«سریع‌ترین ستاره آسمان یک سیاره هم دارد!»
------------------------------------------
* درست ۶ سال نوری دورتر، دومین ستاره‌ی نزدیک به زمین، و سریع‌ترین ستاره‌ی آسمان شب میزبان یک ابرزمین یخ‌زده است.
این ستاره که "ستاره‌ی بارنارد" نام دارد یک #کوتوله_سرخ پیر است که اگرچه با چشم نامسلح به سختی دیده می‌شود، ولی به دلیل این که بیشترین سرعت جابجایی را در آسمان شب دارد، از دیرباز نگاه اخترشناسان را به خود کشیده است. سرعت آن نسبت به خورشید حدود ۵۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت است و در هر ۱۸۰ سال، به اندازه‌ی قطر قرص ماه کامل در آسمان سیاره‌ی زمین جابجا می‌شود.
اکنون اخترشناسان می‌گویند این ستاره میزبان یک فراسیاره (#سیاره_فراخورشیدی) به بزرگی ۳.۲ برابر زمین است (یک ابرزمین). گزارش تازه‌ترین یافته‌های این دانمنمدان در شماره‌ی ۱۴ نوامبر نشریه‌ی نیچر منتشر شده است.
یک گروه از پژوهشگران عضو پروژه‌های Red Dots و CARMENES، که هر دو برنامه‌هایی با هدف جستجوی سیاره‌ها پیرامون کوتوله‌های سرخ نزدیک زمینند، به کمک چندین گونه تلسکوپ این فراسیاره که "ستاره‌ی بارنارد بی" نام گرفته را یافتند. گروه "رد داتز" همچنین در کشف سیاره‌های پیرامون نزدیک‌ترین سیاره به زمین، یعنی پروکسیما قنطورس، نیز همکاری داشت.
ابرزمین یخ‌زده
فراسیاره‌ی "ستاره‌ی بارنارد بی" چند تفاوت عمده با زمین دارد. این #فراسیاره در هر ۲۳۳ روز یک بار ستاره‌اش را دور می‌زند که بسیار کمتر از دوره‌ی زمین، ولی بیشتر از بسیاری از فراسیاره‌های یافته شده تا به امروزست. این سیاره همچنین بسیار نزدیک‌تر به ستاره‌اش است تا زمین به خورشید- تنها یک چهارم فاصله‌ی زمین-خورشید. ولی با وجود این نزدیکی، انرژی دریافتی از ستاره‌اش تنها ۲ درصد انرژی دریافتی زمین از خورشید است. این بدین معناست که اگرچه این فراسیاره به ستاره‌اش نزدیک است، ولی باز هم دمای سطحش در اندازه‌ایست که آب روی آن یخ می‌زند، چیزی حدود ۱۷۰ درجه‌ی سانتیگراد زیر صفر [بیرون از منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره].
این فراسیاره‌ی نویافته هنوز ناشناخته‌های بسیاری دارد. یوهانا تاسکه از بنیاد دانش کارنگی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «به نظر من راز بزرگ این فراسیاره اینست که نمی‌دانیم آیا جَوی دارد یا نه. اگر دارای جو باشد، این جو می‌تواند دمای سطحش را بالاتر ببرد.»
یافتن سیاره‌ی بارنارد
این پژوهشگران برای یافتن سیاره‌ی ستاره‌ی بارنارد بی از اثر دوپلر بهره جستند. اگر یک سیاره به گرد ستاره‌ای بچرخد، کشش گرانشی‌اش باعث می‌شود ستاره سر جایش کمی وول بخورد. در این وول خوردن، هنگامی که ستاره به سوی زمین می‌آید، طول موج نورش کوتاه‌تر می‌شود (پدیده‌ی آبیگرایی) و هنگامی که از ما دور می‌شود، طول موجش بلندتر می‌شود (سرخگرایی).
یکی از دستگاه‌هایی که این پژوهشگران با آن کار کردند طیف‌نگار هارپز (HARPS) در تلسکوپ ۳.۶ متری اِسو در شیلی بود که برای سنجش همین اثرهای سیاره روی ستاره‌ی بارنارد به کار رفت.
ولی این هم کار آسانی نبود. در سالیان گذشته، بارها ادعاهایی مشکوک درباره‌ی سیاره‌ی پیرامون ستاره‌ی بارنارد مطرح شده بود، و از همین رو دانشمندان در این پژوهش تازه برای جلوگیری از تکرار تاریخ بسیار دقت کردند.
ایگناسی ریباس، رهبر گروه می‌گوید: «ما از مشاهدات هفت دستگاه گوناگون که سنجش‌هایی به درازی ۲۰ سال را در بر داشتند بهره گرفتیم.»
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/Barnardstar-planet.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------
* درست ۶ سال نوری دورتر، دومین ستاره‌ی نزدیک به زمین، و سریع‌ترین ستاره‌ی آسمان شب میزبان یک ابرزمین یخ‌زده است.
این ستاره که "ستاره‌ی بارنارد" نام دارد یک #کوتوله_سرخ پیر است که اگرچه با چشم نامسلح به سختی دیده می‌شود، ولی به دلیل این که بیشترین سرعت جابجایی را در آسمان شب دارد، از دیرباز نگاه اخترشناسان را به خود کشیده است. سرعت آن نسبت به خورشید حدود ۵۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت است و در هر ۱۸۰ سال، به اندازه‌ی قطر قرص ماه کامل در آسمان سیاره‌ی زمین جابجا می‌شود.
اکنون اخترشناسان می‌گویند این ستاره میزبان یک فراسیاره (#سیاره_فراخورشیدی) به بزرگی ۳.۲ برابر زمین است (یک ابرزمین). گزارش تازه‌ترین یافته‌های این دانمنمدان در شماره‌ی ۱۴ نوامبر نشریه‌ی نیچر منتشر شده است.
یک گروه از پژوهشگران عضو پروژه‌های Red Dots و CARMENES، که هر دو برنامه‌هایی با هدف جستجوی سیاره‌ها پیرامون کوتوله‌های سرخ نزدیک زمینند، به کمک چندین گونه تلسکوپ این فراسیاره که "ستاره‌ی بارنارد بی" نام گرفته را یافتند. گروه "رد داتز" همچنین در کشف سیاره‌های پیرامون نزدیک‌ترین سیاره به زمین، یعنی پروکسیما قنطورس، نیز همکاری داشت.
ابرزمین یخ‌زده
فراسیاره‌ی "ستاره‌ی بارنارد بی" چند تفاوت عمده با زمین دارد. این #فراسیاره در هر ۲۳۳ روز یک بار ستاره‌اش را دور می‌زند که بسیار کمتر از دوره‌ی زمین، ولی بیشتر از بسیاری از فراسیاره‌های یافته شده تا به امروزست. این سیاره همچنین بسیار نزدیک‌تر به ستاره‌اش است تا زمین به خورشید- تنها یک چهارم فاصله‌ی زمین-خورشید. ولی با وجود این نزدیکی، انرژی دریافتی از ستاره‌اش تنها ۲ درصد انرژی دریافتی زمین از خورشید است. این بدین معناست که اگرچه این فراسیاره به ستاره‌اش نزدیک است، ولی باز هم دمای سطحش در اندازه‌ایست که آب روی آن یخ می‌زند، چیزی حدود ۱۷۰ درجه‌ی سانتیگراد زیر صفر [بیرون از منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره].
این فراسیاره‌ی نویافته هنوز ناشناخته‌های بسیاری دارد. یوهانا تاسکه از بنیاد دانش کارنگی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «به نظر من راز بزرگ این فراسیاره اینست که نمی‌دانیم آیا جَوی دارد یا نه. اگر دارای جو باشد، این جو می‌تواند دمای سطحش را بالاتر ببرد.»
یافتن سیاره‌ی بارنارد
این پژوهشگران برای یافتن سیاره‌ی ستاره‌ی بارنارد بی از اثر دوپلر بهره جستند. اگر یک سیاره به گرد ستاره‌ای بچرخد، کشش گرانشی‌اش باعث می‌شود ستاره سر جایش کمی وول بخورد. در این وول خوردن، هنگامی که ستاره به سوی زمین می‌آید، طول موج نورش کوتاه‌تر می‌شود (پدیده‌ی آبیگرایی) و هنگامی که از ما دور می‌شود، طول موجش بلندتر می‌شود (سرخگرایی).
یکی از دستگاه‌هایی که این پژوهشگران با آن کار کردند طیف‌نگار هارپز (HARPS) در تلسکوپ ۳.۶ متری اِسو در شیلی بود که برای سنجش همین اثرهای سیاره روی ستاره‌ی بارنارد به کار رفت.
ولی این هم کار آسانی نبود. در سالیان گذشته، بارها ادعاهایی مشکوک درباره‌ی سیاره‌ی پیرامون ستاره‌ی بارنارد مطرح شده بود، و از همین رو دانشمندان در این پژوهش تازه برای جلوگیری از تکرار تاریخ بسیار دقت کردند.
ایگناسی ریباس، رهبر گروه می‌گوید: «ما از مشاهدات هفت دستگاه گوناگون که سنجش‌هایی به درازی ۲۰ سال را در بر داشتند بهره گرفتیم.»
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/Barnardstar-planet.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ساخت خورشید مصنوعی داغ‌تر از خود خورشید در چین!»
-------------------------------------------------------
دانشمندان چینی در تلاش برای یافتن منبعی عمده برای انرژی پاک، یک خورشید ساختگی باورنکردنی را پدید آورده‌اند که می‌تواند به دمایی تا ۱۰۰ میلیون درجه‌ی سلسیوس برسد- گرمایی که خورشید واقعی با دمای حدود ۱۵ میلیون درجه در برابرش نیمگرم است.
بنیاد فیزیک پلاسما، وابسته به آکادمی علوم چین می‌گوید یک "خورشید ساختگی" (مصنوعی) به نام "توکاماک آزمایشگاهی ابررسانش پیشرفته" (ایست، EAST) را آزمایش کرده. این دستگاه که به دستگاهی در یک داستان علمی-تخیلی می‌ماند، به گونه‌ای طراحی شده که همان روشی که ستاره‌ی مادریمان انرژی هنگفتش را تولید می‌کند را بازسازی می‌کند.
دستگاه "ایست" یک ماشین چنبره-مانند است که درون محفظه‌ای دایره‌ای جاسازی شده. این پروژه در جزیره‌ی دانش (Science Island) در استان آن‌هوئی در خاور چین اجرا شده و از همجوشی هسته‌ای برای پدید آوردن گرمایی عظیم بهره می‌گیرد. تنها به کار انداختن این ماشین روزی ۱۵ هزار دلار خرج بر می‌دارد.
هدف دستگاه "ایست" شناخت فرآیند همجوشی هسته‌ای، و برای بهره‌گیری از آن در آینده به عنوان منبعی جایگزین برای تولید انرژی در زمین است. این می‌تواند راه را برای تولید انرژی پاک هموار سازد- امروزه انرژی هسته‌ای از راه شکافت هسته به دست می‌آید که پسماندهای سمی با اثر درازمدت به جا می‌گذارد.
چین برنامه‌ای برای راه‌اندازی یک رشته ماه ساختگی نیز دارد. این ماه‌ها که برای روشن کردن خیابان‌های شهرها به هنگام شب به کار می‌روند، در حقیقت ماهواره‌هایی هستند که امید می‌رود روزی بتوانند جایگزین لامپ‌های معمولی شهری شده و باعث صرفه‌جویی در انرژی شوند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/EAST.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------------------------------
دانشمندان چینی در تلاش برای یافتن منبعی عمده برای انرژی پاک، یک خورشید ساختگی باورنکردنی را پدید آورده‌اند که می‌تواند به دمایی تا ۱۰۰ میلیون درجه‌ی سلسیوس برسد- گرمایی که خورشید واقعی با دمای حدود ۱۵ میلیون درجه در برابرش نیمگرم است.
بنیاد فیزیک پلاسما، وابسته به آکادمی علوم چین می‌گوید یک "خورشید ساختگی" (مصنوعی) به نام "توکاماک آزمایشگاهی ابررسانش پیشرفته" (ایست، EAST) را آزمایش کرده. این دستگاه که به دستگاهی در یک داستان علمی-تخیلی می‌ماند، به گونه‌ای طراحی شده که همان روشی که ستاره‌ی مادریمان انرژی هنگفتش را تولید می‌کند را بازسازی می‌کند.
دستگاه "ایست" یک ماشین چنبره-مانند است که درون محفظه‌ای دایره‌ای جاسازی شده. این پروژه در جزیره‌ی دانش (Science Island) در استان آن‌هوئی در خاور چین اجرا شده و از همجوشی هسته‌ای برای پدید آوردن گرمایی عظیم بهره می‌گیرد. تنها به کار انداختن این ماشین روزی ۱۵ هزار دلار خرج بر می‌دارد.
هدف دستگاه "ایست" شناخت فرآیند همجوشی هسته‌ای، و برای بهره‌گیری از آن در آینده به عنوان منبعی جایگزین برای تولید انرژی در زمین است. این می‌تواند راه را برای تولید انرژی پاک هموار سازد- امروزه انرژی هسته‌ای از راه شکافت هسته به دست می‌آید که پسماندهای سمی با اثر درازمدت به جا می‌گذارد.
چین برنامه‌ای برای راه‌اندازی یک رشته ماه ساختگی نیز دارد. این ماه‌ها که برای روشن کردن خیابان‌های شهرها به هنگام شب به کار می‌روند، در حقیقت ماهواره‌هایی هستند که امید می‌رود روزی بتوانند جایگزین لامپ‌های معمولی شهری شده و باعث صرفه‌جویی در انرژی شوند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/EAST.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«رتیل آتشین‌مزاج کیهانی!»
-------------------------
سحابی رتیل که به نام "۳۰ زرین‌ماهی" نیز شناخته می‌شود، با پهنای بیش از ۱۰۰۰ سال نوری، یک منطقه‌ی ستاره‌زایی غول‌پیکر و در واقع بزرگ‌ترین و خشن‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی در سرتاسر گروه محلی کهکشان‌هاست که با فاصله‌ی حدود ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در کهکشان ماهواره‌ی راه شیری، ابر ماژلانی بزرگ (LMC) جای دارد.
در اینجا این عنکبوت کیهانی را می‌بینیم که سرتاسر چارچوب این چشم‌انداز تماشایی را پوشانده. این تصویر از همگذاری داده‌های باریک‌باند درست شده و پرتوهای تابیده از اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن را نشان می‌دهد.
درون سحابی رتیل (ان‌جی‌سی۲۰۷۰) خوشه‌ی جوانی از ستارگان بزرگ به نام آر۱۳۶ جای دارد که با پرتوهای پرانرژی، بادهای ستاره‌ای، و شوک‌های ابرنواختری خود تارهای این عنکبوت را برافروخته و آن را به یک #سحابی_گسیلشی درخشان تبدیل کرده‌اند.
در این رتیل هم مناطق #ستاره‌زایی دیگری هم وجود دارد که در هر یک، خوشه‌های ستارگان جوان با افروزه‌ها و ابرهایی که خودشان آنها را به شکل حباب در آورده‌اند را می‌توان دید. در واقع در سمت چپ مرکز این تصویر، جایگاه نزدیک‌ترین ابرنواختر روزگار نوین، یعنی اس‌ان ۱۹۸۷ای را هم می‌توانیم ببینیم.
این میدان دید پُرمایه حدود ۱ درجه از آسمان، هم ارز ۲ فرص کامل ماه را در صورت فلکی جنوبی #زرین‌ماهی می پوشاند. اگر این سحابی به اندازه‌ی سحابی شکارچی (نزدیک‌ترین پرورشگاه ستاره‌ای به زمین با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری) از ما فاصله داشت، پهنه‌ای بیش از ۳۰ درجه (۶۰ برابر قرص کامل ماه) و در واقع نیمی از آسمان سیاره‌ی زمین را می پوشاند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181117.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------
سحابی رتیل که به نام "۳۰ زرین‌ماهی" نیز شناخته می‌شود، با پهنای بیش از ۱۰۰۰ سال نوری، یک منطقه‌ی ستاره‌زایی غول‌پیکر و در واقع بزرگ‌ترین و خشن‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی در سرتاسر گروه محلی کهکشان‌هاست که با فاصله‌ی حدود ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در کهکشان ماهواره‌ی راه شیری، ابر ماژلانی بزرگ (LMC) جای دارد.
در اینجا این عنکبوت کیهانی را می‌بینیم که سرتاسر چارچوب این چشم‌انداز تماشایی را پوشانده. این تصویر از همگذاری داده‌های باریک‌باند درست شده و پرتوهای تابیده از اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن را نشان می‌دهد.
درون سحابی رتیل (ان‌جی‌سی۲۰۷۰) خوشه‌ی جوانی از ستارگان بزرگ به نام آر۱۳۶ جای دارد که با پرتوهای پرانرژی، بادهای ستاره‌ای، و شوک‌های ابرنواختری خود تارهای این عنکبوت را برافروخته و آن را به یک #سحابی_گسیلشی درخشان تبدیل کرده‌اند.
در این رتیل هم مناطق #ستاره‌زایی دیگری هم وجود دارد که در هر یک، خوشه‌های ستارگان جوان با افروزه‌ها و ابرهایی که خودشان آنها را به شکل حباب در آورده‌اند را می‌توان دید. در واقع در سمت چپ مرکز این تصویر، جایگاه نزدیک‌ترین ابرنواختر روزگار نوین، یعنی اس‌ان ۱۹۸۷ای را هم می‌توانیم ببینیم.
این میدان دید پُرمایه حدود ۱ درجه از آسمان، هم ارز ۲ فرص کامل ماه را در صورت فلکی جنوبی #زرین‌ماهی می پوشاند. اگر این سحابی به اندازه‌ی سحابی شکارچی (نزدیک‌ترین پرورشگاه ستاره‌ای به زمین با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری) از ما فاصله داشت، پهنه‌ای بیش از ۳۰ درجه (۶۰ برابر قرص کامل ماه) و در واقع نیمی از آسمان سیاره‌ی زمین را می پوشاند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181117.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«رتیل آتشین‌مزاج کیهانی!» ------------------------- سحابی رتیل که به نام "۳۰ زرین‌ماهی" نیز شناخته می‌شود، با پهنای بیش از ۱۰۰۰ سال نوری، یک منطقه‌ی ستاره‌زایی غول‌پیکر و در واقع بزرگ‌ترین و خشن‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی در سرتاسر گروه محلی کهکشان‌هاست که با…
اجرام درون سحابی گسیلشی رتیل
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«تیر شهاب شیری»
------------------
زمین دارد وارد جریانی از سنگ و خاک که دنباله‌دار ۵۵پی/تمپل-تاتل در مسیر خود در فضا به جا گذاشته می‌ود. این دنباله‌دار سرچشمه‌ی #بارش_شهابی شیری (اسدی) است که در روزهای ۱۷ و ۱۸ نوامبر (۲۶ و ۲۷ آبان) به بیشینه‌ی خود با نرخ ۱۴ #شهاب در ساعت می‌رسد. بهترین زمان برای دیدن این بارش در ساعت‌های تاریک پیش از سر زدن آفتاب است.
شهاب‌های شیری به آتشگوی‌های خود آوازه دارند- شهاب‌های انفجاری که از سیاره‌ی ناهید درخشان‌تر می‌شوند. آتگوی‌های امسال کم بوده‌اند. هرمان کوبرگر از اتریش، سپیده‌دم دیروز یکی از آنها را در آسمان شهر فورناخ به تصویر کشید.
وی می‌گوید: «پس از انفجار آتشگوی، پسماندهایی پر از رود از آن به جا ماند که تا ۳۰ دقیقه در آسمان دیده می‌شد. رشته عکس‌هایی که پایین تصویر می‌بینید دگرگونی این پسماندها را در ۱ دقیقه نشان می‌دهد.»
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/fireball.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------
زمین دارد وارد جریانی از سنگ و خاک که دنباله‌دار ۵۵پی/تمپل-تاتل در مسیر خود در فضا به جا گذاشته می‌ود. این دنباله‌دار سرچشمه‌ی #بارش_شهابی شیری (اسدی) است که در روزهای ۱۷ و ۱۸ نوامبر (۲۶ و ۲۷ آبان) به بیشینه‌ی خود با نرخ ۱۴ #شهاب در ساعت می‌رسد. بهترین زمان برای دیدن این بارش در ساعت‌های تاریک پیش از سر زدن آفتاب است.
شهاب‌های شیری به آتشگوی‌های خود آوازه دارند- شهاب‌های انفجاری که از سیاره‌ی ناهید درخشان‌تر می‌شوند. آتگوی‌های امسال کم بوده‌اند. هرمان کوبرگر از اتریش، سپیده‌دم دیروز یکی از آنها را در آسمان شهر فورناخ به تصویر کشید.
وی می‌گوید: «پس از انفجار آتشگوی، پسماندهایی پر از رود از آن به جا ماند که تا ۳۰ دقیقه در آسمان دیده می‌شد. رشته عکس‌هایی که پایین تصویر می‌بینید دگرگونی این پسماندها را در ۱ دقیقه نشان می‌دهد.»
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/fireball.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«تیر شهاب شیری» ------------------ زمین دارد وارد جریانی از سنگ و خاک که دنباله‌دار ۵۵پی/تمپل-تاتل در مسیر خود در فضا به جا گذاشته می‌ود. این دنباله‌دار سرچشمه‌ی #بارش_شهابی شیری (اسدی) است که در روزهای ۱۷ و ۱۸ نوامبر (۲۶ و ۲۷ آبان) به بیشینه‌ی خود با نرخ…
دود شهاب پس از سه دقیقه
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
در این تصویرِ فضاپیمای جونوی ناسا #آیو، ماه سیاره‌ی مشتری را می‌بینیم که دارد از افق این غول گازی بالا می‌آید.
آیو که کمی بزرگ‌تر از ماه زمین است، آتشفشانی‌ترین جرم در سامانهی خورشیدیست.
این عکس با رنگ‌های بهبودیافته را فضاپیمای #جونو در ۲۹ اکتبر ۲۰۱۸، به هنگام ۱۶مین دیدارش با مشتری گرفته. در زمان گرفته شدن عکس، جونو حدود ۱۸۴۰۰ کیلومتر از قله‌ی ابرهای مشتری در عرض جغرافیایی ۳۲ درجه‌ی جنوبی فاصله داشت.
این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
@onestar_in_sevenskies
آیو که کمی بزرگ‌تر از ماه زمین است، آتشفشانی‌ترین جرم در سامانهی خورشیدیست.
این عکس با رنگ‌های بهبودیافته را فضاپیمای #جونو در ۲۹ اکتبر ۲۰۱۸، به هنگام ۱۶مین دیدارش با مشتری گرفته. در زمان گرفته شدن عکس، جونو حدود ۱۸۴۰۰ کیلومتر از قله‌ی ابرهای مشتری در عرض جغرافیایی ۳۲ درجه‌ی جنوبی فاصله داشت.
این تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
@onestar_in_sevenskies
«جانور شفقی در آسمان نروژ»
----------------------------
در این عکس که شب هالووین سال ۲۰۱۳ در ترومسوی نروژ گرفته شده، جانور سبز غول‌پیکری را در آسمان می‌بینیم. حتما می‌توانید حدس بزنید این جانور چیست- #شفق_قطبی، یکی از تماشایی‌ترین نمایش‌های شفقی در چند سال گذشته.
این شفق زیبا به گونه‌ی نامعمولی پرجزییات است. رنگ‌های سبز روشن و بنفش آن دستاورد اکسیژن و نیتروژن فراز بالای جو است که در برخورد با الکترون‌های باد خورشیدی چنین پرتوافشان شده‌اند. درختان توس هم با شاخه‌هایشان پیش‌زمینه‌ای وهم‌انگیز به تصویر افزوده‌اند.
به تازگی هم توفان‌های زمین‌مغناطیسی تازه شفق‌های قطبی خو‌ش‌عکسی را در دایره‌ی قطبی آفریدند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181118.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------
در این عکس که شب هالووین سال ۲۰۱۳ در ترومسوی نروژ گرفته شده، جانور سبز غول‌پیکری را در آسمان می‌بینیم. حتما می‌توانید حدس بزنید این جانور چیست- #شفق_قطبی، یکی از تماشایی‌ترین نمایش‌های شفقی در چند سال گذشته.
این شفق زیبا به گونه‌ی نامعمولی پرجزییات است. رنگ‌های سبز روشن و بنفش آن دستاورد اکسیژن و نیتروژن فراز بالای جو است که در برخورد با الکترون‌های باد خورشیدی چنین پرتوافشان شده‌اند. درختان توس هم با شاخه‌هایشان پیش‌زمینه‌ای وهم‌انگیز به تصویر افزوده‌اند.
به تازگی هم توفان‌های زمین‌مغناطیسی تازه شفق‌های قطبی خو‌ش‌عکسی را در دایره‌ی قطبی آفریدند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181118.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«وقتی ماه نه هلال است و نه کامل»
---------------------------------
همه‌ی ما زمینیان با "ماه کامل" یا ماه پُر آشنا هستیم، زمانی که همه‌ی قرص ماه از نور خورشید روشن می‌شود. همچنین با هلال ماه نیز آشناییم، زمانی که تنها باریکه‌ای هلالی از چهره‌ی ماه روشن است.
با این وجود اگر بیشتر از نیمی از چهره‌ی ماه روشن شده باشد، ولی باز هم کاملا روشن نشده باشد، آن گام را گام کوژ (به عربی: محدب)، و آن ماه را کوژماه می‌نامیم.
در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ماه را بیشتر در گام هلال و یا کامل نشان می‌دهند و بسیار کم پیش آمده که یک ماه کوژ در فیلم یا سریالی دیده شود، ولی در واقعیت بسیار پدیده‌ی رایج و آشناییست.
این عکس در یکی از شب‌های پایانی ماه در یمتلاند سوئد گرفته شده و ماه را در گام کوژ نشان می‌دهد. این کوژماه تنها چند شب بعد به یک هلال، و سپس ماه نو تبدیل شد و در ادامه‌ی این چرخه، دوباره یک کوژماه شد.
امشب هم بیننده‌ی کوژماه خواهیم بود که در پی‌اش، جمعه شب بار دیگر ماه پُر می‌شود (به گام کامل می‌رسد). گفتنی‌ست در بخشی از فرهنگ باخترزمین، ماه پُر در ماه نوامبر به نام ماه سگ آبی (Beaver Moon) شناخته می‌شود.
عکاس این تصویر که دوربین را برای گرفتن عکس از ماه تنظیم کرده بود پس از گرفتن عکس با شگفتی تمام هواپیمایی را دید که در پیش‌زمینه ثبت شده، انگار که دارد از بالای ماه می‌گذرد.
#گام‌های_ماه
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181119.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------
همه‌ی ما زمینیان با "ماه کامل" یا ماه پُر آشنا هستیم، زمانی که همه‌ی قرص ماه از نور خورشید روشن می‌شود. همچنین با هلال ماه نیز آشناییم، زمانی که تنها باریکه‌ای هلالی از چهره‌ی ماه روشن است.
با این وجود اگر بیشتر از نیمی از چهره‌ی ماه روشن شده باشد، ولی باز هم کاملا روشن نشده باشد، آن گام را گام کوژ (به عربی: محدب)، و آن ماه را کوژماه می‌نامیم.
در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی ماه را بیشتر در گام هلال و یا کامل نشان می‌دهند و بسیار کم پیش آمده که یک ماه کوژ در فیلم یا سریالی دیده شود، ولی در واقعیت بسیار پدیده‌ی رایج و آشناییست.
این عکس در یکی از شب‌های پایانی ماه در یمتلاند سوئد گرفته شده و ماه را در گام کوژ نشان می‌دهد. این کوژماه تنها چند شب بعد به یک هلال، و سپس ماه نو تبدیل شد و در ادامه‌ی این چرخه، دوباره یک کوژماه شد.
امشب هم بیننده‌ی کوژماه خواهیم بود که در پی‌اش، جمعه شب بار دیگر ماه پُر می‌شود (به گام کامل می‌رسد). گفتنی‌ست در بخشی از فرهنگ باخترزمین، ماه پُر در ماه نوامبر به نام ماه سگ آبی (Beaver Moon) شناخته می‌شود.
عکاس این تصویر که دوربین را برای گرفتن عکس از ماه تنظیم کرده بود پس از گرفتن عکس با شگفتی تمام هواپیمایی را دید که در پیش‌زمینه ثبت شده، انگار که دارد از بالای ماه می‌گذرد.
#گام‌های_ماه
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181119.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
@onestar_in_sevenskies
«پویانمایی از مسیر نامنتظره اومواموا»
------------------------------------
چرا مسیر اومواموا متفاوت با چیزی که انتظار می‌رود فرق دارد؟
سال گذشته، جرم "۱آی/۲۰۱۷ یو۱ اومواموا" به عنوان نخستین سیارکی که از فضای میان‌ستاره‌ای به دیدار خانواده‌ی خورشید آمده شناخته شد و درست یک سال پیش هم غلتان غلتان از نزدیک زمینمان گذشت.
دانشمندان مسیر آینده‌ی اومواموا را بر پایه‌ی گرانش استانداردی که بر آن وارد می‌شد پیش‌بینی کرده بودند ولی مسیر آن کمی متفاوت با این پیش‌بینی از آب در آمد.
در این پویانمایی، ورود امواموا به سامانهی خورشیدی و بیرون رفتن آن پس از گذشتن از کنار خورشید، به همراه مسیر چشمداشتی گرانشی آن و مسیر دیده شده‌اش نشان داده شده.
نظریه‌ی طبیعی اصلی برای توضیح این تغییر مسیر اینست که در اثر گرمای خورشید، فواره‌هایی گازی از این جرم بیرون زده بوده که باعث تغییر مسیرش شده بودند- ولی گمانه‌زنی‌ها و شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای در این باره هنوز ادامه دارد [نظریه‌ی غیرطبیعی در این باره: * آیا واقعا یک فضاپیمای بیگانه با منظومه ما دیدار کرده بوده؟].
اومواموا هرگز برنخواهد گشت، ولی انتظار می‌رود در سال‌های آینده، برنامه‌های پیمایشی پیشرفته شمار دیگری از این اجرام میان‌ستاره‌ای را ردیابی و شناسایی کنند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181120.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------
چرا مسیر اومواموا متفاوت با چیزی که انتظار می‌رود فرق دارد؟
سال گذشته، جرم "۱آی/۲۰۱۷ یو۱ اومواموا" به عنوان نخستین سیارکی که از فضای میان‌ستاره‌ای به دیدار خانواده‌ی خورشید آمده شناخته شد و درست یک سال پیش هم غلتان غلتان از نزدیک زمینمان گذشت.
دانشمندان مسیر آینده‌ی اومواموا را بر پایه‌ی گرانش استانداردی که بر آن وارد می‌شد پیش‌بینی کرده بودند ولی مسیر آن کمی متفاوت با این پیش‌بینی از آب در آمد.
در این پویانمایی، ورود امواموا به سامانهی خورشیدی و بیرون رفتن آن پس از گذشتن از کنار خورشید، به همراه مسیر چشمداشتی گرانشی آن و مسیر دیده شده‌اش نشان داده شده.
نظریه‌ی طبیعی اصلی برای توضیح این تغییر مسیر اینست که در اثر گرمای خورشید، فواره‌هایی گازی از این جرم بیرون زده بوده که باعث تغییر مسیرش شده بودند- ولی گمانه‌زنی‌ها و شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای در این باره هنوز ادامه دارد [نظریه‌ی غیرطبیعی در این باره: * آیا واقعا یک فضاپیمای بیگانه با منظومه ما دیدار کرده بوده؟].
اومواموا هرگز برنخواهد گشت، ولی انتظار می‌رود در سال‌های آینده، برنامه‌های پیمایشی پیشرفته شمار دیگری از این اجرام میان‌ستاره‌ای را ردیابی و شناسایی کنند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181120.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Telegram
یک ستاره در هفت آسمان
@onestar_in_sevenskies
«درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همسایگانش را می‌بلعد»
------------------------------------------------------
* بر پایه‌ی داده‌های آرایه‌ی آلما، درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان سه همسایه‌ی کوچک‌ترش راا می‌بلعد. [این تصویر یک برداشت هنری از آنست]
درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان دستکم سه کهکشان کوچک‌تر را می‌بلعد و تاکنون حدود نیمی از جرمشان را از آنها جدا کرده. نور این کهکشان که به نام W2246-0526 ناخته می‌شود ۱۲.۴ میلیارد سال در راه بوده تا به زمین برسد، بنابراین ما داریم آن را در زمانی که جهان هسستی یک دهم سن امروزش را داشته می‌بینیم. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.
در داده‌های تازه‌ی آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) چریان‌های آشکاری از مواد دیده می‌شود که از سه کهکشان کوچک‌تر جدا شده و به درون این کهکشان بزرگ‌تر سرازیر شده‌اند. این کهکشان در سال ۲۰۱۵ به کمک کاوشگر پیمایشی فروسرخ میدان گسترده‌ی ناسا (وایز) یافته شده بود [خبرش را اینجا خوانده بودید]. این کهکشان نه بزرگ‌ترین کهکشانِ شناخته شده است و نه پرجرم‌ترین آنها، ولی درخششی بی‌همتا دارد و پرتوی فروسرخی هم‌ارز پرتوی ۳۵۰ تریلیون خورشید می‌گسیلد.
مواد درون رشته‌های (همان جریان‌های) میان این کهکشان‌ها تقریبا به اندازه‌ی جرم خود آنهاست. واگشود (وضوح) و حسمندی شگفت‌انگیز آلما به پژوهشگران امکان داد این رشته‌های کم‌نور و دوردست فراکهکشانی را ببینند.
تانیو دیاز-سانتوس از دانشگاه دیه‌گو پورتالس در سانتیاگوی شیلی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «ما از روی داده‌های پیشین به وجود سه کهکشان همدم پی برده بودیم، ولی نشانه‌ای از برهمکنش آنها با جرم مرکزی نیافتیم. ما در جستجوی یک رفتار کهکشان‌خواری نبودیم و انتظارش را هم نداشتیم، ولی دید ژرف آلما این فرآیندها را بسیار آشکارا نمایان کرد.»
همنوع‌خواری کهکشانی پدیده‌ی کمیابی نیست، ولی این دورترین کهکشانیست که با چنین رفتاری دیده می‌شود و این پژوهشگران می‌گویند تاکنون تصویری از یک کهکشان که دارد همزمان چند کهکشان دیگر را می‌بلعد در روزگاری تا این اندازه آغازین ندیده‌اند.
به گفته‌ی آنها، مقدار گازی که دارد به کام دبلیو۲۲۴۶-۰۵۲۶ فروکشیده می‌شود به اندازه‌ایست که می‌تواند تا صدها میلیون سال سیاهچاله‌ی مرکز این کهکشان را تغذیه کند و فرآیندهای ستاره‌زایی را در آن فعال نگه دارد.
درخشش بی‌اندازه‌ی این کهکشان از ستارگانش نیست، بلکه از یک قرص گازی کوچک ولی به گونه‌ی گفت‌انگیزی پرانرژی است که دارد مارپیچ‌وار به سوی ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان کشیده می‌شود و در این فرآیند بی‌اندازه داغ شده. نوری که از این قرص برافزایشی بسیار داغ و فروزان گسیلیده می‌شود توسط غبارهای پیرامون درآشامیده (جذب) می‌شود و سپس به شکل پرتوی فروسرخ بازگسیلیده می‌شود.
این کهکشان به دلیل همین تابش فروسرخ خیره‌کننده، در رده‌ای از اختروش‌های کمیاب به نام "کهکشان‌های داغ پنهان در غبار" یا "هات داگ"ها جای می‌گیرد. از هر ۳۰۰۰ اختروشی که تلسکوپ وایز رصد کرده تقریبا تنها یکی از این گونه است.
به احتمال بسیار، بیشتر گاز و غباری که دارد از سه کهکشان همدم فروکشیده می‌شود به ستارگان تازه در کهکشان بزرگ‌تر تبدیل شده و ابرسیاهچاله‌ی مرکز آن را تغذیه می‌کند. ولی شکم‌پرسستی این کهکشان می‌تواند به خودویرانی آن بیانجامد. پژوهش‌های گذشته نشان داده بود که انرژی یک هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN)، مانند همین کهکشان، سرانجام اگر نه همه، ولی بیشتر موادی که سوخت ستاره‌زایی آن هستند را به بیرون پرتاب خواهد کرد.
در یکی از پژوهش‌های گذشته که توسط چائو-وی سای، یکی از نویسندگان همین پژوهش از دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس انجام شده بود، جرم سیاهچاله‌ی مرکز W2246-0526 حدود ۴ میلیارد برابر خورشید برآورد شده بود. جرم ابرسیاهچاله‌ی یک AGN تاثیری سرراست بر درخشش آن دارد، ولی درخشش AGN حدود ۳ برابر درخششی است که باید باشد. یافتن پاسخ این پادگویی (تناقض) ظاهری نیاز به رصدهای بیشتر دارد. #برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/W2246-0526.html«»
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------------------
* بر پایه‌ی داده‌های آرایه‌ی آلما، درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان سه همسایه‌ی کوچک‌ترش راا می‌بلعد. [این تصویر یک برداشت هنری از آنست]
درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان دستکم سه کهکشان کوچک‌تر را می‌بلعد و تاکنون حدود نیمی از جرمشان را از آنها جدا کرده. نور این کهکشان که به نام W2246-0526 ناخته می‌شود ۱۲.۴ میلیارد سال در راه بوده تا به زمین برسد، بنابراین ما داریم آن را در زمانی که جهان هسستی یک دهم سن امروزش را داشته می‌بینیم. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.
در داده‌های تازه‌ی آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) چریان‌های آشکاری از مواد دیده می‌شود که از سه کهکشان کوچک‌تر جدا شده و به درون این کهکشان بزرگ‌تر سرازیر شده‌اند. این کهکشان در سال ۲۰۱۵ به کمک کاوشگر پیمایشی فروسرخ میدان گسترده‌ی ناسا (وایز) یافته شده بود [خبرش را اینجا خوانده بودید]. این کهکشان نه بزرگ‌ترین کهکشانِ شناخته شده است و نه پرجرم‌ترین آنها، ولی درخششی بی‌همتا دارد و پرتوی فروسرخی هم‌ارز پرتوی ۳۵۰ تریلیون خورشید می‌گسیلد.
مواد درون رشته‌های (همان جریان‌های) میان این کهکشان‌ها تقریبا به اندازه‌ی جرم خود آنهاست. واگشود (وضوح) و حسمندی شگفت‌انگیز آلما به پژوهشگران امکان داد این رشته‌های کم‌نور و دوردست فراکهکشانی را ببینند.
تانیو دیاز-سانتوس از دانشگاه دیه‌گو پورتالس در سانتیاگوی شیلی و نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌گوید: «ما از روی داده‌های پیشین به وجود سه کهکشان همدم پی برده بودیم، ولی نشانه‌ای از برهمکنش آنها با جرم مرکزی نیافتیم. ما در جستجوی یک رفتار کهکشان‌خواری نبودیم و انتظارش را هم نداشتیم، ولی دید ژرف آلما این فرآیندها را بسیار آشکارا نمایان کرد.»
همنوع‌خواری کهکشانی پدیده‌ی کمیابی نیست، ولی این دورترین کهکشانیست که با چنین رفتاری دیده می‌شود و این پژوهشگران می‌گویند تاکنون تصویری از یک کهکشان که دارد همزمان چند کهکشان دیگر را می‌بلعد در روزگاری تا این اندازه آغازین ندیده‌اند.
به گفته‌ی آنها، مقدار گازی که دارد به کام دبلیو۲۲۴۶-۰۵۲۶ فروکشیده می‌شود به اندازه‌ایست که می‌تواند تا صدها میلیون سال سیاهچاله‌ی مرکز این کهکشان را تغذیه کند و فرآیندهای ستاره‌زایی را در آن فعال نگه دارد.
درخشش بی‌اندازه‌ی این کهکشان از ستارگانش نیست، بلکه از یک قرص گازی کوچک ولی به گونه‌ی گفت‌انگیزی پرانرژی است که دارد مارپیچ‌وار به سوی ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان کشیده می‌شود و در این فرآیند بی‌اندازه داغ شده. نوری که از این قرص برافزایشی بسیار داغ و فروزان گسیلیده می‌شود توسط غبارهای پیرامون درآشامیده (جذب) می‌شود و سپس به شکل پرتوی فروسرخ بازگسیلیده می‌شود.
این کهکشان به دلیل همین تابش فروسرخ خیره‌کننده، در رده‌ای از اختروش‌های کمیاب به نام "کهکشان‌های داغ پنهان در غبار" یا "هات داگ"ها جای می‌گیرد. از هر ۳۰۰۰ اختروشی که تلسکوپ وایز رصد کرده تقریبا تنها یکی از این گونه است.
به احتمال بسیار، بیشتر گاز و غباری که دارد از سه کهکشان همدم فروکشیده می‌شود به ستارگان تازه در کهکشان بزرگ‌تر تبدیل شده و ابرسیاهچاله‌ی مرکز آن را تغذیه می‌کند. ولی شکم‌پرسستی این کهکشان می‌تواند به خودویرانی آن بیانجامد. پژوهش‌های گذشته نشان داده بود که انرژی یک هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN)، مانند همین کهکشان، سرانجام اگر نه همه، ولی بیشتر موادی که سوخت ستاره‌زایی آن هستند را به بیرون پرتاب خواهد کرد.
در یکی از پژوهش‌های گذشته که توسط چائو-وی سای، یکی از نویسندگان همین پژوهش از دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس انجام شده بود، جرم سیاهچاله‌ی مرکز W2246-0526 حدود ۴ میلیارد برابر خورشید برآورد شده بود. جرم ابرسیاهچاله‌ی یک AGN تاثیری سرراست بر درخشش آن دارد، ولی درخشش AGN حدود ۳ برابر درخششی است که باید باشد. یافتن پاسخ این پادگویی (تناقض) ظاهری نیاز به رصدهای بیشتر دارد. #برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/W2246-0526.html«»
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همسایگانش را می‌بلعد» ------------------------------------------------------ * بر پایه‌ی داده‌های آرایه‌ی آلما، درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان سه همسایه‌ی کوچک‌ترش راا می‌بلعد. [این تصویر یک برداشت هنری از آنست] درخشان‌ترین…
تصویری که بر پایه‌ی داده‌های رادیویی آرایه‌ی آلما به دست آمده و کهکشان W2246-0526 که دارد سه همدمش را می‌بلعد را نشان می‌دهد. خود W2246-0526 و یکی از همدم‌هایش در مرکز تصویر دیده می‌شوند و دوتای دیگر هم یکی در بالا و دیگری پایین، سمت چپ.
اینجا درباره‌اش بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/4496
اینجا درباره‌اش بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/4496
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همسایگانش را می‌بلعد» ------------------------------------------------------ * بر پایه‌ی داده‌های آرایه‌ی آلما، درخشان‌ترین کهکشان کیهان دارد همزمان سه همسایه‌ی کوچک‌ترش راا می‌بلعد. [این تصویر یک برداشت هنری از آنست] درخشان‌ترین…
تصویری که بر پایه‌ی داده‌های رادیویی آرایه‌ی آلما به دست آمده و کهکشان W2246-0526 که دارد سه همدمش را می‌بلعد را نشان می‌دهد. خود W2246-0526 و یکی از همدم‌هایش (سی۱) در مرکز تصویر دیده می‌شود و دوتای دیگر (سی۲ و سی۳)ه م یکی در بالا و دیگری پایین، سمت چپ.
دنباله‌ی کشندی بزرگی سی۲ را به کهکشان مرکزی پیوند داده. آن دوتای دیگر هم با پل‌های غباری به کهکشان مرکزی پیوسته‌اند
اینجا درباره‌اش بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/4496
دنباله‌ی کشندی بزرگی سی۲ را به کهکشان مرکزی پیوند داده. آن دوتای دیگر هم با پل‌های غباری به کهکشان مرکزی پیوسته‌اند
اینجا درباره‌اش بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/4496
«پدیده کم‌سابقه: شفق رنگین‌کمانی»
-------------------------------
شفق‌های قطبی اغلب سبزرنگند، گاهی سرخ و به ندرت هم صورتی و آبی. ولی در ۱۹ نوامبر، فورانی از شفق‌ها آسمان ترومسوی نروژ را با همه‌ی رنگ‌های رنگین‌کمان نقاشی کرد.
راهنمای تورهای شفقی، ماریان برگلی که خودش این عکس را از آسمان گرفته چنین می‌گوید: «آسمان در آغاز آرام بود و تنها اندکی فعالیت شفقی در آن دیده می‌شد. درست پس از این که بیشتر گردشگران از آنجا رفتند [از خیر تماشای شفق گذشتند!] ناگهان آسمان با انفجاری از شفق‌ها زنده شد. خوش به حال آنهایی شد که صبر کرده بودند!»
رنگ‌های #شفق_قطبی ناشی از برانگیزش اتم‌ها و مولکول‌های گوناگون جو در اثر برخورد ذرات پرانرژی باد خورشیدی است. شفق سبز به دلیل برخورد این ذرات به اتم‌های اکسیژن در فرازای میان ۱۰۰ تا ۲۰۰ کیلومتر پدید می‌آید. شفق سرخ هم از اتم‌های اکسیژن می‌آید، ولی در فرازای بالاتر از ۲۰۰ کیلومتری. مولکول‌های نیتروژن در فرازای زیر ۱۰۰ کیلومتر به رنگ صورتی می‌درخشند ولی از یون‌های نیتروژن در فرازای بالای ۱۰۰ کیلومتر پرتوی آبی گسیلیده می‌شود.
برگلی می‌گوید: «در ۱۹ نوامبر، ذراتی که از فضا آمده بودند اتم‌ها، یون‌ها، و مولکول‌ها را در همه‌ی فرازاهای جو برانگیختند و همه‌ی رنگ‌های رنگین‌کمان را به نمایش گذاشتند.»
تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/aurora.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------
شفق‌های قطبی اغلب سبزرنگند، گاهی سرخ و به ندرت هم صورتی و آبی. ولی در ۱۹ نوامبر، فورانی از شفق‌ها آسمان ترومسوی نروژ را با همه‌ی رنگ‌های رنگین‌کمان نقاشی کرد.
راهنمای تورهای شفقی، ماریان برگلی که خودش این عکس را از آسمان گرفته چنین می‌گوید: «آسمان در آغاز آرام بود و تنها اندکی فعالیت شفقی در آن دیده می‌شد. درست پس از این که بیشتر گردشگران از آنجا رفتند [از خیر تماشای شفق گذشتند!] ناگهان آسمان با انفجاری از شفق‌ها زنده شد. خوش به حال آنهایی شد که صبر کرده بودند!»
رنگ‌های #شفق_قطبی ناشی از برانگیزش اتم‌ها و مولکول‌های گوناگون جو در اثر برخورد ذرات پرانرژی باد خورشیدی است. شفق سبز به دلیل برخورد این ذرات به اتم‌های اکسیژن در فرازای میان ۱۰۰ تا ۲۰۰ کیلومتر پدید می‌آید. شفق سرخ هم از اتم‌های اکسیژن می‌آید، ولی در فرازای بالاتر از ۲۰۰ کیلومتری. مولکول‌های نیتروژن در فرازای زیر ۱۰۰ کیلومتر به رنگ صورتی می‌درخشند ولی از یون‌های نیتروژن در فرازای بالای ۱۰۰ کیلومتر پرتوی آبی گسیلیده می‌شود.
برگلی می‌گوید: «در ۱۹ نوامبر، ذراتی که از فضا آمده بودند اتم‌ها، یون‌ها، و مولکول‌ها را در همه‌ی فرازاهای جو برانگیختند و همه‌ی رنگ‌های رنگین‌کمان را به نمایش گذاشتند.»
تصویر در اندازه‌ی بزرگ‌تر
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/aurora.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ابرهای تیره و روشن مشتری»
-----------------------------
رنگ‌های ابرهای مشتری از کجا آمده؟ این را هیچ کس درست نمی‌داند.
جو ضخیم و انبوه #مشتری به طور عمده از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده، عنصرهایی که در دماهای بسیار سردِ قله‌ی ابرهای مشتری بی‌رنگند. پس عنصرهای دیگری که به مقدار اندک در این جو وجود دارند باید چنین رنگ‌هایی را پدید آورده باشند که آنها هم به خوبی شناخته نشده‌اند، هر چند که هیدروسولفید آمونیوم یکی از اصلی‌ترین گزینه‌هاست.
عکس‌های بسیاری که از مشتری گرفته شده‌اند، از جمله همین عکس با رنگ‌های بهبودیافته نشان می‌دهند که ابرهای روشن‌تر معمولا در فرازای بالاتری نسبت به ابرهای تیره هستند.
در پایین، سمت راست این عکس چرخه‌هایی از ابرهای روشن را می‌بینیم که به گرد مناطق سرخ‌فام پیچیده‌اند، ولی بالا، سمت راست بیشتر ابرهای تیره دیده می‌شود.
این عکس را فضاپیمای #جونو در ۱۴مین گذر خود از فراز ابرهای مشتری در اوایل امسال گرفته. این فضاپیما همچنان به پیمودن مدار بیضی‌اش ادامه می‌دهد و هر ۵۳ روز یک بار با گذر از کنار این غول گازی، به بررسی بخش‌های اندکی متفاوت با دورهای پیشین می‌پردازد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181121.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------
رنگ‌های ابرهای مشتری از کجا آمده؟ این را هیچ کس درست نمی‌داند.
جو ضخیم و انبوه #مشتری به طور عمده از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده، عنصرهایی که در دماهای بسیار سردِ قله‌ی ابرهای مشتری بی‌رنگند. پس عنصرهای دیگری که به مقدار اندک در این جو وجود دارند باید چنین رنگ‌هایی را پدید آورده باشند که آنها هم به خوبی شناخته نشده‌اند، هر چند که هیدروسولفید آمونیوم یکی از اصلی‌ترین گزینه‌هاست.
عکس‌های بسیاری که از مشتری گرفته شده‌اند، از جمله همین عکس با رنگ‌های بهبودیافته نشان می‌دهند که ابرهای روشن‌تر معمولا در فرازای بالاتری نسبت به ابرهای تیره هستند.
در پایین، سمت راست این عکس چرخه‌هایی از ابرهای روشن را می‌بینیم که به گرد مناطق سرخ‌فام پیچیده‌اند، ولی بالا، سمت راست بیشتر ابرهای تیره دیده می‌شود.
این عکس را فضاپیمای #جونو در ۱۴مین گذر خود از فراز ابرهای مشتری در اوایل امسال گرفته. این فضاپیما همچنان به پیمودن مدار بیضی‌اش ادامه می‌دهد و هر ۵۳ روز یک بار با گذر از کنار این غول گازی، به بررسی بخش‌های اندکی متفاوت با دورهای پیشین می‌پردازد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181121.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
ویدیوی تازه‌ای که از داده‌های فضاپیمای #جونو به دست آمده. در این ویدیو یکی از ابرهای مشتری را نیز می‌بینیم که نمای جالبی مانند یک "دلفین" پیدا کرده!
می‌توانید پیدایش کنید؟
@onestar_in_sevenskies
می‌توانید پیدایش کنید؟
@onestar_in_sevenskies
--------------
اگر به درون این ابر کیهانی که به نام ان‌جی‌سی ۲۸۱ خوانده شده نگاه کنید شاید متوجه ستارگان خوشه‌ی باز آ‌ی‌سی ۱۵۹۰ نشوید، ستارگان جوان و پرجرمی که درون خود سحابی به دنیا آمده‌اند و خود آنها هستند که باعث برافروختگی و تابش آن شده‌اند. [پس این یک #سحابی_گسیلشی است- م]
پیکره‌های چشم‌نوازی که در این تصویرِ ان‌جی‌سی ۲۸۱ دیده می‌شود، ستون‌های تراشیده شده و گویچه‌های غباریِ چگالی به نام "گویچه‌های بوک" هستند که پرتوها و بادهای نیرومند و پرانرژی ستارگان داغ خوشه آنها را تراشیدهاند و در برابر تابش پشتشان به حالت ضدنور دیده می‌شوند. این ساختارهای غبارآلود اگر به اندازه‌ی کافی دوام بیاورند، خودشان می‌توانند جایگاه ستاره‌زایی‌های آینده شوند.
ان‌جی‌سی ۲۸۱ به دلیل نمایی که از کل ساختارش به ذهن می‌آید، به نام "سحابی پکمن" نامیده شده [اینجا پکمن دهانش رو به پایین، سمت راست باز شده. برای بهتر دیدن، از نمایگر فاصله بگیرید- م]. این سحابی با حدود ۱۰,۰۰۰ سال نوری فاصله از زمین، در صورت فلکی #خداوند_اورنگ (#ذات‌الکرسی) دیده می‌شود.
این تصویر باکیفیت از همگذاری داده‌های فیلترهای باریک-باند درست شده و تابش اتم‌های هیدروژن و اکسیژن سحابی را به رنگ‌های سرخ و سبز و آبی نشان می‌د. گستردگی این تصویر در فاصله‌ی برآوردی ان‌جی‌سی ۲۸۱ بیش از ۸۰ سال نوری است.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181122.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
اگر به درون این ابر کیهانی که به نام ان‌جی‌سی ۲۸۱ خوانده شده نگاه کنید شاید متوجه ستارگان خوشه‌ی باز آ‌ی‌سی ۱۵۹۰ نشوید، ستارگان جوان و پرجرمی که درون خود سحابی به دنیا آمده‌اند و خود آنها هستند که باعث برافروختگی و تابش آن شده‌اند. [پس این یک #سحابی_گسیلشی است- م]
پیکره‌های چشم‌نوازی که در این تصویرِ ان‌جی‌سی ۲۸۱ دیده می‌شود، ستون‌های تراشیده شده و گویچه‌های غباریِ چگالی به نام "گویچه‌های بوک" هستند که پرتوها و بادهای نیرومند و پرانرژی ستارگان داغ خوشه آنها را تراشیدهاند و در برابر تابش پشتشان به حالت ضدنور دیده می‌شوند. این ساختارهای غبارآلود اگر به اندازه‌ی کافی دوام بیاورند، خودشان می‌توانند جایگاه ستاره‌زایی‌های آینده شوند.
ان‌جی‌سی ۲۸۱ به دلیل نمایی که از کل ساختارش به ذهن می‌آید، به نام "سحابی پکمن" نامیده شده [اینجا پکمن دهانش رو به پایین، سمت راست باز شده. برای بهتر دیدن، از نمایگر فاصله بگیرید- م]. این سحابی با حدود ۱۰,۰۰۰ سال نوری فاصله از زمین، در صورت فلکی #خداوند_اورنگ (#ذات‌الکرسی) دیده می‌شود.
این تصویر باکیفیت از همگذاری داده‌های فیلترهای باریک-باند درست شده و تابش اتم‌های هیدروژن و اکسیژن سحابی را به رنگ‌های سرخ و سبز و آبی نشان می‌د. گستردگی این تصویر در فاصله‌ی برآوردی ان‌جی‌سی ۲۸۱ بیش از ۸۰ سال نوری است.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181122.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
تنها چهار روز دیگر به رسیدن مهمان تازه‌ی سیاره‌ی #بهرام به این سیاره مانده. این کاوشگر که "اینسایت" نام دارد روز دوشنبه، ۲۶ نوامبر بر سطح سیاره‌ی سرخ فرود خواهد آمد.
اینسایت کهیک کاوشگر ایستگاهی است (خودرو نیست و یک جا می‌ماند) و به کاوش و بررسی درون این سیاره می‌پردازد، در روز ۵ می ۲۰۱۸ (۱۵ اردیبهشت) راهی فضا شده بود.
#InSight
@onestar_in_sevenskies
اینسایت کهیک کاوشگر ایستگاهی است (خودرو نیست و یک جا می‌ماند) و به کاوش و بررسی درون این سیاره می‌پردازد، در روز ۵ می ۲۰۱۸ (۱۵ اردیبهشت) راهی فضا شده بود.
#InSight
@onestar_in_sevenskies
«گویا دستاورد برخورد تاریخی دو ستاره نوترونی در سال ۲۰۱۷، یک مگنتار کلان‌جرم بوده است»
----------------------------------------------------------------------
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، برخورد تاریخی دو ستاره‌ی نوترونی در سال گذشته به پیدایش سیاهچاله نیانجامیده، اگر هم شده، به طور مستقیم پس از برخورد نشده.
در اوت سال ۲۰۱۷، پژوهشگران خبر دریافت همزمان امواج گرانشی و امواج الکترومغناطیسی از ادغام دو ستاره‌ی نوترونی را اعلام کردند. [خبرش را اینجا خواندید: * برای نخستین بار، دریافت همزمان امواج گرانشی و امواج الکترومغناطیسی از یک رویداد کیهانی]
این برخورد تاریخی که جی‌دبلیو ۱۷۰۸۱۷ نام گرفت، آغازگر دوران "اخترفیزیک چندپیام‌رسان" بود: بررسی یک جرم یا پدیده‌ی کیهانی با بهره از دستکم دو گونه سیگنال متفاوت.
داده‌های به دست آمده از رصدخانه‌ی امواج گرانشی با تداخل‌سنج لیزری (لایگو یا لیگو) نشان می‌داد که جرمِ پدید آمده در این برخورد حدود ۲.۷ برابر خورشید جرم داشت. این درست روی مرز میان ستاره‌ی نوترونی-سیاهچاله بود، بنابراین سرشت این جرم تازه ناشناخته مانده بود: یا کم‌جرم‌ترین سیاهچاله‌ی یافته شده تا به امروز بود و یا بزرگ‌ترین ستاره‌ی نوترونیِ شناخته شده.
اخترشناسان در آغاز به سیاهچاله بودن این جرم گرایش داشتند [خواندید: * شاید برای نخستین بار، تولد یک سیاهچاله از برخورد دو ستاره نوترونی را دیده باشیم]، ولی اکنون در پژوهشی تازه، نظرها به یک "ستاره‌ی نوترونی" آن هم از یک گونه‌ی ابَرمغناطیده به نام "ستاره‌ی مغناطیسی" (مگنتار) گرایش پیدا کرده. این نظریه بر پایه‌ی سیگنال تازه‌ایست که اخترشناسان با واکاوی داده‌های لایگو و پروژه‌ی خواهرش، ویرگو به دست آورده‌اند: یک سیگنال پنج ثانیه‌ایِ پایین‌رو (نزولی) که پس از دور آغازین موج گرانشی و پیش از انفجار پرانرژی پرتو گاما آغاز شد.
بسامد این سیگنال نویافته ۱ کیلوهرتز بود. این بسامد با چیزی که یک مغنااختر باید تولید کند همخوانی دارد، و به اندازه‌ی چشمگیری پایین‌تر از کمترین بسامدیست که از یک سیاهچاله با جرم تقریبا ۳ برابر خورشید تولید شده، یعنی دستکم ۲ کیلیوهرتز، انتظار می‌رود.
موریس ون پاتن از دانشگاه سه‌جونگ کره‌ی جنوبی می‌گوید: «ما هنوز در آغاز راه اخترشناسی موج گرانشی هستیم، پس ارزش بررسی دقیق جزییات را دارد. برای ما که ارزشش را داشت و توانستیم تایید کنیم که دستاورد ادغام دو ستاره‌ی نوترونی، یک ستاره‌ی نوترونی بزرگ‌تر بوده.»
با این وجود سرنوشت این مگنتار نامعلوم است. به گفته‌ی این پژوهشگران، می‌تواند یک ستاره‌ی نوترونی سریع-چرخانِ درازعمر به نام تپ‌اختر شود، یا شاید هم سرانجام برُمبد و به یک سسیاهچاله تبدیل شود. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/GW170817.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------------------------------------------
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، برخورد تاریخی دو ستاره‌ی نوترونی در سال گذشته به پیدایش سیاهچاله نیانجامیده، اگر هم شده، به طور مستقیم پس از برخورد نشده.
در اوت سال ۲۰۱۷، پژوهشگران خبر دریافت همزمان امواج گرانشی و امواج الکترومغناطیسی از ادغام دو ستاره‌ی نوترونی را اعلام کردند. [خبرش را اینجا خواندید: * برای نخستین بار، دریافت همزمان امواج گرانشی و امواج الکترومغناطیسی از یک رویداد کیهانی]
این برخورد تاریخی که جی‌دبلیو ۱۷۰۸۱۷ نام گرفت، آغازگر دوران "اخترفیزیک چندپیام‌رسان" بود: بررسی یک جرم یا پدیده‌ی کیهانی با بهره از دستکم دو گونه سیگنال متفاوت.
داده‌های به دست آمده از رصدخانه‌ی امواج گرانشی با تداخل‌سنج لیزری (لایگو یا لیگو) نشان می‌داد که جرمِ پدید آمده در این برخورد حدود ۲.۷ برابر خورشید جرم داشت. این درست روی مرز میان ستاره‌ی نوترونی-سیاهچاله بود، بنابراین سرشت این جرم تازه ناشناخته مانده بود: یا کم‌جرم‌ترین سیاهچاله‌ی یافته شده تا به امروز بود و یا بزرگ‌ترین ستاره‌ی نوترونیِ شناخته شده.
اخترشناسان در آغاز به سیاهچاله بودن این جرم گرایش داشتند [خواندید: * شاید برای نخستین بار، تولد یک سیاهچاله از برخورد دو ستاره نوترونی را دیده باشیم]، ولی اکنون در پژوهشی تازه، نظرها به یک "ستاره‌ی نوترونی" آن هم از یک گونه‌ی ابَرمغناطیده به نام "ستاره‌ی مغناطیسی" (مگنتار) گرایش پیدا کرده. این نظریه بر پایه‌ی سیگنال تازه‌ایست که اخترشناسان با واکاوی داده‌های لایگو و پروژه‌ی خواهرش، ویرگو به دست آورده‌اند: یک سیگنال پنج ثانیه‌ایِ پایین‌رو (نزولی) که پس از دور آغازین موج گرانشی و پیش از انفجار پرانرژی پرتو گاما آغاز شد.
بسامد این سیگنال نویافته ۱ کیلوهرتز بود. این بسامد با چیزی که یک مغنااختر باید تولید کند همخوانی دارد، و به اندازه‌ی چشمگیری پایین‌تر از کمترین بسامدیست که از یک سیاهچاله با جرم تقریبا ۳ برابر خورشید تولید شده، یعنی دستکم ۲ کیلیوهرتز، انتظار می‌رود.
موریس ون پاتن از دانشگاه سه‌جونگ کره‌ی جنوبی می‌گوید: «ما هنوز در آغاز راه اخترشناسی موج گرانشی هستیم، پس ارزش بررسی دقیق جزییات را دارد. برای ما که ارزشش را داشت و توانستیم تایید کنیم که دستاورد ادغام دو ستاره‌ی نوترونی، یک ستاره‌ی نوترونی بزرگ‌تر بوده.»
با این وجود سرنوشت این مگنتار نامعلوم است. به گفته‌ی این پژوهشگران، می‌تواند یک ستاره‌ی نوترونی سریع-چرخانِ درازعمر به نام تپ‌اختر شود، یا شاید هم سرانجام برُمبد و به یک سسیاهچاله تبدیل شود. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/GW170817.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«گویا دستاورد برخورد تاریخی دو ستاره نوترونی در سال ۲۰۱۷، یک مگنتار کلان‌جرم بوده است» ---------------------------------------------------------------------- * بر پایه‌ی پژوهشی تازه، برخورد تاریخی دو ستاره‌ی نوترونی در سال گذشته به پیدایش سیاهچاله نیانجامیده،…
این نمودار که از داده‌های لایگو درست شده، بسامد را بر پایه‌ی زمان نشان می‌دهد. تک‌سیگنال نویافته‌ی جی‌دبلیو ۱۷۰۸۱۷ که در امواج گرانشی دیده شده دستاورد پیوند دو ستاره‌ی نوترونی بود و به روشنی مانند یک رشته نقطه در یک منحنی بالارو (صعودی) دیده می‌شود.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies