این تصویر پویا از پیوند دو عکسی درست شده که فضاپیمای نیوهورایزنز در روز ۱ ژانویه‌ی ۲۰۱۹، ۳۸ دقیقه پیش از رسیدن به ایولتیما تولی از آن گرفته بود.
@onestar_in_sevenskies

«ستاره‌ای که دارد در یک قرص تاب‌خورده ساخته می‌شود»
------------------------------------------------------

پژوهشگران با بهره از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) برای نخستین بار یک قرص تاب‌خورده را پیرامون یک پیش‌ستاره‌ی نوزاد که تنها چند ده هزار سال از عمرش می‌گذرد یافته‌اند. این بدان معناست که ناهمترازی مدارهای سیاره‌ها در بسیاری از سامانه‌های سیاره‌ای -از جمله سامانه‌ی خودمان- می‌تواند در اثر اعوجاج‌های قرص پیش‌سیاره‌ای در زمان نوزادی ستاره‌ها پدید آمده باشد.

در سامانه‌ی خورشیدی، مدار سیاره‌ها تا حدود ۷ درجه با صفحه‌ی استوایی خورشید زاویه دارد. بسیاری از سامانه‌های فراخورشیدی که تاکنون شناخته‌ایم نیز سیاره‌هایی با مدارهای ناهم‌تراز دارند. یک توضیح احتمالی برای این پدیده، برخورد سیاره‌ها با دیگر اجرام هم‌خانواده‌شان است و توضیح دیگر هم گذشتن یک ستاره‌ی دیگر از کنار سامانه و تاثیر گذاشتن بر سیاره‌های سامانه و بیرون راندن آنها از مدارهای آغازینشان.

ولی یک احتمال سوم نیز هست که سیاره‌ها در همان آغاز، در دل قرص‌های پیش‌سیاره‌ایِ تاب‌خورده به دنیا آمده‌اند- قرص‌های پیش‌سیاره‌ای قرص‌های چرخانی از گاز و غبار پیرامون یک ستاره‌اند که سیاره‌ها در آن ساخته می‌شوند. به تازگی یک چنین قرصی که تاب خورده بوده یافته شده است. ولی هنوز روشن نیست که این تاب‌خوردگی در چه زمانی پدید آمده بوده.

در حقیقت پژوهشگران بنیاد پژوهشی ریکن و دانشگاه شیبای ژاپن یک پیش‌ستاره‌ی نوزاد به نام ال۱۵۲۷ را یافته‌اند که هنوز در دل یک ابرست و قرصی با دو بخش دارد- بخش درونی در یک صفحه می‌چرخد و بخش بیرونی در صفحه‌ای دیگر. این قرص بسیار جوانست و هنوز دارد رشد می‌کند. ال۱۵۲۷ که با فاصله‌ی حدود ۴۵۰ سال نوری از زمین، در ابر مولکولی گاو جای دارد، یک نمونه‌ی خوب برای بررسی‌ست زیرا قرص پیرامونش از چشم ما از لبه دیده می‌شود.

نامی ساکای، رهبر پژوهشگران از دانشگاه شیبا می‌گوید: «بر پایه‌ی این مشاهدات می‌توان تصور کرد که ناهم‌ترازی مدارهای سیاره‌ها می‌تواند در اثر تاب‌خوردگی ساختار [قرص-م] در همان نخستین گام‌های پیدایش سیاره‌ها باشد. ما نیاز به بررسی سامانه‌های دیگری داریم تا بفهمیم آیا این پدیده‌ای رایج است یا نه.»

پرسشی که به جا می‌ماند اینست که چه چیزی باعث تاب‌خوردگی این قرص‌ها شده. ساکای دو دلیل منطقی پیشنهاد می‌دهد. او می‌گوید: «یک احتمال اینست که بی‌نظمی‌هایی که در همان آغاز در جریان گاز و غبار در ابر پیش‌ستاره‌ای بوده هنوز حفظ شده‌اند و خود را به شکل قرص‌های تاب خورده نشان می‌دهند. احتمال دوم هم اینست که صفحه‌ی میدان مغناطیسی پیش‌ستاره با صفحه‌ی چرخش قرص تفاوت دارد، و قرص درونی دارد توسط همین میدان مغناطیسی به درون صفحه‌ای متفاوت با بقیه‌ی قرص کشیده می‌شود.» وی می‌گوید ما برنامه داریم تا بررسی‌های بیشتری برای شناسایی دلیل این تاب‌خوردگی انجام دهند.

گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر منتشر شده.


---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/L1527.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

برشی از ساختار قرص تاب‌خورده‌ی ال۱۵۲۷، با دو بخش درونی و بیرونی (ت.جه کنید که ما این قرص را از لبه می‌بینیم
@onestar_in_sevenskies)

«خرگوشی در آن سمت ماه!»
---------------------------

در روز ۳ ژانویه، فضاپیمای چینی چانگ-ئی ۴ برای نخستین بار فرودی پیروزمندانه‌ را بر سمت پنهان ماه انجام داد. این عکس که با دوربین خود فضاپیما گرفته شده جایگاه فرود آن را نشان می‌دهد: دهانه‌ی وون کارمن [وون به گویش مجاری-م] به قطر ۱۸۶ کیلومتر.

در تصویر خودروی شش‌چرخ "یوتو ۲" (خرگوش یشمی ۲) را نیز می‌بینیم که دارد در زمانی نزدیک طلوع خورشید و آغاز روزِ ۲ هفته‌ایِ ماه از فضاپیما بیرون می‌آید.

دهانه‌‌ی وون کارمن درون حوضه‌ی برخوردی پیر و ژرف "قطب جنوب-آیتکن" که برخی از کهن‌ترین و ناشناخته‌ترین جاهای ماه را دارد جای گرفته.

آن سمت ماه هیچگاه رو به زمین نمی‌شود، بنابراین این کاوشگر چینی توانایی ارتباط مستقیم با زمین را نخواهد داشت- چه فرمان‌هایی که برایش فرستاده می‌شوند و چه داده‌هایی که خودش می‌فرستد، همگی با مانع خود ماه روبرو خواهند شد. چین برای حل این مشکل، در ماه می ۲۰۱۸ یک ماهواره‌ی ارتباطی به نام کویکیاو (Queqiao به معنای پل پرندگان) را در نقطه‌ای از فضا که هم زمین و هم سطح‌نشین در دیدرس آن هستند جای داد [در وبلاگ بیشتر بخوانید: * برنامه‌ی چینی‌ها برای رفتن به "سمت پنهان ماه"]

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/ap190105.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

این عکس از آسمان نروژ گرقته شده.
شفق‌های قطبی نیرومندی که در روز ۳ ژانویه، در پی ورود زمین به درون جریانی از پلاسمای باد خورشیدی رخ داد
این باد از یک حفره‌ی تاجی در خورشید بیرون زده بود و توفان‌های زمین‌مغناطیسیِ پشت ر همی از رده‌ی جی۱ (رده‌ای میانگین) پدید آورد
تصویر بزرگ‌تر (۳.۵ مگ)
@onestar_in_sevenskies

«شلیک لیزر به قلب کهکشان»
---------------------------

هدف از شلیک این پرتوی پرقدرت لیزر به مرکز کهکشان راه شیری چیست؟

خوشبختانه هدف، آغاز یک جنگ کهکشانی نیست بلکه این اخترشناسان در تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در شیلی هستند که در تلاش برای سنجیدن آشفتگی‌ها و اغتشاش‌های جوِ همیشه در تغییرِ زمینند.

اتم‌های موجود در لایه‌های بالای جو، توسط لیزر برانگیخته شده و مانند ستاره‌ای ساختگی دیده می‌شوند. تصویربرداری پیوسته از این اتم‌ها به اخترشناسان امکان می دهد تا بی‌درنگ میزان تارشدگی و کج‌نمایی تصویر در اثر جو را اندازه بگیرند.

داده‌های این سنجش به یکی از آینه‌های تلسکوپ وی‌ال‌تی برمی‌گردد و سپس با کمی تغییر شکل آینه، کجنمایی تصویر به کمینه رسانده می‌شود.

این تصویر مربوط به زمانی‌ست که یکی از تلسکوپ‌های وی‌ال‌تی در تلاش برای رصد مرکز کهکشان راه شیری بود و به همین دلیل نیاز به بررسی آشفتگی‌های جوی در همین راستا داشت.

اگر این پرتو برای نبرد کهکشانی شلیک می شد، هیچ اثری در پی نداشت. در واقع نور این لیزر نیرومند اگر با کل نور خورشید هم یکی شود، از مرکز کهکشان تنها به گونه‌ی ستاره‌ای کم نور و دوردست دیده می‌شود.

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/ap190106.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

در بامدادِ ۶ ژانویه‌ی ۲۰۱۹، ماه نو از چشم آسیایی‌ها (بعد از ظهر ۵ ژانویه از چشم آلاسکایی‌ها) از جلوی چهره‌ی خورشید گذشت و یک #خورشیدگرفتگی پاره‌ای (جزیی) برای آنها پدید آورد.

این پویانمایی از پیوند عکس‌های ماهواره‌ی هواشناسی ژاپنیِ هیماواری-۸ درست شده و سایه‌ی ماه را نشان می‌دهد که به سرعت از چپ به راست، روی بخش شمالی سیاره‌ی ‌ زمین، از چین تا جزایر الوشن آلاسکا می‌گذرد. این پویانمایی ۱۲ ساعته طلوع آفتاب در سرتاسر بخشِ اقیانوسِ آرامِ زمین را هم نشان می‌دهد.

🔹توانستید سایه‌ی خاکستری ماه را ببینید؟ اگر نتوانستید، پست بعدی را نگاه کنید.
@onestar_in_sevenskies

خورشیدگرفتگی جزیی روز ۶ ژانویه. عکس از شهر هاربین در کشور چین
@onestar_in_sevenskies

گفتگوی بی‌بی‌سی فارسی با شهاب فاطمی؛ پژوهشگر مرکز تحقیقات فضایی سوئد درباره‌ی کاوشگر چینی چانگ-ئی ۴ و سهم سوئد در آن
@onestar_in_sevenskies

«گاوی با ستاره، شهاب، و دنباله‌دار!»
----------------------------------

صورت فلکی #گاو همیشه با دو خوشه‌ی ستاره‌ای درخشانش شناخته شده است: خوشه‌ی پروین سمت راست، و خوشه‌ی به نسبت پراکنده‌ی اشتران ماده (قلائص) در سمت چپ این تصویر.

ولی این صورت فلکی در ماه گذشته، میزبان #بارش_شهابی سالانه‌ی دوپیکری (جوزایی) هم بود. این عکس در شبِ اوج این بارش گرفته شده و ردهای همراستای چند شهاب‌ دوپیکری را نشان می‌دهد.

افزون بر شهاب‌ها، #دنباله‌دار ویرتنن هم در این تصویر دیده می‌شود که دارد در این صورت فلکی پیش می‌رود. این دنباله‌دار و گیسوی سبزش را می‌توانید نزدیک لبه‌ی پایینی چارچوب تصویر ببینید. در آن هنگام ویرتنن نزدیک به اوج روشنایی‌اش بود و داشت از زمین دور می‌شد.

ستاره‌ی نارنجی‌رنگی که بالا، سمت چپ دیده می‌شود ستاره‌ی آلفا گاو (دبران، پس‌رَوَنده) است که جای چشم گاو را نشان می‌دهد. دبران درخشان‌ترین ستاره‌ی صورت فلکی گاو و ۱۵مین ستاره‌ی درخشان آسمان سیاره‌ی زمین است.

این تصویر از پیوند حدود ۸۰۰ نوردهی درست شده که از دهکده‌ی آلبانیای اسپانیا گرفته شده بودند.

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/ap190107.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«کهکشان ما پیش از آندرومدا، برخوردی هم با ابر ماژلانی بزرگ خواهد داشت»
--------------------------------------------------------------------

* پر پایه‌ی پژوهشی تازه، کهکشان راه شیری در آینده بیش از یک برخورد با همسایگانش خواهد داشت.

احتمالا می‌دانید که کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبای زن درزنجیر (آندرومدا) تا حدود ۵ میلیارد سال دیگر نبردی را با کهکشان راه شیری آغاز کرده و آسمان هر زمینی‌ای که در آن هنگام زنده باشد را زنده و پرجوش و خروش خواهد کرد. ولی ۱.۵ میلیارد سال پیش از آغاز این نبرد حماسی، راه شیری یک رویارویی دیگر خواهد داشت- با یکی از همسایه‌های کوچکترش، ابر ماژلانی بزرگ (ال‌ام‌سی).

گروه پژوهشگران می‌گویند کهکشان راه شیری (ام‌دبلیو) با پهنای ۱۰۰ هزار سال نوری‌اش، ال‌ام‌سی با پهنای ۱۴۰۰۰ سال نوری را خواهد بلعید.

نویسنده‌ی اصلی پژوهش، ماریوس کاوتون از دانشگاه دورام انگلستان می‌گوید: «بلعیده شدن ابر ماژلانی بزرگ آشوبی در کهکشان راه شیری به پا کرده و با بیدار کردن ابرسیاهچاله‌ی مرکزی‌اش، آن را به یک "هسته‌ی کهکشانی فعال" (ای‌جی‌ان) یا اختروش تبدیل خواهد کرد.» ابَرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان ما که "کمان ای*" نام دارد، حدود ۴ میلیون بار پرجرم‌تر از خورشید ماست.

کاوتون می‌افزاید: «این پدیده فواره‌های نیرومندی از پرتوهای پرانرژی تولید خواهد کرد که از ابرسیاهچاله‌ی مرکزی به بیرون افشانده خواهند شد.»

ولی کاوتون می‌گوید نگران نباشید: این فواره‌ها اثری بر سامانه‌ی خورشیدی نخواهند داشت، و اگرچه برهم‌کنش‌های گرانشی در این رویداد می‌تواند ما را به فضای میان‌کهکشانی پرتاب کند، ولی شانس چنین چیزی بسیار ناچیز است. فضا به اندازه‌ای گسترده است و فاصله‌ی میان ستارگان به اندازه‌ای بزرگ است که حتی یک برخورد کهکشانی هم احتمالا نمی‌تواند سامانه‌ی خورشیدی ما را تکانی بدهد.

ال‌ام‌سی با فاصله‌ی ۱۶۳۰۰۰ سال نوری، ماهواره‌ی خانه‌ی مارپیچی ما است. در گذشته گمان نمی‌رفت که این کهکشان نامزد برخورد با راه شیری باشد، بلکه می‌پنداشتند ال‌ام‌سی تا میلیون‌ها سال به چرخش سریع خود به گرد راه شیری ادامه خواهد داد و سرانجام هم از دام آن گریخته و خوش و خرم به راه خود خواهد رفت.

ولی مشاهدات تازه نشان می‌دهند که ماده‌ی تاریک درون ال‌ام‌سی حدود دو برابر چیزیست که پنداشته می‌شد، و بنابراین جرم آن به اندازه‌ی چشمگیری بیشتر از برآوردهای کنونی‌ است. چنین جرمی پیامدهای جدی برای آینده‌ی این کهکشان، و خود ما خواهد داشت.

در گزارش این پژوهشگران که روز ۴ ژانویه، در نگارش برخطِ ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده آمده: «با آن که ال‌ام‌سی اکنون دارد از ما دور می‌شود، ولی اصطکاک دینامیکی که بر چنین کهکشان پرجرمی وارد می‌شود به سرعت انرژی مداری آن را گرفته و تقریبا تا یک میلیارد سال دیگر برگشته و به سوی مرکز [ِ مدارش] بیاید، و تا یک و نیم میلیارد سال دیگر هم با راه شیری ادغام شود.»

کهکشان راه شیری در این رویارویی جرمش افزایش خواهد یافت. ابرسیاهچاله‌ی مرکزی، کمان ای*، هشت برابر، و "هاله"ی ستاره‌ای گرداگرد کهکشان هم ۵ برابرِ امروز پرجرم‌تر خواهد شد.
#برخورد_کهکشانی

🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹🔹
🔴 توضیح تصویر:
تصویر تلسکوپ فضایی هابل از برخورد کهکشان مارپیچی ام۵۱ای یا گرداب (سمت چپ) و کهکشان ام۵۱بی. کهکشان ما و ابر ماژلانی بزرگ هم تا ۲.۵ میلیارد سال دیگر چنین چشم‌اندازی را خواهند آفرید.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/LMC-MW.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

نبرد خدایان در آسمان سیاره‌ی زمین.
نماهای پی‌درپی هنری از برخورد کهکشان‌های آندرومدا و راه شیری (چپ به راست، بالا به پایین)
@onestar_in_sevenskies

«تلسکوپی برای دریافت برخی از پرانرژی‌ترین پرتوها»
---------------------------------------------------

این‌ها دایناسورهای مکانیکی نیستند؛ چشمان چرخان غول‌پیکری‌اند که کارشان تماشای آسمان است.

رصدخانه‌ی اچ.ئی.اس.اس. (H.E.S.S.) یا سامانه‌ی پرانرژی برجسته‌بین، آرایه‌ای از پنج تلسکوپ است: چهار تلسکوپ با آینه‌های بازتابنده‌ی تقریبا ۱۲ متری و یک تلسکوپ بزرگ‌تر با آینه‌ی ۲۸ متری در میان آنها.

این تلسکوپ‌ها برای ردیابی پرتوهای آبی و نامعمولی که به نام "تابش چرنکوف" شناخته می‌شوند ساخته شده، پرتویی که از ذرات باردار با سرعتِ اندکی بیشتر از سرعت نور در هوا پدید می‌آید. این نور هنگامی تابیده می‌شود که پرتوی گاما از یک چشمه‌ی دوردست به یک مولکول‌ در جو زمین برخورد کرده و بارانی از ذرات باردار پدید می‌آورند.

اچ.ئی.اس.اس. برخی از پرانرژی‌ترین فوتون‌ها (با انرژی‌های تراالکترون ولتی) در کیهان را آشکار می‌کند.

.ئی.اس.اس. که از سال ۲۰۰۳ در نامیبیا آغاز به کار کرده به جستجوی ماده‌ی تاریک پرداخته و تاکنون بیش از ۵۰ چشمه‌ی تابش پرانرژی، از جمله پسماندهای ابرنواختر و مرکز کهکشان‌ها که در دل خود ابرسیاهچاله‌ای دارند را آشکار کرده است.

این ویدیوی زمان‌گریز در ماه سپتامبر زیر آسمانی با کهکشان راه شیری و ابرهای ماژلانی کوچک و بزرگ گرفته شده و آینه‌های اچ.ئی.اس.اس. را نشان می‌دهد که می‌چرخند و به آسمان خیره می‌شوند. ماهواره‌های زمین‌گرد نیز هر از گاهی دیده می‌شوند که در آسمان از این سو به آن سو می‌روند.

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/ap190108.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«ماده تاریک جابجا هم می‌شود»
-----------------------------

دانشمندان به شواهدی دست یافته‌اند که نشان‌ می‌دهد ماده‌ی تاریک می‌تواند در اثر فرآیندهای ستاره‌زایی در کهکشان‌ها گرم شده و حرکت کند. این یافته‌ها نخستین شواهد دیداری برای پدیده‌ای به نام "گرمایش ماده‌ی تاریک" و همچنین سرنخ‌های تازه‌ای درباره‌ی چیستی ماده‌ی تاریک را برای ما فراهم می‌کند. گزارش این یافته‌ها در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.

در پژوهش تازه، دانشمندان دانشگاه سری، دانشگاه کارنگی ملون، و بنیاد فناوری فدرال زوریخ به جستجوی شواهد ماده‌ی تاریک در مرکز کهکشان‌های کوتوله‌ی فضای نزدیک پرداخته‌اند. کهکشان‌های کوتوله کهکشان‌های کوچک و کم‌نوری‌اند که به طور معمول به گرد کهکشان‌های بزرگ، مانند راه شیری خودمان می‌گردند. این کهکشان‌ها احتمالا سرنخ‌هایی در خود دارند که می‌توانند در شناخت سرشت ماده‌ی تاریک به ما کمک کند.

گمان بر اینست که #ماده‌_تاریک بیشتر جرم کیهان را ساخته باشد، با این حال چون به شیوه‌ی ماده‌ی معمولی با نور برهم‌کنش انجام نمی‌دهد، تنها از روی اثرهای گرانشی‌اش می‌توان آن را شناسایی کرد. ولی شاید کلید بررسی آن در چگونگی فرآیندهای ستاره‌زایی در کهکشان‌ها باشد.

هنگامی که ستاره‌ها پدید می‌آیند، بادهای نیرومند می‌تواند گاز و غبار را از قلب کهکشان به بیرون براند. از همین رو قلب کهکشان‌ها جرم کمتری دارد، که این بر میزان گرانشی که توسط ماده‌ی تاریکِ باقی‌مانده حس می‌شود تاثیر می‌گذارد. با گرانشِ و کششِ کمتر، ماده‌ی تاریک انرژی می‌گیرد و از مرکز کهکشان بیرون می‌رود، اثری که به نام "گرمایش ماده‌ی تاریک" شناخته می‌شود.

این اخترفیزیکدانان میزان ماده‌ی تاریک در مرکز ۱۶ کهکشان که تاریخچه‌ی ستاره‌زایی گوناگونی داشتند را اندازه گرفتند. آنها پی بردند که کهکشان‌هایی که مدت‌ها پیش فرایندهای ستاره‌زایی‌شان متوقف شده ماده‌ی تاریک بیشتری در مرکز خود دارند تا کهکشان‌هایی که هنوز دارند ستاره می‌سازند. این تاییدی بر این نظریه است که کهکشان‌های پیرتر گرمایش ماده‌ی تاریکِ کمتری دارند.

پروفسور جاستین رید، نویسنده‌ی اصلی پژوهش از دانشگاه سری می‌گوید: «ما یک ارتباط واقعا چشمگیر میان مقدارِ ماده‌ی تاریک در مرکز این کهکشان‌های کوتوله، و میزان ستاره‌زایی‌هایی که در زندگی‌شان داشته‌اند یافتیم. به نظر می‌رسد ماده‌ی تاریک در مرکز کوتوله‌های ستاره‌ساز دچار گرمایش شده و از مرکز به بیرون رانده شده‌اند.»

این یافته‌ها محدوده‌ی مدل‌های ماده‌ی تاریک را تنگ‌تر می‌کنند: ماده‌ی تاریک باید بتواند کهکشان‌های کوتوله‌ای بسازد که طیفی از چگالی‌ها در مرکزشان دارند، و این چگالی‌های گوناگون هم باید با میزان ستاره‌زایی کهکشان ارتباط داشته باشد.

پرفسور متیو واکر، یکی از نویسندگان پژوهش از دانشگاه کارنگی ملون هم می‌افزاید: «این پژوهش می‌تواند گواه آشکاری باشد که ما را یک گام به شناخت چیستی ماده‌ی تاریک نزدیک‌تر می‌کند. این که ماده‌ی تاریک می‌تواند گرم شده و حرکت کند، انگیزه‌ی ما برای جستجوی ذره‌ی ماده‌ی تاریک را بیشتر می‌کند.»

این دانشمندان امیدوارند پژوهش خود را گسترش داده و چگالی ماده‌ی تاریک در مرکز کهکشان‌های کوتوله‌ی بیشتری را اندازه بگیرند، و در این روند، طیف گسترده‌تری از مدل های ماده‌ی تاریک را بیازمایند.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/darkmatter.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«شهاب‌هایی از یک صورت فلکیِ فراموش شده»
--------------------------------------------

بارش شهابی چارَکانی (به عربی: ربعی) که نامش را از یک صورت فلکیِ فراموش شده گرفته، یک رویداد سالانه برای آسمان‌دوستانِ نیمکره‌ی شمالیِ سیاره‌ی زمین است. بیشینه‌ی زودگذرِ این بارش در سپیده‌دم ۴ ژانویه رخ داد.

کانون این بارش در آسمان، صورت فلکی قدیمی و منسوخ شده‌ی چارَکان (ربع)، جایی نزدیک مرز صورت‌های فلکیِ امروزیِ زانوزده (هرکول)، گاوران، و اژدها است.

این تصویر از پیوند دیجیتالی نماهایی درست شده که از ساعت ۲:۳۰ بامداد تا سپیده‌دم به وقت محلی، زیر آسمان تاریک و بی‌مهتاب گرفته شده بود، و بر روی هم نزدیک به ۳۰ شهاب چارکانی را نشان می‌دهد.

رد شهاب‌ها در تصویر به جایی در سمت راست آتشفشان تیده در تنه‌ریف، جزایر قناری، درست زیر ستارگان آشنای خرس بزرگ در آسمان نیمکره‌ی شمالی می‌رسد.

گفتنی‌ست در سال ۲۰۰۳ یک سیارک به عنوان سرچشمه‌ی احتمالی این بارش شناخته شد.

اگر به تصویر دقت کنید می‌توانید گیسوی سبزفام و کوچکی را هم بالای ستیغ آتشفشان ببینید. این مهمان سیاره‌ی زمین در کریسمس ۲۰۱۸ است: دنباله‌دار ویرتنن.
#apod #بارش_شهابی
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/ap190109.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«سیارکی با یک "ماه" از کنار زمین گذشت»
----------------------------------------

روز ۷ ژانویه (۱۷ دی)، یک سیارکِ نزدیک‌زمین به نام ۲۰۱۶ ای‌زی۸ با فاصله‌ی ۴.۵ میلیون کیلومتر از کنار سامانه‌ی زمین-ماه گذشت. اخترشناسان به کمک رادار غول‌پیکر آرسیبو در پورتوریکو آن را به هنگام نزدیک شدن ردیابی کرده و به تصویر کشیدند. آنها با بهره از تپ‌های رادیویی با انرژی ۲۳۸۰ مگاهرتز دریافتند که ۲۰۱۶ ای‌زی۸ تنها نیست و یک ماه (قمر) هم دارد.

چنانکه از نماهای راداری پیداست، جرم اصلی تقریبا کروی است و ۴۳۰ متر قطر دارد، ولی ماه آن کشیده‌تر است، مانند یک سیگار برگ با درازای ۱۸۰ متر.

سیارک‌های دوتایی به آن اندازه که برخی فکر می‌کنند چیزهای کمیابی نیستند. بررسی‌ها نشان می‌دهد که تقریبا ۱۵ درصد سیارک‌های نزدیک‌زمین "ماه" دارند. در تاریخ زمین‌شناسی زمین چنین سامانه‌هایی به زمین برخورد کرده و دهانه‌های برخوردیِ دوتایی پدید آورده‌اند، از جمله در یمتلاند سوئد.

سازمان‌های فضایی سرانجام روزی ناچار خواهند شد سیارکی که دارد یکراست به سوی زمین می آید را نابود کرده و یا از مسیرش منحرف کنند. شناخت ویژگی‌های سیارک‌های دوتایی‌ای مانند ۲۰۱۶ ای‌زی۸ می‌تواند برای برنامه‌های آینده‌ی پدافند (دفاع) سیاره‌ای کلیدی باشد.
#سیارک

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/AZ8.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«رشته‌های سرخی که از یک ستاره به یادگار مانده»
-----------------------------------------------

صفحه‌ی کهکشان راه شیری از میان این چشم انداز زیبا و پیچیده‌ی کیهانی می‌گذرد.

این نمای تلسکوپی پهنه‌ای از آسمان به گستره‌ی ۱۶ درجه را در لبه‌ی شمال باختری صورت فلکی بادبان نشان می‌دهد. این تصویر از پیوند ۲۰۰ نمای جداگانه درست شده و رشته‌های برافروخته‌ی پسماند ابرنواختر بادبان را نشان می‌دهد، ابرهایی رو به گسترش که از مرگ انفجاری یک ستاره‌ی بزرگ (ابرنواختر) به جا مانده.

نور ابرنواختری که این ابر را پدید آورد حدود ۱۱۰۰۰ سال پیش به زمین رسید. این رویداد سهمگین به جز این رشته‌های گازی که در اثر ضربه‌ی انفجار برانگیخته و برافروخته شده‌اند، هسته‌ی چرخان و به شدت چگال ستاره‌ی منفجر شده را هم به جای گذاشته که به نام تپ‌اختر بادبان شناخته می‌شود.

#پسماند_ابرنواختر بادبان با ۸۰۰ سال نوری فاصله از زمین، خودش در دل پسماند‌های یک ابرنواختر کهن‌تر به نام سحابی گام (GUM) جای گرفته است.

در این نمای موزاییکی گسترده چند جرم دیگر هم دیده می‌شود، از جمله سحابی‌های گسیلشی و بازتابی؛ خوسه های ستاره‌ای و یک سحابی چشمگیر به نام سحابی مداد.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/ap190110.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«طلوع خورشیدِ نیم‌گرفته در آسمان پکن»
-------------------------------------

در روز ۶ ژانویه، خورشید در حالی در آسمان شمال خاور آسیا طلوع کرد که ماهِ نو بخشی از چهره‌اش را پوشانده بود.

این تصویر تله‌فوتو به هنگام بیشینه‌ی این #خورشیدگرفتگی پاره‌ای (جزیی) گرفته شده و نمایی چشمگیر از خورشید نیم‌گرفته را در آسمان مه‌آلود نشان می‌دهد.

در پیش‌زمینه کوشک وانچون، مشرف به "شهر ممنوعه" در مرکز پکن دیده می‌شود که میزبان سحرخیزانی بود که برای تماشای خورشیدگرفتگی به آنجا رفته بودند.

این نخستین گرفتگی از پنج گرفتگی سال ۲۰۱۹ بود- سه خورشیدگرفتگی و دو ماه‌گرفتگی. رویداد بعدی یک ماه‌گرفتگی کلی است که در پیرازم (حضیض) همین ماه رخ می‌دهد- شب ۲۱ ژانویه (یکم بهمن) که ساکنان نیمکره‌ی شمالی زمین بیننده‌ی آن خواهند بود، از جمله در آمریکا، اروپا، و باختر آفریقا.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/ap190111.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«ستارگانی مانند خورشید در پایان عمر به گوی‌های بلورین غول‌پیکر تبدیل می‌شوند»
------------------------------------------------------------------

* میلیاردها سال دیگر، خورشید مُرده‌ی ما به یک گوهر غول‌پیکر کیهانی تبدیل خواهد شد.

مانند بیشتر ستارگان کهکشان، خورشید ما هم سرانجام در خود می‌رُمبد و یک کوتوله‌ی سفید به جا می‌گذارد، جرمی شگفت‌انگیز با چگالی تقریبا ۲۰۰ هزار برابر زمین. برای درک این چگالی باید بدانید که یک قاشق چایخوری از مواد آن وزنی به اندازه‌ی یک فیل دارد، البته اگر بتوانید این مواد را یک جوری به زمین بیاورید و وزن کنید!

نیم سده پیش، نظریه‌پردازان پیش‌بینی کرده بودند که کوتوله‌های سفید با گذشت زمان جامد و بلوری می‌شوند- و پژوهش تازه هم نشان می‌دهد که چنین چیزی به راستی رخ می‌دهد.

پی‌یر-امانوئل ترمبلی، نویسنده‌ی اصلی پژوهش و فیزیکدان دانشگاه واریک انگلستان می‌گوید: «همه‌ی کوتوله‌های سفید در گامی از زندگیشان بلوری می‌شوند، گرچه کوتوله‌های سفید پرجرم‌تر زودتر این فرآیند را آغاز می‌کنند.»

ترمبلی می‌افزاید: «این بدان معناست که در کهکشانمان میلیاردها کوتوله‌ی سفید داریم که این فرآیند را کامل کرده و اساسا کره‌های بلورینی در آسمانند. خود خورشید هم تا حدود ۱۰ میلیارد سال دیگر به یک کوتوله‌ی سفید بلوری تبدیل خواهد شد.»

این پژوهشگران داده‌های ماهواره‌ی اروپایی #گایا را بررسی کردند، ماهواره‌ای که در دسامبر ۲۰۱۳ برای کمک به دانشمندان در پدید آوردن بهترین نقشه‌ی سه بعدی از کهکشان راه شیری راهی فضا شد. گایا این کار را با رصد دقیق جایگاه شمار انبوهی از ستارگان انجام می‌دهد. اخترشناسان در تلاشند تا پایان عمر کاری گایا، ۱ میلیارد ستاره را بررسی کنند.

پژوهشگران برای این پژوهشِ تازه داده‌های گایا درباره‌ی حدود ۱۵۰۰۰ #کوتوله‌_سفید در فاصله‌های تا ۳۳۰ سال نوری خورشید را بررسی کردند. این داده‌ها یک انباشتگی نامعمول را نشان می‌دادند -یک بیش‌فراوانی از کوتوله‌های سفید با رنگ و درخشش ویژه‌ای که نمی‌توان آن را با سن یا جرم آنها توضیح داد.

مدل‌سازی نشان داد که این پدیده دستارود بلوری شدن درونِ کوتوله‌های سفید است، فرآیندی که به اندازه‌ی کافی گرما آزاد می‌کند تا روند سرمایش کوتوله‌ی سفید را کُند سازد.

ترمبلی می‌گوید: «این نخستین شواهد از بلوری شدن کوتوله‌های سفید، یا همان گذار از مایع به جامد است. این که باید در اثر بلوری شدن کوتوله‌های سفید یک بیش‌فراوانی در شمار این اجرام با تابندگی و رنگ ویژه ببینیم ۵۰ سال قبل پیش‌بینی شده بود، و تنها اکنون مشاهده شده.»

بلورین شدن کوتوله‌های سفید همانند یخ زدن آب است. ولی در این مورد، مواد ما اکسیژن است و کربن، و بلوری شدن (جامد شدن) در دماهایی که دقیقا سرد نیستند رخ می‌دهد. به گفته‌ی پژوهشگران این فرآیند زمانی آغاز می‌شود که دمای درون یک کوتوله‌ی سفید پایین آمده و به حدود ۱۰ میلیون درجه‌ی سانتیگراد میرسد.

نتیجه‌ی این فرایند به احتمال بسیار یک هسته‌ی فشرده از جنس اکسیژن بلوری و یک گوشته‌ی عمدتا کربنی است.

ترمبلی می‌گوید: «نه تنها نشانه‌های آزاد شدن گرما در فرآیند جامد شدن وجود دارند، بلکه انرژی‌‌ای بسیار بیشتر از این که توضیحی برای مشاهداتمان داشته باشیم وجود دارد. به باور ما این به دلیل اینست که اکسیژن نخست بلوری شده و سپس ته‌نشین می‌شود، فرآیندی همسان با ته‌نشین شدن ته‌نشت‌ها (رسوب‌ها) در بستر رودهای زمین. این باعث رانده شدن کربن رو به بالا می‌شود، و این جداسازی هم انرژی گرانشی آزاد می‌کند.»

این یافته‌های تازه نشان می‌دهند که بسیاری از کوتوله‌های سفید به میزان چشمگیری پیرتر از آنچه که دانشمندان می‌پنداشتند هستند- در برخی موارد تا ۱۵ درصد. اخترشناسان به طور کلی سن این اجرام را از روی دمایشان می‌سنجند، و بلوری شدن نشانگر کند شدن این سرمایش است [یعنی برای خنک شدن زمان بیشتری را گذرانده‌اند، پس سنشان بیش از چیزیست که گمان می‌رود-م]

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/GiantCrystal.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«آبشارِ راه شیری»
------------------

بیابان آتاکامای شیلی شاید خشک‌ترین جای زمین باشد ولی آب هنوز هم در کوه‌هایش جریان دارد.

پس از یافته شدن این آبشار در بیابان آتاکاما، عکاس این تصویر برای تماشای کهکشان راه شیری در آسمان‌های تاریک نیمکره‌ی جنوبی به آنجا رفت و منتظر لحظه‌ای ماند که راه شیری و این جریان ارزشمند آب از دید ما به هم می‌رسند.

در این چشم‌انداز زیبای شبانه سحابی‌ها و ستارگان کهکشان را غرق در تابش خود آن می‌بینیم. ماهواره‌های راه شیری، ابرهای ماژلانی کوچک و بزرگ هم بر فراز افق سمت راست خودنمایی می‌کنند.

ستاره‌ی پرنور بتا قنطورس نیز بالای آبشار دیده می‌شود، زیر پای سحابی تاریک و پهناور گونی زغال و ستارگان چلیپای جنوبی.

#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/ap190112.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky