🌿🌾🌿



انسان هر اندازه هم که نیرومند باشد، به کوچکترین ویروسی که با چشم غیر مسلّح دیده نمی‌شود کارش ساخته است. چه بیماری‌های واگیرداری که در عرض مدتی کوتاه، جان انسان‌های بسیاری از شرق تا غرب جهان را ستانده است.
اما فراتر از ضعف جسم، ضعف روح انسان است هنگامی که روح از داده‌های خداوند نصیب نبرد، گرفتار ضعف می‌شود.
این ضعف در قبال طاعت و معصیت الهی دست می‌دهد. روح ضعیف گاه ساعت‌ها در برابر یک فرمان خداوند بهانه‌جویی می‌کند، به هر دری می‌زند، به هر وسیله‌ای متوسل می‌شود و هر توجیهی می‌آورد تا از امر خداوند سر باز زند و از انجامش بگریزد. این روح در قبال طاعت الهی بسیار ضعیف است. چه‌بسا فردی در روز چندین ساعت صرف بازی‌های کامپیوتری و گشتن در فضای مجازی می‌کند، اما توان ادای نماز را حتی در آخر وقتش ندارد. از سوی دیگر، همه گونه توجیه و بهانه‌ای برای خود می‌آورد و این در و آن در می‌زند تا معصیت را برای خودش روا کند.
اما چنین نفس ضعیفی را چگونه می‌توان تربیت کرد؟ چنین چیزی جز از راه صبر و تقوا میسّر نمی‌شود:
«إِنَّهُ مَنْ یتَّقِ وَ یصْبِرْ فَإِنَّ اللهَ لَا یضِیعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِینَ»
به‌راستی هركه تقوا و صبر پیشه كند، مسلّماً خدا پاداش نیكوكاران را تباه نمى‏كند.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص۶۴-۶۳.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵



@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌾🌿🌾



در وجود انسان دو خود دیده می‌شود: یکی خود پوشالی است که برساختۀ وهم و نفس است. از دل او خودشیفتگی و کبر زاده می‌شود، با وسوسه‌های شیطان پروبال می‌گیرد و نتیجۀ آن موجودی است که ره به جایی نمی‌برد. این خود و بت درون را باید ابراهیم‌وار درهم شکست. این خود است که در دویست سال اخیر در جامعۀ انسانی بسیار رشد کرده و آفت بشریت امروز است.

در نقطۀ مقابل این خود، خودِ دیگری قرار دارد که بر مبنای عقلانیت شکل می‌گیرد، با دست لطف الهی پرورده می‌شود و وجود حقیقی انسان را رقم می‌زند. این خود، از درون، تهی است و در پیوند با مجموعۀ اوصاف الهی است. او متصل است به غنای محض، حقیقت کمال و جمال حقیقی و ناب. از پرتو این اتصال، او پیوسته از عزت، حکمت، علم، جلال، جمال، قدرت، لطافت، رأفت و رحمت خداوندی و دیگر صفات الهی پر می‌شود.

این خود رحمانی را خداوند سبحان به انسان عطا کرده است؛ اما تا زمانی که آدمی از آن خود شیطانی گذر نکند، هرگز به این خود رحمانی نمی‌رسد. در وجود انسان پیوسته میان این دو خود، جنگ و ستیز برقرار است تا سرانجام یکی از آن دو بر دیگری غالب آید.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص۷۴-۷۳.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵



@rahe_aseman
🌾🌿🌾

🌿🌾🌿



ارتباط و جاذبۀ انسان‌ها در آغاز، امری قلبی است و کشش نخست از دل آغاز می‌شود. پایگاه کشش و محبت قلب انسان است. حضرت سبحان، قلب آدمی را مظهر عواطف، احساسات، کشش‌ها، جذبه‌ها و محبت‌ها قرار داده است. وقتی محبتی در دل ریشه می‌زند، تبعیت‌سازی و ایجاد همانندی می‌کند و انسانِ مُحبّ همانند و مطیع محبوب خود می‌شود:
از همین رو در روایات، باب گسترده‌ای از احادیث در موضوع دوستی و هم‌نشینی وجود دارد.

برای مثال از رسول مکرم اسلام (ص) نقل است: 
«الْمَرْءُ عَلَى دِینِ خَلِیلِهِ فَلْینْظُرْ أَحَدُكُمْ‏ مَنْ یخَالِلُ»
آدمی بر دین دوست خویش است. پس هریک از شما باید بنگرد که با چه کسی دوستی می‌کند.

می‌توان از محبت به «رسانا» تعبیر کرد؛ چرا که حُب تأثیری بس عمیق دارد و ویژگی‌ها، باور، دین و شخصیت محبوب را به محب منتقل می‌کند:

می‌رود از سینه‌ها در سینه‌ها
از ره پنهان صلاح و کینه‌ها

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۱۲۹-۱۲۸.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵


@rahe_aseman
🌾🌿🌾

🌾🌿🌾



آنچه بیش از امر به معروف و نهی از منکر اهمیت دارد و گام اول در این‌باره است، آنکه آمر به معروف و ناهی از منکر باید خود پیش از دیگران عامل به آن و ناهی از آن باشد. 

گام دوم در ارتباط با امر به معروف و نهی از منکر، شناختن معروف و منکر است. بدون شناخت، انسان به عوض اصلاح ابرو چشم را کور می‌کند.

گام سوم در این راه آن است که امر به معروف و نهی از منکر هنگامی ابراز شود که احتمال اثرگذاری داده شود. درواقع با تمام شایستگی امر به معروف و نهی از منکر، انسان باید زمانی لب به فراخواندن به معروف یا بازداشتن از منکر بگشاید که احتمال اثرگذاریِ آن را بدهد.

البته این نکته در ارتباط با امر به معروف و نهی از منکرِ فردی است؛ اما در نظام حاکمیت اسلام، حکومت وظیفه دارد به معروف امر و از منکر نهی کند، حتی اگر پذیرشی در میان نباشد. وظیفۀ حکومتی در این‌باره غیر از وظیفۀ فردی است و حاکمیت اسلامی باید جلوی گسترش فساد و تباهی را بگیرد.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، ص ۱۸۰-۱۷۹.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۴


@rahe_aseman
🌾🌿🌾

🌿🌾🌿


در احادیث قدسی آمده است: 
«عَبْدِی خَلَقْتَ الأَشْياءَ لِأَجْلِكَ‏ وَ خَلَقْتُكَ لِأَجْلِي‏»
یعنی ای بندۀ من، ابر و باد و مه و خورشید و فلک را برای تو آفریدم و به کار واداشتم؛ اما تو را برای خودم آفریدم.

در نقلی دیگر آمده است:
به‌راستی ابلیس را از خود دور ساختیم؛ چرا که برای تو سجده نکرد در حالی که تو در صلب پدرت بودی، شگفتا، چگونه با او مصالحه کردی و ما را رها ساختی؟

حق تعالی در حدیث دیگری می‌فرماید:
من دوست کسی هستم که مرا دوست داشته باشد و هم‌نشین کسی هستم که هم‌نشین من باشد و مونس کسی هستم که به یاد من انس گرفته باشد... و مطیع کسی هستم که مرا اطاعت نماید.
آری، خداوند متعال مقام و لذتی چنین شورانگیز را برای بندۀ خود می‌خواهد؛ دریغا که بندگان اغلب از چنین ظرفیتی در غفلت‌اند و مقام قرب به سوی خدا را با لذات زودگذر دنیای ناچیز معاوضه می‌کنند:
صلاح کار کجا و من خراب کجا
ببین تفاوت ره از کجاست تا به کجا

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، ص ۵۵۱-۵۵۰.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۴


@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌿🌾🌿


شرط قرب، اجابت امر حضرت اوست. امام کاظم علیه السلام در این باره فرموده است:

«لَيْسَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ حِجَابٌ غَيْرُ خَلْقِهِ» .
ميان او و آفريدگانش هيچ حجابی جز [خودِ] آفريدگانش نيست.

حجاب و فاصله را خود آدمی ايجاد می‌کند، وگرنه حضرت دوست، بی‌فاصله و نزديک است:

«نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ»
(ما از اصلی‌ترين رگ [او] به او نزديك‌تريم).

بنا به امر و سنّت خداوند، اگر انسان سر در خط اجابت فرمان حق گذاشت اجابت می‌شود. اين رابطه دوسويه است و در آيات ديگر نيز آن را می‌بينيم:

«وَ أَوْفُوا بِعَهْدِي أُوُفِ بِعَهْدِكُمْ‏»
و به پيمانم وفا كنيد تا به پيمانتان وفا كنم،

یا: «فَاذْكُرُوُنِي‏ أَذْكُرْكُم»
پس مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم.

لازمۀ اجابتِ درخواستی که بنده از خداوند دارد آن است که او نيز سهم خودش را در اين ارتباط انجام دهد.

▫ شکوه نیایش، شرح صحیفهٔ سجادیه، جلد۲، صص۳۳۷-۳۳۶.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman

🌾🌿🌾



از برترین نعمت‌های خداوند به انسان، محبت پیامبر(ص) و اهل بیت(ع) است که آن را نمی‌توان با هیچ نعمت دیگری مقایسه کرد. در روایتی آمده است:
مردی [از شیعیان حضرت] نزد مولایمان امام صادق(ع) آمد و از فقر و تنگ‌دستی شکایت کرد. حضرت فرمود: «آن‌گونه که تو می‌گویی نیست و من تو را فقیر نمی‌دانم». آن مرد گفت: «به خدا سوگند هیچ ثروتی ندارم» و گوشه‌ای از فقر خویش را توضیح داد.
اما امام صادق(ع) او را تکذیب کرد و فرمود: «به من بگو اگر صد دینار به تو بدهند تا از ما برائت و بیزاری بجویی آیا قبول می‌کنی؟». گفت: «خیر»؛ تا آنکه امام(ع) هزاران دینار را مطرح فرمود باز هم مرد قسم می‌خورد که هرگز چنین کاری نخواهد کرد.
پس امام(ع) به او فرمود: «آیا کسی که با خود متاعی دارد که برایش این همه مال و ثروت پرداخت می‌شود اما او آن را نمی‌فروشد فقیر است؟».


▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، صص ۵۰۳-۵۰۲.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۴


@rahe_aseman
🌿🌾🌿

🌾🌿🌾



در ماجرای لقمان و اربابش آمده است که چون ارباب قاچ‌های خربزۀ تلخ را یکی پس از دیگری به لقمان می‌داد، او با لذت و شیرینی تمام می‌خورد. چون ارباب قاچ آخر را خود به دهان گذاشت و دید چون زهر تلخ است، از لقمان پرسید: تو چگونه این خربزه را چون شهد و شکر خوردی و شکایت نکردی؟ لقمان پاسخ داد:
گفت از آن دست نعمت‌بخش تو 
خورده‌ام چندان که از شرمم دو تو
لذتی دست شکربخش تو داشت
کاندر این بطیخ تلخی کی گذاشت

انسان نیز می‌تواند در مسیر سلوک خویش به جایی برسد که هر سختی ناگوار زندگی‌ در کامش شهدِ شیرین و گوارا باشد. چنین مرحله‌ای، مقام رضاست  که مقامی دوسویه است؛ یعنی هنگامی که انسان به مقام رضا گام نهاد، رضای خداوند نیز به صحنه می‌آید و «تَرَاضِی» یعنی رضایت دوسویه حاصل می‌شود:
«رَضِيَ اللهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ»
خداوند از آنان خشنود است و آنان از او خشنودند.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۱۷۸-۱۷۷.

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۵

@rahe_aseman
🌾🌿🌾

امام سجاد علیه‌السلام به زيباترين و عابدانه‌ترين وجهِ ممکن برای ذات حق استدلال می‌آورد:
الهی، اگر رهايمان کنی و به فضلت فقرمان را جبران نکنی، آن را که از تو سعادت خواسته، محروم کرده‌ای و آن را که از تو هديه طلبيده، بی‌نصيب گذاشته‌ای؛ حال آنکه شأن تو اين نيست که کسی را که به درگاهت روی می‌آورد، نوميد کنی.

▫ شکوه نیایش، شرح صحیفۀ سجادیه، جلد۲، ص۶۰۲

#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد2

@rahe_aseman

🌾🌿🌾



غفلت عارضه‌ای است که در روح انسان پدید می‌آید و به معنای توجه نداشتن جدی به چیزی است که باید در کانون توجه انسان باشد.
غفلت به‌یک‌باره گریبان انسان را می‌گیرد؛ اما اسباب آن به‌تدریج در وجود گرد می‌آید و انسان، خود این اسباب را فراهم می‌کند. بی‌توجهی‌های تدریجی و جزئی سرانجام به غفلتی خانمان‌سوز منجر می‌شود.
هنگامی که غفلت در جان می‌نشیند، هدف زندگی، چیستی دنیا، چیستی آفرینش، چرایی حضور انسان در این سرا و نقش و وظیفۀ او در این هستی، همگی زیر سؤال می‌رود و به هیچ انگاشته می‌شود. نقطۀ مقابل غفلت، ذکر است. همان گونه که جای غفلت در قلب است، جای ذکر نیز باید در قلب انسان باشد تا غفلت را بشوید و بزداید.

آری، قلب است که باید به ذکر خداوند آبادان بشود. از امام جعفر صادق(ع) نیز نقل شده است:
و مقصود از ذكر خدا فقط سبحان الله و الحمد لله و لا اله لا الله و الله اكبر نيست؛ بلكه آن است كه هرگاه چيزی از امر خدای عزوجل به تو رسید، آن را انجام دهي یا آن هنگام كه از جانب خداوند عزوجل نهیِ از چيزی به تو رسيد، آن را ترك كنی.

▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، ص ۶۵۸-۶۵۶.
#لحظۀ‌خوش
#شکوه_نیایش_جلد۴

@rahe_aseman
🌿🌾🌿