«قلمروی آتشین یک رتیل»
—----------------------

سحابی رتیل با پهنای بیش از ۱۰۰۰ سال نوری، یک منطقه‌ی ستاره‌زایی غول‌پیکر و در واقع بزرگ‌ترین و خشن‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی در سرتاسر گروه محلی کهکشان‌هاست که با فاصله‌ی حدود ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در کهکشان ماهواره‌ی راه شیری، #ابر_ماژلانی_بزرگ (LMC) جای دارد.

در اینجا این عنکبوت کیهانی را می‌بینیم که سرتاسر چارچوب این چشم‌انداز تماشایی را پوشانده. این تصویر از همگذاری داده‌های باندباریک درست شده و پرتوهای تابیده از اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن و اکسیژن را نشان می‌دهد.

درون سحابی رتیل (ان‌جی‌سی۲۰۷۰) خوشه‌ی جوانی از ستارگان بزرگ به نام آر۱۳۶ جای دارد که با پرتوهای پرانرژی، بادهای ستاره‌ای، و شوک‌های ابرنواختری تارهای این عنکبوت را برافروخته و آن را به یک سحابی گسیلشی درخشان تبدیل کرده.

پیرامون این رتیل هم مناطق #ستاره‌زایی دیگری هم وجود دارد که در هر یک، خوشه‌های ستارگان جوان با افروزه‌ها و ابرهایی که خودشان به شکل حباب در آورده‌اند را می‌توان دید. در واقع در سمت راست مرکز این تصویر، جایگاه نزدیک‌ترین ابرنواختر روزگار نوین، یعنی اس‌ان ۱۹۸۷ای را هم می‌توانیم ببینیم.

این میدان دید پُرمایه حدود ۱ درجه از آسمان، هم ارز ۲ فرص کامل ماه را در صورت فلکی جنوبی "زرین ماهی" می پوشاند. اگر این سحابی به اندازه‌ی سحابی شکارچی (جبار) -نزدیک‌ترین پرورشگاه ستاره ای به زمین با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری- از ما فاصله داشت، پهنه‌ای بیش از ۳۰ درجه (۶۰ برابر قرص کامل ماه) و در واقع نیمی از آسمان سیاره‌ی زمین را می پوشاند.

#صورت_فلکی_زرین‌ماهی #apod
https://goo.gl/wJA7XJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/spider.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

پیرامون سحابی رتیل هم منطقه‌های ستاره‌زایی کوچک‌تری وجود دارد
@onestar_in_sevenskies

«کشف نزدیکترین سیاره‌ای که می‌تواند "واقعا" مناسب زندگی باشد»
—------------------------------------------------------—

سیاره‌ی فراخورشیدی نویافته‌ای که به گرد یک ستاره‌ی نزدیک می‌گردد، شاید نزدیک‌ترین سیاره‌ی واقعا مناسب برای زندگی باشد. این سیاره‌ی هم‌اندازه‌ی زمین که "راس ۱۲۸بی" (Ross 128b) نام گرفته، تنها ۱۱ سال نوری از ما فاصله دارد و گمان می‌رود آب و هوایی معتدل با دماهایی میان یخبندان ۶۰- و دلپذیر ۲۰+ درجه‌ی سانتیگراد داشته باشد.

این می‌تواند بدین معنی باشد که اگر اقیانوس‌ها و دریاهایی روی آن باشد، زندگی هم می‌تواند در آنها جوانه بزند. ولی بهترین خبر برای زیست‌پذیری راس ۱۲۸بی اینست که میزبانش ستاره‌ای آرام است. مانند بسیاری از سیاره‌های فراخورشیدی که تاکنون یافته‌ایم، این سیاره هم در مداری تنگ به گرد یک کوتوله‌ی سرخ کم‌نور و سرد در #صورت_فلکی_دوشیزه می‌گردد، با فاصله‌ای ۲۰ برابر کمتر از فاصله‌ی زمین و خورشید.

منطقه‌ی زیست‌پذیر برای یک کوتوله‌ی سرخ معمولا بسیار نزدیک به ستاره است (منطقه‌ی زیست‌پذیر کمربند دمایی باریکی پیرامون یک ستاره است که سیاره‌ها در آن می‌توانند آب مایع روی سطحشان داشته باشند، بدون آن که یخ بزند یا بخار شود). از آنجایی که کوتوله‌های سرخ فوران‌های مرگباری از پرتوهای فرابنفش و X دارند، می‌توانند خطرناک باشند. سیاره‌های نزدیک به بیشتر کوتوله‌های سرخ می‌توانند به شدت زیر پرتوهای زیانبار باشند و از همین رو بسیاری از اخترشناسان تردید دارند که زندگی روی آنها امکان‌پذیر باشد، حتی اگر در کمربند زندگی پیرامون ستاره جای داشته باشند.

ولی ستاره‌ی میزبان راس ۱۲۸بی بسیار آرام‌تر از کوتوله‌های سرخ معمولی است. حتی با این که مدار این سیاره بسیار به ستاره نزدیک است، ولی پرتوهایی که از آن دریافت می‌کند تنها حدود ۱.۳۸ برابر زمین است.

لنگش ستاره
شرایط بر روی پروکسیما قنطورس بی، نزدیک‌ترین فراسیاره‌ای نسبت به زمین که در منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره‌اش جای دارد، گویا ملایمت کمتری دارد. ستاره‌ی آن، پروکسیما قنطورس هم یک کوتوله‌ی سرخ است ولی به طور منظم فوران‌هایی از پرتوها و ذرات باد ستاره‌ای به بیرون می‌دمد که به اندازه‌‌ای نیرومند هستند که بتوانند جو یک سیاره‌ی نزدیکش را از آن جدا کنند.

زاویه بونفیل از دانشگاه گرنوبل فرانسه و رهبر گروه پژوهشی که این کشف را انجام دادند می‌گوید به نظر می‌رسد در همسنجی با پروکسیما قنطورس و بسیاری از دیگر کوتوله‌های سرخ، «راس ۱۲۸ ستاره‌ی بسیار آرام‌تریست، و بنابراین سیاره‌هایش هم می‌توانند نزدیک‌ترین زیستگاه‌های مناسبی که می‌شناسیم باشند.» مقاله‌ی این دانشمندان به زودی در نشریه‌ی "استرونومی اند استروفیزیکز" منتشر خواهد شد.

راس ۱۲۸بی نه تنها توان زیست‌پذیری‌اش بیش از پروکسیما قنطور بی است، بلکه دارد رو به زمین می‌آید. به گفته‌ی این پژوهشگران، تا حدود ۷۹۰۰۰ سال دیگر راس ۱۲۸بی نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید، و بنابراین راس ۱۲۸بی نزدیک‌ترین فراسیاره (#سیاره_فراخورشیدی) به ما خواهند بود.

راس ۱۲۸بی با یک دستگاه سیاره‌یاب بر روی تلسکوپ ۳.۶ متری رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در لاسیا، شیلی یافته شد. این دستگاه با نام "سیاره‌یاب دقت بالا با بهره از سرعت شعاعی" (هارپز، HARPS) به جستجوی لنگش‌های اندک در حرکت‌های یک ستاره می‌پردازد که در اثر کشاکش گرانشی میان ستاره و سیاره‌هایش پدید آمده باشد. اخترشناسان با این خوانش‌ها می‌توانند جرم و مدار یک سیاره را برآورد کنند.

با این که راس ۱۲۸بی به عنوان یک سیاره‌ی معتدل در نظر گرفته شده، ولی اخترشناسان هنوز به درستی نمی‌دانند در چه جایی نسبت به به منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره جای دارد. از آنجایی که این سیاره در مدارش، از میان ما و ستاره‌اش نمی‌گذرد، بررسی دقیق‌تر آن برای یافتن این پرسش کار دشواریست.

این می‌تواند یک آبادی برای زندگی باشد. شاید هم دوزخی مانند ناهید، یا برهوتی یخ‌زده بدون امکان آب مایع سطحی.
https://goo.gl/HgXLdt
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Ross128b.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

برداشت هنری از سیاره‌ی فراخورشیدی راس ۱۲۸بی که در فاصله‌ی ۱۱ سال نوری زمین، به گرد یک کوتوله‌ی سرخ می‌چرخد.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3201

«گوی آتشینی که در آسمان اروپا دیده شد»
—------------------------------------

آسمان افق باختری در این چشم‌انداز کوهستانی از پرتوی رو به کاهش دمدمای غروب به رنگ صورتی ملایمی در آمده.

این تصویر اندیشمندانه که در دمایی زیر صفر گرفته شده، ستیغ‌های پربرف و ناهموار یک گردنه‌ی کوهستانی را در روز ۱۴ نوامبر نشان می‌دهد.

پایین چارچوب دهکده‌ی لاویلا، آلتا بادیا در دولومیت، بخش ایتالیایی رشته کوه آلپ دیده می‌شود. بر فراز روشنایی‌های دهکده، ستارگان صورت فلکی خرس بزرگ را می‌بینیم که در افق شمالی می‌درخشند.

ولی از همه چشمگیرتر در این تصویر، گوی آتشین یک شهاب است که به طور شانسی در مدت باز بودن دهانه‌ی دوربین از سمت خاور به باختر در افق شمالی، زیر پای هفت برادران، اخترگان آشنای صورت فلکی خرس بزرگ گذشت.

در واقع این #آتشگوی بزرگ که به طور گسترده‌ای در آسمان اروپا دیده شد، بیشتر از هر رویداد آتشگوی دیگری تاکنون به "انجمن شهابی آمریکا" و "سازمان بین‌المللی شهاب‌" گزارش شده.

بر پایه‌ی سنجشی که به کمک مسیر آن در آسمان آلمان انجام گرفته، این آتشگوی یکی از شهاب‌های #بارش_شهابی گاوی (ثوری) ماه نوامبر بوده است. شهاب‌های گاوی ذرات غبار و خرده سنگ‌هایی هستند که دنباله‌دار اِنکه در مدار خود پخش کرده و کانونشان در آسمان، در صورت فلکی گاو (ثور) است.
#apod
https://goo.gl/uqvHqj
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/fireball.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

پائولو نسپولی، فضانورد اروپایی ایستگاه فضایی بین‌المللی در روز ۵ نوامبر ۲۰۱۷ یک شهاب درخشان ِگاوی (ثوری) یا احتمالا شیری (اسدی) را بر فراز اقیانوس اطلس به تصویر کشید.
@onestar_in_sevenskies

«توفان خروشان مشتری»
—---------------------

این عکس با رنگ‌های بهبودیافته توسط فضلپیمای جونوی ناسا به هنگام نهمین دیدارش با مشتری گرفته شده و یک توفان‌ خروشان در نیمکره‌ی شمالی این غول گازی را نشان می‌دهد.

عکس در ساعت ۱۰:۳۲ بامداد ۲۴ اکتبر ۲۰۱۷ به وقت اقیانوس آرام گرفته شده. در آن هنگام، فضاپیما حدود ۱۰,۱۰۸ کیلومتر از قله‌ی ابرهای مشتری در عرض ۴۱.۸۴ درجه فاصله داشت. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۶.۷ کیلومتر است.

چرخش این توفان پادساعتگرد است و ابرهایی با فرازاهای بسیار گوناگون دارد. گمان می‌رود ابرهای تیره‌تر در ژرفای بیشتری از جو هستند تا ابرهای روشن‌تر. در برخی از "بازوها"ی روشن این توفان ابرهایی کوچک و بزرگ دیده می‌شود که برخی‌شان بر سمت راست تصویر سایه انداخته‌اند (نور خورشید از سمت چپ می‌تابد).

این ابرهای روشن و سایه‌هایشان درازا و پهنایی گوناگون، از ۷ تا ۱۲ کیلومتر دارند. آنها همانند ابرهای کوچک در دیگر بخش‌های روشن #مشتری به نظر می‌رسند که #فضاپیمای_جونو تاکنون دیده، و گمان می‌رود دستاورد بالارَویَ بلورهای یخ آمونیاک، احتمالا آمیخته با بلورهای یخ آب باشند.
https://goo.gl/xzRcM5
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Storm.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«لبخند ماه پیر بر سحرخیزان زمینی»
—-------------------------------

جمعه‌ی این هفته، سحرخیزان زمینی روز خود را با لبخند یک ماه پیر آغاز کردند.

در این تصویر، هلال کاهنده‌ی این ماه را در افق منطقه‌ای نزدیک شهر بورسای ترکیه می‌بینیم. همراه با آن در این آسمان نیمه‌روشن سپیده‌دم، سیاره‌ی مشتری (بالا) و ناهید را هم می‌بینیم که نزدیک افق خاوری می‌درخشند.

ولی امروز، شنبه، ماه نو می‌شود و اوایل هفته‌ی آینده هلال فزاینده‌ی آن را خواهیم دید که در پی خورشیدی که دارد در افق باختری فرو می‌رود، پدیدار می‌شود و همراه با سیاره‌های تیر و کیوان یر زمین نور می‌‌افشاند.

#هلال_ماه #apod
https://goo.gl/mNjKDE
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/OldMoon.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«شهابی که با انفجار خود شب قطبی را مانند روز روشن کرد»
از ثانیه‌ی ۲۰-۲۱
@onestar_in_sevenskies

«شهابی که با نور خود شب قطبی را مانند روز روشن کرد»
—----------------------------------------------------

در شامگاه شانزدهم نوامبر، تونی بیتمن، رهنمای تور شفق‌ها در شمال فنلاند در کلبه‌ی جنگلی بود و داشت خود را برای برنامه‌ی شفقی بعدی آماده می‌کرد که متوجه لرزشی در محیط دور و برش شد. او می‌گوید: «صدای انفجار بزرگی آمد و کلبه به شدت لرزید. اول فکر کردم زمین‌لرزه آمده؛ یا شاید هم درختی روی سقف کلبه افتاده! بیرون رفتم و نگاهی به درخت‌ها کردم. ظاهرا همه چیز سرجایش بود.»

ولی دوربین مدار بسته‌ای که برای شفق‌ها کار گذاشته شده بود این راز را آشکار کرد: «این یک #شهاب شگفت‌انگیز بود.» «مو به تنم سیخ شد وقتی دیدم آسمان شب از انفجار شهاب آبی شد. شفق و آتشگوی- چه شبی!»

[نمایش شهاب از ثانیه‌ی ۲۱ آغاز می‌شود]

سیاره‌ی زمین در این هفته دارد از درون جریانی از سنگ و غبارِ به جا مانده از دنباله‌دار انکه، سرچشمه‌ی بارش شهابی سالانه‌ی گاوی (ثوری)، می‌گذرد.این بارش شهابی آتشگوی‌های بسیاری دارد؛ هر چند مسیر این شهاب نشان می‌دهد که یک شهاب گاوی نیست.

به نظر می‌رسد این یک "تک‌شهاب" یا "شهاب گهگاهی" (sporadic meteor) است، یعنی شهابی سرگردان است که ریشه‌اش به هیچ #دنباله‌دار خاصی نمی‌رسد. همه روزه تک‌شهاب‌های بسیاری که سرچشمه‌شان سنگ و غبارهای سرگردان در فضای درونی سامانه‌ی خورشیدی‌ است بر زمین می‌بارند . آمار ناسا نشان می‌دهد که آتشگوی‌هایی به روشنی ناهید روزی ۱۰۰ بار در آسمان زمین پدید می آیند. آjشگوی‌هایی به روشنی ماه چارک (تربیع) هر ده روز یک بار، و آتشگوی‌هایی به درخشندگی قرص کامل ماه هر چند ماه یک بار دیده می‌شوند.

#آتشگوی قطبی روز ۱۶ نوامبر یکی از کمیاب‌ترین‌های این سه دسته بود- خوش‌شانسی محض.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/sporadic.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ستارگانی که پرورشگاه خود را جاروب می‌کنند»
—-------------------------------------------

ستارگان جوان سرگرم رُفت و روب پرورشگاهشان در ان‌جی‌سی ۷۸۲۲ هستند.

لبه‌های درخشان و ساختارهای پیچیده‌ و تراش خورده‌ی غبار درون این سحابی، در این تصویر فروسرخ پرجزییات که به کمک ماهواره‌ی پیمایشگر میدان‌گسترده‌ی فروسرخ ناسا (وایز، WISE) به دست آمده خودنمایی می‌کنند.

#سحابی_گسیبشی ان‌جی‌سی ۷۸۲۲ که در لبه‌ی یک ابر مولکولی غول‌آسا در #صورت_فلکی_قیفاووس جای دارد، یک منطقه‌ی #ستاره‌زایی برافروخته در فاصله‌ی حدود ۳۰۰۰ سال نوری زمین است.

نوری که از اتم‌های گازهای این سحابی گسیلیده می‌شود دستاورد پرتوهای پرانرژی ستارگان داغست؛ این ستارگان با بادهای نیرومند و نورشان نه تنها این اتم‌ها را برانگیخته‌اند، بلکه توده‌های ابری را نیز پس زده و با تراشیدن‌شان، پیکره‌های فشرده‌ی ستون‌مانندی پدید آورده‌اند.

درون همین ستون‌ها هم با ادامه‌ی رُمبش گرانشی و چگالش گاز و غبار، ستارگان تازه‌ای می‌توانند ساخته شوند ولی از آن سوريال با ادامه‌ی تراشیده شدن ستون‌ها و پس زده شدن گاز و غبارشان توسط ستارگان بیرونی، ستارگان تازه‌ی درونشان از مواد ستاره‌ساز خود جدا شده و از رشد بیشتر باز خواهند ماند.

پهنای میدان درون این چارچوب در راستای برآورد شده‌ی ان‌جی‌سی ۷۸۲۲ حدود ۴۰ سال نوریست.
#apod
https://goo.gl/QiRFwd
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC7822.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«آیا سال آینده زلزله‌های بیشتری رخ خواهد داد؟»
—------------------------------------------

* دانشمندان می‌گویند به احتمال بسیار، شمار زمین‌لرزه‌های بزرگ در سال آینده به شدت افزایش خواهد یافت که دلیلش کاهش دوره‌ایِ سرعت چرخش زمین خواهد بود.

دانشمندان هشدار داده‌اند که سال آینده، شمار زمین‌لرزه‌های ویرانگر در سرتاسر جهان به شدت افزایش خواهد یافت. به باور آنها، تغییرات چرخش زمین می‌تواند به فعاییت‌های لرزه‌ای نیرومند بیانجامد، به ویژه در مناطق گرمسیری که بسیار هم پرجمعیتند.

اگرچه تغییرات دوره‌ی چرخش زمین کوچکند (درازای روز را به اندازه‌ی یک میلی ثانیه تغییر می‌دهند)، ولی به گفته‌ی دانشمندان، باز هم می‌توانند باعث آزاد شدن مقدار هنگفتی از انرژی زیر سطح زمین شوند.

ارتباط میان چرخش زمین و زمین‌ارزه ماه گذشته با ارایه‌ی مقاله‌ای به نوشته‌ی راجر بیلام از دانشگاه کلرادو در بولدر و ربه‌کا بندیک از دانشگاه مونتانا در میزولا، در نشست سالانه‌ی انجمن زمین‌شناسی آمریکا به گفتگو گذاشته شد.

بیلام در گفتگویی که هفته‌ی پیش با نشریه‌ی آبزرور انجام داد گفت: «ارتباط دوسویه میان #زمین‌لرزه و #چرخش_زمین ارتباطی نیرومند است و به ما می‌گوید که سال آینده بیننده‌ی افزایشی در زمین‌لرزه‌های شدید خواهیم بود.»

بیلام و بندیک در پژوهش خود زمین‌لرزه‌های ۷ ریشتر به بالایی که از سال ۱۹۰۰ تاکنون رخ داده‌اند را بررسی کردند. بیلام می‌گوید: «زمین لرزه‌های بزرگ در بیش از یک سده‌ی گذشته به خوبی مستند شده‌اند و این یک پیشینه‌ی خوب برای بررسی به ما می‌دهد.»

آنها پنج دوره را یافتند که شمار زمین‌لرزه‌های بزرگ در آنها به اندازه‌ی چشمگیری بیشتر از دیگر دوره‌ها بود. بیلام می‌گوید: «در این دوره‌ها چیزی میان ۲۵ تا ۳۰ زمین‌لرزه‌ی بزرگ در سال رخ داده بود. در زمان‌های دیگر، شمار میانگین زمین‌لرزه‌های بزرگ ۱۵ تا در سال بود.»

این دانشمندان تلاش کردند ارتباط میان این دوره‌های لرزه‌ای و دیگر عوامل را بیابند، و پی بردند که هر گاه چرخش زمین اندکی کاهش می‌یابد، شمار لرزه‌های بزرگ بالا می‌رود. بیلام می‌گوید: «دوره‌ی چرخش زمین به میزان اندکی -گاهی تا یک میلی‌ثانیه در روز- تغییر می‌کند و این می‌تواند به کمک ساعت‌های اتمی با دقت بسیار اندازه گرفته شود.»

بیلام و بندیک دریافتند که در یک سده و نیم گذشته، دوره‌هایی تقریبا پنج ساله بوده که در آنها سرعت چرخش زمین به این اندازه کم شده بوده. نکته‌ی مهم این که در پی این دوره‌ها، دوره‌هایی با افزایش شمار زمین‌لرزه‌های بزرگ می‌آمده.

به گفته‌ی بیلام، زمین ساده و بی‌پرده از راه رسیدن یک دوره‌ی پنج ساله‌ی زمین‌لرزه‌ای در آینده را به ما خبر می‌دهد.

اهمیت ویژه‌ی ارتباط این دو پدیده اینست که زمین از چهار سال پیش به این سو یکی از دوره‌های کاهش سرعتش را آغاز کرده. بیلهام می‌گوید نتیجه روشن است: «ما می‌بایست سال آینده افزایش چشمگیری را در شمار زمین‌لرزه‌های بزرگ ببینیم. امسال سال سختی نبود. تاکنون تنها شش زمین‌لرزه‌ی بزرگ داشته‌ایم. می‌توانیم به سادگی ۲۰ سال آینده را از سال ۲۰۱۸ آغاز کنیم.»

این که دقیقا چه ارتباطی میان "کاهش زمان روز" با "افزایش زمین‌لرزه‌ها" وجود دارد هنوز روشن نیست ولی دانشمندان احتمال می‌دهند تغییرات اندک در رفتار هسته‌ی زمین می‌تواند به باعث هر دو پدیده شود.

افزون بر آن، اگرچه پیش‌بینی جایی که این زمین‌لرزه‌های افزوده رخ خواهند داد دشوار است، ولی بیلام می‌گوید آنها پی برده‌اند که بیشتر زمین‌لرزه‌های شدیدی که با کند شدن زمین در ارتباطند، در جاهایی نزدیک استوا رخ می‌دهند، مناطق گرمسیری زمین که حدود یک میلیارد نفر در آنها زندگی می‌کند.

https://goo.gl/mkjWNF
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/quake.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«سلفی در مریخ»
—------------—
https://goo.gl/DnG6dh
تاکنون یک سلفی (خودنگااره) در سیاره‌ی سرخ گرفنه‌اید؟ #خودروی_کنجکاوی که این کار را کرده، آن هم چند بار!

این #سلفی از پیوند چندین عکس کوچک‌تر درست شده و به همین دلیل هم بازوی مکانیکی خودرو که دوربین را نگهداشته در آن دیده نمی‌شود -گرچه سایه‌اش آن را لو داده! [این عکس را به طور گسترده‌تر و با توضیح بیشتر اینجا ببینید: * سلفی خودروی کنجکاوی در "گردنه ماریاس" (https://goo.gl/WdkVy8)]

این عکس که در نیمه‌‌های سال ۲۰۱۵ گرفته شده، نه تنها خود این خودروی ماجراجو را نشان می‌دهد، بلکه سنگ‌های لایه‌ای تیره، ستیغ روشن کوه شارپ، و شن‌های سرخ زنگاری که سرتاسر سطح #بهرام (مریخ) را پوشانده‌اند نیز در آن دیده می‌شود.

اگر دقیق‌تر نگاه کنید، حتی می‌توانید تکه سنگی را هم ببینید که در میان آج‌های یکی از چرخ‌های فرسوده‌ی کنجکاوی گیر کرده (پیدایش کردید؟).

اکنون که به پایان سال ۲۰۱۷ نزدیک می‌شویم، کنجکاوی همچنان سرگرم بررسی لایه‌هایی از سنگ‌های ته‌نشستی (رسوبی) که در پشته‌ی "ورا روبین" یافته بود است تا بتواند به شناخت بهتری از "تاریخ زمین‌شناسی بهرام" به طور کلی، و "دلیل وجود این سنگ‌ها در آن منطقه" به طور خاص دست یابد.



#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/selfie.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

یکی از جالب‌ترین سلفی‌های کنجکاوی: "پوزخندی" از سیاره‌ی سرخ!
توضیحش را در وبلاگ بخوانید:
https://goo.gl/GggjP1

«شفق‌های شمال و جنوب مشتری مستقل از هم رفتار می‌کنند»
—------------------------------------------------------

* شفق‌های قطبی نیرومند شمال و جنوب سیاره‌ی مشتری رفتاری مستقل از یکدیگر دارند. این کشف تازه‌ایست که بر پایه‌ی داده‌های تلسکوپ #پرتو_X چاندرای ناسا و رصدخانه‌ی فضایی ایکس‌ام‌ام-نیوتون سارمان فضایی اروپا انجام گرفته.

گروهی از پژوهشگران با بهره از این داده‌ها که در ماه مارس ۲۰۰۷ و می و ژوئن ۲۰۱۶ گردآوری شده بود، نفشه‌هایی از تابش‌های پرتو ایکس مشتری به دست آورده و یک کانون پرتو ایکس در هر دو قطب را شناسایی کردند. هر یک از این کانون‌ها (لکه‌های داغ) ناحیه‌ای هم‌ارز نصف سطح زمین را می‌پوشانند.

دانشمندان پی بردند که این کانون‌ها ویژگی‌هایی بسیار متفاوت با هم دارند. تابش پرتو ایکس قطب جنوب #مشتری به گونه‌ای منظم، هر ۱۱ دقیقه یک بار می‌تپد، ولی پرتوهای ایکس قطب شمال نظمی ندارند، و به شیوه‌ای که به نظر مستقل از پرتوهای جنوبی می‌آید کم و زیاد می‌شوند.

این از سیاره‌ی مشتری یک چیستان ویژه می‌سازد. شفق‌های پرتو ایکس از هیچ یک از غول‌های گازی سامانه‌ی خورشیدی، از جمله کیوان دیده نشده. مشتری همچنین با سیاره‌ی خودمان هم تفاوت دارد که در آن، شفق‌های شمال و جنوب آینه‌ی یکدیگرند زیرا میدان‌های مغناطیسی در دو سو یکسانند.
@onestar_in_sevenskies
این پژهشگران برای شناخت چگونگی تولید شفق‌های پرتو ایکس مشتری بر آنند تا داده‌های تازه و آینده‌ی #چاندرا و #ایکس‌ام‌ام_نیوتن را با داده‌های فضاپیمای جونوی ناسا که اکنون در مدار مشتریست بیامیزند. اگر دانشمندان بتوانند ارتباطی میان فعالیت‌های پرتو ایکس که این دو رصدخانه می‌بینند، و دگرگونی‌های فیزیکی که همزمان توسط #جونو دیده می‌شود بیابند شاید بتوانند فرآیندی که شفق‌های مشتری و همچنین شفق پرتو ایکس دیگر سیاره‌ها را پدید می‌آورد را بشناسند.

یک نظریه که داده‌های جونو و داده‌های پرتو ایکس می‌توانند آن را تایید یا رد کند اینست که شفق‌های "پرتو ایکس" مشتری در اثر برهم‌کنش‌هایی پدید می‌آید که در مرز میان میدان مغناطیسی مشتری و باد خورشیدی رخ می‌دهد- میدان مغناطیسی مشتری توسط جریان‌های الکتریکی در دل سیاره پدید می‌آید و باد خورشیدی هم جریانی از ذرات باردار پرسرعت است که از خورشید به فضا دمیده می‌شود. [بخشی از شفق‌های مشتری زیر سر "آیو" ماه آتشفشانی آنست ولی اینجا پرسش ما تنها درباره‌ی شفق‌های "پرتو ایکس" است- م]
@onestar_in_sevenskies
برهم‌کنش‌های میان باد خورشیدی و میدان مغناطیسی مشتری می‌تواند باعث شود میدان مغناطیسی نوسان کرده و موج‌های مغناطیسی پدید بیاورد. ذرات باردار می‌توانند سوار این موج‌ها شده و انرژی [سرعت] بگیرند. برخورد این ذرات با جو مشتری درخشش‌های نیرومندی از پرتوی ایکس تولید می‌کند که چاندرا و ایکس‌ام‌ام-نیوتون می‌بینند. در این نظریه، بازه‌ی ۱۱ دقیقه‌ای نمایانگر زمانیست که یک موج در راستای یکی از خطوط #میدان_مغناطیسی مشتری جابجا می‌شود.

تفاوت رفتاری قطب‌های شمال و جنوب مشتری می‌توانند به دلیل تفاوت در دید ما از آنها باشد. میدان مغناطیسی مشتری کج است (انحراف دارد)، از همین رو ما بخش بزرگ‌تری از شفق‌های شمالی را می‌توانیم ببینیم تا شفق‌های جنوبی. بنابراین ما شاید در مورد قطب شمال، می‌توانیم مناطقی را ببینیم که در آنها این میدان با بیش از یک نقطه‌ی سیاره، که زمان‌های جابجایی متفاوتی دارند تماس دارد، ولی در قطب جنوب، تنها جاهایی را می‌بینیم که میدان مغناطیسی در آنها با یک نقطه تماس پیدا می‌کند. این باعث می‌شود رفتار قطب شمال از دید ما بی‌نظم‌تر از قطب جنوب به نظر بیاید.

پرسش بزرگ‌تر اینست که ...

ادامه‌ی این مطلب را در پست بعدی بخوانید: 👇👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

پرسش بزرگ‌تر اینست که مشتری چگونه به ذرات درون مغناطکره‌اش (قلمروی نفوذ میدان مغناطیسی‌اش) انرژی‌ای به این شدت می‌دهد که می‌توانند پرتوی ایکس بگسیلند؟

برخی از تابش‌های ایکسی که چاندرا دیده تنها می‌توانند زمانی پدید آمده باشند که مشتری با دادن انرژی‌های سهمگین به یون‌های اکسیژن، آنها را شتابی می‌دهد که با برخورد شدید به جو، هر هشت الکترونشان از آنها جدا می‌شود. دانشمندان امیدوارند تاثیر این ذرات (که با سرعت چند هزار کیلومتر بر ثانیه به جو کوبیده می‌شوند) را بر خود سیاره بفهمند- این که "آیا برخورد این ذرات پرانرژی می‌تواند بر هوا و همنهش شیمیایی جو این سیاره اثری بگذارد؟ آیا می‌تواند دلیل دماهای بی‌اندازه بالایی که در بخش‌هایی از جو مشتری دیده شده را توضیح دهد؟" اینها پرسش‌هایی هستند که شاید چاندرا، ایکس‌ام‌ام-نیوتون و جونو بتواند در آینده با یافتن پاسخشان به ما کمک کنند.

گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۳۰ اکتبر نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده. نویسنده‌ی نخست این گزارش ویلیام دان از کالج دانشگاهی لندن است.

#شفق_قطبی
https://goo.gl/HHefNd
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Jupiter-aurora.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«هفت برادر بر فراز کوهستان»
—---------------------------

از کی با این گروه از ستارگان آشنا شدید؟

اگرچه این "اخترگان" (صورتواره) در سرتاسر زمین دیده می‌شود، ولی اقوام و فرهنگ‌های گوناگون آن را با نام‌های متفاوت و باورها و افسانه‌های ویژه‌ی خود می‌شناسند.

در آمریکا آن را با نام چمچه‌ی بزرگ (ملاقه‌ی بزرگ) می‌شناسند [در فرهنگ ایرانی، به آنها هفت برادران، هفت اورنگ، و یا بنات‌النعش می‌گویند -م]، ولی همه‌ی آنها خود بخشی از #صورت_فلکی_خرس_بزرگ (دب اکبر) هستند که انجمن بین‌المللی اخترشناسی در سال ۱۹۲۲ آن را به ثبت رساند.

هر یک از ستارگان این اخترگان نیز برای خود نامی دارند. از چپ به راست: قاید (اتا خرس بزرگ)، مئزر یا بُزک (زتا خرس بزرگ) که در واقع یک ستاره‌ی دوتاییست، جَون (اپسیلون خرس بزرگ)، مغرز (دلتا خرس بزرگ)، فخذ (گاما خرس بزرگ)، مراق (بتا خرس بزرگ)، و دُبه (آلفا خرس یزگ).

احتمال پیوند فیزیکی میان ستارگانِ هر صورت فلکی بسیار کم است، ولی شگفت این که به نظر می‌رسد بیشتر این هفت برادر دارند در یک راستا در فضا به پیش می‌روند و در این ویژگی با ستارگان دیگری که در گستره‌ی بیشتری از آسمان پراکنده‌اند سهیمند.

این حرکت مشترک نشان می‌دهد که همه‌ی آنها به یک خوشه‌ی باز و آزاد نزدیک با میانگین فاصله‌ی ۷۵ سال نوری و پهنای نزدیک به ۳۰ سال نوری تعلق دارند. این خوشه با عنوانی که برایش مناسب‌تر است نامیده شده: گروه رَوَنده‌ی (جنبنده‌ی) خرس بزرگ.

در این عکس پیکره‌ی آشنای ستارگان را بر فراز "کوه مخروط" در آلبرتای کانادا می‌بینیم.

#apod
https://goo.gl/P2DkxE
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/BigDipper.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

https://goo.gl/wd5RUi
هر یک از ستارگان اخترگان یا صورتواره‌ی "هفت برادران"برای خود نامی دارند. از چپ به راست: قاید (اتا خرس بزرگ)، مئزر یا بُزک (زتا خرس بزرگ) که در واقع یک ستاره‌ی دوتاییست، جَون (اپسیلون خرس بزرگ)، مغرز (دلتا خرس بزرگ)، فخذ (گاما خرس بزرگ)، مراق (بتا خرس بزرگ)، و دُبه (آلفا خرس یزگ).

توضیح بیشتر در این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3219

«"اومواموا": مهمانی که از سوی ستارگان آمد»
—---------------------------------------—
https://goo.gl/8fxCg7
چند روز پیش درباره‌ی یک سنگ آسمانی شگفت‌انگیز و نویافته‌ مطلبی خوانده بودید با این عنوان: "سیاره زمین به تازگی مهمانی از فضای میان‌ستاره‌ای داشته!" [خبرش را اینچا خوانده بودید: "سیاره زمین به تازگی مهمانی از فضای میان‌ستاره‌ای داشته!" (https://goo.gl/gyxnLg)]

اکنون یافته‌های دیگری درباره‌اش منتشر شده که چکیده‌ای از آن را اینجا می‌خوانید:

سنگ آسمانی شگفت‌انگیزی که اکنون "اومواموا" ('Oumuamua) نام گرفته به ویژه از این رو جالب و فریبنده است که نخستین سیارکی از بیرون از سامانه‌ی خورشیدیست که تاکنون دیده شده، هر چند که به احتمال بسیار در آینده با دیده‌بانی رایانه‌ای پیشرفته‌ی آسمان شمار بیشتری از آنها یافته خواهد شد.

به دلیل همین ویژگی اومواموا، تلسکوپ‌های بسیاری -از هر گونه و دسته- این جرم را در برنامه‌ی رصدی خود گنجانده‌اند تا در شناخت بیشتر این مهمان میان‌ستاره‌ای سهمی داشته باشند.

تصویری که اینجا می‌بینید یک برداشت هنری از نمای احتمالی اومواموا است. اومواموا همچنین به دلیل همانندی‌اش با راما توجه برانگیز است- فضاپیمای میان‌ستاره‌ای تخیلی در داستان‌های نویسنده‌ی درگذشته‌ی داستان‌های علمی-تخیلی، آرتور سی. کلارک.

اومواموا هم مانند راما، به گونه‌ی نامعمولی کشیده است و گویا از مواد سختی درست شده که جلوی فروپاشی آن را گرفته. این جرم تنها دارد از درون سامانه‌ی خورشیدی "می‌گذرد" و به راه خود می‌رود، و با توجه به این که در قید گرانش خورشید نبود بیش از اندازه در مسیرش به آن نزدیک شد.

با این همه، بر خلاف یک فضاپیمای گذری، مسیر، رنگ، سرعت، و حتی احتمال دیده شدنِ اومواموا به گونه‌ایست که نشان می‌دهد به طور طبیعی پیرامون یک ستاره‌ی معمولی، در میلیون‌ها سال پیش پدید آمده، و سپس در پی رویارویی گرانشی با یک سیاره‌ی معمولی به فضای میان‌ستاره‌ای پرتاب، و آواره‌ی کهکشان شده است.

با توچه به خاستگاه احتمالا معمولی اومواموا، شاید روزی انسان‌ها بتوانند اومواموا -یا هر مهمان میان‌ستاره‌ای دیگری- را به یک فضاپیمای میان‌ستاره‌ای "راما" تبدیل کنند.

#apod #سیارک

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/oumuamua.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«کمربندی از ستاره»
—---------------—

نطاق (زتا شکارچی)، نظام (اپسیلون شکارچی)، و منطقه (دلتا شکارچی) سه ستاره‌ی آبی‌فام درخشانی هستند که در راستای قطر این چشم‌انداز کیهانی، از چپ-بالا تا راست-پایین دیده می‌شوند.

این سه ابرغول آبی که ردیفشان به نام #کمربند_شکارچی هم شناخته می‌شود داغ‌تر و بسیار بزرگ‌تر از خورشید خودمانند. فاصله‌ی آنها تا زمین از ۸۰۰ تا ۱۵۰۰ سال نوریست و در مجموعه‌ ابرهای میان‌ستاره‌ای پرآوازه‌ی شکارچی به دنیا آمده‌اند.

در حقیقت، ابرهای گاز و غبار این ناحیه ییکره‌هایی دارند که به گونه‌ی شگفت‌انگیزی آشناست، از جمله سحابی تاریک کله اسبی و سحابی شعله نزدیک ستاره‌ی نطاق در گوشه‌ی پایین، سمت راست چارچوب.

خود سحابی نام‌آشنای شکارچی بیرون از لبه‌ی سمت راست این میدان پرستاره‌ی رنگارنگ است.

این نمای تلسکوپی که از پیوند دو چارچوب درست شده حدود ۴ درجه از آسمان را می‌پوشاند.

عکس از محمد نوروزی

#apod #صورت_فلکی_شکارجی
https://goo.gl/ShLYkh
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Belt.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«ابری به پهنای ۳ برابر کهکشان راه شیری»
—------------------------------------—

این توده‌ی رنگارنگِ گاز یونیده که گستردگی‌اش به بیش از ۳۰۰ هزار سال نوری (سه برابر قطر کهکشان راه شیری) می‌رسد، بزرگ‌ترین نمونه از چنین چیزیست که تاکنون یافته شده. این توده‌ی غول‌آسا ۱۰ کهکشان جداگانه را در خود دارد و در یک منطقه‌ی انبوه از یک #گروه_کهکشانی به نام COSMOS-Gr30، در فاصله‌ی ۶.۵ میلیارد سال نوری زمین، در #صورت_فلکی_ششکان (سکستان) جای دارد.

این گروه کهکشانی که به دلیل انباشتگی کهکشان‌هایش شناخته شده، بسیار متنوع و گونه‌گون نیز هست: برخی از کهکشان‌هایش ستاره‌فشانند و برخی خاموش، برخی درخشان و برخی کم‌نور، برخی غول‌پیکر و برخی کوچک.

این ساختار چشمگیر به لطف حسمندی بی‌اندازه بالای دستگاه میوز (MUSE) در تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا یافته و به دقت بررسی شده. میوز که در طیف دیدنی (مریی) کار می‌کند توانایی یک دستگاه تصویربرداری و یک طیف‌نگار را یکجا در خود دارد و ابزاری نیرومند و بی‌همتا است که می‌تواند اجرامی کیهانی که تاکنون پنهان شده بودند را آشکار کند.

اخترشناسان به کمک چشم پرقدرت میوز پی برده‌اند که این توده‌ی گازی غول‌آسا از همان آغاز اینجا نبوده بلکه ریشه‌اش به کهکشان‌هایی می‌رسد که در فرآیند برهم‌کنش‌های خشن با هم، و یا با وزش ابَربادهایی که دستاورد سیاهچاله‌های فعال و ابرنواخترها بوده‌اند، گازهایی را به فضای میان‌کهکشانی پس زده‌ و این ابر غول‌پیکر را درست کرده‌اند.

دانشمندان همچنین چگونگی #یونش این ابر باشکوه را نیز بررسی کردند. به باور آنها، گازهای منطقه‌ی بالایی (که به رنگ آبی نمایانده شده) توسط پرتوهای الکترومغناطیسی نیرومند ستارگان نوزاد و امواج شوکی یونیده شده‌اند که از فعالیت‌های کهکشانی می‌آید. اخترشناسان می‌گویند هسته‌ی کهکشانی بسیار فعال کهکشان سرخ‌فام پایین، سمت چپ تصویر می‌تواند الکترون‌ها را از اتم‌هایشان جدا کرده باشد.

#وی‌ال‌تی
https://goo.gl/9sgzKw
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/COSMOS-Gr30.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies