«مرکز کهکشان ما پر از سیاهچاله‌های کوچک است»
—---------------------------------------------—
این را از پیش می‌دانستیم که مرکز کهکشانمان انباشته از ستاره، ابرنواختر، تپ‌اختر، گاز و غبار است و همچنین سیاهچاله‌ای غول‌پیکر به جرم ۴ میلیون برابر خورشید، با نام کمان-ای* (بخوانید:کمان-ای-ستاره) در آن لانه دارد. شبیه‌سازی‌ها از مدت‌ها پیش نشان می‌دادند که شمار بسیاری سیاهچاله‌ی کوچک -سیاهچاله‌هایی تقریبا هم‌جرم خورشید- در مرکز راه شیری و همچنین در مرکز دیگر کهکشان‌ها وجود دارد، با این وجود تنها یکی از آنها تاکنون دیده شده..
چارلز هیلی از دانشگاه کلمبیا در نیویورک و همکارانش با بررسی داده‌های رصدخانه‌ی #پرتو_X #چاندرا سرانجام توانسته‌اند سیگنالی را پیدا کنند که به نظر می‌رسد از ۱۲ سیاهچاله‌ی ستاره‌ای با همدم‌هایی ستاره‌ای به اندازه‌ی خورشید می‌آید.
این #سیاهچاله ها به طور پیوسته دارند مواد همدم خود را می‌کشند و قرص‌هایی برافزایشی به گرد خود می‌سازند که به دلیل گرمای بی‌اندازه، پرتوهای X می‌گسیلند و سیاهچاله از این راه خود را نشان می‌دهد.
پژوهشگران با دیدن این ۱۲ سامانه‌ی دوتایی سیاهچاله‌ای درخشان به فکر افتادند که چه بسا شمار بیشتری از آنها در آنجا باشد. هیلی برای یافتن پاسخ از یک روش برون‌یابی بهره جست؛ وی در این روش، چندین لامپ گوناگون از ۱۰ وات تا ۱۰۰ وات را در نظر گرفت. او می‌گوید: «اگر همه‌ی لامپ‌ها را یک مایل دورتر ببریم احتمالا باز هم ۱۰۰ واتی‌ها را خواهیم دید ولی لامپ‌های ۱۰ واتی دیگر در آن فاصله دیده نمی‌شوند.»
این دانشمندان با بهره از یک شبیه‌سازی که در آن، لامپ‌های ۱۰۰ واتی نماینده‌ی همین ۱۲ سامانه‌ی سیاهچاله‌ایِ درخشان بودند نتیجه گرفتند که ۳۰۰ تا ۵۰۰ سامانه‌ی سیاهچاله‌ایِ "کم‌نورتر" می‌بایست به گرد مرکز کهکشان در گردش باشند. و با این پنداشت که تنها ۵ درصد از سیاهچاله‌های ستاره‌ای دارای همدم هستند، می‌بایست ۱۰ هزار سیاهچاله‌ی این اندازه در کوژِ مرکزی کهکشان وجود داشته باشد.
دریل هاگرد از دانشگاه مک‌گیل در مونترآل کانادا می‌گوید به دلیل شلوغی و انباشتگی مرکز کهکشان، قطعیت در این باره بسیار پایین می‌آید: «مطمئن نیستم بتوانم هیچ بخشی از این پژوهش رو تأیید کنم، ولی بررسی وسوسه‌انگیز و جالبیست.» خود هیلی می‌گوید حتی اگر این برآوردها چندان درست نباشد باز هم خوشحال خواهد بود: «حتی اگر تنها ۱۰۰۰ تا از اینها در مرکز کهکشان باشد باز هم ۱۰۰۰ برابر بیش از چیزیست که در گذشته می‌دانستیم.»
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر منتشر شده.
********
https://goo.gl/WcFuLF
🔴توضیح تصویر:
دایره‌های سرخ جای دوتایی‌های کوتوله‌ی سفیدی را نشان می‌دهند (پرتو X کم) و دایره‌های آبی جای دوتایی‌های سیاهچاله ای را (پرتو X بیشتر). دایره‌ی سبز نماینده‌ی جایگاه ابرسیاهچاله‌ی کمان-ای* است که به شدت در پرتو X می‌درخشد و دایره‌ی زرد هم نشانگر ناحیه‌ای میان ۰.۷ و ۳ سال نوری از ابرسیاهچاله است.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/black-holes.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------------—
این را از پیش می‌دانستیم که مرکز کهکشانمان انباشته از ستاره، ابرنواختر، تپ‌اختر، گاز و غبار است و همچنین سیاهچاله‌ای غول‌پیکر به جرم ۴ میلیون برابر خورشید، با نام کمان-ای* (بخوانید:کمان-ای-ستاره) در آن لانه دارد. شبیه‌سازی‌ها از مدت‌ها پیش نشان می‌دادند که شمار بسیاری سیاهچاله‌ی کوچک -سیاهچاله‌هایی تقریبا هم‌جرم خورشید- در مرکز راه شیری و همچنین در مرکز دیگر کهکشان‌ها وجود دارد، با این وجود تنها یکی از آنها تاکنون دیده شده..
چارلز هیلی از دانشگاه کلمبیا در نیویورک و همکارانش با بررسی داده‌های رصدخانه‌ی #پرتو_X #چاندرا سرانجام توانسته‌اند سیگنالی را پیدا کنند که به نظر می‌رسد از ۱۲ سیاهچاله‌ی ستاره‌ای با همدم‌هایی ستاره‌ای به اندازه‌ی خورشید می‌آید.
این #سیاهچاله ها به طور پیوسته دارند مواد همدم خود را می‌کشند و قرص‌هایی برافزایشی به گرد خود می‌سازند که به دلیل گرمای بی‌اندازه، پرتوهای X می‌گسیلند و سیاهچاله از این راه خود را نشان می‌دهد.
پژوهشگران با دیدن این ۱۲ سامانه‌ی دوتایی سیاهچاله‌ای درخشان به فکر افتادند که چه بسا شمار بیشتری از آنها در آنجا باشد. هیلی برای یافتن پاسخ از یک روش برون‌یابی بهره جست؛ وی در این روش، چندین لامپ گوناگون از ۱۰ وات تا ۱۰۰ وات را در نظر گرفت. او می‌گوید: «اگر همه‌ی لامپ‌ها را یک مایل دورتر ببریم احتمالا باز هم ۱۰۰ واتی‌ها را خواهیم دید ولی لامپ‌های ۱۰ واتی دیگر در آن فاصله دیده نمی‌شوند.»
این دانشمندان با بهره از یک شبیه‌سازی که در آن، لامپ‌های ۱۰۰ واتی نماینده‌ی همین ۱۲ سامانه‌ی سیاهچاله‌ایِ درخشان بودند نتیجه گرفتند که ۳۰۰ تا ۵۰۰ سامانه‌ی سیاهچاله‌ایِ "کم‌نورتر" می‌بایست به گرد مرکز کهکشان در گردش باشند. و با این پنداشت که تنها ۵ درصد از سیاهچاله‌های ستاره‌ای دارای همدم هستند، می‌بایست ۱۰ هزار سیاهچاله‌ی این اندازه در کوژِ مرکزی کهکشان وجود داشته باشد.
دریل هاگرد از دانشگاه مک‌گیل در مونترآل کانادا می‌گوید به دلیل شلوغی و انباشتگی مرکز کهکشان، قطعیت در این باره بسیار پایین می‌آید: «مطمئن نیستم بتوانم هیچ بخشی از این پژوهش رو تأیید کنم، ولی بررسی وسوسه‌انگیز و جالبیست.» خود هیلی می‌گوید حتی اگر این برآوردها چندان درست نباشد باز هم خوشحال خواهد بود: «حتی اگر تنها ۱۰۰۰ تا از اینها در مرکز کهکشان باشد باز هم ۱۰۰۰ برابر بیش از چیزیست که در گذشته می‌دانستیم.»
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر منتشر شده.
********
https://goo.gl/WcFuLF
🔴توضیح تصویر:
دایره‌های سرخ جای دوتایی‌های کوتوله‌ی سفیدی را نشان می‌دهند (پرتو X کم) و دایره‌های آبی جای دوتایی‌های سیاهچاله ای را (پرتو X بیشتر). دایره‌ی سبز نماینده‌ی جایگاه ابرسیاهچاله‌ی کمان-ای* است که به شدت در پرتو X می‌درخشد و دایره‌ی زرد هم نشانگر ناحیه‌ای میان ۰.۷ و ۳ سال نوری از ابرسیاهچاله است.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/black-holes.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«رشد پیوسته کهکشان راه شیری»
—----------------------------
* بر پایه‌ی یک بررسی تازه، #کهکشان_راه _یری با ادامه‌ی ساخته شدن ستارگان تازه در بخش اصلی‌اش دارد با سرعتی بیشتر از سرعت صوت گسترده می‌شود.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، کریستینا مارتینز-لومبیا از بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری در تنریف می‌گوید: «کهکشان راه شیری همین اکنون هم بسیار بزرگ است. ولی بررسی ما نشان می‌دهد که با ساخته شدن ستارگان تازه در حومه‌های آن، دستکم بخش دیدارپذیرش دارد به آرامی بزرگ‌تر می‌شود. رشدش چندان سریع نیست ولی اگر بتوانیم در زمان سفر کنیم و کهکشانمان را در ۳ میلیارد سال دیگر ببینیم، آن را ۵ درصد بزرگ‌تر از چیزی که اکنون هست خواهیم یافت.»
راه شیری یک کهکشان مارپیچی به قطر ۱۰۰ هزار سال نوری است که صدها میلیارد ستاره دارد (دانشمندان از شمار دقیقش به درستی آگاه نیستند). از آن جایی که ما درون این کهکشان هستیم، اندازه گرفتن نرخ رشدش به طور مستقیم کار دشواریست. از همین رو مارتینز-لومبیا و گروهش از کهکشان‌های مارپیچیِ دیگر به عنوان راهنما بهره جستند.
آنها به کمک داده‌های طیف دیدنی (مریی) و فرابنفش-نزدیک و فروسرخ-نزدیک، بخش‌های بیرونی چند کهکشان مارپیچی را بررسی کردند. داده‌های نور دیدنی در "پیمایش دیجیتال آسمان اسلون" (اس‌دی‌اس‌اس) گرد آمده بود و داده‌های فرابنفش-نزدیک و فروسرخ-نزدیک هم به ترتیب توسط تلسکوپ‌های فضایی گلکس (کاوشگر فرگشت کهکشان‌ها) و اسپیتزر ناسا به دست آمده بود. (هم گلکس و هم اسپیتزر در سال ۲۰۰۳ به فضا رفتند. گلکس در سال ۲۰۱۳ از کار افتاد ولی اسپیتزر همچنان فعال است.)
چیزی که پژوهشگران از روند زایش ستارگان و جابجایی آنها دیدند نشان می‌دهد که کهکشان‌هایی مانند راه شیری با سرعتی نزدیک به ۱۷۷۰ کیلومتر بر ساعت (۱.۴ برابر سرعت صوت در سطح دریای زمین) دارند گسترده می‌شوند.
در مورد کهکشان راه شیری، این رشد پیوسته و به نسبت آرام در حدود ۴ میلیارد سال دیگر، در رویدادی چشمگیر بر هم خواهد خورد: رویایویی با کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا). این دو کهکشان مارپیچی پس از نبردی پرآشوب با هم یکی خواهند شد و ابرکهکشانِ Milkdromeda را خواهند ساخت.
#ستاره‌زایی
****
🔴توضیح تصویر:
در این تصویر یکی از کهکشان‌های مارپیچی که در این پژوهش بررسی شد را می‌بینیم: کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۴۵۶۵ در فاصله‌ی ۳۰ تا ۵۰ میلیون سال نوری زمین.
https://goo.gl/coVnXT
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/MilkyWay.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------
* بر پایه‌ی یک بررسی تازه، #کهکشان_راه _یری با ادامه‌ی ساخته شدن ستارگان تازه در بخش اصلی‌اش دارد با سرعتی بیشتر از سرعت صوت گسترده می‌شود.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، کریستینا مارتینز-لومبیا از بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری در تنریف می‌گوید: «کهکشان راه شیری همین اکنون هم بسیار بزرگ است. ولی بررسی ما نشان می‌دهد که با ساخته شدن ستارگان تازه در حومه‌های آن، دستکم بخش دیدارپذیرش دارد به آرامی بزرگ‌تر می‌شود. رشدش چندان سریع نیست ولی اگر بتوانیم در زمان سفر کنیم و کهکشانمان را در ۳ میلیارد سال دیگر ببینیم، آن را ۵ درصد بزرگ‌تر از چیزی که اکنون هست خواهیم یافت.»
راه شیری یک کهکشان مارپیچی به قطر ۱۰۰ هزار سال نوری است که صدها میلیارد ستاره دارد (دانشمندان از شمار دقیقش به درستی آگاه نیستند). از آن جایی که ما درون این کهکشان هستیم، اندازه گرفتن نرخ رشدش به طور مستقیم کار دشواریست. از همین رو مارتینز-لومبیا و گروهش از کهکشان‌های مارپیچیِ دیگر به عنوان راهنما بهره جستند.
آنها به کمک داده‌های طیف دیدنی (مریی) و فرابنفش-نزدیک و فروسرخ-نزدیک، بخش‌های بیرونی چند کهکشان مارپیچی را بررسی کردند. داده‌های نور دیدنی در "پیمایش دیجیتال آسمان اسلون" (اس‌دی‌اس‌اس) گرد آمده بود و داده‌های فرابنفش-نزدیک و فروسرخ-نزدیک هم به ترتیب توسط تلسکوپ‌های فضایی گلکس (کاوشگر فرگشت کهکشان‌ها) و اسپیتزر ناسا به دست آمده بود. (هم گلکس و هم اسپیتزر در سال ۲۰۰۳ به فضا رفتند. گلکس در سال ۲۰۱۳ از کار افتاد ولی اسپیتزر همچنان فعال است.)
چیزی که پژوهشگران از روند زایش ستارگان و جابجایی آنها دیدند نشان می‌دهد که کهکشان‌هایی مانند راه شیری با سرعتی نزدیک به ۱۷۷۰ کیلومتر بر ساعت (۱.۴ برابر سرعت صوت در سطح دریای زمین) دارند گسترده می‌شوند.
در مورد کهکشان راه شیری، این رشد پیوسته و به نسبت آرام در حدود ۴ میلیارد سال دیگر، در رویدادی چشمگیر بر هم خواهد خورد: رویایویی با کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا). این دو کهکشان مارپیچی پس از نبردی پرآشوب با هم یکی خواهند شد و ابرکهکشانِ Milkdromeda را خواهند ساخت.
#ستاره‌زایی
****
🔴توضیح تصویر:
در این تصویر یکی از کهکشان‌های مارپیچی که در این پژوهش بررسی شد را می‌بینیم: کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۴۵۶۵ در فاصله‌ی ۳۰ تا ۵۰ میلیون سال نوری زمین.
https://goo.gl/coVnXT
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/MilkyWay.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
دیواره‌ای از پلاسمای داغ به بلندی ۴۰ هزار کیلومتر که چند روزیست از لبه‌ی جنوب خاوری #خورشید بیرون زده. این زبانه به شدت در تغییر است و اکنون رصدگران آن را زیر نظر دارند.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«سحابی یک شاعر»
—----------------
ابر برافروخته‌ی کیهانی که در این تصویر می‌بینید از بادها و پرتوهای ستارگان داغ و جوان خوشه‌ی باز ان‌جی‌سی ۳۳۲۴ به این پیکره در آمده.
این منطقه‌ی ستاره‌زایی به همراه ابرهای غباری که بر پس‌زمینه‌ی گازهای اتمی برانگیخته‌اش به حالت ضدنور در آمده‌اند، همگی پهنایی نزدیک به ۳۵ سال نوری را می‌پوشانند. فاصله‌ی آن از زمین حدود ۷۵۰۰ سال نوریست و در راستای صورت فلکی جنوبی پر از سحابیِ #شاه‌تخته (کارینا) دیده می‌شود.
این چشم‌انداز تلسکوپی از پیوند داده‌های تصویری باند-باریک درست شده و پرتوهای گسیلیده از اتم‌های یونیده‌ی گوگرد، هیدروژن، و اکسیژن را به ترتیب به رنگ‌های سرخ، سبز، و آبی نشان می‌دهد که الگوی رنگ ویژه‌ی عکس‌های تلسکوپ هابل نیز هست.
از دید برخی، مرز این پشته‌های درخشان گسیلشی با غبارهای تیره در سمت راست نمایی مانند نیمرخ یک انسان را پدید آورده.
این سحابی یک نام پرطرفدار نیز دارد: سحابی گابریلا میسترال، که برگرفته از نام شاعر شیلیایی برنده‌ی نوبل است.
#سحابی_گسیلشی
#apod
https://goo.gl/DFUqLM
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180406.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------
ابر برافروخته‌ی کیهانی که در این تصویر می‌بینید از بادها و پرتوهای ستارگان داغ و جوان خوشه‌ی باز ان‌جی‌سی ۳۳۲۴ به این پیکره در آمده.
این منطقه‌ی ستاره‌زایی به همراه ابرهای غباری که بر پس‌زمینه‌ی گازهای اتمی برانگیخته‌اش به حالت ضدنور در آمده‌اند، همگی پهنایی نزدیک به ۳۵ سال نوری را می‌پوشانند. فاصله‌ی آن از زمین حدود ۷۵۰۰ سال نوریست و در راستای صورت فلکی جنوبی پر از سحابیِ #شاه‌تخته (کارینا) دیده می‌شود.
این چشم‌انداز تلسکوپی از پیوند داده‌های تصویری باند-باریک درست شده و پرتوهای گسیلیده از اتم‌های یونیده‌ی گوگرد، هیدروژن، و اکسیژن را به ترتیب به رنگ‌های سرخ، سبز، و آبی نشان می‌دهد که الگوی رنگ ویژه‌ی عکس‌های تلسکوپ هابل نیز هست.
از دید برخی، مرز این پشته‌های درخشان گسیلشی با غبارهای تیره در سمت راست نمایی مانند نیمرخ یک انسان را پدید آورده.
این سحابی یک نام پرطرفدار نیز دارد: سحابی گابریلا میسترال، که برگرفته از نام شاعر شیلیایی برنده‌ی نوبل است.
#سحابی_گسیلشی
#apod
https://goo.gl/DFUqLM
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180406.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«پژواک نور یک کهکشان»
—---------------------—
در مرکز این تصویر زیبا که توسط تلسکوپ پیمایشی #وی‌ال‌تی (VST) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا گرفته شده دو کهکشان در صورت فلکی #قنطورس را می‌بینیم که در نخستین گام‌های فرآیند ادغام با یکدیگر به سر می‌برند.
برهمکنش میان این دو به یک پدیده‌ی کمیاب به نام "پژواک نور" انجامیده، پدیده‌ای که در آن، نور در مواد درون هر دو کهکشان کهکشان می‌پیچد و بازتاب پیدا می‌کند. این اثر همانند پدیده‌ی پژواک صدا است که در آن، صدا در مسیری نامستقیم و با تاخیر پس از صدای اصلی شنیده می‌شود. این نخستین مورد دیده شده از پژواک نور میان دو کهکشان است.
کهکشان بزرگ‌تر که به رنگ زرد در سمت چپ دیده می‌شود ShaSS 073 نام دارد یک کهکشان فعال با هسته‌ای بی‌اندازه درخشان است. همسایه‌ی کم‌جرم‌تر که به رنگ آبیست به نام ShaSS 622 شناخته می‌شود و به همراه جفتش سامانه‌ی شگفت‌انگیز ShaSS 622-073 را ساخته.
هسته‌ی درخشان کهکشان سمت چپی منطقه‌ای از گاز درون قرص همسایه‌ی آبی‌اش را برانگیخته: پرتوهایش بر این مواد تابیده و این مواد با درآشامش (جذب) این پرتوها و سپس گسیلش دوباره‌ی آنها به شدت به درخشش افتاده‌اند. این منطقه‌ی برافروخته پهنه‌ای به گستردگی ۱.۸ میلیارد سال نوری مربع را پوشانده است.
ولی اخترشناسان با بررسی فرایند برهمکنش این دو کهکشان پی بردند که درخشش مرکز کهکشان سمت چپ حدود ۲۰ برابر کمتر از آنست که گازهای کهکشان سمت راست را به این شکل برانگیزد. این نشان می‌دهد که مرکز کهکشان سمت چپ در ۳۰ هزار سال گذشته به اندازه‌ی چشمگیری کم‌نورتر شده- ولی منطقه‌ی به شدت یونیده میان دو کهکشان هنوز هم یاد و خاطره‌ی شکوه پیشین آن را نگه داشته و دارد آن را با تاخیر به چشم ما می‌رساند.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/WehgWA
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/LightEcho.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------—
در مرکز این تصویر زیبا که توسط تلسکوپ پیمایشی #وی‌ال‌تی (VST) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا گرفته شده دو کهکشان در صورت فلکی #قنطورس را می‌بینیم که در نخستین گام‌های فرآیند ادغام با یکدیگر به سر می‌برند.
برهمکنش میان این دو به یک پدیده‌ی کمیاب به نام "پژواک نور" انجامیده، پدیده‌ای که در آن، نور در مواد درون هر دو کهکشان کهکشان می‌پیچد و بازتاب پیدا می‌کند. این اثر همانند پدیده‌ی پژواک صدا است که در آن، صدا در مسیری نامستقیم و با تاخیر پس از صدای اصلی شنیده می‌شود. این نخستین مورد دیده شده از پژواک نور میان دو کهکشان است.
کهکشان بزرگ‌تر که به رنگ زرد در سمت چپ دیده می‌شود ShaSS 073 نام دارد یک کهکشان فعال با هسته‌ای بی‌اندازه درخشان است. همسایه‌ی کم‌جرم‌تر که به رنگ آبیست به نام ShaSS 622 شناخته می‌شود و به همراه جفتش سامانه‌ی شگفت‌انگیز ShaSS 622-073 را ساخته.
هسته‌ی درخشان کهکشان سمت چپی منطقه‌ای از گاز درون قرص همسایه‌ی آبی‌اش را برانگیخته: پرتوهایش بر این مواد تابیده و این مواد با درآشامش (جذب) این پرتوها و سپس گسیلش دوباره‌ی آنها به شدت به درخشش افتاده‌اند. این منطقه‌ی برافروخته پهنه‌ای به گستردگی ۱.۸ میلیارد سال نوری مربع را پوشانده است.
ولی اخترشناسان با بررسی فرایند برهمکنش این دو کهکشان پی بردند که درخشش مرکز کهکشان سمت چپ حدود ۲۰ برابر کمتر از آنست که گازهای کهکشان سمت راست را به این شکل برانگیزد. این نشان می‌دهد که مرکز کهکشان سمت چپ در ۳۰ هزار سال گذشته به اندازه‌ی چشمگیری کم‌نورتر شده- ولی منطقه‌ی به شدت یونیده میان دو کهکشان هنوز هم یاد و خاطره‌ی شکوه پیشین آن را نگه داشته و دارد آن را با تاخیر به چشم ما می‌رساند.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/WehgWA
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/LightEcho.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«گربه یا روباه؟»
—-------------
نخستین جانوری که با دیدن این ابر تیره به ذهنتان می‌رسد چیست؟
شاید یک گربه‌ی سیاه با بینی سفید، که پاهای جلویی‌اش را به جلو، به سمت راست چارچوب کشیده شده و دمش هم رو به بالا، سمت چپ.
یا شاید هم یک روباه که دارد با دهان باز رو به جلو می‌دود و چشمان تیزش هم دارد سمت راست را نگاه می‌کند.
این پیکره‌ی حیوان-مانند در حقیقت یک #سحابی_تاریک است، ابری چگال از گاز و غبار در صورت فلکی #شکارچی، و آنچه به عنوان بینی گربه (یا چشم روباه) در آن می‌بینیم هم مربوط به "خوشه‌ی سحابی شکارچی" است (Orion Nebula Cluster)، یک خوشه‌ی ستاره‌ای باز نزدیک سحابی شکارچی یا ام۴۲. این عکس با بهره از نخستین بخش منتشر شده از داده‌های ماهواره‌ی اروپایی گایا درست شده است و انبوه ستارگانی را نشان می‌دهد که این مواهواره به هنگام نقشه‌برداری آن بخش آسمان می‌دید.
این سحابی تاریک با چشم نامسلح دیده نمی‌شود ولی در نیمکره‌ی جنوبی نمونه‌هایی مانند آن هست که در جاهای تاریک و بدون آلودگی نوری می‌توان آنها را بر پس‌زمینه‌ی روشن کهکشان راه شیری تماشا کرد. پیدا کردن شکل‌های آشنا در سحابی‌های تاریک بخش از سنت ستاره‌شناسی فرهنگ‌های گوناگون [در نیمکره‌ی جنوبی؟-م] بوده است، از آمریکای جنوبی گرفته تا استرالیا. یکی از این رسم‌ها، ساختن صورت‌های فلکی از این اجرام بوده- به جای صورت‌های فلکی ستاره‌ای، "صورت‌های فلکی ابر تیره" در نظر می‌گرفتند، یعنی با دسته‌بندی ابرهای تیره، آنها را به جانورانی در گنبد آسمان تشبیه می‌کردند.
https://goo.gl/zLkKsC
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/CatFox.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------
نخستین جانوری که با دیدن این ابر تیره به ذهنتان می‌رسد چیست؟
شاید یک گربه‌ی سیاه با بینی سفید، که پاهای جلویی‌اش را به جلو، به سمت راست چارچوب کشیده شده و دمش هم رو به بالا، سمت چپ.
یا شاید هم یک روباه که دارد با دهان باز رو به جلو می‌دود و چشمان تیزش هم دارد سمت راست را نگاه می‌کند.
این پیکره‌ی حیوان-مانند در حقیقت یک #سحابی_تاریک است، ابری چگال از گاز و غبار در صورت فلکی #شکارچی، و آنچه به عنوان بینی گربه (یا چشم روباه) در آن می‌بینیم هم مربوط به "خوشه‌ی سحابی شکارچی" است (Orion Nebula Cluster)، یک خوشه‌ی ستاره‌ای باز نزدیک سحابی شکارچی یا ام۴۲. این عکس با بهره از نخستین بخش منتشر شده از داده‌های ماهواره‌ی اروپایی گایا درست شده است و انبوه ستارگانی را نشان می‌دهد که این مواهواره به هنگام نقشه‌برداری آن بخش آسمان می‌دید.
این سحابی تاریک با چشم نامسلح دیده نمی‌شود ولی در نیمکره‌ی جنوبی نمونه‌هایی مانند آن هست که در جاهای تاریک و بدون آلودگی نوری می‌توان آنها را بر پس‌زمینه‌ی روشن کهکشان راه شیری تماشا کرد. پیدا کردن شکل‌های آشنا در سحابی‌های تاریک بخش از سنت ستاره‌شناسی فرهنگ‌های گوناگون [در نیمکره‌ی جنوبی؟-م] بوده است، از آمریکای جنوبی گرفته تا استرالیا. یکی از این رسم‌ها، ساختن صورت‌های فلکی از این اجرام بوده- به جای صورت‌های فلکی ستاره‌ای، "صورت‌های فلکی ابر تیره" در نظر می‌گرفتند، یعنی با دسته‌بندی ابرهای تیره، آنها را به جانورانی در گنبد آسمان تشبیه می‌کردند.
https://goo.gl/zLkKsC
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/CatFox.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«گویا واقعا تنها چیزی که ماده تاریک حس می‌کند "گرانش" است»
—----------------------------------------------------------
https://goo.gl/7XUrDT
ماده‌ی تاریک سه سال دانشمندان را پی "نخود سیاه" فرستاده بود!! سنجش‌های تازه‌ای که با دقت بیشتر روی دسته‌ای از کهکشان‌های برخوردی انجام شده نشان می‌دهد که این ماده‌ی رازگونه به احتمال بسیار تنها نیرویی که حس می‌کند نیروی گرانش است و تنها از این راه با خودش و ماده‌ی معمولی برهمکنش انجام می‌دهد، چیزی بر خلاف نتیجه‌ی پژوهشی در سه سال پیش.
#ماده_تاریک حدود ۲۷ درصد جرم کیهان را تشکیل داده ولی دانشمندان هنوز شناختی از چیستی واقعی آن ندارند. این ماده هیچ نوری نمی‌گسیلد و بازنمی‌تاباند و از همین رو بررسی‌اش بسیار دشوارست. ولی نیروی گرانش آن می‌تواند مسیر نور را در پدیده‌ای به نام #همگرایی_گرانشی خم کند و همین اخترشناسان را از وجود چیزی در آنجا آگاه می‌سازد.
سه سال پیش، یک گروه از پژوهشگران به کمک تلسکوپ فضایی هابل کهکشان‌های برخوردی در خوشه‌ی آبل ۳۸۲۷ در فاصله‌ی حدود ۱.۳ میلیارد سال نوری زمین را بررسی کردند و دیدند که گویا ماده‌ی تاریکِ این کهکشان‌ها از ماده‌ی معمولیِ آنها جدا شده [و در حرکت از آن عقب افتاده]. در آن هنگام دانشمندان این عقب‌افتادگی را نشانه‌ی احتمالی این دانستند که ماده‌ی تاریک از راه نیرویی به جز گرانش هم برهمکنش انجام می‌دهد [خبر کامل سه سال پیش را اینجا بخوانید: * نخستین نشانه‌ها از برهمکنش ماده تاریک با خودش (https://goo.gl/nd5KtE)].
اکنون همان گروه از دانشمندان دوباره و این بار به کمک آرایه‌ی میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شیلی این کهکشان‌ها را بررسی کردند. این آرایه‌ی قدرتمند توانست جزییاتی را ببیند که هابل ندیده بود: اعوجاج نور فروسرخی که از یک کهکشان در پس‌زمینه می‌آمد. این داده‌های تازه جایگاه ماده‌ی تاریکی در این برخورد را نشان می‌دهند که پیش‌تر دیده نشده بود.
لیلیا ویلیامز، پژوهشگر دانشگاه مینه‌سوتا و یکی از نویسندگان پژوهش تازه می‌گوید: «ما به کمک آلما این کهکشان دوردست را با وضوحی بیشتر از هابل دیدیم. جایگاه واقعی ماده‌ی تاریک دقیق‌تر از پژوهش پیشین نشان داده شد.»
تصویر تازه نشان می‌دهد که بیشتر ماده‌ی تاریک این کهکشان‌ها در هنگامه‌ی برخورد همراهشان مانده [و بر خلاف بررسی سه سال پیش، از آنها عقب نیفتاده-م]. این نشان می‌دهد که ماده‌ی تاریک یا تنها اثر گرانش را حس می‌کند یا اگر هم با نیروی دیگری برهمکنش داشته باشد بسیار اندک و ضعیف است.
ولی به گفته‌ی پژوهشگران، اگر حرکت خوشه رو به زمین باشد، حتی اگر ماده‌ی تاریک از آن عقب هم افتاده باشد، عقب‌افتادگی یا حتی پیش‌افتادگی‌اش نسبت به خوشه از دیدگاه ما دیده نمی‌شود.
اخترشناسان سراسر جهان به رصد آسمان برای یافتن سرنخ‌هایی درباره‌ی سرشت ماده‌ی تاریک ادامه‌می‌دهند. در چند سال گذشت انگاشت‌های (فرضیه‌های) بسیاری در این باره پیشنهاد شده و همچنین دانشمندان شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای برای این که بهتر بدانیم به دنبال چه باید بگردیم انجام داده‌اند. اندرو رابرتسون از دانشگاه دورام بریتانیا و یکی دیگر از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «ویژگی‌های گوناگون ماده‌ی تاریک نشانه‌های بارزی به جا می‌گذارند.»
وی می‌افزاید: «یکی از آزمایش‌های جالب در این زمینه اینست که برهمکنشهای ماده‌ی تاریک [می‌بایست] توده‌های ماده‌ی تاریک را کروی‌تر کند. این چیز بعدیست که ما می‌خواهیم بررسی‌اش کنیم.»
گزارش این دانشمندان در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر خواهد شد.
************
🔴توضیح تصویر:
در این تصویر چهار کهکشان مرکزی در خوشه‌ی آبل ۳۸۲۷ را می‌بینید که از پیوند داده‌های فرابنفش هابل (رنگ آبی) و داده‌های فروسرخ آلما (رنگ سرخ) درست شده. دانشمندان در این طول موج‌ها می‌توانند میزان کج‌نمایی (اعوجاج) یک کهکشان دوردست در اثر گرانش ماده‌ی تاریک و معمولی خوشه را تعیین کنند.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/blog-post_8.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------------------------------------
https://goo.gl/7XUrDT
ماده‌ی تاریک سه سال دانشمندان را پی "نخود سیاه" فرستاده بود!! سنجش‌های تازه‌ای که با دقت بیشتر روی دسته‌ای از کهکشان‌های برخوردی انجام شده نشان می‌دهد که این ماده‌ی رازگونه به احتمال بسیار تنها نیرویی که حس می‌کند نیروی گرانش است و تنها از این راه با خودش و ماده‌ی معمولی برهمکنش انجام می‌دهد، چیزی بر خلاف نتیجه‌ی پژوهشی در سه سال پیش.
#ماده_تاریک حدود ۲۷ درصد جرم کیهان را تشکیل داده ولی دانشمندان هنوز شناختی از چیستی واقعی آن ندارند. این ماده هیچ نوری نمی‌گسیلد و بازنمی‌تاباند و از همین رو بررسی‌اش بسیار دشوارست. ولی نیروی گرانش آن می‌تواند مسیر نور را در پدیده‌ای به نام #همگرایی_گرانشی خم کند و همین اخترشناسان را از وجود چیزی در آنجا آگاه می‌سازد.
سه سال پیش، یک گروه از پژوهشگران به کمک تلسکوپ فضایی هابل کهکشان‌های برخوردی در خوشه‌ی آبل ۳۸۲۷ در فاصله‌ی حدود ۱.۳ میلیارد سال نوری زمین را بررسی کردند و دیدند که گویا ماده‌ی تاریکِ این کهکشان‌ها از ماده‌ی معمولیِ آنها جدا شده [و در حرکت از آن عقب افتاده]. در آن هنگام دانشمندان این عقب‌افتادگی را نشانه‌ی احتمالی این دانستند که ماده‌ی تاریک از راه نیرویی به جز گرانش هم برهمکنش انجام می‌دهد [خبر کامل سه سال پیش را اینجا بخوانید: * نخستین نشانه‌ها از برهمکنش ماده تاریک با خودش (https://goo.gl/nd5KtE)].
اکنون همان گروه از دانشمندان دوباره و این بار به کمک آرایه‌ی میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شیلی این کهکشان‌ها را بررسی کردند. این آرایه‌ی قدرتمند توانست جزییاتی را ببیند که هابل ندیده بود: اعوجاج نور فروسرخی که از یک کهکشان در پس‌زمینه می‌آمد. این داده‌های تازه جایگاه ماده‌ی تاریکی در این برخورد را نشان می‌دهند که پیش‌تر دیده نشده بود.
لیلیا ویلیامز، پژوهشگر دانشگاه مینه‌سوتا و یکی از نویسندگان پژوهش تازه می‌گوید: «ما به کمک آلما این کهکشان دوردست را با وضوحی بیشتر از هابل دیدیم. جایگاه واقعی ماده‌ی تاریک دقیق‌تر از پژوهش پیشین نشان داده شد.»
تصویر تازه نشان می‌دهد که بیشتر ماده‌ی تاریک این کهکشان‌ها در هنگامه‌ی برخورد همراهشان مانده [و بر خلاف بررسی سه سال پیش، از آنها عقب نیفتاده-م]. این نشان می‌دهد که ماده‌ی تاریک یا تنها اثر گرانش را حس می‌کند یا اگر هم با نیروی دیگری برهمکنش داشته باشد بسیار اندک و ضعیف است.
ولی به گفته‌ی پژوهشگران، اگر حرکت خوشه رو به زمین باشد، حتی اگر ماده‌ی تاریک از آن عقب هم افتاده باشد، عقب‌افتادگی یا حتی پیش‌افتادگی‌اش نسبت به خوشه از دیدگاه ما دیده نمی‌شود.
اخترشناسان سراسر جهان به رصد آسمان برای یافتن سرنخ‌هایی درباره‌ی سرشت ماده‌ی تاریک ادامه‌می‌دهند. در چند سال گذشت انگاشت‌های (فرضیه‌های) بسیاری در این باره پیشنهاد شده و همچنین دانشمندان شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای برای این که بهتر بدانیم به دنبال چه باید بگردیم انجام داده‌اند. اندرو رابرتسون از دانشگاه دورام بریتانیا و یکی دیگر از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «ویژگی‌های گوناگون ماده‌ی تاریک نشانه‌های بارزی به جا می‌گذارند.»
وی می‌افزاید: «یکی از آزمایش‌های جالب در این زمینه اینست که برهمکنشهای ماده‌ی تاریک [می‌بایست] توده‌های ماده‌ی تاریک را کروی‌تر کند. این چیز بعدیست که ما می‌خواهیم بررسی‌اش کنیم.»
گزارش این دانشمندان در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر خواهد شد.
************
🔴توضیح تصویر:
در این تصویر چهار کهکشان مرکزی در خوشه‌ی آبل ۳۸۲۷ را می‌بینید که از پیوند داده‌های فرابنفش هابل (رنگ آبی) و داده‌های فروسرخ آلما (رنگ سرخ) درست شده. دانشمندان در این طول موج‌ها می‌توانند میزان کج‌نمایی (اعوجاج) یک کهکشان دوردست در اثر گرانش ماده‌ی تاریک و معمولی خوشه را تعیین کنند.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/blog-post_8.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تکه‌ای از یک پرده ۱۰ هزار ساله»
—------------------------------
ده هزار سال قبل، پیش از آن که تاریخ مدون بشر آغاز شود، نور تازه‌ای به ناگهان در آسمان شبانه‌ی زمین پدیدار شد و پس از چند هفته نیز رو به خاموشی رفت. امروزه ما می‌دانیم که آن نور، نور یک ابرنواختر (انفجار یک ستاره) بود، و ابرهای گسترنده‌ای که از پسماندهای آن به جا مانده را نیز اکنون به نام سحابی پرده می‌شناسیم.
این نمای تلسکوپی واضح، یکی از بخش‌های باختری سحابی پرده را نشان می‌دهد که به عنوان ان‌جی‌سی ۶۹۶۰ رده‌بندی شده ولی به نامِ کمتر رسمیِ سحابی جاروی جادوگر نیز شناخته می‌شود.
موج‌های شوکی که در آن انفجار سهمگین پدید آمد با انتشار در محیط میان ستاره‌ای، فضا را درنوردید و به برافروختگی مواد میان ستاره‌ای انجامید.
در این تصویر که با فیلترهای باند باریک گرفته شده، رشته‌های برافروخته و تابناکی را می‌بینیم که همانند چین و شکن‌هایی بلند در ورقه‌ای که تقریبا از لبه دیده شود به نظر می‌رسند، و در آن، گازهای هیدروژن اتمی (سرخ) و اکسیژن اتمی (آبی-سبز) به خوبی از هم جدا شده‌اند.
پسماند کامل این ابرنواختر حدود ۱۴۰۰ سال نوری از زمین دور است و در صورت فلکی #ماکیان (قو، دجاجه) دیده می‌شود. گستردگی واقعی این جاروی جادوگر به ۳۵ سال نوری می‌رسد.
ستاره‌ی پرنوری که درون تصویر دیده می‌شود، ستاره‌ی "۵۲ ماکیان" است و در یک آسمان تاریک از جایی بدون آلودگی نوری، با چشم نامسلح هم دیده می‌شود. این ستاره ارتباطی با آن ابرنواختر باستانی ندارد.
#پسماند_ابرنواختر #سحابی_گسیلشی
#apod
https://goo.gl/KkzwPS
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180408.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------
ده هزار سال قبل، پیش از آن که تاریخ مدون بشر آغاز شود، نور تازه‌ای به ناگهان در آسمان شبانه‌ی زمین پدیدار شد و پس از چند هفته نیز رو به خاموشی رفت. امروزه ما می‌دانیم که آن نور، نور یک ابرنواختر (انفجار یک ستاره) بود، و ابرهای گسترنده‌ای که از پسماندهای آن به جا مانده را نیز اکنون به نام سحابی پرده می‌شناسیم.
این نمای تلسکوپی واضح، یکی از بخش‌های باختری سحابی پرده را نشان می‌دهد که به عنوان ان‌جی‌سی ۶۹۶۰ رده‌بندی شده ولی به نامِ کمتر رسمیِ سحابی جاروی جادوگر نیز شناخته می‌شود.
موج‌های شوکی که در آن انفجار سهمگین پدید آمد با انتشار در محیط میان ستاره‌ای، فضا را درنوردید و به برافروختگی مواد میان ستاره‌ای انجامید.
در این تصویر که با فیلترهای باند باریک گرفته شده، رشته‌های برافروخته و تابناکی را می‌بینیم که همانند چین و شکن‌هایی بلند در ورقه‌ای که تقریبا از لبه دیده شود به نظر می‌رسند، و در آن، گازهای هیدروژن اتمی (سرخ) و اکسیژن اتمی (آبی-سبز) به خوبی از هم جدا شده‌اند.
پسماند کامل این ابرنواختر حدود ۱۴۰۰ سال نوری از زمین دور است و در صورت فلکی #ماکیان (قو، دجاجه) دیده می‌شود. گستردگی واقعی این جاروی جادوگر به ۳۵ سال نوری می‌رسد.
ستاره‌ی پرنوری که درون تصویر دیده می‌شود، ستاره‌ی "۵۲ ماکیان" است و در یک آسمان تاریک از جایی بدون آلودگی نوری، با چشم نامسلح هم دیده می‌شود. این ستاره ارتباطی با آن ابرنواختر باستانی ندارد.
#پسماند_ابرنواختر #سحابی_گسیلشی
#apod
https://goo.gl/KkzwPS
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180408.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«سپیده‌دم یک غول»
—----------------
در این تصویرِ فضاپیمای کاسینی ناسا، هلالی باریک از جو روشن شده از آفتابِ #کیوان (زحل) را می‌بینیم به همراه حلقه‌های یخی آن که مانند نوارهای تیره‌ای در پیش‌زمینه به چشم می‌خورند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت تاریک حلقه‌های کیوان و حدود ۷ درجه زیر صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور سبز و با بهره از دوربین زاویه-باز کاسینی، در روز ۳۱ مارس ۲۰۱۷ گرفته شده.
در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی #فضاپیمای_کاسینی از کیوان حدود ۱ میلیون کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۶۱ کیلومتر است.
https://goo.gl/PvkaC8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/SaturnianDawn.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—----------------
در این تصویرِ فضاپیمای کاسینی ناسا، هلالی باریک از جو روشن شده از آفتابِ #کیوان (زحل) را می‌بینیم به همراه حلقه‌های یخی آن که مانند نوارهای تیره‌ای در پیش‌زمینه به چشم می‌خورند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت تاریک حلقه‌های کیوان و حدود ۷ درجه زیر صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور سبز و با بهره از دوربین زاویه-باز کاسینی، در روز ۳۱ مارس ۲۰۱۷ گرفته شده.
در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی #فضاپیمای_کاسینی از کیوان حدود ۱ میلیون کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۶۱ کیلومتر است.
https://goo.gl/PvkaC8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/SaturnianDawn.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
عکس زیبایی که #فضاپیمای_جونو در ۱ آوریل از ساختارهای ابری نیمکره شمالی #مشتری و از فاصله ۱۲۳۲۶ کیلومتری آنها گرفته
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
شراره و فورانی چشمگیر که در ژوئن سال ۲۰۱۱ روی خورشید رخ داد
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
شراره و فورانی چشمگیر که در ژوئن سال ۲۰۱۱ روی خورشید رخ داد @onestar_in_sevenskies
«انفجار تماشایی روی سطح خورشید»
—------------------------------—
یکی از تماشایی‌ترین چشم‌اندازهای #خورشید یک شراره‌‌ی انفجاری در آنست.
در ژوئن سال ۲۰۱۱، در یکی از مناطق فعال لکه‌ای خورشید که با چرخش آن داشت به لبه‌اش می‌رسید شراره‌ای چشمگیر رخ داد.
این شراره شدتی میانگین داشت ولی بارانی شگفت‌انگیز و دیدنی از پلاسمای مغناطیده در پی آورد- یک رشته‌ی غول‌پیکر که از لبه‌ی خورشید بیرون زد و در این ویدیو که توسط رصدخانه‌ی دینامیک خورشیدی ناسا و در طیف فرابنفش-دور گرفته شده به خوبی دیده می‌شود.
این یک ویدیوی #زمان‌گریز (دور تند) است و رویدادی چندساعته را نشان می‌دهد که در آن پلاسمای خنک‌تر و تیره‌تر، با کمانه زدن در مسیر خطوط میدان مغناطیسی خورشید بر بخش گسترده‌ای از سطح این ستاره می‌ریزد.
این رویداد یک فوران تاج خورشیدی را هم در پی داشت- ابر بزرگی از ذرات باردار پرانرژی تاج خورشید که از آن جدا شد و با پیش رفتن در فضای سامانه‌ی خورشیدی، برخوردی کوتاه هم با مغناطکره‌ی زمین داشت.
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180409.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------—
یکی از تماشایی‌ترین چشم‌اندازهای #خورشید یک شراره‌‌ی انفجاری در آنست.
در ژوئن سال ۲۰۱۱، در یکی از مناطق فعال لکه‌ای خورشید که با چرخش آن داشت به لبه‌اش می‌رسید شراره‌ای چشمگیر رخ داد.
این شراره شدتی میانگین داشت ولی بارانی شگفت‌انگیز و دیدنی از پلاسمای مغناطیده در پی آورد- یک رشته‌ی غول‌پیکر که از لبه‌ی خورشید بیرون زد و در این ویدیو که توسط رصدخانه‌ی دینامیک خورشیدی ناسا و در طیف فرابنفش-دور گرفته شده به خوبی دیده می‌شود.
این یک ویدیوی #زمان‌گریز (دور تند) است و رویدادی چندساعته را نشان می‌دهد که در آن پلاسمای خنک‌تر و تیره‌تر، با کمانه زدن در مسیر خطوط میدان مغناطیسی خورشید بر بخش گسترده‌ای از سطح این ستاره می‌ریزد.
این رویداد یک فوران تاج خورشیدی را هم در پی داشت- ابر بزرگی از ذرات باردار پرانرژی تاج خورشید که از آن جدا شد و با پیش رفتن در فضای سامانه‌ی خورشیدی، برخوردی کوتاه هم با مغناطکره‌ی زمین داشت.
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180409.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کانون‌های مغناطیسی در ستارگان نوترونی»
—------------------------------------—
بررسی دگرگونی‌ها و فرگشت میدان مغناطیسی درون ستارگان نوترونی نشان می‌دهد که ناپایداری‌ها می‌توانند کانون‌های نیرومندی از میدان مغناطیسی بسازند که تا میلیون‌ها سال، حتی پس از زوال چشمگیر میدان مغناطیسی سراسری ستاره هم بر جا بمانند.
هنگامی که سوخت هسته‌ای یک ستاره‌ی بزرگ به پایان می‌رسد و دچار انفجاری ابرنواختری می‌شود، می‌تواند یک #ستاره_نوترونی پدید بیاورد. این اجرام بسیار چگال شعاعی حدود ۱۰ کیلومتر دارند ولی جرمشان به ۱.۵ برابر خورشید می‌رسد. آنها #میدان_مغناطیسی بسیار نیرومند و چرخشی سریع دارند، به گونه‌ای که برخی از آنها بیش از ۱۰۰ بار در ثانیه به گرد محورشان می‌چرخند. ستارگان نوترونی به طور معمول با میدان مغناطیسی‌ای توصیف می‌شوند که یک قطب مغناطیسی شمال و یک قطب مغناطیسی جنوب دارد، مانند میدان مغناطیسی زمین. ولی یک چنین مدل "دوقطبی" ساده‌ای نمی‌تواند جنبه‌های گیج‌کننده‌ی ستارگان نوترونی را توضیح دهد، از جمله این که چرا برخی از بخش‌های سطح آنها بسیار داغ‌تر از دمای میانگین‌شان است.
کنستانتینوس گورگولیاتوس از دانشگاه دورام و راینر هولرباخ از دانشگاه لیدز با بهره از ابررایانه‌ی ARC در دانشگاه لیدز چندین شبیه‌سازی عددی انجام دادند تا به چگونگی پیدایش ساختارهای پیچیده به هنگام تغییر و دگرگونی میدان مغناطیسی درون یک ستاره‌ی نوترونی پی ببرند.
گورگولیاتوس می‌گوید: «یک ستاره‌ی نوترونیِ تازه متولد شده چرخش یکنواختی ندارد- بخش‌های گوناگون آن با سرعت‌های متفاوتی می‌چرخند. این باعث می‌شود میدان مغناطیسی درون ستاره به گونه‌ای پیچانده و کشیده شود و آن را مانند توپ فشرده‌ای از کاموا کند. ما در شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای پی بردیم که یک میدان مغناطیسی به شدت پیچ خورده ناپایدار می‌شود. چنین میدانی خودبخود گره‌هایی می‌سازد که روی سطح ستاره‌ی نوترونی نمایان می‌شوند و لکه‌هایی را پدید می‌آورند که میدان مغناطیسی در آنها بسیار نیرومندتر از میدان کلی ستاره است. این کانون‌های مغناطیسی جریان‌های الکتریکی نیرومندی پدید می‌آورند که باعث آزاد شدن گرما می‌شوند، درست همان گونه که جریان الکتریکی در یک مقاومت باعث تولید گرما می‌شود.»
این شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند که [روی ستاره‌ی نوترونی] یک لکه‌ی مغناطیسی به شعاع چند کیلومتر و میدان مغناطیسی بیش از ۱۰ میلیارد تسلا می‌تواند پدید بیاید. این لکه می‌تواند حتی پس از نابودی میدان مغناطیسی کلی ستاره‌ی نوترونی هم تا چند میلیون سال دوام بیابد.
این پژوهش می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای در شناخت ما از ستارگان نوترونی داشته باشد. حتی ستارگان نوترونی با میدان مغناطیسیِ سرتاسریِ ضعیف‌تر هم می‌توانند کانون‌های مغناطیسی بسیار نیرومند بسازند. این می‌تواند رفتار شگفت‌انگیز برخی از مغنااخترها (مگنتارها) را توضیح دهد، برای نمونه، اس‌جی‌آر ۰۴۱۸+۵۷۲۹ که چرخشی بسیار کُند و میدان مغناطیسیِ کلیِ به نسبت ضعیفی دارد ولی هر از گاهی با پرتوهای پرانرژی X فوران می‌کند.
*******
🔴توضیح تصویر: ساختار میدان مغناطیسیِ "آغازین" در یک ستاره‌ی نوترونی
https://goo.gl/TkJ2GL
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/MagneticHotspots.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------—
بررسی دگرگونی‌ها و فرگشت میدان مغناطیسی درون ستارگان نوترونی نشان می‌دهد که ناپایداری‌ها می‌توانند کانون‌های نیرومندی از میدان مغناطیسی بسازند که تا میلیون‌ها سال، حتی پس از زوال چشمگیر میدان مغناطیسی سراسری ستاره هم بر جا بمانند.
هنگامی که سوخت هسته‌ای یک ستاره‌ی بزرگ به پایان می‌رسد و دچار انفجاری ابرنواختری می‌شود، می‌تواند یک #ستاره_نوترونی پدید بیاورد. این اجرام بسیار چگال شعاعی حدود ۱۰ کیلومتر دارند ولی جرمشان به ۱.۵ برابر خورشید می‌رسد. آنها #میدان_مغناطیسی بسیار نیرومند و چرخشی سریع دارند، به گونه‌ای که برخی از آنها بیش از ۱۰۰ بار در ثانیه به گرد محورشان می‌چرخند. ستارگان نوترونی به طور معمول با میدان مغناطیسی‌ای توصیف می‌شوند که یک قطب مغناطیسی شمال و یک قطب مغناطیسی جنوب دارد، مانند میدان مغناطیسی زمین. ولی یک چنین مدل "دوقطبی" ساده‌ای نمی‌تواند جنبه‌های گیج‌کننده‌ی ستارگان نوترونی را توضیح دهد، از جمله این که چرا برخی از بخش‌های سطح آنها بسیار داغ‌تر از دمای میانگین‌شان است.
کنستانتینوس گورگولیاتوس از دانشگاه دورام و راینر هولرباخ از دانشگاه لیدز با بهره از ابررایانه‌ی ARC در دانشگاه لیدز چندین شبیه‌سازی عددی انجام دادند تا به چگونگی پیدایش ساختارهای پیچیده به هنگام تغییر و دگرگونی میدان مغناطیسی درون یک ستاره‌ی نوترونی پی ببرند.
گورگولیاتوس می‌گوید: «یک ستاره‌ی نوترونیِ تازه متولد شده چرخش یکنواختی ندارد- بخش‌های گوناگون آن با سرعت‌های متفاوتی می‌چرخند. این باعث می‌شود میدان مغناطیسی درون ستاره به گونه‌ای پیچانده و کشیده شود و آن را مانند توپ فشرده‌ای از کاموا کند. ما در شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای پی بردیم که یک میدان مغناطیسی به شدت پیچ خورده ناپایدار می‌شود. چنین میدانی خودبخود گره‌هایی می‌سازد که روی سطح ستاره‌ی نوترونی نمایان می‌شوند و لکه‌هایی را پدید می‌آورند که میدان مغناطیسی در آنها بسیار نیرومندتر از میدان کلی ستاره است. این کانون‌های مغناطیسی جریان‌های الکتریکی نیرومندی پدید می‌آورند که باعث آزاد شدن گرما می‌شوند، درست همان گونه که جریان الکتریکی در یک مقاومت باعث تولید گرما می‌شود.»
این شبیه‌سازی‌ها نشان می‌دهند که [روی ستاره‌ی نوترونی] یک لکه‌ی مغناطیسی به شعاع چند کیلومتر و میدان مغناطیسی بیش از ۱۰ میلیارد تسلا می‌تواند پدید بیاید. این لکه می‌تواند حتی پس از نابودی میدان مغناطیسی کلی ستاره‌ی نوترونی هم تا چند میلیون سال دوام بیابد.
این پژوهش می‌تواند پیامدهای گسترده‌ای در شناخت ما از ستارگان نوترونی داشته باشد. حتی ستارگان نوترونی با میدان مغناطیسیِ سرتاسریِ ضعیف‌تر هم می‌توانند کانون‌های مغناطیسی بسیار نیرومند بسازند. این می‌تواند رفتار شگفت‌انگیز برخی از مغنااخترها (مگنتارها) را توضیح دهد، برای نمونه، اس‌جی‌آر ۰۴۱۸+۵۷۲۹ که چرخشی بسیار کُند و میدان مغناطیسیِ کلیِ به نسبت ضعیفی دارد ولی هر از گاهی با پرتوهای پرانرژی X فوران می‌کند.
*******
🔴توضیح تصویر: ساختار میدان مغناطیسیِ "آغازین" در یک ستاره‌ی نوترونی
https://goo.gl/TkJ2GL
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/MagneticHotspots.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«کانون‌های مغناطیسی در ستارگان نوترونی» —------------------------------------— بررسی دگرگونی‌ها و فرگشت میدان مغناطیسی درون ستارگان نوترونی نشان می‌دهد که ناپایداری‌ها می‌توانند کانون‌های نیرومندی از میدان مغناطیسی بسازند که تا میلیون‌ها سال، حتی پس از زوال…
ساختار میدان‌های مغناطیسی در یک ستاره‌ی نوترونی بالغ که در اثر چرخش نامنظم بخش‌های گوناگون ستاره به چنینی وضعی دچار شده
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«اژدهای سبز در آسمان نروژ»
—---------------------------
چند روز پیش از گرفته شدن این عکس در ماه گذشته، حفره‌ای که در تاج خورشید پدید آمده بود ابری از الکترون‌ها، پروتون‌ها و یون‌های پرسرعت به فضا فرستاد.
بخشی از این ابر به مغناطکره‌ی زمین برخورد کرد و شفق‌هایی دیدنی پدید آورد که در عرض‌های جغرافیایی بالا دیده می‌شدند.
در این تصویر که از ترومسوی نروژ گرفته شده یکی از این شفق‌های زیبا که نمای خوش‌‌کسی هم داشت را می‌بینیم.
از دید عکاس، این شفق لرزان سبزرنگ که از اکسیژن جو سرچشمه گرفته بیشتر به یک اژدهای بزرگ می‌ماند، ولی خوب هر کسی آزادست که آن را به چیزی تشبیه کند.
اگرچه اکنون بیشینه‌ی خورشید به پایان رسیده، ولی خورشید هنوز هم فعالیت‌های گاه به گاهی از خود نشان می‌دهد که به پیدایش شفق‌هایی زیبا در آسمان زمین می‌انجامند. حتی یکی از این رویدادها درست همین هفته‌ی پیش رخ داد.
#apod #شفق_قطبی
https://goo.gl/nvo3Wx
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180410.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------
چند روز پیش از گرفته شدن این عکس در ماه گذشته، حفره‌ای که در تاج خورشید پدید آمده بود ابری از الکترون‌ها، پروتون‌ها و یون‌های پرسرعت به فضا فرستاد.
بخشی از این ابر به مغناطکره‌ی زمین برخورد کرد و شفق‌هایی دیدنی پدید آورد که در عرض‌های جغرافیایی بالا دیده می‌شدند.
در این تصویر که از ترومسوی نروژ گرفته شده یکی از این شفق‌های زیبا که نمای خوش‌‌کسی هم داشت را می‌بینیم.
از دید عکاس، این شفق لرزان سبزرنگ که از اکسیژن جو سرچشمه گرفته بیشتر به یک اژدهای بزرگ می‌ماند، ولی خوب هر کسی آزادست که آن را به چیزی تشبیه کند.
اگرچه اکنون بیشینه‌ی خورشید به پایان رسیده، ولی خورشید هنوز هم فعالیت‌های گاه به گاهی از خود نشان می‌دهد که به پیدایش شفق‌هایی زیبا در آسمان زمین می‌انجامند. حتی یکی از این رویدادها درست همین هفته‌ی پیش رخ داد.
#apod #شفق_قطبی
https://goo.gl/nvo3Wx
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180410.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ابرهای پرراز و رمز ناهید»
—-------------------------
https://goo.gl/5DERgE
خواهر سیاره‌ای ما، ناهید، جای پرجنب و جوش و شگفت‌انگیزیست. این سیاره بادهای نیرومندی دارد که لایه‌های ابری پرپشتش را با خود جابجا می‌کنند. این بادهای خشن آنچنان پرسرعتند که چیزی به نام "ابَر-چرخش" را نمایش می‌دهند: بیشینه‌ی سرعت بادهای زمین حدود یک پنجم سرعت چرخش زمین است، ولی بادهای #ناهید می‌توانند به سرعتی ۶۰ برابر سرعت سیاره هم برسند.
در چند سال گذشته دانشمندان با بهره از عکس‌های فضپیمای اروپایی ونوس اکسپرس و فضاپیماهای بین‌المللی دیگر، ژرفای ابرها و بادهای این سیاره را بررسی کرده‌اند و رفتارهای شگفت‌آوری را در آنها یافته‌اند.
سمت شب سیاره (سمتی که رو به خورشید نیست) تا اندازه‌ای اسرارآمیزتر از سمت دیگر است. چیزی که می‌دانیم آن را بسیار متفاوت از هر جای دیگری نشان می‌دهد، با ابرهایی که از نظر گونه، پیکره، و پویایی تاکنون هرگز مانندشان دیده نشده، و برخی از آنها به نظر می‌رسد با ساختارهایی روی سطح در ارتباطند.
پدیده‌ی ابر-چرخش به نظر می‌رسد در سمت شب سیاره رفتار آشفته‌تری دارد تا سمت روز، ولی حتی با مدل‌سازی‌ها هم نتوانسته‌ایم به خوبی به دلیلش پی ببریم. همچنین ابرهای سمت شب الگوها و پیکره‌هایی متفاوت با ابرهایی که در هر جای دیگری دیده‌ایم می‌سازند- الگوهای بزرگ، موجدار، تکه تکه، نامنظم، و رشته‌مانند- و ساختار برجسته در آنها هم ساختار اسرارآمیز "موج‌های ایستا" است. این موج‌ها در جو بالا می‌روند و با چرخش سیاره جابجا نمی‌شوند و به نظر می‌رسد روی شیب‌ها و مناطق فراز-بالا پدید می‌آیند، چیزی که نشان می‌دهد پستی و بلندی‌های سطح ناهید (توپوگرافی یا مکان‌نگاری آن) می‌تواند به شدت بر رویدادهای درون لایه‌های ابری‌اش اثر بگذارد.
[این موج‌های ایستا احتمالا همان چیزی هستند که به نام موج‌های گرانش جَوی می‌شناسیم-م]
سه تصویری که اینجا می‌بینید از داده‌های طیف دیدنی و فروسرخِ ونوس اکسپرس به دست آمده و این ویژگی‌های ابری را با جزییات نشان می‌دهند: موج‌های ایستا (چپ)، ناپایداری‌های پویا (میانی)، و رشته‌های اسرارآمیز (راست).
ونوس اکسپرس در سال ۲۰۰۵ به فضا پرتاب شد و در سال ۲۰۰۶ گردش خود در مدار ناهید را آغاز کرد. ماموریت این فضاپیما در دسامبر ۲۰۱۴ به پایان رسید.
درباره‌ی جو ناهید بیشتر بخوانید: * آنچه زیر ابرهای ناهید می‌گذرد (https://goo.gl/6W6PdC)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/Venus.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------------------
https://goo.gl/5DERgE
خواهر سیاره‌ای ما، ناهید، جای پرجنب و جوش و شگفت‌انگیزیست. این سیاره بادهای نیرومندی دارد که لایه‌های ابری پرپشتش را با خود جابجا می‌کنند. این بادهای خشن آنچنان پرسرعتند که چیزی به نام "ابَر-چرخش" را نمایش می‌دهند: بیشینه‌ی سرعت بادهای زمین حدود یک پنجم سرعت چرخش زمین است، ولی بادهای #ناهید می‌توانند به سرعتی ۶۰ برابر سرعت سیاره هم برسند.
در چند سال گذشته دانشمندان با بهره از عکس‌های فضپیمای اروپایی ونوس اکسپرس و فضاپیماهای بین‌المللی دیگر، ژرفای ابرها و بادهای این سیاره را بررسی کرده‌اند و رفتارهای شگفت‌آوری را در آنها یافته‌اند.
سمت شب سیاره (سمتی که رو به خورشید نیست) تا اندازه‌ای اسرارآمیزتر از سمت دیگر است. چیزی که می‌دانیم آن را بسیار متفاوت از هر جای دیگری نشان می‌دهد، با ابرهایی که از نظر گونه، پیکره، و پویایی تاکنون هرگز مانندشان دیده نشده، و برخی از آنها به نظر می‌رسد با ساختارهایی روی سطح در ارتباطند.
پدیده‌ی ابر-چرخش به نظر می‌رسد در سمت شب سیاره رفتار آشفته‌تری دارد تا سمت روز، ولی حتی با مدل‌سازی‌ها هم نتوانسته‌ایم به خوبی به دلیلش پی ببریم. همچنین ابرهای سمت شب الگوها و پیکره‌هایی متفاوت با ابرهایی که در هر جای دیگری دیده‌ایم می‌سازند- الگوهای بزرگ، موجدار، تکه تکه، نامنظم، و رشته‌مانند- و ساختار برجسته در آنها هم ساختار اسرارآمیز "موج‌های ایستا" است. این موج‌ها در جو بالا می‌روند و با چرخش سیاره جابجا نمی‌شوند و به نظر می‌رسد روی شیب‌ها و مناطق فراز-بالا پدید می‌آیند، چیزی که نشان می‌دهد پستی و بلندی‌های سطح ناهید (توپوگرافی یا مکان‌نگاری آن) می‌تواند به شدت بر رویدادهای درون لایه‌های ابری‌اش اثر بگذارد.
[این موج‌های ایستا احتمالا همان چیزی هستند که به نام موج‌های گرانش جَوی می‌شناسیم-م]
سه تصویری که اینجا می‌بینید از داده‌های طیف دیدنی و فروسرخِ ونوس اکسپرس به دست آمده و این ویژگی‌های ابری را با جزییات نشان می‌دهند: موج‌های ایستا (چپ)، ناپایداری‌های پویا (میانی)، و رشته‌های اسرارآمیز (راست).
ونوس اکسپرس در سال ۲۰۰۵ به فضا پرتاب شد و در سال ۲۰۰۶ گردش خود در مدار ناهید را آغاز کرد. ماموریت این فضاپیما در دسامبر ۲۰۱۴ به پایان رسید.
درباره‌ی جو ناهید بیشتر بخوانید: * آنچه زیر ابرهای ناهید می‌گذرد (https://goo.gl/6W6PdC)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/Venus.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ابرغول فراری»
—---------------
* کشف یک ستاره‌ی گریزان از گونه‌ای کمیاب، آن هم در کهکشانی دیگر نشان می‌دهد که ستارگان گریزان یا فراری پدیده‌هایی رایج در کیهانند.
اخترشناسان گونه‌ی کمیابی از ستارگان گریزان را در همسایه‌ی راه شیری، ابر ماژلانی کوچک یافته‌اند. تاکنون شمار اندکی از این گونه ستارگان یافته شده ولی دیده شدن این یک مورد نشان می‌دهد که می‌توانند پدیده‌هایی رایج در کیهان باشند.
این ستاره در اصل نه سال پیش، در پیمایشی برای ستارگان ابرغول زرد در ابرهای ماژلانی کوچک و بزرگ یافته شده بود. ولی پژوهش تازه که با رصدهای بیشتری همراه شده نشان می‌دهد که این ستاره در عمل با سرعتی بسیار بالا در کهکشانش پیش می‌رود و با این سرعت به گرد هیچ ستاره‌ای هم نمی‌چرخد.
چیزی که از این ستاره‌ی گریزان را یک مورد ویژه ساخته تنها سرعت ۱۳۴ کیلومتر بر ثانیه‌ی آن نیست، بلکه گامی از فرگشت ستاره‌ای است که در آن به سر می‌برد. این ستاره که جی۰۱۰۲۰۱۰۰-۷۱۲۲۲۰۸ نام دارد، یک ابرغول زرد، مانند ستاره‌ی قطبی است. ابرغول‌های زرد کمیابند زیرا گامی از زندگی که در آنند تنها ۱۰ هزار تا ۱۰۰ هزار سال به درازا می‌کشد و سپس پف می‌کنند و ابرغولی سرخ، مانند ستاره‌ی شبان‌شانه (ابط‌الجوزا) می‌سازند.
وارن براون، کارشناس ستاره‌های گریزان از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان می‌گوید: «یافتن جرمی به این کمیابی [ستاره‌ی گریزان] در گامی به این کمیابی [ابرغول زرد] نامنتظره است. رخ دادن هر دو احتمال با هم بعید است، پس نتیجه می‌گیریم که گریزان‌ها پدیده‌هایی بسیار رایجند.»
#ستاره_گریزان ستاره‌ایست که ...
ادامه مطلب را در پست بعد بخوانید 👇👇👇👇👇
—---------------
* کشف یک ستاره‌ی گریزان از گونه‌ای کمیاب، آن هم در کهکشانی دیگر نشان می‌دهد که ستارگان گریزان یا فراری پدیده‌هایی رایج در کیهانند.
اخترشناسان گونه‌ی کمیابی از ستارگان گریزان را در همسایه‌ی راه شیری، ابر ماژلانی کوچک یافته‌اند. تاکنون شمار اندکی از این گونه ستارگان یافته شده ولی دیده شدن این یک مورد نشان می‌دهد که می‌توانند پدیده‌هایی رایج در کیهان باشند.
این ستاره در اصل نه سال پیش، در پیمایشی برای ستارگان ابرغول زرد در ابرهای ماژلانی کوچک و بزرگ یافته شده بود. ولی پژوهش تازه که با رصدهای بیشتری همراه شده نشان می‌دهد که این ستاره در عمل با سرعتی بسیار بالا در کهکشانش پیش می‌رود و با این سرعت به گرد هیچ ستاره‌ای هم نمی‌چرخد.
چیزی که از این ستاره‌ی گریزان را یک مورد ویژه ساخته تنها سرعت ۱۳۴ کیلومتر بر ثانیه‌ی آن نیست، بلکه گامی از فرگشت ستاره‌ای است که در آن به سر می‌برد. این ستاره که جی۰۱۰۲۰۱۰۰-۷۱۲۲۲۰۸ نام دارد، یک ابرغول زرد، مانند ستاره‌ی قطبی است. ابرغول‌های زرد کمیابند زیرا گامی از زندگی که در آنند تنها ۱۰ هزار تا ۱۰۰ هزار سال به درازا می‌کشد و سپس پف می‌کنند و ابرغولی سرخ، مانند ستاره‌ی شبان‌شانه (ابط‌الجوزا) می‌سازند.
وارن براون، کارشناس ستاره‌های گریزان از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان می‌گوید: «یافتن جرمی به این کمیابی [ستاره‌ی گریزان] در گامی به این کمیابی [ابرغول زرد] نامنتظره است. رخ دادن هر دو احتمال با هم بعید است، پس نتیجه می‌گیریم که گریزان‌ها پدیده‌هایی بسیار رایجند.»
#ستاره_گریزان ستاره‌ایست که ...
ادامه مطلب را در پست بعد بخوانید 👇👇👇👇👇
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«ابرغول فراری» —--------------- * کشف یک ستاره‌ی گریزان از گونه‌ای کمیاب، آن هم در کهکشانی دیگر نشان می‌دهد که ستارگان گریزان یا فراری پدیده‌هایی رایج در کیهانند. اخترشناسان گونه‌ی کمیابی از ستارگان گریزان را در همسایه‌ی راه شیری، ابر ماژلانی کوچک یافته‌اند.…
... ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
... #ستاره_گریزان ستاره‌ایست که بسیار سریع‌تر از ستارگان درون زادگاهش حرکت می‌کند؛ به طور معمول ستارگان باید سرعتی بیشتر از ۲۰ تا ۳۰ کیلومتر بر ثانیه داشته باشند تا ازچنگ گرانش کلی کهکشان بگریزند. ولی سرعت این ستارگان تاثیری روی فرگشتشان ندارد، و احتمالش هست که چنین ستاره‌ای حتی سیاره‌هایی هم داشته باشد.
بیشتر گریزان‌های شناخته شده در کهکشان راه شیری بوده‌اند، جایی که ستارگانش از زمین آسان‌تر دیده می‌شوند؛ جی۰۱۰۲۰۱۰۰-۷۱۲۲۲۰۸ تنها دومین ستاره‌ی گریزان تکامل‌یافته‌ایست که در کهکشان دیگری یافته شده.
هنوز درست نمی‌دانیم که یک ستاره چگونه گریزان می‌شود، ولی چند نظریه برایش پیشنهاد شده. در نظریه‌ی نخست، ستاره باید عضو یک سامانه‌ی دوتایی باشد. یک امکان اینست که یکی از اعضای این سامانه دچار انفجار ابرنواختری شده و با موج انفجارش همدم خود را با سرعتی بسیار به بیرون پرتاب کند. امکان دیگر اینست که این دو همدم بسیار به ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان نزدیک شوند و یکی از آنها در فرآیندی قلاب‌سنگی به بیرون پرتاب شود. نظریه‌ی دیگر می‌گوید با گذشتن یک ستاره از کنار دیگر ستارگان خوشه، برهمکنشهای گرانشی نیرومندی رخ می‌دهد که می‌تواند ستاره را در مسیری متفاوت پیش براند.
بر پایه‌ی سرعت بالای جی۰۱۰۲۰۱۰۰-۷۱۲۲۲۰۸، احتمال می‌رود این ستاره در اثر یک انفجار پرتاب شده.
فیلیپ مسی، یکی از نویسندگان این پژوهش از رصدخانه‌ی لوول می‌گوید در مقیاس گسترده‌تر، بررسی فرگشت یک ابرغول زرد در کهکشانی دیگر به اخترشناسان در آزمودن مدل‌های فرگشت ستارگان به طور کلی کمک کند: «این گام [از فرگشت ستارگان] مانند یک ذره‌بین، به ما امکان دهد تا کاستی‌های درون بخش‌های آغازین محاسبه‌های ستاره‌ای را پیدا کنیم.»
@onestar_in_sevenskies
شکار فراری‌ها
ستارگان گریزان همچنان یک رازند زیرا به سختی یافته می‌شوند، و همچنین به سختی می‌توان خاستگاهشان را در فضا و زمان پیدا کرد. هنگامی که ستاره‌ای حرکت می‌کند، اخترشناسان تنها چیزی که می‌توانند بگویند اینست که (مثلا) این یک ستاره‌ی ۱۰ میلیون ساله است و بنابراین سفرش را در همین ۱۰ میلیون سال گذشته آغاز کرده. ولی زمان دقیق آغاز سفر و دقیقا جایی که از آن آمده ناشناخته است.
براون می‌گوید: «چیزی که یک بیننده نمی‌داند و دوست دارد بداند پراکندگی ستارگان در فضا و سرعتشان است.» مشکل اینجاست که به سختی می‌توان یک ستاره‌ی گریزان را تنها از روی سرعتش شناخت. در راه شیری -که ستارگانش نزدیک‌ترند و آسان‌تر از ستارگان یک کهکشان دیگر دیده می‌شوند- ستارگانی که نزدیک مرکز کهکشان به گرد آن می‌چرخند به طور طبیعی سریع‌تر از آنها که دورترند حرکت می‌کنند.
چیزی که توجه اخترشناسان را جلب می‌کند ستارگانیست که دارند با سرعتی بی‌اندازه سریع "می‌گریزند". براون می‌گوید امکانش هست که ستارگان گریزانِ بسیار کم‌سرعت‌تری هم باشند، ولی به دلیل همین سرعتشان شناسایی نمی‌شوند. بهترین امید برای اخترشناسان جستجوی تغییرات در جایگاه میلیون‌ها ستاره در یک بازه‌ی زمانیست؛ براون می‌افزاید خوشبختانه تلسکوپ فضایی "گایا"ی سازمان فضایی اروپا همین اکنون دارد این کار را انجام می‌دهد.
https://goo.gl/mr6a1k
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/runaway-giant.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
... #ستاره_گریزان ستاره‌ایست که بسیار سریع‌تر از ستارگان درون زادگاهش حرکت می‌کند؛ به طور معمول ستارگان باید سرعتی بیشتر از ۲۰ تا ۳۰ کیلومتر بر ثانیه داشته باشند تا ازچنگ گرانش کلی کهکشان بگریزند. ولی سرعت این ستارگان تاثیری روی فرگشتشان ندارد، و احتمالش هست که چنین ستاره‌ای حتی سیاره‌هایی هم داشته باشد.
بیشتر گریزان‌های شناخته شده در کهکشان راه شیری بوده‌اند، جایی که ستارگانش از زمین آسان‌تر دیده می‌شوند؛ جی۰۱۰۲۰۱۰۰-۷۱۲۲۲۰۸ تنها دومین ستاره‌ی گریزان تکامل‌یافته‌ایست که در کهکشان دیگری یافته شده.
هنوز درست نمی‌دانیم که یک ستاره چگونه گریزان می‌شود، ولی چند نظریه برایش پیشنهاد شده. در نظریه‌ی نخست، ستاره باید عضو یک سامانه‌ی دوتایی باشد. یک امکان اینست که یکی از اعضای این سامانه دچار انفجار ابرنواختری شده و با موج انفجارش همدم خود را با سرعتی بسیار به بیرون پرتاب کند. امکان دیگر اینست که این دو همدم بسیار به ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان نزدیک شوند و یکی از آنها در فرآیندی قلاب‌سنگی به بیرون پرتاب شود. نظریه‌ی دیگر می‌گوید با گذشتن یک ستاره از کنار دیگر ستارگان خوشه، برهمکنشهای گرانشی نیرومندی رخ می‌دهد که می‌تواند ستاره را در مسیری متفاوت پیش براند.
بر پایه‌ی سرعت بالای جی۰۱۰۲۰۱۰۰-۷۱۲۲۲۰۸، احتمال می‌رود این ستاره در اثر یک انفجار پرتاب شده.
فیلیپ مسی، یکی از نویسندگان این پژوهش از رصدخانه‌ی لوول می‌گوید در مقیاس گسترده‌تر، بررسی فرگشت یک ابرغول زرد در کهکشانی دیگر به اخترشناسان در آزمودن مدل‌های فرگشت ستارگان به طور کلی کمک کند: «این گام [از فرگشت ستارگان] مانند یک ذره‌بین، به ما امکان دهد تا کاستی‌های درون بخش‌های آغازین محاسبه‌های ستاره‌ای را پیدا کنیم.»
@onestar_in_sevenskies
شکار فراری‌ها
ستارگان گریزان همچنان یک رازند زیرا به سختی یافته می‌شوند، و همچنین به سختی می‌توان خاستگاهشان را در فضا و زمان پیدا کرد. هنگامی که ستاره‌ای حرکت می‌کند، اخترشناسان تنها چیزی که می‌توانند بگویند اینست که (مثلا) این یک ستاره‌ی ۱۰ میلیون ساله است و بنابراین سفرش را در همین ۱۰ میلیون سال گذشته آغاز کرده. ولی زمان دقیق آغاز سفر و دقیقا جایی که از آن آمده ناشناخته است.
براون می‌گوید: «چیزی که یک بیننده نمی‌داند و دوست دارد بداند پراکندگی ستارگان در فضا و سرعتشان است.» مشکل اینجاست که به سختی می‌توان یک ستاره‌ی گریزان را تنها از روی سرعتش شناخت. در راه شیری -که ستارگانش نزدیک‌ترند و آسان‌تر از ستارگان یک کهکشان دیگر دیده می‌شوند- ستارگانی که نزدیک مرکز کهکشان به گرد آن می‌چرخند به طور طبیعی سریع‌تر از آنها که دورترند حرکت می‌کنند.
چیزی که توجه اخترشناسان را جلب می‌کند ستارگانیست که دارند با سرعتی بی‌اندازه سریع "می‌گریزند". براون می‌گوید امکانش هست که ستارگان گریزانِ بسیار کم‌سرعت‌تری هم باشند، ولی به دلیل همین سرعتشان شناسایی نمی‌شوند. بهترین امید برای اخترشناسان جستجوی تغییرات در جایگاه میلیون‌ها ستاره در یک بازه‌ی زمانیست؛ براون می‌افزاید خوشبختانه تلسکوپ فضایی "گایا"ی سازمان فضایی اروپا همین اکنون دارد این کار را انجام می‌دهد.
https://goo.gl/mr6a1k
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/runaway-giant.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«ابرغول فراری» —--------------- * کشف یک ستاره‌ی گریزان از گونه‌ای کمیاب، آن هم در کهکشانی دیگر نشان می‌دهد که ستارگان گریزان یا فراری پدیده‌هایی رایج در کیهانند. اخترشناسان گونه‌ی کمیابی از ستارگان گریزان را در همسایه‌ی راه شیری، ابر ماژلانی کوچک یافته‌اند.…
ستاره گریزانِ "زتا مارافسای" در فاصله‌ی ۳۶۶ سال نوری زمین که با سرعت حدود ۳۰ کیلومتر بر ثانیه در فضا به پیش می‌رود و موج شوکی بر سر راهش در ابرهای میان‌ستاره‌ای پدید آورده
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«خوشه کروی در کنار دو آواره آسمانی»
—---------------------------------—
در هفتههای گذشته سیاره‌های درخشان بهرام و کیوان (مریخ و زحل) با هم در آسمان سپیده‌دم و در محدوده‌ی صورت فلکی کمان دیده می‌شدند.
در این تصویر که روز ۳۱ مارس گرفته شده و ۳ درجه از آسمان را می‌پوشاند، این دو شبچراغ آسمان را می‌بینیم که به همراه خوشه‌ی کروی بزرگ ام۲۲ یک سه‌گوش را درست کرده‌اند.
خوشه‌ی ام۲۲ (پایین، سمت چپ) که توپ بزرگی از بیش از ۱۰۰ هزار ستاره با سنی بسیار بیشتر از خورشید است حدود ۱۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد.
ولی این دو سیاره بسیار به ما نزدیک‌ترند.
#کیوان که با رنگ زرد روشنی در بالای چارچوب دیده می‌شود حدود ۸۲ دقیقه‌ی نوری از ما فاصله دارد. اگر دقیق‌تر نگاه کنید می‌توانید بزرگ‌ترین ماهش، تیتان را هم مانند نقطه‌ای روشن در جایگاه حدود ساعت ۵ در فروغ خیره‌کننده‌ی سیاره‌ی مادر ببینید.
#بهرام سرخ‌فام هم تنها ۹ دقیقه‌ی نوری از زمین فاصله دارد.
هر دو سیاره دارند به سوی پادیستانی (مقابله) با خورشید پیش می‌روند. سیاره‌ی بهرام در ماه ژوییه (تیرماه) به این موقعیت خواهد رسید و بسیار پرنورتر خواهد شد. در آن هنگام فاصله‌ی این سیاره از سیاره‌ی زمین تنها به ۳.۲ دقیقه‌ی نوری خواهد رسید.
#apod
https://goo.gl/BrxM4w
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180412.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------—
در هفتههای گذشته سیاره‌های درخشان بهرام و کیوان (مریخ و زحل) با هم در آسمان سپیده‌دم و در محدوده‌ی صورت فلکی کمان دیده می‌شدند.
در این تصویر که روز ۳۱ مارس گرفته شده و ۳ درجه از آسمان را می‌پوشاند، این دو شبچراغ آسمان را می‌بینیم که به همراه خوشه‌ی کروی بزرگ ام۲۲ یک سه‌گوش را درست کرده‌اند.
خوشه‌ی ام۲۲ (پایین، سمت چپ) که توپ بزرگی از بیش از ۱۰۰ هزار ستاره با سنی بسیار بیشتر از خورشید است حدود ۱۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد.
ولی این دو سیاره بسیار به ما نزدیک‌ترند.
#کیوان که با رنگ زرد روشنی در بالای چارچوب دیده می‌شود حدود ۸۲ دقیقه‌ی نوری از ما فاصله دارد. اگر دقیق‌تر نگاه کنید می‌توانید بزرگ‌ترین ماهش، تیتان را هم مانند نقطه‌ای روشن در جایگاه حدود ساعت ۵ در فروغ خیره‌کننده‌ی سیاره‌ی مادر ببینید.
#بهرام سرخ‌فام هم تنها ۹ دقیقه‌ی نوری از زمین فاصله دارد.
هر دو سیاره دارند به سوی پادیستانی (مقابله) با خورشید پیش می‌روند. سیاره‌ی بهرام در ماه ژوییه (تیرماه) به این موقعیت خواهد رسید و بسیار پرنورتر خواهد شد. در آن هنگام فاصله‌ی این سیاره از سیاره‌ی زمین تنها به ۳.۲ دقیقه‌ی نوری خواهد رسید.
#apod
https://goo.gl/BrxM4w
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180412.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«خورشید در سه رنگ فرابنفش»
—----------------------------
https://goo.gl/eziQbB
رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی خورشیدی ناسا (اس‌دی‌او) از ۲۰ تا ۲۳ ماه مارس ۲۰۱۸ سه رشته عکس در سه بخش گوناگون از طیف فرابنفش-دور از خورشید گرفت. در این عکس‌ها می‌بینیم که ویژگی‌ها و ساختارهای دیده شده در این طیف‌ها تا چه اندازه متفاوتند و چگونه چیزی که در یکی دیده می‌شود را به سختی می‌توان در دیگری شناسایی کرد.
در رشته تصویر سرخ‌رنگ (طول موج ۳۰۴ آنگستروم) سیخک‌های بسیار کوچک -فواره‌هایی از مواد خورشیدی- را می‌بینیم به همراه زبانه‌هایی کوچک در لبه‌ی خورشید. هیچ یک از این دو گونه ساختار به آسانی در رشته تصاویر دیگر دیده نمی‌شوند.
در رشته تصویر دوم (طول موج۱۹۳ آنگستروم) با سادگی می‌توانیم حفره‌های تاجی بزرگ و تیره را ببینیم، چیزی که به سختی در دو رشته عکس دیگر دیده می‌شود.
در رشته تصویر سوم (طول موج ۱۷۱ آنگستروم) می‌توانیم رشته‌هایی از پلاسما را ببینیم که بر فراز سطح خورشید شناورند، به ویژه بر فراز یک منطقه‌ی فعال کوچک ولی درخشان نزدیک لبه‌ی سمت راست.
اینها تنها ۳ طول موج از طول موج‌های فرابنفشیست که رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی (دینامیک) خورشیدی می‌بیند. این فضاپیما هر ۱۲ ثانیه در ۱۰ طول موج‌ِ #فرابنفش از #خورشید عکس می‌گیرد.
#SDO
در همین زمینه: * چرا ناسا خورشید را در طیف فرابنفش رصد می کند؟ (https://goo.gl/WBu2Xs)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/SDO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------
https://goo.gl/eziQbB
رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی خورشیدی ناسا (اس‌دی‌او) از ۲۰ تا ۲۳ ماه مارس ۲۰۱۸ سه رشته عکس در سه بخش گوناگون از طیف فرابنفش-دور از خورشید گرفت. در این عکس‌ها می‌بینیم که ویژگی‌ها و ساختارهای دیده شده در این طیف‌ها تا چه اندازه متفاوتند و چگونه چیزی که در یکی دیده می‌شود را به سختی می‌توان در دیگری شناسایی کرد.
در رشته تصویر سرخ‌رنگ (طول موج ۳۰۴ آنگستروم) سیخک‌های بسیار کوچک -فواره‌هایی از مواد خورشیدی- را می‌بینیم به همراه زبانه‌هایی کوچک در لبه‌ی خورشید. هیچ یک از این دو گونه ساختار به آسانی در رشته تصاویر دیگر دیده نمی‌شوند.
در رشته تصویر دوم (طول موج۱۹۳ آنگستروم) با سادگی می‌توانیم حفره‌های تاجی بزرگ و تیره را ببینیم، چیزی که به سختی در دو رشته عکس دیگر دیده می‌شود.
در رشته تصویر سوم (طول موج ۱۷۱ آنگستروم) می‌توانیم رشته‌هایی از پلاسما را ببینیم که بر فراز سطح خورشید شناورند، به ویژه بر فراز یک منطقه‌ی فعال کوچک ولی درخشان نزدیک لبه‌ی سمت راست.
اینها تنها ۳ طول موج از طول موج‌های فرابنفشیست که رصدخانه‌ی پویایی‌شناسی (دینامیک) خورشیدی می‌بیند. این فضاپیما هر ۱۲ ثانیه در ۱۰ طول موج‌ِ #فرابنفش از #خورشید عکس می‌گیرد.
#SDO
در همین زمینه: * چرا ناسا خورشید را در طیف فرابنفش رصد می کند؟ (https://goo.gl/WBu2Xs)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/SDO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky