در زمانه ما بردگی حاکم شده است . بحث، بحث سیاسی نیست ، بحثی است تمدنی. همان تکرار سخنان نیچه است.که اخلاق گلّه و اخلاق رمه حاکم شده است.و او چشم انداز ظهور انسانی از نوع دیگر با لقب " ابر انسان" را دارد . اگر ما از بردگی سخن به میان می آوریم بردگی در شکل دوهزار یا سه هزار سال پیش در ذهنمان خطور می کند. اما امروز سیستم به تمامی سیطره پیدا کرده است باز منظور از سیستم ، سیستم سیاسی نیست که سیستم جهان است.
روزگار ما مرگ اصالت هاست.
بودریار می گوید که موج سوم نیهیلیسم آمده است. نوعی سستی ، رخوت و خواب آلودگی بشر را گرفته است. اگر مدرنیته آمد در برابرش رمانتیسیست های آلمانی اعتراض و مقاومت کردند. گوته در شعری که در سال 1825 وقتی که در اولین ریل قطار را کشیدندو جنگل ها را نابود کردند می گوید که : روزگاری را می بینم که خداوند از خلقت انسان خشنود نیست.یا هولدرلین بزرگ از زمانه عسرت سخن گفت. یا کیه رکگاررد در مقابله مدرنیته قد علم میکند و می گوید که می خواهم با مسیح در دوهزار سال پیش همزمان باشم؛ نه با روزگار خودم. اگر هوسرل فریاد اعتراض بر می آورد در کتاب پدیدار شناسی استعلائی و مارا دعوت می کند به تفکر پیشاسقراطیان برگردیم. یا اگر نیچه از مرگ خدا با بغض صحبت می کنه و میگوید که دست همه ما به خون خدا آلوده است!
روزگار ما روزگار درهم شکستگی آدمی است . آنچنان سستی و رخوت و انفعال بشریت روزگار ما را گرفته است که حتی بود و نبود ، وجود و عدم خدا هم برایش مسئله نیست. فرصت اندیشیدن ندارد. روزگار ما روزگار مرگ انسان است و یا به قول نیچه روزگار آخرین انسان است ، انسان حقیر ، انسان کوچک انسانی که تیر شوق رو به دور دست ها پرتاب نمی کند. انسانی که دیگر آرزوهای بزرگ ندارد.
اگر قرار باشد راه نجاتی برای بشریت وجود داشته باشد هیچ راهی به جز تفکر وجود نداشته ندارد و نخواهد داشت. نه با سیاست نه با فقه نه با تئولوژی نه با ایدئولوژی نه با انقلاب نه با طغیان اجتماعی! اگر راهی وجود داشته باشد باید خودش را با تفکر نماان سازد.یعنی همان چیزی که در میان ما کمتر دیده می شود.
بریده ای از سخنان #بیژن_عبدالکریمی فیلسوف و روشنفکر
روزگار ما مرگ اصالت هاست.
بودریار می گوید که موج سوم نیهیلیسم آمده است. نوعی سستی ، رخوت و خواب آلودگی بشر را گرفته است. اگر مدرنیته آمد در برابرش رمانتیسیست های آلمانی اعتراض و مقاومت کردند. گوته در شعری که در سال 1825 وقتی که در اولین ریل قطار را کشیدندو جنگل ها را نابود کردند می گوید که : روزگاری را می بینم که خداوند از خلقت انسان خشنود نیست.یا هولدرلین بزرگ از زمانه عسرت سخن گفت. یا کیه رکگاررد در مقابله مدرنیته قد علم میکند و می گوید که می خواهم با مسیح در دوهزار سال پیش همزمان باشم؛ نه با روزگار خودم. اگر هوسرل فریاد اعتراض بر می آورد در کتاب پدیدار شناسی استعلائی و مارا دعوت می کند به تفکر پیشاسقراطیان برگردیم. یا اگر نیچه از مرگ خدا با بغض صحبت می کنه و میگوید که دست همه ما به خون خدا آلوده است!
روزگار ما روزگار درهم شکستگی آدمی است . آنچنان سستی و رخوت و انفعال بشریت روزگار ما را گرفته است که حتی بود و نبود ، وجود و عدم خدا هم برایش مسئله نیست. فرصت اندیشیدن ندارد. روزگار ما روزگار مرگ انسان است و یا به قول نیچه روزگار آخرین انسان است ، انسان حقیر ، انسان کوچک انسانی که تیر شوق رو به دور دست ها پرتاب نمی کند. انسانی که دیگر آرزوهای بزرگ ندارد.
اگر قرار باشد راه نجاتی برای بشریت وجود داشته باشد هیچ راهی به جز تفکر وجود نداشته ندارد و نخواهد داشت. نه با سیاست نه با فقه نه با تئولوژی نه با ایدئولوژی نه با انقلاب نه با طغیان اجتماعی! اگر راهی وجود داشته باشد باید خودش را با تفکر نماان سازد.یعنی همان چیزی که در میان ما کمتر دیده می شود.
بریده ای از سخنان #بیژن_عبدالکریمی فیلسوف و روشنفکر