«نیمرخ تاب‌خورده یک کهکشان غول‌پیکر»
—-------------------------------------

کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبای ان‌جی‌سی ۱۰۵۵ عضو برجسته‌ی یک گروه کهکشانی کوچک در فاصله‌ی ۶۰ میلیون سال نوری زمین است که در #صورت_فلکی_نهنگ، هیولای آبزی دیده می‌شود.

این جزیره‌ی کیهانی که از دید ما یک کهکشان لبه‌نما است (از لبه دیده می‌شود) قطری بیش از ۱۰۰ هزار سال نوری دارد و کمی بزرگ‌تر از راه شیری خودمانست.

ستارگان رنگارنگی که در گوشه و کنار این نمای نزدیک ان‌جی سی ‌۱۰۵۵ دیده می‌شوند همگی ستارگان پیش‌زمینه‌اند و در کهکشان خودمان جای دارند. ولی لکه‌های صورتی‌رنگی که در این کهکشان دیده می‌شود همگی مناطق ستاره‌زایی هستند که در دل رگاه‌های غبار در راستای صفحه‌ی پیچ‌خورده‌ و نازک این #کهکشان_مارپیچی پدید آمده‌اند.

این تصویر ژرف (با نوردهی بلند) افزون بر کهکشان‌های دورتر از ان‌جی‌سی ۱۰۵۵، یک هالیه‌ی جعبه‌مانند را هم نمایان کرده که تا بالا و پایین کوژی مرکزی و صفحه‌ی ان‌جی‌سی ۱۰۵۵ گسترده شده.

در خود این هاله هم ساختارهای باریک و کم‌نوری دیده می‌شود که می‌توانند آوارها و پسماندهای به هم ریخته و پخش شده‌ی یکی از کهکشان‌های ماهواره‌ای ان‌جی‌سی ۱۰۵۵ باشند که حدود ۱۰ میلیارد سال پیش، توسط این مارپیچی بزرگ از هم گسیخته شده بوده.

#apod
https://goo.gl/ReZetU
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC1055.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«کشف یک "ستاره زامبی" که چندین بار مرده و زنده شده!»
—----------------------------------------------------

* اخترشناسان یک "ستاره‌ی زامبی" یافته‌اند که با انفجارهای سهمگینی که به طور معمول هر ستاره‌ای را از پا در می‌آورد نیز جان نداده. این ستاره که با فاصله‌ی نیم میلیارد سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی خرس بزرگ دیده می‌شود، از سال ۱۹۵۴ تاکنون چندین بار منفجر شده و باز زنده شده، ولی گویا سرانجام دارد راهی گورستان کیهانی‌اش می‌شود.

این نخستین بارست که اخترشناسان می‌بینند یک ستاره چندین بار منفجر می‌شود. تا امروز هر چه ابرنواختر دیده شده رویدادهای یکباره بوده‌اند. ابرنواخترها مرگ درخشان و خیره‌کننده‌ی ستارگانی‌اند که همه‌ی سوخت خود را سوزانده‌اند.
@onestar_in_sevenskies
ایار ارکاوی، اخترشناس رصدخانه‌ی لاس کامبرز می‌گوید: «این شگفت‌آورترین ابرنواختریست که تاکنون دیده‌ایم. نخستین بارست که چند انفجار در یک نقطه می‌بینیم.» هیچ نظریه‌ای برای توضیح چیزی که دیده شده وجود ندارد.

این رویداد عجیب زمانی آشکار شد که اخترشناسان ابرنواختری را در سپتامبر ۲۰۱۴ با تلسکوپ iPTF نزدیک سن دیگو مشاهده کردند. ستاره‌ای که منفجر شده بود در نگاه نخست چیز چشمگیری به نظر نمی‌رسید، ولی رصدهای چهار ماه بعد نشان داد که برخلاف انتظار، این ابرنواختر به جای آن که رو به خاموشی بگذارد در حقیقت پرنورتر شده.

ارکاوی نخست فکر کرد یکی از ستارگان کهکشان خودمان که در همان راستا بوده، جلوی این ابرنواختر آمده. وی می‌گوید: «حاضر بودم خودرویم را سر آن شرط ببندم. ولی خوشحالم که این کار را نکردم. ما شگفت‌زده شدیم از این که دیدیم این همان ابرنواختر است.»
@onestar_in_sevenskies
هنگامی که ستارگان در پایان زندگیشان منفجر می‌شوند، می‌توانند ۱۰۰ میلیون برابر از خورشید درخشان‌تر شوند و پس از سه ماه و اندی هم در خاموشی فرو می‌روند. ابرنواختر سال ۲۰۱۴ که به نام iPTF14hls نامیده شده، تا بیش از دو سال درخشان ماند و در این مدت نورش دستکم پنج بار کاهش و افزایش یافت. به نظر می‌رسد نوری که در سال ۱۹۵۴ دیده شده بود هم از همین نقطه بود. محاسبه‌های اخترشناسان نشان می دهد که به احتمال ۹۵ تا ۹۹ درصد آن انفجار هم از همین ستاره بوده.

این دانشمندان بیشتر نظریه‌های رایج ابرنواخترها را کنار گذاشتند، ولی یکی را یافتند که بخشی از رفتار نامعمول این ستاره را توضیح می‌داد. بر پایه‌ی "مدل اَبَرنو‌اختر ناپایداری تپشی جفت"، ستارگانی با جرم دستکم ۱۰۰ برابر خورشید می‌توانند تا پیش از مرگ، چندین بار منفجر شوند و در هر انفجار انبوه غول‌آسایی از مواد را به فضا بفرستند. هر از گاهی مواد بیرون زده از ستاره می‌توانند به مواد دفعه‌ی پیش برسند و با برخورد به آنها برق درخشانی پدید بیاورند. ارکاوی می‌گوید: «این نظریه همه چیز را توضیح نمی‌دهد، ولی تنها چیزیست که به آن نزدیکست.»
@onestar_in_sevenskies
وی می‌افزاید: «چیزی که می‌توانیم درباره‌ی یک ابرنواختر بگوییم اینست که چه مدت پیش منفجر شده بوده. شگفت این که این یکی حتی با گذشت دو سال، نمایی مانند یک ابرنواختر دو ماهه دارد.» انگار که انفجار این ستاره با حرکت آهسته رخ داده است.

فهمیدن این که رواج ستارگانی با انفجارهای چندگانه چقدر است کار ناممکنیست. ارکاوی می‌گوید: «درست است که این نخستین موردیست که یافته‌ایم، و به اندازه‌ی درخشان است که به سختی می‌تواند نادیده‌اش گرفت، ولی مانند معمولی‌ترین ارنواخترها دیده می‌شود... ما نمی‌دانیم چند تا از آنها را تاکنون دیده‌ایم و [چون مانند دیگر ابرنواخترها بوده‌اند] دیگر هیچگاه نگاهشان نکرده‌ایم [تا ببینیم باز هم منفجر می‌شود یا نه]. شاید آنها را از دست داده باشیم.»

بر پایه‌ی مقاله‌‌ای که ...

ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

... بر پایه‌ی مقاله‌‌ای که در نیچر منتشر شده، رصدهای تازه‌ترِ این ستاره نشان می‌دهد که انفجار ۲۰۱۴ احتمالا آخرین انفجارش بوده. اخترشناسان برای رصد کم‌نور شدنش به سراغ تلسکوپ‌های دیگر رفته‌اند و به زودی تلسکوپ فضایی هابل را نیز به کار خواهند گرفت. به زودی، مرکز ابرنواختر -جایی که اکنون یک سیاهچاله پنهان شده- را باید بشود دید. ار کاوی می‌گوید: «ما تصمیم قاطع داریم که از این یکی چشم بر نداریم.»

استن ووزلی، مدیر مرکز پژوهش ابرنواخترها در دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز می‌گوید شناخت این #ابرنواختر می‌تواند به شناخت ما از فرگشت پرجرم‌ترین ستارگان کیهان، و پیدایش گونه‌های ویژه‌ای از سیاهچاله‌ها کمک کند. وی می‌گوید: «در این زمان، این ابرنواختر بزرگ‌ترین دلهره‌ی اخترشناسان شده: چیزیست که نمی‌دانند چیست.»

* توضیح تصویر:
نمودار زرد: ابرنواختر iPTF14hls - نمودار آبی: یک ابرنواختر معمولی. نور iPTF14hls دستکم پنج بار در مدت دو سال کاهش و افزایش یافت
https://goo.gl/BzjeSv
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/iPTF14hls.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

انفجاری که در سال ۱۹۵۳ در جای iPTF14hls دیده شده بود. چنان چه در تصویر سال ۱۹۹۳ می‌بینید، اثری از آن نیست
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3175

طلوع آفتاب از پشت لایه‌ آبی‌فام جَو زمین، از چشم ساکنان ایستگاه فضایی. این فضانوردان که با سرعت ۲۸۱۶۴ کیلومتر بر ساعت به گرد زمین می‌چرخند، روزی ۱۶ بار این طلوع‌ها را می‌بینند.

@onestar_in_sevenskies

«رشته دایره‌ای کمیاب روی خورشید»
—------------------------------—

رصدخانه‌ی دینامیک خورشیدی ناسا (SDO) چیز شگفت‌انگیزی را روی خورشید به تصویر کشیده که تاکنون بسیار کم مانندش دیده بود: یک رشته‌ی تاریک که به گرد یک منطقه‌ی فعال حلقه زده (۲۹ تا ۳۱ اکتبر ۲۰۱۷).

رشته‌های خورشیدی ابرهایی از ذرات باردارند که میدان مغناطیسی خورشید آنها را بر فراز سطح شناور کرده. آنها به طور معمول مانند رگه‌های بلند و کشیده‌‌ی ناهمواری دیده می‌شوند [اگر این رشته‌ها روی لبه‌ی خورشید، یعنی بر پس‌زمینه‌ی فضا دیده شوند، "زبانه‌ی خورشیدی" نام می‌‌گیرند- م]. تاکنون شمار بسیار کمی از این رشته‌های دایره‌‌مانند دیده شده.

منطقه‌ی سیاه در سمت چپِ منطقه‌ی فعال درخشان یک "سوراخ تاجی" است، منطقه‌ای که در آن، خطوط میدان مغناطیسی #خورشید "باز می‌شوند": خطوطی که از سطح بیرون زده اند، به جای آن که دوباره به درون بخش دیگری از سطح خورشید بروند، به درون فضای میان‌سیاره‌ای کشیده می‌شوند.

اگرچه این رشته‌های دایره‌ای از نظر علمی اهمیت چندانی ندارند، ولی کمیاب بودنشان از آنها پدیده‌هایی چشمگیر ساخته.

#رصدخانه‌_دینامیک_خورشیدی این عکس را در طیف نهایت فرابنفش گرفته.
https://goo.gl/SDgydu
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/SDO.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«"گردگیر فلمینگ" در آسمان»
—------------------------—

این رشته‌های در هم تنیده‌ی گازهای برافروخته که با نمای آشفته‌شان بخشی از "سحابی پرده"‌اند که در آسمان سیاره‌ی زمین، در راستای #صورت_فلکی_ماکیان دیده می‌شود. خود سحابی پرده یک "پسماند ابرنواختر" است، ابر گسترنده‌ای که با انفجار مرگبار یک ستاره‌ی بزرگ در آسمان پخش شده.

خود سحابی پرده پسماند‌های بزرگ یک ابرنواختر است، ابری گسترنده که از انفجار مرگبار یک ستاره‌ی بزرگ بر جای مانده. نور انفجار آن ابرنواختر بیش از ۵۰۰۰ سال پیش به زمین رسیده بود. موج شوک میان ستاره‌ای که در پی این رویداد سهمگین و فاجعه‌بار پدید آمد در فضا به پیش رفت و با برخورد به مواد میان ستاره‌ای، آن را برانگیخت.

این رشته‌های برافروخته در واقع بیشتر مانند چین‌هایی بلند در یک برگه هستند که تقریبا از لبه دیده می‌شود، و به گونه‌ی چشمگیری، تابش اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن به رنگ سرخ و و اکسیژن به رنگ‌ آبی در آن جدا از هم دیده می‌شود.

سحابی پرده که به نام حلقه‌ی ماکیان هم شناخته می‌شود، اکنون پس از چند هزار سال پهنه‌ای به اندازه‌ی حدود ۳ درجه، یا تقریبا ۶ برابر قطر ماه کامل را در آسمان زمین می‌پوشاند.

پهنای کل این سحابی در فاصله‌ی برآورد شده‌ی ۱۵۰۰ سال نوری آن، هم‌ارز ۷۰ سال نوریست ولی بخشی از آن که در این چارچوب می‌بینیم کمتر از یک سوم را در بر دارد.
مجموعه‌ی این رشته‌ها با هم به نام سه‌گوش پیکرینگ یا مثلث پیکرینگ (برگرفته از نام چارلز پیکرینگ، مدیر رصدخانه‌ی کالج هاروارد) و با عنوان رده‌بندی ان‌جحی‌سی ۶۹۷۹ شناخته می‌شود، ولی شاید نام مناسب‌تر برای آن "گردگیر سه‌گوش فلمینگ باشد، برگرفته از نام یابنده‌اش، اخترشناس ویلیامینا فلمینگ.

#پسماند_ابرنواختر #apod
https://goo.gl/CEZdqr
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Veil.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

https://goo.gl/PWUhJr

در این تصویر تازه‌ی فضاپیمای جونوی ناسا، قطب جنوب #مشتری را با جزییاتی عالی و زیبا می‌بینیم.

در این عکس که بهبود رنگ داده شده، یکی از بیضی‌های سفید در "رشته‌ی مروارید" مشتری را می‌بینیم، یکی از هشت توفان بزرگ و چرخان در جو این غول گازی که در عرض ۴۰ درجه‌ی جنوبی آن جای دارد.

#فضاپیمای_جونو این عکس در ساعت ۱۱:۱۱ بامداد به وقت اقیانوس آرام روز ۲۴ اکتبر ۲۰۱۴ و در نهمین گذرش از کنار مشتری گرفته شده. فاصله‌ی فضاپیما از قله‌ی ابرهای مشتری در عرض ۵۲.۹۶- در زمان گرفتن عکس ۳۳۱۱۵ کیلومتر بود.

هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی، هم‌ارز ۲۲.۳ کیلومتر است.

@onestar_in_sevenskies

«هابل گسترش "پژواک" نور یک انفجار را به تصویر کشید»
—---------------------------------------------------—
https://goo.gl/JiTUqg
* ستاره‌ای که در رویدادی ابرنواختری منفجر شده بود، پژواکی از نور از خود به یادگار گذاشت که #تلسکوپ_فضایی_هابل گسترش آن را در فضا به تصویر کشیده.

دانشمندان با بهره از عکس‌هایی پی در پی که تلسکوپ فضایی هابل در درازنای دو سال گرفته بود توانستند گسترش حلقه‌ای از نور در فضا را به تصویر بکشند. به گزارش تارنمای هابل در بنیاد علوم تلسکوپ فضایی، این نور از انفجار یک ستاره گسیلیده شده که نخستین بار سه سال پیش دیده شد و ما اکنون داریم بازتاب نورش را در ابرهای گازی نزدیک آن ستاره می‌بینیم.

در این گزارش آمده: «بازتاب صدا از کوه‌ها و دیوارها نمونه‌هایی از پژواک (اکو) هستند. فضا هم پژواک ویژه‌ی خود را دارد. پژواک آن از جنس صدا (موج صوتی) نیست، بلکه از جنس نورست و زمانی پدید می‌آید که نور از روی ابرهای غبار بازتابیده شود.»

انفجار آغازین، یک ابرنواختر به نام اس‌ان ۲۰۱۴جی بود که روز ۲۱ ژانویه‌ی ۲۰۱۴ در کهکشانی ستاره‌فشان به نام ام۸۲ (کهکشان سیگار)، در فاصله‌ی ۱۱.۴ میلیون سال نوری زمین دیده شده بود [خبرش را خواندید: * سیگار کیهانی به دست ستاره‌ای پیر روشن شد (https://goo.gl/wyWYD5)].

این "پژواک" نور مانند موجی دیده می‌شود که پس از افتادن سنگی، در آبگیر گسترده می‌شود.

ستارگانی که از حدی از بزرگ‌ترند پس از پایان یافتن سوختشان به #ابرنواختر تبدیل می‌شوند، رویدادی که به واکنش‌های هسته‌ای پرانرژی و سهمگین، از جمله انفجار مواد می‌انجامد.

پژواک به این دلیل رخ می‌دهد که نور ابرنواختر فاصله‌های گوناگونی را در فضا می‌پیماید تا به زمین برسد. بخشی از این نور یکراست از خود ابرنواختر به زمین می‌رسد، ولی بخش‌های دیگر نور با درنگ (تاخیر) به چشم ما می‌رسند زیرا یکراست از انفجار نیامده‌ و از مسیری نامستقیم می‌آیند.

در مورد این ابرنواختر، نور آن از روی ابر غول‌پیکری از غبار بازتابیده که ۳۰۰ تا ۱۶۰۰ سال نوری به گرد آن گسترده شده، و پس از بازتاب به زمین رسیده است.

در ادامه‌ی گزارش آمده: «اخترشناسان تاکنون تنها ۱۵ پژواک نور پیرامون ابرنواخترهای بیرون از کهکشان راه شیری را دیده‌اند. #پژواک نور ابرنواخترها بسیار کم دیده می‌شود زیرا باید به ما نزدیک باشند تا تلسکوپ‌ها توان آشکارسازی‌شان را پیدا کنند.»

این مورد را هم داشتیم: * ویدیویی از پژواک‌های نور یک ستاره (https://goo.gl/pCiMXQ)

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/echo.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

این تصویر پویا (متحرک) را در اندازه ی بزرگ تر بینید:

در این تصویر متحرک حلقه‌ای رو به گسترش را می‌بینیم که در حقییقت نور ابرنواختر اس‌ان ۲۰۱۴جی است که دارد از روی ابرهای پیرامونش باز می‌تابد.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3182

رشته تصاویر بچارچوب بالا، پژواک نور یک ابرنواختر را نشان می‌دهند. تصویر بزرگ‌تر هم جایگاه این ابرنواختر در کهکشان ام۸۲ را نشان می‌دهد.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3182

در این فیلم با زوم در نفطه ای از #صورت_فلکی_خرس_بزرگ به کهکشان ام۸۲ و جایگاه ابرنواختر اس‌ان ۲۰۱۴جی می‌رسیم که پژواک‌های گسترنده نورش را نیز نشان می‌دهد.
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3182

«ماه را رنگارنگ ببینیم»
—---------------------
https://goo.gl/BjUA15
ماه به طور عادی خاکستری‌رنگ (سیاه سفید) دیده می‌شود. ولی در این تصویر که چهل‌تکه‌ای از عکس‌هایی باکیفیت است که در زمانی نزدیک به گام کامل ماه گرفته شده‌اند و با هم چشم‌انداز چندرنگی از مرکز ماه را نشان می‌دهند، رنگ‌ها بسیار سیرتر شده‌اند تا تفاوت‌های رنگی اندک ولی سنجش‌پذیر در سطح ماه آشکار شود.

تفاوت‌های رنگی سطح ماه نمایانگر تفاوت‌های وقعی در همنهش (ترکیب) کانی‌های درون خاک‌های هر بخش ماه هستند.

فام‌های آبی مناطقی سرشار از تیتانیوم را نشان می‌دهند و رنگ‌های نارنجی و ارغوانی نماینده‌ی مناطقی با تیتانیوم و آهن کمتر هستند.

دریای شگفت‌انگیز بخارها زیر مرکز چارچوب، و ردیف کمانی کوهستان اپنینی هم بالای آن دیده می‌شود. سطح تاریک دهانه‌ی ۸۳ کیلومتری ارشمیدس درون دریای رگبارها را در بالا، سمت چپ تصویر می‌بینیم.

نزدیک شکافی که بالای کمان اپنینی دیده می‌شود هم جاییست که فضاپیمای آپولوی ۱۵ در آن فرود آمده بود [ببینید: * پانورامایی از سطح ماه و فضانوردان آپولو ۱۵ (https://goo.gl/J6xc4L)].

این گونه عکس‌های چندرنگ که رنگشان به کمک سنگ‌هایی که فضاپیماهای آپولو به زمین آورده بودند واسنجیده (کالیبره) شده، برای سنجش و بررسی همنهش سطح سرتاسر #ماه به کار می‌روند.

#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Moon.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«حباب‌ها و شاخک‌های رتیل»
—------------------------

#ابر_ماژلانی_بزرگ (ال‌ام‌سی) با فاصله‌ی تنها ۱۶۰ هزار سال نوری از ما، یکی از نزدیک‌ترین همدم‌های کهکشان راه شیریست. این ابر [در واقع کهکشان] جایگاه یکی از بزرگ‌ترین و پرانرژی‌ترین مناطق فعال #ستاره‌زایی است که تاکنون در گروه محلی شناخته شده: سحابی رتیل یا "۳۰ زرین‌ماهی".

در این تصویر که #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا گرفته، هم رشته‌های تار عنکبوتی از گاز و غبار که نام این منطقه از روی آنها گرفته شده را می‌بینیم، و هم دسته‌ای از "حباب‌ها" که به نام "سحابی کندو" (یا سحابی لانه زنبوری) شناخته می‌شوند (پایین، سمت چپ).

سحابی کندو به طور شانسی توسط ستاره‌شناسانی یافته شد که با "تلسکوپ فناوری نوین" (ان‌تی‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا، سرگرم تصویربرداری از #ابرنواختر اس‌ان۱۹۸۷ای، نزدیک‌ترین ابرنواخترِ دیده شده به زمین در ۴۰۰ سال گذشته بودند. ساختار حباب‌گونه و شگفت‌انگیز این سحابی از زمان یافته شدن آن در دهه‌ی ۱۹۹۰ تاکنون، یرای اخترشناسان یک راز بوده. نظریه‌های گوناگونی برای توضیح ساختار یگانه‌ی پیشنهاد شده که برخی آنها نسبت به دیگران بسیار شگفت‌انگیز بوده‌اند.

در سال ۲۰۱۰، گروهی از اخترشناسان این سحابی را بررسی کردند و با بهره از روش‌ها و مدل‌سازی‌های پیشرفته، به این نتیجه رسیدند که به احتمال بسیار، نمای ویژه‌ی این سحابی دستاورد تاثیر ترکیبی دو ابرنواختر است- یک انفجار تازه‌تر، پوسته‌ی رو به گسترشی که در یک انفجار کهن‌تر پدید آمده بود را شکافت. گمان می‌رود اکنون زاویه‌ی دید ما باعث شده این پوسته‌های دایره‌ای چنین نمای خیره‌کننده‌ی داشته باشند- احتمالا اگر از زاویه‌ی دیگری آنها را ببینیم ساختار آن را لانه زنبوری نخواهیم دید.
https://goo.gl/MtzEvJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/LMC.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«خنده آسمان بر لس آنجلس»
—------------------------

گاهی آرایش آسمان به گونه‌ای می‌شود که انگار دارد به زمین لبخند می‌زند.

در این تصویر که در سال ۲۰۰۸ گرفته شده، ماه و سیاره‌های ناهید و مشتری را می بینیم که با هم پیکربندی نامعمولی را در آسمان پدید آورده‌اند.

عکس در زمان مناسب گرفته شده- ناهید و مشتری که با هم یک همیستانی (مقارنه) ساخته‌اند، با هلال ماه زیر پایشان همراه شده‌ و نمایی مانند یک چهره‌ی خندان را در آسمان درست کرده‌اند.

این عکس در شامگاه ۳۰ نوامبر ۲۰۰۸، از رصدخانه‌ی کوه ویلسون گرفته شده و چشم‌انداز شهر لس آنجلس در کالیفرنیای آمریکا را نشان می‌دهد.

از سه جرم درون آسمان، بالاتر و دورتر از همه سیاره‌ی مشتری است. ناهید که بسیار به ما نزدیک‌تر است و پایین، سمت چپ مشتری دیده می‌شود، از پشت لایه‌ی نازک ابرهای زمین، نمای نامعمول آبی‌رنگی پیدا کرده است.

پایین، رو به سمت راست در افق، ماه خودمان را می‌بینیم که در گام "هلال فزاینده" است [هلالی که شب به شب پهن‌تر می‌شود]. این بار خود ماه باعث شده ابرهای آسمان به رنگ نامعمول نارنجی دیده شوند.

تپه‌های لس آنجلس که بسیاری‌ از آنها با ریزگردی تنُک پوشیده شده‌اند در پیش‌زمینه‌ی تصویر پراکنده‌اند و آسمانخراش‌های این شهر هم در سمت چپ دیده می‌شوند.

چند ساعت پس از گرفته شدن این عکس، ماه به این دو جرم دوردست نزدیک شد و به مدتی کوتاه جلوی ناهید را گرفت (پدیده‌ی فروپوشانی یا اختفا) و سپس کنار رفت.

در این هفته هم بیننده‌ی #همیستانی دیگری برای ناهید و مشتری، این بار در افق خاوری و پیش از سر زدن آفتاب خواهیم بود. این پدیده را می‌توانیم از بیشتر جاهای سیاره‌ی زمین ببینیم.
#apod
https://goo.gl/WQfK8y
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/LosAngeles.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«رویارویی یک دنباله‌دار بی‌پروا با خورشید»
—------------------------------------—

چرا دنباله‌دار ماخهولتز تا این اندازه تهی از مولکول‌های کربنی شده؟

دنباله‌دار ۹۶پی/ماخهولتز در اصل به این دلیل آوازه یافته که در مدارش، از هر دنباله‌دار کوتاه-دوره‌ی دیگری به خورشید نزدیک‌تر می‌شود (نصف فاصله‌ی سیاره‌ی تیر) و هر پنج سال نیز این رویارویی نزدیک با خورشید را تکرار می‌کند.

ناسا برای بیشتر شناختن این دنباله‌دار شگفت‌انگیز، با فضاپیمای خورشیدی سوهو (SOHO) مسیر آن را در تازه‌ترین دیدارش با خورشید در ماه اکتبر زیر نظر گرفت.

در این تصویر همنهاده (ترکیبی)، این دنباله‌دار که دمش پرنورتر شده را می‌بینیم که دارد خورشید را دور می‌زند. سطح درخشان خورشید پشت یک پوشانده‌ی سیاه پنهان شده ولی بخشی از تاج گسترده‌اش هنوز پیداست. ستارگان هم در گوشه و کنار پس‌زمینه‌ دیده می‌شوند.

بر پایه‌ی یک انگاره، همین دیدارهای نزدیک با خورشید بوده که به گونه‌ای باعث شده دنباله‌دار ماخهولتز کربن خود را از دست بدهد، ولی انگاره‌ی دیگری می‌گوید که این #دنباله‌دار از آغاز با چنین همنهشی و در جایی بسیار دور پدید آمده بوده- حتی چه بسا در یک سامانه‌ی ستاره‌ای دیگر.
#apod
https://goo.gl/kJjCqo
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Maccholz.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

در بخشی از مسیرش به گرد خورشید
جرم کوچک سمت چپ خورشید سیاره‌ی مشتری است
@onestar_in_sevenskies

«دایناسورها بدشانس بودند: آن سیارک به بدترین جای ممکن از سطح زمین برخورد کرده بود!»
—------------------------------------------------------------

* دایناسورها بدشانس بودند: اگر آن سیارک در هر جای دیگری از زمین افتاده بود نسل این جانوران منقرض نمی‌شد.

بر پایه‌ی پژوهش دانشمندان، تنها ۱۳% از سطح زمین به اندازه‌ی کافی انباشت‌ هیدروکربن دارد که بتواند در پی یک برخورد، رویداد انقراض جمعی پدید بیاورد.

این پژوهشگران می‌گویند سیارک بزرگی که به زمین کوبیده شد و دایناسورها را نابود کرد اگر تقریبا به هر بخش دیگری از سیاره خورده بود انقراض جمعی پدید نمی‌آورد.

در این بررسی که میزان بدشانی این جانوران پیشاتاریخی را نشان می‌دهد، دانشمندان محاسبه کردند که در ۸۷% سطح زمین، احتمال این که برخورد این سیارک چنین فاجعه‌ای را به بار می‌آورد "پایین" بود.

از بدشانسی دایناسورها بود که این سیارک ۹ کیلومتری در جایی افتاد که اکنون شبه‌جزیره‌ی یوکاتان مکزیک است، جایی که انباشت هیدروکربن در سنگ‌هایش به اندازه‌ای بالا بود که حجم دوده و هواپخش‌های سولفاتی که به آسمان فرستاد باعث خشکی و سرمایشی جهانی شد. دهانه‌ی برخوردی به جا مانده از این رویداد که نزدیک شهر چیکشولوب است، ۱۸۰ کیلومتر پهنا و ۲۰ کیلومتر ژرفا دارد.

کونیو کایهو و ناگا اوشیما از دانشگاه توهوکوی ژاپن، در گزارشی که در نشریه‌ی ساینتیفیک ریپورتز منتشر شده، محاسبه‌هایی را توصیف کرده‌اند که نشان می‌دهد تنها ۱۳% سطح زمین دارای انباشت ته‌نشست هیدروکربن به آن اندازه هست که بتواند در پی چنان برخورد ویرانگری، رویداد انقراض جمعی پدید بیاورد.

این بررسی بخشی از پژوهش‌های روزافزونیست که نشان می‌دهند برخورد یک سیارک غول‌پیکر تنها آغاز دردسرهای دایناسورها بوده. در سال ۲۰۱۴ یک گروه از دانشمندان به این نتیجه رسیدند که اگر سیارک در "زمان مناسب‌تری" به زمین برخورد می‌کرد، زمانی که گونه‌ها متنوع‌تر و در نتیجه سرسخت‌تر و نیرومندتر بودند، احتمالا می‌توانستند جان به در ببرند.

پژوهش تازه نشان می‌دهد که دستکم در مورد دایناسورها، سیارک باید به جای مناسب‌تری هم می‌خورد. کایهو که استاد دیرینه‌شناسی است درباره‌ی سرنوشت دایناسورها به طور خلاصه گفت: «آنها بدشانس بودند.» جنبه‌ی مثبت این رویداد برای ما این بود که نابودی دایناسورها به پستانداران اجازه‌ی رشد و شکوفایی داد.

این رویداد فاجعه‌بار که ۶۶ میلیون سال پیش رخ داد، سونامی‌ها و زمین‌لرزه‌هایی در سرتاسر جهان پدید آورد. موادی که در اثر برخورد به درون پوش‌سپهر (استراتوسفر) جو پرتاب شدند جلوی نور خورشید را گرفتند و تا ۱۰ درجه زمین را سردتر کردند. با پژمردن گیاهان روی خشکی و نابودی یک‌باره‌ی دایناسورها که از مدت‌ها پیش رو به انحطاط بودند، بوم‌سازگان (اکوسیستم) سیاره به سرعت فروپاشید. روی هم رفته، ویرانی‌ای که برخورد این سیارک به بار آورد آغازگر انقراض ۷۵% همه‌ی جانوران خشکی و دریا بود.

کایهو می‌گوید اگر این #سیارک به جایی از زمین خورده بود که سنگ‌هایش دربردارنده‌ی مواد آلی کمتری بود، سرمایشی رخ نمی‌داد یا دستکم سرمایش کمتری رخ می‌داد.

در این پژوهش، کایهو و اوشیما مقدار دوده‌ و سولفاتی که در اثر برخورد یک سیارک مجازی به پوش‌سپهر جو فرستاده می‌شد را با در نظر گرفتن میزان انباشت هیدروکربن و سولفات در زمین برآورد کردند. نتیجه این بود که این سیارک می‌بایست چیزی میان ۲۳۰ میلیون و ۲۳۰۰ میلیون تُن دوده را به جو بالایی زمین می‌فرستاده تا بتواند سیاره را به اندازه‌ی کافی سرد کند و یک #انقراض جمعی به راه بیاندازد. ولی تنها ۱۳% از سطح زمین مقدار کافی هیدروکربن برای پدید آوردن این حجم دوده را در بر دارد.

به نوشته‌ی دانشمندان، دوده‌های وارد شده به پوش‌سپهر می‌توانسته محرک اصلی مرگ دایناسورها بوده باشد: «پس این "نقطه‌ی" برخورد سیارک به زمین بود که تاریخ زندگی در سیاره‌ی زمین را دگرگون کرد.»

#دایناسور
https://goo.gl/aZgyu4
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/dinosaurs.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

احتمال مرگبار بودن سیارک در برخورد با ۸۷% سطح زمین کم بود. از بدشانسی دایناسورها، جایی که سیارک به آن برخورد کرد بخشی از آن ۱۳% دیگر بود
توضیح کامل در این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/3193

«درخشش هفت خواهر در میان غبار»
—------------------------------—

هفت خواهر پرآوازه‌ی آسمان، خوشه‌ی ستاره‌ای پروین دارد به آهستگی ابری از گاز و غبار که گذرش به آن بخش فضا افتاده را نابود می‌کند.

خوشه‌ی پروین درخشان‌ترین خوشه‌ی ستاره‌ای باز در آسمان سیاره‌ی زمین است و تقریبا در سرتاسر نیمکره‌ی شمالی با چشم نامسلح دیده می‌شود.

گمان می رود ابر غبار جوانی که دارد می‌گذرد بخشی از "کمربند گولد" باشد، حلقه‌ای شگفت‌انگیز از #ستاره‌زایی که خورشید ما را در این بخش از کهکشان در بر گرفته.

اکنون ۱۰۰ هزار سال است که بخشی از کمربند گولد به گونه‌ای شانسی دارد یکراست از درون خوشه‌ی پیرترِ پروین می‌گذرد و گذرَش به یک کنش و واکنش نیرومند انجامیده که میان ستارگان خوشه و غبار درون ابر جریان دارد:
از سویی ذرات غبار که نور آبی را بیشتر و شدیدتر از نور سرخ می‌پراکنند باعث شده‌اند این ابر در فضای پیرامون ستارگان به یک #سحابی_بازتابی آبی‌فام تبدیل شود، و از سویی دیگر فشار نور ستارگان به گونه‌ی چشمگیری غبار درون سحابی را پس می‌زند و در این روند، ذرات کوچک‌تر غبار با شدت بیشتری رانده می‌شوند. یک نتیجه‌ی کوتاه مدتِ چنین فرایندی این بوده که چنان چه در این تصویر ژرف می‌بینید، بخش‌هایی از این ابر غبار رشته رشته و لایه‌بندی شده است.

گفتنی است، #دنباله‌دار سی/۲۰۱۵ ئی‌آر۶۱ (پان‌استارز) را هم می‌توانید در این تصویر، در گوشه‌ی پایین، سمت چپ چارچوب ببینید.

#apod #خوشه_باز
https://goo.gl/xXyvvw
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Pleiades.html
—-------------------------------------------------

کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies