فواره‌های یک پیش‌ستاره به نام هربیگ-هارو ۲۱۲ (اچ‌اچ‌ ۲۱۲)

@onestar_in_sevenskies

پروازی شبانه بر فراز زمین، از درون ایستگاه فضایی بین‌المللی
@onestar_in_sevenskies

این ویدیو در اندازه‌ی بزرگ‌تر 👇👇

پروازی شبانه بر فراز زمین، از درون ایستگاه فضایی بین‌المللی
@onestar_in_sevenskies

«پرواز بر فراز آشیانه انسان!»
—------------------------—

پرواز در مداری به گرد زمین چه حسی دارد؟

سرنشینان #ایستگاه_فضایی_بین‌المللی (ISS) این حس را تجربه کرده و هر ۹۰ دقیقه یک بار زمین را دور می‌زنند، گاهی نیز رشته عکس‌هایی می‌گیرند که با آنها ویدیوهایی ساخته می‌شود. یکی از آنها این ویدیوی #زمان‌گریز (time-lapse) تماشایی است که چشم‌اندازهایی دیدنی را در زمین تاریک زیر پای فضانوردان نشان می‌دهد.

در بخش نخست ویدیو، از همان آغاز شفق‌های قطبی سبز و سرخ را در سمت چپ، بر فراز ابرهای سفید می‌بینیم. اندکی بعد نور چراغ‌های شهرها در آمریکای شمالی وارد دید می‌شود و در پایان هم از روی فلوریدا می‌گذریم.

در بخش دوم ویدیو بر فراز اروپا و آفریقا پرواز می‌کنیم و این بخش هم با گذر از روی رود نیل به پایان می‌رسد. برق‌های گذرایی که هر از گاهی پدیدار می‌شوند آذرخش‌هایی در ابرهای توفانی‌اند.

در ویدیو، ستارگان دوردست آسمان را هم می‌بینیم که با گذشتن از پشت پرده‌ی سبز-طلایی جو زمین، بالا می‌آیند.

#apod

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180312.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«ساختارهای غول‌پیکری از غبار که هابل پیرامون یک ستاره یافته»
—----------------------------------------------------------------------

* اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی هابل ناسا ساختار گسترده و پیچیده‌ای از غبار به پهنای حدود ۲۴۰ میلیارد کیلومتر را یافته‌اند که ستاره‌ای جوان به نام اچ‌آر ۴۷۹۶ای را در بر گرفته.

دانشمندان در گذشته یک حلقه‌ی غبار درونی باریک و درخشان را به گرد این ستاره یافته بودند که احتمال می‌رود در اثر کشش گرانشی یک سیاره‌ی غول‌پیکر ناشناخته پدید آمده باشد. این ساختار نویافته‌ی غول‌پیکر امانه می‌تواند آگاهی‌هایی درباره‌ی این سامانه‌ی سیاره‌ایِ هنوز دیده نشده پیرامون این ستاره‌ی ۸ میلیون ساله، که هنوز در گام‌های سیاره‌سازی به سر می‌برد به ما بدهد.

این ساختاری از غبارهای ریز است که به احتمال بسیار در اثر برخورد سیاره‌های جوان و نوزاد نزدیک ستاره پدید آمده و شاهدی بر آنها هم حلقه‌ای درخشان از غبار است که در فاصله‌ی ۱۱ میلیارد کیلومتری ستاره یافته شده. فشار نور ستاره، که ۲۳ برابر درخشنده‌تر از خورشیدست، باعث پس زده شدن غبار به درون فضا شده است.

ولی پویایی این سامانه همین جا پایان نمی‌یابد. این ساختار گرد و غباریِ بیرونی مانند تیوب توییِ یک چرخ است که با یک کامیون برخورد کرده. در یک جهت بسیار گسترده‌تر از جهت دیگر شده و از همین رو حتی با این واقعیت که ما آن را در آسمان کج می‌بینیم، یک سمتش فشرده و له شده به نظر می‌رسد. این شاید به دلیل حرکت ستاره‌ی مرکزی در محیط میان‌ستاره‌ای باشد، مانند یک موج شوک کمانی که به هنگام پیشروی یک قایق در آب، جلوی آن درست می‌شود. یا شاید هم در اثر کشش کشندی همدم ستاره‌ی مرکزی باشد (اچ‌آر ۴۷۹۶بی که یک کوتوله‌ی سرخ است و ۸۷ میلیارد کیلومتر از ستاره‌ی اصلی فاصله دارد)

گلن اشنایدر از دانشگاه آریزونا، توسان می‌گوید: «پراکندگی این غبارها نشانه‌ی بارزی از شدت پویایی برهم‌کنش‌ها در بخش درونی سامانه، که حلقه را در بر دارد است.» اشنایدر کسی بود که با دستگاه تصویربردار طیفی تلسکوپ فضایی (STIS) در تلسکوپ #هابل توانست ذرات ریز غبار در بخش بیرونی اچ‌آر ۴۷۹۶ای را بررسی کرده و از آنها نقشه بردارد، کاری که تنها با حسمندی هابل می‌شد انجام داد.

اشنایدر می‌گوید: «ما نمی‌توانیم ساختارهای پسماندی فراسیاره‌ها را به عنوان سامانه‌هایی تنها در نظر بگیریم. اثرهای محیطی، از جمله برهم کنش‌ها با محیط میان‌ستاره‌ای و نیروهایی که از سوی همدم‌های ستاره‌ای وارد می‌شود، همگی می‌توانند پیامدهایی بلندمدت روی فرگشت چنین سامانه‌هایی بگذارند. بی‌تقارنی‌های بزرگی که در میدان غباری بیرونی دیده می‌شود خبر از وجود نیروهای بسیاری می‌دهد (نیروهایی فراتر از تنها فشار تابشی ستاره‌ی میزبان) که دارند براین مواد وارد شده و آنها را جابجا می‌کنند. ما چنین اثرهایی را در چند سامانه‌ی دیگر نیز دیده‌ایم، ولی این اینجا می‌بینیم چیزهای بسیاری دارند همزمان رخ می‌دهند.»

با این که از مدت‌ها پیش وجود قرص‌های پسماندی پیرامون ستارگان پیش‌بینی شده بود، ولی سال ۱۹۸۳ بود که ماهواره‌ی اخترشناسی فروسرخ ناسا (ایراس) نمونه‌ای از آن را یافت. بعدها نیز عکس‌هایی از قرصی لبه‌نما (از لبه دیده می‌شد) به گرد ستاره‌ی بتا سه‌پایه در آسمان جنوب گرفته شد. در اواخر دهه‌ی ۹۰ میلادی، نسل دوم دستگاه‌های هابل که به آن امکان می‌دادند نور خیره‌کننده‌ی ستاره‌ی مرکزی را بپوشاند به دانشمندان کمک کرد تا قرص‌های بسیار بیشتری را به تصویر بکشند. اکنون گمان می‌رود این گونه قرص‌های پسماندی پدیده‌هایی رایج باشند. تا امروز حدود ۴۰ مورد از چنین سامانه‌هایی به تصویر کشیده شده، به طور عمده توسط هابل.

#قرص_پیش‌سیاره‌ای
https://goo.gl/Rdr14Q
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/HR4796A.html
—-------------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«نمای روشن از لبه یکی از دهانه‌های مریخ»
—---------------------------------------------—

این تصویر باکیفیت که از فضاپیمای #مدارگرد_شناسایی_بهرام ناسا (ام‌آراو) دریافت شده بخشی از دهانه‌ی گراتری روی سیاره‌ی #بهرام (مریخ) را نشان می‌دهد.

این دهانه که در منطقه‌ی گوداله‌های ممنونیا جای دارد، یک دهانه‌ی رگه‌ای به پهنای ۶.۹ کیلومتر است، یعنی ویژگی‌های خطی شعاعی دارد که از مرکزش به بیرون از آن کشیده شده‌اند و نمایی مانند پره‌های چرخ‌های یک دوچرخه دارند. این رگه‌ها از مواد روشن‌تری درست شده که در اثر برخوردی که دهانه را پدید آورد، از زیر سطح بیرون زده و پرتاب شده بودند.

مهندس ناسا، کوین گیل این عکس را با بهره از داده‌های دوربین هایراز (HiRISE) فضاپیمای ام‌آراو درست کرده.

#دهانه_برخوردی
https://goo.gl/UZjM3R
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/GratteriCrater.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«کل نوار کهکشان در یک نما: بالا و پایین»
—---------------------------------------

آیا می‌شود کل #کهکشان_راه_شیری را یکپارچه در یک تک‌-تصویر ثبت کرد؟ بله، ولی نه با یک بار نوردهی- با برنامه‌ریزی از پیش و در دو نوردهی.

بخش بالایی این تصویر در ژوئن ۲۰۱۷ گرفته شده و آسمان شب را بر فراز لبنان، کشوری در شمال خط استوا نشان می‌دهد. عکس زمانی گرفته شده بود که نوار مرکزی کهکشان راه شیری درست از بالای آسمان می‌گذشت.

نیمه‌ی پایینی تصویر شش ماه بعد، به شیوه‌ای همسان و از عرضی مخالف لبنان، در کشور شیلی که جنوب خط استوای زمینست گرفته شده.

بنابراین هر تصویر آسمان شب را درست در دو سمت مخالف و قرینه‌ی هم، و زمانی که نیمی از صفحه‌ی کهکشان در آسمان بود نشان می‌دهند.

نیمه‌ی جنوبی تصویر سروته است -خودرو و همه‌ی چیزهای درونش- و به شیوه‌ی دیجیتالی به نیمه‌ی بالایی پیوسته تا به همراه آن کل نوار مرکزی کهکشان را مانند یک دایره، در یک تک‌نما نشان دهد.

ستارگان و سحابی‌های بسیاری در آسمان دیده می‌شوند، از جمله ابر ماژلانی بزرگ که به گونه‌ی چشمگیری درون نیمه‌ی پایینی دایره‌ی کهکشان خودنمایی می‌کند.
#apod
https://goo.gl/h2MLyA
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180313.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

عکسی که فضاپیمای #جونو در روز ۷ فوریه به هنگام ۱۱مین گذر از کنار #مشتری، از فاصله‌ی حدود ۸۱۸۶ کیلومتری قله ابرهای "کمربند معتدل شمالی" این سیاره در عرض ۳۹.۹ درجه شمالی گرفت.

@onestar_in_sevenskies

«نورافشانی "چرخ کاترین" در فضا»
—-------------------------------

در این تصویرِ تلسکوپ فضایی هابل کهکشانی شکوهمند به نام ان‌جی‌سی ۱۰۱۵ را می‌بینیم که ۱۱۸ میلیون سال نوری زمین از زمین فاصله دارد و در راستای صورت فلکی #نهنگ دیده می‌شود. قرص کامل این کهکشانِ رونما، به همراه بازوان مارپیچی متقارنش، و کوژی (برآمدگی) مرکزش، همگی با هم نمایی مانند آتش‌بازی "چرخ کاترین" را پدید آورده‌اند.

ان جی‌سی ۱۰۱۵ بازوهایی درخشان، مرکزی به نسبت بزرگ، بازوان مارپیچی ساده و تنگ، و یک "میله‌ی" مرکزی پر از گاز و ستاره دارد. همین باعث شده این کهکشان به عنوان یک #کهکشان_مارپیچی میله‌ای شناخته شود- درست مانند خانه‌ی خودمان، کهکشان راه شیری.

حدود دو-سوم کهکشان‌های مارپیچی دارای میله‌ای هستند و بازوان‌شان از یک حلقه‌ی زرد کمرنگ که خود میله را در بر گرفته بیرون زده‌اند. به باور دانشمندان، سیاهچاله‌های گرسنه‌ی مرکز کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای از راه همین میله‌های برافروخته، گاز و غبار را از بخش‌های بیرونی بازوها به درون می‌کشند و در این فرآیند، نه تنها سیاهچاله تغذیه می‌شود، بلکه سوخت موردنیاز برای ستاره‌زایی در مرکز کهکشان و ساخت کوژی مرکز کهکشان نیز فراهم می‌شود.

در سال ۲۰۰۹، یک #ابرنواختر گونه‌ی یکم ای (Ia) به نام اس‌ان ۲۰۰۹آی‌جی در این کهکشان رخ داد (یکی از نقطه‌های درخشان بالا، سمت راست مرکز کهکشان).

این گونه ابرنواخترها بی‌اندازه در اخترشناسی مهم و باارزشند: آنها همگی در اثر انفجار کوتوله‌های سفیدی رخ می‌دهند که ستاره‌ی همدمی دارند، و اوج درخشندگی آنها نیز همیشه یکسان است: ۵ میلیارد برابر خورشید. دانستن درخشندگی ذاتی (قدر مطلق) این اجرام و مقایسه‌ی آن با درخشندگی ظاهری‌شان (قدر ظاهری) به اخترشناسان این امکان ویژه می‌دهد تا آنها را به عنوان پله‌هایی در نردبان کیهانی برای اندازه‌گیری فاصله‌های اجرام دور و نزدیک به کار ببرند.
https://goo.gl/8QirJW
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/NGC1015.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

آتشبازی چرخ کاترین (Catherine wheel)
@onestar_in_sevenskies

«آسمان شب در سه ماه آینده»
—------------------------

در چند ماه آینده بیننده‌ی چه چیزهایی در آسمان شب خواهیم بود؟

در این تصویر نمایی از برخی چیزهایی که در نیمکره‌ی شمالی دیده می‌شود نشان داده شده.

تصویر را صفحه‌ی یک ساعت که مرکزش در مرکز لبه‌ی پایین چارچوب است در نظر بگیرید. این صفحه سه بخش شده. رویدادهای ماه مارس (اسفند/فروردین) از پایینِ مرکز رو به بالا سمت چپ دیده می‌شوند، ماه آوریل (فروردین/اردیبهشت) از پایین مرکز رو به بالا، و ماه می (اردیبهشت/خرداد) از پایین مرکز رو به بالا سمت راست.

اجرام نزدیک‌تر به زمین، به نقاشی پایین صفحه نزدیک‌تر نشان داده شده‌اند- البته آدم درون این نقاشی یک تلسکوپ دارد ولی تقریبا همه‌ی اجرامی که از آنها نام می‌بریم بدون تلسکوپ هم دیده می‌شوند، از جمله ناهید تابناک در غروب‌های ماه مارس، بارش شهابی شلیاقی در ماه آوریل، و مشتری که در ماه می وارد آسمان شامگاهی می‌شود.

مانند همه‌ی ماه‌های سال، ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) را هم می‌توان در زمان‌هایی که دارد درست از آسمان بالای سر منطقه‌مان می‌گذرد تماشا کرد.
#apod
https://goo.gl/UW2VNL
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180314.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«نخستین گام‌های یک نبرد»
—----------------------

کهکشان‌ها جزیره‌های ایستا و بی‌جنبشی از ستارگان نیستند- آنها پویا هستند، همواره در تغییرند و حرکتی پیوسته در دل تاریکی کیهان دارند. آنها گاهی، مانند آنچه در این تصویر زیبای تلسکوپ فضایی هابل از کهکشان‌های آرپ ۲۵۶ می‌بینید، می‌توانند با هم برخورد کرده و درگیر نبردی کیهانی شوند.

این دو #کهکشان_مارپیچی میله‌ای با فاصله‌ی ۳۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی نهنگ جای دارند و تازه روند پیوستن به یکدیگر را آغاز کرده‌اند. این تصویر نمایی ثابت از کشمکش این دو است و افشانه‌های پرآشوبی از گاز و ستاره و غبار را نشان می‌دهد که نیروهای گرانشی که دو کهکشان را به سوی هم می‌کشاند آنها را از پیکرشان بیرون کشیده.

هسته‌های دو کهکشان آرپ ۲۵۶ هنوز فاصله‌ی بسیاری از هم دارند ولی ساختار دو کهکشان بدجوری به هم ریخته. کهکشان بالایی دنباله‌های کشندی بزرگی پیدا کرده- نوارهای بلند و کشیده‌ای از گاز و غبار و ستاره‌.

هر دو کهکشان پر از مناطق درخشان ستاره‌زایی شده‌اند: بخش‌های آبی و فروزانی که پرورشگاه‌های ستارگان تازه‌اند. این ستاره‌فشانی‌های آتشین دستاورد برهمکنش‌های گرانشی سهمگینی‌ست که گاز و غبار میان‌ستاره‌ای که ستارگان از آنها پدید می‌آیند را برآشفته است.

آرپ ۲۵۶ نخستین بار توسط هالتون آرپ در سال ۱۹۶۶ به عنوان یکی از ۳۳۸ کهکشان درون کاتالوگ کهکشان‌های شگفت‌آور (ناآشنا) رده‌بندی شد. هدف وی از درست کردن این فهرست یافتن نمونه‌هایی از ساختارهای نامعمول و شگفت‌آور که در کهکشان‌های نزدیک به هم دیده می‌شوند، و بهره‌گیری از آنها برای بررسی گام‌های گوناگون در فرگشت‌های کهکشانی بود. این کهکشان‌های نامعمول مانند یک آزمایشگاه طبیعی در ابعاد کیهانی بودند، و اخترشناسان با فهرست‌بندی‌ آنها می‌توانند فرآیندهای فیزیکی‌ای که کهکشان‌های مارپیچی و بیضیگون را به هم می‌ریزند و چهره‌های تازه‌ای برایشان می‌سازند را بهتر بشناسند.

بسیاری از کهکشان‌های این کاتالوگ کهکشان‌های کوتوله با ساختاری نامشخص، یا کهکشانی‌هایی فعال با فواره‌هایی نیرومند هستند. ولی بسیاری از آنها هم کهکشان‌های برخوردی‌اند، مانند مسیه۵۱ (کهکشان گرداب)، کهکشان‌های آنتن، و آرپ ۲۵۶. چنین برهم‌کنش‌هایی اغلب دنباله‌های کشندی رود-شکلی، مانند همین که در آرپ ۲۵۶ می‌بینیم، و همچنین پل‌هایی از گاز، غبار و ستاره میان کهکشان‌ها می‌سازند.

در روزگاران دور، زمانی که جهانِ گسترنده‌ی ما بسیار کوچک‌تر از امروز بود، برهم‌کنش‌ها و ادغام‌ها پدیده‌های رایج‌تری بودند؛ در حقیقت گمان می‌رود آنها فرگشت کهکشانی را به چیزی که امروز می‌بینیم رساندند. کهکشان‌های درون آرپ ۲۵۶ تا چند میلیون سال دیگر به رقص گرانشی‌شان ادامه خواهند داد، نخست با "لاسیدن"، سپس با گرم گرفتن و خودمانی شدن، و در پایان نیز به هم پیوستن و یکی شدن.

این تصویر تماشایی را #تلسکوپ_فضایی_هابل به کمک دو دستگاه خود، دوربین پیمایشی پیشرفته (ACS) و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ (WFC3) گرفته. این نگارش تازه‌ی عکسیست که در سال ۲۰۰۸، به همراه ۵۹ عکس دیگر از کهکشان‌های برخوردی به مناسبت ۱۸مین سالروز هابل منتشر شده بود.

#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/Af2kWv
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/Arp256.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

نمای گسترده از فضای پیرامون کهکشان‌های برخوردی آرپ ۲۵۶. خود این کهکشان‌ها مانند دو نقطه کنار هم در مرکز چارچوب دیده می‌شوند.
اندازه اصلی تصویر (۳۹.۷ مگ):
https://goo.gl/pbNAMm

@onestar_in_sevenskies

به یاد استیون هاوکینگ (۲۰۱۸-۱۹۴۲)
پیام صوتی که از این فیزیکدان، نظریه‌پرداز و چهره‌ی نامدار جهان دانش برای آیندگان به یادگار مانده
🔹 زیرنویس: مهران مرتضایی
@onestar_in_sevenskies

«نخستین اجرامی که نامشان در کاتالوگ‌های اخترشناسی ثبت شد»
—------------------------------------------------------—

هر سفری یک گام نخست دارد و هر فهرستی هم یک عنوان نخست.

در این چارچوب‌ها نخستین عنوان‌های ورودی در شش کاتالوگ پرآوازه‌ی اجرام ژرفای آسمان را می‌بینیم. ترتیب کاتالوگ‌ها بر پایه‌ی زمان نخستین انتشارشان است و اینجا از بالا، چپ آغاز می‌شوند و به پایین، راست می‌رسند.

نخستین کاتالوگ، فهرست شارل مسیه است که گردآوریش از سال ۱۷۷۴ آغاز شد و نخستین عنوان ورودی‌اش هم که ام ۱ نام گرفت، سحابی خرچنگ بود که یک پسماند ابرنواختر است و اینجا در نخستین چارچوب ردیف بالا دیده می‌شود.

#کاتالوگ بعدی "کاتالوگ عمومی نوین" (NGC) است که توسط جان لوییس امیل درایر در سال ۱۸۸۸ پدید آمد و نخستین عنوان ورودی‌اش یک کهکشان مارپیچی به نام ان‌جی‌سی ۱ بود. این کهکشان در چارچوب دوم ردیف بالا دیده می‌شود. درست زیر پایش در همبن نما هم یک کهکشان مارپیچی دیگر می‌بینیم که ان‌جی‌سی ۲ نام گرفته.

در چارچوب بعدی ستاره‌ی دوتایی کم‌نورِ آی‌سی ۱ را می‌بینیم که نخستین ورودی کاتالوگ آی‌سی (Index Catalog) است، کاتالوگی که خود درایر در ادامه ی ان‌جی‌سی پدید آورد.

در چارچوب پایین، سمت چپ، سحابی تاریک برنارد ۱ را می‌بینیم که نخستین عنوان در فهرست اجرام تیره‌ی آسمان است، کاتالوگی که در سال ۱۹۱۹ توسط ادوارد امرسون برناد، و به هدف شناسایی نشانه‌های تاریک آسمان پی ریخته شد. امروزه می‌دانیم که برنارد ۱ بخشی از ابر مولکولی برساوش است.

آبل ۱ نام خوشه‌ی کهکشانی دوردستی در صورت فلکی برساوش است و نخستین عنوان کاتالوگ جرج ابل (ایبل، Abell) است که در سال ۱۹۵۸ برای فهرست‌بندی خوشه‌های کهکشانی انبوه پدید آمد.

و در چارچوب پایانی وی‌دی‌بی ۱ از فهرست سال ۱۹۶۶ سیدنی ون دن برگ (vdB) را می‌بینیم. این سحابی بازتابی زیبا و آبی‌فام در صورت فلکی خداوند اورنگ ( ذات‌الکرسی) دیده می‌شود.

#apod
https://goo.gl/2nzcqj
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180315.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

فیلمی زیبا از رقص شفق‌های قطبی در آسمان شمالگان در شب ۱۴ مارس. این ویدیو را الیور رایت، رهبر یک تور گردشگری شفقی در ابیسکوی سوئد گرفته.
#شفق_قطبی

@onestar_in_sevenskies

فیلمی زیبا از رقص شفق‌های قطبی در آسمان شمالگان در شب ۱۴ مارس. این ویدیو را الیور رایت، رهبر یک تور گردشگری شفقی در ابیسکوی سوئد گرفته.
شفق‌های صورتی رنگی که از ۱:۳۰ به بعد می‌بینید دستاورد ذراتی پرانرژیست که بیش از اندازه به ژرفای جو نفوذ کرده‌اند و در برهمکنش با مولکول‌های نیتروژن چنین تابشی را پدید آورده‌اند. این پرتوها به اندازه‌ای شدیدند که گاهی به رنگ سفید دیده می‌شوند.

@onestar_in_sevenskies

«باغ پرندگان در فضا»
—-------------------

این دو سحابی که نمایی مانند یک مرغ دریایی و یک اردک دارند تنها ابرهایی کیهانی نیستند که پیکره‌ی یک پرنده را تداعی می‌کنند.

ولی بزرگی هیچ پرنده ای به پای آنها نمی‌رسد، زیرا هر دوی آنها که با بال‌های گشوده در این چشم‌انداز گسترده‌ی کیهانی در پروازند، چیزی حدود ۷ درجه از آسمان شبانه‌ی سیاره‌ی زمین را در راستای صورت فلکی #سگ_بزرگ می‌پوشانند.

مرغ دریایی (بالا و مرکز چارچوب) خودش از دو #سحابی_گسیلشی تشکیل شده: ان‌جی‌سی ۲۳۲۷ که روشن‌تر است و سر پرنده را ساخته و آی‌سی ۲۱۷۷ که بدن و بال‌هایش را درست کرده.

فاصله‌ی برآورد شده‌ی سحابی مرغ دریایی ۳۸۰۰ سال نوریست و بر پایه‌ی این برآورد، پهنای بال‌های گشوده‌اش به حدود ۲۵۰ سال نوری می‌رسد.

سحابی اردک در گوشه‌ی پایین، سمت راست، که تنها ۵۰ سال نوری پهنا دارد، از مرغ دریایی کوچک‌تر است وهمچنین، با فاصله‌ی ۱۵۰۰۰ سال نوری از زمین، بسیار دورتر از آنست. این سحابی که از بادهای وزیده از ستاره‌ی بی‌اندازه پرجرم و داغ مرکزش پف کرده به عنوان ان‌جی‌سی ۲۳۵۹ نیز شناخته می‌شود.

گفتنی‌ست که بدن آماسیده‌ی سحابی اردک و بال‌های آن انگیزه‌ای برای خواندن آن به یک نام دیگر نیز شده، نامی که بیشتر با آن شناخته می‌شود: کلاهخود ثور.

#apod
https://goo.gl/M1RRuu
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
www.1star7sky.com/2018/03/ap180316.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
#onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

نمایی نزدیک از یک توفان با ابرهای روشن در نیمکره‌ی شمالی سیاره‌ی مشتری. این عکس را #فضاپیمای جونو در روز ۷ فوریه، از فاصله‌ی ۱۲۱۹۵ کیلومتری #مشتری در عرض شمالی ۴۹.۲ درجه گرفته
@onestar_in_sevenskies

«به ناسا در بهتر شناختن "استیو" کمک کنید!»
—---------------------------------------
https://goo.gl/XYUGnT
پدیده‌ی آسمانی تازه‌ای که گاهی پدیدار می‌شود و به طور عمده به رنگ‌های بنفش و سرخ می‌درخشد علاقه و توجه دانشمندان، عکاسان، و فضانوردان را جلب کرده است. این پدیده نخستین بار توسط یک گروه از شهروند-دانشمندان به نام "پیگران شفق آلبرتا" یافته شد که از نور شگفت‌انگیز آن عکس گرفتند و از روی شوخی نامی هم برایش برگزیدند: "استیو" (Steve).

از آن هنگام تاکنون دانشمندان به چیزهای بسیاری درباره‌ی رنگ‌های بنفش و سبز آن پی برده‌اند و حنی نامی علمی هم برایش برگزیده‌اند: Strong Thermal Emission Velocity Enhancement که کوتاه‌شده‌اش می‌شود همان "استیو".

در برنامه‌ای به نام اوروراسورس (Aurorasaurus) که ناسا و بنیاد ملی دانش سرمایه‌گذار آن هستند از شهروند-دانشمندان برای گرفتن عکس‌هایی هر چه بیشتر جهت کمک به به آنان در شناخت این پدیده‌ی رازگونه درخواست شده. اوروراسورس با بهره از گزارش‌ها و عکس‌های شهروندان، پدیدار شدن شفق‌ها -و اکنون استیو- را در سراسر دنیا دنبال می‌کنند.

پژوهش و بررسی درباره‌ی استیو یک راهکار شناسایی دیداری برای ردگیری فرآیندهای شیمیایی و فیزیکی‌ای که در فضای نزدیک زمین جریان دارند فراهم می‌کند. این آگاهی‌ها به طور کلی می‌توانند به دانشمندان در بهتر شناختن شرایط اقلیمی فضای نزدیک زمین -چیزی که می‌تواند بر سیگنال‌های مخابراتی و ماهواره‌ای اثر بگذارد- کمک کند.

همه، از فضانورد و دانشمند گرفته تا آسمان‌دوستان بی‌باک می‌توانند به دانشمندان درباره‌ی نما (ظاهر)، چرخه‌ی زندگی، پیامدهای استیو کمک کنند.

چه چیزهایی باید درباره‌ی استیو بدانید؟ راهنمایی‌های زیر دستاورد داده‌هایی هستند که تاکنون به دست آمده و به شما در شکار استیو کمک می‌کنند:

۱) استیو نسبت به شفق‌های معمولی که اغلب سبز هستند، در جاهایی نزدیک‌تر به استوا پدید می‌آید؛ در نیمکره‌ی شمالی، حدود ۵ تا ۱۰ درجه پایین‌تر. این بدین معناست که در عرض‌های یکسان با کلگری کانادا بالای سر دیده می‌شود.

۲) این پدیده در انگلستان، کانادا، آلاسکا، ایالت‌های شمالی آمریکا و نیوزیلند گزارش شده.

۳) استیو کمان بسیار باریکی دارد که در راستای خاوری-باختری درست می‌شود و تا صدها یا هزاران کیلومتر کشیده می‌شود.

۴) استیو به طور عمده نور بنفش می‌گسیلد.

۵) این پدیده گاهی با ساختاری سبزفام به شکل حضار چوبی با دگرگونی سریع و عمر کوتاه همراه می‌شود.

۶) استیو می‌تواند ۲۰ دقیقه تا یک ساعت دوام داشته باشد.

۷) استیو تاکنون در حضور #شفق_قطبی دیده شده (ولی شفق قطبی اغلب بدون استیو رخ می‌دهد). دانشمندان می‌خواهند درباره‌ی پیوند میان این دو پدیده هم بیشتر بدانند.

۸) استیو می‌تواند تنها در برخی از فصل‌ها پدید بیایند. از اکتبر ۲۰۱۶ تا فوریه‌ی ۲۰۱۷ گزارشی از دیده شدنش دریافت نشده. همچنین، از اکتبر ۲۰۱۷ تا فوریه‌ی ۲۰۱۸ هم جایی دیده نشده.

گزارش‌های خود از استیو (و همچنین شفق قطبی) را می‌توانید در تارنمای www.aurorasaurus.org و یا به کمک برنامه‌های کاربردی (app) رایگان اوروراسورس برای اندروید و آی‌او‌اس بفرستید. هر کسی می‌تواند نام بنویسد و گزارش‌ها یا آگهی‌ها را به رایگان دریافت نماید.

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/STEVE.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky