«ابرهای زیبای شب‌تاب در آسمان هلند»
---------------------------------------

گاهی وقت‌ها روی زمین شب می‌شود ولی هوا و آسمان همچنان روزند.

هنگامی که با چرخش زمین، خورشید پایین می‌رود و پنهان می‌شود، غروب آفتاب از دید کسانی که روی سطح زمینند آغاز می‌شود. در آن هنگام با آن که خورشید روی زمین دیده نمی‌شود، ولی هنوز ابرهای آسمان را روشن نگه داشته.

در شرایط معمولی، غروبی زیبا و عادی دیده می‌شود ولی اگر ابرهای نامعمول و شگفت‌انگیز شب‌تاب در اوج آسمان شناور باشند، حتی پس از تاریکی کاملِ خود آسمان هم می‌توان آنها را دید.

این ابرها که به طور معمول بسیار کم‌نورتر از آنند که دیده شوند، در غروب‌های اواخر تابستان، و با روشن شدن از نور خورشیدی که بسیار زیر افق است پدیدار می‌شوند. ابرهای شب‌تاب بلندترین ابرهای شناخته شده‌اند و گمان می‌رود بخشی از ابرهای میان‌سپهری (مزوسفری) قطبی باشند.

این تصویر دو هفته پیش، جایی نزدیک زوله هلند گرفته شده و آرایه‌ای از ابرهای شب‌تاب را در آسمان دوردست نشان می‌دهد که در آب‌های آرام دریاچه هم بازتابیده و خودنمایی می‌کنند. درختان کنار دریاچه را هم می‌بینیم که بر زمینه‌ی روشن این ابرها به حالت ضدنور در آمده و سایه‌های تند تیره‌ای پدید آورده‌اند.

ابرهای شب‌تاب که امسال درخشان‌تر و فراوان‌تر از همیشه شده‌اند همچنان در بیشتر بخش‌های شمال اروپا دیده می‌شوند.

بیشتر آنچه از ابرهای شب تاب می دانیم تنها در چند سال گذشته یافته شده است، ولی چگونگی پیدایش و رشد و دگرگونی آنها همچنان موضوع پژوهش‌های فعال است.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/06/ap190626.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

پاریس، شهر نور، شهر شب‌تاب

عکسی که در نخستین شب تابستان ۲۰۱۹ گرفته شده و برج ایفل پاریس را زیر آسمانی پوشیده از ابرهای درخشان شب‌تاب نشان می‌دهد
@onestar_in_sevenskies

«مشاهده نخستین گام‌های تولد یک سیاره»
----------------------------------------

* آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) تصویری از یک توده‌ی گاز به گرد یکی از نزدیک‌ترین ستارگان به زمین ثبت کرده که به گفته‌ی اخترشناسان، می‌تواند سیاره‌ای در نخستین گام‌های تولد باشد.

ستارگان در نخستین گام‌های زندگی‌شان با قرص‌های تختی از گاز و غبار که به آرامی به گِردشان می‌چرخد در بر گرفته شده‌اند. با گذشت زمان، این مواد یا انباشته و توده شده و سیاره‌هایی می‌سازند یا کم کم در اثر بادهای خودِ ستاره پراکنده و نابود می‌شوند. این فرآیند می‌تواند میلیون‌ها سال زمان ببرد، بنابراین اخترشناسان هیچ راهی برای دیدن فرآیندهای آن از آغاز تا به پایان ندارند. ولی آنها امیدوارند با تصویربرداری از قرص‌های پیرامون شمار بسیاری از ستارگان جوان بتوانند تک‌نماهایی از گام‌های گوناگون پیدایش سیاره‌ها به دست آورند.

اکنون به نظر می‌رسد اخترشناسان با بررسی "تی‌دبلیو مار باریک"، یک ستاره‌ی جوان در فاصله‌ی کمتر از ۲۰۰ سال نوری زمین، سیاره‌ای را یافته‌اند که در نخستین گام پیدایش خود است. آنها یک توده‌ی گازی بزرگ و افشان را دیده‌اند که در لبه‌ی قرص پیرامون این ستاره به گرد آن در چرخش است. این دانشمندان به رهبری تاکاشی تسوکاگوشی از رصدخانه‌ی ملی ژاپن، گزارش یافته‌های خود را در شماره‌ی ۶ ژوئن نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال لترز منتشر کرده‌اند.

در روند رشد
از آنجایی که قرص‌های پیرامون این ستارگان جوان به نسبت سرد هستند، تابش چندانی در نور دیدنی (مریی) ندارند. ولی در طیف‌های رادیویی می‌درخشند و از همین رو آرایه‌ی بزرگ آلما در شیلی به آسانی می‌تواند آنها را ببیند. آلما با آرایه‌ای از ۶۶ آنتن بشقابی می‌تواند عکس‌هایی دقیق و پرجزییات در طیف رادیویی بگیرد و با دقیق شدن در قرص‌های پیرامون تک‌ستارگان، جزییاتشان را به تصویر بکشد.

در مورد ستاره‌ی تی‌دبلیو مار باریک، آلما توده‌ای از مواد به پهنای فاصله‌ی زمین-خورشید، و درازای فاصله‌ی مشتری-خورشید را در لبه‌ی قرص پیرامون آن یافت. به گمان اخترشناسان، توده‌هایی که در قرص پیرامون ستارگان جوان دیده می‌شوند نشانگر یکی از نخستین گام‌های پیدایش سیاره‌ها هستند.

ولی این توده همچنین با بخش‌هایی از نظریه‌های اخترشناسان در تضادست. برای نمونه، چرا یک قرص (پیرامون ستاره) باید تنها یک پیش‌سیاره (همان توده) بسازد؟ مدل‌ها و پژوهش دیگر سامانه‌ها نشان می‌دهند که ساخته شدن همزمانِ چند سیاره احتمالش بیشتر است. همچنین انتظار می‌رود این توده‌های پیش‌سیاره‌ای بیشتر گِرد باشند، نه مانند چیزی که در قرص تی‌دبلیو مار باریک دیده شده [بیضیگون].

شاید این پیش‌سیاره تنها یک تاوه‌ی (vortex) چرخان از گاز باشد، مانند توفندهایی که در گازهای جو زمین پدید می‌آیند. یا شاید هم چیزی که اخترشناسان دارند اینجا می‌بینند واقعا نخستین گام و نخستین دم پیدایش یک سیاره باشد، چیزی که تاکنون دیده نشده بوده.

تسوکاگوشی و گروهش می‌خواهند یک بار دیگر این سامانه‌ی ستاره‌ای را با آلما و تلسکوپ‌های دیگر، از جمله سوباروی ژاپن، رصد کنند و دمای درون قرص را اندازه گرفته و سرنخ‌های بیشتری درباره‌ی جنین‌های احتمالی ستارگان در آن پیدا کنند.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/06/TWHydrae.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«از یک انقلاب تا انقلابی دیگر!»
---------------------------------

این عکس که با یک نوردهی پیوسته‌ی شش ماهه گرفته شده، زمان میان خوریستان یا انقلاب زمستانی دیماه ۹۷ (۲۱ دسسامبر ۲۰۱۸) تا انقلاب تابستانی تیرماه ۹۸ (۱۶ ژوئن ۲۰۱۹) را در خود جای داده و یک تک-دیدگاه را نشان می‌دهد.

این تصویر نامتعارف "خورشیدنگار" نام دارد و با یک دوربین سوراخ سوزنیِ لوله‌ای بلند که تکه‌ای کاغذ عکاسی در آن گذاشته شده گرفته شده است.

این دوربین ساده که در سرتاسر این نوردهی شش ماهه، رو به نقطه‌ای در کازارانوی ایتالیا ثابت بوده، مسیر خورشید در هر روز را به شکل ردی سوخته روی کاغذ عکاسی که نسبت به نور حسمند (حساس) است ثبت کرده. بریدگی‌ها و شکاف‌های روی این ردها نشانگر ابری شدن آسمان در آن زمان است.

در پایان نوردهی، کاغذ برای پدید آوردن یک تصویر دیجیتالی پوییده (اسسکن) شد.

ردهای پایین‌تر از آنِ زمستان است که روزهایش کوتاه‌تر است و هر چه به تابستان نزدیک‌تر می‌شود، روزها و در نتیجه رد خورشید هم بلندتر می‌شود.

------------------------------------
* دوربین سوراخ سوزنی: نوعی دوربین عکاسی ساده‌ است که عدسی ندارد و نور از سوراخ کوچکی وارد آن می‌شود. در این نوع دوربین‌ها ژرفای میدان بی‌نهایت بوده و تمام تصویر کانونی می‌شود. (منبع: ویکیپدیا)

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/06/ap190627.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«پانورامای سحابی بزرگ شاه‌تخته»
----------------------------------

ستارگان خشن و پرانرژی چگونه بر پیرامونشان اثر می‌گذارند؟

اخترشناسان برای کمک به یافتن پاسخ این پرسش یک تصویر سراسرنمای (پانورامای) رنگی ۴۸-تکه از مرکز سحابی شاه‌تخته که یکی از بزرگ‌ترین مناطق ستاره‌زایی در آسمانست پدید آوردند.

این عکس که سال ۲۰۰۷ گرفته شد، پرجزییات‌ترین تصویر سحابی شاه‌تخته است که تاکنون گرفته شده.

سحابی شاه‌تخته یا کارینا که به نام ان‌جی‌سی ۳۳۷۲ هم شناخته می‌شود انباشته از رشته‌های گازی داغ، توده‌های گاز سرد، گویچه‌های تاریک، و ستون‌هایی از غبارهای میان‌ستاره‌ایِ چگال است.

سحابی سوراخ کلید (بخشی کوچک در سحابی شاه‌تخته) که سمت چپ مرکز دیده می‌شود چندین ستاره از بزرگ‌ترین ستارگانِ شناخته شده را در خود دارد.

این ستارگان بزرگ و خشن به احتمال بسیار در گویچه‌های تاریک پدید آمده‌اند و در ادامه‌ی زندگی، با پرتوهای پرانرژی و بادهای توفنده‌ی خود، و سرانجام هم با انفجارهای ابرنواختری خود این سحابی را تراشیده و بیش از پیش دگرگون می‌کنند.

پهنای کل سحابی شاه‌تخته که با چشم نامسلح هم دیده می‌شود بیش از ۴۵۰ سال نوریست و با فاصله‌ی حدود ۸۵۰۰ سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی شاه‌تخته (کارینا، کشتیدُم) دیده می‌شود.

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/06/ap190623.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

پانورامای سحابی بزرگ شاه‌تخته
سحابی سوراخ کلید همان لکه‌ی بزرگ تیره‌رنگ سمت چپ تصویر است و با خط سفید نشان داده شده
توضیح بیشتر در این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/5138

«ناسا با یک پهپاد به تیتان می‌رود»
----------------------------------

بر پایه‌ی خبری که ناسا در روز ۲۷ ژوئن اعلام کرد، ماموریت بعدی این سازمان در برنامه‌ی مرزهای نو (New Frontiers)، ماموریت "دراگون‌فلای" (Dragonfly) خواهد بود، بالگردی که برای پرواز در آسمان‌های ابری و مه‌آلود تیتان، ماهِ بزرگ و احتمالا زیست‌پذیر سیاره‌ی کیوان طراحی شده.

به گفته‌ی مقام‌های ناسا، اگر همه چیز بر پایه‌ی برنامه پیش برود، دراگون‌فلای در سال ۲۰۲۶ راهی تیتان شده و هشت سال بعد بر آن فرود خواهد آمد. این کاوشگر دستکم ۲.۵ سال را به کاوش در این ماهِ ۵۱۵۰ کیلومتری پرداخته و د‌و دوجین پرواز انجام خواهد داد که بر روی هم، حدود ۱۸۰ کیلومتر را در آنها خواهد پیمود.

دراگون‌فلای که بزرگی‌اش ۳ متر خواهد بود در هر یک از ایستگاه‌هایش داده‌های گوناگونی را گرد خواهد آورد. این کار به دانشمندان در شناختِ بیشتر تیتان کمک خواهد کرد؛ تیتان تنها جرم شناخته در سامانه‌ی خورشیدی به جز زمین که دارای مایعات پایدار روی سطحش است.

ولی دریاچه‌ها، رودها و دریاهای سطح تیتان از آب نیستند. سامانه‌ی آب و هوای این ماه سرد بر پایه‌ی هیدروکربن‌هاست، به ویژه متان و اتان.

هدف اصلی این ماموریت بررسی دقیق ویژگی‌های شیمیایی تیتان است. می‌دانیم که مولکول‌های آلی پیچیده در چرخه‌ی این ماه و جوِ انبوه و عمدتا نیتروژنی‌اش جریان دارد، و به گمان برخی از دانشمندان، دریاهای هیدروکربنی آن می‌توانند میزبان گونه‌هایی از زندگی بیگانه باشند.

تیتان همچنین یک محیط احتمالا زیست‌پذیر دیگر هم دارد: اقیانوسی از آب مایع زیر پوسته‌ی یخی‌اش.

اگر این ماه به راستی میزبان زندگی باشد، دراگون‌فلای شاید بتواند نشانه‌های آن را پیدا کند. و از آن جایی که تیتان بسیار همانند زمینِ آغازین است، مشاهدات این کاوشگر می‌تواند درباره‌ی فرآیندهای شیمیایی که به پیدایش زندگی در سیاره‌مان کمک کردند به ما آگاهی بدهد.

توماس زوربوچن از مرکز فرماندهی ناسا در واشنگتن دی.سی می‌گوید: «تیتان مانند هیچ جای دیگری در سامانه‌ی خورشیدی نیست، و دراگون‌فلای هم مانند هیچ یک از کاوشگرهای دیگر نیست.»

وی می‌افزاید: «فکر کردن به این که این چرخبال مایل‌ها و مایل‌ها را بر فراز تلماسه‌های آلیِ بزرگ‌ترین ماه کیوان می‌پیماید و فرآیندهایی که این محیط فوق‌العاده را ساخته کاوش می‌کند شگفت‌انگیز است. دراگون‌فلای با دنیایی پر از ترکیب‌های آلی بسیار گوناگونی دیدار خواهد کرد که بلوک‌های سازنده‌ی زندگی‌اند و می‌توانند آگاهی‌های بسیاری درباره‌ی ریشه‌ی خود زندگی به ما بدهند.»

دراگون‌فلای در میان تلماسه‌ها فرود می‌آید و سپس راهی مقصد پایانی‌اش می‌شود: دهانه‌ی ۸۰ کیلومتری "سلک" (Selk). به گفته‌ی مقام‌های ناسا، سلک به ویژه جای خوبی برای بررسی شیمی پیشازیستی (پری‌بیوتیک) و جسستجوی نشانه‌های زندگیست، زیرا در برخوردی که به پیدایش این دهانه انجامید سه جزء موردنیاز برای زندگی از گونه‌ای که می‌شناسیم، با هم آمیختند: آب مایع، مولکول‌های آلی، و انرژی (سنگ بسترهای تیتان از یخ آب است).

دراگون‌فلای با انرژی هسته‌ای کار خواهد کرد، مانند خودروی کنجکاوی، فضاپیمای نیوهورایزنز، و بسیاری از دیگر کاوشگرهای ژرفای فضا. این کاوشگر پس از نیوهورایزنز، جونو و اوسیریس-رکس، چهارمین ماموریت در برنامه‌ی "مرزهای نو" خواهد بود. هزینه‌ی ساخت دراگون‌فلای بر روی ۸۵۰ میلیون دلار بسته شده، ولی خرج واقعی آن با در نظر گرفتن پرتابش، احتمالا به یک میلیارد خواهد رسید.

دراگون‌فلای نخستین کاوشگری نیست که در تیتان فرود می‌آید. این افتخار از آن کاوشگر اروپایی هویگنس است که در ژانویه‌ی ۲۰۰۵ بر سطح آن نشست [چه افتخاری! ۹۰ دقیقه بیشتر عمر نکرد-م]. هویگنس به همراه فضاپیمای کاسینی ناسا راهی سامانه‌ی کیوان شد، کاوشگری که از میانه‌های ۲۰۰۴ تا سپتامبر ۲۰۱۷ به کاوش و بررسی این سیاره‌ی حلقه‌دار و خانواده‌اش پرداخت.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/06/Dragonfly.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«پاریس، شهر نور، شهر شب‌تاب»
---------------------------------

شب ۲۱ ژوئن (یکم تیرماه) کوتاه‌ترین شب در عرض‌های شمالی سیاره‌ی زمین بود. پاریس، "شهر نور" که در عرض ۴۸.۹ درجه‌ی شمالی است نیز از این قاعده مستثنا نبود. ولی این شهر در آن شب روشنی‌ای استثنایی داشت.

در آن شب، پس از غروب خورشیدِ بلندترین روز سال، آسمان پوشیده از ابرهای سیمگون و درخشان شب‌تاب شد.

ابرهای شب‌تاب که بالاترین ابرهای آسمانند، از چگالش بلورهای یخ به گِرد ذراتِ به جامانده از دود شهاب‌ها یا خاکستر آتشفشان‌ها در میان‌سپهر (مزوسفر) که از لایه‌های بسیار بالای جو است پدید می‌آیند. آنها به اندازه‌ای بالا هسستند که شب هنگام، زمانی که روی زمین، خورشید بسیار زیر افق است، آنها همچنان غرق در نور خورشیدند و می‌درخشند.

این ابرها در عرض‌های بالا و در ماه‌های تابستان پدید می‌آیند و اکنون چند هفته است که دیده شدنشان در نیمکره‌ی شمالی گزارش می‌شود.

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/06/ap190628.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

پاریس، شهر نور، شهر شب‌تاب

عکسی که در نخستین شب تابستان ۲۰۱۹ گرفته شده و برج ایفل پاریس را زیر آسمانی پوشیده از ابرهای درخشان شب‌تاب نشان می‌دهد
@onestar_in_sevenskies

«کهکشان هزار یاقوت»
-----------------------

کهکشان مارپیچی بزرگ، درخشان، و زیبای ام۸۳ که دوازده میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، در آسمان سیاره ی زمین نزدیک نوک جنوب خاوری صورت فلکی بسیار درازِ مار باریک دیده می شود.

این کهکشان به دلیل داشتن بازوان مارپیچی برجسته‌ای که با رگه‌های غبار تیره و خوشه‌های ستاره‌ای آبی‌فام آراسته شده‌اند، به نام کهکشان فرفره‌ی جنوبی نامیده شده [زیرا همانند کهکشان فرفره در آسمان نیمکره‌ی شمالی است-م]؛ ولی با داشتنِ مناطق ستاره‌زایی سرخ‌فامی که مانند نگین‌هایی درخشان در جای جای بازوان پیچیده‌اش می‌درخشند، نام برازنده‌ی دیگری نیز بر آن نهاده‌اند: کهکشان "هزار یاقوت".

ام۸۳ با حدود ۴۰ هزار سال نوری پهنا، هم‌گروه کهکشان فعال و پرآوازه‌ی قنطورس آ است. در واقع هسته‌ی خود ام۸۳ هم در طیف پرتوهای X می‌درخشد. این نشان می‌دهد که در مرکز ام۸۳ انبوهی از ستارگان نوترونی و سیاهچاله وجود دارد که یادگار یک فوران شدید ستاره‌فشانی در روزگار گذشته‌اند.

در این تصویر همنهاده‌ی رنگی و پُروضوح کهکشان‌های دوردست را هم می‌بینیم به همراه چند ستاره‌ی روشن با تیزی‌های پراش که از کهکشان خودمانند و در پیش‌زمینه جای دارند.

این تصویر از همگذاری داده‌های تلسکوپ سوبارو، دوربین تصویرگر میدان‌گسترده‌ی رصدخانه‌ی جنوبی اروپا، و بایگانی میراث هابل پدید آمده است.

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/06/ap190629.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«پرواز مجازی بر فراز سیارک وستا»
درباره‌ی این ویدیو اینجا بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/5145

«پرواز مجازی بر فراز سیارک وستا»
-------------------------------------

پرواز بر فراز سیارک وستا چه حس و حالی خواهد داشت؟

نیماتورهای مرکز هوافضای آلمان با بهره از تصاویر واقعی و داده‌های فرازای (ارتفاعی) به دست آمده از فضاپیمای داونِ ناسا، که چند سال پیش میهمان این سیارک بود، چنین ویدیوی مجازی‌ای را پدید آوردند.

ویدیو چنانچه اینجا می بینید، با نمایی از فراز گوداله‌ی دیوالیا (Divalia Fossa) آغاز می‌شود، یک جفت گودی شگفت‌انگیز و همراستا روی سطحی پر از دهانه.

سپس، فضاپیمای مجازی ما به سراغ دهانه ی ۶۰ کیلومتری مارسیا می‌رود و جزییاتی پرشمار از آن را روشن و آشکار به ما می‌نمایاند.

پس از آن، تصاویر فضاپیمای داون گونه‌ای دیجیتالی با گزافه‌نمایی بلندی‌های وستا بازسازی شده‌اند تا کوه ۵ کیلومتری آریسیا تولوس (Aricia Tholus) را بهتر بنمایانند.

وستا که دومین جرم بزرگ در کمربند سیارک‌های سامانه‌ی خورشیدی‌ست، پرنورترین سیارکی‌ست که از روی زمین دیده می‌شود و آن را می‌تواند با یک دوربین دوچشمی هم رصد کرد.

شما همچنین با بهره از برنامه‌ی برخطِ (آنلاینِ) Vesta Trek می‌توانید خودتان به کاوش در سرتاسر وستا بپردازید.

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/06/ap190630.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«سالروز رویداد تونگوسکا»
---------------------------

۱۱۱ سال پیش در چنین روزی، ۳۰ ژؤوئن ۱۹۰۸،یک آتشگوی غول‌پیکر بر فراز جنگل‌های تونگوسکا در سیبری منفجر شد. دلیل اصلی و دقیق این انفجار که صدها مایل جنگل را با خاک یکسان کرد، هنوز کمی رازآلود است.

در زمان انفجار، رسیدن به آن بخش‌های دوردست و دورافتاده‌ی سیبری برای جستجوی سرنخ این رویداد کاری دشوار بود. ولی سرانجام در سال ۱۹۲۷ نخستین گروه پژوهشی به رهبری دانشمندی به نام لئونید کولیک راهی این منطقه شد. ولی آنها نه دهانه‌ای دیدند و نه تکه‌هایی از شهاب‌سنگ، و این راز همچنان ناگشوده ماند.

دانشمندان اکنون بر این باورند که در آن زمان، یک دنباله‌دار یا یک سیارک به جای برخورد به زمین، در هوا ترکیده و منفجر شده بوده. این رویداد انفجاری هوایی به همراه امواج شوکی آنچنان نیرومند پدید آورد که توانستند جنگل را در آن بخش با خاک یکسان کنند.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/06/Tunguska.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

عکاس روس، الکساندر استپاننکو سال‌ها بود که به امید گرفتن عکسی از شفق قطبی بر فراز یک ایستگاه برق نظامی متروکه به منطقه‌ی مورمانسک روسیه می‌رفت.

شکیبایی استپاننکو سرانجام در ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۸ نتیجه داد و توانست این عکس را از شفقی زیبا که نمایی مانند ققنوسی با بال‌های گشوده دارد بگیرد.

این عکس به همراه عکس‌های دیگر به تازگی برای رقابت‌های بهترین عکاس نجومی سال که توسط رصدخانه‌ی سلطنتی گرینویچ در بریتانیا برگزار می‌شود برگزیده شده است.
@onestar_in_sevenskies

«تصویر کهکشان گرداب به سبک اندی وارهول»
------------------------------------------------

اندی وارهول از چاپ سیلک برای ساختن تصویرهای تکراری در رنگ‌های گوناگون بهره می‌گرفت، ولی اینجا رنگ‌های گوناگونِ این کهکشان، نمای آن را در طول موج‌های گوناگون نور نمایش می‌دهند- از نور دیدنی (مریی) تا فروسرخ از چشم تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا.

کهکشان گرداب که به نام‌های ام۵۱ و ان‌جی‌سی ۵۱۹۴/۵۱۹۵ هم شناخته می‌شود، در حقیقت یک جفت کهکشان است که با یکدیگر درگیر نبرد و کشمکشی گرانشی‌اند. این دو با فاصله‌ی حدود ۲۳ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی تازی‌ها دیده می‌شوند.

چارچوب سمت چپ (a) کهکشان گرداب را در طیف دیدنی (مریی) نشان می‌دهد، چیزی تقریبا همانند آنچه از پشت یک تلسکوپ پرقدرت دیده می‌شود. خود این عکس از پشت تلسکوپ ۲.۱ متری رصدخانه‌ی ملی کیت پیک گرفته شده. رگه‌های تیره‌ی غبار که در طیف دیدنی چندان نوری ندارند، بازوهای مارپیچی این کهکشان را خط خطی کرده و جلوی نور ستارگانی که درونشان یا پشتشان هستند را گرفته‌اند.

چارچوب دوم از مت چپ (b) دو طیف نور دیدنی (رنگ‌های آبی و سبز) از تلسکوپ کیت پیک را به همراه داده‌های فروسرخ (رنگ سرخ) در بر دارد. غبارهایی که در طیف دیدنی تاریکند، در طول موج‌های بلندترِ فروسرخ دیدارپذیر می‌شوند.

تلسکوپ اسپیتزر دیدِ تماما فروسرخِ خود را در دو چارچوب سمت راست که دامنه‌های متفاوتی از طیف فروسرخ را در بر دارد به رخ می‌کشد.

در چارچوب دوم از سمت راست (c) سه طول موج فروسرخ را می‌بینیم: ۳.۶ میکرون (به رنگ آبی نشان داده شده)، ۴.۵ میکرون (سبز)، و ۸ میکرون (سرخ). آمیزه‌ی نور میلیاردها ستاره در کهکشان گرداب بیشترین درخشش را در طول موج‌های کوتاه‌ترِ فروسرخ دارد و اینجا مانند مه آبی دیده می‌شود. بیشترِ تک نقطه‌های آبی‌فامی که در گوشه و کنار تصویر دیده می‌شود از ستارگان کهکشان خودمان و همچنین از تک و توکی کهکشان دوردست است. ساختارهای سرخ‌فام تابش غبار را نشان می‌دهند؛ این غبارها به طور عمده از ذرات کربن‌دار هستند که از نور ستارگان کهکشان برافروخته شده‌اند.

این غبارهای برافروخته به اخترشناسان کمک می‌کنند تا چگال‌ترین بخش‌هایی در میان ستارگان که گازها انباشته شده‌اند را ببینند. ابرهای گازی چگال به سختی در طیف دیدنی یا فروسرخ دیده می‌شوند، ولی همیشه در هر جایی که غبار هست آنها نیز هستند [و با ردیابی غبار در طیف فروسرخ، می‌توانیم به جای آنها هم پی ببریم-م]

چارچوب سمت راست (d) با افزودن نور با طول موج ۲۴ میکرون (رنگ سرخ) دید فروسرخ ما را گسترده‌تر می‌کند. این طول موج به ویژه برای نمایان کردن مناطقی با غبار بسیار داغ خوب است. نقطه‌های درخشان سفید-سرخ جاهایی را نشان می‌دهند که ستارگان تازه دارند ساخته می‌شوند و در این فرآیند، محیط پیرامونشان را داغ کرده‌اند.

تصویر فروسرخ کهکشان گرداب همچنین تفاوت چشمگیر میان دو بخش آن را آشکار می‌کند: کهکشان کوچک‌تر (همدم) که بالای تصویر است تقریبا از غبار تهی شده ولی کهکشان مارپیچی پایینی غبارهایش آن را درخشان کرده‌اند. مِهِ کم‌نور آبی‌فامی که به گرد کهکشان بالایی دیده می‌شود به احتمال بسیار آمیزه‌ی نور ستارگانیست که در روند کشمکش دو کهکشان، از هر دوی آنها بیرون کشیده شده‌اند.

تصویر نور دیدنیِ رصدخانه‌ی کیت پیک (چارچوب a) نور در طول موج‌های ۰.۴ و ۰.۷ میکرون (آبی و سرخ) را نشان می‌دهد. دو تصویر سمت راست (c و d) از اسپیتزرند با رنگ‌های سرخ، سبز، و آبی که نمایانگر طول موج‌های ۳.۶، ۴.۵، و ۸.۰ میکرون (c) و ۳.۶، ۸.۰، و ۲۴ میکرون (d) هستند. تصویر چارچوب b از آمیزه‌ی طول موج‌های دیدنی (آبی/سبز) و فروسرخ (زرد/سرخ) است.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/07/WarholWhirlpool.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

مریلین مونرو- اثر اندی وارهول
@onestar_in_sevenskies

«تاج الماس‌نشان خورشید»
-------------------------

بیشتر عکس‌ها به اندازه‌ی کافی شکوه و ابهت تاج خورشید را نشان نمی‌دهند. تماشای این تاج با چشم خودمان به هنگام خورشیدگرفتگی کامل تجربه‌ایست که هیچ چیزی با آن برابری نمی‌کند.

سازگاری (انطباق) چشم انسان برای دیدن ویژگی‌ها و گستردگی تاج خورشید می‌تواند بهتر از بیشتر دوربین‌های سطح میانگین باشد.

ولی اکنون روزگار دیجیتال است.

این تصویر در زمان خورشیدگرفتگی کلی اوت ۲۰۱۷ گرفته شده. اینجا تصویر مرکزی با تصویرهایی که با نوردهی‌های بلند و کوتاه گرفته شده و برای آشکار کردن جزییات و گستردگی تاج پردازش شده‌ بودند پیوند دیجیتالی داده شده.

لایه‌های پیچیده و سوزان تاج خورشید که آمیزه‌ای همیشه در تغییر از گاز داغ و میدان‌های مغناطیسی است به خوبی اینجا دیده می‌شوند. زبانه‌های صورتی‌رنگ خورشیدی نیز بر لبه‌ی خورشید حلقه زده‌اند.

حتی جزییات محو سطح تاریک ماه نو که از بازتاب نور خورشید توسط زمین اندکی روشن و نمایان شده را هم می‌توانیم در این تصویر ببینیم. در آن هنگام، زمین از روی ماه در گام کامل بود.

عکس‌هایی که در ساخت این تصویر به کار رفته‌اند چند ثانیه پیش و پس از کامل شدنِ گرفتگی ثبت شده‌اند و "نگین‌های بیلی" و "انگشتر الماس" که در اثرِ بیرون زدن نور خورشید از پشت پیکره‌ی ماه و از لابلای کوه‌ها و دره‌های آن پدید آمده‌ نیز در آنها دیده می‌شود.

امروز هم یک خورشیدگرفتگی کامل دیگر رخ می‌دهد که این بار در بخش‌‌هایی در آمریکای جنوبی دیده خواهد شد.
#apod

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/07/ap190701.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

پخش زنده‌ی خورشیدگرفتگی آمریکای جنوبی از تلویزیون رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در شیلی:
https://www.youtube.com/watch?v=1a1gsB_aoT0

«یک تیر و دو نشان ماهواره‌ای! تصویر سایه ماه و توفان بزرگ در اقیانوس آرام»
--------------------------------------------------------------

در این تصویرِ باشکوه و پرهیبتِ ماهواره‌ای که در زمان خورشیدگرفتگی کلی ۲ ژوییه‌ی آمریکای جنوبی گرفته شده، سایه‌ی تاریک و ناهموار ماه را می‌بینیم که دارد درست از جنوب ابرهای چرخان توفند باربارا از روی اقیانوس آرام می‌گذرد.

این سایه حدود ساعت ۲۰:۴۰ به وقت گرینویچ به ساحل شیلی رسید و با پیشروی به سمت راست (رو به خاور) از روی بخش نوک‌تیزِ آمریکای جنوبی گذشت و وارد اقیانوس اطلس شد. [نکته: *چرا خورشیدگرفتگی از غرب آغاز می‌شود؟]

رویداد امروز نخستین خورشیدگرفتگی کلی پس از "خورشیدگرفتگی بزرگ آمریکا" در اوت ۲۰۱۷ بود. در آن رویداد، سایه‌ی ماه سرتاسر عرض کشور آمریکا را از ساحل تا ساحل پیمود. چنین رویدادی را تا دسامبر ۲۰۲۰ که باز هم در آمریکای جنوبی خواهد بود نخواهیم داشت (خورشیدگرفتگی‌های کلی تقریبا هر ۱۸ ماه یک بار رخ می‌دهند. [بخوانید: *رویدادهایی که هر ۱۸ سال یک بار تکرار می‌شوند]).

کشور آمریکا تا آوریل ۲۰۲۴ بیننده‌ی خورشیدگرفتگی دیگری نخواهد بود.

این تصویر زیبا توسط ماهواره‌ی GOES-West گرفته شده، یک ماهواره‌ی هواشناسی که همکاری مشترک ناسا و سازمان ملی اقیانوسی و جوی (NOAA) است.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/07/Twofer.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

ویدیوی ماهواره‌ی هواشناسی GOES-West در زمان خورشیدگرفتگی ۲ ژوییه‌ی ۲۰۱۹ که گذشتن سایه‌ی ماه از روی اقیانوس آرام را نشان می‌دهد. این سایه در بخشی از مسیرش، از جنوب توفند باربارا می‌گذرد و سپس به ساحل شیلی می‌رسد

توضیح بیشتر را اینجا بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/5155

@onestar_in_sevenskies