«مشتری ماههای بزرگش را مدیون کیوان است»
—---------------------------------—
در آغاز تاریخ سامانهی خورشیدی، مشتری یک مسافر تنها بود. این سیاره به اندازهای بزرگ بود که شکافی گسترده در قرص پیرامون خورشید پدید آورده بود، شکافی خالی از هر گونه غبار و آواری که با آن بتواند ماههای بزرگی که امروزه دارد را درست کند. سپس سیارهی کیوان (زحل) پدید آمد و احتمالا او بود که سنگهایی را به درون مدار مشتری پرتاب کرد تا مشتری بعدها بتواند با آنها برای خودش ماه درست کند.
#مشتری اکنون ۶۹ ماه دارد ولی ۴ تا از بزرگترینِ آنها -آیو، اروپا، گانیمد، و کالیستو- به احتمال بسیار در همان روزگار جوانی سامانهی خورشیدی پدید آمدند نه این که مانند بیشتر ماههای کوچکش، آنها را از دیگر جاهای سامانهی خورشیدی ربوده باشد. این چهار ماه که به نام ماههای گالیلهای شناخته میشوند به احتمال بسیار از حلقهای از سنگ و غبار در لبهی بیرونی مدار مشتری درست شدند.
پس از آن که مشتری از دل قرصی از سنگ و سنگریزه و گاز که خورشید را در بر گرفته بود پدید آمد (همان قرصی که همهی سیارهها را ساخت)، با پیشروی در مدارش همهی مواد درون مدار را روبید (جاروب کرد) و مداری خالی برای خودش درست کرد. ولی گرانش خورشید میتوانسته آوارهایی را به درون مداری درست بیرون از دسترس این سیارهی غولپیکر کشانده باشد.
سنگاندازی
توما رونه از دانشگاه اکس-مارسی فرانسه و همکارانش شبیهسازیهایی برای روند پیدایش کیوان انجام دادند تا چگونگی تاثیر آن بر این ذخیرهی سنگی را بررسی کنند. آنان دریافتند که کیوان در روزگار کودکی میتوانسته مدارهای آن سنگها را به هم زده باشد. برخی از آنها هم میتوانستهاند وارد مداری به گرد مشتری شده و در آنجا با برخورد به هم ماههای گالیلهای را بسازند.
خود #کیوان احتمالا یا از سنگهایی که درست بیرون از مدار مشتری بودند درست شده بوده یا این که در جایی دورتر به دنیا آمده و بعدها در اثر کشش گرانشی خورشید به درون کوچیده است- در هر دو صورت شبیهسازیها نشان میدهند که او باعث جابجایی سنگهایی شد که سرانجام ماههای مشتری را ساختند.
احتمالا تا حدود ۱۰۰ هزار سال پس از پیدایش کیوان این سنگها به هم برخورد کرده و انباشته شدند و ماههای گالیلهای را ساختند. به گفتهی پژوهشگران همین فرآیند میتوانسته بعدها با پیدایش اورانوس و نپتون درست بیرون از مدار کیوان هم رخ داده و ماههای بزرگ کیوان -تیتان و یاپتوس- را ساخته باشد.
این میتواند آگاهیهایی دربارهی ماههای پیرامون سیارههای سامانههای دیگر، که با وجود سالها جستجو، هنوز هیچ یک به طور قطعی دیده نشده به ما بدهد. رونه میگوید: «این پژوهش میتواند به این معنا باشد که سیارههایی با ماههای پرشمار، مانند مشتری، ترجیحا -یا حتی تنها- در سامانههایی پدید میآیند که بیش از یک سیارهی بزرگ دارند.» این میتواند به ما کمک کند تا تصمیم بگیریم برای یافتن ماههای فراخورشیدی تلسکوپهایمان را رو به چه سامانه هایی بگیریم.
****
تصویر: آیو، ماه گالیلهای مشتری بر پسزمینهای از ابرهای این سیاره
https://goo.gl/GSXJ9g
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/solo-traveller.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------—
در آغاز تاریخ سامانهی خورشیدی، مشتری یک مسافر تنها بود. این سیاره به اندازهای بزرگ بود که شکافی گسترده در قرص پیرامون خورشید پدید آورده بود، شکافی خالی از هر گونه غبار و آواری که با آن بتواند ماههای بزرگی که امروزه دارد را درست کند. سپس سیارهی کیوان (زحل) پدید آمد و احتمالا او بود که سنگهایی را به درون مدار مشتری پرتاب کرد تا مشتری بعدها بتواند با آنها برای خودش ماه درست کند.
#مشتری اکنون ۶۹ ماه دارد ولی ۴ تا از بزرگترینِ آنها -آیو، اروپا، گانیمد، و کالیستو- به احتمال بسیار در همان روزگار جوانی سامانهی خورشیدی پدید آمدند نه این که مانند بیشتر ماههای کوچکش، آنها را از دیگر جاهای سامانهی خورشیدی ربوده باشد. این چهار ماه که به نام ماههای گالیلهای شناخته میشوند به احتمال بسیار از حلقهای از سنگ و غبار در لبهی بیرونی مدار مشتری درست شدند.
پس از آن که مشتری از دل قرصی از سنگ و سنگریزه و گاز که خورشید را در بر گرفته بود پدید آمد (همان قرصی که همهی سیارهها را ساخت)، با پیشروی در مدارش همهی مواد درون مدار را روبید (جاروب کرد) و مداری خالی برای خودش درست کرد. ولی گرانش خورشید میتوانسته آوارهایی را به درون مداری درست بیرون از دسترس این سیارهی غولپیکر کشانده باشد.
سنگاندازی
توما رونه از دانشگاه اکس-مارسی فرانسه و همکارانش شبیهسازیهایی برای روند پیدایش کیوان انجام دادند تا چگونگی تاثیر آن بر این ذخیرهی سنگی را بررسی کنند. آنان دریافتند که کیوان در روزگار کودکی میتوانسته مدارهای آن سنگها را به هم زده باشد. برخی از آنها هم میتوانستهاند وارد مداری به گرد مشتری شده و در آنجا با برخورد به هم ماههای گالیلهای را بسازند.
خود #کیوان احتمالا یا از سنگهایی که درست بیرون از مدار مشتری بودند درست شده بوده یا این که در جایی دورتر به دنیا آمده و بعدها در اثر کشش گرانشی خورشید به درون کوچیده است- در هر دو صورت شبیهسازیها نشان میدهند که او باعث جابجایی سنگهایی شد که سرانجام ماههای مشتری را ساختند.
احتمالا تا حدود ۱۰۰ هزار سال پس از پیدایش کیوان این سنگها به هم برخورد کرده و انباشته شدند و ماههای گالیلهای را ساختند. به گفتهی پژوهشگران همین فرآیند میتوانسته بعدها با پیدایش اورانوس و نپتون درست بیرون از مدار کیوان هم رخ داده و ماههای بزرگ کیوان -تیتان و یاپتوس- را ساخته باشد.
این میتواند آگاهیهایی دربارهی ماههای پیرامون سیارههای سامانههای دیگر، که با وجود سالها جستجو، هنوز هیچ یک به طور قطعی دیده نشده به ما بدهد. رونه میگوید: «این پژوهش میتواند به این معنا باشد که سیارههایی با ماههای پرشمار، مانند مشتری، ترجیحا -یا حتی تنها- در سامانههایی پدید میآیند که بیش از یک سیارهی بزرگ دارند.» این میتواند به ما کمک کند تا تصمیم بگیریم برای یافتن ماههای فراخورشیدی تلسکوپهایمان را رو به چه سامانه هایی بگیریم.
****
تصویر: آیو، ماه گالیلهای مشتری بر پسزمینهای از ابرهای این سیاره
https://goo.gl/GSXJ9g
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/solo-traveller.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«خوشهای غولپیکر از کهکشانها»
—------------------------------
در این تصویر خیرهکنندهی تلسکوپ فضایی هابل یک #خوشه_کهکشانی غولپیکر به نام PSZ2 G138.61-10.84 را میبینیم که حدود شش میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد.
پراکندگی کهکشانها در فضا کترهای و بینظم نیست بلکه در گروهها، خوشهها و ابرخوشههایی دستهبندی شدهاند. یک ابرخوشهی کهکشانی میتواند بیش از صدها میلیون سال نوری گستردگی داشته و میلیاردها کهکشان را در خود جای داده باشد. برای نمونه، کهکشان راه شیری خودمان عضو گروه محلی کهکشانهاست و این گروه هم به نوبهی خود عضو ابرخوشهی غولپیکر لانیاکیا است.
ما به لطف هابل توانستهایم ابرخوشههای کهکشانی هیولاپیکری مانند "دیوار بزرگ زانوزده-تاج شمالی" را بررسی کنیم، ابرخوشهای از کهکشانها که میلیونها کهکشان را در بر دارد و گستردگیاش به ۱۰ میلیارد سال نوری میرسد. این ابرخوشه بزرگترین ساختار شناخته شده در جهان هستی تا به امروز است.
#تلسکوپ_فضایی_هابل هابل این عکس را به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته (ACS) و دوربین میدانگستردهی شماره ۳ی خود (WFC3) و به عنوان بخشی از یک برنامهی رصدی گسترده به نام RELICS گرفته. در این برنامه از ۴۱ خوشهی بزرگ کهکشانی تصویربرداری شده تا با بهره از آنها به عنوان عدسیهای گرانشی، به جستجوی کهکشانهای درخشان دوردست بپردازند. این کهکشانها سپس به کمک تلسکوپهای کنونی و همچنین در آینده با تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) با جزییات بیشتری بررسی خواهند شد.
https://goo.gl/AWypcj
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/potw1816a.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------
در این تصویر خیرهکنندهی تلسکوپ فضایی هابل یک #خوشه_کهکشانی غولپیکر به نام PSZ2 G138.61-10.84 را میبینیم که حدود شش میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد.
پراکندگی کهکشانها در فضا کترهای و بینظم نیست بلکه در گروهها، خوشهها و ابرخوشههایی دستهبندی شدهاند. یک ابرخوشهی کهکشانی میتواند بیش از صدها میلیون سال نوری گستردگی داشته و میلیاردها کهکشان را در خود جای داده باشد. برای نمونه، کهکشان راه شیری خودمان عضو گروه محلی کهکشانهاست و این گروه هم به نوبهی خود عضو ابرخوشهی غولپیکر لانیاکیا است.
ما به لطف هابل توانستهایم ابرخوشههای کهکشانی هیولاپیکری مانند "دیوار بزرگ زانوزده-تاج شمالی" را بررسی کنیم، ابرخوشهای از کهکشانها که میلیونها کهکشان را در بر دارد و گستردگیاش به ۱۰ میلیارد سال نوری میرسد. این ابرخوشه بزرگترین ساختار شناخته شده در جهان هستی تا به امروز است.
#تلسکوپ_فضایی_هابل هابل این عکس را به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته (ACS) و دوربین میدانگستردهی شماره ۳ی خود (WFC3) و به عنوان بخشی از یک برنامهی رصدی گسترده به نام RELICS گرفته. در این برنامه از ۴۱ خوشهی بزرگ کهکشانی تصویربرداری شده تا با بهره از آنها به عنوان عدسیهای گرانشی، به جستجوی کهکشانهای درخشان دوردست بپردازند. این کهکشانها سپس به کمک تلسکوپهای کنونی و همچنین در آینده با تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) با جزییات بیشتری بررسی خواهند شد.
https://goo.gl/AWypcj
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/potw1816a.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کمان کهکشان بر فراز درختان خشکیده»
—------------------------------------
در اینجا چشماندازی از زمین را میبینیم، تنها سیارهی دارای درختی که تاکنون شناختهایم.
ولی درختانی که اینجا، در ددفلی (Deadvlei) میبینیم بیش از ۵۰۰ سال است که مردهاند. این کویر در پارک نامیب-نوکلوفت کشور نامیبیا جای دارد و این درختان زمانی روییدند که یک رود در آن منطقه در اثر باران سرریز (طغیان) کرد، ولی پس از آن که تلماسهها (تپههای شن) مسیر رود را تغییر دادند این درختان هم خشکیدند.
در این تصویرِ همنهاده که بازمانبندی خوب در ماه گذشته گرفته شده نوار کهکشان راه شیری را هم بالا و در دوردست چشمانداز میبینیم که بر فراز تنههای خشکیدهی این درختان کمانی ساخته است. خاک رسی سفید روی زمین به نظر میرسد از بازتاب نور ستارگان روشن شده.
در سمت چپ، نوار سهگوش #نور_برجگاهی (منطقهالبروجی) را که از افق به بالا برخاسته میبینیم. این روشنایی از بازتاب نور خورشید توسط غبارهایی که در بخش درونی سامانهی خورشیدی به گرد خورشید میچرخند پدید میآید.
اگر چشم تیزبینی داشته باشید میتوانید چیزی را در سمت راست، درست روی تلماسههای بزرگ زمینی ببینید- ابر ماژلانی بزرگ، یکی از ماهوارههای کهکشان خودمان. ابر ماژلانی کوچک هم در این تصویر هست، ولی به سختی میشود پیدایش کرد.
#apod
https://goo.gl/eEDyDr
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180418.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------
در اینجا چشماندازی از زمین را میبینیم، تنها سیارهی دارای درختی که تاکنون شناختهایم.
ولی درختانی که اینجا، در ددفلی (Deadvlei) میبینیم بیش از ۵۰۰ سال است که مردهاند. این کویر در پارک نامیب-نوکلوفت کشور نامیبیا جای دارد و این درختان زمانی روییدند که یک رود در آن منطقه در اثر باران سرریز (طغیان) کرد، ولی پس از آن که تلماسهها (تپههای شن) مسیر رود را تغییر دادند این درختان هم خشکیدند.
در این تصویرِ همنهاده که بازمانبندی خوب در ماه گذشته گرفته شده نوار کهکشان راه شیری را هم بالا و در دوردست چشمانداز میبینیم که بر فراز تنههای خشکیدهی این درختان کمانی ساخته است. خاک رسی سفید روی زمین به نظر میرسد از بازتاب نور ستارگان روشن شده.
در سمت چپ، نوار سهگوش #نور_برجگاهی (منطقهالبروجی) را که از افق به بالا برخاسته میبینیم. این روشنایی از بازتاب نور خورشید توسط غبارهایی که در بخش درونی سامانهی خورشیدی به گرد خورشید میچرخند پدید میآید.
اگر چشم تیزبینی داشته باشید میتوانید چیزی را در سمت راست، درست روی تلماسههای بزرگ زمینی ببینید- ابر ماژلانی بزرگ، یکی از ماهوارههای کهکشان خودمان. ابر ماژلانی کوچک هم در این تصویر هست، ولی به سختی میشود پیدایش کرد.
#apod
https://goo.gl/eEDyDr
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180418.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«الماسهای آسمانی یادگار سیارههای مُردهاند»
—---------------------------------------
* الماسهایی که در برخی از شهابسنگها یافته شده یادگار سیارهای به اندازهی تیر یا بهرامند که دیرزمانیست نابود شده، و بنابراین میتوانند نخستین بازماندههای شناخته شده از این دنیاهای از دست رفته باشند.
دانشمندان یک اوریلیت (ureilite)، گونهای از شهابسنگهایی که سرشار از کربنند و حتی گاهی دربردارندهی الماس نیز هستند را بررسی کردند. به گفتهی فرهنگ نبیئی، نویسندهی اصلی این پژوهش و دانشمند ایرانی بنیاد فناوری فدرال سوییس در لوزان، تاکنون بیش از ۴۸۰ اوریلیت یافته شده.
🔹الماسهای شهابی
این پژوهشگران به طور ویژه اوریلیتی به نام "المحطه سته" (Almahata Sitta، ایستگاه شش) را بررسی کردند که سال ۲۰۰۸ در بیابان نوبهی سودان بر زمین افتاد. اندازهی الماسهای درون این #شهابسنگ چند ده تا چند صد میکرون بود (میانگین قطر موی انسان حدود ۱۰۰ میکرون است).
در گذشته یکی از توضیحهای احتمالی برای الماسهای درون اوریلیتها برخوردهای پرانرژی، مانند برخوردهای میان سیارکها بود. فشار چنین برخوردهایی میتواند گرافیت -گونهای از کربن که برای مغز مدادها به کار میرود- را به جواهرات تبدیل کند. ولی بزرگی برخی از الماسهای یافته شده در اوریلیتها نشانگر اینست که فشاری بیش از فشار یک برخورد کیهانی برای ساخته شدنشان نیاز بوده.
اکنون نبیئی و همکارانش با گذراندن باریکههای الکترون، ذرات بلوری ساخته شده از آهن و گوگرد را در الماسهای درون اوریلیت المحطه سته شناسایی کردند. این ذرات که به عنوان "آخال" شناخته میشوند تنها در الماسهایی یافته شدهاند که زیر فشارهای پایدارِ بیشتر از ۲۰ گیگاپاسکال پدید آمدهاند. وجود این آخالها نشان میدهد که این الماسها زیر فشار خردکنندهای که در دل سیارهها یافته میشود ساخته شدهاند.
نبیئی میگوید: «ما هرگز انتظار دیدن این آخالها را نداشتیم.»
🔹سیارهای که مدتها از مرگش گذشته
به گفتهی این پژوهشگران، این اوریلیتها در دل یک پیشسیاره با اندازهای میان تیر و بهرام (مریخ) ساخته شدهاند، جرمی که در حدود ۱۰ میلیون سال نخستِ تاریخ سامانهی خورشیدی دهها نمونه از آن وجود داشته. این جنینهای سیارهای بلوکهای ساختمانی سیارههای سنگیای که امروزه در بخش درونی سامانهی خورشیدی میبینیم بودهاند. اوریلیتها میتوانند واپسین بازماندههای این اجرام کیهانی که دیرزمانیست نابود شدهاند، و نخستین یادگارهای شناخته شده شدهی پیشسیارههای گمشده باشند.
نبیئی میگوید: «برای من جالب است که آخالهایی به اندازهی تنها چند ده نانومتر (چند میلیاردم متر) میتوانند چیزهایی دربارهی پیشسیارههایی به قطر حدود ۶۰۰۰ کیلومتر به ما بگویند.»
به گفتهی نبیئی، اوریلیتهای دیگر را هم میتوان برای جستجوی آخال در الماسهایشان بررسی کرد و آگاهیهای بیشتری دربارهی دنیاهای نابودشدهای که از آنها آمدهاند به دست آورد. این دانشمندان گزارش پژوهش خود را روز ۱۷ آوریل در نگارش برخطِ نشریهی نیچر کامیونیکیشنز منتشر کردند.
***********
توضیح تصویر:
🔴تصویر رنگیشدهی برشی از الماس درون شهابسنگ المحطه سته زیر تلسکوپ الکرونی. الماس به رنگ آبی و آخالها به رنگ زرد نشان داده شدهاند، به همراه یک منطقهی گرافیتی
https://goo.gl/1mitiZ
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/AlmahatSitta.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------
* الماسهایی که در برخی از شهابسنگها یافته شده یادگار سیارهای به اندازهی تیر یا بهرامند که دیرزمانیست نابود شده، و بنابراین میتوانند نخستین بازماندههای شناخته شده از این دنیاهای از دست رفته باشند.
دانشمندان یک اوریلیت (ureilite)، گونهای از شهابسنگهایی که سرشار از کربنند و حتی گاهی دربردارندهی الماس نیز هستند را بررسی کردند. به گفتهی فرهنگ نبیئی، نویسندهی اصلی این پژوهش و دانشمند ایرانی بنیاد فناوری فدرال سوییس در لوزان، تاکنون بیش از ۴۸۰ اوریلیت یافته شده.
🔹الماسهای شهابی
این پژوهشگران به طور ویژه اوریلیتی به نام "المحطه سته" (Almahata Sitta، ایستگاه شش) را بررسی کردند که سال ۲۰۰۸ در بیابان نوبهی سودان بر زمین افتاد. اندازهی الماسهای درون این #شهابسنگ چند ده تا چند صد میکرون بود (میانگین قطر موی انسان حدود ۱۰۰ میکرون است).
در گذشته یکی از توضیحهای احتمالی برای الماسهای درون اوریلیتها برخوردهای پرانرژی، مانند برخوردهای میان سیارکها بود. فشار چنین برخوردهایی میتواند گرافیت -گونهای از کربن که برای مغز مدادها به کار میرود- را به جواهرات تبدیل کند. ولی بزرگی برخی از الماسهای یافته شده در اوریلیتها نشانگر اینست که فشاری بیش از فشار یک برخورد کیهانی برای ساخته شدنشان نیاز بوده.
اکنون نبیئی و همکارانش با گذراندن باریکههای الکترون، ذرات بلوری ساخته شده از آهن و گوگرد را در الماسهای درون اوریلیت المحطه سته شناسایی کردند. این ذرات که به عنوان "آخال" شناخته میشوند تنها در الماسهایی یافته شدهاند که زیر فشارهای پایدارِ بیشتر از ۲۰ گیگاپاسکال پدید آمدهاند. وجود این آخالها نشان میدهد که این الماسها زیر فشار خردکنندهای که در دل سیارهها یافته میشود ساخته شدهاند.
نبیئی میگوید: «ما هرگز انتظار دیدن این آخالها را نداشتیم.»
🔹سیارهای که مدتها از مرگش گذشته
به گفتهی این پژوهشگران، این اوریلیتها در دل یک پیشسیاره با اندازهای میان تیر و بهرام (مریخ) ساخته شدهاند، جرمی که در حدود ۱۰ میلیون سال نخستِ تاریخ سامانهی خورشیدی دهها نمونه از آن وجود داشته. این جنینهای سیارهای بلوکهای ساختمانی سیارههای سنگیای که امروزه در بخش درونی سامانهی خورشیدی میبینیم بودهاند. اوریلیتها میتوانند واپسین بازماندههای این اجرام کیهانی که دیرزمانیست نابود شدهاند، و نخستین یادگارهای شناخته شده شدهی پیشسیارههای گمشده باشند.
نبیئی میگوید: «برای من جالب است که آخالهایی به اندازهی تنها چند ده نانومتر (چند میلیاردم متر) میتوانند چیزهایی دربارهی پیشسیارههایی به قطر حدود ۶۰۰۰ کیلومتر به ما بگویند.»
به گفتهی نبیئی، اوریلیتهای دیگر را هم میتوان برای جستجوی آخال در الماسهایشان بررسی کرد و آگاهیهای بیشتری دربارهی دنیاهای نابودشدهای که از آنها آمدهاند به دست آورد. این دانشمندان گزارش پژوهش خود را روز ۱۷ آوریل در نگارش برخطِ نشریهی نیچر کامیونیکیشنز منتشر کردند.
***********
توضیح تصویر:
🔴تصویر رنگیشدهی برشی از الماس درون شهابسنگ المحطه سته زیر تلسکوپ الکرونی. الماس به رنگ آبی و آخالها به رنگ زرد نشان داده شدهاند، به همراه یک منطقهی گرافیتی
https://goo.gl/1mitiZ
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/AlmahatSitta.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«حباب ظریف ولی غولپیکر کیهانی»
—------------------------------—
https://goo.gl/R7xXSR
این جلوهی شبحگونِ میانستارهای که از بادهای یک ستارهی سنگین پف کرده و "باد" شده، به گونهای شگفتانگیز نمایی آشنا دارد. این جرم با عنوان انجیسی ۷۶۳۵ فهرستبندی شده و به نام سادهی سحابی حباب نیز شناخته میشود.
این حباب با قطر ۷ سال نوری بر خلاف ظاهر لطیف و ظریفش، نشانگر فرآیندها و فعالیتهای شدید و خشنیست که هم اکنون نیز در آن جریان دارند.
بالا و سمت راست مرکز حباب، یک ستارهی داغ از ردهی O جای دارد که صدها هزار بار درخشانتر و تقریبا ۴۵ بار پرجرمتر از خورشید ما است. بادهای شدید و پرتوهای پرانرژی که از این ستاره میوزند به باد شدن و پف کردن این ساختار گازِ برافروخته انجامیده؛ گازهای برافروختهای که در کنار مواد چگالترِ موجود در ابر مولکولی پیرامون سحابی قرار دارد.
سحابی فریبندهی حباب حدود ۷۱۰۰ سال نوری از زمین دور است و در صورت فلکی خودسِتا و مغرور خداوند اورنگ (کاسیوپیا، ذاتالکرسی) جای دارد.
این نمای فریبنده و باکیفیت از این بادکنک کیهانی از پیوند دادههای سال ۲۰۱۶ تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده که برای نمایاندن گسیلشهای شدید باندباریک در آن بازپردازش شدند و نمایی با رنگ تقریبا واقعی را از آن نشان میدهد.
[دادههای اصلی در سال ۲۰۱۶ هابل را اینجا دیدید: * یک حباب رنگارنگ برای ۲۶ سالگی تلسکوپ هابل (https://goo.gl/5Azb3V)]
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180419.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------—
https://goo.gl/R7xXSR
این جلوهی شبحگونِ میانستارهای که از بادهای یک ستارهی سنگین پف کرده و "باد" شده، به گونهای شگفتانگیز نمایی آشنا دارد. این جرم با عنوان انجیسی ۷۶۳۵ فهرستبندی شده و به نام سادهی سحابی حباب نیز شناخته میشود.
این حباب با قطر ۷ سال نوری بر خلاف ظاهر لطیف و ظریفش، نشانگر فرآیندها و فعالیتهای شدید و خشنیست که هم اکنون نیز در آن جریان دارند.
بالا و سمت راست مرکز حباب، یک ستارهی داغ از ردهی O جای دارد که صدها هزار بار درخشانتر و تقریبا ۴۵ بار پرجرمتر از خورشید ما است. بادهای شدید و پرتوهای پرانرژی که از این ستاره میوزند به باد شدن و پف کردن این ساختار گازِ برافروخته انجامیده؛ گازهای برافروختهای که در کنار مواد چگالترِ موجود در ابر مولکولی پیرامون سحابی قرار دارد.
سحابی فریبندهی حباب حدود ۷۱۰۰ سال نوری از زمین دور است و در صورت فلکی خودسِتا و مغرور خداوند اورنگ (کاسیوپیا، ذاتالکرسی) جای دارد.
این نمای فریبنده و باکیفیت از این بادکنک کیهانی از پیوند دادههای سال ۲۰۱۶ تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده که برای نمایاندن گسیلشهای شدید باندباریک در آن بازپردازش شدند و نمایی با رنگ تقریبا واقعی را از آن نشان میدهد.
[دادههای اصلی در سال ۲۰۱۶ هابل را اینجا دیدید: * یک حباب رنگارنگ برای ۲۶ سالگی تلسکوپ هابل (https://goo.gl/5Azb3V)]
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180419.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
این پرجزییاتترین نقشهایست که تاکنون از سیگنالهای مغناطیسی کوچکی که توسط سنگکرهی (لیتوسفر) زمین تولید میشود پدید آمده.
توضیحش را اینجا بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3750
توضیحش را اینجا بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3750
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
این پرجزییاتترین نقشهایست که تاکنون از سیگنالهای مغناطیسی کوچکی که توسط سنگکرهی (لیتوسفر) زمین تولید میشود پدید آمده. توضیحش را اینجا بخوانید: https://t.me/onestar_in_sevenskies/3750
«نقشه مغناطیسی پوسته زمین»
—------------------------—
این پرجزییاتترین نقشهایست که تاکنون از سیگنالهای مغناطیسی کوچکی که توسط سنگکرهی (لیتوسفر) زمین تولید میشود پدید آمده. این نقشه که برای آگاهی بیشتر دربارهی تاریخ زمینشناختی سیارهمان کاربرد دارد دستاورد سنجشهای چهارسالهی ماهوارههای سهگانهی اروپایی سوارم (Swarm)، دادههای تاریخی ماهوارهی آلمانی چمپ (CHAMP) و مشاهدات کشتیها و هواپیماهاست.
اروان تبو از دانشگاه نانت فرانسه میگوید: «این پروضوحترین مدلیست که تاکنون برای میدان مغناطیسی سنگکرهای پدید آمده.»«با مقیاس ۲۵۰ کیلومتریِ این مدل میتوانیم ساختارهای درون پوسته را به گونهای که تاکنون هرگز ندیده بودیم بیینیم. و در بخشهایی از پوسته وضوح ما از این هم فراتر میرود، از جمله زیر استرالیا که عکسهای هوایی وضوح آن را به ۵۰ کیلومتر رساندهاند.»«به کار بردنِ دادههای ماهوارهای و نزدیک-سطحی با هم، شناخت تازهای از پوستهی زیر پایمان به ما میدهد و ارزش علمی بسیار بالایی هم خواهد داشت.»
بیشتر #میدان_مغناطیسی زمین در ژرفای آن، در هستهی بیرونیاش و توسط اقیانوسی از آهن اَبَرداغ مایع چرخان تولید میشود، ولی زمین چشمههای مغناطیسی بسیار ضعیفتری هم دارد. ناوگان ماهوارههای سوارم برای یافتههای بیشتر دربارهی همین سیگنالهای کوچک و کمپیدا، از جمله سیگنالهایی که از سنگکرهی زمین میآید به کار میروند.
درصد کوچکی از میدان مغناطیسی از سنگهای مغناطییده در بخش بالایی سنگکره که پوستهی جامد زمین و گوشتهی بالایی هم بخشی از آنست میآید. این میدان مغناطیسیِ سنگکرهای بسیار ضعیف است و از همین رو از فضا به خوبی ردیابی نمیشود. در روزگاران گذشته، به هنگام شکلگیری پوستههای اقیانوسیِ تازه در اثر فعالیتهای آتشفشانی، کانیهای آهنداری که در تفتالها (ماگماها) بالا میآمدند رو به شمال مغناطیسیِ همان دوران تراز شده و با سرد و سفت شدن تفتال، در همان راستا ثابت میماندند.
از آنجایی که قطبهای زمین در گذر زمان پیوسته جابجا میشدند، تفتالِ سفت شده هم به دلیل بالا آمدن گوشته در پشتههای میاناقیانوسی "نوارهایی" مغناطیسی در بستر دریاها پدید آوردند که یک بایگانی برای تاریخ مغناطیسی زمین را در اختیار ما گذاشته است.
این مُهرهای مغناطیسی در بستر دریاها و اقیانوسها میتوانند به عنوان گونهای ماشین زمان به کار روند و به دانشمندان امکان دهند دگرگونیهای گذشتهی میدان مغناطیسی زمین را بازسازی کرده و جابجایی صفحههای زمینساختی را از صدها میلیون سال پیش تا به امروز نمایان کنند.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/Magneticlithosphere.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------—
این پرجزییاتترین نقشهایست که تاکنون از سیگنالهای مغناطیسی کوچکی که توسط سنگکرهی (لیتوسفر) زمین تولید میشود پدید آمده. این نقشه که برای آگاهی بیشتر دربارهی تاریخ زمینشناختی سیارهمان کاربرد دارد دستاورد سنجشهای چهارسالهی ماهوارههای سهگانهی اروپایی سوارم (Swarm)، دادههای تاریخی ماهوارهی آلمانی چمپ (CHAMP) و مشاهدات کشتیها و هواپیماهاست.
اروان تبو از دانشگاه نانت فرانسه میگوید: «این پروضوحترین مدلیست که تاکنون برای میدان مغناطیسی سنگکرهای پدید آمده.»«با مقیاس ۲۵۰ کیلومتریِ این مدل میتوانیم ساختارهای درون پوسته را به گونهای که تاکنون هرگز ندیده بودیم بیینیم. و در بخشهایی از پوسته وضوح ما از این هم فراتر میرود، از جمله زیر استرالیا که عکسهای هوایی وضوح آن را به ۵۰ کیلومتر رساندهاند.»«به کار بردنِ دادههای ماهوارهای و نزدیک-سطحی با هم، شناخت تازهای از پوستهی زیر پایمان به ما میدهد و ارزش علمی بسیار بالایی هم خواهد داشت.»
بیشتر #میدان_مغناطیسی زمین در ژرفای آن، در هستهی بیرونیاش و توسط اقیانوسی از آهن اَبَرداغ مایع چرخان تولید میشود، ولی زمین چشمههای مغناطیسی بسیار ضعیفتری هم دارد. ناوگان ماهوارههای سوارم برای یافتههای بیشتر دربارهی همین سیگنالهای کوچک و کمپیدا، از جمله سیگنالهایی که از سنگکرهی زمین میآید به کار میروند.
درصد کوچکی از میدان مغناطیسی از سنگهای مغناطییده در بخش بالایی سنگکره که پوستهی جامد زمین و گوشتهی بالایی هم بخشی از آنست میآید. این میدان مغناطیسیِ سنگکرهای بسیار ضعیف است و از همین رو از فضا به خوبی ردیابی نمیشود. در روزگاران گذشته، به هنگام شکلگیری پوستههای اقیانوسیِ تازه در اثر فعالیتهای آتشفشانی، کانیهای آهنداری که در تفتالها (ماگماها) بالا میآمدند رو به شمال مغناطیسیِ همان دوران تراز شده و با سرد و سفت شدن تفتال، در همان راستا ثابت میماندند.
از آنجایی که قطبهای زمین در گذر زمان پیوسته جابجا میشدند، تفتالِ سفت شده هم به دلیل بالا آمدن گوشته در پشتههای میاناقیانوسی "نوارهایی" مغناطیسی در بستر دریاها پدید آوردند که یک بایگانی برای تاریخ مغناطیسی زمین را در اختیار ما گذاشته است.
این مُهرهای مغناطیسی در بستر دریاها و اقیانوسها میتوانند به عنوان گونهای ماشین زمان به کار روند و به دانشمندان امکان دهند دگرگونیهای گذشتهی میدان مغناطیسی زمین را بازسازی کرده و جابجایی صفحههای زمینساختی را از صدها میلیون سال پیش تا به امروز نمایان کنند.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/Magneticlithosphere.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«همه سیارههای منظومه خورشیدی را می توان بین زمین و ماه جای داد»
—----------------------------------------------------------------
* میدانستید همهی سیارههای سامانهی خورشیدی را میشود در فاصلهی میانگین بین زمین و ماه جا داد به گونهای که این فضا را کامل پر کنند؟
این ادعای جالب که ما هم تاکنون آن را نشنیده بودیم، نخست با ارایهی تصویر بالا در تارنمای ردیت مطرح شد و از همین رو بر آن شدیم تا آن را از نظر ریاضی بسنجیم. برای این کار از دادههای درون Solar System Fact Sheets ناسا کمک گرفتیم که اندکی با دادههای پیوند ردیت تفاوت داشت ولی به اندازهی کافی به آن نزدیک بود تا سنجشی معتبر انجام شود.
قطر میانگین سیارهها به کیلومتر:
تیر (عطارد): ۴,۸۷۹
ناهید: ۱۲,۱۰۴
بهرام (مریخ): ۶,۷۷۱
مشتری: ۱۳۹,۸۲۲
کیوان (زحل): ۱۱۶,۴۶۴
اورانوس: ۵۰,۷۲۴
نپتون: ۴۹,۲۴۴
جمع کل: ۳۸۰,۰۰۸
میانگین فاصلهی زمین تا ماه برابر با ۳۸۴,۴۰۰ کیلومتر است، پس ۴,۳۹۲ کیلومتر زیاد میآید.
حالا با این فاصلهی افزوده چکار کنیم؟ روشن است که میتوانیم پلوتو با قطر حدود ۲,۳۰۰ کیلومتر را در آن جا دهیم [پلوتو یک سیارهی کوتوله است-م]. میماند ۲,۰۹۲ کیلومتر دیگر که آن را هم میشود با یک سیارهی کوتولهی دیگر پر کرد (البته نه اریس، زیرا قطرش حدود ۲,۳۹۷ کیلومتر است که بزرگتر از این جای خالیست).
https://goo.gl/B61sFp
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/11/blog-post_85.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------------------------------------------
* میدانستید همهی سیارههای سامانهی خورشیدی را میشود در فاصلهی میانگین بین زمین و ماه جا داد به گونهای که این فضا را کامل پر کنند؟
این ادعای جالب که ما هم تاکنون آن را نشنیده بودیم، نخست با ارایهی تصویر بالا در تارنمای ردیت مطرح شد و از همین رو بر آن شدیم تا آن را از نظر ریاضی بسنجیم. برای این کار از دادههای درون Solar System Fact Sheets ناسا کمک گرفتیم که اندکی با دادههای پیوند ردیت تفاوت داشت ولی به اندازهی کافی به آن نزدیک بود تا سنجشی معتبر انجام شود.
قطر میانگین سیارهها به کیلومتر:
تیر (عطارد): ۴,۸۷۹
ناهید: ۱۲,۱۰۴
بهرام (مریخ): ۶,۷۷۱
مشتری: ۱۳۹,۸۲۲
کیوان (زحل): ۱۱۶,۴۶۴
اورانوس: ۵۰,۷۲۴
نپتون: ۴۹,۲۴۴
جمع کل: ۳۸۰,۰۰۸
میانگین فاصلهی زمین تا ماه برابر با ۳۸۴,۴۰۰ کیلومتر است، پس ۴,۳۹۲ کیلومتر زیاد میآید.
حالا با این فاصلهی افزوده چکار کنیم؟ روشن است که میتوانیم پلوتو با قطر حدود ۲,۳۰۰ کیلومتر را در آن جا دهیم [پلوتو یک سیارهی کوتوله است-م]. میماند ۲,۰۹۲ کیلومتر دیگر که آن را هم میشود با یک سیارهی کوتولهی دیگر پر کرد (البته نه اریس، زیرا قطرش حدود ۲,۳۹۷ کیلومتر است که بزرگتر از این جای خالیست).
https://goo.gl/B61sFp
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/11/blog-post_85.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ماه در میان شتران ماده»
—----------------------
در روز ۱۸ آوریل (۲۹ فروردین)، ماه که در گام هلال فزاینده بود (شب به شب هلالش پهنتر میشد)، وارد بخشی از آسمان با پسزمینهای از ستارگان خوشهی نزدیک و هفتی-شکل قلائص (اشتران ماده) شد.
در این عکس که با عدسی تلهفوتو گرفته شده، گوی کامل ماه (هلال روشن از آفتاب آن و بخش شبش که از نور زمینتاب روشن شده) در میان ستارگان این خوشه که درخشانترینشان ستارهی دبران (پسرونده) است دیده میشود.
این عکس زیبا در حقیقت از پیوند دیجیتالی یک رشته نما با نوردهیهای متفاوت درست شده.
از میان این نوردهیها، کوتاهترین آنها که تنها ۱/۶۰ ثانیه زمان برده بود، هلال روشن ماه را با جزییاتی خوب ثبت کرده است.
نوردهیهای بلندتر که زمانشان تا ۱۵ ثانیه هم میرسید، ستارگان پسزمینه که کمنورتر از #هلال_ماه بودند، و همچنین تابش زمینتاب ماه را نمایان کردهاند.
#apod
https://goo.gl/HBNrGe
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180420.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------
در روز ۱۸ آوریل (۲۹ فروردین)، ماه که در گام هلال فزاینده بود (شب به شب هلالش پهنتر میشد)، وارد بخشی از آسمان با پسزمینهای از ستارگان خوشهی نزدیک و هفتی-شکل قلائص (اشتران ماده) شد.
در این عکس که با عدسی تلهفوتو گرفته شده، گوی کامل ماه (هلال روشن از آفتاب آن و بخش شبش که از نور زمینتاب روشن شده) در میان ستارگان این خوشه که درخشانترینشان ستارهی دبران (پسرونده) است دیده میشود.
این عکس زیبا در حقیقت از پیوند دیجیتالی یک رشته نما با نوردهیهای متفاوت درست شده.
از میان این نوردهیها، کوتاهترین آنها که تنها ۱/۶۰ ثانیه زمان برده بود، هلال روشن ماه را با جزییاتی خوب ثبت کرده است.
نوردهیهای بلندتر که زمانشان تا ۱۵ ثانیه هم میرسید، ستارگان پسزمینه که کمنورتر از #هلال_ماه بودند، و همچنین تابش زمینتاب ماه را نمایان کردهاند.
#apod
https://goo.gl/HBNrGe
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180420.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«ماه در میان شتران ماده» —---------------------- در روز ۱۸ آوریل (۲۹ فروردین)، ماه که در گام هلال فزاینده بود (شب به شب هلالش پهنتر میشد)، وارد بخشی از آسمان با پسزمینهای از ستارگان خوشهی نزدیک و هفتی-شکل قلائص (اشتران ماده) شد. در این عکس که با عدسی…
هلال ماه و سمت شبش که از تابش "زمینتاب" روشن شده بر پسزمینهای از ستارگان خوشهی ستارهای قلائص (اشتران ماده)
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«هابل تولدش را در دل مرداب جشن گرفت!»
—----------------------------------------
این دو عکس تازهی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا دو نمای متفاوت از قلب پرآشوب یک پرورشگاه بزرگ ستارهای، به نام سحابی مرداب (ام۸) را نشان میدهد. این عکسها که یکی در طیف دیدنی (مریی) و دیگری در طیف فروسرخ است، برای بزرگداشت ۲۸مین سال حضور هابل در فضا گرفته شدهاند.
تصویر رنگارنگ طیف دیدنی (مریی) در سمت چپ چشماندازی رویایی از پشتهها، کاواکها (حفرهها)، و کوههای گاز و غبار را نشان میدهد. این پیکرههای گاز و غبار توسط پرتوهای پرانرژی فرابنفش و بادهای توفندهای که از یک ستارهی جوان و هیولاپیکر سرچشمه گرفته تراشیده شده و پدید آمدهاند. این ستاره که در مرکز تصویر جای دارد با نام هرشل ۳۶، حدود ۲۰۰ هزار بار درخشانتر و ۳۲ بار پرجرمتر از خورشید ما است و دمایش هم به ۴۰ هزار درجهی کلوین میرسد.هرشل ۳۶ بسیار فعال است زیرا هنوز نخستین سالهای زندگیش را میگذراند- این ستاره با سن تنها ۱ میلیون سال، در استاندارد کیهانی ستارهای جوان است.
هرشل ۳۶ با پرتوهای سوزاننده و بادهای نیرومند خود (جریانهایی از ذرات زیراتمی) دارد غبار محیط زادگاهش را در لایههایی پرده-مانند کنار میزند و به پس میراند و همزمان، جلوی #ستارهزایی های تازه را در آنها میگیرد.
ولی دروون ابرهای چگال گاز و غباری که در لبههای این محیط پویای حبابمانند جای دارند ستارگانی تازه دارد ساخته میشود. مواد تیره و "خرطوم"ماندی که اینجا دیده میشود بخشهای چگالتری از این ابرها هستند که در برابر فرسایش ناشی از بادهای پرانرژی و پرتوهای فرابنفش پایداری کردهاند و مانند ماشینهای جوجهکشی، جایگاه ستارگان تازه و نوزادند.
در تصویر سمت راست، نمایی از این میدان پرستاره را میبینیم که هابل در طیف فروسرخ-نزدیک گرفته و سیمایی از سحابی مرداب را نشان میدهد که بسیار متفاوت با چهرهی آن در طیف دیدنی (مریی) است. رصد کیهان در طیف فروسرخ به اخترشناسان امکان میدهد در دل ابرهای گستردهی گاز و غبار نفوذ کرده و گنجهایی که در دلشان پنهانست را نمایان کنند. این تصویر هابل پیشنمایی از چشماندازهای چشمگیریست که تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا در آینده ارایه خواهد کرد.
تفاوت آشکار میان دیدگاه نور دیدنی و #فروسرخ هابل از این منطقه، پرشمار بودنِ ستارگانیست که در نمای فروسرخ دیده میشوند و در دیگری نه. بیشتر اینها ستارگانی دوردست در پسزمینهاند که پشت سحابی جای دارند و عضو آن نیستند. ولی برخی از آنها ستارگان جوانی در خود سحابی مردابند. ستارهی غولپیکر هرشل ۳۶ نزدیک مرکز چارچوبِ، در طیف فروسرخ از طیف دیدنی هم درخشانتر دیده میشود.
لکههای تیرهای که به نام گویچههای بوک شناخته میشوند چگالترین بخشهای سحابی را ساختهاند و جاهایی هستند که ستارگان و سیارههایی را دارند در دل خود پرورش میدهند. هابل نمیتواند در این تودههای غبار نفوذ کند ولی جیمز وب درونشان را آشکار خواهد کرد.
#سحابی_مرداب با فاصلهی ۴۱۰۰ سال نوری از زمین، در صورت فلکی کمان (قوس) دیده میشود.
https://goo.gl/RVMJJn
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/M8.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------------------
این دو عکس تازهی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا دو نمای متفاوت از قلب پرآشوب یک پرورشگاه بزرگ ستارهای، به نام سحابی مرداب (ام۸) را نشان میدهد. این عکسها که یکی در طیف دیدنی (مریی) و دیگری در طیف فروسرخ است، برای بزرگداشت ۲۸مین سال حضور هابل در فضا گرفته شدهاند.
تصویر رنگارنگ طیف دیدنی (مریی) در سمت چپ چشماندازی رویایی از پشتهها، کاواکها (حفرهها)، و کوههای گاز و غبار را نشان میدهد. این پیکرههای گاز و غبار توسط پرتوهای پرانرژی فرابنفش و بادهای توفندهای که از یک ستارهی جوان و هیولاپیکر سرچشمه گرفته تراشیده شده و پدید آمدهاند. این ستاره که در مرکز تصویر جای دارد با نام هرشل ۳۶، حدود ۲۰۰ هزار بار درخشانتر و ۳۲ بار پرجرمتر از خورشید ما است و دمایش هم به ۴۰ هزار درجهی کلوین میرسد.هرشل ۳۶ بسیار فعال است زیرا هنوز نخستین سالهای زندگیش را میگذراند- این ستاره با سن تنها ۱ میلیون سال، در استاندارد کیهانی ستارهای جوان است.
هرشل ۳۶ با پرتوهای سوزاننده و بادهای نیرومند خود (جریانهایی از ذرات زیراتمی) دارد غبار محیط زادگاهش را در لایههایی پرده-مانند کنار میزند و به پس میراند و همزمان، جلوی #ستارهزایی های تازه را در آنها میگیرد.
ولی دروون ابرهای چگال گاز و غباری که در لبههای این محیط پویای حبابمانند جای دارند ستارگانی تازه دارد ساخته میشود. مواد تیره و "خرطوم"ماندی که اینجا دیده میشود بخشهای چگالتری از این ابرها هستند که در برابر فرسایش ناشی از بادهای پرانرژی و پرتوهای فرابنفش پایداری کردهاند و مانند ماشینهای جوجهکشی، جایگاه ستارگان تازه و نوزادند.
در تصویر سمت راست، نمایی از این میدان پرستاره را میبینیم که هابل در طیف فروسرخ-نزدیک گرفته و سیمایی از سحابی مرداب را نشان میدهد که بسیار متفاوت با چهرهی آن در طیف دیدنی (مریی) است. رصد کیهان در طیف فروسرخ به اخترشناسان امکان میدهد در دل ابرهای گستردهی گاز و غبار نفوذ کرده و گنجهایی که در دلشان پنهانست را نمایان کنند. این تصویر هابل پیشنمایی از چشماندازهای چشمگیریست که تلسکوپ فضایی جیمز وب ناسا در آینده ارایه خواهد کرد.
تفاوت آشکار میان دیدگاه نور دیدنی و #فروسرخ هابل از این منطقه، پرشمار بودنِ ستارگانیست که در نمای فروسرخ دیده میشوند و در دیگری نه. بیشتر اینها ستارگانی دوردست در پسزمینهاند که پشت سحابی جای دارند و عضو آن نیستند. ولی برخی از آنها ستارگان جوانی در خود سحابی مردابند. ستارهی غولپیکر هرشل ۳۶ نزدیک مرکز چارچوبِ، در طیف فروسرخ از طیف دیدنی هم درخشانتر دیده میشود.
لکههای تیرهای که به نام گویچههای بوک شناخته میشوند چگالترین بخشهای سحابی را ساختهاند و جاهایی هستند که ستارگان و سیارههایی را دارند در دل خود پرورش میدهند. هابل نمیتواند در این تودههای غبار نفوذ کند ولی جیمز وب درونشان را آشکار خواهد کرد.
#سحابی_مرداب با فاصلهی ۴۱۰۰ سال نوری از زمین، در صورت فلکی کمان (قوس) دیده میشود.
https://goo.gl/RVMJJn
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/M8.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«هابل تولدش را در دل مرداب جشن گرفت!» —---------------------------------------- این دو عکس تازهی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا دو نمای متفاوت از قلب پرآشوب یک پرورشگاه بزرگ ستارهای، به نام سحابی مرداب (ام۸) را نشان میدهد. این عکسها که یکی در طیف دیدنی (مریی)…
تصویر تازهی تلسکوپ هابل از سحابی مرداب یا ام۸، در طیف دیدنی (مریی)، که پشتههای ابری چگال گاز و غبار را نشان میدهد
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«هابل تولدش را در دل مرداب جشن گرفت!» —---------------------------------------- این دو عکس تازهی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا دو نمای متفاوت از قلب پرآشوب یک پرورشگاه بزرگ ستارهای، به نام سحابی مرداب (ام۸) را نشان میدهد. این عکسها که یکی در طیف دیدنی (مریی)…
تصویر تازهی تلسکوپ هابل از سحابی مرداب یا ام۸، در طیف فروسرخ، که ستارگان پنهان در ابرهای گاز و غبار و همچنین ستارگان پسزمینه را نمایان کرده
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«هابل تولدش را در دل مرداب جشن گرفت!» —---------------------------------------- این دو عکس تازهی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا دو نمای متفاوت از قلب پرآشوب یک پرورشگاه بزرگ ستارهای، به نام سحابی مرداب (ام۸) را نشان میدهد. این عکسها که یکی در طیف دیدنی (مریی)…
اینجا یکی از "گویچههای بوک" در سحابی مرداب یا ام۸ نشان داده شده
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«نمای نزدیک از موشکی که ماهواره TESS را به فضا برد»
—-------------------------------------------------------
ماهوارهی پیمایش فراسیارههای گذرنده (تس، TESS) در روز ۱۸ آوریل (۲۹ فروردین) سفر خود برای جستجوی سیارههای فراخورشیدی را آغاز کرد.
این شکارچی فراسیارهها سوار بر دوش یک موشک فالکون ۹ راهی مدار زمین شد.
فالکون ۹ مجهز به موتور مرحلهی نخست "مرلین ۹" بود که در این تصویر نمای نزدیکِ کنترل از راه دور، روشن شدن این موتور را در مجموعهی پرتابهای فضایی ۴۰ در پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال میبینیم.
تس در هفتههای آینده با انجام یک رشته عملیات و روشن کردن چند بارهی موتورهایش به یک مدار بسیار کشیده و بیضی پیرامون زمین خواهد رسید.
این ماهواره با گرفتن کمک گرانشی از ماه، در این مدار پایدار که پیش از این آزموده نشده بود جای خواهد گرفت؛ دورهی این مدار نصف دورهی مداری ماه است و بیشینهی فاصلهاش از مین هم به حدود ۳۷۳۰۰۰ کیلومتر میرسد.
تس در آن مدار یک پیمایش (نقشهبرداری) ۲ ساله برای یافتن سیارههای فراخورشیدی پیرامون روشنترین و نزدیکترین ستارگان آسمان انجام خواهد داد.
#apod
https://goo.gl/GtvuZR
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180421.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------------------------------------------------
ماهوارهی پیمایش فراسیارههای گذرنده (تس، TESS) در روز ۱۸ آوریل (۲۹ فروردین) سفر خود برای جستجوی سیارههای فراخورشیدی را آغاز کرد.
این شکارچی فراسیارهها سوار بر دوش یک موشک فالکون ۹ راهی مدار زمین شد.
فالکون ۹ مجهز به موتور مرحلهی نخست "مرلین ۹" بود که در این تصویر نمای نزدیکِ کنترل از راه دور، روشن شدن این موتور را در مجموعهی پرتابهای فضایی ۴۰ در پایگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال میبینیم.
تس در هفتههای آینده با انجام یک رشته عملیات و روشن کردن چند بارهی موتورهایش به یک مدار بسیار کشیده و بیضی پیرامون زمین خواهد رسید.
این ماهواره با گرفتن کمک گرانشی از ماه، در این مدار پایدار که پیش از این آزموده نشده بود جای خواهد گرفت؛ دورهی این مدار نصف دورهی مداری ماه است و بیشینهی فاصلهاش از مین هم به حدود ۳۷۳۰۰۰ کیلومتر میرسد.
تس در آن مدار یک پیمایش (نقشهبرداری) ۲ ساله برای یافتن سیارههای فراخورشیدی پیرامون روشنترین و نزدیکترین ستارگان آسمان انجام خواهد داد.
#apod
https://goo.gl/GtvuZR
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180421.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تیر شهاب بر سر یک دریاچه»
—---------------------------
"تو هم دیدیش؟"
این یکی از رایج ترین پرسشهاییست که در زمان یک #بارش_شهابی پرسیده میشود زیرا زمان درخشش یک شهاب به طور معمول آنقدر کوتاه است که تا سر بچرخانید ناپدید شده. ولی شاید افتخار دیدن شهابهای درخشانی که بر سرتان میبارند و دانستن این که این شهابها روزگاری سنگریزهای در دنیایی دیگر بودهاند، ارزش وقت گذاشتن را داشته باشد حتی اگر همراه یا همراهان رصدیتان نتوانند در دیدن همهی آنها با شما شریک شوند.
امشب بارش شهابی شلیاقی (چنگی) که امشب به اوج خود میرسد و اگر زیر آسمانی تاریک و بدون ماه باشید شاید بتوانید در هر ساعت تا ۲۰ شهاب ببینید.
تصویری که اینجا میبینید از پیوند ۹ عکسی درست شده که در زمان بارش سال ۲۰۱۲ گرفته شده بودند، و یک شهاب شلیاقی درخشان را بر فراز دریاچهی خوشمنظرهی کرِیتر در اورگان آمریکا نشان میدهد. چشمانداز پیشزمینه پوشیده از برف است و نوار مرکزی شکوهمند کهکشانمان هم در دوردست آسمان، پشت دریاچه کمانی بلند ساخته.
از جمله بارشهای شهابی دیگر امسال -و همچنین سالهای دیگر- میتوان از بارش برساووشی در نیمهی اوت (اواخر مرداد) و بارش شیری (اسدی) در نیمهی نوامبر (اواخر آبان) نام برد
#apod
https://goo.gl/cjnRBY
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180422.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------
"تو هم دیدیش؟"
این یکی از رایج ترین پرسشهاییست که در زمان یک #بارش_شهابی پرسیده میشود زیرا زمان درخشش یک شهاب به طور معمول آنقدر کوتاه است که تا سر بچرخانید ناپدید شده. ولی شاید افتخار دیدن شهابهای درخشانی که بر سرتان میبارند و دانستن این که این شهابها روزگاری سنگریزهای در دنیایی دیگر بودهاند، ارزش وقت گذاشتن را داشته باشد حتی اگر همراه یا همراهان رصدیتان نتوانند در دیدن همهی آنها با شما شریک شوند.
امشب بارش شهابی شلیاقی (چنگی) که امشب به اوج خود میرسد و اگر زیر آسمانی تاریک و بدون ماه باشید شاید بتوانید در هر ساعت تا ۲۰ شهاب ببینید.
تصویری که اینجا میبینید از پیوند ۹ عکسی درست شده که در زمان بارش سال ۲۰۱۲ گرفته شده بودند، و یک شهاب شلیاقی درخشان را بر فراز دریاچهی خوشمنظرهی کرِیتر در اورگان آمریکا نشان میدهد. چشمانداز پیشزمینه پوشیده از برف است و نوار مرکزی شکوهمند کهکشانمان هم در دوردست آسمان، پشت دریاچه کمانی بلند ساخته.
از جمله بارشهای شهابی دیگر امسال -و همچنین سالهای دیگر- میتوان از بارش برساووشی در نیمهی اوت (اواخر مرداد) و بارش شیری (اسدی) در نیمهی نوامبر (اواخر آبان) نام برد
#apod
https://goo.gl/cjnRBY
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180422.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
شفقهای قطبی زیبا که در شب ۱۹ آوریل در آسمان تاسمانی، استرالیا پدید آمدند
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
شفقهای قطبی زیبا که در شب ۱۹ آوریل در آسمان تاسمانی، استرالیا پدید آمدند
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
#شفق_قطبی
@onestar_in_sevenskies
«ماههای مریخ احتمالا دستاورد یک برخورد به این سیاره بودهاند»
—---------------------------------------------------------
* شبیهسازیهای تازه نشان میدهند که ماههای سیارهی #بهرام دستاورد یک برخورد بزرگ بودهاند. بر این پایه، این دو ماه میبایست همنهشی (ترکیبی) مانند خود بهرام، ولی خشک داشته باشند.
به گفتهی دانشمندان بنیاد پژوهش جنوب باختر (SwRI)، فوبوس و دیموس، ماههای سیارهی بهرام تولدی خشونتبار داشتهاند، ولی در اندازهای بسیار کوچکتر از برخورد سهمگینی که ماه زمین را پدید آورد. پژوهش آنها نشان می دهد که به احتمال بسیار، برخورد بهرام جوان با جرمی به اندازهی یک سیارهی کوتوله باعث پیدایش دو ماه آن شده بوده. این دانشمندان جزییات پژوهش خود را در نشریهی ساینس ادونسز منتشر کردهاند.
@onestar_in_sevenskies
دهههاست که بر سر ریشهی ماههای سیارهی سرخ بحث و گفتگو جریان دارد. پرسش این بوده که آیا این ماهها سیارکهایی بودهاند که به دام گرانش بهرام افتادهاند، و یا از آغاز از دل قرصی استوایی از پسماندها به گرد سیاره درست شدهاند، چیزی که با مدار تقریبا دایرهای آنها و نیز همصفحه بودن مدارشان سازگاری بسیاری دارد. ساخته شدن آنها از قرصی که در اثر برخورد به بهرام پدید آمده بوده نظریهی خوبیست ولی شبیهسازی این فرآیند در گذشته به دلیل تفکیکپذیری عددی اندک و ترفندهای مدلسازی ساده کارایی خوبی نداشت.
دکتر رابین کناپ نویسندهی اصلی این پژوهش از SwRI میگوید: «مدل ما نخستین مدل خودسازگار برای شناسایی گونهی برخوردیست که برای پدید آمدن دو ماه کوچک بهرام نیاز بوده.» کناپ یکی از دانشمندان پیشرو در به کارگیری شبیهسازیهای هیدرودینامیکی برای مدلسازی برخوردهای سیارهای، از جمله مدل پیدایش ماه-زمین است.
کناپ میگوید: «نتیجهی کلیدی این پژوهش، اندازهی جرم برخوردگر است؛ ما پی بردیم که به جای یک برخوردگر غولپیکر، برخوردگری به بزرگی بزرگترین سیارکها، وستا و سرس نیاز بوده. مدل ما پیشبینی میکند که این دو ماه به طور عمده از موادی که از خود بهرام آمدند ساخته شدهاند، بنابراین همنهش کلی آنها میبایست از نظر بیشتر عنصرها همانند بهرام باشد. ولی بر پایهی گرمایش پرتابهها و سرعت گریزِ کمِ بهرام، پیشبینی میشود که این مواد بخار آب از دست داده بودند، و بنابراین اگر این ماهها به راستی در اثر برخورد ساخته شدهاند، میبایست خشک باشند.»
@onestar_in_sevenskies
این مدل تازهی بهرام نیاز به برخوردگری بسیار کوچکتر از مدلهای پیشین دارد. کرهی ماهِ خودمان گمان میرود در اثر برخورد جرمی به بزرگی بهرام با زمینِ نوزاد در ۴.۵ میلیارد سال پیش درست شده، برخوردی که آوارهاییش سامانهی زمین-ماه را ساخت. قطر زمین به حدود ۱۲۸۰۰ کیلومتر میرسد، ولی قطر بهرام کمی بیش از ۶۷۰۰ کیلومتر است. کرهی ماه تنها حدود ۳۸۰۰ کیلومتر قطر دارد، حدود یک چهارم قطر زمین.
دیموس و فوبوس با این که در یک بازهی زمانی یکسان ساخته شدند، ولی بسیار کوچکند و قطرشان به ترتیب تنها به ۱۲ کیلومتر و ۲۲.۵ کیلومتر میرسد، و بسیار نزدیک به بهرام میچرخند. اندازهی برخوردگر فرضی پدیدآورندهی فوبوس-دیموس میبایست چیزی میان اندازهی سیارک ۵۲۰ کیلومتری وستا و سیارهی کوتولهی ۹۴۰ کیلومتری سرس بوده باشد.
نویسندهی دوم پژوهش، جولین سالمون از SwRI میگوید: «ما ...
ادامهی مطلب را در پست بعد بخوانید: 👇👇👇👇
—---------------------------------------------------------
* شبیهسازیهای تازه نشان میدهند که ماههای سیارهی #بهرام دستاورد یک برخورد بزرگ بودهاند. بر این پایه، این دو ماه میبایست همنهشی (ترکیبی) مانند خود بهرام، ولی خشک داشته باشند.
به گفتهی دانشمندان بنیاد پژوهش جنوب باختر (SwRI)، فوبوس و دیموس، ماههای سیارهی بهرام تولدی خشونتبار داشتهاند، ولی در اندازهای بسیار کوچکتر از برخورد سهمگینی که ماه زمین را پدید آورد. پژوهش آنها نشان می دهد که به احتمال بسیار، برخورد بهرام جوان با جرمی به اندازهی یک سیارهی کوتوله باعث پیدایش دو ماه آن شده بوده. این دانشمندان جزییات پژوهش خود را در نشریهی ساینس ادونسز منتشر کردهاند.
@onestar_in_sevenskies
دهههاست که بر سر ریشهی ماههای سیارهی سرخ بحث و گفتگو جریان دارد. پرسش این بوده که آیا این ماهها سیارکهایی بودهاند که به دام گرانش بهرام افتادهاند، و یا از آغاز از دل قرصی استوایی از پسماندها به گرد سیاره درست شدهاند، چیزی که با مدار تقریبا دایرهای آنها و نیز همصفحه بودن مدارشان سازگاری بسیاری دارد. ساخته شدن آنها از قرصی که در اثر برخورد به بهرام پدید آمده بوده نظریهی خوبیست ولی شبیهسازی این فرآیند در گذشته به دلیل تفکیکپذیری عددی اندک و ترفندهای مدلسازی ساده کارایی خوبی نداشت.
دکتر رابین کناپ نویسندهی اصلی این پژوهش از SwRI میگوید: «مدل ما نخستین مدل خودسازگار برای شناسایی گونهی برخوردیست که برای پدید آمدن دو ماه کوچک بهرام نیاز بوده.» کناپ یکی از دانشمندان پیشرو در به کارگیری شبیهسازیهای هیدرودینامیکی برای مدلسازی برخوردهای سیارهای، از جمله مدل پیدایش ماه-زمین است.
کناپ میگوید: «نتیجهی کلیدی این پژوهش، اندازهی جرم برخوردگر است؛ ما پی بردیم که به جای یک برخوردگر غولپیکر، برخوردگری به بزرگی بزرگترین سیارکها، وستا و سرس نیاز بوده. مدل ما پیشبینی میکند که این دو ماه به طور عمده از موادی که از خود بهرام آمدند ساخته شدهاند، بنابراین همنهش کلی آنها میبایست از نظر بیشتر عنصرها همانند بهرام باشد. ولی بر پایهی گرمایش پرتابهها و سرعت گریزِ کمِ بهرام، پیشبینی میشود که این مواد بخار آب از دست داده بودند، و بنابراین اگر این ماهها به راستی در اثر برخورد ساخته شدهاند، میبایست خشک باشند.»
@onestar_in_sevenskies
این مدل تازهی بهرام نیاز به برخوردگری بسیار کوچکتر از مدلهای پیشین دارد. کرهی ماهِ خودمان گمان میرود در اثر برخورد جرمی به بزرگی بهرام با زمینِ نوزاد در ۴.۵ میلیارد سال پیش درست شده، برخوردی که آوارهاییش سامانهی زمین-ماه را ساخت. قطر زمین به حدود ۱۲۸۰۰ کیلومتر میرسد، ولی قطر بهرام کمی بیش از ۶۷۰۰ کیلومتر است. کرهی ماه تنها حدود ۳۸۰۰ کیلومتر قطر دارد، حدود یک چهارم قطر زمین.
دیموس و فوبوس با این که در یک بازهی زمانی یکسان ساخته شدند، ولی بسیار کوچکند و قطرشان به ترتیب تنها به ۱۲ کیلومتر و ۲۲.۵ کیلومتر میرسد، و بسیار نزدیک به بهرام میچرخند. اندازهی برخوردگر فرضی پدیدآورندهی فوبوس-دیموس میبایست چیزی میان اندازهی سیارک ۵۲۰ کیلومتری وستا و سیارهی کوتولهی ۹۴۰ کیلومتری سرس بوده باشد.
نویسندهی دوم پژوهش، جولین سالمون از SwRI میگوید: «ما ...
ادامهی مطلب را در پست بعد بخوانید: 👇👇👇👇
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«ماههای مریخ احتمالا دستاورد یک برخورد به این سیاره بودهاند» —--------------------------------------------------------- * شبیهسازیهای تازه نشان میدهند که ماههای سیارهی #بهرام دستاورد یک برخورد بزرگ بودهاند. بر این پایه، این دو ماه میبایست همنهشی…
ادامهی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
.... نویسندهی دوم پژوهش، جولین سالمون از SwRI میگوید: «ما با بهره از مدل های پیشرفته نشان دادیم که برخوردگری به اندازهی میانگین وستا-سرس میتوانسته یک قرص آواری پدید بیاورد که با شکلگیری دو ماه کوچک بهرام سازگار باشد. بخشهای بیرونی قرص انباشته شدند و فوبوس و دیموس را ساختند و بخشهای درونی قرص هم ماههای بزرگتری را پدید آورند که سرانجام با گردش مارپیچوار به خود بهرام رسیدند و به آن پیوستند. در مدلهای پیشین برخوردهای بزرگتری به کار رفته بوده که باعث شده بودند قرصهای پرجرمتری پدید بیاید و ماههای درونی بزرگتری ساخته شود که در پی شکلگیری آنها، دیگر ماههایی مانند دیموس و فوبوس نمیتوانستند دوام بیاورند.»
این یافتهها برای فضاپیمای ژاپنی "کاوش ماههای بهرام" (امامایکس) یافتههای ارزشمندی خواهند بود. این کاوشگر برای پرتاب درسال ۲۰۲۴ برنامهریزی شده و یک دستگاه ساخت ناسا هم با خود خواهد برد. اماماس با هر دو ماه بهرام دیدار خواهد کرد، و با نشستن روی سطح فوبوس، نمونههایی از خاک و سنگ آن گرد آورده و در سال ۲۰۲۹ به زمین خواهد آورد.
کناپ میگوید: «یکی از هدف ای اصلی امامایکس شناسایی ریشهی ماههای بهرامست، و داشتن مدلی برای پیشبینی این که اگر ماهها دستاورد برخورد باشند چه همنهشی میبایست داشته باشند محدودهای کلیدی برای دستیابی به این هدف را به ما میدهد.»
https://goo.gl/9u3uv5
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/Martian-moons.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
.... نویسندهی دوم پژوهش، جولین سالمون از SwRI میگوید: «ما با بهره از مدل های پیشرفته نشان دادیم که برخوردگری به اندازهی میانگین وستا-سرس میتوانسته یک قرص آواری پدید بیاورد که با شکلگیری دو ماه کوچک بهرام سازگار باشد. بخشهای بیرونی قرص انباشته شدند و فوبوس و دیموس را ساختند و بخشهای درونی قرص هم ماههای بزرگتری را پدید آورند که سرانجام با گردش مارپیچوار به خود بهرام رسیدند و به آن پیوستند. در مدلهای پیشین برخوردهای بزرگتری به کار رفته بوده که باعث شده بودند قرصهای پرجرمتری پدید بیاید و ماههای درونی بزرگتری ساخته شود که در پی شکلگیری آنها، دیگر ماههایی مانند دیموس و فوبوس نمیتوانستند دوام بیاورند.»
این یافتهها برای فضاپیمای ژاپنی "کاوش ماههای بهرام" (امامایکس) یافتههای ارزشمندی خواهند بود. این کاوشگر برای پرتاب درسال ۲۰۲۴ برنامهریزی شده و یک دستگاه ساخت ناسا هم با خود خواهد برد. اماماس با هر دو ماه بهرام دیدار خواهد کرد، و با نشستن روی سطح فوبوس، نمونههایی از خاک و سنگ آن گرد آورده و در سال ۲۰۲۹ به زمین خواهد آورد.
کناپ میگوید: «یکی از هدف ای اصلی امامایکس شناسایی ریشهی ماههای بهرامست، و داشتن مدلی برای پیشبینی این که اگر ماهها دستاورد برخورد باشند چه همنهشی میبایست داشته باشند محدودهای کلیدی برای دستیابی به این هدف را به ما میدهد.»
https://goo.gl/9u3uv5
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/Martian-moons.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«ماههای مریخ احتمالا دستاورد یک برخورد به این سیاره بودهاند» —--------------------------------------------------------- * شبیهسازیهای تازه نشان میدهند که ماههای سیارهی #بهرام دستاورد یک برخورد بزرگ بودهاند. بر این پایه، این دو ماه میبایست همنهشی…
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
شبیهسازی نشان میدهد که دو ماه کوچک بهرام- فوبوس و دیموس- در پی برخورد یک جرم کوچک به این سیاره، از آوارهای پرتاب شده به فضا شاخته شدند
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies