Пакінуты дом. Зазірае ў акно
галінка зялёнай вішні:
няўжо нікога?!..

Блукаю па Вільні.
На даўніх мурах
новыя назвы.

Схаваўся ў царкву ад дажджу:
знянацку
зірнулі знаўпроць сьвятыя.

Дзе — старасьць,
дзе — маладосьць?!.
Зацьвілі яблыні сёньня.

Зьбягаюць струмкі з капяжа:
у асфальце
ямачкі-чаравічкі.

І гэта адзеньне?!. -
зьдзіўляецца клён:
касьцёл у леташніх рыштаваньнях.

Сьпеў у нябёсах,
нябёсы ў сьпеве:
жаўрук.

Боязна, што заўважаць
і што не заўважаць — таксама...
Суніцы зачырванелі.

Сярод залатых дзьмухаўцоў
адзін серабрысты:
у німбе?!.

Якімі высокімі павырасталі
быльнік і лебяда:
схаваўся б!..

Вось ужо і скончыўся лівень!..
А ліст кляновы лісту
яшчэ ўсё перадае першыя кроплі.

Далёка ісьці...
Смакчу
нясьпелую сліву.

Вецьце спусьціла ў замерлы ставок
і сама замерла:
вярбіна ў сьпёку.

Вуліцу заняло
паважнае шэсьце:
ідуць з пашы каровы.

Хочаш са мной
паблукаць па сьвеце? -
Да рукава бадзяк прычапіўся.

Хаваецца дзень
У кожным
акне па сонцы.

У ржышчы жытнёвым
конік застракатаў:
яшчэ нешта не зжата?!.

Гронкі рабіны
зачырванелі:
ўгару горнецца позірк.

Стаяць на балоце стагі
з асьнежанымі вярхамі -
тутэйшыя горы.

Рэчка замерзла. Мост
зьдзіўляецца лёду:
адкуль ты ўзяўся?!.

На непарушным сьнезе
лёгкі заечы сьлед
і чалавечы — цяжкі.