«دلربایی "استیو" در شب مهتابی»
-------------------------------
https://goo.gl/wpogR7
پنجشنبه شب گذشته، با ورود زمین به جریانی پرسرعت از #باد_خورشیدی، رود داغی از پلاسما هم در جو بالایی زمین روان شد. اینجا بود که "استیو" (#Steve) پدیدار شد. متیو ویلر این نوار روشن بنفش را از رابسون ولی بریتیش کلمبیای کانادا به تصویر کشید.

وی که پیش از این در شب‌های تاریک‌تر، ویدیوهایی باورنکردنی از پدیده‌ی استیو گرفته می‌گوید: «با وجود مهتاب، باز هم می‌شد آن را با چشم نامسلح دید.» [ویدیوهای ویلر را اینجا دیده بودید: * ویدیوهایی نادر از پدیده شگفت‌انگیز "استیو" (https://goo.gl/qzbhdW)]

این جریان باد خورشیدی استعداد پدید آوردن #استیو را دارد. در دور چرخش پیشین خورشید (چرخش به گرد محورش)، در اوایل ماه می، همین جریان به میدان مغناطیسی زمین برخورد کرد. آن زمان استیو نه تنها در کانادا (که جای معمولی برای آنست)، بلکه در چندین ایالت آمریکا دیده شد. این بار نور ماه باعث شده دیدن این نوار رازگونه سخت‌تر شود و چه بسا گزارش‌های کمتری از دیده شدنش دریافت شود.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/STEVE.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

"استیو" (Steve) در آسمان بریتیش کلمبیای کانادا
@onestar_in_sevenskies

یکی از ویدیوهایی که ویلر از استیو گرفته بود: 👇👇👇

پدیده ی زیبا و رازگونه‌ی "استیو" در آسمان کانادا به همراه شفق‌های سبزفام "حصار چوبی" که در وز ۱۹ آوریل در آسمان کانادا دیده شد
@onestar_in_sevenskies

«آیا موادی که کنجکاوی در مریخ یافته می‌توانند ریشه زیستی داشته باشند؟»
--------------------------------------------------------------------

* خودروی کنجکاوی ناسا در سنگ‌های باستانی سیاره‌ی #بهرام مولکول‌های آلی شناسایی کرده. آیا این ولکول‌ها می‌توانند ریشه‌ی زیستی داشته باشند؟

#خودروی_کنجکاوی ناسا از زمان فرودش بر سطح سیاره‌ی بهرام (مریخ) در سال ۲۰۱۲ تاکنون رازهای بسیاری را درباره‌ی این سیاره آشکار کرده- کشف خاک رس، سنگ‌های ته‌نشستی (رسوبی) که در جریان‌های رودها پدید آمده‌اند، و نشانه‌های وجود یک دریاچه‌ی مناسب زندگی در ۳.۵ میلیارد سال پیش در دهانه‌ی گیل. این خودرو همچنین نشانه‌های یک چرخه‌ی فصلی متان را هم شناسایی کرده.

ولی دانشمندان چیز دیگری نیز از کنجکاوی می‌خواستند: شواهد قطعی از چندین گونه ماده‌ی آلی. #مواد_آلی موادیند که در بردارنده‌ی کربن و هیدروژنند- که بیشترِ مولکول‌های کربن‌دار را شامل می‌شوند، از جمله متان که ساده‌ترین ماده‌ی آلیست. مواد آلی در جاهای گوناگونی از سامانه‌ی خورشیدی یافته شده، از دنباله‌دارها و شهاب‌سنگ‌ها گرفته تا تیتان، ماه کیوان. این مواد با وجود نام تحریک‌کننده‌شان، حتما نیازی نیست که توسط جانداران پدید آمده باشند؛ فرآیندهای غیرزیستی هم می‌تواند آنها را پدید بیاورند. ولی جانداران برخی از آنها را هم به کار برده و هم درست می‌کنند، از جمله قندها و اسیدهای آمینه. بنابراین جستجو برای یافتن زندگی فرازمینی، چه اکنون و چه در گذشته، اغلب بر روی مواد آلی متمرکز بوده.
@onestar_in_sevenskies
در پژوهشی که روز ۸ ژوئن در نشریه‌ی ساینس منتشر شده، گروه دانشمندان کنجکاوی شناسایی قطعی یک چرخه‌ی فصلی متان، و وجود چندین ماده‌ی آلی در گِلسنگ‌های باستانی را گزارش داده‌اند. هیچ کدام از اینها به معنای یافتن زندگی در سیاره‌ی سرخ نیست، ولی پرسش درباره‌ی امکان وجود زندگی در روزگاران دور را پذیرفتنی‌تر می‌کند.

این پژوهش با بهره از دستگاه "بررسی نمونه‌ها در بهرام (سام، SAM) انجام شده. سام که بخش بزرگی از بدنه‌ی خودرو را تشکیل داده یک اجاق کوچک دارد که با آن نمونه‌های خاک بهرام را می‌پزد، سپس گازهایی که از آن آزاد می‌شود را بررسی می‌کند تا همنهش شیمیایی آنها را تعیین نماید. نمونه‌های خاک بهرام توسط بیلچه‌ای که روی بازوی روباتیک کنجکاوی است به درون این دستگاه ریخته می‌شود.

برای بررسی این گلسنگ‌ها، جنیفر آیگنبرود از گودارد ناسا به همراه همکارانش گَردِ (پودرِ) این سنگ را با دمایی بسیار بالا (حدود ۹۰۰ درجه‌ی سلسیوس) پختند. آنها در این کار تلاش کردند از اشتباهی که سال ۲۰۱۵ پیش آمده بود بپرهیزند؛ در آن سال، کنجکاوی مواد آلی‌ای را شناسایی کرد که در حقیقت در اثر برهم‌کنش با نمک پرکلرات سطح سیاره تولید شده بود، نه این که مستقیم از درون سنگ سیاره دریافت شده باشد.
@onestar_in_sevenskies
هنگامی که گلسنگ ساییده شده گرما می‌گیرد، گازهایی آزاد می‌کند؛ هم به دلیل واکنش‌های شیمیایی مولکول‌های درون سنگ و هم برای این که دارند تجزیه می‌شوند. این گازها از درون یک لوله پایین رفته و یونیده شده، بو شده، و "وزن می‌شوند" تا وزن مولکولی‌ها و همنهش‌های ویژه‌اش تعیین شود، و سرانجام شناسه‌های شیمیایی‌ آن شناخته شوند.

پژوهشگران بر پایه‌ی همین داده‌ها تعیین کردند که این گلسنگ ...

ادامه‌ی مطلب در پست بعدی 👇👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
https://goo.gl/51DGtv

... پژوهشگران بر پایه‌ی همین داده‌ها تعیین کردند که این گلسنگ، دربردارنده‌ی مواد آلیِ تشکیل شده از کربن، هیدروژن، و گوگرد است. این گوگرد می‌تواند این را توضیح دهد که چرا مواد آلی درون این نمونه‌ها، که از "سازند موری" در پایه‌ی کوه شارپ (ائولیس) گرفته شده بودند کمتر از مواد آلی در نمونه‌های سازندهای دیگر تخریب شده‌اند. به گفته‌ی آیگنبرود، گوگرد در برابر اکسایش (اکسیداسیون) آسیب‌پذیرتر از کربن است، از همین رو مانند یک "عنصر فداکار" رفتار کرده و در محیط اُکسَنده‌ی بهرام، خود را به جای کربن قربانی می‌کند. یک چنین فرآیندی روی زمین هم رخ می‌دهد، و گوگرد اگر جایی باشد، از ته‌نشست‌های زغال‌سنگ و شیل محافظت می‌کند.

اگر مواد آلی‌ای که کنجکاوی بررسی کرده ریشه‌ی زیستی داشته باشد، باید بسیار دگرگون شده باشند: در آنها گوناگونی (تنوع) مولکول‌ها یا الگوهای ساختاری که به طور معمول به روش زیستی پدید می‌آیند دیده نمی‌شود.

در گزارش دیگری که کریستین وبستر (از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا) و همکارانش منتشر کرده‌اند درباره‌ی چرخه‌ی متان گفته شده. کنجکاوی در گذشته هم متان را شناسایی کرده بود [خواندید: * نخستین مورد شناسایی متان روی سیاره سرخ؛ چیزی در هوای بهرام "متان" پخش می کند! (https://goo.gl/b5jLF6)].

این یافته‌های تازه با بهره از دو روشِ شناسایی انجام شده و یک رفتار فصلیِ آشکار را نشان می‌دهند که اوجش در نیمکره‌ی شمالی، اواخر تابستان است (دهانه‌ی گیل درست در جنوب استوا جای دارد).

در پژوهش گذشته دانشمندان سرچشمه‌ی احتمالی این #متان را فروپاشی پسماند شهاب‌سنگ‌ها (که محتمل‌ترین سرچشمه‌ی کربن هستند) توسط نور فرابنفش خورشید پنداشته بودند. ولی این بار سطح متانی که دیده شده با این نظریه سازگار نیست. دانشمندان می‌گویند سرچشمه‌ی این گاز می‌تواند زیر سطح باشد، شاید از شکاف درون سنگ‌ها بیرون می‌زند. برخی از فرآیندهایی که به دمای سطح مربوطند می‌توانند در آزاد شدن این گاز نقش داشته باشند، ولی دانشمندان بیش از این نمی‌توانند چیزی بگویند.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/organicmars.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«سیاره سرخ و کمان کهکشان بر فراز اسپانیا»
------------------------------------------

#بهرام این شب‌ها در آسمان سیاره‌ی زمین می‌درخشد.

این سیاره‌ی زردفام در این چشم‌انداز دلپذیر شبانه که ماه گذشته، از جایی در پارک ملی کابانروس اسپانیا گرفته شده، از فراز تپه‌ها بالا می‌آید.

کهکشان راه شیری هم در این آسمان پرستاره کمانه زده و سحابی‌های صورتی‌فام کم‌نورش، شکاف‌های کیهانی و رودهای پرغبارش را به همراه تابش محو و پراکنده‌ی ستارگانش به رخ می‌کشد.

ستاره‌ی زردفام و درخشان کژدم‌دل (آنتارس، قلب عقرب) با فاصله از سمت راست کمان کهکشان، کمی بالاتر از تپه می‌درخشد.

خوب گفتن ندارد که سیاره‌ی سرخ اکنون مهمانانی از زمین در راه دارد- تاسواره‌های ناسا که به همراه کاوشگر اینسایت راهی این همسایه‌ی آسمانی‌مان شده‌اند.
#apod
https://goo.gl/4JVL86
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180609.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

https://goo.gl/i53w7Y

ناسا ماموریت فضاپیمای #جونو را تا ژوییه‌ی ۲۰۲۱، یعنی ۴۱ مدار دیگر به گرد مشتری تمدید کرد. در آن هنگام ماموریت اصلی جونو به پایان می‌رسد و سپس چند ماه آینده تا سال ۲۰۲۲ را به بررسی داده‌ها و فعالیت‌های پایانی خواهد پرداخت. ناسا بودجه‌ی جونو را تا سال مالی ۲۰۲۲ فراهم آورده.

جونو در مدارهای کشیده‌ی ۵۳ رووزه‌اش، از یک سو به فاصله‌ی ۵۰۰۰ کیلومتری قله‌ی ابرهای سیاره می‌رسد و از سوی دیگر از فاصله‌ی ۸ میلیون کیلومتری سیاره، فراتر از مدار تمیستو، ماه این سیاره می‌گذرد.

@onestar_in_sevenskies

«بیرون ار جهان ما چیست؟»
--------------------------

🔴 با سپاس از "مهران مرتضایی" عزیز برای همکاری در ترجمه و همچنین ویرایش مطلب
***************
فیزیکدانان دیرزمانیست که به بررسی سرشت جهان هستی می‌پردازند. ولی برخی از آنها پا را این هم فراتر گذاشته، به سراغ ناشناخته‌ها (و چه بسا شناخت‌ناپذیرها) رفته و به آن چه بیرون از مرز‌های این جهانست اندیشیده‌اند. آیا چیز دیگری در ورای این هستی وجود دارد؟
اینجا به پنج نظریه‌ی ارایه شده درباره‌ی آنچه این "چیز دیگر" می‌تواند باشد می‌پردازیم.

پرسش "بیرون از کیهان" در همان گام نخست پیچیده می‌شود، زیرا باید نخست کیهان را تعریف کنیم. یک پاسخ رایج، جهان دیدارپذیر است که بر پایه‌ی سرعت نور تعریف می‌شود. ما اجرام را تنها زمانی که نورشان به چشممان برسد می‌بینیم، از همین رو هرگز نمی‌توانیم فاصله‌ی دورتر از دورترین فاصله‌ای که نور در مدت پیدایش و هستی کیهان می‌تواند بپیماید را ببینیم. این بدین معناست که جهان دیدارپذیر دارد بزرگ‌تر می‌شود، ولی کرانمند (محدود) است- حجمی که گاهی به نام "حجم هابل" (#Hubble_Volume) نیز شناخته می‌شود- برگرفته از نام تلسکوپ فضایی هابل که دوردست‌ترین دیدگاه از کیهان را به ما داده. ما هرگز نخواهیم توانست بیرون از این مرز را ببینیم، بنابراین در همه‌ی هدف‌ها و برنامه‌هایمان، تنها جهانی که با آن سروکار داریم همین یکی است.
@onestar_in_sevenskies
🔹بیرون از حجم هابل
ولی ما تقریبا مطمئنیم که "جهان‌های دیگری" هم در ورای این مرز هست. اخترشناسان فکر می‌کنند فضا می‌تواند بیکران (نامحدود) باشد، با "چیزهایی" (انرژی، کهکشان‌ها، و...) که بسیار همانند جهان دیدارپذیر در آن پراکنده شده‌اند. اگر اینگونه باشد، این متضمن وجود چیزهای بسیار عجیبی در آن بیرون خواهد بود. در آن سوی حجم هابل تنها سیاره‌های تازه و متفاوت نخواهیم دید. آنجا همه‌ی چیزهای ممکن یافته خواهند شد.

یک بار دیگر این را بخوانید و بگذارید برایتان جا بیفتد. همه چیز. اگر به اندازه‌ی کافی دور شوید یک سامانه‌ی خورشیدی دیگر با زمینی که از هر نظر همسان با زمین ماست خواهید دید، تنها با این تفاوت که برای نمونه، شما امروز صبح برای صبحانه مربا خورده‌اید و در آنجا تخم مرغ. دورتر می‌روید و زمینِ دیگری را می‌بینید که در آن اصلا صبحانه نخورده‌اید، و در آن یکی صبح زود بیدار شده‌اید و رفته‌اید یک بانک را زده‌اید. در حقیقت کیهان‌شناسان می‌گویند اگر به اندازه‌ی کافی دور شوید یک حجم هابل دیگر خواهید یافت که کاملا همسان با حجم هابل خودمانست. نسخه‌ی دیگری از شما در آنست که در فاصله‌ی ۱۰ تا ۱۰ به توان ۱۸۸ متر، آینه‌ای از رفتار شما را انجام می‌دهد. شاید بعید به نظر برسد، ولی از دیدگاهی دیگر، خود بیکرانگی هم به شکل تکان‌دهنده‌ای بیکران است.
@onestar_in_sevenskies
🔹جریان تاریک
در سال ۲۰۰۸ اخترشناسان ...

ادامه‌ی مطلب را می‌توانید در پست بعد بخوانید 👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

...
در سال ۲۰۰۸ اخترشناسان به چیزی بسیار شگفت‌انگیز و نامنتظره پی بردند- همه‌ی خوشه‌های کهکشانی با سرعتی سرسام‌آور -بیش از دو میلیون مایل بر ساعت- در یک جهت روانند. رصدهای بیشتر در سال ۲۰۱۰ این پدیده را -که جریان تاریک (Dark Flow) خوانده شده، تایید کرد. این جریان همه‌ی پیش‌بینی‌ها درباره‌ی پراکندگی جرم در کیهان پس از مهبانگ را به چالش می‌کشد.

یک دلیل احتمالی: ساختارهای غول‌پیکر بیرون از حجم هابل دارند [بر خوشه‌های کهکشانی درون حجم هابل] نیروی گرانش وارد می‌کنند. این معنایش می‌تواند این باشد که ساختار جهان بیکران فراتر دیدرس ما یکدست نیست. خود ساختارها به معنای واقعی کلمه می‌توانند هر چیزی باشند، از توده‌ی ماده و انرژی در مقیاسی فراتر از تصور ما گرفته تا رشته‌هایی شگفت‌آور که نیروهای گرانشی را از جهان‌های دیگر می‌کِشند.
@onestar_in_sevenskies
🔹حباب‌های بیکران
گفتگو درباره‌ی چیزهای آن سوی حجم هابل می‌تواند کمی تقلب باشد، زیرا این واقعا هنوز همین کیهان است، تنها بخشی از آن که ما نمی‌توانیم ببینیم. می‌تواند دقیقا همین ثابت‌ها و قانون‌های فیزیکی را داشته باشد. در نسخه‌ی دیگری از داستان، گسترش (انبساط) کیهان پس از مهبانگ باعث شد "حباب‌هایی" در ساختار فضا پدید بیاید. هر حباب یک ناحیه از فضاست که رشدش در کنار دیگر بخش‌های فضا متوقف شد و جهان خودش را پدید آورد، با قانون‌های ویژه‌ی خودش.

در این سناریو، فضا بیکران است، و هر یک از حباب‌ها هم بیکرانند (چون می‌توانیم شمار بی‌نهایتی از بیکرانگی‌ها را در یک بیکرانگی یگانه جای بدهیم). حتی اگر بتوانم یک جوری از مرز حبابمان بیرون برویم، فضای میان حباب‌ها نیز همچنان در گسترش (انبساط) است، بنابراین هرگز به حباب بعدی نخواهیم رسید، هر چقدر هم که سریع باشیم.
@onestar_in_sevenskies
🔹 تخم‌ریزی سیاهچاله‌ها
بر پایه‌ی نظریه‌ای که فیزیکدان، لی اسمولین ارایه کرده و به نام نظریه‌ی جهان‌های بارور شناخته می‌شود، هر یک از سیاهچاله‌های درون جهان ما خودش باعث پیدایش یک جهان تازه می‌شود. هر یک از این جهان‌ها دارای قوانین فیزیکی اندکی متفاوت با جهان پیشین که سیاهچاله‌اش در آن بوده هستند. اسمولین در این باره، گونه‌ای "گزینش طبیعی" (انتخاب طبیعی) برای جهان‌ها پیشنهاد می‌کند که در آن، قانون‌هایی که باعث پیدایش پی در پی سیاهچاله‌ها می‌شوند، به پیدایش چندین جهان هم می‌انجامند، ولی جهان‌هایی که سیاهچاله‌ساز (زاینده) نیستند نابود می‌شوند. ولی این نظریه دیگر پیگیری نشد، نه توسط خود اسمولین و نه توسط دیگران.
@onestar_in_sevenskies
🔹چندین جهان‌ موازی:
ده‌ها نظریه درباره‌ی جهان‌های موازی وجود دارد، ولی پذیرفته شده‌ترینِ آنها در این روزها، نظریه‌ایست که از فرگشت نظریه‌ی ریسمان‌ها شکل گرفته و اکنون شامل پوسته‌هایی (غشاهایی) که در بعدهای دیگر نوسان دارند هم می‌شود. گفتگو درباره‌ی جزییات نظریه‌های ریسمان یا پوسته در این مقال نمی‌گنجد، ولی چکیده‌ی همه‌ی آنها اینست که این پوسته‌های موج‌دار خودشان در بُعد یازدهم به کلی جهان‌های دیگری هستند، و هنگامی که موج‌هایشان با هم برخورد می‌کند دنیاهای تازه‌ای می‌سازند.

به کمک اثرهای این حرکت موجی می‌شود پراکندگی دیده شده‌ی مواد در کیهان را توضیح داد. یکی از شگرف‌ترین عنصرهای این نظریه اینست که می‌گوید همه‌ی گرانشی که ما در این جهان حس می‌کنیم در حقیقت دارد از یک جهان دیگر در یک بعد دیگر به درون جهان ما تراوش (نشت) می‌کند (و این توضیح می‌دهد که چرا گرانش در جهان ما تا این اندازه نسبت به دیگر نیروهای بنیادی ضعیف است).

در همین زمینه: * ما در یک «چندجهانی» زندگی می‌کنیم؛ به ۵ دلیل! (https://goo.gl/fjgRRj)

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/HubbleVolume.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«تلسکوپ هابل چشم در چشم گربه»
--------------------------------

شاید برخی این را مانند چشم یک گربه ببینند ولی این یک جرم فریبنده‌ی آسمانی به نام سحابی چشم گربه است که سه هزار سال نوری دورتر، از درون فضای میان‌ستاره‌ای به ما خیره شده است.

چشم گربه یا ان‌جی‌سی ۶۵۴۳، نمونه‌ای خوب از یک #سحابی_سیاره‌نما است که گام پایانی و کوتاه ولی باشکوه زندگی یک ستاره‌ی خورشیدسان را نشان می‌دهد.

ستاره‌ی مرکزی و رو به مرگِ این سحابی با پس زدن لایه‌های بیرونی‌اش در رشته‌ای از آشوب‌های منظم، پوسته‌های غباری ساده و هم‌مرکز بیرونی سحابی را پدید آورده است. ولی هنوز به چگونگی شکل‌گیری ساختارهای زیبا و پیچیده‌تر درونی سحابی چندان پی برده نشده.

گستردگی این چشم کیهانی که به روشنی در این تصویر تلسکوپ فضایی #هابل -که پردازش دیجیتالی شده- دیده می‌شود، بیش از نیم سال نوری است.
گفتن ندارد که اخترشناسان با خیره شدن در چشم این گربه می‌توانند به خوبی سرنوشت خورشید خودمان را ببینند، این که چگونه در مسیر زندگیش، وارد گام پایانی شده و سحابی سیاره‌نمای خودش را پدید خواهد آورد... البته حدود ۵ میلیارد سال دیگر!

#apod
https://goo.gl/1oXKDX
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180610.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«پلوتو از نظر زمین شناسی یک دنیای زنده است»
---------------------------------------------

* یافته‌های تازه درباره‌ی تپه‌های ماسه‌ای #پلوتو نشان می‌دهد که این سیاره‌ی کوتوله زمین‌شناسی و هوایی بسیار پویاتر از آنچه می‌پنداشتیم دارد؛ با بادهایی که در جو تنُک و چندلایه‌ی آن می‌وزند و به دگرگونی چشم‌اندازهای آن کمک می‌کنند.

این تپه‌های ماسه‌ای (تلماسه‌ها) که نزدیک کوه‌های پیرامون دشت اسپوتنیک یافته شده‌اند، از دید زمین‌شناختی بسیار جوان به نظر می‌آیند، با بازه‌های سنی در اندازه‌ی چند دهه یا چند سده.

دانشمندان گروه نیوهورایزنز ناسا این تپه‌ها که با فاصله‌های برابر در سطح پلوتو پدید آمده‌اند را در عکس‌هایی یافتند که فضاپیمای نیوهورایز در سال ۲۰۱۵ با گذر از کنار این سیاره‌ی کوتوله گرفته و به زمین فرستاده بود. به نظر می‌رسد این تپه‌ها از ذرات متان یخ‌زده، به کوچکی دانه‌های شن درست شده‌اند. این دانه‌ها توسط بادهایی که از کوه‌های نزدیک می‌وزد چنین آرایشی گرفته شده‌اند.

باد می‌تواند در فرآیندی به نام بادروبی این تلماسه‌ها را پدید بیاورد. در این فرآیند، باد می‌تواند ته‌نشست‌ها (رسوبات) را از سطح کَنده، و آنها را با پراندن، چرخاندن، و لغزاندن جابجا کنند. ولی بادهای پلوتو به اندازه‌ی کافی نیرو ندارند که بتوانند به تنهایی این دانه‌ها را از سطح جدا کند. فرآیند فرازش (تصعید، تبدیل یکراستِ جامد به گاز، بدون گذشتن از گام مایع) هم می‌تواند با سست کردن و آزاد کردن ذرات ته‌نشستی که باد آورده و به یخ چسبیده‌اند چنین تلماسه‌هایی بسازند.

جفری مور، دانشمند مرکز پژوهشی ایمز ناسا و یکی از نویسندگان نخستین پژوهشنامه‌ای که درین باره منتشر شد می‌گوید: «الگوی تکرارشونده‌ی خیره‌کننده‌ای که در این بخش از دشت اسپوتنیک می‌بینیم بی‌شک مانند الگوی تلماسه‌ای است. ولی می‌تواند الگوی "فرسایش فرازشی" (تصعیدی)، و یا دستاورد آمیزه‌ای از جابجا شدن ذرات و فرسایش فرازشی نیز باشند.»

وجود سازندهای تلماسه‌ای جوان در پلوتو به ما می‌گوید که همه‌ی این سامانه‌های پیچیده در پویایی (دینامیک) این سیاره‌ی کوتوله نقش دارند. داده‌های نیوهورازنز سطحی با زمین‌شناسی پرجنب و جوش را نشان می‌دهد که گفتگوهای دامنه‌داری را در جامعه‌ی علمی به راه انداخته.

مور می‌گوید: «پژوهش‌های بیشتر می‌تواند در یافتن ریشه‌ی این سازندها به ما کمک کند.» وی می افزاید آنها هر چه باشند دیگر روشن شده که پلوتو یکی از شگفت‌انگیزترین و پیچیده‌ترین اجرام در سامانه‌ی خورشیدی ماست.
https://goo.gl/1gGZDx
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/PlutoDunes.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«ده سال پیش، آغاز یک ماموریت بزرگ»
--------------------------------------

در این تصویر که ۱۰ سال پیش، در نیمروز ۱۱ ژوئن ۲۰۰۸ گرفته شده، موشک دلتا ۲ را می‌بینیم که دارد از میان ابری از دودهایش از سکوی پرتاب ۱۷-بی پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال به فضا می‌رود.

باری که این موشک با خود به فضا می‌برد "گلست" (GLAST) نام داشت، تلسکوپ فضایی پرتو گامای منطقه گسترده.

فناوری آشکارساز گلست در آغاز برای کاربرد در شتاب‌دهنده‌های ذرات روی زمین طراحی شده بود. بنابراین گلست از درون مدار می‌توانست پرتوهای گاما در محیط خشن بر فراز زمین و در دوردست‌های کیهان، از جمله ابرسیاهچاله‌های مرکز کهکشان‌های فعال و همچنین سرچشمه‌ی انفجارهای نیرومند پرتو گاما را دریافت و شناسایی کند. انرژی‌ای که در این شتابدهنده‌های پرقدرت کیهانی آزاد می‌شود در هیچ آزمایشگاه زمینی به دست نمی‌آید.

این تلسکوپ اکنون به نام "تلسکوپ پرتو گامای فرمی" شناخته می‌شود.
#apod
https://goo.gl/FpVo4E
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180611.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«نمایشی از کوچک به بزرگ کیهان»
توضیح ویدیو را در این پست بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3935

@onestar_in_sevenskies

«نمایشی از کوچک به بزرگ کیهان»
----------------------------------

بزرگی خورشید در هم‌سنجی (مقایسه) با دیگر ستارگان چقدر است؟

ویدیوهای پرطرفدار فراوانی در یوتیوب هست که بزرگی نسبی سیاره‌ها، ستارگان، و حتی خود کیهان را از کوچک به بزرگ نمایش می‌دهند.

ویدیویی که اینجا می‌بینید از ماه خودمان آغاز می‌شود و به ترتیب به سوی ماه‌ها و سیاره‌های بزرگ‌تر در سامانه‌ی خورشیدی به پیش می‌رود.

پس از آنها به خورشید می‌رسیم و سپس ستارگان درخشان‌تر در کهکشان راه شیری از راه می‌رسند.

سرانجام بزرگی ستارگان با اندازه‌ی کهکشان راه شیری، کهکشان‌های گوشه و کنار جهان دیدارپذیر، خوشه‌ها و ابرخوشه‌های کهکشانی و ساختارهای بزرگ‌‌-مقیاس هم‌سنجیده شده، و در پایان هم به چیزی گسترده‌تر ولی نظری به نام چندجهانی می‌رسیم [اینجا را بخوانید: * بیرون از جهان ما چیست؟]

توجه کنید که به جز خورشید و شبان‌شانه (ابط‌الجوزا)، بزرگی دیگر ستارگان به طور نامستقیم و با سنجش درخشندگی، دما، و فاصله‌ی آنها برآورد شده است.

#apod

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180612.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«توفان سهمگین در سیاره سرخ»
------------------------------

در روز جمعه، ۱ ژوئن، مدارگرد شناسایی #بهرام آغاز شدن #توفان سهمگینی از گرد و غبار را در سیاره‌ی بهرام (مریخ) مشاهده کرد. این توفان داشت به نقطه‌ای که خودروی آپورچونیتی (فرصت) در آنست نزدیک می‌شد و از همین رو دانشمندان روند آماده‌سازی را آغاز کردند.

این توفان تنها در چند روز بسیار گسترده شد و اکنون پهنه‌ای بیش از ۱۸ میلیون کیلومتر مربع (پهنایی بیش از آمریکای شمالی) را در بر گرفته، از جمله دره‌ی پرسورنس (Perseverance) که جایگاه کنونی خودروی آپورچونیتی‌ است. از آن مهم‌تر، این توفان خروشان در چند روز گذشته هوای دره را تیره و تار کرده و مانند یک مه‌ بی‌اندازه سنگین، جلوی نور خورشید را گرفته. اپورچونیتی برای دریافت انرژی و پر کردن باتری‌هایش نیاز به نور خورشید دارد.

توان آپورچونیتی تا روز چهارشنبه، ۶ ژوئن افت شدی پیدا کرد به گونه‌ای که خودرو ناچار شد فعالیت‌هایش را به کمترین اندازه برساند.

این نخستین بار نیست که شرایط آب و هوایی آپورچونیتی را با دشواری روبرو می‌کند. در سال ۲۰۰۷ توفانی بسیار سهمگین‌تر سیاره را در بر گرفت که باعث شد این خودرو تا دو هفته در کمینه‌ی فعالیت قرار بگیرد، حتی چند روز ناچار شد برای حفظ انرژی، هیچ تماسی با زمین نداشته باشد.

****************************
* توضیح تصویر:
این نقشه‌ی سرتاسری سطح بهرام از پیوند عکس‌های مدارگرد شناسایی بهرام ناسا (ام‌آراو) در روز ۶ ژوئن ۲۰۱۸ درست شده و تاثیر این توفان رو به گسترش را نشان می‌دهد که در برخی جاها دید فضاپیما را تار کرده. نقطه‌ی آبی در میانه‌ی چارچوب جایگاه تقریبی خودروی اپورچونیتی (فرصت) را نشان می‌دهد.

https://goo.gl/iBM4iZ
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/MarsStorm.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

این عکس را خودروی #کنجکاوی ناسا در روز ۲ ژوئن ۲۰۱۸ گرفته و گرد و خاک هوای بهرام را به خوبی نشان می‌دهد

@onestar_in_sevenskies

«رنگین‌کمان ابری شگفت‌انگیز در آسمان»
---------------------------------------------

چیزی که در این تصویر می‌بینید گونه‌ای #رنگین‌کمان است، ولی رنگین‌کمانی که باران در پدید آوردنش نقشی نداشته. در حقیقت این یک "ابرکمان" (کمان ابری) سرخ است.

این کمان شگفت‌انگیز به هنگام غروب یکی از روزهای ماه گذشته در آسمان ساحل ریهوباث در دلاویر آمریکا دیده شد.

عکاس این تصویر همین که از کمیاب بودن این پدیده آگاه شد با تنها دوربینی که در دسترس بود -یک گوشی موبایل- این عکس را از آن گرفت.

ابرها از ریزقطره‌های آب تشکیل شده‌اند و در یک ابرکمان، گروهی از این ریزقطره‌ها نور خورشید (یا ماه) را در سمت مخالف آسمان بازمی‌تابانند. پدیده‌های دیگری مانند مه‌کمان‌ها و شکوه‌های هواپیماها هم از همین گونه‌اند.

اینجا رنگ سرخ دستاورد ذرات هوا است که نور آبی را بیشتر می‌پراکنند- همان پددیده‌ای که همزمان، بیشترِ آسمان را به رنگ آبی در می‌آورد.

اگر دقت کنید، یک کمان افزوده یا فرشمار (اضافی) را هم درست درون بیرونی‌ترین کمان می‌بینید؛ این کمان در اثر پراش کوانتومی پدید آمده است.

#apod
https://goo.gl/ffB4qE
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180613.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

از چپ به راست، خورشید از چشم خودروی آپورچونیتی ناسا در ۶ روز پیاپی از ماه ژوئن ۲۰۱۸. این ۶ تصویر تاثیر توفان بزرگ گرد و خاک بهرام را بر دید این کاوشگر نشان می‌دهند.

@onestar_in_sevenskies

«کشف سه "سیاره" نوزاد پیرامون یک "ستاره" نوزاد»
--------------------------------------------------
https://goo.gl/56HhPW
* در دو پژوهش تازه، سه سیاره‌ی نوزادِ رو به رشد پیرامون یک ستاره‌ی جوان و نه چندان دوردست یافته شد. این ستاره‌ی ۴ میلیون ساله اچ‌دی ۱۶۳۲۹۶ نام دارد و با فاصله‌ی حدود ۳۳۰ سال نوری از زمین در راستای صورت فلکی کمان دیده می‌شود.

رصدهای پیشینِ آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در شیلی، یک "قرص پیش‌سیاره‌ای" از گاز و غبار را پیرامون ستاره‌ی اچ‌دی ۱۶۳۲۹۶ نشان داده بود. در این قرص دو شکاف تیره دیده می‌شد که به باور دانشمندان، توسط فراسیاره‌‌های (سیاره‌های فراخورشیدی) نوزاد پدید آمده‌اند.

در این دو پژوهش تازه، شواهدی نیرومند برای وجود این دو فراسیاره‌ی پنداشتی، و همچنین برای یک فراسیاره‌ی سوم به دست آمده. هر سه فراسیاره غول‌های گازی مشتری‌سان هستند و با فاصله‌های ۸۰ یکای نجومی، ۱۴۰ یکای نجومی، و ۲۶۰ یکای نجومی به گرد ستاره می‌چرخند. هر یکای نجومی (AU) هم‌ارز فاصله‌ی زمین تا خورشید، ۱۵۰ میلیون کیلومتر است.

هر دو گروه پژوهشی از داده‌های آلما بهره جستند. ولی به جای این که شکاف‌های تیره در قرص را بررسی کنند، راهکاری دیگر را در پیش گرفتند: بررسی حرکت گاز مونوکسید کربن (CO). حرکت منوکسید کربن و دیگر گازها در قرص‌های پیش‌سیاره‌ای معمولا نظمی دارد که آن را می‌توان پیش‌بینی کرد- مگر این که با مانعی گرانشی روبرو شود.

کریستوفر پینته از دانشگاه مانش استرالیا و نویسنده‌ی اصلی یکی از دو پژوهش می‌گوید: «برای پدید آوردن یک آشفتگی منطقه‌ای در این حرکت منظم، به جرمی به نسبت بزرگ، مانند یک سیاره نیاز داریم. ما در این روش تازه‌ از همین اصل برای شناخت چگونگی پیدایش سامانه‌های سیاره‌ای کمک می‌گیریم.»

گروه پینته دورترین سیاره در سامانه‌ی اچ‌دی ۱۶۳۲۹۶ را شناسایی کرد. گروه دیگر که رهبری آن را ریچارد تیگ از دانشگاه میشیگان بر عهده داشت نیز با بهره از روش‌هایی مشابه، دو سیاره‌ی دیگر را یافت.

روش مونوکسید کربنِ آلما به همراه مدل‌سازی رایانه‌ای به این پژوهشگران امکان داد تا جرم این فراسیاره‌های جوان را برآورد کنند. هر سه سیاره به نظر می‌رسد غول های گازی، با جرم‌هایی همسان با مشتری باشند.

اخترشناسان تا به امروز بیش از ۳۷۰۰ فراسیاره‌ی تاییدشده را یافته‌اند. برای پیدا کردن بیشتر آنها، از یکی از این دو روش بهره گرفته شده: "روش گذر" که در آن، با گذشتن یک سیاره از میان ما و ستاره‌اش، کاهشی اندک در نور ستاره از چشم ما رخ می‌دهد؛ و دیگری "روش سرعت شعاعی" که در آن، کشش گرانشی یک سیاره می‌تواند حرکت‌هایی کوچک در ستاره‌اش پدید بیاورد.

ولی هیچ یکی از این دو روش برای یافتن سیاره‌های نوزاد در قرص‌های پیش‌سیاره‌ای کارایی ندارد. بنابراین این دو پژوهش تازه می‌توانند راه‌های تازه‌ای بگشایند.

این سه سیاره نخستین فراسیاره‌های یافته شده توسط آلما هستند. تیگ می‌گوید: «این روش کاملا نوین می‌تواند برخی از جوان‌ترین سیاره‌های کهکشان را آشکار کند، همه به لطف عکس‌های پروضوح آلما.»

گزارش هر دو پژوهش روز ۱۳ ژوئن در نگارش برخط نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال لترز منتشر شدند: گروه پینته/گروه تیگ.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/HD163296.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

تصویر آلما از قرص پیش‌سیاره‌ای پیرامون ستاره‌ی اچ‌دی ۱۶۳۲۹۶
@onestar_in_sevenskies