«بدترین نوع بیسوادی، بیسواد سیاسی است، بیسواد سیاسی کور و کر است، درک سیاسی ندارد و نمی‌داند که هزینه‌های زندگی از قبیل قیمت نان، مسکن، دارو و درمان همگی وابسته به تصمیمات سیاسی هستند.
او حتی به جهالت سیاسی خود افتخار کرده، سینه جلو می‌اندازد و می گوید که: “از سیاست بیزار است».
برتولت برشت
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
او حتی به جهالت سیاسی خود افتخار کرده، سینه جلو می‌اندازد و می گوید که: “از سیاست بیزار است».
برتولت برشت
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
🔆 نوع رابطه الیت و توده نزد ویلیام کورنهوزر در کتاب سیاست جامعۀ توده ای
🔶 الگوی پلورالیسم را می توان برای تحلیل نظام های سیاسی دیگری غیر از دموکراسی ها نیز به کار برد. ویلیام کورنهوزر در کتاب سیاست جامعۀ توده ای برحسب نوع رابطه الیت و توده و وسایل نیل به مناصب الیت و امکان بسیج توده ها چهار نوع جامعۀ سیاسی را از هم تمییز داده است:
1) جامعۀ همبسته سنتی؛ که در آن امکان پیوستن به الیت بسته، منتفی است و توده ها غیرقابل بسیج اند.
2) جامعه تکثرگرا؛ که امکان ورود به درون الیت وجود دارد اما امکان بسیج توده ها کاملاً منتفی است.
3) جامعه توده ای؛ که در آن توده ها به آسانی قابل بسیج هستند و در عین حال امکان ورود به درون مناصب الیت هم برای دیگران وجود دارد.
4) جامعۀ توتالیتر؛ که در آن الیت بسته و دور از دسترس است اما درجۀ بالایی از امکان بسیج توده های پراکنده وجود دارد.
🔹 «جامعه شناسی سیاسی؛ دکتر حسین بشیریه»
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
🔶 الگوی پلورالیسم را می توان برای تحلیل نظام های سیاسی دیگری غیر از دموکراسی ها نیز به کار برد. ویلیام کورنهوزر در کتاب سیاست جامعۀ توده ای برحسب نوع رابطه الیت و توده و وسایل نیل به مناصب الیت و امکان بسیج توده ها چهار نوع جامعۀ سیاسی را از هم تمییز داده است:
1) جامعۀ همبسته سنتی؛ که در آن امکان پیوستن به الیت بسته، منتفی است و توده ها غیرقابل بسیج اند.
2) جامعه تکثرگرا؛ که امکان ورود به درون الیت وجود دارد اما امکان بسیج توده ها کاملاً منتفی است.
3) جامعه توده ای؛ که در آن توده ها به آسانی قابل بسیج هستند و در عین حال امکان ورود به درون مناصب الیت هم برای دیگران وجود دارد.
4) جامعۀ توتالیتر؛ که در آن الیت بسته و دور از دسترس است اما درجۀ بالایی از امکان بسیج توده های پراکنده وجود دارد.
🔹 «جامعه شناسی سیاسی؛ دکتر حسین بشیریه»
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
نمی‌توان در یک رودخانه دو بار پا گذاشت، چرا که هنگامی که برای بار دوم از آن می‌گذریم، دیگر نه آن رودخانه رودخانه‌ی پیشینست و نه تو آن انسان پیشین.
هراکلیتوس
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
هراکلیتوس
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
این نمودار میزان آسیب پذیری گوشی‌های تلفن همراه در کشورهای مختلف را نشان می‌دهد☝️🏻
👈🏻 ایران به عنوان آسیب پذیرترین کشور بیشترین میزان نصب برنامه‌های مخرب را روی گوشی در بین تمام کشورها داراست
⚠️ تنها از مارکت های معتبر اقدام به نصب و آپدیت برنامه‌ها روی گوشی خود کنید.
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
👈🏻 ایران به عنوان آسیب پذیرترین کشور بیشترین میزان نصب برنامه‌های مخرب را روی گوشی در بین تمام کشورها داراست
⚠️ تنها از مارکت های معتبر اقدام به نصب و آپدیت برنامه‌ها روی گوشی خود کنید.
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🎥انیمیشن کوتاه (Bao)
برنده‌ی اسکار بهترین انیمیشن کوتاه ۲۰۱۹
با موضوع مادر
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
برنده‌ی اسکار بهترین انیمیشن کوتاه ۲۰۱۹
با موضوع مادر
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
تحلیل دکتر غضنفری، وزیر اسبق صنعت معدن و تجارت در خصوص اوضاع اقتصادی کشور
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
فساد در همه کشورها هست...
⬅️ در كشورهای صنعتی و ثروتمند، فساد بيشتر در رده های بالای قـدرت متمركز است، حال آنكه به نظر ميرسد در كشورهای در حال توسعه یا جهان سوم، فساد تمامی سطوح زندگی اقتصادی و اجتماعی را دربرگرفته است.
🔸در اين گونه كشورهایی كه حاكمانی خاندانی و قبيله ای دارند مانند كشورهای نفـت خيز عربی و تعدادی از دولتهای آفريقایی، بروز فساد بيشتر در ميان رده بالایی ها و به طور كلان رواج دارد.
🔸يكی ديگر از تفاوتها، نگاه «عادی انگارانه» به فساد در ميان ديوانسالاران و حتی فرهنگ عامه در جهان سوم است. به گونه ای که در این کشورها، افکار عمومی نسبت به فسادهای خیلی بزرگ نیز تا حدی زیادی بی تفاوت شده و به دیده ی عادی بدان می نگرند.
✴️ منبع: كتاب « زنده باد فساد » جامعه شناسی سياسی فساد در دولت های جهان سوم. نوشته عليرضا كريمی
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
⬅️ در كشورهای صنعتی و ثروتمند، فساد بيشتر در رده های بالای قـدرت متمركز است، حال آنكه به نظر ميرسد در كشورهای در حال توسعه یا جهان سوم، فساد تمامی سطوح زندگی اقتصادی و اجتماعی را دربرگرفته است.
🔸در اين گونه كشورهایی كه حاكمانی خاندانی و قبيله ای دارند مانند كشورهای نفـت خيز عربی و تعدادی از دولتهای آفريقایی، بروز فساد بيشتر در ميان رده بالایی ها و به طور كلان رواج دارد.
🔸يكی ديگر از تفاوتها، نگاه «عادی انگارانه» به فساد در ميان ديوانسالاران و حتی فرهنگ عامه در جهان سوم است. به گونه ای که در این کشورها، افکار عمومی نسبت به فسادهای خیلی بزرگ نیز تا حدی زیادی بی تفاوت شده و به دیده ی عادی بدان می نگرند.
✴️ منبع: كتاب « زنده باد فساد » جامعه شناسی سياسی فساد در دولت های جهان سوم. نوشته عليرضا كريمی
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
مسأله سیاسی، اخلاقی، اجتماعی و فلسفی روزگار ما این نیست که بکوشیم فرد را از دست دولت و نهادهای دولتی رها سازیم بلکه این است که خود را هم از دست دولت و هم از قید آن نوعی از منفرد سازی که با دولت پیوند دارد، رهایی بخشیم. ما باید اشکال جدیدی از سوژگی را از طریق نفی این نوع از فردیت که قرن‌ها بر ما تحمیل شده پرورش دهیم.
میشل_فوکو
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
میشل_فوکو
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
مشارکت سیاسی و هویت ملی/ دکترمرتضی شیرودی
در بیشتر کشورهای اروپای غربی رشد احساس ملی، قبل از وقوع انقلاب های مردم سالاری بوده است. به عنوان مثال، فرانسوی ها حتی قبل از انقلاب فرانسه خود را فرانسوی می دانستند، گرچه امروزه تصور فرانسه به عنوان کشوری دارای اختلاف عظیم فرهنگی مشکل است؛ اما پیش از متحدسازی و متمرکزسازی آن کشور به دست شاهان فرانسوی، فرانسه از لحاظ فرهنگی کاملاً چند پاره بود. کشور فرانسه در زبان، به زبان دوک (Doc) و دویل (Doil)؛ در هنر، بین تفوق سنت های اولیه رومی در جنوب و آخرین سبک های گوتیک (Gothic) در شمال؛ در حقوق، بین حقوق جدید سلطنتی شمال و استمرار حقوق رم در جنوب؛ و در مذهب بین اصول گرایی(Orthodoxy) مذهبی شمال و ارتداد جنوب تقسیم شده بود. به رغم این اختلافات فرهنگی، شاهان فرانسه با استفاده از جنگ با انگلستان و گسترش بازرگانی داخلی، فقط ملیت واحدی را ایجاد نکردند، بلکه سنت فرهنگی واحدی را نیز بنا نهادند. یقینا اگر احساس قوی هویت محلی در مناطق مختلف فرانسه وجود می داشت و مهم تر از آن مشارکت سیاسی در حد عالی می بود، ساختن ملیت و فرهنگ واحد به مراتب دشوارتر می گشت.
این احساس حق مشارکت، که تا به امروز به شدت تقویت شده است؛ توضیح می دهد که چرا امروزه ملیت سازی در مناطق در حال توسعه، از اروپای ماقبل مدرن مشکل تر است. امروزه نظام های سیاسی چند قومی در حالی باید گروه های مختلف قومی را گردهم آورند که اغلب میزان قابل توجهی خودآگاهی قومی و مشارکت سیاسی به وجود آمده است. بنابراین، گزینه هایی که امروزه پیش روی نخبگان حاکمی که برای ایجاد نوعی احساس وحدت ملی در تلاش اند، با گزینه هایی که فراروی پادشاهان قرون شانزدهم و هفدهم اروپای غربی قرار داشت، کاملاً متفاوت می باشد. از لحاظ تاریخی حداقل دو الگوی جداگانه برای دعوت گروه های مختلف فرهنگی در گرایش به یک سیاست ملی واحد داشته است: الگوی نخست، صورت قانونی دادن به یک گروه قومی در نظام سیاسی است؛ با فرض این که آن گروه قومی اجازه می یابد شاخص های فرهنگی خود را همچنان حفظ نماید. مفروض این سیاست عبارت از این است که، یک فرهنگ مدنی ملی واحد بتواند بدون وجود یک فرهنگ عمومی ملی واحد وجود داشته باشد. در میان کشورهای توسعه یافته، کشورهای سوئیس، بلژیک و کانادا از این الگو پیروی کرده اند. این شیوه، پیامدهای مهمی برای کیفیت نهادهای آموزشی و نظارت بر آنها و توزیع قدرت در درون قوه مجریه و قوه مقننه به همراه دارد
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
در بیشتر کشورهای اروپای غربی رشد احساس ملی، قبل از وقوع انقلاب های مردم سالاری بوده است. به عنوان مثال، فرانسوی ها حتی قبل از انقلاب فرانسه خود را فرانسوی می دانستند، گرچه امروزه تصور فرانسه به عنوان کشوری دارای اختلاف عظیم فرهنگی مشکل است؛ اما پیش از متحدسازی و متمرکزسازی آن کشور به دست شاهان فرانسوی، فرانسه از لحاظ فرهنگی کاملاً چند پاره بود. کشور فرانسه در زبان، به زبان دوک (Doc) و دویل (Doil)؛ در هنر، بین تفوق سنت های اولیه رومی در جنوب و آخرین سبک های گوتیک (Gothic) در شمال؛ در حقوق، بین حقوق جدید سلطنتی شمال و استمرار حقوق رم در جنوب؛ و در مذهب بین اصول گرایی(Orthodoxy) مذهبی شمال و ارتداد جنوب تقسیم شده بود. به رغم این اختلافات فرهنگی، شاهان فرانسه با استفاده از جنگ با انگلستان و گسترش بازرگانی داخلی، فقط ملیت واحدی را ایجاد نکردند، بلکه سنت فرهنگی واحدی را نیز بنا نهادند. یقینا اگر احساس قوی هویت محلی در مناطق مختلف فرانسه وجود می داشت و مهم تر از آن مشارکت سیاسی در حد عالی می بود، ساختن ملیت و فرهنگ واحد به مراتب دشوارتر می گشت.
این احساس حق مشارکت، که تا به امروز به شدت تقویت شده است؛ توضیح می دهد که چرا امروزه ملیت سازی در مناطق در حال توسعه، از اروپای ماقبل مدرن مشکل تر است. امروزه نظام های سیاسی چند قومی در حالی باید گروه های مختلف قومی را گردهم آورند که اغلب میزان قابل توجهی خودآگاهی قومی و مشارکت سیاسی به وجود آمده است. بنابراین، گزینه هایی که امروزه پیش روی نخبگان حاکمی که برای ایجاد نوعی احساس وحدت ملی در تلاش اند، با گزینه هایی که فراروی پادشاهان قرون شانزدهم و هفدهم اروپای غربی قرار داشت، کاملاً متفاوت می باشد. از لحاظ تاریخی حداقل دو الگوی جداگانه برای دعوت گروه های مختلف فرهنگی در گرایش به یک سیاست ملی واحد داشته است: الگوی نخست، صورت قانونی دادن به یک گروه قومی در نظام سیاسی است؛ با فرض این که آن گروه قومی اجازه می یابد شاخص های فرهنگی خود را همچنان حفظ نماید. مفروض این سیاست عبارت از این است که، یک فرهنگ مدنی ملی واحد بتواند بدون وجود یک فرهنگ عمومی ملی واحد وجود داشته باشد. در میان کشورهای توسعه یافته، کشورهای سوئیس، بلژیک و کانادا از این الگو پیروی کرده اند. این شیوه، پیامدهای مهمی برای کیفیت نهادهای آموزشی و نظارت بر آنها و توزیع قدرت در درون قوه مجریه و قوه مقننه به همراه دارد
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
امر سیاسی در آیات مکی/ دکتر مرتضی شیرودی
امر سیاسی در اسلام،نص گرا است و قرآن، مصدر نص است اما تنها آیات مدنی،مأخذ امرسیاسی نیست،در نتیجه،نمی توان گفت که چون پیامبر اکرم(ص) در مدینه به تأسیس حکومت دست زد،صرفا آیات مدنی در بیان ابعاد و جزئیات آن، نازل شده اند! برخلاف آنچه گلدزیهر گفته است،امر سیاسی محصول دوره مدنی نیست بلکه آیات مدنی،مکمل آیات مکی در امر سیاسی است و اختلاف در مکان نزول آیات، ارتباطات آن ها را به هم نمی ریزد.به واقع،آیات مکی به امهات و مبانی امر سیاسی و آیات مدنی به جزئیات آن می پردازد.آیات مکی بر ابعاد نظری و آن دیگری،برعرصه های عملی، تمرکز دارند.پیامبر اکرم(ص) در صدد حرکت از جاهلیت به مدنیت بود و لذا طبیعی است که نخست،به امر و نه به فرع بپردازد.تمرکز اغلب آیات مکی، بر حساب و میزان و یا بر رستاخیر به معنای آن نخواهد بود که این آیات،بعد زمینی امر سیاسی را هویدا نمی سازند.چنانچه رسالت را مقدم بر هجرت بدانیم،آیات مکی بر آیات مدنی در امر سیاسی اولویت دارند.از این رو،در آیه 3 سوره اعراف می خوانیم:"از آنچه از طرف پروردگارتان بر شما فرود آمده، پیروی کنید و به جز او، از اولیای دیگر پیروی نکنید."چنین امری،تنها با تن دادن به اوامر پیامبران و آنانی که آنان تعیین می کنند،به دست می آید.این موضوع در آیه 35 اعراف:"ای فرزندان آدم! اگر رسولانی از خود شما به سوی تان بیایند که آیات مرا برای شما بازگویند از آن ها پیروی نمایید." رنگ زمینی به خود می گیرد و اشاره به تبعیت از رسولان این دنیایی دارد.در آیات مشابه ،تقوا و اصلاح در برابر تجاوز و فساد دو ویژگی اطاعت از ولایت حق و باطل است البته این آیات، بر این موضوع تأکید دارند که پیامبران می میرند اما رسالت آنان باقی می مانند و این مسأله، نشان از استمرار امر سیاسی در غیاب پیامبران به واسطه وسیط های شایسته است.این بدان معنا است که مؤمنان در مسأله برپایی امر سیاسی،وارث رسولان اند و این خلافت،از رسالت پیروی می کند و سمت و سوی خود را از قرآن می گیرد.همچنین در انتهای آیه 54 سوره اعراف بر وجه دیگری از امر سیاسی اشاره می شود:" امر از آن خداست."این امر، همان امر الهی است که تکوینی است و حکایت از حاکمیت خدا بر کائنات دارد و این به معنای آن است که آن که آفرید،سلطنت(امر) شایسته اوست.
برداشتی از بخش های مختلف کتاب مبانی اندیشه سیاسی در آیات مکی اثر عبدالقادر حامد تیجانی
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
امر سیاسی در اسلام،نص گرا است و قرآن، مصدر نص است اما تنها آیات مدنی،مأخذ امرسیاسی نیست،در نتیجه،نمی توان گفت که چون پیامبر اکرم(ص) در مدینه به تأسیس حکومت دست زد،صرفا آیات مدنی در بیان ابعاد و جزئیات آن، نازل شده اند! برخلاف آنچه گلدزیهر گفته است،امر سیاسی محصول دوره مدنی نیست بلکه آیات مدنی،مکمل آیات مکی در امر سیاسی است و اختلاف در مکان نزول آیات، ارتباطات آن ها را به هم نمی ریزد.به واقع،آیات مکی به امهات و مبانی امر سیاسی و آیات مدنی به جزئیات آن می پردازد.آیات مکی بر ابعاد نظری و آن دیگری،برعرصه های عملی، تمرکز دارند.پیامبر اکرم(ص) در صدد حرکت از جاهلیت به مدنیت بود و لذا طبیعی است که نخست،به امر و نه به فرع بپردازد.تمرکز اغلب آیات مکی، بر حساب و میزان و یا بر رستاخیر به معنای آن نخواهد بود که این آیات،بعد زمینی امر سیاسی را هویدا نمی سازند.چنانچه رسالت را مقدم بر هجرت بدانیم،آیات مکی بر آیات مدنی در امر سیاسی اولویت دارند.از این رو،در آیه 3 سوره اعراف می خوانیم:"از آنچه از طرف پروردگارتان بر شما فرود آمده، پیروی کنید و به جز او، از اولیای دیگر پیروی نکنید."چنین امری،تنها با تن دادن به اوامر پیامبران و آنانی که آنان تعیین می کنند،به دست می آید.این موضوع در آیه 35 اعراف:"ای فرزندان آدم! اگر رسولانی از خود شما به سوی تان بیایند که آیات مرا برای شما بازگویند از آن ها پیروی نمایید." رنگ زمینی به خود می گیرد و اشاره به تبعیت از رسولان این دنیایی دارد.در آیات مشابه ،تقوا و اصلاح در برابر تجاوز و فساد دو ویژگی اطاعت از ولایت حق و باطل است البته این آیات، بر این موضوع تأکید دارند که پیامبران می میرند اما رسالت آنان باقی می مانند و این مسأله، نشان از استمرار امر سیاسی در غیاب پیامبران به واسطه وسیط های شایسته است.این بدان معنا است که مؤمنان در مسأله برپایی امر سیاسی،وارث رسولان اند و این خلافت،از رسالت پیروی می کند و سمت و سوی خود را از قرآن می گیرد.همچنین در انتهای آیه 54 سوره اعراف بر وجه دیگری از امر سیاسی اشاره می شود:" امر از آن خداست."این امر، همان امر الهی است که تکوینی است و حکایت از حاکمیت خدا بر کائنات دارد و این به معنای آن است که آن که آفرید،سلطنت(امر) شایسته اوست.
برداشتی از بخش های مختلف کتاب مبانی اندیشه سیاسی در آیات مکی اثر عبدالقادر حامد تیجانی
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
یقه سفیدها.pdf
2 MB
📙یقه سفیدها
مجموعه مقالات درباه جامعه شناسی نهادهای مدنی در ایران امروز
نوشته : محمد قوچانی
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
مجموعه مقالات درباه جامعه شناسی نهادهای مدنی در ایران امروز
نوشته : محمد قوچانی
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
سلسله پهلوی و نیروهای مذهبی.pdf
11.6 MB
#سلسله_پهلوی_و_نیروهای_مذهبی
(به روایت تاریخ کمبریچ)
مترجم: #عباس_مخبر
موضوع: تاریخ
نوبت چاپ: چاپ اول پاییز ۱۳۷۱
تعداد صفحات: ۱۹۶
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
(به روایت تاریخ کمبریچ)
مترجم: #عباس_مخبر
موضوع: تاریخ
نوبت چاپ: چاپ اول پاییز ۱۳۷۱
تعداد صفحات: ۱۹۶
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
اندیشه سیاسی ویکتور هوگو در رمان بینوایان!
فرازچمنی
شاید بسیاری از ما چند بار رمان جذاب بینوایان اثر ویکتور هوگو نویسنده مشهور فرانسه را خوانده ایم و از داستان آن لذت برده ایم، در حالیکه، داستان پردازی این اثر در پیوند با انقلاب دوم فرانسه، حقایق مهمی را در شکل گیری اندیشه سیاسی انقلاب ها برایمان آشکار می سازد.
به نظر من نویسنده فارغ از واقعیت های سیاسی و مقاصد رهبران انقلاب در پی آن است که جهت درست یک انقلاب را نمایان بسازد. حقیقتی که شاید بیش از یک قرن بعد در اندیشه دموکراسی و آزادیخواهی و در موضوع توسعه سیاسی دولت های غربی مورد توجه جدی قرار گرفت و اجرا شد.
نکته ای که هوگو در بینوایان به آن می پردازد جهت گیری یک انقلاب است که به طور عمده باید بر اندیشه توسعه متمرکز باشد و بر خلاف بسیاری جنبش ها که بر طبل حکومت های دهقانی، کارگری یا نجات بینوایان می کوبند با توصیف شخصیت و عمل خانواده تناردیه ها، خوی محرومان را در پی یک نهضت یا شورش اجتماعی سودجویانه و تبهکارانه می داند. او با اشاره به نقش طبقه متوسط تحصیلکرده که خصوصیات آن در قالب شخصیت ماریوس، حقوقدان جوان تجلی میافت، بر لزوم محوریت طبقه متوسط و تکنوکرات های جامعه در اداره امور کشور تاکید می نماید. آنچه مسلم است رسالت حکومت، رسیدگی به امور جامعه و بخصوص محرومان و بینوایان است ولی واگذاری حکومت به آنان مادامی که عقده های طبقاتی آنها تعدیل نشده است کاری بس خطرناک به نظر می رسد. حتی تحصیلکردگانی که از میان بینوایان برمی خیزند باید پایگاه اجتماعی قبلی خود را به فراموشی سپرده و تحت آموزش های قوی توسعه ای قرار گیرند چون در غیر این صورت با نوکیسگانی تازه به دوران رسیده مواجه خواهیم شد که می توانند منشا بسیاری از فسادهای اداری و مدیریتی گردند و حتی جنایت به بار آورند!! از این روست که در داستان، در جایی ماریوس انقلابی، اذعان می کند که " باید در مواردی پا بر سر چنین بینوایانی نهاد".
علاوه بر این، هوگو با پرداختن به شخصیتی چون بازرس ژاور، خصیصه قانون گرایی کور را مانعی بر تداوم اندیشه توسعه گرای ژان والژان یا همان شهردار مادلن توصیف می کند و به عبارتی عقیده دارد که توسعه بر قانون ارجحیت دارد و نباید با قیود قانونی از اقدامات سازنده و مجریان آن جلوگیری کرد. متاسفانه ژاور اجرای قانون را در میان طبقات متوسط یا محروم تر جامعه جستجو می کند و نه صاحبان قدرت، نکته ای که در آخر داستان، خود متوجه آن می شود و چاره رفع موانع غیر منطقی قانونی را در نابودی خویشتن می بیند.
به نظر می آید، هوگو عقیده دارد که باید در جامعه، بساط بوروکراسی های دست و پاگیر و مناسک پرستی و مجازات های نامعقول برچیده شود، چون انسان و توسعه انسان مافوق قانون است!
ابعاد اندیشه سیاسی ویکتور هوگو در اثر بینوایان به خوبی این نکته را بیان می کند که انقلاب باید پاسخگوی نیازهای منطقی جامعه باشد که به طور عمده: رهبری طبقه متوسط، توسعه گرایی و انسان گرایی از مهمترین دستاوردهای آن است.....
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper
فرازچمنی
شاید بسیاری از ما چند بار رمان جذاب بینوایان اثر ویکتور هوگو نویسنده مشهور فرانسه را خوانده ایم و از داستان آن لذت برده ایم، در حالیکه، داستان پردازی این اثر در پیوند با انقلاب دوم فرانسه، حقایق مهمی را در شکل گیری اندیشه سیاسی انقلاب ها برایمان آشکار می سازد.
به نظر من نویسنده فارغ از واقعیت های سیاسی و مقاصد رهبران انقلاب در پی آن است که جهت درست یک انقلاب را نمایان بسازد. حقیقتی که شاید بیش از یک قرن بعد در اندیشه دموکراسی و آزادیخواهی و در موضوع توسعه سیاسی دولت های غربی مورد توجه جدی قرار گرفت و اجرا شد.
نکته ای که هوگو در بینوایان به آن می پردازد جهت گیری یک انقلاب است که به طور عمده باید بر اندیشه توسعه متمرکز باشد و بر خلاف بسیاری جنبش ها که بر طبل حکومت های دهقانی، کارگری یا نجات بینوایان می کوبند با توصیف شخصیت و عمل خانواده تناردیه ها، خوی محرومان را در پی یک نهضت یا شورش اجتماعی سودجویانه و تبهکارانه می داند. او با اشاره به نقش طبقه متوسط تحصیلکرده که خصوصیات آن در قالب شخصیت ماریوس، حقوقدان جوان تجلی میافت، بر لزوم محوریت طبقه متوسط و تکنوکرات های جامعه در اداره امور کشور تاکید می نماید. آنچه مسلم است رسالت حکومت، رسیدگی به امور جامعه و بخصوص محرومان و بینوایان است ولی واگذاری حکومت به آنان مادامی که عقده های طبقاتی آنها تعدیل نشده است کاری بس خطرناک به نظر می رسد. حتی تحصیلکردگانی که از میان بینوایان برمی خیزند باید پایگاه اجتماعی قبلی خود را به فراموشی سپرده و تحت آموزش های قوی توسعه ای قرار گیرند چون در غیر این صورت با نوکیسگانی تازه به دوران رسیده مواجه خواهیم شد که می توانند منشا بسیاری از فسادهای اداری و مدیریتی گردند و حتی جنایت به بار آورند!! از این روست که در داستان، در جایی ماریوس انقلابی، اذعان می کند که " باید در مواردی پا بر سر چنین بینوایانی نهاد".
علاوه بر این، هوگو با پرداختن به شخصیتی چون بازرس ژاور، خصیصه قانون گرایی کور را مانعی بر تداوم اندیشه توسعه گرای ژان والژان یا همان شهردار مادلن توصیف می کند و به عبارتی عقیده دارد که توسعه بر قانون ارجحیت دارد و نباید با قیود قانونی از اقدامات سازنده و مجریان آن جلوگیری کرد. متاسفانه ژاور اجرای قانون را در میان طبقات متوسط یا محروم تر جامعه جستجو می کند و نه صاحبان قدرت، نکته ای که در آخر داستان، خود متوجه آن می شود و چاره رفع موانع غیر منطقی قانونی را در نابودی خویشتن می بیند.
به نظر می آید، هوگو عقیده دارد که باید در جامعه، بساط بوروکراسی های دست و پاگیر و مناسک پرستی و مجازات های نامعقول برچیده شود، چون انسان و توسعه انسان مافوق قانون است!
ابعاد اندیشه سیاسی ویکتور هوگو در اثر بینوایان به خوبی این نکته را بیان می کند که انقلاب باید پاسخگوی نیازهای منطقی جامعه باشد که به طور عمده: رهبری طبقه متوسط، توسعه گرایی و انسان گرایی از مهمترین دستاوردهای آن است.....
🎯کانال دانش سیاست👇👇👇
@policypaper