باینری جنسیت در پرستاری: نگرشی که باید تغییر پیدا کند

#باینری_جنسیت به تقسیم‌بندی جنسیتی‌ای گفته می‌شود که افراد را به عنوان #زن یا #مرد برچسب‌گذاری می‌کند.

در سال‌های گذشته شاهد تغییرات اجتماعی محسوسی در خصوص آنچه از آن به عنوان #جنسیت یاد می‌شود بوده‌ایم. بااین‌حال در حوزه #پرستاری، صفر و یک گرایی جنسیتی و یا cissexism همچنان به شیوه سنتی خود وجود دارد.

تاثیرات منفی این نگاه به ویژه در شیوه‌های مراقبتی و پیشگیری از بارداری برای #افراد_ترنس و افرادی که در تقسیم‌بندی جنسیتی سنتی قرار نمی‌گیرند، بسیار مشهود است.

باینری جنسیتی و نگاه‌های کلیشه‌ای که تنها افراد غیر ترنس را در بر می‌گیرند، در حوزه پرستاری به دلیل عدم #آموزش صحیح و عدم توسعه آموزش پرستاری در این زمینه همچنان وجود دارد و متاسفانه مراقبت‌های همه‌شمول که همه جنسیت‌ها و #هویت‌های_جنسیتی را در پرستاری دربر بگیرد بسیار محدود است.

افرادی ترنس و نانباینری با موانع و تبعیض‌های ساختاری در هنگام دریافت #خدمات_بهداشتی و مراقبتی مواجه هستند که سلامت جسم و روان آن‌ها را در خطر جدی قرار می‌دهد. نگاه‌ها و شیوه‌های #ترنس_ستیزی که بسیار تبعیض‌آمیز هستند همچنان در مراقبت‌های بهداشتی امری رایج محسوب می‌شوند. طرد به دلیل جنسیت و هویت جنسیتی می‌تواند این افراد را در معرض انواع خشونت‌ها قرار دهد و به سلامت روان آن‌ها آسیب‌های جبران‌ناپذیری وارد کند.

ارتقای دسترسی ایمن و عادلانه به مراقبت‌های بهداشتی و به دور از #تبعیض، تنها با نگاه فراگیر یا «trans inclusive» در حرفه پرستاری امکان‌پذیر است. دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی پرستاری باید نظریه‌های مدرن در حوزه جنسیت را به #پرستاران آموزش بدهند. پرستاران باید بیاموزند به دور از تعصبات به ارائه خدمات بهداشتی بپردازند.

پرستاران همچنین باید درخصوص #خدمات_پرستاری و راه‌های پیشگیری از بارداری یا تولیدمثل برای افرادی ترنس و #نانباینری آموزش‌های ویژه ببینند. آن‌ها باید خشونت‌ها و تبعیض‌هایی که افراد ترنس با آن رو به رو هستند را بشناسند و چگونگی کمک به این افراد را در دستور کار خود قرار دهند. افرادی که به دلیل جنسیت و هویت جنسیتیشان به حاشیه رانده شده و بیشتر در معرض تجربه خشونت‌های فیزیکی و روانی هستند و در دل تبعیض‌های چندگانه و ناآگاهی مجود در جامعه، احتمال خودکشی، انزوا، اضطراب و افسردگی در این افراد به مراتب بالاتر از دیگر افراد است.


@pareestar

🔵 در چند روز گذشته خبر اخراج #منصوره_رنجبر #سرپرستار #بیمارستان نو #مشهد به دلیل اعتراض به معوقات خود و همکارانش در خبرگزاری‌های مختلف منتشر شد.

خبری که همانند بسیاری از اخبار #اعتراضات_صنفی تکذیب و در آخر به ادعای دلجویی #وزارت_بهداشت از این #پرستار اخراجی منتج شد. این ادعای دلجویی در شرایطی صورت می‌گیرد که در ماه‌های گذشته بسیاری از #پرستاران و #کادر_درمان در بیمارستان‌ها با فروکش کردن پاندمی #کرونا تعدیل و از کار بیکار شده‌اند.

حقوق پایین، ساعات کاری طولانی و عدم #امنیت_شغلی از جمله مشکلاتی است که پرستاران در #ایران همواره با آن رو به رو بوده‌اند.


کارتونیست: مانا نیستانی

@pareestar

🔵 از هر پنج پرستار حداقل سه پرستار آزار جنسی را تجربه می‌کنند. بسیاری از پرستاران به دلیل نداشتن امنیت شغلی این آزار و اذیت‌ها را گزارش نمی‌کنند و بسیاری حتی این رفتارها را بخشی از کار خود قلمداد می‌کنند.

@pareestar

یک #پرستار_شرکتی در گفتگو با پریستار:

🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچ‌کس نیست»

#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام می‌شوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشم‌پوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کم‌تر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعه‌بارتر است و نمی‌تواند کفاف هزینه‌های اولیه زندگی برای آن‌ها باشد.

اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟

با آغاز اجرای سیاست‌های #خصوصی‌سازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستان‌های_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستان‌های_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت می‌کردند، اما سرمایه اصلی راه‌اندازی و بهره‌برداری از این بیمارستان‌ها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.

با واگذاری بیمارستان‌های دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکت‌های پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاست‌های «خصوصی‌سازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.

این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیت‌های این شرکت است و به لیست فعالیت‌های آن می‌توان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.

یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کم‌تری نسبت به پرستاری دریافت می‌کند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمی‌کنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه‌ گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستان‌های خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.

به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همه‌گیری کرونا، از بیمارستان‌ها اخراج شدند. این پرستاران سال‌هاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.

🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار می‌گوید:

«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچ‌کس نیست.» او در ادامه اضافه می‌کند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب می‌زنند و فقط این مساله به نفع آن‌هاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستان‌های مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخش‌نامه‌ی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آن‌ها نادیده گرفته می‌شود. او در پایان اضافه می‌کند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمی‌شود.

طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آن‌ها با قراردادهای موقت استخدام شدند.

@pareestar

استفاده از حق چانه زنی دسته جمعی؛

مطالبه قانونی که پس از ۱۴ سال همچنان پرستاران از آن بی‌بهره‌اند

یکی از ابزارهایی که نیروی کار در بیشتر کشورها از آن برای تامین منافع خود استفاده می‌کند حق چانه‌زنی دسته جمعی است. این حق متضمن حق رضایت نیروی کار است، چرا که به واسطه آن کارگران می‌توانند از طریق مذاکره با کارفرمایان یا سیاستگذاران و قانونگذاران خواسته‌های خود را آزادانه مطالبه کرده و با استفاده از ابزار چانه زنی و بهره گیری از حق آزادی سندیکا و اعتصاب منافع خود را تا حد امکان تامین نمایند.

دلیل اصلی برقراری این استاندارد اساسی این است که در وهله اول نیروی کار بتواند با اهرم فشاری که در اختیار دارد (سندیکا و حق اعتصاب) از منافع خود در برابر زیاده خواهی کارفرمایان و در عمده مواقع همراهی قدرت سیاسی حاکم با صاحبان ثروت دفاع نماید و در وهله دوم از آنجا که تغییر قوانین و مقررات روندی طولانی و وقت گیر است و امکان تغییر مداوم آن با توجه به واقعیات اجتماعی و اقتصادی عملا غیر ممکن است، نیروی کار بتواند با استفاده از مذاکره و چانه زنی به توافق جمعی با کارفرمایان و قدرت اجرایی سیاسی برسد و از این طریق تا حد زیادی خلا موجود در این زمینه را بر طرف کند.

گزارش‌های سازمان بین المللی کار نشان می‌دهند مذاکرات و توافقات دسته جمعی امروزه یکی از الزامات ضروری کار در جوامع بوده و به ویژه در جوامع صنعتی نقش بسزایی در تامین منافع هم مالی و هم انسانی نیروی کار ایفا می‌کند. به عنوان نمونه در مواقع افزایش ساعت کاری بدون افزایش دستمزد یا تغییر شرایط کار از سوی کارفرمایان، در شرایطی که اقدام قانونی (تغییر قانون) زمان زیادی را برای بهبود اوضاع طلب می‌کند، مذاکره نمایندگان سندیکاهای کارگری با نمایندگان کارگران می‌تواند نقش مهمی در تامین منافع نیروی کار و جلوگیری از استثمار آنها ایفا کند.

اگرچه بر اساس مقاوله نامه ۹۸ حق مذاکره و چانه زنی دسته جمعی شامل کارکنان دولت نمی‌شود و صرفا در برگیرنده نیروی کار بخشی خصوصی است اما این بدان معنی نیست که کارکنان دولت از حق مشارکت دسته جمعی در روند تغییر شرایط به نفع خود بی بهره هستند. سندیکاها و انجمن‌های کارگری می‌توانند برای حمایت از نیروی کار در بخش دولتی با مطالبه گری عمومی و به ویژه لابی و مذاکره با قانونگذاران و مجریان قانون خواستار تصویب و اجرای قوانین مناسب شوند.

علیرغم شناسایی این حق به عنوان یکی از حقوق اصلی نیروی کار هنوز در برخی از کشورها این کارفرمایان به ویژه کارفرمایان دولتی هستند که قدرت مطلق را در تصمیم گیری درباره همه منافع نیروی کار در اختیار دارند. در این جوامع هنوز این صاحبان قدرت و ثروت هستند که میزان دستمزد نیروی کار، شرایط کار و حتی قوانین مرتبط با کار و لزوم اجرا یا عدم اجرای آنها را تعیین می‌کنند.

به عنوان نمونه هنوز پرستاران در ایران نقش چندانی در تعیین میزان دستمزد خود و به ویژه تعیین شرایط کار را ندارند و همچنان پس از گذشت بیش از ۱۴ سال از تصویب قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری، این گروه حتی توان مطالبه و چانه‌زنی برای اجرای قانون مصوب را ندارد. چرا که اساسی‌ترین حق آنها به عنوان نیروی کار در استفاده از قدرت مذاکره دسته‌جمعی در ایران نه تنها محقق نشده بلکه لوازم بهره‌مندی از آن از اساس به رسمیت شناخته نمی‌شود.

#حقوق_کار

#حقوق_کاری_پرستاران

#حقوق_پرستاران

#امنیت_شغلی

#حق_مطالبه_جمعی

#مطالبه_کنیم


@pareestar

نقش #پرستاری در پیشبرد مباحث #برابری_جنسیتی و #حقوق_اقلیت‌ها

🔵 تاریخچه مبارزات پرستاری در بسیاری از زمینه‌ها با تاریخچه مبارزات زنان و اقلیت‌ها برای دستیابی به #برابری همپوشانی دارد. پرستاری مدرن به مبارزه علیه ساختارهای اجتماعی محدودکننده، ظالمانه و ناعادلانه پرداخته است.

بسیاری از موانع و محدودیت‌هایی که #پرستاران در دوره‌ای که اغلب پرستاران را #زنان تشکیل می‌دادند با آن‌ها مواجه بودند با دیگر زنان مشترک بود. هرچند در برخی از حوزه‌ها پرستاران تجربه متفاوتی داشتند. در دوره‌ای که بسیاری از زنان حق کار کردن در خارج از خانه را نداشتند، #زنان_پرستار در بیرون از خانه کار می‌کردند و به مراقبت از مردان غریبه می‌پرداختند.

زنان پرستار برای #حق_رای_زنان، برای قوانین #کار_کودکان، برای #رفاه_کارگران کارخانه‌ها، برای حق دسترسی همگان به #واکسیناسیون، برای دسترسی به وسایل پیشگیری از بارداری به مبارزه پرداختند. برای ۱۵۰ سال پرستاری به‌طور عملی و حتی سیاسی موضوعی #فمینیستی بوده است. در آمریکا پرستاران در مارس ۱۹۱۳ با لباس پرستاری در راهپیمایی بزرگ حق رای زنان در واشنگتن دی سی شرکت کردند. پرستاران از #کانادا، #انگلیس و نروژ به آن‌ها پیوستند. این راهپیمایی مورد حمله نیروهای #پلیس قرار گرفت و در آن ۳۰۰ زن مجروح شدند.

در #آمریکا پرستاری مدرن در قرن نوزدهم و با حمایت زنان ثروتمند که قصد کمک رساندن به بیمارستان‌های نظامی را داشتند آغاز شد. در آن زمان بسیاری از #پزشکان با آموزش پرستاری به زنان با این توجیه که آموزش پرستاری بر دستگاه تناسلی منتسب به زنان تاثیر می‌گذارد و زنان را از رسالت حیاتی‌شان که همان زاد و ولد است بازمی‌دارد، مخالفت کردند. آن‌ها می‌گفتند زنان با آموزش پرستاری دیگر مانند گذشته مطیع و رام نخواهند بود.

در آن دوره بسیاری از رهبران #جنبش_پرستاری مجرد ماندند. آن‌ها می‌دانستند با ازدواج، جامعه آن‌ها را وادار به ترک حرفه‌شان می‌کند و پس از ازدواج تحت قیومیت همسرانشان در خواهند آمد و به لحاظ قانونی دیگر شخصیت حقوقی مستقلی نخواهند داشت.

اخلاق حرفه‌ای پرستاری موجب شده است که پرستاران همیشه بابت بی‌عدالتی‌های ساختاری نه تنها نسبت به پرستاران بلکه تمام افراد یا گروه‌هایی که به لحاظ اجتماعی به حاشیه رانده شده‌اند، ابراز نگرانی کنند. اخلاق پرستاری همواره فضایی را برای مخالفت با انجام رفتارهای غیراخلاقی مانند #سقط‌جنین اجباری یا خوراندن اجباری غذا به زندانیان، و تبعیض علیه جامعه +LGBTQ در مراکز درمانی به وجود آورده است.


@pareestar

گپی با همراهان پریستار درباره انیمیشن آزار جنسی در محیط کار پرستاران
ناخوشایند اما واقعی در جامعه مردسالار

🔵 اول اگوست انیمیشنی را درصفحه #پریستار درباره #آزار_جنسی پرستاران در محیط کار منتشرکردیم که میان همراهان ما در شبکه‌های اجتماعی بازتاب داشت. طبق سناریو انیمیشن یک #پرستار از آزار جنسی توسط همراه یک بیمار به #مدیر_بیمارستان شکایت می‌برد که ره به جایی نمی برد و در ادامه مشخص می‌شود #پرستاران دیگری هم با این مشکل روبرو هستند اما از گفتن آن بیم دارند و این آزارها به بخش «عادی» از محیط کار تبدیل شده است.

برخی همراهان ما از این ویدیو استقبال کردند و برخی نیز انتقاد داشتند که پرستاران از سوی برخی #پزشکان مرد نیز مورد آزار مشابه قرار می‌گیرند و چه بسا پرداختن به آن اولویت بیشتری داشت.

تاکید انیمیشن تولیدی ما بر وجود آزار جنسی در محیط کار پرستاران به طور کلی بود و اینکه مدیریت بیمارستان ها نسبت به این موضوع بی تفاوت هستند و حتی برعکس گاهی در مقابل افشای آزارها قرار می‌گیرند. همین موضوع هم باعث عادی‌سازی این آزارها در محیط کار پرستاران شده است؛ چه این آزار از سوی پزشکان مرد باشد و چه از سوی بیمار یا همراه او.

بد نیست بدانید آزار در محیط کار برای زنان یک مساله جهانی است که درباره پرستاران نیز صادق است و این موضوع در ایران با توجه به حاکمیت فضای #مردسالارانه در محیط‌های کاری از جمله محیط کار پرستاران می‌تواند با شدت و حدت بیشتری هم همراه باشد. اگرچه درباره #ایران آمار دقیقی درباره آزار جنسی زنان در محیط کار وجود ندارد اما پژوهشی در #دانشگاه_تهران، شیوع آزار جنسی #زنان در محل کار ۷۵ درصد نشان داد. پس نباید تعجب کرد همانطور که در انیمیشن اشاره کردیم از پنج پرستار سه نفر در محیط کار با آزار جنسی روبرو می‌شوند.

یکی از همراهان ما در #اینستاگرام در واکنش به این ویدیو نوشته هیچکس آزار جنسی را بخشی از کارخودش قلمداد نمی‌کند. واقعیت اما این است که تجربه بشری نشان داده وقتی دربرابر یک ناهنجاری سکوت جمعی وجود دارد، به تدریج آن ناهنجاری به عنوان بخشی از واقعیت موجود ولو ناخوشایند پذیرفته می‌شود و این موضوع درباره آزار جنسی پرستاران هم می‌تواند صادق باشد.

به هرحال از واکنش شما همراهان به این انیمیشن خوشحال هستیم چرا که زمینه را برای گفتگوی بیشتر درباره موضوع مهم آزار جنسی پرستاران در محیط کار باز کرد و به ما هم فرصتی داد تا یک رسانه تعاملی‌تر باشیم.


@pareestar

اعتراف یک مرکز نیمه‌دولتی:
تمایل پرستاران ایرانی برای مهاجرت بیشتر از دانشجویان و استارتاپی‌هاست

هیئت تحریریه

برپایه اعتراف برخی نهادهای پژوهشی نیمه‌دولتی در #ایران، میزان تمایل به #مهاجرت_پرستاران از تمایل میزان فعالان استارتاپی و گروه #دانشجویان و فارغ التحصیلان بیشتر است.
برپایه پژوهش مرکز وابسته به پژوهشکده سیاستگذاری #دانشگاه_صنعتی_شریف که در سال گذشته انجام شده است از میان سه گروه فعال اجتماعی برای #مهاجرت از ایران، ۴۵ درصد گروه #پزشکان و #پرستاران پاسخ داده‌اند «خیلی زیاد» و ۲۶ درصد گفته‌اند «زیاد» تمایل به مهاجرت دارند.

در مقابل #فعالان_استارتاپی گفته‌اند ۴۳ درصد «خیلی زیاد» و ۲۰ درصد «زیاد» تمایل به مهاجرت دارند. در مقابل دانشجویان و فارغ التحصیلان گفته‌اند ۴۰ درصد «خیلی زیاد» و ۲۶ درصد «زیاد» تمایل به مهاجرت دارند.

شاید دست کم تا امروز خیلی از شما تصور می‌کردید میزان تمایل به مهاجرت درگروه‌هایی مانند دانشجویان و فعالان استارتاپی بیشتر باشد!

از طرفی دیگر این آمار نشان می‌دهد نارضایتی #پرستاران از شرایط کارشان در ایران سال‌هاست که بدتر می‌شود. بیشتر آن‌ها از حقوق پایین و نبود #امنیت خسته شده‌اند و وضعیت اقتصادی و سیاسی ایران هم تاثیر خودش را بر تمایل این قشر برای مهاجرت گذاشته است. حدود یک سال قبل بود که دبیر شورای عالی نظام پرستاری گفت که روزانه ۵۰۰ پرستار برای خروج از کشور درخواست می‌کنند. پرستارانی که می‌خواهند مهاجرت کنند باید درخواست خود را به امور بین‌الملل سازمان #نظام_پرستاری ارائه ‌دهند تا برای کشور مقصد تاییدیه دریافت کنند.

با حساب و کتاب مهدی شریفی مقدم از سال گذشته تاکنون حدود ۶ هزار پرستار در خواست مهاجرت کرده‌اند که یا ایران را ترک کرده‌اند یا در حال تهیه مقدمات برای خروج از کشور هستند.
مدتی قبل «مهدی پازوکی» دبیر هیئت مدیره نظام پرستاری شهر تهران نیز با اعتراف به افزایش آمار مهاجرت پرستاران گفته بود، برای جلوگیری از مهاجرت پرستاران مهمترین راهکار برای ایجاد فضای کاری مناسب و انگیزه، اجرای قوانینی است که سال‌هاست مصوب شده اما متاسفانه اجرایی نشده است.

درباره کیفیت کاری پرستارانی که از ایران مهاجرت می‌کنند کافی است به اعتراف «احمدرضا یزدان نیک» عضو هیئت مدیره و عضو شورای عالی نظام پرستاری کشور گوش کنیم: «نیروهای خوب پرستاری ما یکی یکی در حال خروج از کشور هستند.»

@pareestar

پنج شهر پردرآمد برای #پرستاران در آمریکا

@pareestar

چالش‌های بزرگ #پرستاران چیست؟
چگونه می‌توان بر این چالش‌ها غلبه کرد؟
@pareestar

نظرتان را درباره این موضوع برای ما بنویسید:
آمریکا و کانادا مقصد اصلی مهاجرت پرستاران ایرانی

هیئت تحریریه

در چند پست قبلی اشاره کردیم که یک مرکز نیمه‌دولتی وابسته به #دانشگاه_صنعتی_شریف پیمایشی انجام داده که نشان می‌دهد تمایل #پرستاران به #مهاجرت بیشتر از استارتاپی‌ها و و #دانشجویان است. حالا برپایه آمار دیگری از همین پیمایش مشخص شده که گروه پرستاران و پزشکان دو کشور #آمریکا و #کانادا را مقاصد اصلی مهاجرتی خودشان می‌دانند.

در این یپمایش ۲۱.۵ درصد پرستاران و #پزشکان گفته‌اند آمریکا، ۲۰ درصد گفته‌اند کانادا، ۱۱.۷ درصد گفته‌اند #استرالیا، ۱۰.۶ درصد گفته‌اند #آلمان و ۷.۴ درصد هم گفته‌اند #انگلیس مقصد مهاجرتی آن‌هاست.

آن‌ها گفته‌اند که به ترتیب کیفیت زندگی بهتر، کاهش #ارزش_پول ملی در برابر ارز بین‌المللی و درآمد پایین دلیل اصلی مهاجرت آن‌هاست.

برپایه گزارش‌های موجود در دو کشور آمریکا و کانادا و به ویژه پس از #کرونا، نیاز به پرستار در ایالت‌های مختلف این دو کشور رشد چشمگیری داشته و همین موضوع سبب ایجاد مسیرهای مهاجرتی آسان‌تری برای پرستاران ایرانی شده که در داخل کشور از شرایط کاری مناسبی برخوردار نیستند.

رصد خبرنگار «پریستار» در شبکه‌های اجتماعی نشان می‌دهد که بسیاری از پرستاران ایرانی در گروه‌های مهاجرتی به آمریکا، کانادا و اروپا عضو شده‌اند و در حال جمع‌آوری اطلاعات و سبک و سنگین کردن شرایط برای مهاجرت هستند. به همین دلیل است که این مرکز وابسته به دانشگاه صنعتی شریف، پرستاران ایرانی را یکی از چهار گروه اصلی معرفی کرده که تمایل زیادی به مهاجرت از ایران دارند.

به گزارش خبرنگار پرستار فقط یکی از گروه‌های تلگرامی پرستاران برای مهاجرت به آمریکا نزدیک به ۷ هزار عضو دارد به طور روزانه اطلاعات مربوط به مهاجرت به شهرهای مختلف آمریکا و فرصت‌های شغلی این حوزه در شهرهای مختلف آن تبادل می‌شود.

به نظر می‌رسد همین آمارها به طور کلی گویای تمایل بخش بزرگی از پرستاران برای مهاجرت از ایران است. کما اینکه مسئولان مختلف حوزه پرستاری هم در #ایران در چند وقت اخیر بارها اعتراف کرده‌اند که با موج بزرگی از تمایل پرستاران برای مهاجرت روبرو هستند. نظر شما درباره این آمار چیست و چه تجربه‌هایی از مهاجرت پرستاران دارید. لطفا نظرات خودتان را با ما در میان بگذارید.

@pareestar