من #میلاد_آرمون هستم. من زنده هستم ولی زندانیم، از تاریخ ۱۲ آبان ماه ۱۴۰۱. بیست و پنج سالمه، متولد ۱۴ اسفندماه ۱۳۷۷. اصالتاً اهل روستای قوشا در استان اردبیل و تا قبل از بازداشتم ساکن شهرک اکباتان در غرب تهران بودم. اصولا پسری فعال، شاد، مهربون، پرشور و سرزنده و از نظر روانی و جسمی کاملا سالم بودم. به موزیکهایی با سبک دیپ هاوس، ملودیک هاوس و تکنو علاقمند بودم. اسکی روی برف رو خیلی دوست داشتم همینطور گیم. پسر ملایمی بودم، دور از روحیات خشن و پرخاشگرانه. تو یه بوتیک لباس فروشی کار میکردم. یه برادر داشتم که تو قهوه آرمون مشغول به کار بود. پدرمم تو یه مغازه نان فانتزی کار میکرد و مادرم هم متأسفانه درگیر سرطان بود.

اعتراضات سراسری بعد از کشته شدن مهسا ژینا امینی تو شهریور ماه ۱۴۰۱ شروع شده بود. روز ۴ آبان ماه بود اونروز طلبه بسیجی بنام «آرمان علی وردی» به دستور فرمانده اش برای سرکوب اعتراضات به #شهرک_اکباتان اعزام شد. اونجا با مردم درگیر شد حسابی کتک خورد و بهش چاقو زدن ولی مردم عادی که معترض بودن سلاح سرد نداشتن و طبق اسناد موثق کسایی که بهش چاقو زدن و زخمیش کردن همون شب از کشور خارج شدن.
«آرمان علی وردی» تا زمانیکه نیروهای کمکی بهش برسن هشیاری کامل داشت و داد و فریاد میکرد و حتی با پای خودش سوار ماشین شد و به بیمارستان انتقالش دادن. اون موقع اصلا من در بین جمعیت معترض نبودم، وقتی متوجه شدم بیرون شلوغه و صدای جمعیت به گوشم خورد کنجکاو شدم و رفتم بیرون ببینم چه اتفاقی افتاده. من فقط بیننده بودم و وقتی متوجه درگیریها شدم مسیری رو همراه جمعیت طی کردم. اونشب من نه هیجانی داشتم که بخوام تخلیه کنم، نه اهل درگیری بودم و نه اصلا سلاحی همرام بود بنابراین با اطمینان خاطر كامل بعد از مشاهده اون درگیری ها برگشتم خونه. چند روز از اون اتفاق گذشت، روز ۱۲ آبان ماه بود که به گیم نت توی محله مون رفتم که ناگهان مأمورها که موقعیت مناسبی پیدا کرده بودن اومدن جلو و منو دستگیر کردن. من بیگناه بودم ولی مامورای امنیتی سعی داشتن خیلی زود ازم اعتراف اجباری ضبط کنن، با اجبار، شکنجه، تهدید و ارعاب منو بین چندین خبرنگار و جلوی دوربین آوردن و با وجود شوکی که بهم دست داده بود و آشفتگی هایی که از سر گذرونده بودم تمام واقعیتی که اتفاق افتاده بود رو عینا توضیح دادم. همش میگفتم: سر و صدا میومد، رفتم ببینم چی شده، بخدا من چاقو همراهم نداشتم، با ضاربین همکاری نکردم و فقط وقتی رسیدم اونجا بیننده بودم، بسیجیه فرار کرد رفت تو پارکینگ منم رفتم پشت سر بچه ها دیدم دارن میزننش ده نفر با چاقو و یک نفر با سنگ.
مامورا تو گرفتن اعتراف اجباری از من شکست خوردن به همین دلیل فشار رو روی من بیشتر کردن. به مدت ۶۰ روز فرستادنم انفرادی، تا ۱۴ روز مواد غذایی بهم ندادن، اینجوری قصد داشتن منو وادار به تسلیم کنن. حتی از لحاظ کلامی هم بسیار تهدیدم کردن ولی با این حال من قوی و استوار ایستادگی کردم و با وجود فشار و شکنجه جسمی و روحی که روم بود مبارزه کردم. مامورا صحنه جرم رو بازسازی کردن، من و دوستای دیگه ام که بخاطر این پرونده بازداشت شده بودیم بارها توضیح دادیم که ما هیچ درگیری با «علی وردی» پیدا نکردیم و به پدرش هم همین توضیحات رو دادیم. ما اول تو زندان رجائی شهر بودیم بعد در مرداد ماه ۱۴۰۲ به زندان قزلحصار منتقل شدیم. توی این مدت رنجهای فراوانی رو متحمل شدیم تا بیگناهیمونو ثابت کنیم ولی پرونده هنوز پر از ابهامه. همون اول که بازداشت شدیم طی تشکیل فقط یه جلسه دادگاه ما رو به محاربه محکوم کردن بدون هیچ سند و مدرکی!! منو ضارب اصلی اعلام کردن در صورتیکه من چاقو همراه نداشتم. توی دادگاه دو اتهام بمن زدن محاربه و مشارکت در قتل عمد!
اتهام مشارکت در قتل عمد تو دادگاه کیفری زیر نظر قاضی «ایمان افشاری» رسیدگی شد ولی هنوز هیچ حکمی برام صادر نشده، اتهام محاربه هم تو دادگاه انقلاب زیر نظر قاضی «صلواتی» هنوز بهش رسیدگی نشده ولی باید تو اردیبهشت ماه ۱۴۰۳ قراره دادگاه دیگه ای برام تشکیل بشه. من همچنان در بلاتکلیفی به سر میبرم.

هموطن من به ناحق بازداشت و زندانی شدم، همیشه پسر سالمی بودم و هرگز تو زندگیم جرمی مرتکب نشدم. به ناحق منو متهم کردن و جونم به شدت در خطره، یه سال و نیمه که تحت فشار روانی و جسمی قرار گرفتم که به جرم ناکرده اعتراف کنم! سکوت نکن صدای من و دوستای بیگناهم باش …
#علیه_فراموشی

۲۹ فروردین #ماشاالله_کرمی دادگاه داره...
جرمش؟! زنده نگه داشتنِ خاطره‌ی پسرش!

از آسیب دیده های چشمی غافل نباشیم.
#على_طاوحونه یکی از آسیب دیده های چشمی هست که مزدورای ضحاک تو کرج در اعتراضات ۳۱ شهریور ۱۴۰۱ عامدانه به هر دو چشمش شلیک کردن. اونروز وقتی علی از خونه ای که بهش پناه داده بودن خارج شد با پیرمردی غرق در خون روبرو شد و به کمکش رفت، مزدورا با گلوله های ساچمه ای به چشماش و دستش شلیک کردن. بعد از روند درمان و دید محدود هر دو چشم، روز ۱۴ فروردین ۱۴۰۳ دوباره تحت عمل جراحی قرار گرفت ولی ظاهرا چشماش اصلا دید ندارن. این جوونا در راه آزادی هممون چشماشونو از دست دادن یادمون نره🥺
#زن_زندگى_آزادى‌
#مهسا_امينی‌

دقیقاً 6 ماه پیش، این واقعیت #اسرائیل بود - افراد بیگناهی که به قتل رسیدند، مورد تجاوز قرار گرفتند، مثله شدند و ربوده

7 اکتبر 2023 بزرگترین قتل عام در تاریخ اسرائیل بود. به یاد داشته باشید که چگونه شروع شد.

خان یونس غیر قابل سکونت شد

من #سجاد_باقری هستم. من کشته شدم، در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۹۸. بیست و هفت سالم بود، متولد ۱۹ فروردین ماه ۱۳۷۱. فرزند درویشعلی، متأهل بودم و یه فرزند خردسال پسر بنام علیرضا و دو برادر به نامهای حسین و حجت داشتم و اهل و ساکن کرمانشاه بودم. شغلم کارگری بود و در محله فقیر نشین جعفر آباد توی یه خونه اجاره ای زندگی میکردم. من با اینکه کاملا ناشنوا و لال بودم، نان آور خانوادم‌ بودم.

با شروع اعتراضات سراسری بعد از گرون شدن ناگهانی قیمت بنزین در آبان ماه ۹۸، کرمانشاه هم صحنه قیام مردمی بود. روز ۲۵ آبان بود، اونروز تظاهرات مردمی به اوج خودش رسیده بود، دامنه شلوغیا به محله جعفر آباد هم کشیده شد. مامورای سرکوبگر کلانتری ۱۷ بعثت برای سرکوب مردم سرازیر شدن. اونا با شلیک سنگین و وحشیانه به مردم معترض تعدادی رو به خاک و خون کشیدن. ساعت ۱۰ شب بود، من در حالیکه دولا شده بودم به یکی از هموطنای زخمیم کمک کنم ناگهان با شلیک مستقیم مزدورا گلوله ای بر قلبم نشست و افتادم و بخاطر خونریزی شدید چشم از دنیا فرو بستم….

پیکر بیجون من در تاریخ ۲۸ آبان ماه مظلومانه در قبرستان روستای باغ طیفون از توابع فیروزآباد کرمانشاه به خاک سپرده شد….

هموطن من به ناحق کشته شدم در حالیکه حتی صدای گلوله ای که سینه ام رو شکافت نمیتونستم بشنوم و صدای فریادی از گلوی خاموشم شنیده نشد و فقط نقش بر زمین شدم…. نذار خون من و هزاران جانباخته دیگه پایمال بشه، در راه آزادی مبارزه کن، و روز پیروزی به یاد منم باش…💔

بگو مگوی پیمان یوسفی و علیرضا دبیر در آنتن زنده

💢یوسفی: اگر خروجی کاری برای مردم نداشته باشیم فایده‌ای ندارد. آیا وسط جلسات شورا هم نماز مستحبی می خوندی؟

📌 دبیر: شما تنت میخاره! شما دنبال فالوور هستی

مردم خوب میفهمن کی کریم شیره ایه کی پهلوان …
به دستمال و پول پاشی و رسانه نیست

همونایی که جرأت ندارن جواب اسرائیل رو بدن
#مهدی_حضرتی

تا رسیدن به آزادی و فتح کشور دوباره خواهد شد اینبار بسیار با شکوهتر

نگاه پسرک معصوم پشت سری خیلی حرف توشه!!! 🤣

«ذره ذره وجودم تو رو فریاد می‌زنه، داداش کوچولوی من»

ویدیویی که مرضیه آدینه‌زاده، خواهر جاویدنام ابوالفضل آدینه‌زاده در استوری اینستاگرام خود منتشر کرده و اشک را بر چشمان آدمی می‌اورد، عمق دل‌تنگی خانواده‌ها برای عزیزان از دست‌رفته‌اشان، جای خالی‌شان و حفره‌ای که بر قلب هر کدام به جا مانده است.»

ابوالفضل آدینه‌زاده، ۱۷ساله، ۱۶ مهر ۱۴۰۱ بر اثر اصابت گلوله‌های ساچمه‌ای از سوی ماموران در مشهد کشته شد.

پیش ساز تو من از سحر سخن دم نزنم
که بیانی چو زبان تو ندارد سخنم....