«آلفا و اُمگا- دو عکس متفاوت کاسینی از کیوان»
—-------------------------------------------

این دو عکس در کنار هم نشان می‌دهند که #فضاپیمای_کاسینی چه راه دور و درازی را باید می‌پیمود تا به #کیوان (زحل) برسد.

سمت چپ یکی از نخستین عکس‌هاییست که کاسینی در سفرش از بخش درونی به بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی از این غول حلقه‌دار گرفت. سمت راست نیز یکی از واپسین عکس‌های کاسینی از کیوان را نشان می‌دهد و نقطه‌ای از جو سیاره که کاسینی فردای آن روز به درون آن شیرجه زد را هم در بر دارد.

تصویر سمت چپ در سال ۲۰۰۱ گرفته شده بود، حدود شش ماه پس از گذشتن فضاپیما از کنار مشتری برای دریافت کمک گرانشی از آن (عملیات قلاب‌سنگ گرانشی) گرفته شد و بهترین عکسیست که کاسینی با دوربین وضوح بالای خود (زاویه-باریک) گرفت و مانند چیزیست که تلسکوپ هابل از مدار زمین می‌تواند ببیند. تصویر سمت راست یکی از عکس‌هاییست که کاسینی در اواخر ماموریتش و از فاصله‌ی نزدیک، با دوربین کم‌وضوح‌تر خود (زاویه گسترده) گرفته بود و تنها بخش کوچکی از سیاره را در خود جای داده.

در تصویر سمت چپ کیوان را از زاویه‌ی ۲۰ درجه زیر صفحه‌ی حلقه‌ها نشان می‌دهد. عکس در روز ۱۳ ژوییه‌ی ۲۰۰۱ در طول موج‌هایی از نور فروسرخ در محدوده‌ی ۷۲۷ نانومتر، و با بهره از دوربین زاویه-باریک کاسینی گرفته شده. تصویر سمت راست رو به نقطه‌ای در فاصله‌ی ۶ درجه شمال استوای سیاره، و در طیف دیدنی (مریی)، با دوربین زاویه-گسترده‌ی فضاپیما، در روز ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۷ گرفته شده.

به هنگام گرفتن عکس سمت چپ، فاصله‌ی کاسینی از کیوان حدود ۵۱۰ میلیون کیلومتر بود و هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۳۱۰۰ کیلومتر است. تصویر سمت راست از فاصله‌ی حدود ۵۷۹۰۰۰ کیلومتری گرفته شد و هر پیکسلش هم‌ارز ۳۵ کیلومتر است.

فضاپیمای کاسینی ماموریت خود را در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با فرو رفتن در جو سیاره به پایان برد.
https://goo.gl/mGbf7s
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/AlphaOmega.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«نبرد آتشین دو خدای کهکشانی در روزگار آغازین کیهان»
—---------------------------------------------------

* ستون‌های آفرینش در سحابی عقاب را که می‌شناسید؟ اگر نیرویی سهمگین باعث می‌شد نرخ ستاره‌زایی در این سحابی هزار برابر امروز شود، آن را چگونه می‌دیدیم؟

مشاهدات تازه نشان می‌دهند نقطه‌ی روشنی که در #صورت_فلکی_زرین‌ماهی یافته شده در حقیقت یک منطقه‌ی ستاره‌زایی آتشین با درخششی باورنکردنی است. این ستاره‌فشانی دستاورد نبرد و رویارویی‌های پی در پی دو #کهکشان_مارپیچی بسیار دوردست است.

سرخگرایی این دو ۶ است و نورشان در محدوده‌ی طول موج‌های میلیمتری و زیرمیلیمتری به چشم ما می‌رسد. از همین رو دومینیک ریکرز، اخترشناس دانشگاه کرنل در ایتاکای نیویرک، و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش تازه، به همراه گروهش این دو کهکشان برخوردی ستاره‌فشان را به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شمال شیلی رصد کردند. هر دوی این کهکشان‌ها از نظر ساختار همسان با کهکشان خودمانند که سحابی ستاره‌زای عقاب را هم در بر دارد.

یافته‌ها نشان می‌دهند که درخشش این دو کهکشان ستاره‌فشان تنها دستاورد برخورد آنها نیست. این دو ساختار مارپیچی که حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارند و با هم به نام ADFS-27 شناخته شده‌اند، مواد ستاره‌سازشان هم بیشتر از کهکشان راه شیری است. در واقع به نوشته‌ی این پژوهشگران، گازهای ستاره‌ساز این سامانه ۵۰ برابر کهکشان راه شیری است.

کهکشان‌های ستاره‌فشان به نسبت کمیابند، و این گروه پژوهشی می‌گویند از یافتن این دو کهکشان بزرگ [ستاره‌فشان] نزدیک هم شگفت‌زده شده‌اند. رصد این دو همچنین نگاهی دیدنی به گذشته است: از آنجایی که این دو بسیار از ما دورند، ما در حقیقت داریم آنها را در زمانی می‌بینیم که تنها ۱ میلیارد سال از عمر کیهان می‌گذشته. در آن روزگار، دیگر فرآیند باز-یونش به پایان رسیده و کیهان شفاف و برای نور، گذرا شده بوده.

ریکرز می‌گوید: «با توجه به فاصله‌ی بسیارِ آنها از زمین و فعالیت #ستاره‌زایی آتشین هر دو، شاید بتوانیم بگوییم چیزی که داریم می‌بینیم خشن‌ترین ادغام کهکشانی است که تاکنون شناخته شده.» پیش‌بینی می‌شود این دو سرانجام به هم پیوسته و یک کهکشان بیضیگون بزرگ را بسازند. و از آنجایی که نور زمان می‌برد تا به چشم ما برسد، فاصله‌ی مکانی هم‌ارز فاصله‌ی زمانی می‌شود، و بنابراین ما داریم رویارویی این دو کهکشان را در وضعیتی که میلیاردها سال پیش داشته‌اند می‌بینیم، پس شاید تاکنون این نبرد کیهانی به پایان رسیده و دو کهکشان با هم یکی شده باشند.

گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جونال منتشر شده.

#برخورد_کهکشانی

🔴 تصویر نخست یک برداشت هنری است🔴
https://goo.gl/gNeRGT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ADFS-27.html
—-------------------------------------------------
انال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

https://goo.gl/uCvXLK
تصویر پس‌زمینه را تلسکوپ فضایی هرشل گرفته و سپس تلسکوپ اپکس (APEX) رصدخانه‌ی جنوبی اروپا این جرم را در آن شناسایی کرد (تصویر میانه‌ی چارچوب). و در پایان هم آلما توانست دو کهکشان جداگانه را در آن شناسایی کند که سمت راست نشان داده شده: کهکشان‌های ADFS-27N (شمالی) و ADFS-27S (جنوبی)

توضیح بیشتر اینجا:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3240

«خیال‌انگیزترین ابر آسمان»
—---------------------—

کمتر چشم‌اندازی در آسمان به اندازه‌ی پرورشگاه ستاره‌ای نزدیکمان، سحابی شکارچی تخیل انسان را برمی‌انگیزد. ابرهای گازی برافروخته و درخشان این سحابی ستارگانی داغ و جوان را در لبه‌ی یک ابر مولکولی میان‌ستاره‌ای غول‌پیکر در میان گرفته‌اند.

بسیاری از ساختارهای رشته‌ای که در این تصویر دیده می‌شوند در حقیقت امواج شوک هستند- جبهه‌هایی که در آنها مواد پرسرعت به گازهای کم‌سرعت برخورد کرده‌اند.

سحابی شکارچی حدود ۴۰ سال نوری پهنا دارد و با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، در همان بازوی مارپیچی از کهکشان جای دارد که خورشید خودمان هم در آنست.

سحابی بزرگ شکارچی را می‌توان با چشم نامسلح درست زیر بخش سمت چپ کمربند شکارچی در #صورت_فلکی_شکارچی (جبار) مشاهده کرد.

این عکس ماه گذشته با یک نوردهی دو ساعته گرفته شده و سحابی شکارچی را در سه رنگ نشان می‌دهد.

تا ۱۰۰ هزار سال دیگر، کل مجموعه ابرهای مولکولی شکارچی که سحابی کله‌اسبی را هم در خود جای داده پراکنده و ناپدید خواهند شد.

#apod #سحابی_گسیلشی
https://goo.gl/Z8xKHW
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/M42.html
—-------------------------------------------------
انال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«آیا مشتری در آغاز یک "دنیای آب" بوده؟»
—------------------------------------—

* مشتری شاید همیشه هم یک توپ بزرگ هیروژن و هلیوم نبوده، بر پایه‌ی پژوهشی تازه، مشتری و دیگر غول‌های گازی احتمالا در آغاز "دنیاهای بخار" بوده‌اند- سیاره‌های اقیانوسی گرم، کمی بزرگ‌تر از زمین با جَوی از بخار آب.

[درباره‌ی این سیاره‌ها خوانده بودید: * کشف گونه تازه‌ای از سیاره‌ها: "دنیای آب" (https://goo.gl/MssrDi)].

جان چمبرز، پژوهشگر بنیاد علوم کارنگی در واشنگتن دی‌.سی. می‌گوید برخی از پیش‌سیاره‌ها می‌توانند از همان روزگار کودکی، با برافزایش تکه‌های سنگ و یخ به یک دنیای بخار (دنیای اقیانوسی، دنیای آب) تبدیل شوند.

با انباشت این اجرام و ادامه‌ی برافزایش و رشد پیش‌سیاره، فشار بالا رفته و یخ‌ها را آب می‌کند، و اقیانوس‌ها پدید می‌آیند. آب و هر مایع دیگری در نبودِ جو بخار می‌شود و جَوی می‌سازد که به طور عمده از بخار آبست. چمبرز می‌گوید حتی یک پیش‌سیاره‌ی به نسبت کوچک با جرمی میان ۰.۰۸ تا ۰.۱۶ برابر زمین هم می‌تواند به اندازه‌ی کافی گرم باشد- از ۰ تا ۳۴۷ درجه‌ی سلسیوس.
@onestar_in_sevenskies
چمبرز به اسپیس دات کام می‌گوید: «من ساختار جو در این مورد را برآورد کردم، و زمان مناسب شدن شرایط برای برافزایش سریع گاز برای ساختن یک سیاره‌ی غول‌پیکر را برآورد کردم. پاسخ این بود که این فرآیند زمانی آغاز می‌شود که یک سیاره به جرم چند برابر زمین برسد، چیزی کمتر از ۱۰ برابر زمین که مقدار قراردادی برای برافزایش سریع گاز است.»

چمبرز در مدل خود سیاره‌ای را در نظر گرفت که با فاصله‌ی حدود سه برابر زمین تا خورشید به گرد یک ستاره‌ی خورشیدسان می‌چرخد. ساختار پیش‌سیاره‌ی آغازین را هم نیمی یخ و نیمی سنگ در نظر گرفت. این تکه‌های سنگ و یخ با هم یک پیش سیاره‌ی کوچک ساختند با جَوی بسیار نازک که به طور عمده در اثر فرازش (تصعید) یخ‌ها پدید آمده بود. زمانی که پیش‌سیاره به جرم ۰.۰۸۴ جرم زمین رسید، فشار جَوش به نقطه‌ی مناسب برای آب شدن یخ‌ها رسید و در نتیجه این جرم به یک دنیای اقیانوسی کوچک تبدیل شد. با برافزایش سنگ و یخ‌های بیشتر، پیش‌سیاره بزرگ‌تر شد و آغاز به انباشتن هیدروژن و هلیوم کرد. [هسته‌ی سنگی در این فرآیند کوچک و کوچک‌تر می‌شود-م]

از آنجا که مقدار فراوانی آب در جو هست، سیاره گرم‌تر می‌شود (آب یک گاز گلخانه‌ای نیرومند است). با ادامه‌ی افزایش جرم پیش‌سیاره، فشار جوی هم به بالا رفتن ادامه می‌دهد و به جو اجازه می‌دهد باز هم بخار آب بگیرد. سرانجام فشار به اندازه‌ای بالا می‌رود که دیگر همه‌ی آب‌ها از حالت مایع بیرون رفته و و به آمیزه‌ای از یک "شاره‌ی ابربحرانی" با هیدروژن و هلیوم تبدیل می‌گردد، بدون هیچ مرز نمایانی میان جو و سطح.
@onestar_in_sevenskies

زمانی که سنگ و یخی حدود دو تا پنج برابر زمین گرد آمد، یک فرآیند زنجیره‌ای به راه می‌افتد و پیش‌سیاره به سرعت گازهای بیشتری از قرص پیرامون ستاره‌ی میزبانش می‌گیرد. و بر پایه‌ی این پژوهش تازه، این چیزیست که به یک #غول_گازی امکان رشد می‌دهد.

در بیشتر مدل‌های سیاره‌زایی، خرده‌سیاره‌ها (تکه‌هایی که به هم می‌پیوندند و یک سیاره می‌سازند) اندازه‌ای در حد چند کیلومتری دارند. ولی در برخی از مدل‌ها برافزایش سنگریزه‌ها (قلوه سنگ‌ها، اجرامی در حد چند سانتیمتر تا چند متر) عامل پیدایش پیش‌سیاره‌ها در نظر گرفته شده‌اند.

میشل لمبرشت، پژوهشگر دانشگاه لوند سوئد که در این پژوهش شرکت نداشت این را رویه‌ای منطقی می‌داند: «اینجا تنها فیزیک نقش دارد که چیزی بسیار اعتمادپذیر است.»

این که آیا این نظریه را برای پیدایش #مشتری هم می‌توان به کار برد یا نه روشن نیست، ولی گویا برخی از داده‌های فضاپیمای جونو که در مدار مشتری است نشانگر این هستند که هسته‌ی این سیاره نرم‌تر از چیزیست که دانشمندان در آغاز می‌پنداشتند [با مرزی نامشخص- اینجا خواندید: * شگفتی‌های مشتری بیش از آنست که گمان می‌رفت (https://goo.gl/FM9vfd)].

به گفته‌ی لمبرشت، از این نظریه چنین بر می‌آید ...

ادامه در پست بعد 👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین:
... به گفته‌ی لمبرشت، از این نظریه چنین بر می‌آید که -اگر مدل برافزایش سنگریزه‌ای که چمبرز می‌گوید درست باشد- مشتری باید هسته‌ای به اندازه‌ی تنها چند برابر زمین داشته باشد.

به نظر دانشمندان سیاره‌شناس، از آنجا که بادهای ستارگان نوزاد به سرعت بیشتر گازهای قرص پیش‌سیاره‌ای پیرامونشان را پراکنده می‌کنند، غول‌های گازی فرصت چندانی ندارند و می‌بایست بیشتر جرم خود را در مدت تنها چند میلیون سال گرد آورند.

چمبرز می‌گوید این زمان کم می‌تواند برای برخی از مدل‌های سیاره‌زایی دردسر ایجاد کنند. ولی برای مدل برافزایش سنگریزه‌ای بسیار مناسب دارد. وی می‌گوید: «مهم اینست که چگونه بتوانیم جلوی برافزایش سریع را بگیریم.»

چمبرز گام بعدی را گردآوری داده‌های بیشتر درباره‌ی سیاره‌های فراخورشیدی می‌داند.

او می‌گوید: «من هنوز دارم پیامدهای این را بررسی می‌کنم، ولی گام بعدی اینست که این نتیجه را در مدل‌های کلی‌ترِ #سیاره‌زایی به کار ببریم. می‌خواهیم نتیجه‌ی پایانی این مدل‌ها را با داده‌های فراسیاره‌های گوناگون بسنجیم تا بتوانیم فاکتورهای ناشناخته‌ی دیگری در فرآیند سیاره‌زایی را پیدا کنیم.»

گزارش این بررسی برای انتشار در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال پذیرفته شده و نگارش پیش‌چاپ آن در arXiv در دسترس است.
https://goo.gl/VR1uhy
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/WaterWorld.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«هم‌محلی پرابهت ما»
—------------------—

صورت فلکی شمالی کوچک مثلث (سه سو)، جایگاه این کهکشان مارپیچی مجلل است که از روبرو دیده می‌شود: ام۳۳. این کهکشان به نام‌هایی مانند "چرخ دنده" یا همان "مثلثی" (سه سو) نیز شناخته می‌شود.

قطر ام۳۳ بیش از ۵۰ هزار سال نوریست و پس از آندرومدا یا زن در زنجیر (ام۳۱) و کهکشان راه شیری خودمان، سومین کهکشان بزرگ در #گروه_محلی کهکشان‌هاست. گمان می‌رود این کهکشان که فاصله‌اش از راه شیری ۳ میلیون سال نوری است، خود یکی از کهکشان‌های ماهواره‌ای کهکشان زن در زنجیر باشد و اخترشناسان در ساختار مارپیچی شکوهمند هر دو کهکشان می‌توانند نماهای تماشایی از سامانه‌های ستاره‌ای را بینند.

این تصویر همنهاده‌ی واضح و باکیفیت به زیبایی خوشه‌های ستاره‌ای آبی‌فام و مناطق صورتیِ ستاره‌زایی را که در بازوان مارپیچی تاب خورده‌ و گشوده‌ی ام۳۳ پراکنده‌اند از دید بینندگان زمینی نشان می‌دهد.

از میان این مناطقِ ستاره‌زایی، سحابی غارمانند ان‌جی‌سی ۶۰۴ درخشان‌ترین آنهاست که در جایگاه ساعت ۷ نسبت به مرکز کهکشان در تصویر دیده می‌شود [بیش از ۲۰۰ ستاره‌ی سنگین و داغ و درخشانِ مرکزِ این سحابی، دیواره‌های گازی آن را برافروخته و روشن کرده‌اند، همچون فانوسی در دل یک غار - م].

در ام۳۳ هم مانند ام۳۱ ستارگان متغیری وجود دارد که فاصله‌شان به دقت اندازه گرفته شده. بنابراین این همسایه‌ی مارپیچی به دلیل وجود همین جمعیت ستارگان متغیرش به معیار و سنجه‌ای کیهانی برای اندازه‌گیری مسافت‌های کیهان و در حقیقت یکی از پله‌های نردبان فاصله‌های کیهانی تبدیل شده است.

#apod #کهکشان_مارپیچی
https://goo.gl/ki2cwQ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/M33.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«چه بر سر این دنباله‌دار آمده؟»
—---------------------------
https://goo.gl/Rcvikv
درست آن سوی مدار بهرام، چیزی دارد برای دنیاله‌دار پان‌استارز (سی/۲۰۱۶ آر۲) روی می‌دهد. در این عکس که از پشت یک تلسکوپ شخصی بزرگ در شب ۲۲ نوامبر گرفته شده، چندین فواره دیده می‌شود که از هسته‌ی #دنباله‌دار بیرون زده و ابر آبی‌رنگ بزرگی هم دارد از دمش جدا می‌شود.

این دنباله‌دار در اوت ۲۰۱۶ توسط تلسکوپ پان‌استارز که روی ستیغ آتشفشان هالئاکالا در جزیره‌ی مائویی است یافته شده. ماموریت اصلی این تلسکوپ پیدا کردن سیارک‌های نزدیک-زمین است که می‌توانند سیاره‌ی ما را تهدید کنند. در این رصدها، این تلسکوپ ستارگان متغیر و ابرنواخترها را هم به همراه دنباله‌دارها می‌بیند.

دنباله‌دار پان‌استارز در آغاز یافته شدنش یک دنباله‌دار آرام و معمولی به نظر می‌رسید. این دنباله‌دار دُمی بسیار پویا دارد که تنها در یک جلسه رصد هم تغییرات خود را نشان می‌دهد. از پیوند نماهایی که تنها در مدت چند ساعت در ۲۲ نوامبر گرفته شده‌اند یک پویانمایی کوتاه درست شده که آن را می‌توانید در پست بعدی ببینید👇.

این پویانمایی توده‌های گازی که دارند از هسته بیرون می‌زنند و همچنین فعالیتی آشکار در بخش درونی فواره‌های آن را نشان می‌دهد.

چه اتفاقی دارد می‌افتد؟

احتمال دارد نور خورشید یخ‌های سست در هسته را آب کرده و حفره‌هایی پر از گاز یخ‌زده را نمایان کرده که آنها هم دارند ابرهایی به فضا پس می‌زنند. یا شاید هم یک توفان مغناطیسی دارد در آن رخ می‌دهد. توفان مغناطیسی در دم دنباله‌دارها پیش از این هم دیده شده- پرآوازه‌ترین آنها در سال ۲۰۰۷ رخ داد، هنگامی که فضاپیمای "استریو"ی ناسا یک توده‌ی تاج خورشید (سی‌ام‌ئی) را دید که بر سر راهش به دنباله‌دار اِنکه برخورد کرد و با جدا کردن دم این دنباله‌دار، چیزی مانند آنچه در دنباله‌دار پان‌استارز دیده شده را پدید آورد (آن را هم می‌توانید در ادامه ببینید 👇).

دنباله‌دار پان‌استارز سی/۲۰۱۶ آر۲ اکنون با نوری به اندازه‌ی یک ستاره از قدر ۱۱ در صورت فلکی شکارچی دیده می‌شود.

در همین زمینه:
* توفان مغناطیسی در دُم دنباله دار لاوجوی (https://goo.gl/xNnt8Q)

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/C2016R2.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

تغییرات گیسو و دم دنیاله‌دار پان‌استارز (سی/۲۰۱۶ آر۲) در مدت چند ساعت
@onestar_in_sevenskies

صحنه‌ی بسیار جالب جدا شدن دم دنباله‌دار اِنکه در اثر برخورد یک توده پلاسمای تاج خورشید به آن در سال ۲۰۰۷
@onestar_in_sevenskies

«پلیکانی نشسته بر ساحل آمریکای شمالی»
—------------------------------------

اگر به جغرافی و طبیعت زمین علاقه داشته باشید باید بتوانند نمای این ابرهای کیهانی را شناسایی کنید.

سمت چپ یک توده‌ی گسیلشی را می‌بینیم که رگه‌های تیره‌ی کناره‌اش، نمایی مانند نقشه‌ی آمریکای شمالی به پیکره‌ی آن داده‌اند، و به همین دلیل این ابر که عنوان رده‌بندی‌اش ان‌جی‌سی ۷۰۰۰ است به نام سحابی آمریکای شمالی نیز شناخته می‌شود.

سمت راست، درست در کنار ساحل خاوری آمریکای شمالی آی‌سی ۵۰۷۰ را می‌بینیم که آن هم به دلیل نمای پیکره‌اش به نام سحابی پلیکان شناخته شده.

این دو سحابی درخشان حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند و هر دو بخشی از یک منطقه‌ی ستاره‌زایی گسترده و پیچیده هستند که تقریبا به اندازه‌ی سحابی نام‌آشنای شکارچی به ما نزدیک است. در این فاصله، پهنای این میدان دید ۶ درجه‌ای برابر با ۱۵۰ سال نوریست.

در این تصویر باکیفیت داده‌های باریک‌باندی به کار رفته که جبهه‌های یونشی درخشان و تابش سرخ ویژه‌ی گاز هیدروژن اتمی را نمایان کرده‌اند.

این سحابی‌ها را با یک دوربین دوچشمی می‌توان در آسمانی تاریک، در شمال خاور ستاره‌ی درخشان دنب در #صورت_فلکی_ماکیان پیدا کرد.

#سحابی_گسیلشی #apod
https://goo.gl/yWQEao
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Cygnus.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«هیچ نامی نمی‌توان روی این همه زیبایی گذاشت!»
—------------------------------------------—

در این تصویر تازه‌ی فضاپیمای جونوی ناسا، ابرهای سیاره‌ی #مشتری را در سایه‌رنگ‌های آبی خیره‌کننده‌ و شگفت‌انگیز می‌بینیم.

جونو این عکس را از فاصله‌ی تنها ۱۸,۹۰۶ کیلومتری قله‌ی ابرهای مشتری گرفت- فاصله‌ای که تقریبا برابر با راه میان شهر نیویورک و پرت استرالیاست.

این عکس یک سامانه‌ی ابری در نیمکره‌ی شمالی سیاره را نشان می‌دهد و در روز ۲۴ اکتبر ۲۰۱۷، ساعت ۱:۲۴ بعد از ظهر به وقت وقت خاور آمریکا گرفت. در آن هنگام #فضاپیمای_جونو در عرض ۵۷.۵۷ درجه‌، تقریبا سه پنجم راه از استوا تا قطب شمال سیاره بود و داشت نهمین گذرش از کنار این غول گازی را انجام می‌داد.

مقیاس فضایی این تصویر ۱۲.۵ کیلومتر بر پیکسل است، به عبارت دیگر، هر پیکسل آن هم‌ارز ۱۲.۵ کیلومتر است.

زاویه‌ی گام (زاویه‌ی جونو-مشتری-خورشید) در زمان گرفتن عکس به گونه‌ای بود که ابرهای فراز بالاتر، بر پیرامونشان سایه انداخته‌اند. این رفتار در سفیدترین بخش‌ها بهتر از جاای دیگر دیده می‌شود ولی در تک و توکی از نقاط در بخش‌های سمت راست و بخش‌های پایین نیز به چشم‌ می‌خورد.

این عکس توسط دو شهروند-دانشمند از پردازش و بهبود رنگ عکس‌های دوربین جونوکم فضاپیما به دست آمده.
https://goo.gl/xjGsG8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/JovianClouds.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«نمای سه بعدی از گودال های مسیه روی ماه»
—---------------------------------------—

بسیاری از خوشه‌های ستاره‌ای و سحابی‌های درخشان آسمان سیاره‌ی زمین با نام اخترشناس "شارل مسیه" خوانده می‌شوند که در سده‌ی ۱۸ میلادی، کاتالوگ پرآوازه‌ای از این اجرام پدید آورد. نام وی همچنین بر این دو دهانه‌ی بزرگ و چشمگیر روی ماه نیز نهاده شده.

این دو #دهانه_برخوردی که بر روی سطح تیره و هموار دریای باروری ماه جای دارند، به نام‌های مسیه (چپ) و مسیه آ شناخته می‌شوند و اندازه‌هایشان به ترتیب برابر با ۱۵ در ۸ و ۱۶ در ۱۱ کیلومتر است.

شکل این دو دهانه کشیده (بیضی) است، زیرا جسم برخوردی که از چپ به راست حرکت می‌کرده، با زاویه‌ی بسیار کم و بسته‌ای به سطح خورده و این گودال‌ها را پدید آورده بوده.

برخورد با زاویه‌ی بسته همچنین باعث پدید آمدن دو رگه‌ی روشن از مواد شده که روی سطح به سمت راست و تا بیرون از چارچوب تصویر کشیده شده‌اند (پست بعد را ببینید).

این تصویر خیره‌کننده‌ی سه‌بعدی (استریو) که برای دیدنش نیاز به عینک سرخ/آبی (با عدسی سرخ سمت چپ) دارید، از همگذاری دو عکس پُروضوح درست شده که به هنگام سفر #آپولو ۱۱ به #ماه گرفته شده بودند

#apod
https://goo.gl/n3FJSz
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/MessierCraters.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

دو رگه ی شعاعی روشنی که رو به سمت راست از دهانه‌های مسیه روی ماه بیرون زده
@onestar_in_sevenskies

«به تماشای طلوع ماه برویم»
—---------------------------------—
توجه بفرمایید که این یک ویدیوی دور تند "نیست"، بلکه چون از فاصله‌ بسیار دور فیلمبرداری شده چنین سریع به نظر می‌رسد
@onestar_in_sevenskies

«به تماشای طلوع ماه برویم»
—-------------------------

آیا تاکنون طلوع ماه و برخاستن آن از پشت افق را تماشا کرده‌اید؟

زمانی که قرص #ماه تقریبا کامل است، بالا آمدنِ آرامِ آن از پشت یک افق صاف می‌تواند چشم‌اندازی زیبا و فراموش‌نشدنی داشته باشد.

یک چنین طلوع تماشایی و چشمگیری در اوایل سال ۲۰۱۳ از دورنمای کوه ویکتوریا در ولینگتون نیوزیلند مورد تصویربرداری قرار گرفت. یک عکاس نجومی زبَردست با یک برنامه‌ریزی دقیق، دوربینش را در فاصله‌ی حدود دو کیلومتری چشم‌انداز جای داد و آن را رو به نقطه‌ای در دورنما که مطمئن بود ماه از آن جا بر خواهد خاست و نمایش شبانه‌اش را آغاز خواهد کرد تنظیم نمود.

ویدیویی که اینجا می بینید، تک ویدیوی ویرایش نشده‌ایست که وی بدون توقف ضبط کرده. توجه کنید که این "یک ویدیوی دور تند نیست".

مردمی که در دورنمای کوه ویکتوریا به تماشای طلوع بزرگ‌ترین ماهواره‌ی سیاره‌ی زمین آمده‌اند، در برابر قرص ماه به حالت ضدنور و تمام تیره دیده می‌شوند.

خود شما هم به سادگی می‌توانید سر زدن ماه را ببینید: این چیزیست که هر شبانه‌روز روی می‌دهد، گرچه تنها نیمی از طلوع‌های ماه در ساعت‌های شب رخ میدهد. ماه در هر شبانه‌روز، حدود پنجاه دقیقه دیرتر از شبانه‌روز پیش طلوع می‌کند، ولی طلوع قرص کامل ماه همیشه درست همزمان با غروب آفتاب انجام می‌شود.

یکی از شب‌های خوب برایدیدن #طلوع_ماه همین امشب است که ماه در زمان رسیدن به گام کامل، به زمین نزدیک‌تر از همیشه خواهد بود -پدیده‌ی اَبَرماه- و این باعث خواهد شد ماه اندکی بزرگ‌تر و روشن‌تر از همیشه دیده شود.

#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2013/01/blog-post_31.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«سیاهچاله‌های غول‌‌پیکری که در عکس‌های کهکشان آندرمدا یافته شده‌اند»
—----------------------------------------------------------------

* گویا حتی سیاهچاله‌ها هم نمی‌توانند در برابر وسوسه‌ی خراب کردن عکس دیگران تاب آورده و خود را وارد عکسشان نکنند! یک چنین "عکس‌آزار" کیهانی‌ که مانند جرمی در پیش‌زمینه‌ی عکس‌های کهکشان زن در زنجیر دیده می‌شود، می‌تواند یکی از فشرده‌ترین جفت‌های ابرسیاهچاله‌ای باشد که تاکنون یافته شده.

رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا به همراه چند تلسکوپ نوری زمینی، چشمه‌ی نور شگفت‌انگیزی نزدیک کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا، همسایه‌ی کهکشانی ما) یافته‌اند. این چشمه پیش از این گمان می‌رفت بخشی از کهکشان زن در زنجیر باشد ولی پژوهش تازه نشان می‌دهد این چشمه‌ی نور که LGGS J004527.30+413254.3 (یا تنها "جی۰۰۴۵ +۴۱) نامیده شده، در حقیقت یک جرم بسیار دوردست در فاصله‌ی ۲.۶ میلیارد سال نوری است که مانند یک "عکس‌آزار"، خود را در تصویر کهکشان زن در زنجیر نشان داده است.

در چارچوب زمینه‌ی این تصویر عکسی از کهکشان زن در زنجیر را می‌بینیم که از داده‌های نوری تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده و در چارچوب پیوست هم تصویر #پرتو_X چاندرا (به رنگ آبی) از این جرم را می‌بینیم. در چارچوب پیوست، شمال بالا است و در تصویر زمینه شمال پایین، سمت راست است. کهکشان زن در زنجیر که ام۳۱ نیز خوانده می‌شود یک کهکشان مارپیچی در فاصله‌ی حدود ۲.۵ میلیون سال نوری زمین است.

چیزی که از دور بودن جی۰۰۴۵ +۴۱ جالب‌تر است اینست که گویا یک جفت سیاهچاله‌ی غول‌پیکر را در بر دارد که در مداری تنگ به گرد هم می‌چرخند. جرم کل این دو ابرسیاهچاله حدود ۲۰۰ میلیون برابر جرم خورشید برآورد شده.

جی۰۰۴۵ +۴۱ پیش از این به عنوان جرمی کاملا متفاوت -یک ستاره‌ی دوتایی- رده‌بندی شده بود که در خود کهکشان زن در زنجیر جای دارد. یک گروه از پژوهشگران با پیوند داده‌های پرتو X چاندرا و داده‌های طیفی تلسکوپ جمینای شمالی در هاوایی نشان دادند که جی۰۰۴۵ +۴۱ دستکم دو ابرسیاهچاله را در بر دارد. این گروه با بهره از داده‌های تلسکوپ‌های "کارخانه‌ی اجرام گذرای پالومار" در کالیفرنیا تغییراتی تکرارشونده را در نور جی۰۰۴۵ +۴۱ یافتند که نشانه‌ی حضور دو سیاهچاله‌ غول‌پیکر بود.

به برآورد دانشمندان، این دو سیاهچاله‌ی احتمالی با فاصله‌ی تنها چند صد برابر فاصله‌ی زمین تا خورشید به گرد هم در چرخشند، یعنی چیزی کمتر از یک صدم سال نوری؛ آن را با نزدیک‌ترین ستاره به خورشید بسنجید که حدود ۴ سال نوری از ما فاصله دارد.

سامانه‌ای مانند جی۰۰۴۵ +۴۱ می‌تواند دستاورد ادغام دو کهکشان که هر یک ابرسیاهچاله‌ای داشته‌اند در میلیاردها سال پیش باشد. در چنین فاصله‌ای [میان این دو]، این دو سیاهچاله با گسیل #امواج_گرانشی ناگزیر به یکدیگر نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند.

یکی از نویسندگان این پژوهش، جان روآن از دانشگاه واشنگتن، سیاتل می‌گوید: «ما نمی‌توانیم جرم دقیق هر یک از این سیاهچاله‌ها را اندازه بگیریم. بسته به این جرم، این دو در زمانی از ۳۵۰ تا ۳۶۰ هزار سال دیگر به هم رسیده و با هم یکی خواهند شد.»

اگر جی۰۰۴۵ +۴۱ واقعا دو #سیاهچاله که با فاصله‌ای به این نزدیکی به گرد هم می‌چرخند باشد، امواج گرانشی خواهد فرستاد، ولی آشکارسازهای لایگو و ویرگو نخواهند توانست سیگنال آن را ببینند. این دو رصدخانه‌های روی زمین تاکنون ادغام سیاهچاله‌های ستاره‌ای که جرمشان کمتر از ۶۰ برابر خورشید است را آشکار کرده‌ و همین تازگی نیز امواج گرانشی از ادغام دو ستاره‌ی نوترونی را دریافت کرده‌اند.

تره‌ور دورن-والنشتاین، او هم از دانشگاه واشنگتن می‌گوید: «ادغام ابرسیاهچاله‌ها نسبت به سیاهچاله‌های ستاره‌ای با سرعت کمی رخ می‌دهد. تغییرات کندتر در امواج گرانشی سامانه‌ای مانند جی۰۰۴۵ +۴۱ می‌تواند بهتر از همه با گونه‌ی دیگری از آشکارسازهای امواج گرانشی به نام "آرایه‌ی زمان‌سنجی ‌تپ‌اختر" دریافت شود.
https://goo.gl/27ydio
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/CosmicPhotobomb.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«بررسی محیط مریخ در مریخی‌ترین نقطه زمین»
—-------------------------------------------

* یک آبگیر آب شور کم‌ژرفا در مریخی‌ترین جای سیاره‌ی زمین که گویا به جای نم و رطوبت پایین آمده از جو، از بیرون زدن آب‌های زیرزمینی سیراب می‌شود، شاید بتواند درباره‌ی ذخایر آب مایع احتمالی در سیاره‌ی بهرام (مریخ) سرنخی به ما بدهند.

"آبگیر دُن خوان" در دره‌ی رایت، از دره‌های خشک مک‌موردو در جنوبگان، یکی از شورترین حوضه‌های آبی در سیاره‌ی زمین، شاید از دریای مرده (بحرالمیت) هم شورتر است. این آبگیر که پهنه‌ای حدود ۱۰۰ در ۳۰۰ متر را می‌پوشاند ولی ژرفایش تنها به ۱۰ سانتیمتر می‌رسد، نمکش به اندازه‌ی کافی هست تا حتی در دمای ۵۰ درجه‌ی سانتیگراد زیر صفر هم جلوی یخ زدن آب را بگیرد، دماهای معمولی در سیاره‌ی بهرام.

در سال ۲۰۱۳، پژوهشگران نظر دادند که این برکه آب‌های نمک‌دارش را از آب شدن برف‌ها و چگالش (میعان) و پایین آمدن نم از هوا، و چکه‌هایی دریافت می‌کند که به آرامی از تپه رو به پایین سرازیر می‌شوند و ردهایی تیره از خود به جا می‌گذارند. این ردها همانند "رگه‌های بازآینده‌ی سراشیبی" یا آراس‌آی (RSL) که روی تپه‌های سیاره‌ی بهرام دیده شده و شاید دستاورد جریان فصلی #آب مایع شور باشند است، هر چند که تاکنون روی #بهرام چنین جریان‌هایی با چشم دیده نشده.

برای آزمایش این نظریه، گروهی از پژوهشگران به رهبری جاناتان تونر، زمین‌شیمیدان و استادیار دانشگاه واشنگتن دو شبیه‌سازی انجام دادند: در یک شبیه‌سازی سرچشمه‌ی آب‌های آبگیر دن خوان را آبخوان‌های (سفره‌های آب) ژرفای زیر زمین در نظر گرفتند، و در شبیه‌سازی دیگر این نم هوا بود که چگالیده می‌شد و به درون آن می‌چکید.

گروه تونر پی بردند که شیمی ویژه‌ی این آبگیر که سرشار از کلرید کلسیم است، بهتر از همه دستاورد یک آبخوان گسترده‌ی زیرزمینی است. کلرید کلسیم زمانی پدید می‌آید که پوسته‌های نازکی از آب شور به درون خاک یخ‌زده تراوش کرده و با کانی‌ها آمیخته می‌شوند.

رگه‌های تیره‌ای که سال ۲۰۱۳ فکر می‌کردند در اثر سرازیر شدن آب برف‌ها به پایین تپه پدید می آیند هم سرشار از کلرید کلسیم هستند، چیزی که نشان می‌دهد در تولید آنها هم آبخوان‌های زیرزمینی نقش دارند.

تونر در گفتگو با آستروبیولوجی مگزین (Astrobiology Magazine) گفته: «کجا دیگر خاک نمک‌دار سرد سراغ دارید؟ سرتاسر سیاره‌ی بهرام! به نظر ما یک چنین انباشت‌های کلرید کلسیمی زیر بیشتر سطح بهرام هم می‌تواند باشد و، مانند دره‌های خشک مک‌موردو، روی بهرام هم آب‌های بالا آمده‌ی زیرزمینی می‌توانند رگه‌های بازآینده‌ی سراشیبی پدید بیاورند.»

تونر می‌گوید هنوز نمی‌دانیم سطح نمک آبگیر دن خوان برای وجود زندگی بیش از حد خشن است یا نه، ولی دریاچه‌های نزدیکش که احتمالا از همین آبخوان‌ها سیراب می‌شوند موجود زنده دارند. با گسترش (تعمیم) این واقعیت، می‌توان پرونده‌ی وجود زندگی در محیط‌هایی با همین شرایط روی سیاره‌ی سرخ را باز نگه داشت.

در ماه دسامبر، تونر به همراه یک گروه در برنامه‌ای به پشتیبانی بنیاد ملی علوم و ناسا راهی آبگیر دن خوان خواهد شد تا با سنجیدن همنهش شیمیایی آن، نمونه‌‌برداری از خاکش، و بررسی دگرگونی‌های خود آن در گذر زمان، نظریه‌اش را بیازماید.
https://goo.gl/JXWu5B
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/DonJuanPond.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

در این تصویر ماهواره‌ای از آبگیر دن خوان، رگه‌های تیره‌ای روی شیب تپه‌های پیرامون آن دیده می‌شود که به گونه شگفت‌آوری همانند رگه‌های بازآینده سراشیبی روی سیاره‌ بهرامند.
@onestar_in_sevenskies

«صحنه‌ای از چرخش زمین و ماه در کنار هم از چشم فضاپیمای گالیله»
توضیح در اینجا:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3259

«صحنه‌ای از چرخش زمین و ماه در کنار هم»
—---------------------------------------—

کم پیش آمده زمین و ماه با هم به تصویر کشیده شوند. یکی از دیدنی‌ترین این موارد ۲۵ سال پیش در همین ماه بود، هنگامی که فضاپیمای گالیله در راه سفر به سیاره‌ی مشتری، برای دریافت کمک گرانشی از سامانه‌ی خودمان (زمین-ماه) گذشت. در آن هنگام بود که کاوشگر روباتیک گالیله از فاصله‌ی حدود ۱۵ برابر فاصله‌ی زمین-ماه نگاهی به این دو انداخت و گردش تنها ماهواری طبیعی سیاره‌مان به گرد آن را تماشا کرد.

این ویدیو از پیوند ۵۲ تصویر تاریخی با رنگ‌های بهبودیافته درست شده.

اگرچه ماه نسبت به زمین کوچک به نظر می‌رسد ولی واقعیت اینست که هیچ سیاره‌ی دیگری در سامانه‌ی خورشیدی به جز زمین ماهی ندارد که از نظر بزرگی تا این حد به آن نزدیک باشد.

خورشید که بیرون لبه‌ی سمت راست ویدیو است، حدود نیمی از هر دو کره را روشن کرده، و چرخش زمین با ابرهای سفید، اقیانوس‌های آبی، و خشکی‌های قهوه‌ای-زرد آن را نمایان کرده است.

امشب قرص تقریبا کامل ماه دسامبر (که در فرهنگ بخشی از باخترزمین به نام ماه بلوط شناخته می‌شود) را در سرتاسر شب، از غروب تا ظلوع آفتاب می‌توان تماشا کرد [در واقع گویا ابرماه امشب است].
#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Earth-Moon.html
—-------------------------------------------------

کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies