🌿🌾🌿


محور رحمت در سورۀ مباركۀ الرحمن، از همان ابتدا انسان است:
«الرَّحْمَنُ * عَلَّمَ الْقُرْآنَ * خَلَقَ الْإِنْسَانَ * عَلَّمَهُ الْبَيَانَ * الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبَانٍ * وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ‏ * وَ السَّمَاءَ رَفَعَهَا وَ وَضَعَ الْمِيزَانَ».

بنا بر اين آيات، خداوند به انسان است كه علم می‌آموزد؛ ماه و خورشيد را به گونه‌ای قرار داده كه محاسبات انسان بر مبنای آن قرار گيرد. گياهانِ ايستاده و بر خاك افتاده را حضرت او چنان آفريده كه مطيع و تسليم انسان باشند. در يك جمله، خداوند محور آفرينش را انسان قرار می‌دهد. اما در اين مرحله از سخن كه باد در غبغب انسان می‌افتد و به خود غرّه می‌شود، حضرت سبحان غرورش را بر سنگ‌فرش مذلت می‌كوبد و می‌فرمايد انسان جز آن مادّۀ نخستين، هيچ نيست:
«خَلَقَ الْإِنْسَانَ مِنْ صَلْصَالٍ كَالْفَخَّارِ»
(انسان را از گل خشكيده‌ای سفال‌مانند آفريد).
مبادا او بپندارد كه شرافتش به مادّه‌ برمی‌گردد كه از آن ساخته شده، بلكه ما او را از «صَلْصَالٍ كَالْفَخَّارِ» پديد آورده‌ايم.

به عبارتی، خداوند متعال به‌صراحت به انسان می‌گويد، وجود جسمانی او هيچ قوّتِ شايستۀ افتخاری ندارد و عظمت را از جايی ديگر می‌يابد و از اتصال به درگاه اوست كه آدمی سزاوار بانگ خوش «فَتَبارَكَ اللهُ أَحْسَنُ الْخالِقينَ» (پس آفرين باد بر خدا كه بهترين آفرينندگان است) می‌شود.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۵۶۵-۵۶۶.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2


@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿


اگر لحظه‌ای فیض خداوند قطع شود، هیچ وجودی بر جای نمی‌ماند. درك درست این احتیاج و فقر، عبودیت نام دارد.
عبد كسی است كه می‌داند تمام وجودش محتاج معبود است. هرچه انسان این مفهوم را بیشتر درك كند، بیشتر در عبودیت فرومی‌رود.

امیر مؤمنان(ع)، با درك عمیق مفهوم فقر خود و غنای خداوند فرمود:
«إِلَهِی كَفَی لِی عِزّاً أَنْ أَكُونَ لَكَ عَبْداً وَ كَفَی بِی فَخْراً أَنْ‏ تَكُونَ لِی رِبّاً».
خدایا، مرا این عزّت بس است كه بندۀ تو باشم و برایم این افتخار بس كه تو پروردگار من باشی.

تا انسان در پیشگاه خداوند به معنای واقعی احساس فقر نكند، وجودش آمادۀ دریافت تجلّیات الهی نمی‌شود؛ همان گونه كه ظرف اگر پر باشد، دیگر جایی برای دریافت چیزی ندارد. اگر انسان‌ها تهی بودن وجودشان در قبال خداوند را بفهمند، درهای خُمخانۀ الهی به روی این تهی‌پیمانگان گشوده می‌شود و خداوند پیوسته و بی‌گسستگی، فیضش را در جام جان آنان می‌ریزد. انسان‌های والامرتبه و وارسته ظرف وجودشان بیش از همه در پیشگاه خداوند متعال تهی است.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۵۹۸‌-‌۶٠٠.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿



ذكر، مقدمۀ عشق‌ورزی و محبت به حضرت معبود است و عشق به او بدون ذكر، تصورناپذير است.

در اهميت ذكر همين بس كه محبتی دوسويه می‌آورد؛ يعنی نه‌تنها محبت انسان به حضرت باری‌تعالی را شكل می‌دهد، بلكه انسان ذاكر را نيز محبوب درگاه الهی می‌كند.

افزون بر آن، بنده‌ای كه بسيار ياد معبود می‌كند، خدا نيز بسيار او را ياد می‌كند. پيامبر(ص) فرموده است:
«مَنْ‏ أَكْثَرَ ذِكْرَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ أَحَبَّهُ اللهُ وَ مَنْ ذَكَرَ اللهَ كَثِيراً كُتِبَتْ لَهُ بَرَاءَتَانِ بَرَاءَةٌ مِنَ النَّارِ وَ بَرَاءَةٌ مِنَ النِّفَاقِ».
كسی كه بسيار به ياد خدای عزوجل باشد، خدا او را دوست خواهد داشت و كسی كه ذكر خدا را بسيار گويد، دو برائت برايش ثبت خواهد شد:(اول) برائت از آتش (دوزخ) و (دوم) برائت از نفاق (و دورويی).

بنا به اين فرمودۀ پيامبر كه ذكر، محبت می‌آورد و نفاق را می‌بَرد، حقيقت محبت و عشق با دورويی نمی‌سازد. پس كسی كه به ذكر روی می‌آورد تا به محبت برسد، از درد نفاق‌‌ در رابطۀ ميان خود و پروردگار و درنتيجه عذاب دوزخ رها می‌شود. اين ويژگی‌ها فقط بخشی از جايگاه والای ذكر است.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۶۱۷-‌۶۱۸.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿



ماهیت انسان به گونه ای است که باید در کورۀ حوادث گداخته گردد و آنگاه عیارش خالص شود. بر اساس این قاعدۀ خداوند در هستی است که انبیای الهی و در مرتبهٔ فروتر،‌ کسانی که نزدیک‌ترین پیوند را با ایشان داشتند، بیشترین بلاها را متحمل می‌شدند.

برای اولیای الهی مفهوم ابتلاء با برداشت رایج از بلا و مصیبت متفاوت است. ایشان می‌دانند که خداوند به نزدیکان و دوستان خود بیشترین بهره از بلا را می‌چشاند:
«اَلْبَلَاءُ لِلْوِلَاءِ»
(مقدار بلا، متناسب با میزان محبت و نزدیکی است).
در نگاه ایشان بلا، هدیه الهی است:
«الْمَصائِبُ مِنَحٌ مِنَ اللّه ِ»
(مصیبت‌ها هدایایی از جانب خداوند است).

بهر امتحان ای دوست، گر طلب کنی جان را
آن‌چنان برافشانم کز طلب خجل مانی
ما ز دوست غیر از دوست، مقصدی نمی‌خواهیم
حور و جنت ای زاهد بر تو با ارزانی
ما سیه‌گلیمان را جز بلا نمی‌شاید
بر دل بهایی نِه هر بلا که بتوانی

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۲، صص ۸۲‌-۸۳.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2


@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿


شرط قرب، اجابت امر حضرت اوست. امام کاظم علیه السلام در این باره فرموده است:

«لَيْسَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ حِجَابٌ غَيْرُ خَلْقِهِ» .
ميان او و آفريدگانش هيچ حجابی جز [خودِ] آفريدگانش نيست.

حجاب و فاصله را خود آدمی ايجاد می‌کند، وگرنه حضرت دوست، بی‌فاصله و نزديک است:

«نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ»
(ما از اصلی‌ترين رگ [او] به او نزديك‌تريم).

بنا به امر و سنّت خداوند، اگر انسان سر در خط اجابت فرمان حق گذاشت اجابت می‌شود. اين رابطه دوسويه است و در آيات ديگر نيز آن را می‌بينيم:

«وَ أَوْفُوا بِعَهْدِي أُوُفِ بِعَهْدِكُمْ‏»
و به پيمانم وفا كنيد تا به پيمانتان وفا كنم،

یا: «فَاذْكُرُوُنِي‏ أَذْكُرْكُم»
پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم.

لازمۀ اجابتِ درخواستی که بنده از خداوند دارد آن است که او نيز سهم خودش را در اين ارتباط انجام دهد.

▫ شکوه نیایش، شرح صحیفهٔ سجادیه، جلد۲، صص۳۳۷-۳۳۶.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman

امام سجاد علیه‌السلام به زيباترين و عابدانه‌ترين وجهِ ممکن برای ذات حق استدلال می‌آورد:
الهی، اگر رهايمان کنی و به فضلت فقرمان را جبران نکنی، آن را که از تو سعادت خواسته، محروم کرده‌ای و آن را که از تو هديه طلبيده، بی‌نصيب گذاشته‌ای؛ حال آنکه شأن تو اين نيست که کسی را که به درگاهت روی می‌آورد، نوميد کنی.

▫ شکوه نیایش، شرح صحیفۀ سجادیه، جلد۲، ص۶۰۲

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman