و مؤاخذه او ایمن نباشد، ولی در عین حال باید به رحمت و آمرزش پروردگار مهربان نیز امیدوار باشد.🌹🍀
🌹« رجا»، به معنای امیدوار بودن و در مقابل ناامیدی است. انسان باید به رحمت الهی امیدوار باشد. امید به رحمت خدا، این است که انسان در عین حالی که در کسب رضای الهی می کوشد، برای دوری از عذاب خدا به خدا پناه برد و به او امیدوار باشدو نیز، برای نیل به درجات بالاتر کمال و رهایی از کوتاهیها و غفلتها و آثار ناشی از آنها، به رحمت الهی امید داشته باشد و گناهان او هر چند بسیار سنگین باشد، او را از رحمت خدا مأیوس نسازد، زیرا یأس از رحمت گسترده خدا، انسان را به ورطه گناه بیشتر می کشاند و فساد و تباهی فرد در اثر یأس زیاد می گردد. اما، اگر امیدوار باشد، با تنبه و توجه به گناه و فساد خویش و مشاهده روزنه نجات توبه کرده، از گناه بیشتر خودداری می کند و رو به اصلاح خویش می گذارد و ممکن است تا آنجا پیش رود که گذشته ناهنجار خویش را جبران کند.🌹🍀
خدای مهربان می فرماید: « وَ لا تَيْأَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكافِرُونَ» (یوسف، 87) و از رحمت الهی مأیوس نباشید. زیرا جزء گروه کافران ،کسی از رحمت خدا ناامید نیست. ونیز می فرماید: « قُلْ يا عِبادِيَ الَّذينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَميعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحيمُ » ( زمر، 53) بگو ای بندگان من که بر نفس خویش تعدّی کرده اید( یعنی به خود ستم روا داشته، مرتکب گناه شده اید) از رحمت خدا مأیوس نشوید؛ زیرا خدا همه گناهان را می آمرزد. او آمرزنده و مهربان است.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀حقیقت رجا آن است که آدمی، دل خود را برای انتظار محبوب و به دست آوردن آن آماده سازد. برای رسیدن به آن تلاش کند و نسبت به آنچه از قدرت و اختیار او خارج است، امید فضل و کرم خدا را داشته باشد. این حالت، رجا نام دارد. ولی هر گاه اسباب رسیدن به آن امر مورد انتظار را آماده نکرده باشد، آن را غرور و نادانی می نامند. با توجه به معنای حقیقی رجا به این نتیجه می رسیم که انسان هر چند پاره ای گناهان را انجام داده باشد، نباید از رحمت الهی نومید شده و در انجام وظایف دینی خود تعلل ورزد. زیرا شیطان مترصد همین لحظه بوده تا خرمن طاعت و بندگی بنده را به آتش کشاند و ناامیدی را بر او مسلط سازد.🌹🌹
«خوف»، در لغت به معنای ترس، بیم و هراس بوده(دهخدا، 1334، واژه خوف) و در اصطلاح عبارت است از آن که، قلب به جهت نگرانی از حوادث ناخوشایندی که در آینده نزدیک تحقق می یابد به درد آید و بسوزد.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
«خوف»، در لغت به معنای ترس، بیم و هراس بوده(دهخدا، 1334، واژه خوف) و در اصطلاح عبارت است از آن که، قلب به جهت نگرانی از حوادث ناخوشایندی که در آینده نزدیک تحقق می یابد به درد آید و بسوزد.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀انسان باید از خدا بترسد و دل مؤمن باید لبریز از این گونه ترس باشد. البته، ترس از خدا از آن جهت نیست که خدا- نعوذ بالله- موجود ترسناکی است، ترس از خدا معانی و مراتبی دارد. یک معنای ترس از خدا، ترس از خشم خدا و عذاب خدا در دنیا و آخرت است و منشا خشم و عذاب الهی، نافرمانی بشر است. انسان اگر از قدرت برتری بترسد، نافرمانی نمی کند و چه قدرتی به قدرت الهی می رسد. بنابر این، باید ترس از خدا مانع نافرمانی بشر گردد. 🌹🍀نیز، ترس از خدا به همین معنا در جایی صادق است که انسان در صدد فرمانبری بر آمده؛ اما از انجام فرمان آنچنان که شایسته است برنیامده و تمام همت، توان و توجه خود را برای فرمانبری به کار نبرده است. باز باید ترسید که مبادا، چنین اطاعت دست و پا شکسته ای، مقبول حضرت حق نیفتد . چنین خوفی به معنای دلهره داشتن، دارای ارزش بوده و مقبول در درگاه خداست. چنین ترسی، دقت بیشتر در درستی اعمال و افزودن بر طاعت و درجه اخلاص نیت را به دنبال دارد.🌹🌹
اگر انسان چنین ترسی در دل نداشته باشد، خاطرش از ناحیه خدا و قبولی اعمال جمع باشد وسهل انگاری میکند، عمل نیک خود را ارزشمند می شمارد یا گناه خود را ناچیز و قابل چشم پوشی می انگارد. در نتیجه، از گناه هراسی نخواهد داشت و بر گناهان می افزاید و در اصلاح خود و کیفیت اعمال خود، نخواهد کوشید ودرنهایت، بر کمال خویش نمی افزاید.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
اگر انسان چنین ترسی در دل نداشته باشد، خاطرش از ناحیه خدا و قبولی اعمال جمع باشد وسهل انگاری میکند، عمل نیک خود را ارزشمند می شمارد یا گناه خود را ناچیز و قابل چشم پوشی می انگارد. در نتیجه، از گناه هراسی نخواهد داشت و بر گناهان می افزاید و در اصلاح خود و کیفیت اعمال خود، نخواهد کوشید ودرنهایت، بر کمال خویش نمی افزاید.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀معنای دیگر ترس از خدا، لرزش دل در برابر هیبت و عظمت الهی است. از چنین ترسی در آیات قرآن، به «خشیت» تعبیر شده است. خشیت، حالت خضوع و خشوع و تسلیم است. هر چه مرتبه آگاهی و معرفت انسان، نسبت به عظمت و جلال خدا افزون شود و خود را در برابر این عظمت نامتناهی کوچک و حیران احساس کند، درجه خشوع او افزون می گردد.🌹🍀
خداوند می فرماید:« إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ »(فاطر، 28) از ميان بندگان خدا، تنها دانشمندان از او مىترسند، و در جای دیگر می فرماید: « وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى * فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوى » (نازعات، 41- 40) آن کس که از مقام پروردگارش ترسیده و نفس را از هوا باز داشته، بهشت جایگاه اوست. کسی که به این مرتبه از خوف برسد، خداوند ابهت او را در دل همه جهانیان قرار می دهد.امام صادق علیه السلام در این باره می فرماید:"کسی که از خدا بترسد، خداوند همه چیز را از او می ترساند و کسی که از خدا نترسد، خداوند او را از هر چیزی می ترساند. "(کلینی، 1365، ج 3 : 110)🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
خداوند می فرماید:« إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ »(فاطر، 28) از ميان بندگان خدا، تنها دانشمندان از او مىترسند، و در جای دیگر می فرماید: « وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى * فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوى » (نازعات، 41- 40) آن کس که از مقام پروردگارش ترسیده و نفس را از هوا باز داشته، بهشت جایگاه اوست. کسی که به این مرتبه از خوف برسد، خداوند ابهت او را در دل همه جهانیان قرار می دهد.امام صادق علیه السلام در این باره می فرماید:"کسی که از خدا بترسد، خداوند همه چیز را از او می ترساند و کسی که از خدا نترسد، خداوند او را از هر چیزی می ترساند. "(کلینی، 1365، ج 3 : 110)🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀روش های تربیت نفس در قرآن🌹قسمت نهم🌹۱۰-خوف ورجا ...........ادامه مطلب ....🌹🌹.راه درست در زمینه خوف و رجا، راه اعتدال است، زیرا با توجه به بیان مفهوم رجا، رجای الهی دقیقاً، در راستای نجات انسان از گناهان گذشته و توبه و پشیمانی از آنها و رهایی از ادامه گناه عمل می کند. اگر نتیجه رجا، ادامه گناه یا افزایش آن باشد، طبعاً رجای غلط و انحرافی است که نمی تواند همراه با خوف باشد.🌹🍀
انسان به واسطه رجای بیش از حد ، به وادی آمال و آرزوهای بی جا کشیده می شود، و از انجام تکالیف باز می ماند و به واسطه خوف زیاد به ناامیدی کشیده می شود و در او انگیزه ای برای انجام وظایف باقی نمی ماند. به عبارت بهتر، رجا تا حد معینی خوب و پسندیده است و آن حد، غلبه نکردن بر خوف است. چنانچه امیدواری از حد خود تجاوز کند به غفلت از مکر و عذاب الهی می گراید. ( اعراف، 99)🌹🍀
همچنین خوف نیز، در حد معینی پسندیده است و آن حد، تحت الشعاع قرار ندادن امید است. اگر خوف از حد خود تجاوز کرد به ناامیدی منجر می شود وآن عین گمراهی خواهد بود. قرآن کریم می فرماید: « إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكافِرُونَ»( یوسف، 87) از رَوح و رحمت خدا مأیوس نمی شوند، مگر گروه کافران. اگر انسان بین خوف و رجا باشد به همان راه مستقیمی که راه اولیا و برگزیدگان خداست، دست یافته است. قرآن کریم آنان را چنین توصیف می کند: « إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعينَ » ( انبیا، 90) براستی آنان پیشی گیرندگان در خوبیها بودند و ما را از روی امید و بیم می خواندند و در برابر ما خاشع و فروتن بودند.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
انسان به واسطه رجای بیش از حد ، به وادی آمال و آرزوهای بی جا کشیده می شود، و از انجام تکالیف باز می ماند و به واسطه خوف زیاد به ناامیدی کشیده می شود و در او انگیزه ای برای انجام وظایف باقی نمی ماند. به عبارت بهتر، رجا تا حد معینی خوب و پسندیده است و آن حد، غلبه نکردن بر خوف است. چنانچه امیدواری از حد خود تجاوز کند به غفلت از مکر و عذاب الهی می گراید. ( اعراف، 99)🌹🍀
همچنین خوف نیز، در حد معینی پسندیده است و آن حد، تحت الشعاع قرار ندادن امید است. اگر خوف از حد خود تجاوز کرد به ناامیدی منجر می شود وآن عین گمراهی خواهد بود. قرآن کریم می فرماید: « إِنَّهُ لا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكافِرُونَ»( یوسف، 87) از رَوح و رحمت خدا مأیوس نمی شوند، مگر گروه کافران. اگر انسان بین خوف و رجا باشد به همان راه مستقیمی که راه اولیا و برگزیدگان خداست، دست یافته است. قرآن کریم آنان را چنین توصیف می کند: « إِنَّهُمْ كانُوا يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعينَ » ( انبیا، 90) براستی آنان پیشی گیرندگان در خوبیها بودند و ما را از روی امید و بیم می خواندند و در برابر ما خاشع و فروتن بودند.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀امام صادق علیه السلام از پدر بزرگوارش چنین نقل می کند:« هیچ بنده مؤمنی نیست مگر این که در قلب او دو نور است: نور خوف ( از گناهش که مبادا خداوند متعال او را کیفر دهد!) و نور امید ( به رحمت، فضل و آمرزش الهی که او را می بخشد.) که اگر این دو نور با هم سنجیده شود، هیچ یک بر دیگری زیادتی نکند. » (العروسی حویزی، 1415 ق، ج 3 : 176)🌹🍀
اگر بر قلب انسان، درد غفلت از مکر و عذاب خدا و غرور تکیه بر لطف خدا غالب بود، در اینجا خوف، برتر و لازمتر است و اگر ناامیدی از رحمت خدا بر قلب او غالب بود، امید واری بهتر است. 🌹🌹در مورد مؤمن متقی که ظاهر و باطن و آشکار و نهان او از اعمال ناپسند منزه است، بهتر آن است که خوف و رجا در قلب او متساوی و متعادل باشند.ا🌹ینکه می بینید در بسیاری از مردم، امیدواری به بخشش و عفو خداوندی بیش از ترس از عذاب الهی است به جهت کمی معرفت و مغرور شدن به لطف و عنایت خداست.🌹در حالی که در مورد زندگی قبل از مرگ ،چنین کسانی بهتر آن است که خوف ،بیش از رجا باشد و در لحظات مرگ آنان بهتر است رجا و خوش گمانی آنان بیش از خوف باشد. 🌹چرا که خوف، نقش شلاق را در وادار کردن به کار دارد. در حالی که به هنگام مرگ، کار از کار گذشته و موقع عمل به اتمام رسیده است، ولی در چنین موقعیتی، رجا و امید به خدا، قلب را تقویت کرده، خدا را در نظرش دوست داشتنی جلوه می دهد، خدایی که تمام امید و آرزوی انسان به اوست.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
اگر بر قلب انسان، درد غفلت از مکر و عذاب خدا و غرور تکیه بر لطف خدا غالب بود، در اینجا خوف، برتر و لازمتر است و اگر ناامیدی از رحمت خدا بر قلب او غالب بود، امید واری بهتر است. 🌹🌹در مورد مؤمن متقی که ظاهر و باطن و آشکار و نهان او از اعمال ناپسند منزه است، بهتر آن است که خوف و رجا در قلب او متساوی و متعادل باشند.ا🌹ینکه می بینید در بسیاری از مردم، امیدواری به بخشش و عفو خداوندی بیش از ترس از عذاب الهی است به جهت کمی معرفت و مغرور شدن به لطف و عنایت خداست.🌹در حالی که در مورد زندگی قبل از مرگ ،چنین کسانی بهتر آن است که خوف ،بیش از رجا باشد و در لحظات مرگ آنان بهتر است رجا و خوش گمانی آنان بیش از خوف باشد. 🌹چرا که خوف، نقش شلاق را در وادار کردن به کار دارد. در حالی که به هنگام مرگ، کار از کار گذشته و موقع عمل به اتمام رسیده است، ولی در چنین موقعیتی، رجا و امید به خدا، قلب را تقویت کرده، خدا را در نظرش دوست داشتنی جلوه می دهد، خدایی که تمام امید و آرزوی انسان به اوست.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀روش های تربیت نفس در قرآن🌹قسمت دهم🌹۱۱-تعلیم و تعلّم
اول معلم انسان، خداست و بعد از او انبیاء الهی هستند که این وظیفه را به دوش می کشند .« الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ * عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ » (علق، 5-4) همان كسى كه بوسيله قلم تعليم نمود و به انسان آنچه را نمىدانست ياد داد!" نکته این است که، جهاد با جهل، همانند، جهاد با دشمن بر آنها فرض است و اهمیت یکی از دیگری کمتر نیست ،بلکه اگر مسلمانان در مسأله جهاد با جهل پیروز نشوند در جهاد با دشمن پیروز نخواهند شد، زیرا یک ملت جاهل همواره محکوم به شکست است ولذا، از آنها میخواهد یک جامعه عالم پرور داشته باشند.🌹🍀
خداوند درهمین مورد می فرماید: « وَ ما كانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَ لِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ » (توبه، 122) شایسته نیست همگی به سوی میدان جهاد کوچ کنند، چرا از هر گروهی از آنان طایفه ای کوچ نمی کند و طایفه ای در مدینه نمی ماند تا در دین و معارف و احکام اسلام آگاهی یابند".نکته ای که از این آیه برداشت می شود این است که خداوند، انسان را موجودی تربیت پذیرآفریده است وحتما باید، توسط انسان های فرهیخته موردتعلیم وتربیت قرار گیرد تا هدف اصلی خلقت تأمین شود وراه سعادت را بیابد وبه سعادت عقبی دست یابد وگرنه، اگر رها شود به گفته قرآن ،ازحیوانات هم پست تر می شود!🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
اول معلم انسان، خداست و بعد از او انبیاء الهی هستند که این وظیفه را به دوش می کشند .« الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ * عَلَّمَ الْإِنْسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ » (علق، 5-4) همان كسى كه بوسيله قلم تعليم نمود و به انسان آنچه را نمىدانست ياد داد!" نکته این است که، جهاد با جهل، همانند، جهاد با دشمن بر آنها فرض است و اهمیت یکی از دیگری کمتر نیست ،بلکه اگر مسلمانان در مسأله جهاد با جهل پیروز نشوند در جهاد با دشمن پیروز نخواهند شد، زیرا یک ملت جاهل همواره محکوم به شکست است ولذا، از آنها میخواهد یک جامعه عالم پرور داشته باشند.🌹🍀
خداوند درهمین مورد می فرماید: « وَ ما كانَ الْمُؤْمِنُونَ لِيَنْفِرُوا كَافَّةً فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ كُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِيَتَفَقَّهُوا فِي الدِّينِ وَ لِيُنْذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذا رَجَعُوا إِلَيْهِمْ لَعَلَّهُمْ يَحْذَرُونَ » (توبه، 122) شایسته نیست همگی به سوی میدان جهاد کوچ کنند، چرا از هر گروهی از آنان طایفه ای کوچ نمی کند و طایفه ای در مدینه نمی ماند تا در دین و معارف و احکام اسلام آگاهی یابند".نکته ای که از این آیه برداشت می شود این است که خداوند، انسان را موجودی تربیت پذیرآفریده است وحتما باید، توسط انسان های فرهیخته موردتعلیم وتربیت قرار گیرد تا هدف اصلی خلقت تأمین شود وراه سعادت را بیابد وبه سعادت عقبی دست یابد وگرنه، اگر رها شود به گفته قرآن ،ازحیوانات هم پست تر می شود!🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
🌹🌹🌹🍀🍀۱۲-ابتلا و امتحان
رويدادها و حوادث طبیعی وغیر طبیعی ورفت وآمد نعمتهاي دنيوي ، بايد به عنوان يك وسيله آزمايش و ابتلاء از طرف خداوند، بدانیم تا انسان آن را ابزاري براي رشد و رسیدن به كمال معنوي خود تلقي نمايد. خداوند مي فرمايد: شما را به خير وشر مي آزماييم. «وَ نَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَيْر » (انبياء، 35) تا ناپاك از پاك جدا شود.« حَتَّى يَميزَ الْخَبيثَ مِنَ الطَّيِّب » (آل عمران، 179) و شما را مي آزماييم تا مجاهدان و صابران شما را بشناسيم و گفتارتان را بسنجيم. «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجاهِدينَ مِنْكُمْ وَ الصَّابِرينَ وَ نَبْلُوَا أَخْبارَكُمْ» (محمد"ص"، 31) و به گرسنگي و بيماري و ترس و نقصان محصول ...سنجش می کنیم. «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ » (بقره، 155)🌹🌹
در حديثي از امام صادق آمده است: مؤمن، مانند كفه ترازوست هر مقدار بر ايمانش افزوده گردد، بيشتر دچار بلا خواهد شد. (مجلسي، ج 67، 1404ق : 210) انسان مؤمن، در معرض بلا و امتحان در جان و مال و فرزندش قرار مي گيرد و اين امر، سبب بالا رفتن درجه ايمان اوشده و هرچه درجه ايمان بالاتر باشد، امتحانات الهي سخت تر مي شود.🌹🍀 مثل سختيها و ابتلائاتي كه انبيا و اولياي الهي مانند حضرت ابراهيم (ع) و حضرت نوح (ع) و يا حضرت موسي (ع) و يا حضرت رسول (ص) و ائمه معصومين (ع) داشته اند.انسان مؤمن ،رفاه را آزمايش و بلا را نعمت مي داند و در سايه بلاست كه مؤمن فولاد آبديده شده و بر درجه ایمان و كمالش افزوده مي گردد.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96
رويدادها و حوادث طبیعی وغیر طبیعی ورفت وآمد نعمتهاي دنيوي ، بايد به عنوان يك وسيله آزمايش و ابتلاء از طرف خداوند، بدانیم تا انسان آن را ابزاري براي رشد و رسیدن به كمال معنوي خود تلقي نمايد. خداوند مي فرمايد: شما را به خير وشر مي آزماييم. «وَ نَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَيْر » (انبياء، 35) تا ناپاك از پاك جدا شود.« حَتَّى يَميزَ الْخَبيثَ مِنَ الطَّيِّب » (آل عمران، 179) و شما را مي آزماييم تا مجاهدان و صابران شما را بشناسيم و گفتارتان را بسنجيم. «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ حَتَّى نَعْلَمَ الْمُجاهِدينَ مِنْكُمْ وَ الصَّابِرينَ وَ نَبْلُوَا أَخْبارَكُمْ» (محمد"ص"، 31) و به گرسنگي و بيماري و ترس و نقصان محصول ...سنجش می کنیم. «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ » (بقره، 155)🌹🌹
در حديثي از امام صادق آمده است: مؤمن، مانند كفه ترازوست هر مقدار بر ايمانش افزوده گردد، بيشتر دچار بلا خواهد شد. (مجلسي، ج 67، 1404ق : 210) انسان مؤمن، در معرض بلا و امتحان در جان و مال و فرزندش قرار مي گيرد و اين امر، سبب بالا رفتن درجه ايمان اوشده و هرچه درجه ايمان بالاتر باشد، امتحانات الهي سخت تر مي شود.🌹🍀 مثل سختيها و ابتلائاتي كه انبيا و اولياي الهي مانند حضرت ابراهيم (ع) و حضرت نوح (ع) و يا حضرت موسي (ع) و يا حضرت رسول (ص) و ائمه معصومين (ع) داشته اند.انسان مؤمن ،رفاه را آزمايش و بلا را نعمت مي داند و در سايه بلاست كه مؤمن فولاد آبديده شده و بر درجه ایمان و كمالش افزوده مي گردد.🌹🌹🌹🍀🍀@sadrasadat96