گاهی ادای دین در قبال حمایت‌های دیگری، نشانه‌ی قدردانی از الطاف او به ما نیست بلکه می‌تواند نشانه‌ی ترس ما از رها ساختن خودمان در دامان حمایت‌های وی باشد. آنگاه که خود را لایق حمایت یک انسانِ هم‌ذات و برابر با خودمان ادراک نکنیم ناخودآگاه در پی جبران لحظه به لحظه‌ی حمایت‌های وی خواهیم رفت. گویی ترس شدید ما از اینکه حمایت‌های دیگری را از کف بدهیم سبب می‌شود تا بجای استفاده از پناهِ او، خود را چُنان بنده‌ای در پی راضی نگاه داشتن فرد حامی بیابیم. ما این‌گونه از دیگران نه انسانهایی پر عطوفت بلکه سلاطینی می‌سازیم که از سر لطف، گوشه‌ی چشمی به ما کرده‌اند.
اما هر انسانی آنقدر زیبایی در وجودش نهفته دارد که حداقل یک نفر در هستی مجذوب و شیدای "او" شود. همین زیباییِ ذاتی کافی است تا در رابطه‌ها نترسیم و جسارتِ پاره ساختن بندهای بندگی را به خود ببخشاییم...

#امیر_حسین_کمیجانی
@rameshgroup