І гэта не тое,
і тое не гэта:
з вядра
выкідвае смецце варона.

«І што за пачвара?!.»
— крычаць
узбураныя вароны:
знікае
за дрэвамі верталёт.

Азірнуўся —
нехта бяжыць па маіх слядах:
сухое лісце.

Адгарадзіўся ад навакольля
плотам зь бярозаў і соснаў
і сам за німі стаіўся: лес.

Зьмяркаецца.
У парку крычаць вароны -
і крыкам намацваюцца, што яны ёсьць.

Такі прыгажун,
а зажураны: неба ня хоча
ужо ўсьміхацца табе, сланечнік?!.

Каменьне ў затоцы,
сярод каменьня шэрыя качкі:
восеньскі морак.

Лужына.
Захапіла жоўты кляновы ліст
і зашклілася лёдам: ейны!..

Вострыць і вострыць дзюбу
аб камень крумкач:
ну, ляці ўжо, досыць!..

Прыгажосць, пра якую Дастаеўскі казаў, што яна выратуе свет, ратуе свет пастаянна, спрадвеку — сама-ахвяруючыся, самапераўзыходзячыся, перакульваючыся ў сваю дыялектычную процілегласць — у пачварнае, і такім чынам далучаючы гэтую другую палову свету да сябе.

Тулю да грудзей абярэмак
паленаў скалелых:
і ў нас будзе нарэшце сьвята!..

Цягнецца з коміна дым
па-над сьнежным бязьмежжам:
адна сьцяжына — і тая ў неба.

Падпіў — і трымаецца што ёсьць сілы
аберуч за бохан хлеба:
стары вясковец.

Пакінуты дом. Зазірае ў акно
галінка зялёнай вішні:
няўжо нікога?!..

Блукаю па Вільні.
На даўніх мурах
новыя назвы.

Схаваўся ў царкву ад дажджу:
знянацку
зірнулі знаўпроць сьвятыя.

Дзе — старасьць,
дзе — маладосьць?!.
Зацьвілі яблыні сёньня.

Зьбягаюць струмкі з капяжа:
у асфальце
ямачкі-чаравічкі.

І гэта адзеньне?!. -
зьдзіўляецца клён:
касьцёл у леташніх рыштаваньнях.

Сьпеў у нябёсах,
нябёсы ў сьпеве:
жаўрук.

Боязна, што заўважаць
і што не заўважаць — таксама...
Суніцы зачырванелі.