«بهرام در میان دو زیبارو!»
—------------------------

نقطه‌ی درخشان و سرخ‌فامی که در این تصویر میان سحابی‌‌های مرداب و سه‌تکه می‌بینیم چیزی نیست جز سیاره‌ی بهرام خودمان (#مریخ).

این چشم‌انداز رنگین و پرزرق و برقِ ژرفای آسمان زمانی گرفته شده که سیاره‌ی سرخ داشته از میان دو سحابی چشمگیر و برجسته‌ی آسمان می‌گذشته- سحابی‌هایی که اخترشناس سده‌ی ۱۸ میلادی، شارل مسیه آنها را به نام‌های ام۸ و ام۲۰ در کاتالوگش وارد کرده بود.

ام۲۰ یا سحابی سه‌تکه (بالا، سمت رازت مرکز) تضادی خیره‌کننده از رنگ‌های سرخ/آبی و رگه‌های تیره‌ی غبار را نشان می‌دهد.

پایین، سمت راست هم سحابی گسترده و فریبنده‌ی ام۸ یا سحابی مرداب را می‌بینیم.

هر دوی این سحابی‌ها هزاران سال نوری از ما فاصله دارند، ولی #بهرام که گاهی در آسمان سیاره‌ی زمین گذرش به میان این دو می‌افتد یک شبچراغ محلی و همسایه‌ی خودمان است که نورش تنها حدود ۱۰ دقیقه زمان می‌برد تا به چشممان برسد، یعنی فاصله‌اش از زمین تنها ۱۰ دقیقه‌ی نوریست.
#apod
https://goo.gl/X25etd
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180327.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

عکس‌های راداری که به کمک دستگاه "رادار ردگیری و تصویربرداری" (TIRA) گرفته شده چرخش و غلتیدن ایستگاه فضاییِ رو به سقوطِ تیانگونگ-۱ چین را به خوبی نشان می‌دهد

منبع: Space.com

@onestar_in_sevenskies

«۲۲ سال با خورشید»
—------------------

حدود ۲۵۰ سالست که چرخه‌ی فعالیت خورشید - که در آن شمار لکه‌هایش کاهش و افزایش پیدا می‌کنند- به طور منظم توسط دانشمندان دیدبانی می‌شود، ولی به کارگیری تلسکوپ‌های فضایی دیدگاهی به کلی تازه از این نزدیک‌ترین ستاره به ما داده.

در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۷، رصدخانه‌ی خورشیدی و هورسپهری (سوهو، #SOHO) بیست و دومین سالگرد حضورش در فضا را جشن گرفت. این مدت، بازه‌ی چشمگیر و مهمیست زیرا برابر با دوره‌ی میانگین یک چرخه‌ی مغناطیسی کامل خورشید است. چرخه‌ی لکه‌های خورشیدی تقریبا هر ۱۱ سال یک بار است، ولی چرخه‌ی کامل دو برابر اینست می‌شود که بر پایه‌ی رفتار میدان مغناطیسی خورشید سنجیده می‌شود.

در درازنای این چرخه، راستای قطبش مغناطیسی #خورشید به آرامی تغییر می‌کند به گونه‌ای که پس از ۱۱ سال، جهت‌گیری میدان مغناطیسی میان نیمکره‌های جنوب و شمال جابجا می‌شود (وارونه می‌شود). در ۱۱ سال بعدی این روند تکرار می‌شود تا جایی که در پایان هر چرخه‌ی ۲۲ ساله، دوباره به جهتگیری پیشین برمی‌گردد.

هر یک از عکس‌های درون این چارچوب یک تک‌نما از خورشید است که رصدخانه‌ی سوهو در بهار هر سال در طیف فرابنفش-دور گرفته. در این طیف، تاج خورشید نمایان می‌شود- جو بی‌اندازه داغ خورشید که دمایش به ۲ میلیون درجه می‌رسد و تا میلیون‌ها کیلومتر در فضا گسترده شده.

هنگامی که خورشید در اوج فعالیتش بوده، میدان‌های مغناطیسی در طیف فرابنفش خود را مانند لکه‌هایی روشن در تاج آن نشان می‌دهند. فعالیت خورشید همچنین در نورسپهر آن هم خود را نشان می‌دهد؛ نورسپهر یا فوتوسفر سطح خورشید است که در نور دیدنی (مریی) دیده می‌شود.

زمانی که خورشید فعالست، لکه‌هایی بر چهره‌اش پدیدار می‌شوند. انباشت میدان‌های مغناطیسی می‌تواند دمای سطح را در برخی مناطق کاهش دهد و این کاهش دما هم باعث می‌شود این مناطق در طیف دیدنی (مریی) به شکل لکه‌هایی تیره دیده شوند که به آنها لکه‌های خورشیدی می‌گویند.

چرخه‌ی پیشین خورشید در سال ۱۹۹۶، و چرخه‌ی کنونی هم از سال ۲۰۰۸ آغاز شد. در این میان، بیشینه‌ی خورشید در ۲۰۱۴ رخ داد.

سوهو با دیدبانی خورشید در یک چرخه‌ی تقریبا کامل ۲۲ ساله گنجینه‌ای از داده‌ها درباره‌ی دگرگونی‌های خورشید گرد آورده. این داده‌ها برای پیگیری تاثیر فعالیت خورشید بر زمین ارزشی کلیدی دارند و به دانشمندان در بهتر پیش‌بینی کردن شرایط اقلیمی فضای نزدیک زمین کمک می‌کنند.

سوهو تاکنون به کمک دستگاه‌های خود کشف‌های مهم بسیاری انجام داده، از جمله وجود پدیده‌ی هورلرزه‌ (لرزه‌ی خورشیدی)، مشاهده‌ی امواجی که از درون تاج خورشید می‌گذرند، و شناسایی بادهای خورشیدی "پرسرعت" (تندبادهای خورشیدی).
https://goo.gl/rtNQ2w
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/SOHO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«درختی که زیر بارِ ماه کمر خم کرده!»
—----------------------------

این عکس در زمان یک #ماه_آبی گرفته شده ولی همترازی‌ای که در آن دیده می‌شود تنها در ماه‌های آبی رخ نمی‌دهد. گفتنیست "ماه آبی" نامیست که به دومین #ماه_کامل در یک ماه [میلادی] داده می‌شود.

این عکس در زمان ماه آبی ژانویه‌ی گذشته گرفته شده و عکاس در زمانی مناسب خود را به نقطه‌ای در نایتز فری کالیفرنیای آمریکا رساند تا بتواند قرص ماه در پس‌زمینه را در کنار خمیدگی یک درخت بلوط که گاوهای گرسنه تنه‌اش را به این روز انداخته بودند به تصویر بکشد.

بدبختانه در این مورد گویا چاره‌ای جز گذشتن از درون گل و لای و گذاشتن دوربین روی حصاری از سیم خاردار نبود.

با این همه، چنین نمایی از یک درخت و قرص کامل ماه را در هر شب چهاردهی می‌توان پدید آورد، تنها چیزی که نیازست برنامه‌ریزی خوب و زمان مناسب است.

در این هفته هم بیننده‌ی یک ماه آبی خواهیم بود- دومین ماه آبی سال ۲۰۱۸؛ یعنی برای دومین بار در سال ۲۰۱۸، در یک ماه دو بار ماه به گام کامل می‌رسد. کم پیش می‌آید که در یک سال دو ماه آبی داشته باشیم؛ آخرین مورد پیش از این سال ۱۹۹۹ رخ داد و مورد بعدی هم در سال ۲۰۳۷ خواهد بود.
#apod
https://goo.gl/GbAeYX
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180328.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«کشف کهکشانی بسیار شگفت‌اگیز که هیچ ماده تاریکی ندارد!»
—-------------------------------------------------------

* نسبت کهکشان‌ها و ماده‌ی تاریک مانند نسبت کره‌ی بادام زمینی و ژله است. به طور معمول هیچ یک به تنهایی و بدون دیگری دیده نمی‌شود.

از همین رو پژوهشگران از یافتن کهکشانی تقریبا بدون #ماده‌_تاریک شگفت‌زده شده‌اند، ماده‌ی تاریک به عنوان داربستی که کهکشان‌ها رویش ساخته می‌شوند شناخته شده. این ماده‌ی نادیدنی مانند چسبی‌ست که ماده‌ی معمولی -گازها و ستارگان- را در کهکشان‌ها نگه می‌دارد.

پیتر ون دوکام، پژوهشگر اصلی رصدهای تلسکوپ هابل در دانشگاه ییل می‌گوید: «ما فکر می‌کردیم همه‌ی کهکشان‌ها ماده‌ی تاریک دارند و ماده‌ی تاریک چگونگی پیدایش یک کهکشان را نشان می‌دهد. این جوهره‌ی نادینی و رازگونه برجسته‌ترین نمود هر کهکشانی‌ست. از همین رو دیدن کهکشانی بدون آن نامنتظره است. این با پنداشت‌های استاندارد درباره‌ی سازوکار کهکشان‌ها در چالش است، و نشان می‌دهد که ماده‌ی تاریک واقعیت دارد: چیزی جداگانه است و موجودیت جداگانه‌ی خود جدا از دیگر اجزای کهکشان را دارد. این یافته همچنین نشان می‌دهد که احتمالا برای شکل‌گیری یک کهکشان بیش از یک روش هست.»
@onestar_in_sevenskies
این کهکشان که ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ نام دارد (NGC 1052-DF2)، میزان ماده‌ی تاریکش تا ۱/۴۰۰ میزان چشمداشتی دانشمندانست. بزرگی (پهنای) این کهکشان که در صورت فلکی نهنگ است به اندازه‌ی راه شیری‌ست، ولی از آنجایی که شمار ستارگانش تنها ۱/۲۰۰ آنست تاکنون چشم کسی را نگرفته بود. به دلیل بزرگی و همچنین کم‌نوری، دانشمندان این کهکشان را یک "کهکشان فرا-افشان" (Ultra-Diffuse Galaxy) یا UDG رده‌بندی کرده‌اند. پیمایشی که در سال ۲۰۱۵ روی خوشه‌ی کهکشانی گیسو انجام شد نشانگر فراوانیِ شگفت‌انگیز این اجرام بزرگ و کم‌نور بود.

🔴[نمونه‌ای دیگر از این اجرام، ولی درست نقطه‌ی مخالف این یکی:
🔹 باورنکردنی: کهکشانی که ۹۹.۹۹% جرمش را "ماده تاریک" تشکیل داده! (https://goo.gl/tJYa7v)
(در این مورد هم پژوهشگر اصلی همین جناب پیتر ون دوکام بود)]🔴

ولی هیچ‌ یک از کهکشان‌های فراافشانی که تاکنون یافته شده بدون ماده‌ی تاریک نبوده‌اند. بنابراین ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ حتی در میان این رده‌ی نامعمول هم یک مورد شگفت‌انگیزست.
@onestar_in_sevenskies
ون دوکام و گروهش این کهکشان را با آرایه‌ی تله‌فوتوی دراگون‌فلای در نیومکزیکو یافتند. سپس به کمک رصدخانه‌ی دبلیو.ام. کک در هاوایی، جابجایی‌های ۱۰ خوشه‌ی ستاره‌ای کروی در آن را سنجیدند [این خوشه‌ها در حاشیه‌ی کهکشان‌ها جای دارند-م]. کک نشان داد که این خوشه‌های کروی با سرعتی به نسبت اندک، کمتر از ۲۳۰۰۰ مایل بر ساعت حرکت می‌کنند. در کهکشان‌هایی که دربردارنده‌ی ماده‌ی تاریکند، سرعت ستارگان و خوشه‌ها در حاشیه‌هایشان دستکم سه برابر اینست.

دانشمندان از روی این سنجش‌ها جرم کهکشان را اندازه گرفتند. ون دوکام می‌گوید: «اگر ماده‌ی تاریکی هم [در این کهکشان باشد] بسیار اندک است. همه‌ی جرم این کهکشان را می‌توان به پای ستارگانش نوشت، و به نظر نمی‌رسد دیگر سهمی برای ماده‌ی تاریک در آن بماند.»

اخترشناسان سپس برای آشکار کردن جزییات بیشتر درباره‌ی این کهکشان به سراغ تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه‌ی جمنای در هاوایی رفتند. بر پایه‌ی داده‌های جمنای، نشانه‌ای از برهمکنش میان این کهکشان با کهکشان دیگری در کار نیست. هابل هم در بهتر یافتن خوشه‌های کروی و اندازه‌گیری فاصله‌ی این کهکشان به اخترشناسان کمک کرد.

عکس‌های هابل همچنین ...

ادامه‌ی مطلب را می‌توانید در پست بعد بخوانید: 👇👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

... عکس‌های هابل همچنین نمای شگفت‌آور این کهکشان را هم نشان داد. ون دوکام می گوید: «من یک ساعت داشتم عکس هابل را تماشا می‌کردم. به اندازه‌ای عجیب بود -به ویژه پس از گذشت این همه سال از کار هابل- که انگار عکسی را ببینی و بگویی "تابحال همچه چیزی ندیدم". این جرم مبهوت‌کننده است: یک توده‌ی غول‌پیکر که پشتش را هم می‌شود دید. به اندازه‌ای پراکنده است که همه‌ی کهکشان‌های پشتش را می‌توانیم ببینیم. به معنای واقعی کلمه یک کهکشان "آن وَرِش پیدا" است.»

این کهکشان شبحگون نه منطقه‌ی مرکزی چندان چشمگیری دارد و نه حتی بازوی مارپیچی و قرص که ساختارهای رایج یک کهکشان مارپیچی‌اند. ولی مانند یک کهکشان بیضیگون هم نیست. نشانه‌ای از وجود یک سیاهچاله‌ی مرکزی هم در آن دیده نمی‌شود. سن آن بر پایه‌ی رنگ خوشه‌های کروی‌اش به حدود ۱۰ میلیارد سال می‌رسد. حتی خوشه‌های کروی آن هم نامعمولند: دو برابر بزرگ‌تر از گروه‌های ستاره‌ای در کهکشان‌های دیگرند.»

ون دوکام می‌گوید: «انگار یک کهکشان تنها هاله‌ وخوشه‌های کروی‌ داشته باشد و به گونه‌ای، فراموش کرده هیچ چیز دیگری بسازد. این کهکشان به کلی یک راز است و همه چیزش مایه‌ی شگفتی‌ست. عملا هیچ چیزی درباره‌ی ساخته شدن چنین جرمی نمی‌دانیم.»
@onestar_in_sevenskies
ولی پژوهشگران نظریه‌هایی دارند. ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ حدود ۶۵ میلیون سال نوری دورتر از ما، در یک گروه کهکشانی جای دارد که عضو برجسته‌اش کهکشان بیضیگون غول‌پیکر ان‌جی‌سی ۱۰۵۲ است. پیدایش کهکشان‌ها فرآیندی خشن و پرآشوب است و به گفته‌ی ون دوکام، چه بسا رشد این کهکشان غول‌پیکر در میلیاردها سال پیش نقشی در کمبود ماده‌ی تاریک ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ داشته.

نظریه‌ی دیگر اینست که گازهایی که به سوی کهکشان بیضیگون غول‌پیکر ان‌جی‌سی ۱۰۵۲ روان بودند تکه تکه شده و ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ را ساخته‌اند. بادهای نیرومندی که از سیاهچاله‌ی جوان و رو به رشدِ مرکز ان‌جی‌سی ۱۰۵۲ می‌وزیده هم می توانسته به ساخته شدن ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ کمک کرده باشد. ولی این احتمال‌ها همگی حدس و گمانند و همه‌ی ویژگی‌های دیده شده در این کهکشان را توضیح نمی‌دهند.

این پژوهشگران چند مورد دیگر از کهکشان‌هایی با کمبود ماده‌ی تاریک را هم شکار کرده‌اند. آنها اکنون سرگرم بررسی عکس‌های هابل از ۲۳ کهکشان افشانِ دیگر هستند. سه تا از آنها همانند ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ به نظر می‌رسند.

ون دوکام می‌گوید: «همه‌ی کهکشان‌هایی که تاکنون می‌شناختیم ماده‌ی تاریک داشته‌اند، و همگی در رده‌های آشنایی مانند مارپیچی یا بیضیگون جای می‌گرفتند. ولی اگر هیچ ماده‌ی تاریکی در کار نباشد چه؟ شاید [اگر ماده‌ی تاریکی نباشد] به یک چنین چیزی می‌رسیم.»

یافته‌های این گروه روز ۲۹ مارس ۲۰۱۸ در نشریه‌ی نیچر منتشر خواهد شد.
https://goo.gl/Dt12Ai
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/NGC1052-DF2.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

در این ویدیو با بزرگنمایی آسمان در صورت فلکی نهنگ به کهکشان فراافشان ان‌جی‌سی ۱۰۵۲-دی‌اف۲ می‌رسیم.
@onestar_in_sevenskies

«زیر سایه "سر اسب"»
—------------------—

در این تصویر سحابی ان‌جی‌سی ۲۰۲۳ را می‌بینیم که ستاره‌ای جوان و درخشان پیکره‌ی آن را در ابرهای مولکولی غبارآلود شکارچی تراشیده، ولی اغلب در برابر زیبایی همسایه‌اش، سحابی کله‌اسبی نادیده گرفته می‌شود.

با این همه ان‌جی‌سی ۲۰۲۳ هم به سهم خود سحابی زیباییست. این جرم یک سحابی ستاره‌زای گسیلشی و بازتابی است که ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.

در این تصویر کمیاب ان‌جی‌سی ۲۰۲۳ رشته‌های رنگین و پیچیده‌ی آن هم با شگفتی دیده می‌شوند.

لکه‌های گسیلشی کوچکی که در گوشه و کنار تصویر دیده می‌شوند اجرام #هربیگ_هارو در این ناحیه‌اند که توسط فواره‌های پرانرژی ستارگان نوزاد پدید آمده‌اند.

پهنای این چشم‌انداز تلسکوپی باکیفیت در فاصله‌ی برآوردی ان‌جی‌سی ۲۰۲۳ حدود ۱۰ سال نوری است. ساختار تیره و آشنای کله‌اسبی بیرون از لبه‌ی سمت راست چارچوب جای دارد.
#apod #سحابی_گسیلشی #سحابی_بازتابی
https://goo.gl/NihnFa
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180329.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

اثر انتزاعی زیبایی که از پردازش هنری عکس‌های #فضاپیمای_جونو و به کمک فیلتر رنگ روغن پدید آمده و توفان‌های نیمکره‌ی شمالی سیاره‌ی #مشتری را نشان می‌دهد

@onestar_in_sevenskies

«آیا زمین پیش از پیدایش ماه هم آب داشته؟»
—------------------------------------—
https://goo.gl/QqmqkQ
* شواهد ایزوتوپی اکسیژن نشان می‌دهند که برخورد سهمگین "ماه‌ساز" برخوردی بسیار پرانرژی بوده و نیز، سیاره‌ی ما پیش از آن برخورد هم آب‌ داشته.

بر پایه‌ی انگاره‌‌ی #برخورد_بزرگ یا برخورد سهمگین، در آغاز زندگی زمین یک جرم سیاره‌ای جامد به نام تیا (Theia) به آن کوبیده شد و کره‌ی ماه از انباشت آوارهای برخوردیِ پخش شده در فضا به دنیا آمد. بررسی تازه‌ی این رویداد که به کمک مجموعه‌ی گسترده‌ای از نمونه سنگ‌های زمین و #ماه انجام شده نشان می‌دهد که این برخورد بی‌اندازه پرانرژی بوده است.

در واقع آنقدر شدید و خشن بوده که مواد آن جرم برخوردگر و زمین تقریبا به طور کامل با هم آمیخته شدند. این پژوهش همچنین نشان می‌دهد که بر خلاف اغلب نظریه‌ها، بیشتر آب‌های زمین پیش از برخورد با تیا به زمین آمده بود نه پس از آن.

به گمان دانشمندان، زمین و تیا همنهش ایزوتوپی متفاوتی داشته‌اند. ولی این که چرا برخلاف بیشتر سیاره‌های سامانه‌ی خورشیدی، اکنون همنهش ایزوتوپی ماه و زمین با هم متفاوت نیست تاکنون بی‌پاسخ بوده. اکنون بر پایه‌ی نظریه‌ای تازه، این برخورد به اندازه‌ای پرانرژی بوده که ایزوتوپ‌های دو جرم (زمین و تیا) تقریبا به طور برابر با هم آمیخته شد؛ و اگر اکنون تفاوتی هم در جایی از زمین دیده شود احتمالا دستاورد برخوردهای بعدی با زمین بوده.

ریچارد سی. گرین وود و همکارانش در دانشگاه اوپن بریتانیا برای بهتر شناختن این نظریه‌ی تازه همنهش ایزوتوپی اکسیژن را در مجموعه‌ی گسترده‌ای از نمونه سنگ‌های زمین و ماه بررسی کردند. پژوهش آنها نشان داد که تفاوت میان انباشت‌های ایزوتوپی اکسیژن در سنگ‌های ماه و بازالت‌های زمین [از کانی‌های روی پوسته‌ی زمین-م] در اندازه‌ی ۳ تا ۴ جزء در میلیون است. ولی از این نظر میان سنگ‌های ماه و الیوین‌های زمین -یکی از کانی‌های رایج در زیر پوسته‌ی زمین- تفاوت چشمگیری دیده نمی‌شود.

به نوشته‌ی این دانشمندان، این یافته‌ها با شبیه‌سازی‌هایی سازگارند که در آنها برخورد زمین و تیا بسیار پارنرژی بوده به گونه‌ای که موادشان تقریبا به طور کامل با هم آمیخته شده. گرین‌وود و همکارانش می‌گویند همین تفاوت ۳ تا ۴ جزء در میلیون هم می‌توانسته ره‌آورد برخوردهای سیارک‌ها و دنباله‌دارها به زمین بوده که پس از پیدایش ماه انجام گرفت و روکش بالایی زمین را پدید آورد.

این پژوهشگران در ادامه افزوده‌اند که بر پایه‌ی این یافته‌های آنها بخش بزرگی از #آب‌ های زمین پیش از رویداد برخورد بزرگ ماه‌ساز وارد زمین شده بوده. در حقیقت به گفته‌ی گرین‌وود و همکارانش سهم برخوردهای بعدی در آب‌های زمین بیش از ۵ تا ۳۰ درصد نیست. این که زمین با وجود چنین برخورد سهمگینی اقیانوس‌هایش را حفظ کرده بود می‌تواند نشان دهد که آب در سامانه‌های بیگانه‌ی پرآشوب هم می‌تواند فراوان باشد، و بنابراین با وجود پربرخورد بودن، باز هم زیست‌پذیر باشند.

درباره‌ی پرانرژی بودن برخورد بزرگ پیش از این هم خوانده بودید: * نگاهی نو به تولد خشونت‌بار ماه (https://goo.gl/jXJ2R1)

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/MoonEarthWater.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«سوراخ سوزن و زنجیره بربیج»
—----------------------------
https://goo.gl/EfWKKc
کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۲۴۷ با پهنایی حدود ۷۰ هزار سال نوری، کوچک‌تر از راه شیری ماست ولی با داشتن فاصله‌ی ۱۱ میلیون سال نوری، کهکشانی به نسبت نزدیک است. این کهکشان که در صورت فلکی #نهنگ جای دارد، از دیدگاه زمین تقریبا از لبه (پهلو) دیده می‌شود و از همین رو می‌توانیم آن را یک کهکشان لبه‌نما بدانیم.

اخترشناسان آن را به دلیل حفره‌ی بزرگی که در یک سمت قرصش دیده می‌شود، کهکشان سوراخ سوزن نامیده‌اند. [درباره‌اش خواندید: * کهکشانی که برخورد احتمالی ماده تاریک، سوراخی در آن پدید آورده (https://goo.gl/i64jAi)]

کهکشان‌های بسیاری در پس‌زمینه‌ی این چشم‌انداز تلسکوپی دیده می‌شوند از جمله چهار کهکشان هم‌ردیفی که پایین، سمت چپ ان‌جی‌سی ۲۴۷ جای دارند و به نام "زنجیره‌ی بربیج" (Burbidge's Chain) شناخته می‌شوند.

کهکشان‌های زنجیره‌ی بربیج حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند. این تصویر ژرف به اندازه‌ی پُروضوح است که در آن حتی می‌بینیم که دو کهکشان سمت چپِ این زنجیره با هم در برهم‌کنش هستند و پل کم‌نوری از مواد نیز میانشان پدید آمده.

خود ان‌جی‌سی ۲۴۷ نیز به همراه #کهکشان_مارپیچی درخشان ان‌جی‌سی ۲۵۳ عضو یک گروه به نام گروه کهکشانی سنگتراش است.
#apod

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180330.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«چراغ‌های آسمان غرب»
—---------------------

در این تصویر هلال باریک ماه را در کنار دو سیاره‌ی درونی سامانه‌ی خورشیدی، #ناهید و #تیر می‌بینیم که در آسمان سیاره‌ی زمین هرگز از خورشید چندان دور نمی‌شوند.

هر سه شبچراغ در این شامگاهِ رو به تاریکیِ ۱۸ مارس، هم‌ردیف با هم در افق باختری، در آسمان پارک ملی بیگ بند در جنوب باختر تگزاس خودنمایی می‌کنند، با سیاره‌ی تیر در انتهای سمت راست، بر فراز پرتگاه‌های این پارک؛ هر چند گفتن ندارد که در سراسر جهان می‌شد از تماشای آنها لذت برد.

ولی امشب ماه در گام کامل است و درست همزمان با غروب خورشید طلوع می‌کند. به هنگام نیمه شب می‌توانید آن را در اوج آسمان، در کنار ستاره‌ی روشن "بی‌ژوبین" (سماک اعزل، اسپور) تماشا کنید.

#apod
https://goo.gl/Hwtswg
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180331.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«کشف سیاره‌ای بیگانه از نوع سیاره‌های "گلوله توپ"»
—------------------------------------------------

* دانشمندان یک #سیاره‌_فراخورشیدی سنگین فلزی را یافته‌اند که نمونه‌ی هم‌اندازه‌ی زمینِ سیاره‌ی تیر است. این فراسیاره‌ی نویافته می‌تواند رازهایی را درباره‌ی ریشه و تاریخچه‌ی سیاره‌ی #تیر آشکار کند.

پژوهش‌های گذشته نشان داده بود که زمین، ناهید و بهرام (مریخ) هسته‌هایی فلزی دارند که تنها حدود یک سوم جرمشان را تشکیل می‌دهد. ولی تیر سیاره‌ای عمدتا فلزی است که هسته‌ی فلزی‌اش حدود دو سوم جرم آن را ساخته.

دلیل این همه تفاوت میان تیر و همتایان سنگی‌اش موضوع گفتگوهای بسیاری بوده. اکنون پژوهشگران نمونه‌ی بیگانه‌ی تیر را یافته‌اند که می‌تواند در بهتر شناختن تاریخ این درونی‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی به آنها کمک کند.

دانشمندان سه سیاره که به گرد ستاره‌ی کوتوله‌ی نارنجی کی۲-۲۲۹ می‌گردند را بررسی کردند. این ستاره کمی کوچک‌تر و سردتر از خورشید ماست و با فاصله‌ی ۳۳۹ سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی دوشیزه جای دارد. دانشمندان روی سیاره‌ی کی۲-۲۲۹بی (K2-229b) تمرکز کردند که فاصله‌اش از ستاره، حدود یک صدم فاصله‌ی زمین تا خورشید است (۱۰۰ بار نزدیک‌تر).

پژوهشگران پی بردند که سمت روزِ کی۲-۲۲۹بی به دماهای سوزانی در اندازه‌ی ۲۰۵۸ درجه‌ی سلسیوس می‌رسد. سیاره‌ی تیر که فاصله‌اش از خورشید ۲.۶ بار نزدیک‌تر از زمین است، دمای سمت روزش به تنها حدود ۴۲۷ درجه‌ی سلسیوس می‌رسد.

دانشمندان لنگش‌های تکرارشونده‌ در حرکت ستاره‌ی کی۲-۲۲۹ را که نشانگر کشش گرانشی کی۲-۲۹۹بی بود بررسی کردند. از آنجایی که میدان گرانشی یک سیاره به جرمش بستگی دارد، پژوهشگران جرم کی۲-۲۲۹بی که درونی‌ترین سیاره‌ی این سامانه است را حدود ۲.۹ برابر جرم زمین برآورد کردند (جرم سیاره‌ی تیر تنها حدود ۵.۵ درصد جرم زمین است.)

دانشمندان هنگامی که کی۲-۲۹۹بی از دیدگاه زمین، از جلوی ستاره‌اش می‌گذشت آن را بررسی کردند و دریافتند که قطرش تنها حدود ۱.۱۶۵ برابر قطر زمین است. روی هم رفته، این فراسیاره حدود ۶۰ درصد چگال‌تر از زمینست.

پژوهشگران با فرض این که کی۲-۲۹۹بی هم مانند زمین و دیگر سیاره‌های سنگی سامانه‌ی خورشیدی هسته‌ای فلزی دارد، برآورد کردند که هسته‌ی آن احتمالا کمی بیش از دو سوم جرمش را تشکیل داده. بنابراین کی۲-۲۹۹بی را می‌توان سیاره‌ای از گونه‌ی سیاره‌های "گلوله‌ی توپ" مانند سیاره‌ی تیر دانست.

یکی از نویسندگان این پژوهش، واردان ادیب‌کیان، از بنیاد اخترفیزیک و علوم فضایی در پورتوی پرتغال به اسپیس دات کام گفت: «تقریبا همه‌ی سیاره‌های کوچک و کم‌جرمی که تا امروز دیده‌ایم دارای همنهشی بسیار همانند زمین بوده‌اند، و ما کم کم داشتیم به این نتیجه می‌رسیدیم که همنهش ساختاری زمین یک همنهش رایج و معمول است و سیاره‌ی تیر تنها یک استثناست. ولی اکنون می‌بینیم که استثناهای دیگری هم هست، و اگر شمار این "استثناها" بیشتر شود، آنها را هم می‌توان ساختارهای رایج دانست.»

سرشت فلزی سنگین کی۲-۲۹۹بی به احتمال بسیار تفاوت شدیدی با همنهش شیمیایی ستاره‌اش دارد. به گفته‌ی پژوهشگران، این نشان می‌دهد که کی۲-۲۹۹بی احتمالا در گذر زمان دگرگونی‌های شدیدی را از سر گذرانده. چه بسا پوسته‌ی اصلی و بخشی از گوشته‌اش به دلیل نزدیکی باورنکردنی به ستاره، در اثر گرما و میدان مغناطیسی آن تبخیر شده، یا شاید هم دچار برخورد سهمگینی شده بوده که بخش بزرگی از لایه‌های بیرونی‌اش را از آن جدا کرده.

همانندی‌های تیر و کی۲-۲۲۹بی می‌تواند نشانگر تاریخ احتمالا یکسان آنها باشد. از همین رو پژوهشگران می‌گویند آگاهی بیشتر درباره‌ی کی۲-۲۲۹بی می‌تواند شناخت ما از ریشه و تاریخ فرگشت تیر و دیگر سیاره‌های از این دست را بالا ببرد.

ادیب‌کیان می‌گوید: «گروه ما و چندین گروه دیگر به شدت در تلاش برای یافتن سامانه‌های دیگری مانند این هستیم تا بتوانیم به نتیجه‌ای استوار درباره‌ی ریشه‌ی تیر و فرا-تیرها دست یابیم.»
https://goo.gl/bWHaLc
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/K2-229b.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

سیاره‌ی تیر سیاره ای عمدتا فلزی است که هسته‌ی فلزی‌اش حدود دو سوم جرم آن را تشکیل داده
سیاره‌ی کی۲-۲۹۹بی نمونه‌ای مانند سیاره‌ی تیر، ولی به اندازه‌ی زمین است
@onestar_in_sevenskies

«راز ابرنواخترهای کلسیم‌دار»
—------------------------—

در این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل #کهکشان_مارپیچی ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ را می‌بینیم که با فاصله‌ی حدود ۱۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی گاوران جای دارد.

ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ یک کهکشان مارپیچی رده‌ی اس‌سی (Sc) است، ولی بازوهای مارپیچی‌اش (ساختار اصلی کهکشان‌های مارپیچی) را به سختی می‌توان دید چرا که این کهکشان برای ما یک کهکشان لبه‌نما است، یعنی آن را تقریبا از لبه (پهلو) می‌بینیم.

ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ که در سال ۱۷۸۷ توسط ویلیام هرشل یافته شد، در سال ۲۰۰۳ میزبان یک پدیده‌ی شگفت‌انگیز و کمیاب بود. در آن سال، یک ابرنواختر کم‌نور به فاصله‌ی ۸۰۰۰ سال نوری "زیر" کوژ مرکزی ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ منفجر شد. ابرنواخترها انفجارهای سهمگین و خشن ستارگانِ رو به مرگند، و ابرنواختری که در ان‌جی‌سی ۵۷۱۴ رخ داد به عنوان ابرنواختری از گونه‌ی یکم بی/یکم سی (Ib/c) شناخته شد و اس‌ان ۲۰۰۳دی‌آر (SN 2003dr) نام گرفت. این ابرنواختر به گونه‌ی ویژه‌ای توجه اخترشناسان را جلب کرد زیرا در طیف آن شناسه‌ی نیرومند کلسیم دیده می‌شد.

ابرنواخترهای پُرکلسیم کمیابند و از همین رو بسیار مورد توجه اخترشناسانند. دانشمندان هنوز در پی یافتن توضیحی برای این گونه انفجارها هستند زیرا وجود آنها هم با مشاهدات و هم با نظریه‌ها در چالش است. از ویژگی‌های گیج‌کننده‌ی آنها می‌توان بیرون بودنشان از کهکشان، درخشندگی کم نسبت به دیگر ابرنواخترها، و دگرگونی سریعشان نام برد که هنوز پژوهشگران پاسخی برایشان نیافته‌اند.

#تلسکوپ_هابل این عکس را به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی خود (ACS) گرفته. گفتنیست این عکس در زمانی بسیار دیرتر گرفته شده و از همین رو #ابرنواختر در آن دیده نمی‌شود.
https://goo.gl/gRT3Mw
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/NGC5714.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«ماه‌ها، حلقه‌ها، سایه‌ها، و ابرها در کنار هم»
—---------------------------------------

هنگام پرواز به گرد سیاره‌ی کیوان (زحل) باید به دنبال چشم‌اندازهایی تماشایی باشیم که از هم‌کناری ماه‌ها، حلقه‌ها و سایه‌های این سیاره پدید می‌آیند. یکی از این آرایش‌های بسیار دیدنی در سال ۲۰۰۵ توسط #فضاپیمای_کاسینی که در آن زمان به گرد کیوان می‌گشت به تصویر کشیده شد.

در این تصویر، حلقه‌های نازک کیوان را تقریبا از لبه می‌بینیم و ماه‌های تتیس و میماس را هم در دو سوی آن. سایه‌های تیره‌ای از حلقه‌های گسترده‌ی کیوان روی بخش بالایی آن افتاده و پیچیدگی‌های چشمگیر آنها را نمایش می‌دهد.

این عکس از فاصله‌ی ۱.۲ میلیون کیلومتری کیوان، و در طیف بنفش نور دیدنی (مریی) گرفته شده و بافت ابرهای آن را نمایان کرده است.

فضاپیمای روباتیک کاسینی که گشت و گذار در سامانه‌ی #کیوان را در سال ۲۰۰۴ آغاز کرده بود، در سپتامبر گذشته در شیرجه‌ای برنامه‌ریزی شده به درون ابرهای این سیاره فرو رفت تا در آن سوخته و نابود شود، زیرا سوختی که برای تغییر مسیر نیاز داشت رو به پایان بود و هر آن امکان داشت با یکی از ماه‌های سیاره برخورد کرده و محیط دست‌نخورده‌ی آن را به میکروب‌های زمینی بیالاید.

#apod
https://goo.gl/Gyx98v
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180402.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«"هفت پهلوان" زیر کهکشان»
—------------------------—

شاید هفت خواهر آسمانی (خوشه‌ی پروین) را بشناسید، ولی آیا درباره‌ی "هفت پهلوان" روی زمین هم چیزی می‌دانید؟

سازندهای سنگی شگفت‌انگیز مان‌پوپونر در باختر رشته کوه اورال، یکی از شگفتی‌های هفت‌گانه‌ی کشور روسیه‌اند. این که این ستون‌های باستانی ۴۰ متری چگونه پدید آمده‌اند هنوز یک راز است.

عکاس سرسخت این تصویر برای برای گرفتن عکس از این ستون‌های زمخت سنگی در یک شب زمستانی ناچار بود با زمین ناهموار و هوای ناسازگار دست و پنجه نرم کند و سرانجام نیز در فوریه‌ی ۲۰۱۴ موفق به گرفتن این عکس شد.

وی زمان‌سنج دوربین را تنظیم کرده و با فلش دوربین، سطح نزدیک یکی از این ستون‌های پوشیده از برف را روشن کرد.

در آسمان بالای سر هم میلیون‌ها ستاره بر زمین نور می‌افشاندند و نوار کهکشان راه شیری هم در قطر چارچوب خودنمایی می‌کرد.
#apod
https://goo.gl/cTp9UX
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180403.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«تلسکوپ هابل به کمک یک همترازی کمیاب توانست دورترین ستاره‌ای که تاکنون دیده شده را ببیند»
—---------------------------------------------------------------------—

تلسکوپ فضایی هابل یک رکورد رصدی دیگر را هم شکست: یافتن دورترین ستاره‌ی "معمولی" که تاکنون دیده شده، در فاصله‌ی سرگیجه‌آور ۹ میلیارد سال نوری زمین- یعنی نوری که از آن می‌بینیم ۹ میلیارد سال در راه بوده تا به چشممان برسد؛ فراموش نکنید که عمر جهان هستی حدود ۱۳.۸ میلیارد سال است.

به طور معمول دیدن تک‌ستارگان از فاصله‌ی بسیار دور کار سختی‌ست؛ یک کهکشان و یا ستاره‌ای که منفجر شود (ابرنواختر) بسیار آسان‌تر دیده می‌شوند. ولی این ستاره که یک ستاره‌ی رشته‌ی اصلی است (یعنی در گام همجوشی هیدروژن به هلیوم از زندگی‌اش به سر می‌برد) به کمک یک همترازی کمیاب دیده شد. هنگامی که سوخت هیدروژن یک ستاره‌ی رشته‌ی اصلی ته می‌کشد و هیدروژن‌سوزی در هسته‌‌اش پایان می‌یابد از گام رشته‌ی اصلی خارج می‌شود و در پی آن به سرنوشت‌های گوناگونی دچار می‌شود. ستارگانی که بزرگ‌تر از حدی باشند، پس از گام رشته‌ی اصلی دچار انفجار ابرنواختری می‌شوند ولی ستارگان کم‌جرم تر می‌رمبند و کوتوله‌ی سفید می‌سازند.

این ستاره که ایکاروس نام گرفته به کمک پدیده‌ی #همگرایی_گرانشی یافته شد- پدیده‌ای که در آن، یک جرم بزرگ، مانند یک خوشه‌ی کهکشانی، نور اجرام پشت سرش را خم می‌کند و باعث می‌شود به چشم ما برسد، آن هم با درخششی بیش از اندازه‌ی معمولی که به طور مستقیم می‌توانستیم ببینیم.

به طور معمول، توان بزرگنمایی این فرآیندهای همگرایی می‌تواند به ۵۰ برابر برسد، ولی در این مورد اخترشناسان خوش‌شانس بودند: ستاره‌ی ایکاروس تا بیش از ۲۰۰۰ برابر بزرگنمایی شد زیرا یک ستاره داشت از درون خط دید میان هابل و آن می‌گذشت. به گفته‌ی پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، دیده شدن ستاره‌ای به این دوری می‌تواند آگاهی‌هایی درباره‌ی چگونگی فرگشت ستارگان به طور عام، و ستارگان بی‌اندازه تابان به طور خاص به ما بدهد.

نویسنده‌ی اصلی پژوهش، پاتریک کلی می‌گوید: «ما می‌توانیم کهکشان‌های بسیار دور را ببینیم، ولی این ستاره دستکم ۱۰۰ برابر دورتر از دورترین تک‌ستاره‎ایست که می‌توانیم بررسی‌اش کنیم.»

ایکاروی که نام ...

ادامه در پست بعد 👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

https://goo.gl/z8GUud
... ایکاروس که نام رسمی‌ترش ستاره‌ی همگراییده‌ی ۱ (ال‌اس۱) ِ "ام‌ای‌سی‌اس جی۱۱۴۹" است هنگامی دیده شد که کلی داشت ابرنواختری به نام اس‌ان رفسدال را بررسی می‌کرد، ابرنواختری که خود وی در سال ۲۰۱۴ یافته بود. آن ابرنواختر با بهره از یک عدسی گرانشی در صورت فلکی شیر دیده شد که توسط خوشه‌ی کهکشانی ام‌ای‌سی‌اس جی۱۱۴۹+۲۲۲۳ پدید آمده بود. [خبر هیجان‌انگیز این ابرنواختر را خوانده بودید: * ابرنواختری که پیش بینی شده بود پدیدار شد! (https://goo.gl/pbDHvA)]

الکس فیلیپنکو، یکی از همکاران کلی می‌گوید: «ما برای نخستین بار یک ستاره‌ی معمولی (نه ایک ابرنواختر، نه یک انفجار پرتوگاما، بلکه یک تک‌ستاره‌ی پایدار را) از فاصله‌ی ۹ میلیارد سال نوری دیده‌ایم. این عدسی‌ها تلسکوپ‌های شگفت‌انگیز کیهانی‌اند.»

گروه کلی رنگ‌های نوری که از ایکاروس می‌آمد را بررسی کردند و پی بردند که یک ابرغول آبی است. این گونه ستارگان بزرگ‌تر و پرجرم‌تر از خورشیدند و درخششی صدها تا هزاران برابر آن دارند. با این وجود ایکاروس به اندازه‌ای دور بود که بدون کمک چنین عدسی نیرومندی هرگز دیده نمی‌شد. کلی گمان داشت که این ستاره بسیار بیش از ابرنواختر رفسدال بزرگنمایی شده بود و مدل‌ها هم درستی این نظر را تایید کردند.

نمایندگان دانشگاه برکلی می‌گویند: «اخترشناسان با شبیه‌سازی عدسی گرانشی به این نتیجه رسیدند که درخشان‌تر دیده شدنِ بی‌اندازه‌ی ایکاروس احتمالا به دلیل یکی از اثرهای ویژه‌ی همگرایی گرانشی بوده [پدیده‌ی #ریزهمگرایی_گرانشی-م]. عدسی‌های گسترده‌ای مانند خوشه‌های کهکشانی تنها می‌توانند اجرام پشتشان را تا ۵۰ برابر بزرگنمایی کنند، ولی اجرام کوچک‌تر توان بزرگنمایی بسیار بیشتری دارند.»

آنها افزوده‌اند: « یک تک‌ستاره در یک عدسی پیش‌زمینه، اگر دقیقا همراستا با ستاره‌ای در پس‌زمینه باشد می‌تواند آن ستاره‌ی پس‌زمینه را تا هزاران برابر بزرگنمایی کند. در این مورد، یک ستاره تقریبا هم‌اندازه‌ی خورشید در اندک زمانی درست از درون خط دید میان هابل و ستاره‌ی ایکاروس گذشت، و نور آن را تا بیش از ۲۰۰۰ برابر بیشتر کرد.»

از شانس خوبِ اخترشناسان، ایکاروس در جایگاهیست که باز هم چنین همترازی‌هایی می‌تواند در آن رخ دهد. با جابجا شدن ستارگان خوشه‌ی ام‌ای‌سی‌اس جی۱۱۴۹+۲۲۲۳ (که ۵ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد)، نور ایکاروس می‌تواند در همگرایی‌های بعدی تا ۱۰ هزار برابر بیشتر شود. به گفته‌ی این دانشمندان اگر به جاهای مناسب نگاه شود، به طور کلی باز هم از این پدیده‌های کمیاب خواهیم دید.

فیلیپنکو می‌گوید: «با حرکت ستارگان پس‌زمینه یا ستارگان درون کهکشان‌های همگراینده، در همه جا می‌توانیم چنین همگرایی‌هایی را پیدا کنیم، و از این راه می‌توانیم ستارگان بسیار دوردست در آغاز کیهان را بررسی کنیم، درست همان گونه که از همگرایی‌ گرانشی برای بررسی کهکشان‌های دوردست بهره می‌گیریم. برای چنین پژوهشی، طبیعت تلسکوپی در اختیار ما گذاشته که بزرگ‌تر از هر آنچه می توانیم بسازیم است.»

ایکاروس در عکس‌هایی که هابل میان آوریل ۲۰۱۶ تا آوریل ۲۰۱۷ گرفته بود پدیدار شد. یک ستاره‌ی دیگر هم در این عکس‌ها دیده شد که می‌تواند یا تصویر آینه‌ی ایکاروس باشد یا ستاره‌ی دیگری که همین پدیده برایش رخ داده.

اخترشناسان با رصد ایکاروس، ماده‌ی تاریک را هم بررسی کردند. بر خلاف برخی از نظریه‌های پیشین، این مشاهدات تازه نشان می‌دهند که ماده‌ی تاریک از سیاهچاله‌های آغازین درون خوشه‌های کهکشانی درست نشده. [خواندید: * آیا ماده‌ی تاریک از ریزسیاهچاله ها درست شده؟ (https://goo.gl/QNAcFh)]

گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۲ آوریل نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده.
#تلسکوپ_هابل

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/Icarus.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

تلسکوپ فضایی هابل ستاره‌ی ایکاروس در فاصله‌ی ۹ میلیارد سال نوری زمین را به کمک پدیده‌ی همگرایی گرانشیِ یک ستاره در یک خوشه‌ی کهکشانی پیش‌زمینه مشاهده کرد
@onestar_in_sevenskies

«بی‌باک در مریخ »
—----------------

خودروی روباتیک اپورچونیتی (فرصت) گاهی به طور شانسی وارد دهانه‌هایی کوچک در سیاره‌ی بهرام می‌شود. در این تصویر که سال ۲۰۱۰ گرفته شده، یکی از این دهانه‌ها را می‌بینیم- #دهانه‌_برخوردی ۲۰ متری اینترپید (بی‌باک) که اندکی از دهانه‌ی نرئوس که فرصت پیش‌تر آن را پیموده بود بزرگ‌تر است.

این تصویر میدان‌گسترده تقریبا در رنگ ‌های طبیعی است.

نام "بی‌باک" (Intrepid) برگرفته از نام گردونه‌ی ماه نشین Intrepid است که ۴۹ سال پیش، فضانوردان آپولو ۱۲ را بر روی ماه نشاند.

در افق، آنسوی دهانه‌ی بی باک و ورای یکی از بیابان‌های خشک و زنگاربسته‌ی #بهرام، بلندی‌های دیواره‌ی دهانه‌ی بزرگ اندیور (Endeavor) دیده می‌شود.

#خودروی_اپورچونیتی که همچنان سرگرم گشت و گذار در سیاره‌ی سرخ است، به تازگی ۵۰۰۰مین روزِ بهرامی خود را نیز در این سیاره پشت سر گذاشت.
apod
https://goo.gl/ZwiCPw
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/ap180404.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky