۴.یکی دیگه از مشکلاتی که رفع کردن مسئله تفاوت فیزیکی بازیکنان بود! بازیکنان رو بر اساس فیزیک بدنی (تناسب قد و وزن) دسته بندی کردن!
یعنی بازیکنان بر اساس سن بیولوژیکی تقسیم شدن!

۵.با این تغییرات آکادمی های انگلیسی قویتر شدن و تیم های دیگر کشور ها و لیگ ها بیشتر به دنبال جذب بازیکنان انگلیسی رفتن! نمونه اش سانچو و بلینگام که توسط دورتموند جذب شدن!
همچنین بازیکنان جوون انگلیسی هم متوجه شدن که بخاطر پول توی کشور خودشون نمونن و برای پیشرفت تیم های دیگر کشور ها رو هم میتونن انتخاب کنن!

#مقاله

@radiohattrick

⚽ چه مشکلاتی هنوز‌ حل نشدن؟؟

۱.هنوز تیم های لیگ جزیره بیشتر از بازیکنان غیر انگلیسی استفاده میکنن
(هرچند که کیفیت بازیکنان انگلیسی لیگ بیشتر شده)

۲.هزینه ها و عدم اصلاح قوانین مربوط به دریافت مدرک مربیگری!
این مسئله باعث شده که مربیای انگلیسی باکیفیت کمی (چه برای پایه چه بزرگسال) در دسترس باشه!

🟥 پایه ترین اصل پیشرفت اینه که شما نقاط ضعف یک مجموعه رو پیدا کنی!
بعد برای اونا راه حل مناسب ارائه بدی!
تو انگلیس اقای ویلکینسون با توجه به این دو اصل کاری کرد که نسل بینظیری از بازیکنان انگلیسی ببینیم و به تبع اون نتایج بهتری که این تیم کسب کرد!

قهرمانی های انگلیس تو تیم های پایه ، ۴م شدن تو جام جهانی و فینالیست شدن در یورو اتفاقی نبود و حاصل سالها برنامه ریزی و اجرای درست بوده!

#مقاله

@radiohattrick

@radiohattrick

تکامل فولبک ها در طی سالیان اخیر

بررسی آماری فولبک های پریمیر لیگ و مقایسه اونا در طی سالیان مختلف

منبع : The Analyst

#مقاله

وویس رو گوش بدید تا درک نمودار هایی که در ادامه میزارم راحت تر بشه!

@radiohattrick

علل موفقیت #بلژیک در سالیان اخیر

🟠 الگوبرداری از آلمان ، هلند و فرانسه
⚫️ رایگان کردن کلاس های مربیگری (ورودی)
🟠 تغییر شرایط بازی تیم‌ های پایه
⚫️ افزایش تمرینات نزدیک به شرایط بازی و...

#مقاله

@radiohattrick

مشکلات فوتبال ایران

🔴 مدیریت
⚪️ داوری
🔵 مشکلات کادر فنی
🟡 جو‌ هواداری
🟢 مشکلات فوتبال پایه

در این وویس بصورت مختصر این موضوعات رو بررسی کردم.

شما هم نظر خودتون رو (بدون توهین به شخص یا تیم خاصی و یا کل کل و کری) بیان کنید

#مقاله

@radiohattrick

قسمت اول #مقاله :


در حومه فلورانس، پای تپه‌های زیبای فیه‌سوله، ذهن‌های الهام‌بخش فوتبال دورهمی دارند. هر ساله مربیان مستعدی در «مرکز فنی فدرال کوورچیانو» جمع می‌شوند به امید اینکه مدرک پرولایسنس یوفا یا به زبان ایتالیایی «ایل مستر» را دریافت کنند.
این بالاترین مدرکی است که در این مرکز اعطا می‌شود و مربیان ایتالیایی برای اینکه بتوانند در دسته اول یا دوم این کشور مربیگری کنند مجبورند این پروسه سخت و پیچیده را پشت سر بگذارند. بسیاری از نام‌های بزرگ تاریخ مربیگری ایتالیا از راهروهای کوورچیانو عبور کرده‌اند و پس از ترک آن به موفقیت‌های بزرگی رسیده‌اند.
مربیان ایتالیایی در تمام اروپا پراکنده‌اند. در فصل گذشته 19 تیم سری A از مربیان بومی استفاده کردند (بالاترین رقم در پنج لیگ معتبر اروپا). لالیگای اسپانیا با 18 مربی داخلی در رده دوم قرار داشت و دو مربی دیگر آرژانتینی بودند. لوشامپیونا تنها 6 مربی غیرفرانسوی داشت و شروع بوندس‌لیگا نسبت به پایانش شاهد حضور مربیان آلمانی بیشتری بود. این در حالی است که در لیگ برتر انگلیس تنها 5 مربی انگلیسی حضور داشتند.
واضح است که چرا باشگاه‌های زیادی ترجیح می‌دهند مربیان ایتالیایی داشته باشند. در سال‌های گذشته مربیان ایتالیایی در فوتبال این کشور و خارج از آن به موفقیت‌های زیادی رسیده‌اند. روبرتو مانچینی (منچسترسیتی)، کلودیو رانیری (لستر) و آنتونیو کونته (چلسی) در سال‌های 2012، 2016 و 2017 فاتح لیگ برتر انگلیس شدند و کونته در سال 2018 قهرمان جام حذفی هم شد. فصل گذشته مائوریتزیو ساری توانست با چلسی فاتح لیگ اروپا شود. کارلو آنچلوتی توانسته در فرانسه، اسپانیا و آلمان قهرمان شود و در کنار آن فتح لیگ قهرمانان و جام‌های داخلی را هم تجربه کرده است.
ماسیمیلیانو آلگری در ایتالیا توانست یوونتوس را به سطح خیلی بالایی برساند و در کنار پنج قهرمانی سری A، با این تیم چهار بار قهرمان جام حذفی شد و دو بار به فینال لیگ قهرمانان اروپا رسید. یکی از مربیان موفق نسل جدید فوتبال ایتالیا هم سیمونه اینتزاگی است که پس از جدایی ناگهانی مارسلو بی‌یلسا روی نیمکت لاتزیو نشست و علاوه بر بازگرداندن این تیم به لیگ قهرمانان، فاتح جام حذفی هم شد. جان‌پیرو گاسپرینی موفق شده آتالانتا را با بودجه محدود به لیگ قهرمانان برساند.
این مربیان در کنار ملیت‌شان یک نقطه مشترک دارند: همه آنها از مدرسه کوورچیانو فارغ‌التحصیل شده‌اند. این مرکز برای تمرین تیم ملی تأسیس شده و بازیکنان تمام رده‌های ملی ایتالیا آنجا تمرین می‌کنند، ولی در کنار آن مربیان هم برای ورود به حرفه جدیدشان آموزش می‌بینند.
معماری خیره‌کننده این مرکز با فضای آن کاملاً همخوانی دارد. تعداد زیادی از دانش‌آموخته‌های این مرکز بازیکنان حرفه‌ای سابق هستند و آخرین گروه شاگردان شامل چهره‌هایی مثل آندره‌آ پیرلو و آلبرتو جیلاردینو (دو قهرمان جهان)، پائولو کاناوارو (مدافع سابق ناپولی) و گابریل باتیستوتا (اسطوره فیورنتینا) بود.
تأسیس این مرکز به سال 1957 برمی‌گردد. لوئیجی ریدولفی، فردی که نامش با ورزش همراه بود با هدف ساختن مکانی یگانه در ایتالیا این مجموعه را بنا نهاد. ریدولفی که از خانواده ثروتمندی می‌آمد، سابقه زیادی در دو و میدانی داشت. او پیش از راه انداختن مجموعه کوورچیانو، باشگاه فیورنتینا را در سال 1926 و باشگاه دو و میدانی «جیلیو روسو» را یک سال بعد تأسیس کرد. او بین سال‌های 1926 تا 1942، برای 16 سال رئیس فدراسیون دو و میدانی ایتالیا بود و پس از آن یک سال ریاست فدراسیون فوتبال کشورش را به عهده داشت.
پیش از دوران پرافتخارش در ورزش در جنگ جهانی اول عضو ارتش ایتالیا بود، چند مدال نظامی گرفت و در پایان جنگ به درجه ستوانی رسید. او با یاف (فدراسیون جهانی دو و میدانی) و المپیک‌ها هم همکاری‌های متعددی داشت.
همراه او برای تأسیس کوورچیانو، دانته برتی بود که در فلورانس محبوبیت زیادی داشت و بعداً به نایب‌رئیسی فدراسیون فوتبال ایتالیا رسید. ریدولفی و برتی هدف مشترکی داشتند: جمع کردن مربیان از نقاط مختلف با سابقه و باورهای متفاوت و به اشتراک گذاشتن این نظرات تا بتوان از دل آن به افکار تازه‌ای رسید. این مرکز در سال‌های اولیه محدود به فوتبال نبود و به همین خاطر پیش از رسیدن به زمین‌های چمن با استخر شنا و زمین‌های تنیس روبه‌رو می‌شوید.
برای مربیانی که موفق به ورود به کوورچیانو می‌شوند، دو مرحله در نظر گرفته شده است. آنها به مدت یک ماه و چهار روز در هفته به این مرکز می‌روند و باید به سختی تلاش کنند و متدهای جدید و تفکر تازه‌ای داشته باشند تا بتوانند در امتحان مربیگری شرکت کنند. بعد از آن نوبت امتحان شفاهی است که زیر نظر مدیر مدرسه مربیان و گروه او است.

@radiohattrick