«نمای سه بعدی از یک جایگاه VIP روی ماه»
—----------------------------------------------
https://goo.gl/dBhnXU
عینک های سرخ/آبی خود را به چشم بزنید و این نمای سه بعدی (استریو) از دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow Valley) روی ماه را تماشا کنید!
در جلوی این تصویر برجسته‌ی رنگی (آناگلیف)، نمایی پرجزییات و سه بُعدی از خودروی ماه نوردِ فضاپیمای آپولو ۱۷ می‌بینید. پشت سر خودرو، گردونه‌ی ماه نشین دیده می‌شود و دورتر از آن هم تپه‌های ماه.
در آن زمان این امکان پدید آمده بود که مردم روی زمین به وسیله‌ی دوربین تلویزیونی که روی خودرو جای داشت، برخاستن ماه‌نشین از سطح ماه را تماشا کنند. از همین رو این ایستگاه خودرو به نام "جایگاه ویژه" (VIP) هم شناخته می‌شود.
در دسامبر سال ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، یوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را روی ماه گذراندند، در حالی که همکارشان رونالد ایوانز بالای سرشان در خود فضاپیما به گرد ماه می‌چرخید. این فضانوردان با خود ۱۱۰ کیلوگرم نمونه‌ی سنگ و خاک ماه را به زمین آوردند که از همه‌ی نمونه‌هایی که از جاهای دیگر ماه آورده شده بود بیشتر بود.
سرنان و اشمیت هنوز هم آخرین کسانی هستند که روی سطح ماه راه رفته یا رانندگی کرده‌اند.
#آپولو #آپولو_۱۷ #دره_ثور_لیترو #VIP #apod
در همین زمینه:
* ایستگاه آپولو ۱۷ روی ماه (https://goo.gl/MsYnLA)
* آپولو ۱۷: نمای سه بعدی از مدار ماه (https://goo.gl/KadrmR)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/vip.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------------
https://goo.gl/dBhnXU
عینک های سرخ/آبی خود را به چشم بزنید و این نمای سه بعدی (استریو) از دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow Valley) روی ماه را تماشا کنید!
در جلوی این تصویر برجسته‌ی رنگی (آناگلیف)، نمایی پرجزییات و سه بُعدی از خودروی ماه نوردِ فضاپیمای آپولو ۱۷ می‌بینید. پشت سر خودرو، گردونه‌ی ماه نشین دیده می‌شود و دورتر از آن هم تپه‌های ماه.
در آن زمان این امکان پدید آمده بود که مردم روی زمین به وسیله‌ی دوربین تلویزیونی که روی خودرو جای داشت، برخاستن ماه‌نشین از سطح ماه را تماشا کنند. از همین رو این ایستگاه خودرو به نام "جایگاه ویژه" (VIP) هم شناخته می‌شود.
در دسامبر سال ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، یوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را روی ماه گذراندند، در حالی که همکارشان رونالد ایوانز بالای سرشان در خود فضاپیما به گرد ماه می‌چرخید. این فضانوردان با خود ۱۱۰ کیلوگرم نمونه‌ی سنگ و خاک ماه را به زمین آوردند که از همه‌ی نمونه‌هایی که از جاهای دیگر ماه آورده شده بود بیشتر بود.
سرنان و اشمیت هنوز هم آخرین کسانی هستند که روی سطح ماه راه رفته یا رانندگی کرده‌اند.
#آپولو #آپولو_۱۷ #دره_ثور_لیترو #VIP #apod
در همین زمینه:
* ایستگاه آپولو ۱۷ روی ماه (https://goo.gl/MsYnLA)
* آپولو ۱۷: نمای سه بعدی از مدار ماه (https://goo.gl/KadrmR)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/vip.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«برای حفظ تعادل به چقدر گرانش نیاز داریم؟»
—---------------------------------------------
* فضانوردانی که روی کره‌ی ماه گام نهادند، به هنگام راه رفتن روی آن بارها تعادل خود را از دست می‌دادند، ولی این به دلیل "دست و پا چلفتی" بودنشان نبود! مقصر، نیروی گرانش ماه بود: نیروی گرانش ماه به اندازه‌ی کافی برای آن که به فضانوردان کمک کند تا "بالا" را از "پایین" تشخیص دهند نبود.
سر پا ماندن در محیطی که گرانش کمی دارد کار آسانی نیست، و اسناد ناسا پر از نمونه‌هایی از افتادن فضانوردان بر روی سطح ماه است. بر پایه‌ی پژوهش دانشمندان،، دلیل همه‌ی این رخدادهای ناگوار در کره‌ی ماه می‌توانسته این باشد که نیروی گرانش آنجا به اندازه‌ی کافی نبود که بتواند به فضانوردان اطلاعات بی‌ابهامی درباره‌ی آن که "بالا" کجاست بدهد.
دانشمندان برای شبیه‌سازی میدان‌های گرانشی با شدت‌های گوناگون، شماری از داوطلبان را در یک دستگاه #مرکزگریز (سانتریفیوژ) بازو-کوتاه ساخت سازمان فضایی اروپا گذاشته و چرخاندند. به این داوطلبان در هنگام چرخش، نماهایی از چشم‌اندازها و یا حرف "p" را نشان می دادند، به گونه‌ای که آنها بسته به این که برداشت و احساسشان از "سمت بالا" چه بود، این حرف را "p" یا "d" می‌خواندند.
این پژوهش نشان داد که انسان‌ها برای حس کردن و تشخیص این که "بالا" کجاست، نیاز به گرانشی دستکم ۱۵ درصد گرانش زمین دارند. گرانش ماه ۱۷ درصد گرانش زمین است، ولی محیطش نیز برای انسان‌ها بیگانه و نامانوس است؛ گرانش اندک و چشم انداز نامعمول توضیحیست بر این که چرا فضانوردان حتی با آن که مشکلی نداشتند، زمین می‌خوردند [حتما می‌دانید که اینجا واژه‌ی "زمین" به معنای سطح سیاره‌ی زمین نیست!! -م].
این نکته‌ی خوبی برای ماموریت‌های آینده به سیاره‌ی بهرام است، جایی که در آن، فضانوردان گرانشی در حدود ۳۸ درصد گرانش زمین را حس خواهند کرد. دانستن "جهتِ بالا" به بازدیدکنندگان بهرام کمک خواهد کرد تا ایمن باشند، زاویه‌ی تپه‌ها را درست برآورد کنند یا اگر نیاز بود، مسیر یک گریزگاه را به درستی تشخیص دهند. این می تواند برای هدف‌های معمولی‌تر نیز کاربرد داشته باشد.
مایکل جنکین، یکی از رهبران این پژوهش می‌گوید: «فرض کنید یک کلید برق مدل آمریکای شمالی دارید که در آن، با فشردن بخش "بالایی" کلید، دستگاه روشن می‌شود. اگر در بیرون از زمین باشیم و ندانیم "بالا" در کدام جهت است، از کجا می‌توانیم بفهمیم کلید "روشن" است یا "خاموش" (on یا off)؟ در همه‌ی چالش‌هایی که ماموریت‌های سرنشین دارِ آینده در بهرام با آن روبرو خواهند بود، میدان گرانشی می‌بایست یک نشانه‌ی به اندازه‌ی کافی نیرومند برای تشخیص درست "جهت بالا" فراهم کند.»
لاورنس هریس، همکار جنکین نیز می‌گوید: «درک جهتگیری نسبی خود و جهان نه تنها برای حفظ تعادل مهم است، بلکه در بسیاری از دیگر جنبه‌های دریافتی (ادراکی)، مانند تشخیص چهره‌ها و شناسایی اشیا و پیش‌بینی رفتار اجسامی که در حال افتادن یا پرتابند نیز اهمیت دارد. تفسیر نادرستِ این که "بالا" کجاست می‌تواند به خطاهای دریافتی بیانجامد و اگر کسی برای پایدار نگه داشتن خود نقطه‌ی مرجع نادرستی را به کار ببرد تعادلش به خطر خواهد افتاد.»
#آپولو #کره_ماه #گرانش #فضاتورد
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/09/blog-post_89.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------
* فضانوردانی که روی کره‌ی ماه گام نهادند، به هنگام راه رفتن روی آن بارها تعادل خود را از دست می‌دادند، ولی این به دلیل "دست و پا چلفتی" بودنشان نبود! مقصر، نیروی گرانش ماه بود: نیروی گرانش ماه به اندازه‌ی کافی برای آن که به فضانوردان کمک کند تا "بالا" را از "پایین" تشخیص دهند نبود.
سر پا ماندن در محیطی که گرانش کمی دارد کار آسانی نیست، و اسناد ناسا پر از نمونه‌هایی از افتادن فضانوردان بر روی سطح ماه است. بر پایه‌ی پژوهش دانشمندان،، دلیل همه‌ی این رخدادهای ناگوار در کره‌ی ماه می‌توانسته این باشد که نیروی گرانش آنجا به اندازه‌ی کافی نبود که بتواند به فضانوردان اطلاعات بی‌ابهامی درباره‌ی آن که "بالا" کجاست بدهد.
دانشمندان برای شبیه‌سازی میدان‌های گرانشی با شدت‌های گوناگون، شماری از داوطلبان را در یک دستگاه #مرکزگریز (سانتریفیوژ) بازو-کوتاه ساخت سازمان فضایی اروپا گذاشته و چرخاندند. به این داوطلبان در هنگام چرخش، نماهایی از چشم‌اندازها و یا حرف "p" را نشان می دادند، به گونه‌ای که آنها بسته به این که برداشت و احساسشان از "سمت بالا" چه بود، این حرف را "p" یا "d" می‌خواندند.
این پژوهش نشان داد که انسان‌ها برای حس کردن و تشخیص این که "بالا" کجاست، نیاز به گرانشی دستکم ۱۵ درصد گرانش زمین دارند. گرانش ماه ۱۷ درصد گرانش زمین است، ولی محیطش نیز برای انسان‌ها بیگانه و نامانوس است؛ گرانش اندک و چشم انداز نامعمول توضیحیست بر این که چرا فضانوردان حتی با آن که مشکلی نداشتند، زمین می‌خوردند [حتما می‌دانید که اینجا واژه‌ی "زمین" به معنای سطح سیاره‌ی زمین نیست!! -م].
این نکته‌ی خوبی برای ماموریت‌های آینده به سیاره‌ی بهرام است، جایی که در آن، فضانوردان گرانشی در حدود ۳۸ درصد گرانش زمین را حس خواهند کرد. دانستن "جهتِ بالا" به بازدیدکنندگان بهرام کمک خواهد کرد تا ایمن باشند، زاویه‌ی تپه‌ها را درست برآورد کنند یا اگر نیاز بود، مسیر یک گریزگاه را به درستی تشخیص دهند. این می تواند برای هدف‌های معمولی‌تر نیز کاربرد داشته باشد.
مایکل جنکین، یکی از رهبران این پژوهش می‌گوید: «فرض کنید یک کلید برق مدل آمریکای شمالی دارید که در آن، با فشردن بخش "بالایی" کلید، دستگاه روشن می‌شود. اگر در بیرون از زمین باشیم و ندانیم "بالا" در کدام جهت است، از کجا می‌توانیم بفهمیم کلید "روشن" است یا "خاموش" (on یا off)؟ در همه‌ی چالش‌هایی که ماموریت‌های سرنشین دارِ آینده در بهرام با آن روبرو خواهند بود، میدان گرانشی می‌بایست یک نشانه‌ی به اندازه‌ی کافی نیرومند برای تشخیص درست "جهت بالا" فراهم کند.»
لاورنس هریس، همکار جنکین نیز می‌گوید: «درک جهتگیری نسبی خود و جهان نه تنها برای حفظ تعادل مهم است، بلکه در بسیاری از دیگر جنبه‌های دریافتی (ادراکی)، مانند تشخیص چهره‌ها و شناسایی اشیا و پیش‌بینی رفتار اجسامی که در حال افتادن یا پرتابند نیز اهمیت دارد. تفسیر نادرستِ این که "بالا" کجاست می‌تواند به خطاهای دریافتی بیانجامد و اگر کسی برای پایدار نگه داشتن خود نقطه‌ی مرجع نادرستی را به کار ببرد تعادلش به خطر خواهد افتاد.»
#آپولو #کره_ماه #گرانش #فضاتورد
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/09/blog-post_89.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
برای حفظ تعادل به چقدر گرانش نیاز داریم؟
* فضانوردانی که روی کره‌ی ماه گام نهادند، به هنگام راه رفتن روی آن بارها تعادل خود را از دست می‌دادند، ولی این به دلیل "دست و پا چلفتی" بو...
«ماه پیرتر از چیزیست که گمان می‌رفت»
—----------------------------------------
https://goo.gl/AuFjqy
* سن ماه از آنچه که دانشمندان گمان می‌بردند هم بیشتر است زیرا بر پایه‌ی پژوهشی تازه، پیدایش آن ۴.۵۱ میلیارد سال پیش، چندین میلیون سال زودتر از چیزی که در گذشته پنداشته می‌شد رخ داده بوده.
گروهی از پژوهشگران به رهبری دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس (UCLA) دریافته‌اند که دستکم ۴.۵۱ میلیارد سال از عمر ماه می‌گذرد، یعنی ۴۰ تا ۱۴۰ میلیون سال پیرتر از پنداشت‌های گذشته‌ی دانشمندان. [خوانده بودید: * ماه تنها ۹۵ میلیون سال جوان‌تر از منظومه خورشیدی است! (https://goo.gl/Av81NG)]
این نتایج بر پایه‌ی بررسی کانی‌هایی به نام #زیرکن که در سال ۱۹۷۱، در ماموریت #آپولو_۱۴ به زمین آورده شده بودند به دست آمده و در شماره‌ی ۱۱ ژانویه‌ی نشریه‌ی ساینس ادوَنسز منتشر شده است.
#سن_ماه تاکنون یک موضوع بسیار جنجالی بوده است، و دانشمندان سال‌های سال است که با بهره از شیوه‌های گوناگون علمی در تلاش برای یافتن پاسخی قطعی برای این پرسشند.
ملانی باربونی، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش و یک دانشمند زمین‌شیمی (ژئوشیمی) در بخش علوم زمین، سیاره‌ها و فضای UCLA می‌گوید: «ما سرانجام یک سن کمینه برای ماه پیدا کردیم؛ اکنون دیگر سنش را می‌دانیم.»
بر پایه‌ی انگاره‌ی برخورد بزرگ، ماه در پی برخورد سهمگین و سر به سر زمین جوان با یک "جنین سیاره‌ای" که #تیا نامیده شده پدید آمد.
بر پایه‌ی این پژوهش تازه، ماه تنها حدود ۶۰ میلیون سال پس از تولد سامانه‌ی خورشیدی شکل گرفت- این یک نکته‌ی مهم است که آگاهی‌هایی کلیدی برای اخترشناسان و سیاره‌شناسانی که در پی شناخت دگرگونی‌های آغازین سامانه‌ی خورشیدی و زمین هستند فراهم می‌کند.
باربونی می‌گوید در این پژوهش کار دشواری را بر عهده داشتند زیرا: «هر چیزی که پیش از #برخورد_بزرگ بوده ردش اکنون به کلی پاک شده» با این که دانشمندان نمی‌توانند از آنچه پیش از برخورد تیا رخ داده بوده آگاه شوند، ولی این یافته‌ها به این علت که به دانشمندان کمک می‌کنند تا رویدادهای مهم پس از آن را بشناسند اهمیت دارند.
تعیین سن سنگ‌های ماه به طور معمول کار سختی است زیرا بیشتر آنها تکه‌های بسیاری از سنگ‌های دیگر را در خود دارند. ولی باربونی توانست هشت زیرکن که در شرایطی دست نخورده بودند را بررسی کند. او به ویژه چگونگی واپاشی محتوای #اورانیوم آنها به سرب و چگونگی واپاشی محتوای #لوتتیوم آنها به عنصری به نام هَفنیوم را بررسی کرد (اولی در آزمایشگاهی در دانشگاه پرینستون و دومی با بهره از یک طیف‌سنج جرمی در UCLA). پژوهشگران برای تعیین سن ماه همه‌ی این عنصرها را با هم بررسی کردند.
کوین مک‌کیگان، استاد ژئوشیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «زیرکن‌ها بهترین ساعت‌های طبیعتند. آنها بهترین کانی در حفظ تاریخ زمین‌شناسی و آشکار کردن جایی که از آن می‌آیند هستند.»
برخورد زمین با تیا یک ماه مایع گداخته پدید آورد که سپس سخت و جامد شد. دانشمندان بر این باورند که ماه درست پس از پیدایش، بیشتر سطحش پوشیده از #تفتال (ماگما) بود. سنجش‌های اورانیوم-سرب نشان می‌دهند که زیرکن نخستین بار چه زمانی در اقیانوس تفتال ماه پدیدار شد، که سپس سرد شد و پایین رفت و گوشته و پوسته‌ی ماه را تشکیل داد. سنجش‌های لوتتیوم #هفنیوم هم زمان شکل‌گیری تفتالِ آن را نشان می‌دهند، چیزی که زودتر رخ داده بود.
ادوارد یانگ، استاد زمین‌شیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «ملانی بسیار هوشمندانه توانست تاریخ ماه را دنبال کرده و سن آن را پیش از جامد شدنش، و نه زمانی که دیگر جامد شده بود اندازه بگیرد.»
دانشمندان در پژوهش‌های گذشته سن ماه را از روی سنگ‌هایش که با برخوردهای پرشمار آلوده شده بودند اندازه گرفته بودند. مک‌کیگان می‌گوید این سنگ‌ها زمانِ رویدادهای دیگر را آشکار می‌کردند، «ولی سن خود ماه را نشان نمی‌دادند.»
پژوهشگران UCLA برای پژوهش روزگار آغازین ماه به بررسی زیرکن‌هایی که توسط فضانوردان آپولو به زمین آورده شده ادامه می‌دهند.
* توضیح عکس: آلن شپارد، فضانورد آپولو ۱۴ بر سطح ماه
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Moon-age.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------
https://goo.gl/AuFjqy
* سن ماه از آنچه که دانشمندان گمان می‌بردند هم بیشتر است زیرا بر پایه‌ی پژوهشی تازه، پیدایش آن ۴.۵۱ میلیارد سال پیش، چندین میلیون سال زودتر از چیزی که در گذشته پنداشته می‌شد رخ داده بوده.
گروهی از پژوهشگران به رهبری دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس (UCLA) دریافته‌اند که دستکم ۴.۵۱ میلیارد سال از عمر ماه می‌گذرد، یعنی ۴۰ تا ۱۴۰ میلیون سال پیرتر از پنداشت‌های گذشته‌ی دانشمندان. [خوانده بودید: * ماه تنها ۹۵ میلیون سال جوان‌تر از منظومه خورشیدی است! (https://goo.gl/Av81NG)]
این نتایج بر پایه‌ی بررسی کانی‌هایی به نام #زیرکن که در سال ۱۹۷۱، در ماموریت #آپولو_۱۴ به زمین آورده شده بودند به دست آمده و در شماره‌ی ۱۱ ژانویه‌ی نشریه‌ی ساینس ادوَنسز منتشر شده است.
#سن_ماه تاکنون یک موضوع بسیار جنجالی بوده است، و دانشمندان سال‌های سال است که با بهره از شیوه‌های گوناگون علمی در تلاش برای یافتن پاسخی قطعی برای این پرسشند.
ملانی باربونی، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش و یک دانشمند زمین‌شیمی (ژئوشیمی) در بخش علوم زمین، سیاره‌ها و فضای UCLA می‌گوید: «ما سرانجام یک سن کمینه برای ماه پیدا کردیم؛ اکنون دیگر سنش را می‌دانیم.»
بر پایه‌ی انگاره‌ی برخورد بزرگ، ماه در پی برخورد سهمگین و سر به سر زمین جوان با یک "جنین سیاره‌ای" که #تیا نامیده شده پدید آمد.
بر پایه‌ی این پژوهش تازه، ماه تنها حدود ۶۰ میلیون سال پس از تولد سامانه‌ی خورشیدی شکل گرفت- این یک نکته‌ی مهم است که آگاهی‌هایی کلیدی برای اخترشناسان و سیاره‌شناسانی که در پی شناخت دگرگونی‌های آغازین سامانه‌ی خورشیدی و زمین هستند فراهم می‌کند.
باربونی می‌گوید در این پژوهش کار دشواری را بر عهده داشتند زیرا: «هر چیزی که پیش از #برخورد_بزرگ بوده ردش اکنون به کلی پاک شده» با این که دانشمندان نمی‌توانند از آنچه پیش از برخورد تیا رخ داده بوده آگاه شوند، ولی این یافته‌ها به این علت که به دانشمندان کمک می‌کنند تا رویدادهای مهم پس از آن را بشناسند اهمیت دارند.
تعیین سن سنگ‌های ماه به طور معمول کار سختی است زیرا بیشتر آنها تکه‌های بسیاری از سنگ‌های دیگر را در خود دارند. ولی باربونی توانست هشت زیرکن که در شرایطی دست نخورده بودند را بررسی کند. او به ویژه چگونگی واپاشی محتوای #اورانیوم آنها به سرب و چگونگی واپاشی محتوای #لوتتیوم آنها به عنصری به نام هَفنیوم را بررسی کرد (اولی در آزمایشگاهی در دانشگاه پرینستون و دومی با بهره از یک طیف‌سنج جرمی در UCLA). پژوهشگران برای تعیین سن ماه همه‌ی این عنصرها را با هم بررسی کردند.
کوین مک‌کیگان، استاد ژئوشیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «زیرکن‌ها بهترین ساعت‌های طبیعتند. آنها بهترین کانی در حفظ تاریخ زمین‌شناسی و آشکار کردن جایی که از آن می‌آیند هستند.»
برخورد زمین با تیا یک ماه مایع گداخته پدید آورد که سپس سخت و جامد شد. دانشمندان بر این باورند که ماه درست پس از پیدایش، بیشتر سطحش پوشیده از #تفتال (ماگما) بود. سنجش‌های اورانیوم-سرب نشان می‌دهند که زیرکن نخستین بار چه زمانی در اقیانوس تفتال ماه پدیدار شد، که سپس سرد شد و پایین رفت و گوشته و پوسته‌ی ماه را تشکیل داد. سنجش‌های لوتتیوم #هفنیوم هم زمان شکل‌گیری تفتالِ آن را نشان می‌دهند، چیزی که زودتر رخ داده بود.
ادوارد یانگ، استاد زمین‌شیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «ملانی بسیار هوشمندانه توانست تاریخ ماه را دنبال کرده و سن آن را پیش از جامد شدنش، و نه زمانی که دیگر جامد شده بود اندازه بگیرد.»
دانشمندان در پژوهش‌های گذشته سن ماه را از روی سنگ‌هایش که با برخوردهای پرشمار آلوده شده بودند اندازه گرفته بودند. مک‌کیگان می‌گوید این سنگ‌ها زمانِ رویدادهای دیگر را آشکار می‌کردند، «ولی سن خود ماه را نشان نمی‌دادند.»
پژوهشگران UCLA برای پژوهش روزگار آغازین ماه به بررسی زیرکن‌هایی که توسط فضانوردان آپولو به زمین آورده شده ادامه می‌دهند.
* توضیح عکس: آلن شپارد، فضانورد آپولو ۱۴ بر سطح ماه
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Moon-age.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
«یکی از آخرین عکس‌های انسان روی ماه»
—-------------------------------------
در دسامبر ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، ایوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را در دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow) روی ماه گذراندند و در همان زمان، همکارشان رونالد ایوانز هم بر فراز سر آنها در مدار ماه می‌چرخید.
این تصویر واضح و باکیفیت توسط سرنان هنگامی که داشت به همراه اشمیت کف دره پرسه می‌زد گرفته شد. در چشم‌انداز، اشمیت و خودروی ماه‌نورد را سمت چپ و در لبه‌ی دهانه‌ی "شورتی" (Shorty)، نزدیک جایی که اشمیت زمین‌شناس، خاک نارنجی ماه را یافت می‌بینیم.
فضانوردان آپولو ۱۷ با ۱۱۰ کیلوگرم سنگ و خاک از ماه برگشتند که از همه‌ی سنگ و خاکی که فضانوردان پیشین از جاهای دیگر ماه گردآوری و به زمین آورده بودند بیشتر بود. اکنون چهل و پنج سال از آن زمان می‌گذرد و پس از اشمیت و سرنان، دیگر هرگز کسی پای بر #ماه نگذاشته.
#آپولو #apod
https://goo.gl/SPQdsZ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Apollo17.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------
در دسامبر ۱۹۷۲، فضانوردان آپولو ۱۷، ایوجین سرنان و هریسون اشمیت حدود ۷۵ ساعت را در دره‌ی ثور-لیترو (Taurus-Littrow) روی ماه گذراندند و در همان زمان، همکارشان رونالد ایوانز هم بر فراز سر آنها در مدار ماه می‌چرخید.
این تصویر واضح و باکیفیت توسط سرنان هنگامی که داشت به همراه اشمیت کف دره پرسه می‌زد گرفته شد. در چشم‌انداز، اشمیت و خودروی ماه‌نورد را سمت چپ و در لبه‌ی دهانه‌ی "شورتی" (Shorty)، نزدیک جایی که اشمیت زمین‌شناس، خاک نارنجی ماه را یافت می‌بینیم.
فضانوردان آپولو ۱۷ با ۱۱۰ کیلوگرم سنگ و خاک از ماه برگشتند که از همه‌ی سنگ و خاکی که فضانوردان پیشین از جاهای دیگر ماه گردآوری و به زمین آورده بودند بیشتر بود. اکنون چهل و پنج سال از آن زمان می‌گذرد و پس از اشمیت و سرنان، دیگر هرگز کسی پای بر #ماه نگذاشته.
#آپولو #apod
https://goo.gl/SPQdsZ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Apollo17.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies