مقایسه‌ی عکسی که در سال ۲۰۱۱ از کهکشان آتش‌بازی گرفته شده بود (بدون ابرنواختر) و عکس ۱۴ می ۲۰۱۷. انفجار به شکل نقطه‌ای چشمک‌زن دیده می‌شود.
خبر کامل:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2586

کهکشان ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ در مرز ماکیان و قیفاووس، حدود یک درجه دورتر از ان‌جی‌سی ۶۹۳۹ جای دارد و با ستارگان اتا و تتا قیفاووس یک سه‌گوش می‌سازد.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2586

سه‌گوشی که سه ستاره‌ی درخشان در لبه‌ی جنوبی ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ درست شده درست در خلاف جهت ابرنواختر تازه نسبت به مرکز کهکشان جای دارند.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2586

ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ یا کهکشان آتش‌بازی. این کهکشان باشکوه یک مارپیچی از رده‌ی Sc در فاصله‌ی حدود ۲۲ میلیون سال نوری از زمین است که در سال ۱۷۹۸ توسط ویلیام هرشل یافته شد.
@onestar_in_sevenskies

«دوقلوهای سرخابی»
—---------------—

آیا دوقلوهای آسمان را می‌شناسید؟

صورت فلکی پرآوازه‌ی دوپیکر (جوزا) با این دو ستاره‌ی بسیار درخشان شناخته می‌شود: سرپیشین یا آلفا دوپیکر (راست)، و سرپَسین یا بتا دوپیکر (چپ).

در این تصویر همین دو ستاره را می‌بینیم که درخششی هم‌اندازه دارند و از چشم ما نیز بسیار نزدیک به هم دیده می‌شوند، ولی در رنگ بسیار متفاوتند.

سر پیشین و سرپسین (کاستور و پولوکس) در اسطوره‌های بابلی، یونانی، و رومی دو برادر دوقلو بودند.

سرپسین با فاصله‌ی ۳۳ سال نوری از زمین، یک ستاره‌ی غول سرخ پیر به جرم دو برابر خورشید است. سرپیشین که ۵۱ سال نوری از زمین فاصله دارد، یک ستاره‌ی رشته‌ی اصلی آبی‌فام به جرم حدود ۲.۷ برابر خورشید است.

سرپیشین تا جایی که می‌دانیم دستکم دو همدم ستاره‌ای دارد، و سرپسین هم پی برده‌ایم که میزبان دستکم یک سیاره‌ی بزرگ است.

اکنون مدار زمین باعث شده خورشید از برابر #صورت_فلکی_دوپیکر بگذرد، به همین دلیل در بیشتر جاهای زمین، تنها در همین چند هفته می‌شود سرپیشین و سرپسین را پس از غروب در باختر آسمان مشاهده کرد.
#apod
https://goo.gl/Q47C7s
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Gemini.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«سایه کیوان دارد کوتاه می‌شود»
—----------------------------

سایه‌ای که از سیاره‌ی کیوان (زحل) بر روی حلقه‌هایش می‌افتد، با نزدیک شدن نیمکره‌ی شمالی آن کوتاه و کوتاه‌تر می‌شود که دلیلش کج بودن همیشگی سیاره در مدارش به گرد خورشید است. این کوتاه شدن تا انقلاب تابستانی کیوان در ماه می ۲۰۱۷ ادامه خواهد یافت. در آن زمان، سایه‌ی سیاره تنها تا لبه‌ی درونی حلقه‌ی A می‌‌رسد و میانه و لبه‌ی بیرونی آن را به طور کامل بی‌سایه می‌گذارد.

از آغاز ماموریت فضاپیمای کاسینی تا برابران فصلی (اعتدال) در اوت ۲۰۰۹، سایه‌ی کیوان پیوسته بلند و بلندتر می‌شد. از آن هنگام به بعد، کوتاه شدن سایه آغاز شد. این دگرگونی‌ها را می‌توان با همسنجی (مقایسه‌ی) سایه‌ی سیاره در این تصویر با سه عکس دیگر دریافت: عکسی که کاسینی به هنگام نزدیک شدن به سیاره در سال ۲۰۰۴ گرفته بود، عکسی که در برابران ۲۰۰۹ گرفته بود، و عکس دو سال پیش، سال ۲۰۱۵.

دیدگاه این تصویر رو به سمت آفتاب‌گرفته‌ی حلقه‌ها و حدود ۱۰ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در طیف دیدنی (مریی) توسط دوربین زاویه-باز فضاپیمای کاسینی در ۳ فوریه‌ی ۲۰۱۷ گرفته شده.

در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از کیوان حدود ۱.۲ میلیون کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم ارز ۷۳ کیلومتر است.

#کیوان #فضاپیمای_کاسینی #برابران #انقلاب_فصلی
https://goo.gl/o7KbHL
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/SaturnShadow.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کهکشان مارپیچی غبارآلود، در بند همسایگانش»
—---------------------------------------—

اخترشناس کانادایی، پل هیکسون و همکارانش در برنامه‌های خود برای جستجوی کهکشان‌های آسمان حدود ۱۰۰ گروه کهکشانی فشرده [کوچک و جمع و جور] را شناسایی کردند که همگی اکنون به نام گروه‌های فشرده‌ی هیکسون (HCGها) شناخته می‌شوند.
در این تصویر پُروضوح تلسکوپ فضایی هابل یکی از همین گروه‌ها به نام گروه فشرده‌ی هیکسون ۹۰ یا "اچ‌سی‌جی ۹۰" را با جزییاتی شگفت‌انگیز می‌بینیم.

در این گروه، سه کهکشان -که دو تایشان اینجا دیده می‌شود- به شدت در برهم‌کنش با یکدیگر هستند: یک کهکشان مارپیچی غبارآلود که کش آمده و به هم ریخته در مرکز تصویر، و دو کهکشان بیضیگون بزرگ.

این رویارویی‌های نزدیک کهکشانی، ستاره‌زایی‌های تند و آتشین به پا خواهند کرد. در زمان‌بندی کیهانی هم این طناب‌کشی‌های گرانشی سرانجام به یکی شدن هر سه کهکشان و پدید آمدن یک تک کهکشان بزرگ خواهد انجامید.

اکنون می‌دانیم که فرآیند ادغام بخشی از روند فرگشت و زندگی کهکشان‌ها، از جمله کهکشان خودمان، راه شیری است.

اچ‌سی‌جی ۹۰ حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی ماهی جنوبی دیده می‌شود. در فاصله‌ی برآوردی این گروه، این عکس هابل گستره‌ای به پهنای ۴۰ هزار سال نوری را می‌پوشاند.

گفتن ندارد که گروه‌های فشرده‌ی هیکسون برای اخترشناسانی که آسمان را با تلسکوپ‌های معمولی از روی زمین می‌کاوند نیز هدف‌های دیدنی و خوبی هستند.

#گروه_فشرده_هیکسون #گروه_کهکشانی #برخورد_کهکشانی #apod
https://goo.gl/c79AiA
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/HCG90.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نوزادی که از یک همبرگر درخشان تغذیه می‌کند»
—---------------------------------------------

* شاید چیزی که در این تصویر فریبنده می‌بینید مانند چند لکه‌ی رنگین به نظر برسد، ولی در حقیقت این یک عکس پَروضوح از ستاره‌ای نوزاد در پوششی از غبار است.

این ستاره‌ی کم‌جرم با نام اچ‌اچ ۲۱۲ که با فاصله‌ی ۱۳۰۰ سال نوری از زمین، در سحابی شکارچی جای دارد، ستاره‌ای بی‌اندازه جوان است. میانگین عمر چنین ستارگان کم‌جرمی حدود ۱۰۰ "میلیارد" سال است، ولی این ستاره تنها حدود ۴۰ هزار سال از عمرش می‌گذرد- به زبان کیهانی، واقعا یک ستاره‌ی نوپا است.

در هسته‌ی ابرهای مولکولی گسترده‌ی درون مناطق ستاره‌زا، نبردی در جریان است؛ گرانش در یک سو و فشار گاز و غبار در سوی دیگر. اگر گرانش پیروز شود، گاز و غبار را وادار به رُمبش و تبدیل شدن به یک هسته‌ی داغ و چگال می‌کند که سرانجامش برافروختگی و پدید آمدن یک پیش‌ستاره خواهد بود. هر چه از گاز و غبار باقی بماند تشکیل یک قرص چرخان به گرد این ستاره‌ی نوزاد می‌دهد، و در بسیاری از سامانه‌های ستاره‌ای، همین قرص است که در پایان سیاره‌ها را می‌سازد.

به تصویر کشیدن چنین قرص‌های پیش‌ستاره‌ای بسیار جوانی، به دلیل اندازه‌ی به نسبت کوچکشان کار دشواری بوده، ولی اکنون وضوح بسیار بالای آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما)، شناخت جزییات پیچیده‌ی زایش ستارگان و سیاره‌ها را امکان‌پذیر ساخته است.

با نگاه دقیق‌تر به اچ‌اچ ۲۱۲ یک رگه‌ی تیره و بزرگ از غبار سرد را درون قرص می‌بینیم که میان دو منطقه‌ی روشن‌تری که از نور #پیش‌ستاره گرم شده‌اند فشرده شده است. چیزی که پدید آمده مانند یک "همبرگر" کیهانی به نظر می‌رسد. این نخستین باریست که اخترشناسان چنین رگه‌ی غباری را در آغازین‌ترین گام‌های #ستاره‌زایی می‌بینند، پس شاید این ابر بتواند سرنخ‌هایی درباره‌ی چگونگی تولد سامانه‌های سیاره‌ای برای ما فراهم کند.
https://goo.gl/PRNjSx
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/HH212.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نقشه‌‌ای از هزاران چشمه‌ پرتو X در آسمان»
—----------------------------------------

این اثر هنری رنگارنگ و به ظاهر انتزاعی در حقیقت نقشه‌ای از کهکشان خودمانست، و همه‌ی اجرام کیهانی که از اوت ۲۰۰۱ تا دسامبر ۲۰۱۴ در بازه‌های میان پیمایش‌های اصلی توسط ماهواره‌ی اروپایی ایکس‌ام ام-نیوتن رصد شده بودند را یکجا نشان می‌دهد.

ایکس‌ام‌ام-نیوتن که از ۱۹۹۹ تاکنون در مدار زمین به سر می برد، پدیده‌های پرانرژی درون کیهان، مانند سیاهچاله‌ها، ستارگان نوترونی، تپ‌اخترها، و بادهای ستاره‌ای را بررسی می‌کند. ولی این تلسکوپ فضایی حتی هنگامی که رویش را از هدفی ویژه به سوی هدف ویژه‌ی دیگری می‌چرخاند، باز هم در این میان داده‌های علمی گردآوری می‌کند.

این نقشه ۳۰ هزار چشمه‌ای را نشان می‌دهد که این تلسکوپ به هنگام ۲۱۱۴ تا از همین جابجایی‌ها دیده. از آنجایی که این مسیرها از روی هم می‌گذرند، برخی از چشمه‌ها تا ۱۵ بار دیده شده‌اند، و ۴۹۲۴ چشمه هم دو بار یا بیشتر. نقشه پس از تصحیح این همپوشانی‌ها، ۸۴ درصد آسمان را پوشانده است.

رنگ‌آمیزی نقشه به این گونه انجام شده که چشمه‌های کم‌انرژی‌تر به رنگ سرخ و چشمه‌های پرانرژی‌تر به رنگ آبی نشان داده شوند. افزون بر آن، هر چه چشمه ای درخشان‌تر باشد، در نقشه بزرگ‌تر نمایش داده شده.

بر پایه‌ی مختصات کهکشانی، مرکز نقشه مرکز کهکشان راه شیری است. از چشمه‌های پرانرژی مرکزی کهکشان می‌توان به سیاهچاله‌ی پرآوازه‌ی ماکیان ایکس-۱، و سامانه‌ی دوتایی بادبان ایکس-۱ اشاره کرد. بادبان ایکس-۱ از یک ستاره‌ی نوترونی تشکیل شده که مواد را از همدم ابرغولش می‌دزدد.

چندین سامانه‌ی دوتایی ستاره-سیاهچاله هم در نقشه دیده می‌شوند، از جمله اجرامی که به نام‌های "جی‌آراس ۱۰۵+۱۹۱۵"، "۴یو ۴۷-۱۶۳۰" و "وی۴۶۴۱-کمان" شناخته شده‌اند.

دو دسته از چشمه‌ها، یکی بالا-سمت چپ و دیگری پایین-سمت راست، نمایانگر قطب‌های برجگاه (دایره‌البروج) هستند. اجرام بالا و زیر صفحه‌ی کهکشان به طور عمده کهکشان‌های دیگر هستند که ابرسیاهچاله‌هایشان در طیف پرتو ایکس می‌درخشد.

#پرتو_X
https://goo.gl/sWPzCt
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/x.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«اسپاگتی سرخ»
—-------------

اگر بخواهید رشته‌های کم‌نور و در هم پیچیده‌ای که از پسماند ابرنواختر سیمیس ۱۴۷ به جا مانده و در این تصویر پرجزییات دیده می‌شود را دنبال کنید، به سادگی راهتان را گم خواهید کرد.

این جرم آسمانی که با عنوان شارپلس۲-۲۴۰ هم فهرست‌بندی شده ولی بیشتر آن را به نام سحابی اسپاگتی می‌شناسیم، نزدیک به ۳ درجه از آسمان، یعنی گستره‌ای به اندازه‌ی ۶ قرص کامل ماه را در مرز صورت‌های فلکی گاو و ارابه‌ران می‌پوشاند. فاصله‌ی این ابر پسماند ستاره‌ای از زمین ۳۰۰۰ سال نوری برآورد شده و در این فاصله، پهنایش حدود ۱۵۰ سال نوریست.

در این تصویرِ همنهاده، تابش سرخ‌فام اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن دیده می‌شود که به کمک فیلترهای باند باریک ثبت شده‌اند و مناطق گازی برانگیخته و داغِ ضربه خورده از انفجار ابرنواختر را نشان می‌دهند.

عمر این پسماند ابرنواختر حدود ۴۰ هزار سال برآورد شده؛ یعنی نور انفجار سهمگین ستاره، نخستین بار ۴۰ هزار سال پیش به زمین رسیده بود.

البته این پسماندهای رو به گسترش، تنها دستاورد ماجرا نبوده‌اند. این فاجعه‌ی کیهانی یک ستاره‌ی نوترونی چرخان (یک تپ‌اختر) نیز به جا گذاشته که در واقع همه‌ی چیزیست که از هسته‌ی ستاره‌ی منفجر شده به جا مانده است.

#پسماند_ابرنواختر #هیدروژن #apod
https://goo.gl/6ETjf8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Simeis147.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«هم‌محله‌ای دورافتاده و منزوی ما»
—------------------------------

این جرم که نامش ("ولف-لاندمارک-ملو" یا WLM) را از سه دانشمندی که در یافتن و شناسایی‌اش نقش داشتند گرفته، یک کهکشان کوتوله‌ی تک و تنهاست.

کهکشان دبلیوال‌ام در صورت فلکی عمدتا جنوبی نهنگ (به عربی: قیطس) و در فاصله‌ی ۳ میلیون سال نوری راه شیری جای دارد و یکی از دورترین اعضای گروه محلی کهکشان‌هاست.

گرچه شاید این کهکشان هرگز با هیچ یک از اعضای گروه محلی و چه بسا هیچ کهکشان دیگری در تاریخ کیهان برهمکنشی نداشته، ولی باز هم مناطق صورتی‌فام ستاره‌زایی و ستارگان داغ، جوان و آبی فام در جاهایی از آن به چشم می‌خورد. ستارگان پیرترِ سرد و زردفامی هم در هاله‌ای که گستره‌ی این کهکشان کوچک را تا ۸۰۰۰ سال نوری ادامه داده پراکنده شده‌اند.

بسیار همانند قبیله‌ای ناشناخته در دل جنگل آمازون یا در جزیره‌ای در اقیانوس آرام، کهکشان دورافتاده و دست نخورده‌ی دبلیوال‌ام هم دیدگاهی کمیاب از سرشت آغازین کهکشان‌هایی به ما می‌دهد که بسیار کم از محیط خود تاثیر گرفته‌اند.

این تصویر باکیفیت از دبلیوال‌ام با بهره از دوربین ۲۶۸ مگاپیکسلی گسترده‌میدانِ اومگاکم (OmegaCAM) بر روی تلسکوپ پیمایشی وی‌ال‌تی در رصدخانه‌ی پارانالِ ESO گرفته شده.

#کهکشان_کوتوله #صورت_فلکی_نهنگ #گروه_محلی #apod
https://goo.gl/Iwh9ZB
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/WLM.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«برخورد نزدیک»
—---------------

در این تصویرِ تلسکوپ فضایی اِسا/ناسای هابل یک کهکشان نامعمول به نام "ایراس ۲۱۳۹-۰۶۰۷۶" در صورت فلکی خرگوش را می‌بینیم. هابل با دوربین پیمایشی پیشرفته‌ (ACS) و دوربین میدان گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) این کهکشان را که ۵۰۰ میلیون سال نوری از زمین دور است رصد کرده.

ویژه بودن این جرم بدین دلیل است که در واقع از دو کهکشان جداگانه درست شده که دارند با سرعتی نزدیک به ۲ میلیون کیلومتر بر ساعت از کنار یکدیگر می‌گذرند. به احتمال بسیار، این سرعت بیش از آنست که دو کهکشان بتوانند با هم یکی شده و کهکشانی یگانه بسازند. ولی از آنجایی که فاصله‌ی اندکِ میان آنها تنها حدود ۲۰ هزار سال نوریست، در اثر نیروهای گرانشی که به هنگام گذشتن بر هم وارد می‌کنند، پیکره‌ی یکدیگر را به هم خواهند ریخت و در نتیجه ساختارشان بسیار دگرگون خواهد شد.

این گونه برهم‌کنش‌های کهکشانی برای تلسکوپ هابل پدیده‌های آشنایی بوده و دیرزمانیست که زمینه‌ی پژوهش‌های اخترشناسان بوده‌اند. برهم‌کنش میان کهکشان‌ها به شیوه‌های فریبنده‌ی بسیار گوناگونی انجام می‌شود: همنوع‌خواری کهکشانی، خرابکاری، یا حتی برخورد سر به سر. کهکشان راه شیری خودمان هم تا ۴.۵ میلیارد سال دیگر قربانی برخورد با کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) شده و با آن یکی خواهد شد. ولی سرنوشت کهکشانمان نباید مایه‌ی نگرانی ما باشد زیرا با آن که هر کهکشان از میلیاردها ستاره تشکیل شده، ولی فاصله‌ی تک‌ستارگان آنها به اندازه‌ایست که به ندرت برخوردی میانشان رخ می‌دهد.
#صورت_فلکی_خرگوش #تلسکوپ_فضایی_هابل #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/BciItb
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/IRAS06076-2139.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

این تصویر با رنگ‌های بهبودیافته که قله‌ی ابرهای مشتری را نشان می‌دهد، توسط شهروند-دانشمند، بیورن یانسون و با بهره از داده‌های دستگاه جونوکمِ فضاپیمای جونوی ناسا پردازش شده.
در عکس یک توفان چرخان غول‌پیکر پادساعتگرد را می‌بینیم که مانند یک بیضی سفید در نیمکره‌ی جنوبی این غول گازی به چشم می‌خورد.
عکس در روز ۲ فوریه‌ی ۲۰۱۷، هنگامی که جونو داشت از کنار مشتری می‌گذشت گرفته شده. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از این سیاره حدود ۱۴۵۰۰ کیلومتر بود.
https://goo.gl/ephqfU
@onestar_in_sevenskies

«پاسخ به یکی از بزرگ‌ترین پرسش‌های طبیعت: چه چیزی به گسترش کیهان شتاب می‌دهد؟»
—---------------------------------------------------------------

* فیزیکدانان دانشگاه بریتیش کلمبیا شاید پاسخ یکی از چیستان‌های بزرگ کیهان را یافته باشند: چه چیزی گسترش (انبساط) جهان هستی را شتابدار کرده؟

دانشجوی پسادکترا، چینگ‌دی وانگ در پژوهشی تازه که برای حل یک ناسازگاری مهم میان دو تا از پیروزترین نظریه‌های توضیح‌دهنده ی کارکرد کیهان، یعنی مکانیک کوانتومی و نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین انجام داده بود، پاسخ این پرسش را یافت.

این پژوهش نشان می‌دهد که اگر در جهان هستی بی‌اندازه زوم کنیم، پی می‌بریم که از فضا و زمانی درست شده که پیوسته در نوسان است.

وانگ می‌گوید: «#فضازمان برخلاف چیزی که به نظر می‌رسد ایستا و ساکن نیست، بلکه پیوسته در جنبش است.»

بیل آنرو، استاد فیزیک و اخترشناسی که بَرنِگر (ناظر) این پژوهش بود می‌گوید: «این یک اندیشه‌ی تازه در زمینه‌ایست که اندیشه‌های تازه‌ی چندانی در تلاش برای حل این راز در آن وجود نداشته.»

در سال ۱۹۹۸، اخترشناسان دریافتند که جهان هستی دارد با نرخی فزاینده گسترش می‌یابد، این بدان معناست که فضا خالی نیست و انباشته از انرژی تاریکی است که بر ماده فشار وارد می کند.

ساده‌ترین نامزد برای انرژی تاریک، انرژی خلا است. هنگامی که فیزیکدانان نظریه‌ی مکانیک کوانتومی را برای انرژی خلا به کار می‌برند، وجود چگالی بی‌اندازه بزرگی از انرژی خلا پیش‌بینی می‌شود، بسیار بیش از کل انرژی همه‌ی ذرات کیهان. اگر این درست باشد، نظریه‌ی نسبیت عام اینشتین می‌گوید که این انرژی می‌بایست اثر گرانشی نیرومندی داشته باشد و به گمان بیشتر فیزیکدانان، این باید جهان را به گسترشی انفجاری وادارد.

خوشبختانه چنین چیزی رخ نمی‌دهد و #گسترش_کیهان بسیار آرام است. ولی این یک مساله است که باید برای پیشرفت فیزیک بنیادی حل شود.

برخلاف دانشمندان دیگر که می‌کوشند برای حل این مساله، نظریه‌های مکانیک کوانتومی یا نسبیت عام را اصلاح کنند، وانگ و همکارانش آنرو و ژن‌ ژو که او هم یک دانشجوی پی‌اچ‌دی در دانشگاه بریتیش کلمبیا است، رویکرد متفاوتی را پیشنهاد می‌کنند. آنها چگالی هنگفت انرژی خلا که توسط مکانیک کوانتومی پیش‌بینی می‌شود را جدی گرفته و پی بردند که اطلاعات ارزشمندی درباره‌ی انرژی خلا در آنست که در محاسبه‌های پیشین نادیده گرفته شده بود.

محاسبه‌های آنها یک تصویر فیزیکی کاملا متفاوت را برای کیهان به نمایش می‌گذارد. در این تصویر تازه، فضایی که در آن زندگی می‌کنیم به شدت در نوسان است. فضا در هر نقطه‌، میان گسترش (انبساط) و ترنگش (انقباض) نوسان می‌کند. با نوسان میان این دو، هر دو یکدیگر را خنثی می‌کنند ولی اثر خالص بسیار کوچکی به جا می‌ماند که کیهان را به گسترشی آرام و شتابنده وامی‌دارد.

ولی اگر فضا و زمان دارد نوسان می‌کند، پس چرا حسش نمی‌کنیم؟

وانگ می‌گوید: «این در مقیاسی بسیار خُرد رخ می‌دهد، حتی میلیاردها و میلیاردها بار کوچک‌تر از یک الکترون.»

اونروه می‌گوید: «این مانند امواجیست که در اقیانوس می‌بینیم. رقص تند و شدید تک‌اتم‌های سازنده‌ی آب‌هایی که این امواج روی آن جابجا می‌شوند، اثری رویشان نمی‌گذارد.»

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در فیزیکال ریویو دی منتشر شده است.

#انرژی_تاریک #انرژی_خلا
https://goo.gl/Deu39V
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/expansion.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«چشم‌انداز باشکوه یک جزیره کیهانی»
—---------------------------------

کهکشان مارپیچی بزرگ ام۱۰۱ یکی از آخرین ورودی‌ها در فهرست پرآوازه‌ی شارل مسیه بود، ولی به هیچ وجه از کوچک‌ترین‌های آن نبود.

این کهکشان با پهنای ۱۷۰ هزار سال نوری، کهکشانی غول‌پیکر است، به بزرگی تقریبا دو برابر کهکشان راه شیری خودمان. همچنین ام۱۰۱ یکی از سحابی‌های مارپیچی اصلی بود که به کمک "لویاتان پارسونزتاون"، تلسکوپ بزرگ سده‌ی ۱۹ ساخته‌ی لردِ راس -ویلیام پارسونز- رصد شد.

در پیش‌زمینه‌ی این عکس که از پشت تلسکوپ‌های پیشرفته‌ی امروزی گرفته شده، چند ستاره‌ی پرنور کهکشان خودمان را می‌بینیم و در پس‌زمینه هم کهکشان‌هایی دورتر به چشم می‌خورند.

رنگ‌های ستارگان راه شیری را در ستارگان این جزیره‌ی بزرگ کیهانی هم می‌توان یافت. هسته‌ی آن از نور زردفام ستارگان پیر و سرد می‌درخشد. بازوهای گسترده‌ی آن هم با رنگ‌های آبی ستارگان جوان‌تر و داغ‌تر، رگه‌های تیره‌ی غبار، و همچنین مناطق سرخ‌فام ستاره‌زایی آراسته شده است.

ام۱۰۱ که به نام کهکشان فرفره نیز شناخته می‌شود، با فاصله‌ی ۲۵ میلیون سال نوری از زمین، در مرزهای صورت فلکی شمالی خرس بزرگ دیده می‌شود.

#صورت_فلکی_خرس_بزرگ #کهکشان_مارپیچی #apod
https://goo.gl/ORvlwA
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/M101.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«گردباد در مرداب»
—---------------—

گردبادی از ستاره‌زایی‌های تماشایی در مرکز سحابی مرداب برپاست.

در پایین، سمت چپ این تصویر، دستکم دو ابر قیفی-شکل، هر یک به درازای حدود نیم سال نوری به چشم می‌خورد که در اثر بادهای شدید و نیرومند و پرتوهای پرانرژی ستارگان پدید آمده‌اند.

ستاره‌ی بسیار درخشان هرشل ۳۶ که در کنار این ابرهاست، منطقه را با نور خود روشن کرده. دیواره‌های گسترده‌ی غبار، ستارگان داغ و جوانِ دیگر را پنهان کرده و تنها نور سرخی از آنها به چشم ما می‌رسانند.

رسیدن انرژی این ستارگان به گاز و غبار سرد، تفاوت‌های دمایی چشمگیری میان مناطق همسایه‌ی هم پدید آورده؛ این هم به نوبه‌ی خود بادهایی برشی پدید آورده که احتمالا باعث پیدایش این قیف‌ها شده‌اند.

این عکس در سال ۱۹۹۵ توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده و گستردگی‌اش به حدود ۵ سال نوری می‌رسد.

#سحابی_مرداب که به نام ام۸ نیز شناخته می‌شود، حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین دور است و در راستای #صورت_فلکی_کمان (به عربی: قوس) دیده می‌شود.
#apod
https://goo.gl/uSiq7v
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/M8.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«اثری که آزمایش‌های هسته‌ای جنگ سرد بر محیط فضای نزدیک زمین گذاشتند»
—---------------------------------------------------------------------—

* جنگ سرد سالهاست که به پایان رسیده، ولی اکنون تاریخچه‌ی آن به دانشمندان شانس خوبی برای شناخت سامانه‌ی فضایی پیچیده‌ای که زمین را در بر گرفته داده است.

هواشناسی فضا (space_weather#) که دگرگونی‌های محیط مغناطیسی زمین هم بخشی از آنست، به طور معمول از فعالیت‌های خورشید سرچشمه می‌گیرد، ولی به تازگی داده‌های طبقه‌بندی شده‌ای که درباره‌ی آزمایش‌های هسته‌ای در فراز بالا وجود داشت [و اکنون آزاد شده]، بینش تازه‌ای درباره‌ی سازوکاری که سامانه‌ی مغناطیسی پیرامون زمین را برمی‌آشوبد به دانشمندان داده است. چنین اطلاعاتی می‌توانند پشتیبان تلاش‌های ناسا برای محافظت از ماهواره‌ها و فضانوردان در برابر تابش‌های طبیعی فضا باشند.

از سال‌ ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲، آمریکا و شوروی آزمایش‌هایی در فراز بالا با نام‌های رمز عجیب و غریبی مانند Starfish ،Argus، و Teak انجام دادند. اکنون مدت‌هاست که این آزمایش‌ها که با هدف‌ نظامی انجام می‌شد پایان یافته. ولی امروز، همین آزمایش‌ها می‌توانند آگاهی‌های کلیدی و ارزشمندی درباره‌ی چگونگی اثرگذاری انسان بر فضا به ما بدهند. این آزمایش‌ها، و دیگر تغییرات فضایی با ریشه‌ی انسانی، کانون یک پژوهش فراگیر تازه شده‌اند که گزارش آن در نشریه‌ی اسپیس ساینس ریویوز منتشر شده است.
@onestar_in_sevenskies
فیل اریکسون، دستیار مدیر رصدخانه‌ی هیستک ام‌آی‌تی در وستفورد ماساچوست، و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «این آزمایش‌ها ریشه‌ی انسانی داشتند و نمونه‌ی افراطی برخی از تاثیرات هواشناسی فضا بودند که هر از گاهی به دلیل فعالیت‌های خورشید رخ می‌دهند. اگر ما بفهمیم در یک رویداد خشن مهارشده که ریشه‌اش یکی از همین آزمایش‌های انسانی بوده چه رخ داده، آسان‌تر می‌توانیم دگرگونی‌های طبیعی در محیط فضای نزدیک را نیز درک کنیم.»

به طور کلی، دگرگونی‌های هواشناسی فضا (که بر فضای نزدیک زمین، جایی که فضانوردان و ماهواره‌ها در آنند اثر می‌گذارد)، از عوامل بیرونی ریشه می‌گیرد. خورشید میلیون‌ها ذره‌ی پرانرژی به نام "باد خورشیدی" به فضا می‌دمد که در فضای سامانه‌ی خورشیدی پخش شده و به زمین و مغناطکره‌اش برخورد می‌کنند. مغناط‌کره یا مگنتوسفر یک میدان مفناطیسی است که زمین را در بر گرفنه و مانند سپری از این سیاره نگهداری می‌کند. بیشتر این ذرات باردار پس زده می‌شوند ولی برخی نیز به راهشان به سوی زمین ادامه می‌دهند و می‌توانند به دستگاه‌های الکترونیکی ماهواره‌ها آسیب رسانده و سیگنال‌های ناوبری و ارتباطی را دچار آشفتگی کنند. این ذرات با انرژی الکترومغناطیسی‌شان می‌توانند شفق‌های قطبی زیبا را هم پدید بیاورند، ولی تغییراتی نیز در میدان مغناطیسی زمین ایجاد می‌کنند که می‌تواند با القای جریان‌های الکتریکی، به شبکه‌های برق آسیب برسانند.
@onestar_in_sevenskies
آزمایش‌های #جنگ_سرد، که انفجارهایی در فرازای ۲۵.۵ تا ۴۰۰ کیلومتری سطح زمین بودند نز باعث پدید آمدن برخی از این اثرهای طبیعی می‌شدند. با انفجار بمب، نخست یک موج ضربه باعث شکل‌گیری یک آتشگوی گسترنده‌ی پلاسما می‌شد، گازی داغ با ذرات باردار الکتریکی. این یک آشفتگی زمین‌مغناطیسی (ژئومغناطیسی) پدید می‌آورد که خطوط میدان مغناطیسی زمین را به هم می‌ریخت و یک میدان الکتریکی در سطح زمین القا می‌کرد.

برخی از این آزمایش‌ها حتی کمربندهای تابشی ساختگی، همسان با کمربندهای وان آلن پدید می‌آورند- لایه‌ای از ذرات باردار که میدان مغناطیسی زمین آنها را سر جایشان نگه می‌داشت. این ذرات باردارِ به دام افتاده تا چندین هفته، و در مواردی تا چندین سال آنجا ماندگار می‌شدند. این ذرات، چه طبیعی و چه ساختگی، می‌توانند بر دستگاه‌های الکترونیکی ماهواره‌های فراز بالا اثر بگذارند- و در حقیقت برخی از آنها شکستی برای این آزمایش‌ها بودند.

اگرچه این کمربندهای تابشی القایی از نظر فیزیکی همانند کمربندهای تابشی طبیعی زمین بودند، ولی ذرات به دام افتاده در آنها انرژی‌‌های متفاوتی داشتند. با مقایسه‌ی انرژی‌های این ذرات، می‌شود ذرات ناشی از شکافت را از ذرات کمربندهای وان آلن بازشناخت.

آزمایش‌های دیگر ...

ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین ☝️☝️☝️☝️☝️

... آزمایش‌های دیگر دستاوردهایی همسان با دیگر پدیده‌های فضایی داشتند. آزمایش Teak که در ۱ اوت ۱۹۵۸ انجام شد، شفق‌های ساختگی پدید آورد. این آزمایش بر فراز جزیره‌ی جانستون در اقیانوس آرام انجام شد. در همان روز، رصدخانه‌ی آپیا در ساموآی باختری یک شفق بسیار نامعمول را مشاهده کرد، چیزی که به طور معمول تنها در قطب‌ها دیده می‌شود. ذرات بارداری که در این آزمایش آزاد شدند به احتمال بسیار در راستای خطوط میدان مغناطیسی زمین به جزیره ی پلی‌نزی رسیده و برای مردم آنجا شفق پدید آورند. بررسی چگونگی پدید آمدن شفق در پی این آزمایش‌ها، می‌تواند بینش‌هایی درباره‌ی سازوکار شفق‌های طبیعی نیز به ما بدهد.
@onestar_in_sevenskies
سپس در همان سال، هنگامی که آزمایش‌های Argus انجام شد، اثرهایش در سرتاسر دنیا دیده شد. این آزمایش‌ها در فرازایی بالاتر از آزمایش‌های پیشین انجام شدند و ذراتشان توانستند به جاهای دورتر زمین بروند. توفان‌های زمین‌مغناطیسی ناگهانی از سوئد تا آریزونا دیده شد و دانشمندان با بهره از زمانِ دیده شدن این رویدادها، سرعت ذراتی که در آزمایش آزاد شده بودند را اندازه گرفتند. آنها دو موج پرسرعت دیدند: موج نخست با سرعت ۲۹۷۶ کیلومتر بر ثانیه، و موج دوم با سرعتی کمتر از یک چهارم آن. برخلاف کمربندهای تابشی طبیعی، این اثرهای زمین‌مغناطیسی کوتاه‌مدت بوده و تنها چند ثانیه پاییدند.

این گونه آزمایش‌های هسته‌ایِ جَوی دیرزمانیست که متوقف شده، و اکنون تنها پدیده‌های طبیعی هستند که بر محیط فضای پیرامون زمین اثر می‌گذارند. ولی بررسی این رویدادهای تاریخی به دانشمندان و مهندسان امکان می‌دهد اثرهایی که #هواشناسی_فضا بر زیرساخت‌ها و سامانه‌های فنی ما می‌گذارند را بهتر بشناسند.

#توفان_زمین‌مغناطیسی #مغناطکره
https://goo.gl/KtRlFa
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/ColdWar.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

اثری که آزمایش‌های هسته‌ای جنگ سرد بر محیط فضای نزدیک زمین گذاشتند

بیشتر بخوانید:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2604

«اسرارآمیز‌ترین ستاره‌ کهکشان دوباره رفتار شگفت‌انگیزش را تکرار کرد»
—-------------------------------------------------------------------
https://goo.gl/npXiio

* رازگونه‌ترین ستاره‌ی کهکشان دوباره رفتار شگفت‌انگیزش را تکرار کرد.

در روز ۱۹ می ۲۰۱۷، "ستاره‌ی تبی" (Tabby’s star) رو به کم‌نور شدن گذاشت و بر شمار اُفت‌های اسرارآمیز نورش افزود. اخترشناسان در تلاشند تا با هر چند تلسکوپ که می‌توانند این ستاره که با فاصله‌ی ۱۳۰۰ سال نوری از زمین، در صورت فلکی ماکیان جای دارد را رصد کنند تا گره از راز سیگنال‌های آن بگشایند.

در سال ۲۰۱۵، گروهی از اخترشناسان به رهبری تَبثا بویاجیان از دانشگاه ییل، بیننده‌ی کاهشی ناگهانی و تکرارشونده در نور ستاره‌ی کی‌آی‌سی ۸۴۶۲۸۵۲ بودند. این ستاره تا ۲۲ درصد کم‌نور شد و سپس به درخشش معمولش برگشت.

سپس در سال ۲۰۱۶، دانشمندان در بازبینی صفحه‌های عکاسی قدیمی پی بردند که کی‌آی‌سی ۸۴۶۲۸۵۲ میان سال‌های ۱۸۹۰ و ۱۹۸۹ نیز تا ۱۴ درصد کم‌نور شده بوده. این ستاره که از روی نام بویاجیان، ستاره‌ی تبی نام گرفته، اکنون پس از چهار سالی که از زمان رصدش به کمک رصدخانه‌ی فضایی کپلر می‌گذرد، دوباره دارد دستخوش افت نور می‌شود و بر پایه‌ی خبر ۱۹ می، نورش تا ۳ درصد کاسته شده.

اخترشناسان توضیح‌های احتمالی بسیار گوناگونی را برای رفتار شگفت‌انگیز این ستاره پیشنهاد داده‌اند. برخی آن را به دلیل دینامیک درونی آن می‌دانند، برخی می‌گویند شاید با انبوهی از سیارک‌ها و آوارها در بر گرفته شده، و برخی دیگر نیز دلیل آن را سیاره‌ای می‌دانند که در زمانی در گذشته بلعیده بوده. پرآوازه‌ترین توضیح از سوی برخی از اخترشناسان ارایه شده که می‌گویند این افت‌های نور زیر سر ابَرسازه‌هایی بیگانه است که به گرد ستاره در چرخشند.

به دلیل راز و رمز بسیارِ ستاره‌ی تبی، واکنش‌ها به این اُفت نور تازه هم سریع و مشتاقانه بوده، به اندازه‌ای که شماری از تلسکوپ‌ها برای رصد آن در چند روز آینده آماده شده‌اند. اگر خوش‌شانس باشیم، این مشاهدات تازه می‌تواند گره از راز این ستاره و چیزی که نور آن را می‌کاهد (که شاید ربطی به بیگانه‌ها نداشته باشد) بگشایند.

****************
درباره‌ی این ستاره خوانده بودید:
* چه چیزی به گرد ستاره KIC 8462852 می چرخد؟ دنباله دارهای از هم پاشیده یا ابَرسازه های بیگانه؟ (https://goo.gl/uZbkXt)
* آیا انبوهی از دنباله دارها ستاره اسرارآمیز KIC 8462852 را در بر گرفته؟ (https://goo.gl/Iq0C5Y)

#KIC_8462852 #ستاره_تبی #سیاره_فراخورشیدی

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/KIC8462852.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«رود کلرادو و سپیده‌دم دروغینش»
—------------------------------

چه چیزی این نور سفیدی که از مرکز افق به بالا تابیده را پدید آورده است؟ پاسخش غبارهاییست که در فضای درونی سامانه‌‌ی خورشیدی به گرد خورشید در چرخشند.

در زمان‌های ویژه‌ای از سال، این غبارها نور خورشید را بازمی‌تابانند و نواری روشن در آسمان پدید می‌آورند که به طور عمده پیش از سر زدن آفتاب دیده می‌شود و نور برجگاهی (منطقه‌البروجی) نام دارد. سرچشمه‌ی بیشتر این غبارها دنباله‌دارهای خانواده‌ی مشتری هستند و به آرامی در گردشی مارپیچی به سوی خورشید می‌آیند. [این نور به نام سپیده‌دم دروغین یا فجر کاذب نیز شناخته می‌شود-م]

در این تصویر، در پیش‌زمینه‌ی آسمانی که با #نور_برجگاهی روشن شده، نمایی زیبا از پیچ نعل اسبی (خم نعل اسب) در رود کلرادو را می‌بینیم.

بسیار دورتر از نور برجگاهی، آسمانی تماشایی با ستارگانی درخشان مانند شباهنگ، چندین خوشه‌ی آبی‌فام ستاره‌ای از جمله خوشه‌ی پروین، و دسته‌ای از سحابی‌های سرخ‌فام از جمله حلقه‌ی بارنارد در #صورت_فلکی_شکارچی را می‌بینیم. [تصویر دوم را ببینید]

این عکس از پیوند ۳۰ نما درست شده که اوایل همین ماه در فضایی تقریبا تاریک مطلق، و از نقطه‌ای که تنها ۶ اینچ از لبه‌ی یک صخره‌ی خطرناک فاصله داشت گرفته شده.

#apod
https://goo.gl/WNl2EG
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/HorseshoeBend.html
—-------------------------------------------------

تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies