پاتوق‌های دیالوگوس

چرا جنگ؟!

پیش از خواندن کتاب، تصور می‌کردم که در نامه‌نگاری‌های آینشتاین و فروید، به نقد قدرت‌ها و دولت‌ها در تصمیم‌گیری برای جنگ پرداخته شده باشد. اما با مطالعه‌ی کتاب، بیشتر احساس کردم که انگشت اتهام به طرف سربازان و فرماندهان حاضر در میدان جنگ است.

در کتاب پیشنهاد می‌شود که مباحث آموزشی مدارس باید تغییر کند و بچه‌ها را به صلح تشویق کند. در حالی که کسی که تصمیم به جنگ می‌گیرد، این بچه‌ها یا عموم مردم نیستند. بر فرض که اگر جنگ شد هیچکس نرود، وقتی منافع کشور به خطر بیفتد، حضور در جبهه را اجباری می‌کنند و با تهدید و تفنگ افراد را از خانه هایشان بیرون می‌کشند. یا اشاره می‌شود که غریزه نفرت و میل به جنگ در انسان وجود دارد. در حالی که هزاران هزار سرباز، سرخود شروع به جنگ نمی‌کنند و نه از غریزه خود، بلکه از مافوق خود دستور می‌گیرند.

در طول خواندن کتاب احساس ناامیدی و کمی خشم داشتم و مدام از خودم می‌پرسیدم که چه؟ ما این‌ها را بخوانیم و بدانیم که چه؟ اصلاً چیزی برای دانستن وجود ندارد. هر چه هست خودمان از قبل می‌دانیم. کتاب را کسانی می‌خوانند که عموم مردم و مخالفِ جنگ هستند. صادرکنندگان دستور جنگ هم اصلاً اهمیتی نمی‌دهند.
یاد یکی از استادان دانشگاه افتادم که هر وقت تعدادی از بچه‌ها تأخیر می‌کردند، تا زمانی که آن‌ها سر کلاس بیایند به جان حاضرین غر میزد و شکایت می‌کرد و زمانی که باقی دانشجویان که تأخیر کرده بودند سر کلاس می‌آمدند، بدون مؤاخذه‌ٔ آنان، حضور و غیاب می‌کرد و بعد هم درس می‌داد.

حالا هم در مورد موضوع چرا جنگ؟ من و شما که مخالفیم و نقشی هم نداریم می‌خوانیم و می‌اندیشیم ولی به گوش آن اقلیتی که تصمیم‌گیرنده هستند و باید بشنوند، نمی‌رسد.
به نظرم رسید که آقایان آینشتاین و فروید برای مخاطبِ اشتباهی، نسخه پیچیده‌اند و چون زورشان به ابرقدرت‌ها و سران کشورها نرسیده، علت جنگ را در وجود سربازان فرمانبردار جستجو می‌کنند.

_نوشته‌ی حنا مینایی از اعضای پاتوق کتاب‌بازها.

1.3K viewsedited 20:10