«از چشم‌های مارکاریان تا زیبای خفته»
—---------------------------------

این نمای گسترده و موزاییکی تلسکوپی از بالا به پایین، زنجیره‌ای از کهکشان‌ها به نام "زنجیره‌ی مارکاریان" از هسته‌ی خوشه‌ی کهکشانی دوشیزه تا کهکشان مارپیچی غبارآلود ام ۶۴ را نشان می‌دهد.

این چشم‌انداز پهنه‌ای به گستردگی ۲۰ برابر قرص کامل ماه از آسمان باشکوه شبانه را در بر گرفته، پهنه‌ای که انباشته از ستارگان پیش‌زمینه در #صورت‌_فلکی_دوشیزه و صورت فلکی آراسته‌ی گیسو، و سحابی‌های غبارآلودیست که بر فراز صفحه‌ی کهکشان راه شیری شناور بوده و به نام "سحابی‌های شار یکپارچه" شناخته می‌شوند.

اگر دقت کنید، می‌توانید "چشم‌های مارکاریان" را در بالای چارچوب ببینید، یک جفت کهکشان برخوردی پرآوازه که نزدیک ام۸۷، کهکشان بیضیگون غول‌پیکر خوشه‌ی دوشیزه دیده می‌شوند. در پایین چارچوب هم به ام۶۴ می‌رسیم که به نام کهکشان سیه‌چشم و یا زیبای خفته نیز شناخته می‌شود. [تصویر بعدی را هم ببینید]

خوشه‌ی دوشیزه نزدیک‌ترین خوشه‌ی بزرگ کهکشانی به گروه محلی ماست. کهکشان‌های این خوشه حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند ولی ام۶۴ تنها ۱۷ میلیون سال نوری از ما دور است.
#apod
#خوشه_کهکشانی
https://goo.gl/pbq4AV
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/MarkarianChain.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«از چشم‌های مارکاریان تا زیبای خفته»
@onestar_in_sevenskies

«سیاره ۹ کم بود، سیاره ۱۰ هم اضافه شد!»
—-------------------------------------
https://goo.gl/c9Pjgt
* اخترشناسان با بررسی اجرام یخی در کمربند دوردست کویپر به این نتیجه رسیده‌اند که ناهم‌ترازی آنها می‌تواند زیر سر یک سیاره‌ی تاییدنشده، هم‌جرم سیاره‌ی بهرام باشد.
************
شاید در دوردست‌های تاریک سامانه‌ی خورشیدی سیاره‌ای تازه پنهان شده باشند- سیاره‌ی نهم یا دهم، بسته به این که چه کسی بشمارد. این دنیای هنوز تاییدنشده که گمان می‌رود دارای جرمی نزدیک به بهرام (مریخ) باشد، می‌تواند دلیل مدارهای کج و آشفته‌ی گروهی از اجرام یخی در منطقه‌ای که به نام کمربند کویپر شناخته می‌شود را توضیح دهد.

این منطقه از آن سوی نپتون آغاز می‌شود و تا فاصله‌ی ۵۵ یکای اخترشناسی (AU)، یعنی ۵۵ برابر فاصله‌ی زمین و خورشید ادامه می‌یابد. تاکنون شمارِ رو به فزونی از اجرام درون منطقه شناسایی شده، همچنین کشف چندین جرم هم‌اندازه‌ی پلوتو که تاکنون به نظریه‌ی وجود سیاره‌ شماره‌ی ۹ انجامیده‌اند [شاید هم یک سیاره‌ی کوتوله‌].
@onestar_in_sevenskies
ولی آیا چیزی بزرگ‌تر هم در آن سوی نپتون وجود دارد؟ کاترین وولک و رنو مالهوترا از دانشگاه آریزونا که به چنین چیزی باور دارند. آنها نشانه‌های شگفت‌انگیزی از انحراف و تاب خوردگی در مدارهای اجرام دوردست کمربند کویپر یافته‌اند.

زمبن و دیگر سیاره‌های شناخته شده همگی تقریبا در یک صفحه به گرد خورشید می‌چرخند. ولی اجرام کوچک‌ترِ درون کمربند کویپر به اندازه‌ی کافی از دسترس گرانش سیاره‌های بزرگ دور هستند که می‌توانسته‌اند در اثر برهم‌کنش‌های گرانشی در گذشته و تنه زدن به یکدیگر، وارد مدارهایی با زاویه نسبت به صفحه‌ی مداری سیاره‌های بزرگ شده باشند.

این زاویه -که به عنوان کجی یا انحراف مداری شناخته می‌شود- را می‌توانیم برای هر جرمی که رصد می‌شود پیش‌بینی کنیم. اگر این پیش‌بینی‌ها با مسیر واقعی اجرام همخوانی نداشته باشد، نشانگر وجود چیزی پنهان است که دارد بر اجرامی که می‌توانیم ببینیم نیرو وارد می‌کند.
@onestar_in_sevenskies
پارسال، مایک براون و کنستانتین باتیگن از بنیاد فناوری کالیفرنیا (کلتک) با بهره از همین اندیشه، وجود یک سیاره‌ی شماره ۹ به جرم ۱۰ برابر زمین، در فاصله‌ی حدود ۷۰۰ یکای اخترشناسی از خورشید را پیش‌بینی کردند. [خواندید: * کشف نشانه‌هایی از وجود سیاره شماره ۹ در منظومه خورشیدی (https://goo.gl/BVXejz)]

اکنون وولک و مالهوترا منطقه‌ای کمی نزدیک‌تر را جستجو کرده‌اند. آنها در پژوهشنامه‌ای که قرار است در آستروفیزیکال جورنال منتشر شود گزارش داده‌اند که در آن سوی فاصله‌ی ۵۰ یکای اخترشناسی، کجی مداری اجرام کمربند کویپر به طور میانگین به اندازه‌ی ۸ درجه با پیش‌بینی‌ها تفاوت دارد.

وولک می‌گوید: «این چیزی نیست که اگر تنها همین سیاره‌هایی که می‌شناسیم در سامانه‌ی خورشید بودند، انتظارش را داشتیم.» این یعنی به جز سیاره‌ی فرضی نهم، باید یک سیاره‌ی دهم نیز وجود داشته باشد.

#سیاره‌_۱۰ برای پدید آوردن این انحراف‌های مداری می‌بایست دارای جرمی به اندازه‌‌....

ادامه در پست بعدی 👇👇👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

#سیاره‌_۱۰ برای پدید آوردن این انحراف‌های مداری می‌بایست دارای جرمی به اندازه‌‌ی بهرام باشد. این سیاره شاید در روزگار باستان، و زمانی سر از آن نقطه در آورده که در یک بازی بیلیارد گرانشی به آنجا پرتاب شد. وولک می گوید: «اگر به اندازه‌ی بهرام باشد، جرم بسیار بزرگیست که نشان می‌دهد به احتمال بسیار در اثر جابجایی‌ها و برهمکنش‌ها با سیاره‌های درونی‌تر به آنجا رانده شده.»

نظریه‌ی موجود
میشل بنیستر از دانشگاه کویینز بلفاست می‌گوید: «این به خوبی با چشمداشت ما از پیدایش سیاره‌ها در روزگار آغازین سامانه‌‌ی خورشیدی سازگار است.» مدل‌های گوناگون نشان می‌دهند که خانواده‌ای از سیاره‌های کوچک در آغاز شکل‌گیریشان به بیرون رانده شدند، چیزی که احتمالا در اثر کوچیدن نپتون رخ داده بود.
@onestar_in_sevenskies
باتیگن می‌گوید: «این یک نظریه‌ی هیجان‌انگیز است، نظریه‌ای که شایان توجه است.». ولی می‌افزاید این سیاره با توجه به جرم و فاصله‌اش می‌بایست به اندازه‌ی کافی روشن بوده و نزدیک بوده که تاکنون دیده شده باشد، اگرچه شاید در پرتوی درخشان مرکز کهکشان پنهان شده.

دیگر دانشمندان برای افزودن سیاره‌های دیگر به سامانه‌ی خورشیدی محتاطانه برخورد می‌کنند. الساندرو موربیدلی از رصدخانه‌ی کوت دازور در نیس فرانسه می‌گوید: «من شک دارم سیاره‌ای تا این اندازه نزدیک و روشن [تاکنون] نادیده مانده باشد.» موربیدلی دستکم برخی از انحراف‌ها را به #سیاره‌_۹ نسبت می‌دهد.

وولک و مالهوترا می‌گویند یافته شدن اجرام بیشتری در #کمربند_کویپر داده‌هایشان را نیرو می‌بخشد. اطلاعات بیشتر می‌تواند در "پیمایش ریشه‌ها در سامانه‌ی خورشیدی بیرونی" (OSSOS) که برنامه‌ای برای شکار و ردگیری هزاران جرم [فرانپتونی] است به دست آید. بنیستر که با این برنامه همکاری می‌کند، با بهره از داده‌های آن سرگرم جستجوی سیاره‌ی ۹ است، هرچند که تاکنون نتایجی قطعی به دست نیاورده.
@onestar_in_sevenskies
این که چند سیاره‌ی تازه وجود دارد در آینده خواهیم دانست، ولی وولک به یافته‌هایش اعتماد دارد. وی می‌گوید: «این [انحراف‌ها] اگر واقعی نباشند باید پدیده‌هایی کاملا شانسی باشند. ما فکر می‌کنیم یک سیگنال واقعی وجود دارد و این نشانگر یک سیاره‌ی تازه است.»
https://goo.gl/HrsQcB
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/PlanetTen.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«حباب غول‌پیکر و اسرارآمیز»
—------------------------—
https://goo.gl/ahrVX7
چه چیزی این حفره‌ی غول‌آسا را پدید آورده؟

#سحابی_گسیلشی (نشری) گسترده‌ی ان۴۴ در کهکشان همسایه‌مان، ابر بزرگ ماژلان، دارای حفره‌ای بزرگ به پهنای ۲۵۰ سال نوریست و اخترشناسان در تلاش برای یافتن راز پیدایش آن هستند.
[خبر کشف آن را اینجا خوانده بودید: * کشف یک اَبَرحباب در کهکشان همسایه (https://goo.gl/DciHaH)]

یک احتمال، بادهایی از ذرات است که از ستارگان بزرگ درون این حباب می‌وزد و باعث شده‌اند گازهای برافروخته‌ی سحابی کنار زده و پس رانده شوند. ولی اخترشناسان پی برده‌اند که این نظریه با سرعت‌های اندازه‌گیری شده‌ی این بادها همخوانی ندارد.

احتمال دیگر اینست که پوسته‌های رو به گسترشِ ابرنواخترهای باستانی این غار شگفت‌انگیز فضایی را پدید آورده باشد.

اکنون دانشمندان با آشکارسازی پرتوهای داغ ایکسی که از ابرحباب ان۴۴ سرچشمه گرفته، سرنخ نامنتظره‌ای به دست آورده‌ و بررسی‌های تازه‌ای را آغاز کرده‌اند.

این عکس در سه رنگ بسیار ویژه، و به کمک تلسکوپ غول‌پیکر ۸ متری جمینای جنوبی در سرو پاچون شیلی گرفته شده است.
#apod
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/N44.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«پیچ و تاب‌های حلقه‌های کیوان»
—---------------------------
https://goo.gl/3EeH7D
بسیاری از ساختارهایی که در حلقه‌های کیوان (زحل) دیده می‌شوند توسط ماه‌های این سیاره پدید آمده‌اند. این عکسِ #فضاپیمای_کاسینی ناسا دو اثر متفاوت این ماه‌ها را نشان می‌دهد که یکی باعث پیدایش موج‌هایی در حلقه‌ی A شده و دیگری و پیچ و تاب‌هایی در حلقه‌ی F پدید آورده.

حلقه‌ی A که بیشتر سمت چپِ عکس را پوشانده، موج‌هایی را نشان می‌دهد که در اثر بازآوایی‌های (تشدیدهای) مداری ماه‌های بیرون از حلقه‌ها پدید آمده‌اند. پیچ و تاب‌ها، برآمدگی‌ها و دیگر ساختارهای درون حلقه‌ی F (حلقه‌ی کوچک و باریک سمت راست) هم می‌توانند دستاورد برهم‌کنش میان ذرات حلقه و پرومتئوس (پرومته)، ماه کیوان باشند که مدارش درست کنار لبه‌ی درونی حلقه است، و همچنین دستاورد برخورد میان اجرام کوچک درون خود حلقه.

دیدگاه این عکس رو به سمت آفتاب‌گرفته‌ی حلقه‌ها و حدود ۲۲ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور دیدنی (مریی) و به کمک دوربین زاویه-باریک فضاپیمای کاسینی در روز ۲۲ مارس ۲۰۱۷ گرفته شده.

در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از #کیوان حدود ۱۰۱۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی گام (زاویه‌ی خورشید-کیوان-فضاپیما) هم ۷ درجه بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۶۰۳ متر است.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Saturnrings.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«شکل واقعی سردترین نقطه کیهان»
—------------------------------------
https://goo.gl/K1aSTz
در این تصویر سحابی بومرنگ - یک #سحابی_پیش‌سیاره‌ای- را از چشم آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) می‌بینید. ساختار بنفش-رنگ پس‌زمینه، همان گونه که تلسکوپ فضایی هابل هم آن را در نور دیدنی (مریی) دیده بود، یک پیکره‌ی کلاسیک دو-لَپی با یک منطقه‌ی مرکزی بسیار باریک دارد. توانایی آلما در دیدن گازهای سرد مولکولی شکل کشیده‌ترِ این سحابی را هم آشکار کرده که به رنگ نارنجی دیده می‌شود.

[پیش از این آلما تنها توانسته بود بخشی از آن را آشکار کند: * سردترین جای کیهان با نمای شبح‌گونه‌اش (https://goo.gl/Bgt5Fi)]

سحابی بومرنگ که با فاصله‌ی حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_قنطورس جای دارد، در سال ۲۰۰۳ رکورد سردترین نقطه‌ی کیهان را به نام خود ثبت کرد. گمان می‌رود این سحابی دستاورد پف کردن پوشش بیرونی یک ستاره در گام‌های پایانی زندگیش، و در بر گرفتن خود ستاره و همدم کوچکش توسط این پوشش است. امکان دارد عامل این برون‌ریزی‌های فرا-سرد که از نور ستاره‌ی رو به مرگِ مرکزی روشن شده هم همین باشد.

[گازی که از این ستاره بیرون می‌زند به سرعت دارد در فضا گسترش می یابد و همزمان خود را نیز خنک می‌کند. اساس این فرآیند همانند روشی است که در آن، یخچال‌ها با پخش کردن گاز دما را پایین می‌آورند. پژوهشگران توانسته‌اند از روی شیوه‌ی جذب تابش زمینه‌ی ریزموج کیهانی توسط این گاز، دمای آن را اندازه بگیرند]

#آلما قرص غبارِ مرکز سحابی و همچنین برون‌ریزی‌های آن که تا فاصله‌ی تقریبا چهار سال نوری در فضا پخش شده‌اند را رصد کرد. این برون‌ریزی‌ها حتی از تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان هم سردترند و دمایشان به ۲۷۰ درجه‌ی سلسیوس زیر صفر می‌رسد. سرعت گسترش این برون‌ریزی‌ها ۵۹۰ هزار کیلومتر بر ساعت است.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/BoomerangNebula.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نوارهای ابری شگفت‌انگیز مشتری»
—------------------------------—
https://goo.gl/u7DRUv
این تصویر با رنگ‌های بهبودیافته از نوارهای تیره و روشن ابری مشتری، توسط دو شهروند-دانشمند به نام‌های یرالد آیشتت و شان دوران، و با بهره از داده‌های دوربین جونوکمِ فضاپیمای جونوی ناسا درست شده است.

بیضی‌های سفیدی که نزدیک بالای چارچوب دیده می‌شوند سه ساختار از هشت ساختاری هستند که با هم به نام "رشته‌ی مروارید" شناخته می‌شوند. هر یک از نوارهای جَویِ یکی در میان تیره و روشنی که می‌بینید از سیاره‌ی زمین هم پهن‌ترند و با سرعت‌ صدها کیلومتر بر ساعت #مشتری را در می‌نوردند. مناطق روشن‌تر جاهایی هستند که گاز در آنها دارد بالا می‌آید، و نوارهای تیره‌تر جاهایی هستند که برخلاف آنها، گاز دارد رو به پایین می‌رود.

جونو [داده‌های] این عکس را در ۱۹ می ۲۰۱۷، ساعت ۱۱:۳۰ بامداد به وقت اقیانوس آرام، و از فاصله‌ی حدود ۳۳۴۰۰ کیلومتری قله‌ی ابرهای مشتری به دست آورد.

عکس‌های خام جونوکم در این نشانی در دسترس همگان است و هر کسی می‌تواند آنها را بپردازد (پردازش کند):
www.missionjuno.swri.edu/junocam

#فضاپیمای_جونو
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/CitizenScientist.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«جنگل خاک‌آلود کهکشانی»
—---------------------—

کهکشان‌های دوردست و سحابی‌های نزدیک در جای جای این تصویرِ ژرف از #گروه_کهکشانی ام۸۱ به چشم می‌خورند.

در این عکس که موزاییکی از ۸۰ نوردهی جداگانه است، نخستین و مهم‌ترین عنصر، #کهکشان_مارپیچی فرسازِ (خوش‌ساختارِ) ام۸۱ است، بزرگ‌ترین کهکشان تصویر که در پایین، سمت راست چارچوب دیده می‌شود.

ام۸۱ با ام۸۲ -کهکشانی بزرگ با هاله‌ای از رشته‌های گازی سرخ‌فام- که درست بالای آن به چشم می‌خورد در برهمکنش گرانشی به سر می‌برد. در گوشه و کنار تصویر چندین عضو دیگر از گروه ام۸۱، به همراه شمار بسیاری از ستارگان کهکشان خودمان هم دیده می‌شود.

ما کل این جنگل کهکشانی را از پشت یکی از "سحابی‌‌های شار یکپارچه" (IFN) می‌بینیم، لایه‌ی گسترده و در هم پیچیده‌ای از گاز و غبار افشان که بخشی از کهکشان خودمان، و شناور بر فراز صفحه‌ی آن است.

جزییات سرخ و زرد IFN که به روش دیجیتالی بهبود یافته، به کمک یک دوربین زاویه-باز آشکار شده‌اند که به تازگی در رصدخانه‌ی تیده در جزایر قناری اسپانیا به کار گرفته شده‌.

#برخورد_کهکشانی #apod
https://goo.gl/4pfssY
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/M81Group.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«برخورد پرآشوب دو کهکشان»
—---------------------------

اگر دو کهکشان را بگیرید و در درازنای چند میلیون سال با هم مخلوط کنید چه می‌شود؟ تصویری که با بهره از داده‌های رصدخانه‌ی #پرتو_X چاندرای ناسا به دست آمده دستاورد چنین آمیختگی‌ای را نشان می دهد.

آرپ ۲۹۹ سامانه‌ای در فاصله‌ی ۱۴۰ میلیون سال نوری زمینست. این جرم در بر دارنده‌ی دو کهکشان است که دارند با هم یکی (ادغام) می‌شوند و در این فرآیند، ساختاری را پدید می‌آورند که تقریبا از در هم آمیختن ستارگان هر دو درست شده.

ولی تنها همین آمیزه‌ی ستارگان نیست. داده‌های تازه‌ی چاندرا ۲۵ چشمه‌ی درخشان پرتو ایکس را هم در نقطه‌ی پیوند آرپ ۲۹۹ آشکار کرده. چهارده تا از این چشمه‌ها به اندازه‌ی پرتوهای نیرومند ایکس می‌گسیلند که اخترشناسان آنها را در رده‌ی "چشمه‌های پرتو X ابر-تابناک" یا ULXها جای داده‌اند.

این یوال‌ایکس‌ها در ناحیه‌هایی دیده شده‌اند که در آنها ستاره‌زایی با نرخ بالا در جریان است، و به احتمال بسیار، سامانه‌های #دوتایی هستند که در آنها یک ستاره‌ی نوترونی یا یک سیاهچاله دارد مواد ستاره‌ی همدمش که بسیار بزرگ تر از خورشید است را می‌مکد. این سامانه‌های دوتایی به نام "دوتایی‌های پرتو ایکس پرجرم" شناخته می‌شوند.

دوتایی‌های پرتو ایکس پرجرم پدیده‌هایی بسیار کمیابند، ولی آرپ ۲۹۹ یکی از نیرومندترین کهکشان‌های ستاره‌زا در کیهان نزدیک ما است. این تا اندازه‌ی پیامد ادغام دو کهکشان است که موج‌هایی از ستاره‌زایی به راه انداخته. پیدایش دوتایی‌های پرجرم پرتو ایکس یکی از پیامدهایی طبیعیِ چنین ستاره‌فشانی‌هاییست زیرا برخی از ستارگان جوان و پرجرم -که اغلب با همزاد به دنیا می آیند- در این سامانه‌ها درست می‌شوند.

این تصویرِ همنهاده‌ی تازه از آرپ ۲۹۹ از همگذاری داده‌های پرتو X چاندرا (رنگ صورتی)، داده‌های پرتو X پرانرژی‌ترِ نوستار (رنگ بنفش)، و داده‌های نور دیدنی تلسکوپ فضایی هابل (سفید و قهوه‌ای کمرنگ) درست شده. آرپ ۲۹۹ همچنین مقدار هنگفتی پرتوی فروسرخ می‌گسیلد که توسط رصدخانه‌هایی مانند تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا دریافت شده ولی این داده‌ها به این تصویر افزوده نشده‌اند.

پرتوهای X و فروسرخی که از این کهکشان گسیلده می‌شود همانندی چشمگیری با پرتوهای کهکشان‌های کیهانِ بسیار دوردست دارد، و از همین رو به اخترشناسان شانسی برای بررسی یک همسانِ به نسبت نزدیکِ چنین اجرام دوردستی داده است. در روزگار جوانی کیهان ادغام‌های کهکشانی با نرخ بالاتری رخ می‌داد ولی به دلیل دوری بی‌اندازه‌، پژوهش مستقیم آنها کار دشواریست.

داده‌های چاندرا همچنین پرتوهای ایکس افشانی را هم آشکار کرده که از گازهای داغِ پراکنده در آر ۲۹۹ گسیلیده می‌شود. اخترشناسان بر این باورند که بیشتر این گازهای داغ توسط انفجارهای ابرنواختری پرشمار (یکی دیگر از ویژگی‌های کهکشان‌های ستاره‌زا) از مرکز سامانه به بیرون پخش شده‌اند.

پژوهشنامه‌ای درباره‌ی این یافته‌ها در شماره‌ی ۲۱ اوت ماهنامه‌ی سلطنتی اخترشناسی منتشر شده و نگارش برخط آن هم در دسترس است.

#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/iGo3Sp
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Arp299.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«خوشه و سه تکه»
—---------------

سحابی زیبای ام۲۰ (مسیه ۲۰) که به نام سحابی سه‌تکه نیز شناخته می‌شود، نمونه‌ای کیهانی از پادسانی (تضاد) رنگ‌هاست و حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد.

در این چارچوب که تقریبا ۱ درجه از آسمان را می‌پوشاند، سحابی سه‌تکه را به همراه خوشه‌ی ستاره‌ای باز ام۲۱ (بالا، چپ) می‌بینیم.

خود سحابی ام۲۰ که رگه‌های غبار آن را سه تکه کرده‌اند حدود ۴۰ سال نوری پهنا، و ۳۰۰ هزار سال سن دارد. از این نظر، ام۲۰ یکی از جوان‌ترین مناطق ستاره‌زایی در آسمان است که جنین‌های ستاره‌ای و ستارگان نوزاد را در دل ابرهای گاز و غبارش پرورش می‌دهد.

فاصله‌ی برآوردی ام۲۰ و خوشه‌ی ام۲۱ از زمین تقریبا یکسان است ولی با وجود همراهیشان در این چشم‌انداز باشکوه، هیچ پیوند دیگری میانشان نیست. ستارگان ام۲۱ بسیار پیرترند و سنشان به حدود ۸ میلیون سال می‌رسد. این دو را با یک تلسکوپ کوچک نیز می‌توان در صورت فلکی پر از سحابیِ کمان (قوس) مشاهده کرد .

این تصویر خوش‌ترکیب از پیوند داده‌های دو تلسکوپ جداگانه درست شده. برای ساختن آن، با بهره از داده‌های باندباریک، نمایی باکیفیت از #ام۲۰ به نمایی گسترده‌تر که #ام۲۱ را هم در بر داشته افزوده شده‌.

#صورت_فلکی_کمان #apod #خوشه_باز
https://goo.gl/Zas9d3
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/M20-M21.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«سپیده‌دم یک غول»
—---------------—
https://goo.gl/F9SzrZ
در این تصویرِ فضاپیمای کاسینی ناسا، هلالی باریک از جوِ روشن شده از آفتابِ کیوان (زحل) را می‌بینیم به همراه حلقه‌های یخی آن که مانند نوارهای تیره‌ای در پیش‌زمینه به چشم می‌خورند.

دیدگاه این تصویر رو به سمت تاریک حلقه‌های #کیوان و حدود ۷ درجه زیر صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور سبز و با بهره ازدوربین زاویه-باز کاسینی، در روز ۳۱ مارس ۲۰۱۷ گرفته شده.

در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی #فضاپیمای_کاسینی از کیوان حدود ۱ میلیون کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۶۱ کیلومتر است.

تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«همزیستی انفجاری دو ستاره»
—------------------------—

"آر دَلو" (R Aquarii) که از دیرباز (از حدود ۱۰۰۰ سال پیش) به عنوان یک ستاره‌ی متغیر که با چشم نامسلح هم دیده می‌شود شناخته شده بود، در حقیقت یک سامانه‌ی ستاره‌ای دوتایی برهم‌کنشی است، دو ستاره که به نظر می‌رسد با هم در یک همزیستی نزدیک به سر می‌برند.

این سامانه که با فاصله‌ی حدود ۷۱۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_دلو جای دارد، از یک غول سرخ سرد و یک کوتوله‌ی سفید داغ و چگال تشکیل شده که به گرد مرکز جرم مشترکشان (گرانیگاه سامانه) در چرخشند.

بیشتر نوری که از این سامانه دیده می‌شود از آنِ غول سرخ است که خودش یک #ستاره‌_متغیر بلند-دوره از گونه‌ی ستاره‌ی "شگفت‌اختر" (میرا) است. ولی کوتوله‌ی سفید دارد با گرانش خود مواد سردِ درون پوشش گسترده‌ی غول سرخ را به سوی سطح خود می‌کشد، فرآیندی که هر از گاهی به یک انفجار گرماهسته‌ای می‌انجامد و مواد را به فضا پرتاب می‌کند [انفجاری نامتقارن به نام #نواختر-م].

این تصویر از همگذاری داده‌های چند طیف درست شده و در آن، نور دیدنی (مریی) که به رنگ سرخ دیده می‌شود نشانگر حلقه‌ای از مواد است که همچنان دارد گسترده می‌شود. این مواد از انفجاری سرچشمه گرفته‌اند که می‌بایست در اوایل دهه‌ی ۱۷۷۰ دیده شده باشد.

دانشمندان از سال ۲۰۰۰ تاکنون، به کمک رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا فرآیندهای پرانرژیِ کمتر شناخته‌ شده‌ای که به تابش‌های پرانرژی سامانه‌ی آر دلو می‌انجامد را زیر نظر گرفته‌اند. داده‌های چاندرا در تصویر به رنگ آبی دیده می‌شوند.

پهنای میدان دید این تصویر در فاصله‌ی برآوردی آر دلو به حدود یک سال نوری می‌رسد.
#apod
https://goo.gl/cfYwm5
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/RAquarii.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskieshttps://goo.gl/53tD84

«مشاهده حرکت مداری دو ابرسیاهچاله برای نخستین بار»
—------------------------------------------------—

* اخترشناسان به کمک چشم رادیویی بی‌اندازه تیزبین آرایه‌ی خط پایه‌ی بسیار بلند (VLBA، وی‌ال‌‌بی‌ای) متعلق به بنیاد ملی دانش [آمریکا] برای نخستین بار گردش مداری در یک جفتِ ابرسیاهچاله‌ای را در کهکشانی حدود ۷۵۰ میلیون سال نوری دور از زمین مشاهده کرده‌اند.

این دو سیاهچاله، با مجموع جرم ۱۵ میلیارد برابر خورشید، به احتمال بسیار تنها به اندازه‌ی ۲۴ سال نوری از هم فاصله دارند که برای چنین سامانه‌ای بی‌اندازه نزدیک است.

گرِگ تیلور از دانشگاه نیومکزیکو (یوان‌ام، UNM) می‌گوید: «این نخستین جفت سیاهچاله‌ایست که جدایی آنها و جابجاییشان نسبت به یکدیگر را می‌بینیم، و بنابراین می‌توانیم آن را نخستین "دوتایی دیداری" سیاهچاله‌ای بدانیم.»

ابرسیاهچاله‌ها (سیاهچاله‌های ابرپرجرم) که میلیون‌ها یا میلیاردها برابر خورشید جرم دارند در هسته‌ی بیشتر کهکشان‌ها یافته می‌شوند. وجود این دو هیولا در در مرکز یک تک کهکشان بدین معناست که این کهکشان در گذشته با کهکشانی دیگر یکی (ادغام) شده بوده. در چنین مواردی، امکان دارد سیاهچاله‌های هر دو هم سرانجام در رویدادی که به تولید امواج گرانشی (موج‌هایی در بافت فضازمان) می‌انجامد با هم یکی شوند.

کریشما بانسال، دانشجوی کارشناسی ارشد یوان‌ام می‌گوید: «به باور ما، این دو ابرسیاهچاله در این کهکشان با هم یکی خواهند شد.» ولی می‌افزاید این رویداد دستکم چند میلیون سال دیگر رخ خواهد داد.

کهکشان میزبانِ این دو یک کهکشان بیضیگون است که بر پایه‌ی جایگاهش در آسمان، به نام ۳۷۹+۰۴۰۲ شناخته شده و نخستین بار در سال ۱۹۹۵ یافته شده بود. وی‌ال‌بی‌ای در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۵ هم آن را بررسی کرده بود. تیلور و همکارانش در سال ۲۰۰۶ به دلیل یافتن دو هسته -به جای یکی- در این کهکشان، نتیجه گرفتند که در بردارنده‌ی یک جفت ابرسیاهچاله است.

در تازه‌ترین بررسی که گزارش آن از سوی تیلور و همکارانش در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده، مشاهدات تازه‌ی وی‌ال‌بی‌ای از سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۵، به همراه بازبینی داده‌های گذشته‌ی این آرایه به کار رفته است. این پژوهش حرکت دو هسته را نشان می‌دهد که تاییدیست بر گردش دو سیاهچاله به گرد یکدیگر. برآوردهای آغازین دانشمندان نشان می‌دهد که این دو، هر دور مدار را در مدت ۳۰ هزار سال کامل می‌کنند.

تیلور می‌گوید «ما باید برای آگاهی بیشتر درباره‌ی مدار و جرم این سیاهچاله‌ها به رصد این کهکشان ادامه دهیم. این جفت سیاهچاله نخستین شانس را برای بررسی چگونگی برهم‌کنش چنین سامانه‌هایی به ما داده است.»

این اخترشناسان همچنین امیدوارند نمونه‌های دیگری از این گونه سامانه‌ها را بیابند. ادغام‌های کهکشانی که باعث می‌شوند دو #ابرسیاهچاله به هم نزدیک شوند به عنوان فرآیندهایی رایج در کیهان شناخته می‌شوند، بنابراین چشمداشت اخترشناسان اینست که دوتایی‌هایی از این دست هم فراوان باشند.

بانسال می‌گوید: «اکنون که توانسته‌ایم گردش مداری در یکی از این سامانه‌ها را اندازه بگیریم، ترغیب شده‌ایم تا جفت‌های دیگری را هم جستجو کنیم.»

وی‌ال‌بی‌ای که بخشی از رصدخانه‌ی خط پایه‌ی بلند است، یک سامانه‌ی رادیوتلسکوپی قاره‌گستر است که از ۱۰ آنتن‌ بشقابی به وزن ۲۴۰ تُن که از هاوایی تا سن کرویک در دریای کاراییب پراکنده شده‌اند بهره می‌گیرد. هر ۱۰ آنتن با هم مانند یک تلسکوپ با بالاترین توان واگشود (تفکیک‌پذیری، وضوح) که در اخترشناسی در دسترس است کار می‌کنند. این توان واگشود باورنکردنی به دانشمندان اجازه می‌دهد تا سنجش‌هایی بی‌اندازه دقیق روی اجرام و حرکت‌ها در آسمان انجام دهند، مانند همین سنجشی که برای ۳۷۹+۰۴۰۲ انجام گرفته.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/F7E6yX
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/0402-379.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

🔴توضیح عکس:🔴
عکس وی‌ال‌بی‌ای از منطقه‌ی مرکزی کهکشان 0402+379. دو هسته‌ی این کهکشان که به نام‌های سی۱ و سی۲ نشان داده شده‌اند در بر دارنده‌ی دو ابرسیاهچاله هستند که در مداری به گرد یکدیگر در گردشند.

برداشت هنری از دو ابرسیاهچاله در مرکز کهکشان ۳۷۹+۰۴۰۲ در فاصله‌ی ۷۵۰ میلیون سال نوری زمین که به گرد هم در چرخشند.
@onestar_in_sevenskies

«کلاهی کوچک بر سر اسب بزرگ»
—---------------------------—

اگر تلسکوپتان را رو به صورت فلکی بلندپرواز اسب بالدار (یا اسب بزرگ) تنظیم کنید، می‌توانید این پهنه‌ی پر از ستارگان کهکشان راه شیری و بی‌شمار کهکشان‌ دوردست پس‌زمینه را ببینید.

در مرکز این میدان دید عالی و زیبا که یک قرص کامل ماه می‌تواند تقریبا سرتاسرش را بپوشاند، کهکشان ان‌جی‌سی ۷۸۱۴ را می‌بینیم که گاهی به نام "کلاه مکزیکی کوچک" (سُمبرِروی کوچک) هم خوانده می‌شود. دلیل این نامگذاری، همانندی آن با کهکشان بزرگ‌تر و پرآوازه‌ترِ ام۱۰۴ یا همان کهکشان کلاه مکزیکی است.

هم #کلاه_مکزیکی و هم کلاه مکزیکی کوچک کهکشان‌هایی مارپیچی هستند که از چشم انداز زمین، از لبه دیده می‌شوند، و هر دو نیز کوژی مرکزی گسترده‌ای دارند که قرص باریک‌تری از گرد و غبارِ کدر جلوی نورش را گرفته و همچون خطی تیره، آن را به دو نیم کرده است.

ان‌جی‌سی ۷۸۱۴ حدود ۴۰ میلیون سال نوری از زمین دور است و پهنایش هم چیزی نزدیک به ۶۰ هزار سال نوری برآورد شده. در واقع اندازه‌ی فیزیکی کلاه مکزیکی کوچک تقریبا برابر با همنام آشناترَش است، ولی تنها به این دلیل که از آن دورتر است، کم‌نورتر و کوچک‌تر دیده می‌شود.

عکس‌هایی که با نوردهی بلندمدت از ان‌جی‌سی ۷۸۱۴ گرفته شده کهکشان‌های کوتوله‌ی بسیار کم نوری که می‌توانند ماهواره‌ی ان‌جی‌سی ۷۸۱۴ باشند را هم آشکار کرده‌اند.

#صورت_فلکی_اسب_بالدار #apod #کهکشان_مارپیچی
https://goo.gl/sqSJkD
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/NGC7814.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

کهکشان ام۱۰۴ یا "کلاه مکزیکی"، همنام آشناترِ ان‌جی‌سی ۷۸۱۴.
@onestar_in_sevenskies

«نورافشانی ناسا در آسمان آمریکا»
—---------------------------—
https://goo.gl/3HPaGi
امسال آتش‌بازی چهارم ژوییه (سالگرد استقلال آمریکا) چند روز زودتر، و با پرتاب یک موشک ژرفاسنجِ بهینه‌سازی شده‌ی "تریر مالموت" در ساعت ۴:۲۵ بامداد ۲۹ ژوئن [به وقت محلی] از مرکز پرواز والوپ ناسا در ویرجینیا آغاز شد.

این موشک در مدت ۸ دقیقه پروازش، ۱۰ مخزن به اندازه‌ی تقریبی قوطی‌های نوشابه را در فرازای بیش از ۱۶۰ کیلومتری سطح زمین، تا فاصله‌ی بیش از ۱۹ کیلومتری پیرامون خود پرتاب کرد. این مخزن‌ها باریم، استرانسیوم، و اکسید مس آزاد کردند. این مواد پس از برهمکنش، بخارهایی آبی-سبز و سرخ پدید آوردند که از نیویورک تا کارولینای شمالی دیده می‌شد. به گفته‌ی ناسا، این مواد شیمیایی "هیچ خطری برای ساکنان ساحل میانی اقیانوس اطلس در بر نداشتند".

در زمان یک ماموریت پژوهش یونکره‌ یا شفق قطبی، این ابرها (یا در واقع گازهای ردیاب) به دانشمندان اجازه می‌دهند از روی زمین، جابجایی ذرات را در لبه‌ی فضا با چشم دنبال کنند و از این راه به بینش‌های تازه‌ای از پویایی یونکره‌ی زمین دست یابند.

ساختن یک سامانه‌ی تزریق چندمخزنی به دانشمندان امکان می‌دهد تا داده‌ها را از ناحیه‌ای بسیار گسترده‌تر از هنگامی که گازها یکراست از خود مخزن اصلی موشک در فضا پخش شوند گردآوری کنند.

این #موشک که در ۳۰ روز گذشته بارها پرتابش به تاخیر افتاده بود، تا فرازای حدود ۱۹۰ کیلومتری سطح زمین بالا رفت.

عکسی از صحنه‌ی پرتاب آن، و همچنین ویدیویی کوتاه از این نورافشانی را می‌توانید در پست‌های بعدی ببینید.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Terrier-Malemute.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نورافشانی ناسا در آسمان آمریکا»
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2744
@onestar_in_sevenskies

عکسی که با نوردهی بلند گرفته شده و رد ستارگان به همراه رد این ابرها را نشان می‌دهد. مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2744

لحظه‌ی پرتاب موشک تریر مالموت از پایگاه والوپ آمریکا.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2744