«بررسی محیط مریخ در مریخی‌ترین نقطه زمین»
—-------------------------------------------

* یک آبگیر آب شور کم‌ژرفا در مریخی‌ترین جای سیاره‌ی زمین که گویا به جای نم و رطوبت پایین آمده از جو، از بیرون زدن آب‌های زیرزمینی سیراب می‌شود، شاید بتواند درباره‌ی ذخایر آب مایع احتمالی در سیاره‌ی بهرام (مریخ) سرنخی به ما بدهند.

"آبگیر دُن خوان" در دره‌ی رایت، از دره‌های خشک مک‌موردو در جنوبگان، یکی از شورترین حوضه‌های آبی در سیاره‌ی زمین، شاید از دریای مرده (بحرالمیت) هم شورتر است. این آبگیر که پهنه‌ای حدود ۱۰۰ در ۳۰۰ متر را می‌پوشاند ولی ژرفایش تنها به ۱۰ سانتیمتر می‌رسد، نمکش به اندازه‌ی کافی هست تا حتی در دمای ۵۰ درجه‌ی سانتیگراد زیر صفر هم جلوی یخ زدن آب را بگیرد، دماهای معمولی در سیاره‌ی بهرام.

در سال ۲۰۱۳، پژوهشگران نظر دادند که این برکه آب‌های نمک‌دارش را از آب شدن برف‌ها و چگالش (میعان) و پایین آمدن نم از هوا، و چکه‌هایی دریافت می‌کند که به آرامی از تپه رو به پایین سرازیر می‌شوند و ردهایی تیره از خود به جا می‌گذارند. این ردها همانند "رگه‌های بازآینده‌ی سراشیبی" یا آراس‌آی (RSL) که روی تپه‌های سیاره‌ی بهرام دیده شده و شاید دستاورد جریان فصلی #آب مایع شور باشند است، هر چند که تاکنون روی #بهرام چنین جریان‌هایی با چشم دیده نشده.

برای آزمایش این نظریه، گروهی از پژوهشگران به رهبری جاناتان تونر، زمین‌شیمیدان و استادیار دانشگاه واشنگتن دو شبیه‌سازی انجام دادند: در یک شبیه‌سازی سرچشمه‌ی آب‌های آبگیر دن خوان را آبخوان‌های (سفره‌های آب) ژرفای زیر زمین در نظر گرفتند، و در شبیه‌سازی دیگر این نم هوا بود که چگالیده می‌شد و به درون آن می‌چکید.

گروه تونر پی بردند که شیمی ویژه‌ی این آبگیر که سرشار از کلرید کلسیم است، بهتر از همه دستاورد یک آبخوان گسترده‌ی زیرزمینی است. کلرید کلسیم زمانی پدید می‌آید که پوسته‌های نازکی از آب شور به درون خاک یخ‌زده تراوش کرده و با کانی‌ها آمیخته می‌شوند.

رگه‌های تیره‌ای که سال ۲۰۱۳ فکر می‌کردند در اثر سرازیر شدن آب برف‌ها به پایین تپه پدید می آیند هم سرشار از کلرید کلسیم هستند، چیزی که نشان می‌دهد در تولید آنها هم آبخوان‌های زیرزمینی نقش دارند.

تونر در گفتگو با آستروبیولوجی مگزین (Astrobiology Magazine) گفته: «کجا دیگر خاک نمک‌دار سرد سراغ دارید؟ سرتاسر سیاره‌ی بهرام! به نظر ما یک چنین انباشت‌های کلرید کلسیمی زیر بیشتر سطح بهرام هم می‌تواند باشد و، مانند دره‌های خشک مک‌موردو، روی بهرام هم آب‌های بالا آمده‌ی زیرزمینی می‌توانند رگه‌های بازآینده‌ی سراشیبی پدید بیاورند.»

تونر می‌گوید هنوز نمی‌دانیم سطح نمک آبگیر دن خوان برای وجود زندگی بیش از حد خشن است یا نه، ولی دریاچه‌های نزدیکش که احتمالا از همین آبخوان‌ها سیراب می‌شوند موجود زنده دارند. با گسترش (تعمیم) این واقعیت، می‌توان پرونده‌ی وجود زندگی در محیط‌هایی با همین شرایط روی سیاره‌ی سرخ را باز نگه داشت.

در ماه دسامبر، تونر به همراه یک گروه در برنامه‌ای به پشتیبانی بنیاد ملی علوم و ناسا راهی آبگیر دن خوان خواهد شد تا با سنجیدن همنهش شیمیایی آن، نمونه‌‌برداری از خاکش، و بررسی دگرگونی‌های خود آن در گذر زمان، نظریه‌اش را بیازماید.
https://goo.gl/JXWu5B
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/DonJuanPond.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

در این تصویر ماهواره‌ای از آبگیر دن خوان، رگه‌های تیره‌ای روی شیب تپه‌های پیرامون آن دیده می‌شود که به گونه شگفت‌آوری همانند رگه‌های بازآینده سراشیبی روی سیاره‌ بهرامند.
@onestar_in_sevenskies

«صحنه‌ای از چرخش زمین و ماه در کنار هم از چشم فضاپیمای گالیله»
توضیح در اینجا:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3259

«صحنه‌ای از چرخش زمین و ماه در کنار هم»
—---------------------------------------—

کم پیش آمده زمین و ماه با هم به تصویر کشیده شوند. یکی از دیدنی‌ترین این موارد ۲۵ سال پیش در همین ماه بود، هنگامی که فضاپیمای گالیله در راه سفر به سیاره‌ی مشتری، برای دریافت کمک گرانشی از سامانه‌ی خودمان (زمین-ماه) گذشت. در آن هنگام بود که کاوشگر روباتیک گالیله از فاصله‌ی حدود ۱۵ برابر فاصله‌ی زمین-ماه نگاهی به این دو انداخت و گردش تنها ماهواری طبیعی سیاره‌مان به گرد آن را تماشا کرد.

این ویدیو از پیوند ۵۲ تصویر تاریخی با رنگ‌های بهبودیافته درست شده.

اگرچه ماه نسبت به زمین کوچک به نظر می‌رسد ولی واقعیت اینست که هیچ سیاره‌ی دیگری در سامانه‌ی خورشیدی به جز زمین ماهی ندارد که از نظر بزرگی تا این حد به آن نزدیک باشد.

خورشید که بیرون لبه‌ی سمت راست ویدیو است، حدود نیمی از هر دو کره را روشن کرده، و چرخش زمین با ابرهای سفید، اقیانوس‌های آبی، و خشکی‌های قهوه‌ای-زرد آن را نمایان کرده است.

امشب قرص تقریبا کامل ماه دسامبر (که در فرهنگ بخشی از باخترزمین به نام ماه بلوط شناخته می‌شود) را در سرتاسر شب، از غروب تا ظلوع آفتاب می‌توان تماشا کرد [در واقع گویا ابرماه امشب است].
#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Earth-Moon.html
—-------------------------------------------------

کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«میل به انفجار در یک کهکشان»
—----------------------------

فریب ظاهر آرام و ساده‌ی این جرم را نخورید! این #کهکشان_مارپیچی که به نام ESO 580-49 (اسو ۴۹-۵۸۰) شناخته شده در عمل زمینه و گرایش انفجار دارد.

در اکتبر ۲۰۱۱، فوران سهمگینی از پرتوهای گامای پرانرژی -چیزی که به نام انفجار پرتو گاما یا جی‌آربی (#GRB) شناخته می‌شود- از منطقه‌ای در آسمان که اسو ۴۹-۵۸۰ نیز در آنست دریافت شد. به باور اخترشناسان، از آنجایی که احتمال شانسی بودن همترازی این انفجار با این کهکشان یک در ۱۰ میلیون است، می‌توان گفت انفجار در همین کهکشان رخ داده بوده. با فاصله‌ی ۱۸۵ میلیون سال نوریِ این کهکشان از زمین، این جی‌آربی دومین جی‌آربی نزدیک به زمین بود که تاکنون دیده شده.

انفجارهای پرتو گاما از درخشان‌ترین رویدادهای کیهانند که گاهی برای چند ثانیه، برونداد پرتوهای گامایشان از کل برونداد پرتو گامای سرتاسر کیهانِ دیدارپذیر بیشتر می‌شود.

دلیل واقعی این جی‌آربی که به احتمال بسیار در همین کهکشان روی داده و به عنوان "جی‌آربی ۱۱۱۰۰۵ای نامیده شده هنوز ناشناخته است. دانشمندان چند رویداد را سرچشمه‌ی جی‌آربی‌ها می‌دانند که هیچکدامشان برای توضیح این یک مورد کارایی نداشته. بنابراین احتمال داده‌اند که کهکشان اسو ۴۹-۵۸۰ میزبان گونه‌ی تازه‌ای از انفجارهای جی‌آربی‌ باشد- گونه‌ای ناشناخته که هنوز هیچ ویژگی‌ای برای آن توصیف نشده.

کهکشان اسو ۴۹-۵۸۰ در #صورت_فلکی_ ترازو جای دارد.
https://goo.gl/GscvkX
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/GRB111005A.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«سرخ و آبی در افق»
—------------------

در افق چه خبر است؟

پشت یک کشتزار اسفناج در گواتمالا، به جز درختانی در افق، یک #آتشفشان بزرگ را نیز می‌بینیم: وولکان د فوئگو (آتشفشان آتش). نور سرخی که بالای این آتشفشان دیده می‌شود گدازه‌ی داغست.

ولی به جز آن، چیز چشمگیر دیگری هم در افق دیده می‌شود: یک دایره‌ی آبی در سمت چپ. این دایره که #ماه را به همراه حلقه‌ای رنگین در بر گرفته یک تاج نامیده می‌شود. تاج در اثر #پراش نور (در اینجا نور ماه) توسط قطره‌های ریز آب در هوای زمین پدید می‌آید.

تکه‌ای از ابرها در سمت راست کنار رفته و ستارگان و حتی سیاره‌ی کیوان که بسیار بسیار دورتر از آتشفشان هستند در آن دیده می‌شوند.

اگرچه آتشفشان فوئگو هر از گاهی فعالیت‌هایی اندک از خود نشان می‌دهد ولی عکاس این تصویر خود را خوش‌شانس می‌داند که توانسته آن را درست به هنگام یک فوران انفجاری که سپتامبر گذشته رخ داد به تصویر بکشد.
#apod
https://goo.gl/XmjQ5V
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MoonCorona.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«نمونه‌ای از تاج ماه»
—---------------------
توضیح این عکس را اینجا بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2015/06/blog-post_16.html

@onestar_in_sevenskies

«افزایش احتمال زیست‌پذیری "اروپا"، ماه مشتری: تکتونیک صفحه‌ای در این ماه اقیانوسی هم رخ می‌دهد»
—---------------------------------------------------

* مورد زمین‌ساخت‌های صفحه‌ای در "اروپا"، ماه اقیانوسی #مشتری روز به روز جدی‌تر می‌شود.

دانشمندان پیش از این نشانه‌های زمین‌شناختی یافته بودند که نشان می‌داد گویا صفحه‌های پوسته‌ی یخ‌زده‌ی این ماه دارند زیر هم، رو به درون اقیانوس زیرزمینی آن می‌لغزند. اکنون یک پژوهش تازه نشان داده که چنین "فرورانشی" به راستی در اروپا امکان‌پذیر است. در این پژوهش، شیوه‌ی رخ دادن احتمالی این پدیده نیز نشان داده شده.

این یافته‌های تازه می‌تواند اخترزیست‌شناسان و هر کسی که امیدوارست زمین تنها زیستگاه در سامانه‌ی خورشیدی نباشد را شیفته و مجذوب کند.

برندون جانسون، نویسنده‌ی اصلی پژوهش و استادیار بخش علوم زمین، محیطی و سیاره‌ای دانشگاه براون در رودآیلند می‌گوید: «اگر به راستی زندگی در اقیانوس [زیرزمینی اروپا] باشد، فرورانش راهیست که در آن، مواد مغذی مورد نیاز جانداران می‌تواند به درون آن اقیانوس منتقل شود.»

به گفته‌ی پژوهشگران، از جمله‌ی این مواد مغذی می‌توان اکسیدان‌ها را نام برد، مواد الکترون‌گیری که روی سطح اروپا فراوانند و می‌توانند به فراهم آوردن یک چشمه‌‌ی انرژی برای زندگی کمک کنند.

اینجا روی زمین، فرورانش به طور عمده در اثر اختلاف دما میان صفحه‌های سنگیِ به نسبت خنک (و بنابراین چگال) و گوشته‌ی فراداغ پیرامون آن رخ می‌دهد. در اروپا اُفت دما نمی‌تواند کارایی چندانی داشته باشد زیرا به گفته‌ی اعضای گروه پژوهشی، در آنجا صفحه‌های یخی به هنگام پایین رفتن گرم می‌شوند و سپس به سرعت با دمای یخ زیرین به تراز (تعادل) دمایی می‌رسند.

ولی بر پایه‌ی بررسی جانسون و گروهش، این بدان معنا نیست که فرورانش روی اروپا نمی‌تواند رخ دهد. مدل‌های رایانه‌ای آنها نشان می‌دهد که صفحه‌های یخی اروپا واقعا می‌توانند به پایین بلغزند- به شرط این که نمکی‌تر از پیرامونشان باشند.

جانسون می‌گوید: «از آنجایی که نمک چگال‌تر از یخ است، افزودن نمک به یک ورقه‌ی یخی می‌تواند مانند کمی افزایش وزن آن باشد. بنابراین، بر خلاف زمین که اختلاف دما باعث فرورانش می‌شود، در اروپا این اختلاف سطح نمک در یخ است که فرورانش پدید می‌آورد.»

پژوهشگران می‌گویند چنین اختلاف‌هایی به راستی می‌تواند درون پوسته‌ی یخی اروپا وجود داشته باشد. خیزش آب از ژرفای اقیانوس به بالا می‌تواند لکه‌هایی از ته‌نشست نمکی روی سطح درست کند، مانند کاری که فوران یخ‌فشان‌ها می‌کند.

وجود زمین‌ساخت یا تکتونیک صفحه‌ای روی #اروپا می‌تواند به ما در به دست آوردن آگاهی بیشتر درباره‌ی سیاره‌ی خودمان در کنار این ماه یخی کمک کند.

جانسون می‌گوید: «اندیشیدن درباره‌ی این که جای دیگری به جز زمین هم بتواند زمین‌ساخت صفحه‌ای داشته باشد فریبنده است. از دیدگاه سیاره‌شناسی تطبیقی، بررسی زمین‌ساخت صفحه‌ای در این دنیای کاملا متفاوت می‌تواند به ما در شناخت چگونگی آغاز شدن فرآیند زمین‌ساخت‌های صفحه‌ای روی زمین کمک کند.»

گزارش این دانشمندان برای انتشار در نشریه‌ی "جئوفیزیکال ریسرچ: پلَنِتز" پذیرفته شده است.
#زمین‌شناسی #اخترزیست‌شناسی
https://goo.gl/pCsQ1o
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Europa.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«رنگین‌کمان بدون باران»
—----------------------

معمولا رنگین‌کمان‌ها برای پدید آمدن نیاز به آب مایع دارند. پرتوهای خورشید با گذر از درون قطره‌های آبی که دارند بر زمین فرود می‌آیند، به طیفی از رنگ‌های سرخ، سبز و آبی تجزیه می‌شود.

چند روز پیش، والتری ایمونن یک چنین رنگین کمانی را در آسمان مونیوی فنلاند دید، ولی یک چیزی اینجا غایب بود: قطره‌های آب. او می‌گوید: «دما ۶ درجه‌ی سانتیگراد زیر صفر بود، نه بارانی در کار بود و نه برفی. با این وجود رنگین‌کمانی بسیار گسترده در آسمان پدید آمده بود.»

وی با شگفتی می‌افزاید: «من تاکنون رنگین‌کمانی در زمستان ندیده بودم، و حتی نمی‌دانستم در دماهای زیر صفر هم می‌توانند پدید بیایند.»

کارشناس نورشناسی جَوی، لز کاولی می‌گوید قطره‌های آبی حتما در کار بوده: «شکل #رنگین‌کمان (باریکی و چندگانگی) آن نشان می‌دهد که توسط قطره‌های آبی با اندازه‌ی مناسب، شاید با قطری حدود ۰.۵ میلیمتر، درست شده. به باور من بارندگی بوده ولی لزوما قطره‌ها به زمین نرسیده بوده‌اند. این قطره‌ها همچنین دستخوش پدیده‌ی "#فراسرمایش" شده بوده‌اند، یعنی دمایشان زیر نقطه‌ی طبیعی یخ‌زدن آب بوده.»

قطره‌های فَراسرد باران می‌توانند زمانی شکل‌ بگیرند که قطره‌های آب از درون لایه‌های هوای زیر-یخبندان (با دمایی زیر نقطه‌ی یخ‌زدگی) بگذرند. قطره‌هایی که آلوده به ذراتی مانند غبار یا حتی میکروب باشند به سادگی یخ می‌زنند زیرا بلورهای یخ پیرامون ناخالصی‌های آنها شکل می‌گیرد. ولی اگر قطره‌ها آب خالص و بدون آلودگی باشند می‌توانند همچنان مایع بمانند حتی اگر دما زیر نقطه‌ی یخ‌زدگی باشد.

زمستان گذشته، در آب و هواهای نامعمولی که قطب‌ها را در بر گرفت قطره‌های باران فراسرد در آنجا دیده شد. عکس ایمنون نشان می‌دهد که باز هم از این رنگین‌کمان‌ها در راه است.
https://goo.gl/gfeMpj
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/rainbow.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

هواپیمایی که تازه برخاسته از برابر ابرماه می‌گذرد. این پویانمایی از عکس‌هایی درست شده که بیل اینگالز، عکاس نجومی ناسا در شامگاه یکشنبه، ۳ دسامبر گرفته بود.
@onestar_in_sevenskies

«ستونی از غبار که فواره‌هایی درخشان را پنهان کرده»
—------------------------------------------------

از نگاه برخی، این مانند کندوی یک زنبور اهریمنی به نظر می‌رسداز نگاه برخی، این مانند کندوی یک زنبور اهریمنی به نظر می‌رسد.

ولی واقعیت اینست که آنچه در این تصویرِ #تلسکوپ_فضایی_هابل می‌بینید ستونی از غبار کیهانی به بلندی دو سال نوریست که در آن "هربیگ-هارو ۶۶۶" (اچ‌اچ ۶۶۶) پنهان شده، یک ستاره‌ی نوزاد که فواره‌هایی نیرومند به بیرون می‌افشاند.

این ساختار در یکی از بزرگ‌ترین مناطق #ستاره‌زایی کهکشان خودمان جای دارد: سحابی شاه‌تخته (کارینا) در فاصله‌ی ۷۵۰۰ سال نوری زمین که در آسمان شب‌های نیمکره‌ی جنوبی می‌درخشد.

ساختار لایه‌ای این جرم دستاورد بادها و پرتوهای ستارگان بزرگ، جوان و داغ سحابی شاه‌تخته است که برخی از آنها هنوز گام‌های پیدایش خود را در دل این سحابی می‌گذرانند.

در طیف فروسرخ که پرتوهایش می‌توانند در غبارهای سحابی رخنه کنند، دو فواره‌ی باریک و پرانرژی آشکار می‌شود که دارند از این ستاره‌ی نوزاد و همچنان نهفته بیرون می‌زنند. [تصویر پست بعدی را ببینید]

#apod #هربیگ_هارو
https://goo.gl/wHZSzN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/HH666.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

هربیگ-هارو ۶۶۶ در طیف فروسرخ- در این طیف، دو فواره‌ی باریک و پرانرژی آشکار می‌شود که دارند از این ستاره‌ی نوزاد و همچنان نهفته بیرون می‌زنند.
@onestar_in_sevenskies

«گرفتگی‌های آسمان در چهار کشور»
—---------------------------------
https://goo.gl/s6G2fB
در این تصویر چهار تکه همه‌ی خورشیدگرفتگی‌ها و ماه‌گرفتگی‌های سال ۲۰۱۷ از دیدگاه زمین با یک مقیاس نشان داده شده.

هر چهار نمای درون این تصویر را یک عکاس ماجراجو که برای دنبال کردن گرفتگی‌ها به چهار کشور رفته بود گرفته.

نخستین گرفتگی سال را در چارچوب بالا، سمت چپ می‌بینیم که گرفتگی قرص کامل ماه‌ فوریه در کشور چک است. سایه‌روشن‌های درون این ماه‌گرفتگیِ نیم‌سایه‌ای دستاورد گذشتن ماه از درون بخش‌های بیرونی و پراکنده‌ی سایه‌ی زمین است.

سپس در همان ماه، در چارچوب بالا، سمت راست، قرص تاریک ماه نو را می‌بینیم که وارد قرص خورشید شده و با حلقه‌ای از آتش در میان گرفته شده. این عکسِ #خورشیدگرفتگی حلقه‌ای خیره‌کننده در میانه‌های این رویداد در کشور آرژانتین به تصویر کشیده شده.

دو چارچوب پایین گرفتگی‌های ماه اوت را نشان می‌دهند.

سمت چپ عکسی را می‌بینیم که در آلمان گرفته شده و گذر بخشی از ماه از درون سایه‌ی تاریک زمین را نشان می‌دهد که به یک #ماه‌گرفتگی پاره‌ای انجامیده.

و سمت راست هم تاج شکوهمند خورشید را می‌بینیم که چهره‌ی کاملا گرفته‌ی خورشید را در آسمان باختر آمریکا در میان گرفته.

در گوشه‌ی سمت چپ هر یک از چارچوب‌ها نیز می‌توانید شماره‌ی ساروس هر رویداد (نمایانگر چرخه‌ی گرفتگی‌ها) را ببینید.

درباره‌ی چرخه‌ی ساروس بخوانید: * رویدادهایی که هر ۱۸ سال یک بار تکرار می‌شوند
(https://goo.gl/cpX1uL)
#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/eclipse.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

https://goo.gl/gbDohh

این عکس که روز ۵ دسامبر از ارتفاع ۶۵ هزار پایی، از درون هواپیمای ER-2ی ناسا که برای آزمایش مهندسی دستگاه "لیدار چندزاویه‌ای ابر-هواپخش" (CAMAL)، از مرکز پژوهش پروازی آرمسترانگ ناسا برخاسته بود گرفته شده و توده‌های دودی که از "آتش توماس" (تامس فایر) در شهرستان ونچورای کالیفرنیا برخاسته را نشان می‌دهد.

@onestar_in_sevenskies

«چهار جرم از بزرگ‌ترین اجرام کمربند سیارک‌ها»
—---------------------------------------------

در این تصویر چهار جرم از میلیون‌ها تکه سنگ درون کمربند سیارک‌ها را با جزییاتی خیره‌کننده می‌بینیم. کمربند سیارک‌ها که میان مدارهای بهرام (مریخ) و مشتری جای دارد، سیاره‌های سنگی درونی سامانه‌ی خورشیدی را از غول‌های گازی و یخی بخش بیرونی این سامانه جدا کرده است. این عکس‌ها به کمک دستگاه SPHERE از پشت تلسکوپ بسیار بزرگ (#وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی پارانال که بخشی از رصدخانه‌ی جنوبی اروپا (اسو) در شیلی است گرفته شده‌اند.

از بالا، سمت چپ در جهت ساعتگرد آغاز می‌کنیم، "۲۹ آمفیتریت"، "۳۲۴ بامبرگ"،"۲ پالاس"، و "۸۹ جولیا".

۲ پالاس که نامش را از ایزدبانوی یونانی، "پالاس آتنا" گرفته، حدود ۵۱۰ کیلومتر پهنا دارد. این جرم سومین ۳سیارک بزرگ در کمربند اصلی سیارک‌ها و یکی از بزرگ‌ترین سیارک‌ها در سرتاسر سامانه‌ی خورشیدی است. ۲ پالاس حدود ۷% از جرم کل کمربند سیارک‌ها را در بر دارد و به اندازه‌ای پرجرم است که زمانی به عنوان یک سیاره در نظر گرفته شده بود.

سیارک ۸۹ جولیا با بزرگی یک سوم ۲ پالاس، نامش برگرفته از نام سنت جولیای کُرس است. همنهش سنگی آن باعث شده به عنوان یک سیارک گونه‌ی اس (S-type) شناخته شود.

۲۹ آمفیتریت هم یک سیارک گونه‌ی اس است که در سال ۱۸۵۴ یافته شد.

۳۲۴ بامبرگ که یکی از بزرگ‌ترین سیارک‌های گونه‌ی سی (C-type) در کمربند سیارک‌هاست که از ۲۹ آمفیتریت هم دیرتر یافته شد: در سال ۱۸۹۲ توسط یوهان پالیسا.

امروزه گفته می‌شود سیارک‌های گونه‌ی اس احتمالا اجرام بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی بوده‌اند که در پی کوچ سیاره‌های غول‌پیکر به اینجا آمده‌اند. اگر این نظریه درست باشد، پس آنها باید در هسته‌ی خود دارای یخ باشند.

در اغلب داستان‌های علمی-تخیلی، #کمربند_سیارک‌ها به عنوان جایی پر از برخوردهای خشن، انباشته از تکه‌سنگ‌های بزرگ و بسیار نزدیک به هم تصویر می‌شود که مهار و ناوبری فضاپیما در آن حتی برای کارکشته‌ترین خلبان‌ها هم کاری دشوار و بی‌اندازه خطرناک است. ولی واقعیت اینست که در این کمربند تا دلتان بخواهد فضای خالی وجود دارد. روی هم رفته، کل جرم درون کمربند سیارک‌ها تنها ۴% جرم کره‌ی ماه است، و تازه نیمی از همین جرم هم در چهار جرم بزرگ آن جای داده شده: سرس، ۴ وستا، ۲ پالاس، و ۱۰ هایجیا.
https://goo.gl/Vd84a6
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/asteroids.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ماه زرد و کوهستان سرخ»
—------------------------

در دسامبر امسال، ماه همزمان با رسیدن به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به گرد زمین (نقطه‌ی حضیض یا پیرازم)، به گام کامل نیز وارد شد.

در این چشم‌انداز بامدادی، قرص کامل، بزرگ و تمام روشن این #ابرماه را به هنگام غروب در پشت افق ناهموار کوهستان آلپ در تورین ایتالیا می‌بینیم.

عکس درست پیش از سر زدن آفتاب از پشت افق مخالف گرفته شده. #سایه‌_زمین که دارد پایین می‌رود، از پشت کوه‌ها نمایان است و ستیغ کوه‌ها هم از نور خورشید که توسط هوای فشرده‌ی افق پراکنده شده به رنگ سرخ زیبایی در آمده‌اند.

تپه‌های نزدیک‌تر هنوز در سایه‌اند ولی نور پراکنده شده‌ی آفتاب گنبد و برج‌های کلیسای تاریخی سوپرگا روی تپه‌ای در گوشه‌ی پایین، سمت راست این نمای تله‌فوتو را نیز به رنگ سرخ در آورده‌.
#apod
https://goo.gl/2G5RPJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/SupergaMoon.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«کشف دورترین سیاهچاله‌ای که تاکنون دیده شده»
—------------------------------------------

* دانشمندان یادگاری کم‌مانند از روزگار آغاز کیهان را یافته‌اند: دورترین ابرسیاهچاله‌ای که تاکنون شناخته شده. این هیولا جرمی به اندازه‌ی ۸۰۰ میلیون برابر خورشید دارد که برای روزگاری تا این اندازه کهن شگفت‌آور است. گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر منتشر شده است.
@onestar_in_sevenskies
یکی از نویسندگان این پژوهش، دنیل استرن از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادینای کالیفرنیا می‌گوید: «این #سیاهچاله بسیار بیشتر از چیزی که برای اجرامی تا این اندازه دور، هنگامی که تنها ۶۹۰ میلیون سال از #مهبانگ می گذشته، انتظار می‌رود بوده؛ این نظریه‌های ما درباره‌ی روند شکل‌گیری سیاهچاله‌ها را به چالش می‌کشد.»

اخترشناسان برای شناسایی و بررسی اجرام احتمالی دوردست، داده‌های پیمایشگر فروسرخ میدان‌گسترده‌‌ی ناسا (وایز، WISE) و پیمایشگرهای زمینی را با هم ترکیب کردند، و سپس داده‌های تلسکوپ‌های ماژلان در رصدخانه‌های کارنگی در شیلی را هم به آنها افزودند. اخترشناس کارنگی، ادواردو بانادوس رهبری این پژوهش را برای شناسایی نامزدها از میان صدها میلیون جرمی که وایز یافته بود و ارزش بررسی بیشتر با تلسکوپ‌های ماژلان داشتند را بر عهده داشت.

به باور اخترشناسان، برای این که سیاهچاله‌ای در آغاز کیهان تا این اندازه بزرگ شود، می‌بایست شرایط ویژه‌ای فراهم باشد که به سیاهچاله اجازه‌ی رشد سریع بدهد- ولی دلیل بنیادی در این مورد ناشناخته است.

این سیاهچاله‌ی نویافته دارد حریصانه مواد مرکز یک کهکشان را می‌بلعد، و از همین رو باعث شکل‌گیری پدیده‌ای به نام اختروش شده. این اختروش به ویژه از این رو جالب است که نورش از اندکی پس از روزگار باز-یونش کیهان می‌آید، روزگاری که کیهان از تاریکی در آمد و روشن شد [بخوانید: * ساخته شدن جهان کمی بیش از ۶ روز طول کشید (https://goo.gl/epL5Aa)].

این کشف می‌تواند آگاهی‌هایی بنیادین درباره‌ی جهان هستی در روزگاری که تنها ۵% سن امروزش را داشت به ما بدهد.

یکی دیگر از نویسندگان پژوهش، برام ونمنز از بنیاد اخترشناسی ماکس پلانک در آلمان می‌گوید: «اختروش‌ها از درخشان‌ترین و دورترین اجرام شناخته شده‌ی کیهانند و برای شناخت کیهان آغازین بسیار مهمند.»
@onestar_in_sevenskies
کیهان در آغاز سوپ داغی از ذرات بود که در دوره‌ای به نام پَندام (تورم) به سرعت گسترش یافت و چگالی‌اش کم شد. حدود ۴۰۰ هزار سال پس از مهبانگ، این ذرات خنک شدند و از پیوند با یکدیگر گاز هیدروژن خنثا درست کردند. ولی کیهان هنوز تاریک بود، بدون هیچ چشمه‌ی نوری، تا این که نیروی گرانش باعث شد توده‌های مواد فشرده و چگال شوند و نخستین ستارگان و کهکشان‌ها را بسازند. انرژی‌ای که توسط این کهکشان‌های باستانی آزاد می‌شد هیدروژن خنثا را برانگیخت و با بیرون راندن الکترونشان، آنها را به یون تبدیل کرد [روزگار باز-یونش کیهان]. این گاز از آن هنگام تاکنون به همین حالت مانده. همین که کیهان باز-یونیده شده، فوتون‌ها توانستند آزادانه در فضا پیش بروند. این نقطه‌ای از تاریخست که کیهان برای نور شفاف و گذرا شد.

بیشتر هیدروژن پیرامونِ این اختروشِ نویافته خنثا است. این بدان معناست که این اختروش که ULAS J1342+0928 نام گرفته، نه تنها دورترین اختروش، بلکه تنها نمونه‌ی شناخته شده‌ایست که می‌توانیم آن را درست در روزگار بازیونش کیهان ببینیم.

بانادوس می‌گوید: «این رویداد آخرین گذار بزرگ کیهان و یکی از مرزهای کنونی اخترفیزیک بود.»

فاصله‌ی این #اختروش به کمک چیزی که سرخگرایی (انتقال به سرخ) شناخته می‌شود اندازه گرفته شده، یعنی سنجیدن این که ...

ادامه‌ی این مطلب در پست بعد 👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین: 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

... یعنی سنجیدن این که طول موج نورش تا به زمین برسد، چقدر در اثر گسترش کیهان کش آمده. هر چه سرخگرایی بیشتر باشد (طول موج بیشتر کش آمده باشد)، فاصله‌ی جرم دورتر است و اخترشناسان با نگاه کردن به آن، زمان دورتری در تاریخ کیهان را می‌بینند. سرخگرایی نور این اختروش نویافته ۷.۵۴ است که بر پایه‌ی سنجش طول موج تابش کربن یونیده از کهکشان میزبانِ آن ابرسیاهچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم) اندازه گرفته شده. بنابراین، نور اختروش بیش از ۱۳ میلیارد سال در راه بوده تا به زمین برسد.

به پیش‌بینی دانشمندان، آسمان چیزی میان ۲۰ تا ۱۰۰ اختروش به همین اندازه درخشان و به همین اندازه دور را در بر دارد. اخترشناسان برای یافتن نمونه‌های بیشتری از این اجرام دوردست چشم به راه ماهواره‌ی اقلیدس سازمان فضایی اروپا که ناسا هم سهم بزرگی در آن دارد، و تلسکوپ پیمایشی فروسرخ میدان گسترده‌ی ناسا (دبلیوفرست، WFIRST) هستند.

استرن می‌گوید: «با چندین دستگاه بسیار حسمندتری که اکنون در راهست، می‌توانیم در آینده انتظار یافته‌های هیجان‌انگیز بسیاری از روزگار آغاز کیهان را داشته باشیم.»
https://goo.gl/Q8tTwZ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/J1342-0928.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

برداشت هنری از دورترین اختروش شناخته شده. این جرم با ابرهای گاز هیدروژن خنثا در میان گرفته شده که نشان می دهد در دوران بازیونش کیهانست، زمانی که نخستین پرتوهای کیهان آزاد شدند.
@onestar_in_sevenskies

«گرد و غبارهای بره آسمانی»
—-------------------------

ساختارهای گرد و غباری که اینجا می‌بینید بیش از ۸ درجه را در آسمان نیمکره‌ی شمالی می‌پوشانند.

این میدان دید موزاییکی بخشی از آسمان در باختر خوشه‌ی ستاره‌ای آشنای پروین، در راستای صورت فلکی برجگاهیِ بره (به عربی: حمل) و صفحه‌ی کهکشان راه شیری را در بر دارد.

سمت راست این تصویر که با نوردهی بلند گرفته شده، "اپسیلون بره" را می‌بینیم، ستاره‌ای آبی‌فام در فاصله‌ی حدود ۳۳۰ سال نوری زمین که با چشم نامسلح هم دیده می‌شود.

از چپ به راست تصویر، سحابی‌های غبارآلود ال‌بی‌ان۷۶۲، ال‌بی‌ان۷۵۳، و ال‌بی‌ان۷۴۳ را می‌بینیم که نور ستارگان منطقه را بازتابانده‌اند ولی احتمال می‌رود فاصله‌شان از ما حدود ۱۰۰۰ سال نوری باشد. پهنای این چشم‌انداز در این فاصله‌ی برآوردی بیش از ۱۴۰ سال نوریست.

این ابرها در لبه‌ی یک #ابر_مولکولی بزرگ جای دارد و به احتمال بسیار در دل تاریکشان ستارگان نوزاد و اجرام ستاره‌ای جوان (پیش‌ستاره) را پنهان کرده‌اند که چشم تلسکوپ‌های نوری از دیدنشان ناتوان است. این پیش‌ستاره‌ها دارند در هسته‌های چگالی در دل این ابر مولکولی زیر گرانش خود می‌رمبند و فشرده می‌شوند.

#apod #صورت_فلکی_بره
https://goo.gl/yievn5
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/AriesStardust.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«زبانه‌ آتش‌های کالیفرنیا از فضا هم دیده می‌شود»
—-------------------------------------------

این عکس در روز ۵ دسامبر ۲۰۱۷ توسط ماهواره‌ی سنتینل۲ی برنامه‌ی کوپرنیک گرفته شده و زبانه‌ها و دودهای آتشسوزی بزرگ و ویرانگر شمال باختر لوس آنجلس در جنوب کالیفرنیا را نشان می‌دهد.

اکنون صدها آتشنشان در نبرد با این آتشسوزی بوده و بیش از ۲۰۰ هزار نفر وادار به ترک خانه‌های خود شده‌اند. به گفته‌ی سازمان جنگلداری و پیشگیری از آتش کالیفرنیا، فصل #آتشسوزی جنگل‌های کالیفرنیا در سال ۲۰۱۷ بدترین فصلی بوده که تاکنون در تاریخ این ایالت ثبت شده.

این عکس گستردگی ویرانی‌های ناشی از تازه‌ترین آتش‌ها را نشان می دهد که به اندازه‌ای بزرگ و گسترده‌اند که نامی هم رویشان گذاشته شده. از همه‌ی آنها بدتر، "آتشسوزی توماس" است که تقریبا کل شهر اوهای و منطقه‌ای در شمال شهرستان ونتورا نزدیک لبه‌ی سمت چپ تصویر را در بر گرفته.

در این عکس همچنین دو دسته آتشسوزی بزرگ دیگر را هم می‌توان دید: "آتشسوزی رای" نزدیک سانتا کلاریتا (آتش میانی) و "آتشسوزی کریک" نزدیک سیلمار (آتش سمت راست).
https://goo.gl/q4L6GB
این تصویر در اندازه‌ی بزرگ:
https://goo.gl/gBQA4s
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/wildfire.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies