«کمربندی از پروانه در حلقه‌های کیوان»
—-------------------------------------

این تصویر واضح‌ترین نماییست که تاکنون از ساختارهایی به نام "پروانه" یا "ملخ" (propeller) در بخش میانی حلقه‌ی ‌A کیوان دیده شده. [پروانه‌ها: آشفتگی‌هایی که ماهک‌های سیاره در حلقه ها پدید می‌آورند-م]

پروانه‌ها ساختارهای کوچک و روشنی هستند که نمایی مانند دو خط تیره‌ی کنار هم دارند و اینجا در هر دو سوی الگوی موجی که به طور قطری از پایین تا بالای تصویر گذشته دیده می‌شوند.

پروانه‌های این منطقه از حلقه‌های کیوان نخستین بار در سال ۲۰۰۴ و در چند عکسی که کاسینی پس از رسیدن به کیوان (زحل) از فاصله‌ی بسیار نزدیک به حلقه‌ها گرفته بود یافته شدند. آن عکس‌ها وضوح کمی داشتند و به سختی می‌شد چیزی از آنها برداشت کرد، و سرنخ‌های اندکی از ارتباط میان این پروانه‌های کوچک با پروانه‌های بزرگ‌تری که کاسینی در ادامه‌ی ماموریتش یافت هم در دست بود.

این تصویر برای نخستین بار انبوهی از پروانه‌ها با اندازه‌های بسیار گوناگون را نشان می‌دهد که شناخت پروانه‌های کوچک سال ۲۰۰۴ را برایمان آسان‌تر می‌کنند. دانشمندان از این اطلاعات در سنجش "پراکندگی اندازه‌ی ذرات" برای ماه‌های پروانه‌ای، که سرنخ مهمی برای پی بردن به ریشه‌های آنهاست بهره خواهند جست.

فضاپیمای کاسینی این عکس را در ۱۹ آوریل ۲۰۱۷ با دوربین زاویه-باریک خود گرفت. در زمان گرفته شدن عکس، زاویه‌ی خورشید-حلقه‌ها- فضاپیما (زاویه‌ی گام) برابر با ۱۰۸ درجه، و فاصله از مرکز سیاره‌ی کیوان هم ۱۲۹۰۰۰ کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۳۸۵ متر است.

#کیوان #فضاپیمای_کاسینی
https://goo.gl/jef5mE
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/propeller.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کشف یک غول گازی با ابرهایی پرآب»
—------------------------------------

* گویا همه‌ی غول‌های گازی مانند هم ساخته نمی‌شوند. مشاهدات نشان می‌دهند که عنصرهای سنگین درون جو یک فراسیاره‌ی نپتون-سان به نام HAT-P-26b کمتر از چشمداشت‌هاست، این بدان معنیست که احتمالا نزدیک ستاره‌اش پدید آمده بوده.

در سامانه‌ی خورشیدی ما، نمودار محتوای فلزی غول‌های گازی را می‌توان به شکل یک خط راست نشان داد: هر چه یک سیاره‌ی گازی سبک‌تر باشد، عنصرهای سنگین درون جوَش بیشتر است. برای نمونه، عنصرهای سنگین جو مشتری کمتر از نپتون است. [در زبان اخترشناسی، عنصرهای سنگین‌تر از هیدروژن و هلیوم را عنصر سنگین یا "فلز" می‌خوانند-م]

ولی برای بررسی جو سیاره‌های پیرامون دیگر ستارگان نیاز به شرایط بسیار ویژه‌ای داریم: سیاره باید از میان زمین و ستاره‌اش بگذرد، و ستاره اش هم باید به‌ اندازه‌ی کافی درخشان باشد که نورش در اثر گذشتن از درون جو سیاره، تغییرات نمایانی کند. بنابراین گفتن این که آیا رابطه‌ی بزرگی #غول_گازی با جو آن، برای سیاره‌های فراخورشیدی هم مانند سیاره‌های خودمانست یا نه کار دشواریست.

هانا ویکفورد ازمرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا می‌گوید: «ما برای شناخت بهترِ سامانه‌ی خورشیدی واقعا نیاز به این داریم که با چگونگی شکل‌گیری سامانه‌های دیگر آشنا شویم. چیزی که می‌کوشیم در پایان بفهمیم اینست که ساخته شدن سامانه‌ای مانند سامانه‌ی خودمان چقدر دشوار است.»

ویکفورد و همکارانش با بهره از تلسکوپ فضایی هابل، سیاره‌ی فراخورشیدی HAT-P-26b در فاصله‌ی حدود ۴۴۰ سال نوری زمین، که سیاره‌ای هم‌جرم نپتون با جَوی گسترده ولی به نسبت تنَک است را رصد کردند. هنگامی که این سیاره‌ی "نپتون گرم" از جلوی ستاره‌اش گذشت، آنها شناسه‌های آشکار آب را در ابرهای آن دیدند.

ویکفورد می‌گوید: «دیدن این شناسه‌های زیبای آب در جو آن برای ما بسیار خوب بود. این یک سیاره‌ی عالی است.»

بیرون از خط
این نخستین بار نیست که نشانه‌های آب در جو یک فراسیاره دیده می‌شود، ولی این به چیزی شگفت‌انگیز اشاره دارد. از آنجایی که اکسیژن سنگین‌تر از هلیوم است و آب هم دارای اکسیژن است، این پژوهشگران توانستند با بهره از همین شناسه‌های آب، فراوانی عنصرهای سنگین یا به عبارتی "فلزیگی" در جو HAT-P-26b را اندازه بگیرند.

آنها با در دست داشتن داده‌های غول‌های گازی سامانه‌ی خورشیدی و چند غول گازی فراخورشیدی که جَوشان بررسی شده، عنصرهای سنگین کمتر از انتظاری در جو HAT-P-26b یافتند. ویکفورد می‌گوید: «این نخستین بار است که انحرافی در نمودار نقشه‌مان می‌بینیم.»

اگر HAT-P-26b اکنون بیرون از خط است، پس حتما از همان آغاز شگفت‌انگیز و نامعمول بوده است.

هنگامی که جو سیاره‌ها از قرص گاز و غبار یک ستاره پدید می‌آیند، عنصرهای سنگینشان را از توده‌های یخ و پسماندی که در فاصله‌های دورتر از ستاره فراوان‌تر است به دست می‌آورند. کمبود عنصرهای سنگین در HAT-P-26b شاید نشانگر این باشد که این سیاره نسبت به غول‌های گازی سامانه‌ی خورشیدی، در فاصله‌ی نزدیک‌تری به ستاره‌اش به دنیا آمده بوده.

این می‌تواند نشانگر گوناگونی شگفت‌آور در جا و زمان شکل‌گیری سیاره‌های نپتون-سان باشد. ولی از آنجایی که تاکنون شمار بسیار کمی از این سیاره‌ها بررسی شده، نمی‌توان با قاطعیت گفت که HAT-P-26b تنها یک ناهنجاری است.

ایان کراسفیلد از دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز می‌گوید: «نکته‌ی هیجان انگیز درین باره اینست که ما نمی‌دانیم این سیاره یک مورد معمولی است یا نامعمول، زیرا کم‌جرم‌ترین سیاره‌ایست که سنجش‌های خوبی رویش انجام داده‌ایم. این ما را وارد مسیری می‌کند که بتوانیم سیاره‌هایی زمین‌سان‌تر را بررسی کنیم.»

گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۱۲ می نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.

#سیاره_فراخورشیدی #فلزیگی
https://goo.gl/Mll1XX
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/HAT-P-26b.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نمایی بیگانه از زمین»
—-------------------

این سیاره‌ی شگفت‌انگیز یک سیاره‌ی بیگانه نیست بلکه زمین خودمانست که از درون ایستگاه فضایی بین‌المللی و از پشت تابش‌های پرتلالوی شفق قطبی دیده می‌شود. ایستگاه مداری بین‌المللی که در فراز ۴۰۰ کیلومتری سطح زمین است، خودش درون بالاترین بخش این شفق‌های گسترده جای گرفته.

شفق قطبی از برانگیخته شدن مولکول‌ها و اتم‌های کم‌چگالی که در فرازهای بسیار بالای جو وجود دارند و هر یک رنگ ویژه‌ی خود را دارند پدید می‌آید.

در این چشم‌انداز پایین‌ترین لایه‌ی شفق‌ها از آنِ اکسیژن اتمی است که به رنگ سبز دیده می‌شود، ولی یک نوار سرخ‌فام کمیاب‌تر هم بالای افق ایستگاه به چشم می‌خورد [که از آنِ اکسیژن مولکولی است-م].

این نمایش شفقی که روی سطح زمین هم دیده می‌شد، در اثر یک توفان زمین‌مغناطیسی (ژئومغناطیسی) آغاز شد. خود توفان هم در پی برخورد یک فوران تاج خورشیدی (CME) به مغناطکره‌ی زمین در ژوئن ۲۰۱۵ به راه افتاده بود.
https://goo.gl/iVt2G0
در همین زمینه: * شفق قطبی چیست؟ (https://goo.gl/hHxMwp)

#شفق_قطبی #ایستگاه_فضایی_بین‌المللی #apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/PlanetAurora.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«بزرگ‌ترین ماه منظومه خورشیدی با آب‌هایی بیش از زمین»
—---------------------------------------------------—

بزرگ‌ترین ماه (قمر) در سامانه‌ی خورشیدی چه شکلی دارد؟

گانیمد، ماه سیاره ی مشتری که حتی از تیر و پلوتو هم بزرگ‌تر است، سطحی یخ‌زده دارد که در جای جای آن دهانه‌های جوان و روشنی به چشم می‌خورد. این سطح پر از دهانه بر روی سطح کهنه‌تر پردهانه‌تری جای گرفته که با شیارها و پشته های آراسته شده است.
ویژگی دایره‌ای [تیره و] بزرگ بالا سمت راست به نام "منطقه‌ی گالیله" (Galileo Regio) شناخته می‌شود و ناحیه‌ای باستانی با ریشه‌ای ناشناخته است.

به گمان دانشمندان، #گانیمد دارای یک لایه‌ی اقیانوسی است که آب‌هایی بیش از زمین را در خود جای داده و چه بسا پذیرای زندگی هم باشد. گانیمد هم مانند ماه خودمان همیشه یک سمتش رو به سیاره‌ی میزبان، در این مورد، مشتری است [با مشتری در قفل گرانشیست-م].

تصویری که اینجا می‌بینید بیش از ۲۰ سال پیش توسط کاوشگر گالیله‌ی ناسا گرفته شده. این فضاپیما در سال ۲۰۰۳ ماموریت خود را با فرو رفتن در جو مشتری به پایان برد.

اکنون فضاپیمای جونوی ناسا در مدار مشتری به سر می‌برد و سرگرم بررسی ساختار درونی، و بسیاری از دیگر ویژگی‌های این غول گازی است.

#آب #apod #فضاپیمای_گالیله

https://goo.gl/GaWXuV
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Ganymede.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«سیاره‌های منظومه تراپیست-۱ با هم یک موسیقی زیبا می‌نوازند»
—---------------------------------------------------------
https://goo.gl/he77GB
* اخترشناسان برای سامانه‌ی نویافته‌ی تراپیست-۱ یک سمفونی دیجیتالی پدید آورده‌اند که پیکره‌بندی ویژه و یگانه‌ی سیاره‌های این سامانه را نشان می‌دهد.

گزارش ناسا درباره‌ی یافته شدنِ سامانه‌ی تراپیست-۱ در ماه فوریه موجی از شور و هیجان به پا کرد؛ دلیل خوبی هم داشت: سه تا از هفت سیاره‌ی زمین‌سان درون این سامانه در منطقه‌ی زیست پذیر آن جای دارند، یعنی می‌توانند شرایط مناسب زندگی از نوع زمینی را داشته باشند.

خبرش را اینجا خواندید: * کشف منظومه‌ای با هفت سیاره همانند زمین [https://goo.gl/nLLSte]

ولی یکی از چیستان‌های بزرگ در پژوهش‌های نخست درباره‌ی این سامانه این بود که به نظر می‌رسید ناپایدار است.

دن تامایو، پسادکترای مرکز علوم سیاره‌ای دانشگاه اسکاربوروی تورنتو می‌گوید: «اگر این سامانه را شبیه‌سازی کنید، سیاره‌هایش در مدتی کمتر از یک ملیون سال آغاز به برخورد با یکدیگر خواهند کرد.»

«این شاید زمان درازی به نظر برسد ولی از دیدگاه اخترشناسی یک چشم بر هم زدن است. ما بسیار خوش‌شانس بوده‌ایم که سامانه ی تراپیست-۱ را درست پیش از فروپاشی آن یافته‌ایم، پس باید دلیل این که تاکنون پایدار مانده را پیدا کنیم.»

گویا تامایو و همکارانش پاسخ را یافته‌اند. آنها در پژوهشنامه‌ای که در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال لترز منتشر شده سیاره‌های سامانه‌ی تراپیست-۱ را مانند یک "زنجیره‌ی بازآوا" یا تشدید شده (resonant chain) توصیف کرده‌اند که به شدت می‌تواند مایه‌ی پایداری سامانه‌ شود.

در پیکره‌بندی‌های بازآوا، دوره‌های مداری سیاره‌ها نسبت‌هایی از عددهای صحیح با هم تشکیل می‌دهند. این یک نظم بسیار فنی است، ولی نمونه‌ی خوبی که می‌شناسیم نسبت مداری نپتون و پلوتو است: هر سه دور که نپتون به گرد خورشید می‌چرخد، پلوتو ۲ دور می‌زند. این برای پلوتو چیز خوبیست زیرا در غیر این صورت نمی‌توانست زنده بماند: مدار دو سیاره با هم برخورد دارد و اگر همه چیز کتره‌ای بود و نسبت درستی میان مدارهایشان نبود، سرانجام در نقطه‌ای از زمان با هم برخورد می‌کردند، ولی به دلیل بازآوایی (تشدید) جایگاه دو جرم نسبت به هم پایدار است و همیشه تکرار می‌شود.

مت روسو از بنیاد اخترفیزیک نظری کانادا (CITA) که بر روی راه‌های نوآورانه برای مدل‌سازی از این سامانه کار می‌کند می‌گوید: «در این سامانه یک الگوی تکرارشونده‌ی آهنگین وجود دارد که باعث می‌شود تا زمان درازی پایدار بماند.»
@onestar_in_sevenskies
تراپیست-۱ با نگه داشتن هر هفت سیاره‌اش در یک زنجیره‌ی بازآوایی، این نظم را از همه بهتر نشان می‌دهد. برای نمایاندن این پیکره‌بندی چشمگیر، تامایو، روسو و همکارشان اندرو سانتاگویدا یک پویانمایی (انیمیشن) درست کردند که در آن، سیاره‌ها هر بار که از برابر ستاره‌ی میزبانشان می‌گذرند یک نت پیانو، و هر بار که یک سیاره از نزدیک‌ترین همسایه‌اش جلو می‌زند یک ضربه‌ی طبل نواخته می‌شود.

از آنجایی که دوره‌ی مداری این سیاره‌ها نسبت‌های ساده‌ای با هم دارند، حرکت‌هایشان یک الگوی پایدار تکراری پدید می‌آورد که مانند نواختن موسیقی است. نسبت‌های ساده‌ی بسامدها هم چیزیست که باعث می‌شود دو نت هنگام نواخته شدن با هم، صدایی گوش‌نواز داشته باشند.

با بالا بردن بسامدهای مداری سیاره‌ها و رساندن آن به دامنه‌ی شنوایی انسان یک سمفونی اخترفیزیکی پدید می‌آید، ولی سمفونی‌ای که ۴۰ سال نوری آنسوتر اجرا می‌شود.

روسو می‌گوید: «بیشتر سامانه‌های سیاره‌ای مانند گروه‌هایی از نوازندگان تازه‌کار هستند که قطعه‌های خود را با سرعت‌های گوناگون می‌نوازند. تراپیست-۱ چیز دیگریست؛ این سامانه یک...

ادامه در پست بعدی 👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
... تراپیست-۱ چیز دیگریست؛ این سامانه یک ابَرگروه موسیقی است که هفت عضوش زمان قطعه‌های خود را تقریبا با هماهنگی کامل تنظیم کرده‌اند.»

ولی به گفته ی تامایو، حتی هماهنگی مدارها هم لزوما نمی‌تواند تا زمان درازی بپاید. به دلایل فنی، "نظریه‌ی آشوب" هم برای بیمه کردن پایداری سامانه نیاز به همترازی‌های مداری دقیق دارد. به همین دلیل بود که در پژوهشنامه‌ی آغازین که در زمان کشف سامانه منتشر شد، شبیه‌سازی‌ها به سرعت به برخورد سیاره‌ها به یکدیگر می‌انجامیدند.

وی می‌گوید: «این سامانه نیست که محکوم به نابودیست، مساله اینست که پیکره‌بندی‌های پایدار آن کاملا دقیقند. ما نمی‌توانیم تمام پارامترهای مداری را در آن زمان به اندازه‌ی کافی خوب اندازه‌گیری کنیم، برای همین سامانه‌های شبیه‌سازی‌شده پیوسته با برخورد پایان می‌پذیرفتند چرا که تنظیمات دقیق نبوده.»

تامایو و گروهش برای چیره شدن بر این مشکل، سامانه‌ی تراپیست-۱ را به شکلی که اکنون هست نگاه نکردند، بلکه شیوه‌ی پیدایش آن در آغاز را بررسی کردند. هنگامی که این سامانه در قرص از گاز به دنیا آمد، سیاره‌هایش نسبت به هم جابجا می‌شدند، که به سامانه اجازه داد به یک پیکره‌بندی پایدار بازآوایی رسیده و در آن آرام گیرد.
@onestar_in_sevenskies
روسو می‌گوید: «این بدان معنیست که اندکی پس از پیدایش سامانه، مدار هر سیاره در یک هماهنگی با همسایگانش تنظیم شد، همان گونه که پیش از اجرای موسیقی، ابزارها توسط نوازندگان کوک می‌شوند. به همین دلیل است که این پویانمایی چنین موسیقی زیبایی تولید کرده.»

این دانشمندان شبیه‌سازی‌های خود را روی خوشه ابررایانه‌ی بنیاد اخترفیزیک نظری کانادا هم آزمایش کردند و پی بردند که در بیشتر آنها، تا زمانی که می توانستند شبیه‌سازی را اجرا کنند، سامانه پایدار می‌ماند. این زمان حدود ۱۰۰ برابر زمانیست که در شبیه‌سازی‌های آغازین دیده می‌شد.

تامایو می‌گوید: «به گونه‌ای شاعرانه به نظر می‌آید که پیکره‌بندی ویژه‌ای که می‌تواند چنین موسیقی بسیار خوبی را تولید کند، توانسته دلیل زنده ماندن سامانه تا امروز هم باشد.»

در ویدیویی که در ادامه میآاید، این موسیقی زیبا را خواهید شنید 👇👇

#سیاره_فراخورشیدی #تراپیست_۱ #موسیقی
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/TRAPPIST-1Music.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

سیاره‌های تراپیست-۱ با نظم مداری ویژه‌ی خود یک موسیقی زیبا می‌نوازند.
مطلب کامل در اینجا:
http://www.1star7sky.com/2017/05/TRAPPIST-1Music.html
یا اینجا:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2577

«آجرسازی در مریخ نیاز به کوره یا حتی مواد افزودنی ندارد»
—-------------------------------------------------------

* کاوشگرانی که می‌خواهند در سیاره‌ی بهرام (مریخ) زندگی کنند شاید بتوانند بدون نیاز به کوره یا افزودن مواد، از خاک سرخ این سیاره آجر بسازند. چیزی که آنها نیاز خواهد داشت تنها وارد آوردن فشار به خاک است- هم‌ارز ضربه‌ی یک چکش.

اینها یافته‌های یک پژوهش است که گزارش آن در شماره‌ی ۲۷ آوریل ساینس ریپورتز منشر شده. نویسندگان این پژوهش که با سرمایه گذاری ناسا انجام شد، گروهی از مهندسان دانشگاه کالیفرنیا در سن دیه‌گو (یوسی‌اس‌دی) بودند. این پژوهش به ویژه پس از آن اهمیت یافت که کنگره‌ی آمریکا در مارس ۲۰۱۷، لایحه‌ای به امضای دونالد ترامپ برای فرستادن انسان به بهرام در سال ۲۰۳۳ توسط ناسا را تصویب کرد.

یو چیائو، استاد مهندسی سازه در یوسی‌اس‌دی می‌گوید: «کسانی که به سیاره‌ی سرخ می‌روند بی‌اندازه شجاعند. آنها پیشگام خواهند بود و من به خود می‌بالم که آجرپز (آجرساز) آنها باشم.»

پیشنهاد به کار بردن خاک بهرام برای ساختن زیستگاه روی این سیاره چیز تازه‌ای نیست. ولی این نخستین پیشنهادیست که در آن، فضانوردان به کمترین منابع برای ساخت چنین چیزی نیازمندند. در نقشه‌های پیشین، کوره‌های آجرپزی با انرژی هسته‌ای یا به کار بردن مواد شیمیایی پیچیده برای تبدیل مواد آلیِ خود بهرام به پلیمرهای چسبنده در نظر گرفته شده بود.

در واقع، مهندسان یوسی‌ سن‌ دیه‌گو در آغاز تلاش داشتند از مقدار پلیمرهای لازم برای ساختن #آجر از خاک بهرام کم کنند، و به طور شانسی دریافتند که اصلا نیازی به آنها نیست. برای ساختن آجر از خاکی همسان با خاک بهرام بدون افزودن چیزی یا بدون گرم کردن یا پختن، دو گام باید گذرانده می‌شد. گام نخست ریختن این خاک به درون یک ظرف انعطاف‌پذیر بود که در این مورد یک لوله‌ی لاستیکی به کار رفت. گام دوم فشردن خاک با فشار کافی بود. به گفته‌ی چیائو، مقدار فشار موردنیاز برای این نمونه‌ی کوچک، هم‌ارز کوبیده شدن یک چکش ۱۰ پوندی (۴.۵ کیلوگرمی) از بلندی یک متر بود.

در این فرآیند پالت‌های خاکی گِردی ساخته می‌شود که حدود یک اینچ بلندی دارند و می‌توانند به شکل آجر تکه تکه شوند. به باور مهندسان، #اکسید_آهن -که رنگ سرخ ویژه‌ی #بهرام را به آن داده- مانند یک عامل چسبنده رفتار می‌کند. آنها این ساختار خاکی را با دستگاه‌های پویشگر گوناگون بررسی کردند و پی بردند که ذرات ریز آهنی، روی ذرات بازالتیِ بزرگ‌تر خاک را می‌پوشانند. ذرات آهنی پاکیزه و با رویه‌ی تخت هستند و به سادگی زیر فشار به همدیگر می‌چسبند.

پژوهشگران همچنین استحکام آجرها را هم بررسی کردند و دریافتند که حتی بدون میل‌گرد هم محکم‌تر از بتن مسلح شده با فولاد هستند.

پژوهشگران می‌گویند روش آنها شاید با ساخت افزایشی نیز سازگار باشد. برای ساختن یک سازه، فضانوردان می‌توانند لایه‌ای از خاک بریزند، آن را بفشارند، سپس یک لایه‌ی دیگر روی آن بریزند و آن را هم بفشارند و همینطور ....

گام منطقی بعدی برای پژوهش، افزایش اندازه‌ی آجرها خواهد بود.
🔴توضیح تصویر:
این چیزیست که در اثر فشردن خاکی همسان با خاک بهرام در یک لوله‌ی لاستیکی استوانه‌ای انعطاف پذیر به دست آمده، و اکنون آماده‌ی برش در اندازه‌های دلخواه است.
https://goo.gl/A6Rcgu

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Marsbrick.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

آجری که از فشردن خاکی همسان با خاک بهرام درست شده. پژوهشگران استحکام این آجر را بررسی کردند و دریافتند که حتی بدون میلگرد هم محکم‌تر از بتن مسلح شده با فولاد است.@onestar_in_sevenskies

یک آجر که از فشردن خاکی همسان با خاک بهرام ساخته شده، پس از آزمایش
@onestar_in_sevenskies

«توفان تندری آمریکای شمالی را از فضا ببینید»
—---------------------------------------—

بیایید یک توفان تندری غول‌پیکر در بخش خاوری کشور آمریکا را از فضا تماشا کنیم. این توفان بزرگ ویرانی‌های بسیاری به بار آورد و شوربختانه در مسیرش جان‌هایی را نیز گرفت.

در این ویدیوی #زمان‌گریز که ماه گذشته با بهره از نقشه‌بردار زمین‌ایستای آذرخش (GLM) بر روی ماهواره‌ی GOES-16 گرفته شده است، آذرخش‌ها مانند درخشش‌هایی لحظه‌ای به چشم می‌خورند.

خاک آمریکای شمالی در ساعت‌های روز بهتر دیده می‌شود ولی برق درخشان آذرخش‌ها به هنگام شب بیشتر نمایان است. اگر خوب به ویدیو نگاه کنیم پی می‌بریم که بیشتر آذرخش‌ها در لبه‌ی پیش‌رونده‌ی این دنباله‌ی توفانی چرخان و غول‌پیکر رخ می‌دادند.

از آنجایی که آذرخش‌ها اغلب پیش از رسیدن خشن‌ترین بخش توفان رخ می‌دهند، داده‌های #آذرخش که از GLM دریافت می‌شود می‌تواند در آینده از آسیب‌های انسانی در توفان‌های تندری بکاهد.
#apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/lightning.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

در این ویدیوی زمان‌گریز که ماه گذشته توسط ماهواره‌ی GOES-16 گرفته شده، آذرخش‌ها مانند درخشش‌هایی لحظه‌ای روی آمریکا به چشم می‌خورند.
توضیح کامل: https://t.me/onestar_in_sevenskies/2584

«یک ابرنواختر درخشان تازه در "کهکشان آتش‌بازی" رخ داده»
—------------------------------------------------------—

* به نظر می‌رسد یک ابرنواختر تازه و بسیار درخشان در کهکشان ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ رخ داده که حتی از پشت تلسکوپ‌های میان-اندازه هم دیده می‌شود.

در شب ۱۴ می، یک اخترشناس آماتور اهل یوتا به نام پاتریک ویگینز یک ابرنواختر احتمالی درخشان را در کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ در مرزصورت‌های فلکی ماکیان و قیفاووس یافت. اگر تایید شود، این ابرنواختر که "ای‌تی ۲۰۱۷ ئی‌ای‌دبلیو" نامیده شده دهمین ابرنواختری خواهد بود که در یک سده‌ی گذشته در این کهکشان پرانفجار رخ داده؛ تاکید دیگری بر نامی که رویش گذاشته شده: آتش‌بازی، آن هم از بزرگ‌ترین گونه.

این سومین ابرنواختر ویگینز است. وی آن را با مقایسه‌ی یک تصویر سی‌سی‌دی که در ۱۴ ماه می از پشت تلسکوپ بازتابی خود در اردای یوتا گرفته بود، با عکسی که چند سال پیش گرفته بود و همچنین عکس دیگری که ۱۲ می گرفته بود یافت. در دو تصویر نخست هیچ چیزی دیده نمی‌شد، از همین رو وی به یک ابرنواختر گمان برد.

وی برای اطمینان، این جرم را به مدت یک ساعت رصد کرد تا ببیند حرکت می‌کند یا نه. در گذشته پیش آمده بوده که سیارک‌هایی به جای ابرنواختر گرفته شده بودند، ولی این یکی از جایش تکان نمی‌خورد.اخترشناس ایتالیایی جیانلوکا ماسی هم سیارک‌های شناخته شده در آن محدوده را بررسی کرد و چیزی نیافت. اینجا بود که دیدیم گویا به راستی یک انفجار ستاره‌ای تازه در آسمان شبمان رخ داده.
ویگینز با آمیزه‌ای خوش‌شانسی و سخت‌کوشی، این ستاره را در نخستین گام‌های انفجارش یافته بود. وی فروغ (قدر) آن را ۱۲.۸+ برآورد کرد. پس از آن، دیگران هم این کشف را تایید کرده و درخشش آن را از قدر ۱۲.۶+ دانستند، به اندازه‌ی کافی روشن برای تلسکوپ هایی به کوچکی ۶ اینچ!

این ابرنواختر احتمالی (پی‌اس‌ان) تازه که ای‌تی ۲۰۱۷ ئی‌ای‌دبلیو نامیده شده، ۶۱ ثانیه‌ی باختر و ۱۴۳ ثانیه‌ی شمال هسته‌ی کهکشان جای دارد، نه چندان دورتر از دو ستاره‌ای با درخشش همسان که در نقشه نشان داده شده. اگرچه طیف آن هنوز برای این که از گونه‌ی Ia (انفجار کوتوله‌ی سفید) یا گونه‌ی II (رُمبش و انفجار یک ستاره‌ی بزرگ) دانسته شود تایید نشده، ولی با توجه به چیزی که ویگینز از همان آغاز دیده، ای‌تی ۲۰۱۷ ئی‌ای‌دبلیو تقریبا صد در صد به روشن‌تر شدن ادامه خواهد داد.

آخرین #ابرنواختر که سال ۲۰۰۸ در این کهکشان رخ داد (اس‌ان ۲۰۰۸اس)، در اوج درخشش به قدر ۱۶+ رسید. درخشان‌ترین آنها هم اس‌ان۱۹۸۴کی بود که سال ۱۹۸۴ رخ داد و قدرش به حدود ۱۱.۴+ رسید. چقدر خوب می‌شود اگر این ابرنواختر هم به چنین قدری برسد. زمان برای دیدن این ستاره عالیست: کهکشان آتش‌بازی در ساعت ۱۰:۳۰ به وقت محلی در عرض‌های میانی‌ شمالی، در حدود ۲۵ درجه‌ی شمال خاور آسمان خواهد بود و ماه هم تا پس از نیمه شب طلوع نخواهد کرد.

#صورت_فلکی_ماکیان #صورت_فلکی_قیفاووس
https://goo.gl/ymtnSr
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/PSN.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

مقایسه‌ی عکسی که در سال ۲۰۱۱ از کهکشان آتش‌بازی گرفته شده بود (بدون ابرنواختر) و عکس ۱۴ می ۲۰۱۷. انفجار به شکل نقطه‌ای چشمک‌زن دیده می‌شود.
خبر کامل:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2586

کهکشان ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ در مرز ماکیان و قیفاووس، حدود یک درجه دورتر از ان‌جی‌سی ۶۹۳۹ جای دارد و با ستارگان اتا و تتا قیفاووس یک سه‌گوش می‌سازد.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2586

سه‌گوشی که سه ستاره‌ی درخشان در لبه‌ی جنوبی ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ درست شده درست در خلاف جهت ابرنواختر تازه نسبت به مرکز کهکشان جای دارند.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2586

ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ یا کهکشان آتش‌بازی. این کهکشان باشکوه یک مارپیچی از رده‌ی Sc در فاصله‌ی حدود ۲۲ میلیون سال نوری از زمین است که در سال ۱۷۹۸ توسط ویلیام هرشل یافته شد.
@onestar_in_sevenskies

«دوقلوهای سرخابی»
—---------------—

آیا دوقلوهای آسمان را می‌شناسید؟

صورت فلکی پرآوازه‌ی دوپیکر (جوزا) با این دو ستاره‌ی بسیار درخشان شناخته می‌شود: سرپیشین یا آلفا دوپیکر (راست)، و سرپَسین یا بتا دوپیکر (چپ).

در این تصویر همین دو ستاره را می‌بینیم که درخششی هم‌اندازه دارند و از چشم ما نیز بسیار نزدیک به هم دیده می‌شوند، ولی در رنگ بسیار متفاوتند.

سر پیشین و سرپسین (کاستور و پولوکس) در اسطوره‌های بابلی، یونانی، و رومی دو برادر دوقلو بودند.

سرپسین با فاصله‌ی ۳۳ سال نوری از زمین، یک ستاره‌ی غول سرخ پیر به جرم دو برابر خورشید است. سرپیشین که ۵۱ سال نوری از زمین فاصله دارد، یک ستاره‌ی رشته‌ی اصلی آبی‌فام به جرم حدود ۲.۷ برابر خورشید است.

سرپیشین تا جایی که می‌دانیم دستکم دو همدم ستاره‌ای دارد، و سرپسین هم پی برده‌ایم که میزبان دستکم یک سیاره‌ی بزرگ است.

اکنون مدار زمین باعث شده خورشید از برابر #صورت_فلکی_دوپیکر بگذرد، به همین دلیل در بیشتر جاهای زمین، تنها در همین چند هفته می‌شود سرپیشین و سرپسین را پس از غروب در باختر آسمان مشاهده کرد.
#apod
https://goo.gl/Q47C7s
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Gemini.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«سایه کیوان دارد کوتاه می‌شود»
—----------------------------

سایه‌ای که از سیاره‌ی کیوان (زحل) بر روی حلقه‌هایش می‌افتد، با نزدیک شدن نیمکره‌ی شمالی آن کوتاه و کوتاه‌تر می‌شود که دلیلش کج بودن همیشگی سیاره در مدارش به گرد خورشید است. این کوتاه شدن تا انقلاب تابستانی کیوان در ماه می ۲۰۱۷ ادامه خواهد یافت. در آن زمان، سایه‌ی سیاره تنها تا لبه‌ی درونی حلقه‌ی A می‌‌رسد و میانه و لبه‌ی بیرونی آن را به طور کامل بی‌سایه می‌گذارد.

از آغاز ماموریت فضاپیمای کاسینی تا برابران فصلی (اعتدال) در اوت ۲۰۰۹، سایه‌ی کیوان پیوسته بلند و بلندتر می‌شد. از آن هنگام به بعد، کوتاه شدن سایه آغاز شد. این دگرگونی‌ها را می‌توان با همسنجی (مقایسه‌ی) سایه‌ی سیاره در این تصویر با سه عکس دیگر دریافت: عکسی که کاسینی به هنگام نزدیک شدن به سیاره در سال ۲۰۰۴ گرفته بود، عکسی که در برابران ۲۰۰۹ گرفته بود، و عکس دو سال پیش، سال ۲۰۱۵.

دیدگاه این تصویر رو به سمت آفتاب‌گرفته‌ی حلقه‌ها و حدود ۱۰ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در طیف دیدنی (مریی) توسط دوربین زاویه-باز فضاپیمای کاسینی در ۳ فوریه‌ی ۲۰۱۷ گرفته شده.

در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از کیوان حدود ۱.۲ میلیون کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم ارز ۷۳ کیلومتر است.

#کیوان #فضاپیمای_کاسینی #برابران #انقلاب_فصلی
https://goo.gl/o7KbHL
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/SaturnShadow.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کهکشان مارپیچی غبارآلود، در بند همسایگانش»
—---------------------------------------—

اخترشناس کانادایی، پل هیکسون و همکارانش در برنامه‌های خود برای جستجوی کهکشان‌های آسمان حدود ۱۰۰ گروه کهکشانی فشرده [کوچک و جمع و جور] را شناسایی کردند که همگی اکنون به نام گروه‌های فشرده‌ی هیکسون (HCGها) شناخته می‌شوند.
در این تصویر پُروضوح تلسکوپ فضایی هابل یکی از همین گروه‌ها به نام گروه فشرده‌ی هیکسون ۹۰ یا "اچ‌سی‌جی ۹۰" را با جزییاتی شگفت‌انگیز می‌بینیم.

در این گروه، سه کهکشان -که دو تایشان اینجا دیده می‌شود- به شدت در برهم‌کنش با یکدیگر هستند: یک کهکشان مارپیچی غبارآلود که کش آمده و به هم ریخته در مرکز تصویر، و دو کهکشان بیضیگون بزرگ.

این رویارویی‌های نزدیک کهکشانی، ستاره‌زایی‌های تند و آتشین به پا خواهند کرد. در زمان‌بندی کیهانی هم این طناب‌کشی‌های گرانشی سرانجام به یکی شدن هر سه کهکشان و پدید آمدن یک تک کهکشان بزرگ خواهد انجامید.

اکنون می‌دانیم که فرآیند ادغام بخشی از روند فرگشت و زندگی کهکشان‌ها، از جمله کهکشان خودمان، راه شیری است.

اچ‌سی‌جی ۹۰ حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی ماهی جنوبی دیده می‌شود. در فاصله‌ی برآوردی این گروه، این عکس هابل گستره‌ای به پهنای ۴۰ هزار سال نوری را می‌پوشاند.

گفتن ندارد که گروه‌های فشرده‌ی هیکسون برای اخترشناسانی که آسمان را با تلسکوپ‌های معمولی از روی زمین می‌کاوند نیز هدف‌های دیدنی و خوبی هستند.

#گروه_فشرده_هیکسون #گروه_کهکشانی #برخورد_کهکشانی #apod
https://goo.gl/c79AiA
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/HCG90.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نوزادی که از یک همبرگر درخشان تغذیه می‌کند»
—---------------------------------------------

* شاید چیزی که در این تصویر فریبنده می‌بینید مانند چند لکه‌ی رنگین به نظر برسد، ولی در حقیقت این یک عکس پَروضوح از ستاره‌ای نوزاد در پوششی از غبار است.

این ستاره‌ی کم‌جرم با نام اچ‌اچ ۲۱۲ که با فاصله‌ی ۱۳۰۰ سال نوری از زمین، در سحابی شکارچی جای دارد، ستاره‌ای بی‌اندازه جوان است. میانگین عمر چنین ستارگان کم‌جرمی حدود ۱۰۰ "میلیارد" سال است، ولی این ستاره تنها حدود ۴۰ هزار سال از عمرش می‌گذرد- به زبان کیهانی، واقعا یک ستاره‌ی نوپا است.

در هسته‌ی ابرهای مولکولی گسترده‌ی درون مناطق ستاره‌زا، نبردی در جریان است؛ گرانش در یک سو و فشار گاز و غبار در سوی دیگر. اگر گرانش پیروز شود، گاز و غبار را وادار به رُمبش و تبدیل شدن به یک هسته‌ی داغ و چگال می‌کند که سرانجامش برافروختگی و پدید آمدن یک پیش‌ستاره خواهد بود. هر چه از گاز و غبار باقی بماند تشکیل یک قرص چرخان به گرد این ستاره‌ی نوزاد می‌دهد، و در بسیاری از سامانه‌های ستاره‌ای، همین قرص است که در پایان سیاره‌ها را می‌سازد.

به تصویر کشیدن چنین قرص‌های پیش‌ستاره‌ای بسیار جوانی، به دلیل اندازه‌ی به نسبت کوچکشان کار دشواری بوده، ولی اکنون وضوح بسیار بالای آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما)، شناخت جزییات پیچیده‌ی زایش ستارگان و سیاره‌ها را امکان‌پذیر ساخته است.

با نگاه دقیق‌تر به اچ‌اچ ۲۱۲ یک رگه‌ی تیره و بزرگ از غبار سرد را درون قرص می‌بینیم که میان دو منطقه‌ی روشن‌تری که از نور #پیش‌ستاره گرم شده‌اند فشرده شده است. چیزی که پدید آمده مانند یک "همبرگر" کیهانی به نظر می‌رسد. این نخستین باریست که اخترشناسان چنین رگه‌ی غباری را در آغازین‌ترین گام‌های #ستاره‌زایی می‌بینند، پس شاید این ابر بتواند سرنخ‌هایی درباره‌ی چگونگی تولد سامانه‌های سیاره‌ای برای ما فراهم کند.
https://goo.gl/PRNjSx
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/HH212.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies