👑یک ستاره در هفت آسمان👑
1.12K subscribers
2.29K photos
598 videos
73 files
5.28K links
وبلاگ تخصصی نجوم و اخترفیزیک که از سال ۲۰۱۰ تاکنون بی‌وقفه به کار ترجمه‌ی مطالب متنوع و گوناگونِ این حوزه‌ی دانش، از معتبرترین سایت‌های بین‌المللی می‌پردازد:
http://www.1star7sky.com/
فیسبوک: https://www.facebook.com/1star7sky/
Download Telegram
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«چرا کسی نمی‌تواند اینشتین را رد کند؟» —---------------------------------— یکی از خوبی‌های اخترفیزیکدان بودن اینست که هر هفته ایمیلی از کسی دریافت می‌کنید که ادعا دارد "ثابت کرده اینشتین اشتباه می‌کند". این ایمیل یا ایمیلی است که هیچ معادله‌ی ریاضی در آن…
ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

...گرانش نیوتنی یک نظریه‌ی علمی پرتوان و کارآمد بوده و هست.

تا این که در اوایل سده‌ی ۱۹۰۰ میلادی، اینشتین مدل دیگری را مطرح کرد که به نام نظریه‌ی نسبیت شناخته می‌شود. پنداشت اساسی این نظریه آنست که گرانش در اثر خمیدگی (انحنای) فضا و زمان توسط جرم پدید می‌آید. گرچه مدل گرانش اینشتین با مدل نیوتن از بنیان تفاوت دارد، ولی ریاضیات این نظریه نشان می‌دهد که معادله‌های نیوتن همان معادله‌های اینشتین با حل تقریبی هستند. هر چه در گرانش نیوتن پیش‌بینی شده، اینشتین هم آن را پیش‌بینی می‌کند. ولی اینشتین همچنین به ما اجازه می‌دهد مدل سیاهچاله‌ها، مهبانگ، مدار پیشاینده‌ی (تقدیمی) سیاره‌ی تیر، فراخیدن (اتساع) زمان، و بسیاری چیزهای دیگر را به درستی طراحی کنیم، و همه‌ی این مدل‌ها هم با آزمایش و به گونه‌ی تجربی تایید شده‌اند.

بنابراین اینشتین نیوتن را شکست می‌دهد. ولی کار با نظریه‌ی انیشتین بسیار دشوارتر از نظریه‌ی نیوتن است، از همین رو ما اغلب تنها معادله‌های نیوتن را برای محاسبه‌هایمان به کار می‌بریم؛ برای نمونه، حرکت ماهواره‌ها، یا فراسیاره‌ها. اگر نیازمند دقت نظریه‌ی اینشتین نباشیم، تنها نظریه‌ی نیوتن را به کار می‌بریم و پاسخی هم که می‌گیریم "به اندازه‌ی کافی خوب" است. شاید ثابت کرده باشیم که نظریه‌ی نیوتن "نادرست" است، ولی این نظریه هنوز هم به همان اندازه‌ی گذشته دقیق و سودمند است.
@onestar_in_sevenskies
شوربختانه بسیاری از "خود-اینشتین‌پندارها" ها این را درک نمی‌کنند.

برای شروع، باید بگوییم که نادرستی گرانش انیشتین را با یک نظریه نمی‌توان ثابت کرد. نادرستی این نظریه تنها با شواهد تجربی‌ای اثبات می‌شود که ناکارامدی پیش‌بینی‌های نسبیت عام را نشان دهند. نظریه‌ی اینشتین زمانی نیوتن را شکست داد که با شواهد تجربی‌ای روبرو شدیم که با پیش‌بینی‌های اینشتین همخوان بودند و با پیش‌بینی‌های نیوتن همخوانی نداشتند. پس تا زمانی که به شواهدی تجربی دست نیافتید که آشکارا در تضاد با نسبیت عام باشند، ادعای "رد انیشتین" هم گوش شنوایی نخواهد داشت.
@onestar_in_sevenskies
راه دیگر برای شکست دادن انیشتین، پیش کشیدن نظریه‌ایست که به روشنی نشان دهد نظریه‌ی انیشتین تقریبی از نظریه‌ی تازه‌ی شماست، یا به روشنی نشان دهد چگونه آزمون‌های تجربی‌ای که نسبیت عام از سر گذرانده، توسط نظریه‌ی شما هم از سر گذرانده می‌شوند. در حالت آرمانی، نظریه‌ی تازه‌ی شما هم پیش‌بینی‌هایی انجام می‌دهد که می‌توان آنها را از راهی درست و معقول آزمود. اگر بتوانید چنین کنید، و بتوانید پنداشت و اندیشه‌ی خود را به روشنی مطرح کنید، آن گاه ادعایتان ارزش شنیدن خواهد یافت. نظریه‌ی ریسمان و گرانش آنتروپیک (درگاشتی) نمونه‌هایی از مدل‌هایی هستند که در تلاشند همین کار را انجام دهند.

ولی حتی اگر کسی موفق شود نظریه‌ای بهتر از نظریه‌ی اینشتین پدید آورد (که تقریبا صد در صد همین گونه خواهد شد)، باز هم نظریه‌ی انیشتین اعتبار گذشته‌اش را خواهد داشت. نادرستی اینشتین اثبات نمی‌شود بلکه تنها محدودیت‌های نظریه‌اش شناخته خواهد شد.

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/03/blog-post_13.html
—-------------------------------------------------

تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
در این ویدیو که بخشی از شبیه‌سازی IllustrisTNG است،به طور ویژه فرگشت میدان‌های مغناطیسی از روزگار آغازین کیهان (با سرخگرایی ۵) تا به امروز (با سرخگرایی ۰) دنبال شده است.
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
در این ویدیو که بخشی از شبیه‌سازی IllustrisTNG است،به طور ویژه فرگشت میدان‌های مغناطیسی از روزگار آغازین کیهان (با سرخگرایی ۵) تا به امروز (با سرخگرایی ۰) دنبال شده است. @onestar_in_sevenskies
«شبیه‌سازی سرگذشت مغناطیسی کیهان»
—----------------------------------

ما چگونه به اینجا رسیده‌ایم؟

می‌دانیم که در سیاره‌ای زندگی می‌کنیم که به گرد ستاره‌ای می‌چرخد و خود ستاره نیز دور مرکز یک کهکشان می‌گردد، ولی همه‌ی این‌ها چگونه پدید آمده‌اند؟

اخترفیزیکدانان برای یافتن پاسخ‌های دقیق‌تر، با بروزرسانی و بهبود شبیه‌سازی پرآوزه‌ی ایلوسترس (Illustris)، شبیه‌سازی ایلوسترس‌تی‌ان‌جی (IllustrisTNG) را پدید آوردند که پیچیده‌ترین و پرجزییات‌ترین مدل رایانه‌ای از چگونگی فرگشت و دگرگونی کهکشان‌های کیهان، که تاکنون ارایه شده را به ما می‌نمایاند.

در این ویدیو که بخشی از همین شبیه‌سازی‌هاست، به طور ویژه فرگشت میدان‌های مغناطیسی از روزگار آغازین کیهان (با سرخگرایی ۵) تا به امروز (با سرخگرایی ۰) دنبال شده است.

میدان‌های مغناطیسیِ به نسبت ضعیف به رنگ آبی، و میدان‌های قوی با رنگ سفید نمایانده شده. این میدان‌های B با دقت بسیاری با کهکشان‌ها و خوشه‌های کهکشانی همخوانی دارند.

با آغاز #شبیه‌سازی، دوربین مجازی در کیهان مجازی #IllustrisTNG می‌چرخد و ناحیه‌ای جوان به گستردگی ۳۰ میلیون سال نوری را نشان می‌دهد که ساختاری کاملا رشته‌ای دارد.

در ادامه‌ی ویدیو، همزمان با گسترش (انبساط) کیهان، نیروی گرانش کهکشان‌ها را می‌سازد و وادار به ادغامشان می‌کند.

کیهانی که در پایان شبیه‌سازی IllustrisTNG پدید می‌آید (در پایان ویدیو) سازگاری آماری خوبی با کیهان واقعی امروز دارد، هر چند که تفاوت‌های جالبی هم بروز می‌کنند- برای نمونه، انرژی امواج رادیویی که از ذرات باردار پرسرعت گسیلیده شده با چیزی که امروزه می‌بینیم جور در نمی‌آید.

#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180219.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«خورشید گاززده»
—---------------

چه بر سر بخش بالای خورشید آمده؟

هفته‌ی پیش، ماه بخشی از قرص خورشید را پوشاند و مناطقی از نیمکره‌ی جنوبی زمین را مهمان یک خورشیدگرفتگی پاره‌ای (جزیی) کرد.

این عکس در ثانیه‌های پایانی گرفتگی، از جایی در ساحل اوروگوئه، و با چشم‌اندازی از بوئنوس آیرس آرژانتین گرفته شده است.

جزیره‌ی فارالون (فارایون) با فانوس دریایی‌اش در پیش‌زمینه دیده می‌شود و هواپیمایی هم درست سمت چپ خورشید در پرواز است.

این تصویر در اصل یک پیوند دیجیتالی از دو نوردهی پشت سر هم است که با یک دوربین و تنظیمات یکسان گرفته شده بودند- یکی از چشم‌انداز و و دیگری از خورشید در پس‌زمینه.

#خورشیدگرفتگی بعدی روی زمین باز هم یک گرفت جزیی خواهد بود که در میانه‌های ماه ژوییه رخ می‌دهد و در بخش‌هایی از جنوب استرالیا، از جمله تاسمانی دیده خواهد شد.

#apod
https://goo.gl/DPLU44
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180220.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Forwarded from sнαнℓα
http://bit.ly/2xH0l2N

🌟 سلام دوستان🌟

دیگه وقتش رسیده پاتونو از حصار تنگ 🌍 فراتر بزارید.
با افتخار معرفی میکنیم 😋👇👇👇

Voice Of C🌍smos 🔭

https://t.me/joinchat/AAAAAEEroxSEr-4Ck9RNBA

کانالی متفاوت پر از مستندات دوبله شده ی جذاب و دیدنی، حاصل تلاش یک تیم خلاق و مشتاق نجوم!😍
هدف ما جلب رضایت شماست. ❤️


🌐 voiceofcosmos.ir
🆔 https://t.me/joinchat/AAAAAEEroxSEr-4Ck9RNBA
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
دیروز، ۱۹ فوریه، خودروی #رودستر #تسلا که ۳.۷ میلیون کیلومتر از زمین فاصله داشت، در آسمان از کنار #خوشه_کروی ان‌جی‌سی ۵۶۹۴ در فاصله ۱۱۴ هزار سال نوری زمین گذشت
@onestar_in_sevenskies
«چهره غول گازی مشتری در طیف فروسرخ»
—----------------------------------------

سیاره‌ی مشتری در طیف فروسرخ چهره‌ای متفاوت با طیف دیدنی (مریی) پیدا می‌کند.

برای شناخت حرکت ابرهای مشتری و کمک به فضاپیمای جونوی ناسا، دانشمندان به طور منظم #تلسکوپ_فضایی_هابل را رو به این غول گازی تنظیم کرده و عکس‌هایی از آن می‌گیرند. در این رصدها، رنگ‌های مشتری در طیف‌های فراتر از دامنه‌ی دید انسان بررسی می‌شوند، از جمله فرابنفش و فروسرخ.

یکی از این عکس‌ها که سال ۲۰۱۶ و در سه باند فروسرخ-نزدیک گرفته شده را اینجا می‌ینیم که به طور دیجیتالی به رنگ‌های دیدارپذیر به نمایش در آمده است.

مشتری در طیف #فروسرخ متفاوت به نظر می‌رسد و دلیلش هم تا اندازه‌ای اینست که هر بخشی از آن، نور خورشید را به اندازه‌ی ویژه‌ای باز می‌تاباند و از همین رو ابرهایی که در عرض‌ها و ژرفاهای گوناگون هستند با روشنایی‌های متفاوتی دیده می‌شوند.

با این همه، بسیاری از ساختارهای آشنای مشتری را در این طیف هم می‌توان شناسایی کرد، از جمله منطقه‌های روشن و کمربندهای تیره که سیاره را نزدیک استوای آن دور زده‌اند، لکه‌ی سرخ بزرگ در پایین، سمت چپ، و سامانه‌ی توفان‌های زیر لکه‌ی سرخ بزرگ که به نام "رشته‌ی مروارید" شناخته می‌شوند.

قطب‌ها در این طیف می‌درخشند زیرا در آن مناطق، ریزگردهای فراز بالا توسط ذرات پرانرژی در مغناطکره‌ی سیاره برانگیخته شده‌اند.

فضاپیمای جونو اکنون ۱۰ مدار از ۱۲ مدار علمی‌اش به گرد #مشتری را کامل کرده و همچنان به گردآوری داده‌هایی می‌پردازد که به دانشمندان کمک کند نه تنها آب و هوای مشتری را بشناسند، بلکه رازهای نهفته در زیر لایه‌های ابری‌ ضخیم آن را هم آشکار کنند.
#apod
https://goo.gl/zWeoAH
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180221.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کهکشان آندرومدا از زمین هم جوان‌تر است!»
—---------------------------------------—

ستاره‌شناسان از روزگار باستان تا به امروز #کهکشان_زن_در_زنجیر یا آندرومدا را می‌دیدند و رصد می‌کردند ولی در سده‌ی ۲۰ میلادی بود که پی بردند آندرومدا [که عبدالرحمان صوفی رازی، دانشمند ایرانی در سده‌ی ۱۰ میلادی، آن را یک "ابر کوچک" توصیف کرده بود-م] در واقع خواهر کهکشانی راه شیریست و دارد به آن نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود. تا ۴.۵ میلیارد سال دیگر، این کهکشان با کهکشان ما یکی خواهد شد و با هم یک ابرکهکشان را پدید خواهند آورد.

ولی گویا اخترشناسان در یک مورد مهم درباره‌ی آندرومدا اشتباه کرده‌اند. بر پایه‌ی پژوهشی که توسط دانشمندان فرانسوی و چینی انجام شده، این #کهکشان_مارپیچی غول‌پیکر خود دستاورد ادغام بزرگیست که حدود ۳ میلیارد سال پیش رخ داده بوده. این بدان معناست که آندرومدایی که امروز می‌شناسیم حتی از سامانه‌ی خورشیدی ما هم جوان‌تر است، آن هم با اختلاف حدود ۱.۵ میلیارد سال!

این پژوهش به رهبری فرانسوا امر از رصدخانه‌ی پاریس و با همراهی دانشمندانی از آکادمی علوم چین و دانشگاه استراسبورگ انجام شده و گزارش آن به تازگی در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.
@onestar_in_sevenskies

آنها در این پژوهش از داده‌های پیمایش‌هایی بهره جستند که تفاوت‌هایی چشمگیر میان آندرومدا و راه شیری را نشان می‌دادند. بر پایه‌ی نخستین پیمایش که از ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۴ انجام شده بود، آندرومدا در قرصش انبوهی از ستارگان جوان آبی‌فام با سن کمتر از ۲ میلیارد سال دارد که با بی‌نظمی بسیاری در قرص حرکت می‌کنند. این روند بر خلاف ستارگان قرص راه شیری است که چرخشی ساده دارند.

رصدهای دیگری که از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ با تلسکوپ CFHT در هاوایی انجام شده بودند هم چیزهای جالبی را درباره‌ی هاله‌ی آندرومدا نشان می‌دادند. این منطقه‌ی گسترده که بزرگی‌اش ۱۰ برابر خود کهکشان است، پر از جریان‌های ستاره‌ای غول‌پیکر است. از همه‌ی آنها بزرگ‌تر، چیزیست که به نام "جریان غول‌آسا" شناخته می‌شود و قرصی تاب‌خورده است که پوسته‌ها و کپه‌هایی در انتهای لبه‌اش دارد.

این گروه فرانسوی-چینی با بهره از همین داده‌ها و به کمک دو تا از پرقدرت‌ترین ابررایانه‌های فرانسه، یک مدل عددی پرجزییات از کهکشان آندرومدا پدید آوردند. آنها به کمک این مدل توانستند نشان دهند که تنها توضیح برای مشاهدات تازه‌ی آندرومدا می‌تواند یک برخورد در گذشته‌ی نه چندان دور باشد.
@onestar_in_sevenskies

آنها اساسا نتیجه گرفتند که حدود ۷ تا ۱۰ میلیارد سال پیش، دو کهکشان به آرامی در مسیری مارپیچ به هم نزدیک شده و به هم پیوسته بودند. دانشمندان با بهینه‌سازی مسیر هر دو کهکشان پی بردند که برخورد این دو ۱.۸ تا ۳ میلیارد سال پیش رخ داد و آندرومدایی که امروز می‌بینیم را پدید آورد؛ بنابراین این کهکشان به اندازه‌ی چشمگیری از سامانه‌ی خورشیدی ۴.۶ میلیاردساله‌ی ما جوان‌تر است.

آنها توانستند پراکندگی جرم در آن دو کهکشان آغازین را هم برآورد کنند، که نشان می‌داد جرم یکی از آنها چهار برابر دیگری بوده. ولی از همه مهم‌تر، این دانشمندان توانستند کل ساختارهای تشکیل‌دهنده‌ی آندرومدای امروز را به دقت بازسازی کنند- از جمله کوژی مرکزی، میله، قرص بزرگ آن و همچنین وجود ستارگان جوان در آن را.

این ستارگان جوان آبی در قرص آندرومدا که ...

ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«کهکشان آندرومدا از زمین هم جوان‌تر است!» —---------------------------------------— ستاره‌شناسان از روزگار باستان تا به امروز #کهکشان_زن_در_زنجیر یا آندرومدا را می‌دیدند و رصد می‌کردند ولی در سده‌ی ۲۰ میلادی بود که پی بردند آندرومدا [که عبدالرحمان صوفی رازی،…
ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

... این ستارگان جوان آبی در قرص آندرومدا که تا امروز وجودشان بی‌توضیح مانده بود، اکنون به دوره‌ای از ستاره‌زایی‌های آتشین نسبت داده شده که پس از برخورد دو کهکشان به راه افتاده بود. افزون بر این، دانشمندان پی بردند که ساختارهایی مانند "جریان غول‌آسا" و پوسته‌های درون هاله از کهکشان کوچک‌تر به جا مانده‌اند و کپه‌های پراکنده و نیز تاب‌خوردگی هاله هم یادگار کهکشان بزرگ‌ترند.

پژوهش آنها همچنین دلیل این را توضیح می‌دهد که چرا فراوانی عنصرهای سنگین در ساختارهای به جا مانده از کهکشان کوچک‌تر کمتر از دیگریست: آن کهکشان کم‌جرم‌تر بود و نمی‌توانست به اندازه‌ی دیگری ستاره و عنصر سنگین بسازد. این پژوهش ارزش چشمگیری برای بررسی پیدایش و فرگشت کهکشان‌ها دارد زیرا نخستین شبیه‌سازی عددی است که موفق شده یک کهکشان را با این جزییات بازسازی کند.
@onestar_in_sevenskies

اهمیت دیگرِ این یافته‌ها اینست که چنین برخوردِ تازه‌ای می‌توانسته موادی در گروه محلی به جا گذاشته باشد. به بیان دیگر، این پژوهش می‌تواند پیامدهای فراتر از همسایگی کهکشانی ما داشته باشد.

شاید در آینده‌ی دور، پس از گذشت میلیاردها سال و به هم پیوستن و یکی شدن آندرومدا و راه شیری، بیگانگان هوشمندی باشند که بتوانند به چنین نتیجه‌ای درباره‌ی کهکشانمان برسند. این برخورد و ساختارهایی که پدید خواهد آورد بی‌شک مورد علاقه‌ی هر گونه‌ی زیستی هوشمندی برای بررسی خواهد بود.

#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/Qwc6Lg
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/Andromeda.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
این پویانمایی از پیوند دو عکس درست شده که به فاصله‌ی یک دهه، از جایگاه فرود سطح‌نشین فونیکس ناسا در شمال سیاره‌ی #بهرام (مریخ) گرفته شده‌ بودند.
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
این پویانمایی از پیوند دو عکس درست شده که به فاصله‌ی یک دهه، از جایگاه فرود سطح‌نشین فونیکس ناسا در شمال سیاره‌ی #بهرام (مریخ) گرفته شده‌ بودند. @onestar_in_sevenskies
این پویانمایی از پیوند دو عکس درست شده که به فاصله‌ی یک دهه، از جایگاه فرود سطح‌نشین فونیکس (یا فینیکس) ناسا در شمال سیاره‌ی #بهرام (مریخ) گرفته شده‌ بودند.
نصویر نخست در سال ۲۰۰۸، دو ماه پس از فرود فونیکس گرفته شده و تصویر دوم در سال ۲۰۱۷.
تا سال ۲۰۱۷، خاک تا اندازه‌ی بسیار روی قطعه‌های به جا مانده از این کاوشگر را پوشانده بود.
خود کاوشگر نزدیک بالای چارچوب، پوسته‌ی پشتی آن و چتر نجاتش هم پایین‌تر از آن یده می‌شوند.
@onestar_in_sevenskies
«بزرگ‌ترین و دیرپاترین توفان منظومه خورشیدی شاید تا ۲۰ سال دیگر فروکش می‌کند»
—-------------------------------------------------------------------

* به گفته‌ی دانشمندان در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (جی‌پی‌ال) در کالیفرنیا، #لکه‌_سرخ_بزرگ مشتری شاید تا ۲۰ سال دیگر ناپدید شود.

این #توفان بزرگ -که از خود زمین هم گسترده‌تر است- نخستین بار در ۱۸۳۰ میلادی دیده شد، ولی رصدهای سده‌ی ۱۶۰۰ هم یک لکه‌ی بزرگ را بر سطح #مشتری نشان داده بودند که احتمالا همین سامانه‌ی توفانی بوده. این نشان می‌دهد که لکه‌ی سرخ بزرگ مشتری (جی‌آراس) توفانیست که سده‌هاست دارد می‌خروشد.

به تازگی تارنمای بیزنس اینسایدر، درباره‌ی سرنوشت این توفان غول‌پیکر گفتگویی با گلن اورتون، یکی از اعضای گروه رهبری ماموریت جونو و دانشمند سیاره‌ای در جی‌پی‌ال انجام داده.

به گفته‌ی اورتون، جریان چرخشی این توفان قدرتش را به دلیل وجود رودباد‌های (جریان‌های جتی) مشتری که سرعتشان به ۴۸۳-۶۴۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد حفظ کرده، ولی این هم مانند هر توفان دیگری نمی‌تواند برای همیشه پایدار بماند. وی به بیزنس اینسایدر می‌گوید: «واقعیت اینست که لکه‌ی سرخ بزرگ مدت‌هاست که دارد کوچک و کوچک‌تر می‌شود.»

وی می‌افزاید: «لکه‌ی سرخ بزرگ (جی‌آراس) یک تا دو دهه‌ی دیگر به "دایره‌ی سرخ بزرگ" (جی‌آرسی) تبدیل خواهد شد. شاید پس از آن هم روزی برسد که تنها یک جی‌آرام از آن بماند، یعنی یک "خاطره‌ی سرخ بزرگ".»

اورتون می‌گوید درازای این توفان در اواخر سده‌ی ۱۸۰۰ احتمالا ۳۰ درجه بوده. این هم‌ارز بیش از ۵۶۰۰۰ کیلومتر است- چهار برابر قطر زمین. ولی در سال ۱۹۷۹ که فضاپیمای هسته‌ای وویجر ۲ از کنار مشتری گذشت این توفان آب رفته بود و پهنایش به کمی بیش از دو برابر قطر سیاره‌مان رسیده بود.

داده های گرد آمده درباره‌ی این لکه‌ی زرشکی‌رنگ نشان می‌دهد که روند کوچک شدن آن هنوز هم ادامه دارد. تا ۳ آوریل ۲۰۱۷، پهنای جی‌آراس به ۱۶۳۵۰ کیلومتر رسیده بود، کمتر از ۱.۳ برابر قطر زمین. دیرپاترین توفان روی زمین تنها ۳۱ روز پایید [توفند "جان" در سال ۱۹۹۴- م]، ولی مشتری می‌تواند توفان‌هایش را به مدت بیشتری نگه دارد زیرا این غول گازی ده‌ها هزار کیلومتر جو دارد و نیز بسیار سریع‌تر از زمین می‌چرخد.
https://goo.gl/FsPWzj
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/GRS.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
رودبادهای (جریان‌های جتی) مشتری که مانند کمربندهایی دور تا دور این سیاره را گرفته‌اند و به پایدار ماندن لکه‌ی سرخ بزرگ کمک می‌کنند
@onestar_in_sevenskies
«دهانه بجه قورباغه‌ای روی مریخ»
—------------------------------

در این تصویر که توسط فضاپیمای مدارگرد شناسایی بهرام ناسا (ام‌آراو) گرفته شده، یک دهانه‌ی برخوردی روی سطح سیاره‌ی بهرام (مریخ) را می‌بینیم که به دلیل دره‌ی کناریش، نمایی مانند یک بچه قورباغه پیدا کرده.

این دره در اثر جریان آب پدید آمده بوده. اغلب شناسایی این که جریان یک آبراه خروجی بوده یا ورودی کار دشواریست ولی این را مطمئنیم که آب همیشه از بلندی به پایین جریان می‌یابد. در مورد آبراه درون این عکس، از آنجایی که آگاهی موردنیاز درباره‌ی پستی و بلندی سطح این منطقه را داریم می‌توانیم بفهمیم که آب از درون دهانه به بیرون جریان داشته.

دانشمندان با بررسی چنین تصاویری می‌توانند شناخت بهتری درباره‌ی شدت جریان آبی که این دره‌ها را پدید آورده، و همچنین درباره‌ی تاریخ فعالیت‌های آب در این ناحیه‌ی سیاره‌ی سرخ به دست بیاورند.

هر پیکسل این تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۳۲.۹ سانتیمتر است (با دسته‌بندی ۱ در ۱). شمال بالا است.
https://goo.gl/7cQjAS
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/CraterTadpoles.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«گل سرخ همیشه هم سرخ نیست!»
—---------------------------—

گل سرخ همیشه هم سرخ نیست، ولی باز هم می‌تواند زیبایی ویژه‌اش را داشته باشد.

سحابی زیبای گل سرخ یا روزت و دیگر مناطق ستاره‌زایی هم در بیشتر عکس‌های نجومی به رنگ سرخ دیده می‌شوند، زیرا بیشتر تابششان دستاورد برانگیختگی اتم‌های #هیدروژن در آنهاست.

نیرومندترین خط گسیلشی هیدروژن در طیف دیدنی (مریی)، که به نام هیدروژن-آلفا شناخته می‌شود در بخش رنگ سرخ طیف است، ولی تنها رنگ سرخ نیست که زیبایی یک #سحابی_گسیلشی را نشان می‌دهد. اتم‌های دیگری هم در این سحابی‌ها هستند که از نور پرانرژی ستارگان برانگیخته می‌شوند و در خط‌های گسیلشی باریک می‌درخشند.

این تصویر باشکوهِ سحابی گل سرخ از پیوند عکس‌های باریک-باند درست شده تا گسیلش اتم‌های گوگرد، هیدروژن، و اکسیژن را به رنگ‌های سرخ، آبی، و سبز نشان دهد. در حقیقت این نقشه‌ی رنگی که در آن، خطوط طیفی باند باریک اتم‌ها با رنگ‌هایی در باند گسترده‌تر نمایانده می‌شوند در بسیاری از عکس‌هایی که تلسکوپ فضایی هابل از پرورشگاه‌های ستاره‌ای گرفته به کار رفته است.

فاصله‌ی برآوردی سحابی گل سرخ ۳۰۰۰ سال نوریست و این عکس در چنین فاصله‌ای، گستره‌ای حدود ۱۰۰ سال نوری را در صورت فلکی #تکشاخ می‌پوشاند.

در تصویر دوم همین عکس را با رنگ سرخ برای سحابی می‌بینید.

#سحابی_روزت #apod
https://goo.gl/E9gXex
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180222.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«آپولو ۱۷: نمای سه‌بعدی از مدار ماه»
—---------------------------------

عینک آبی/سرخ خود را بزنید و این نمای چشمگیر سه‌بعدی از یک دنیایی فرازمینی را تماشا کنید.

این چشم‌انداز به دست فرمانده‌ی فضاپیمای آپولو ۱۷، یوجین سرنان در ۱۱ دسامبر ۱۹۷۲، و یک دور گردشِ مداری پیش از فرود و نشستن بر سطح ماه ثبت شد.

این تصویر سه‌بعدی برجسته از پیوند دو عکس (AS17-147-22465 و AS17-147-22466) درست شده که توسط وی از پشت پنجره‌ی گردونه‌ی (مدول) ماه‌نشین "چلنجر" گرفته شده بودند. در آن هنگام، او و دکتر هریسون اشمیت بر فراز جایگاه تعیین شده برای فرود روی ماه، یعنی دره‌ی ثور-لیترو بودند.

نزدیک مرکز چارچوب، رخساره‌ی گسترده و روشن از آفتاب توده‌کوه جنوب (South Massif) دیده می‌شود که در سمت چپ دره‌ی ثور-لیترو و بر روی سطح تیره‌ی آن قد برفراشته. آن سوی کوه‌ها، نزدیک لبه‌ی ماه هم دریای آرامش به چشم می‌خورد.

گردونه‌ی فرماندهی #آپولو ۱۷ با نام" آمریکا" و به خلبانی رونالد ایوانز درون مدار و جلوی ستیغ توده‌کوه جنوبی دیده می‌شود.

#apod
https://goo.gl/BzEWYu
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180223.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«توفان غول‌پیکر نپتون دارد ناپدید می‌شود»
—-------------------------------------
https://goo.gl/Bc4ogk
* یک توفان تیره‌رنگ روی نپتون که پهنایش به اندازه‌ی فاصله‌ی بوستون تا پرتغال بود و تلسکوپ هابل چندین سال آن را زیر نظر داشت، دارد روز به روز کوچک‌تر شده و به سوی نابودی می‌رود.

هنگامی که فضاپیمای وویجر ۲ی ناسا در سال ۱۹۸۹ از کنار نپتون گذشت، لکه‌هایی از توفان‌های بزرگ و تیره در جو این دورترین سیاره‌ی شناخته شده‌ی سامانه‌ی خورشیدی دید. از آن هنگام تاکنون دانشمندان با تلسکوپ هابل آنها را زیر نظر داشته‌اند و شکل‌گیری توفان‌های دیگری را هم روی آن دیده‌اند [خواندید: * باز هم یک لکه تیره روی نپتون (https://goo.gl/J2eYRr)].

ولی برخلاف لکه‌ی سرخ بزرگ مشتری -توفانی که دستکم دو سده است بر روی آن می‌خروشد- توفان‌های سیاره‌ی بادخیز و توفانی #نپتون در عرض تنها چند سال می‌آیند و می‌روند- و اکنون برای نخستین بار، پژوهشگران آغازِ روند ناپدید شدن یکی از آنها را دیده‌اند.

مایکل وانگ از دانشگاه کالیفرنیا-برکلی می‌گوید: «به نظرمی‌رسد ما داریم نابودی یک تاوه‌ی (گونه‌ای گردباد) تاریک را می‌بینیم، و روند آن با چیزی که از بررسی‌ها انتظار داشتیم تفاوت دارد. شبیه‌سازی‌های گذشته نشان می‌دادند که این #توفان می‌بایست به سوی استوای سیاره جابجا شود، و با رسیدن به کنار استوا، می‌بایست از هم بپاشد و انفجاری چشمگیر از ابرها پدید بیاورد.»

ولی این توفان به جای استوا به سوی قطب جنوب سیاره رفت و اکنون دارد به طور کامل ناپدید می‌شود. هنگامی که در سال ۲۰۱۵ تلسکوپ هابل آن را دید، قطر بزرگش ۵۰۰۰ کیلومتر بود و اکنون به ۳۷۰۰ کیلومتر رسیده.

واچرخندهای نپتون، از جمله همین توفان تیره‌رنگ، با چرخش خود مواد تیره را از بخش‌های ژرف‌تر سیاره بالا می‌آورند، و توسط سه جریان باد که مانند کمربند، روی سطح سیاره حلقه زده‌اند جابجا می‌شوند: یک جریان رو به باختر در استوا، و دو جریان رو به خاور نزدیک دو قطب. (بادهای نیرومند نپتون سریع‌ترین بادهای دیده شده در سامانه‌ی خورشیدی‌اند و می‌توانند به سرعت‌هایی زبرصوتی برسند.) ردگیری دقیق با هابل می‌تواند میزان رواج این توفان‌ها، و همچنین رازهای نهفته در بخش‌های پایین‌تری از سطح سیاره را آشکار کند.

وانگ می‌گوید: «به جز #تلسکوپ_فضایی_هابل و وویجر هیچ دستگاه دیگری این توفان‌ها را ندیده. در این زمان تنها هابل می‌تواند داده‌هایی که برای پی بردن به میزان رایج بودن یا کمیاب بودن این سامانه‌های شگفت‌انگیز آب و هوایی روی نپتون نیاز داریم را برای ما گرد آورد.»

گزارش این پژوهشگران در شماره‌ی ۱۵ فوریه‌ی نشریه‌ی آسترونومیکال جورنال منتشر شده.

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/NeptuneStorm.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky