داده‌های پرتو X چاندرا به رنگ سرخ که گازهای داغ خوشه‌ی کهکشانی قنطورس را نشان می‌دهند
@onestar_in_sevenskies

، داده‌های رادیویی آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جانسکی به رنگ آبی که ذرات پرانرژی فواره‌های ابرسیاهچاله‌ی درون ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ را نمایان کرده‌اند. @onestar_in_sevenskies

داده‌های نور دیدنی (مریی) تلسکوپ فضایی هابل (رنگ سبز) که کهکشان‌های درون خوشه‌ی قنطورس و همچنین کهکشان‌ها و ستارگان بیرون از خوشه را نشان می‌دهد
@onestar_in_sevenskies

پردازشی که حفره‌های خوشه‌ی قنطورس را نشان می‌دهد. این نما گسترده‌تر از تصویر همنهاده‌ی اصلی است و حدود ۱۲۲۰۰۰ سال نوری را می‌پوشاند.
@onestar_in_sevenskies

پردازشی که ساختارهای خمیده در خوشه‌ی قنطورس را نمایان کرده. این تصویر هم گسترده‌تر از تصویر همنهاده‌ی اصلی است و حدود ۵۰۰ هزار سال نوری را می‌پوشاند.
@onestar_in_sevenskies

«دو همدم پرزرق و برق، هدیه بیست و هفتمین سالگرد تولد هابل»
—---------------------------------------------------------

#کهکشان_مارپیچی ان‌جی‌سی ۴۳۰۲ (چپ) با فاصله‌ی حدود ۵۵ میلیون سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_گیسو جای دارد. این کهکشان که عضو خوشه‌ی کهکشانی بزرگ دوشیزه است، با گستردگی ۸۷۰۰۰ سال نوری، اندکی از کهکشان راه شیری ما کوچک‌تر است.

ان‌جی‌سی ۴۳۰۲ که از لبه دیده می‌شود (لبه‌نما) هم مانند کهکشان خودمان، رگه‌های غبار تیره‌ای در راستای مرکز صفحه‌اش دارد که جلوی نور ستارگان پشتش را گرفته یا آنها را به سرخی گرایانده [ما کهکشان خودمان را هم از لبه می‌بینیم- م].

همدمش که از آن کوچک‌تر است ان‌جی‌سی ۴۲۹۸ نام دارد و آن نیز یک مارپیچی غبارآلود است. ولی صفحه‌اش نسبت به خط دید ما زاویه‌ی بیشتری دارد و تا اندازه‌ی یک کهکشان رونما شده، یعنی از چشم ما تقریبا از روبرو دیده می شود، به گونه‌ای که می‌توانیم رگه‌های غبار آن در راستای بازوان مارپیچی‌اش که با نور آبی‌فام ستارگان جوان آراسته شده، و همچنین هسته‌ی درخشان زردفامش را ببینیم.

اخترشناسان امسال برای بزرگداشت ۲۷مین سالگرد پرتاب تلسکوپ فضایی هابل - که در ۲۴ آوریل ۱۹۹۰ راهی فضا شده بود- از خود این تلسکوپ افسانه‌ای کمک گرفتند تا چهره‌ی پرزرق و برق و شکوهمند این دو کهکشان زیبا را در نور دیدنی (مریی) به تصویر بکشند.
#NGC_4302 #NGC_4298 #apod
https://goo.gl/0p8qwq
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/NGC4302-NGC4298.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«روشی برای نمایش رنگ‌های پرنورترین ستاره آسمان»
—---------------------—

شباهنگ (شعرای یمانی، آلفای سگ بزرگ) درخشان‌ترین ستاره در آسمان زمین است. شباهنگ همچنین رنگارنگ‌ترین ستاره‌ی آسمان نیز هست. این ستاره به هنگام غروب‌های بهار نیمکره‌ی شمالی، در افق جنوب باختری آسمان، رنگین‌کمانی از نور را بر سر زمین می‌افشاند.

تام واگنر از واترلوی آیووا در آمریکا توانسته به روشی جالب، رنگ‌های این ستاره را به تصویر بکشدد. وی می‌گوید: «من چند دهه پیش پی برده بودم که با تنظیم دوربین دوچشمی رو به شباهنگ و تکان دادن آن، به آسانی می‌توانم تغییر رنگ پی در پی ستاره را ببینم.» واگنر در ۱۶ آوریل با بهره از همین روش، این عکس را از پشت چشمی دوربینش گرفت.

وی می‌گوید: «این یک نوردهی ۲ ثانیه‌ای است.» «رنگ‌ها دیدنی و فریبنده بودند.»

ستاره‌شناسان به این پدیده "سوسو زدن" می‌گویند. #سوسو_زدن که به نام "#چشمک زدن" هم شناخته می‌شود، پدیده‌ایست که در اثر آشفتگی‌های دمایی در هوای زمین رخ می‌دهد. توده‌های گرم و سرد هوا با گذشتن از جلوی ستاره، نور آن را می‌شکنند. این رفتار منشور-مانند به پدید آمدن رنگ‌های رنگین‌کمانی -به ویژه نزدیک افق که نور ستاره ناچارست برای رسیدن به چشم ما، از درون لایه‌های چگال‌تر هوا با آشفتگی‌های بیشتر بگذرد- می‌انجامد.

همه‌ی ستارگان سوسو می‌زنند، ولی #شباهنگ به دلیل درخشش بیشترش این کار را نمایان‌تر از همه‌ی ستارگان انجام می‌دهد. امروز پس از غروب آفتاب بیرون بروید و در جنوب باختر آسمان، نزدیک پای شکارچی، به دنبال شباهنگ بگردید که هر چه پایین‌تر می‌رود، چشمک‌هایش هم بیشتر می‌شود. از نمایشی که اجرا می‌کند لذت ببرید!

#صورت_فلکی_سگ_بزرگ
https://goo.gl/Fn5pln
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Sirius.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

شباهنگ (شعرای یمانی) زیر پای شکارچی
@onestar_in_sevenskies

«زمین و ماه از فاصله ۱.۴ میلیارد کیلومتری»
—-------------------------------------

در این عکس #فضاپیمای_کاسینی ناسا، سیاره‌ی زمین مانند نقطه‌ای در لابلای حلقه‌های یخی کیوان (به عربی: زحل) دیده می‌شود.

کاسینی این عکس را در ساعت ۱۰:۴۱ شب ۱۲ آوریل ۲۰۱۷ به وقت اقیانوس آرام گرفت. در آن هنگام، فاصله‌ی فضاپیما از زمین ۱.۴ میلیارد کیلومتر بود. اگرچه به دلیل دور بودن، چیزی روی زمین پیدا نیست، ولی به هر حال بخشی از آن که رو به کاسینی بود، اقیانوس اطلس جنوبی را در بر داشت.

کره‌ی #ماه هم در سمت چپ زمین دیده می‌شود. تصویر دوم را ببینید که این بخش عکس در آن بزرگنمایی شده.

حلقه‌هایی که در تصویر دیده می‌شوند #حلقه‌_A (در بالا) با شکاف‌های کیلر و اِنکه، و حلقه‌ی F (در پایین) است. دوربین کاسینی در زمان گرفتن این عکس، رو به سمت تاریک حلقه‌ها بود.

از کنار کیوان، همه‌ی سیاره‌های درونی سامانه‌ی خورشیدی [بهرام، زمین، ناهید، تیر] نزدیک به خورشید دیده می‌شوند و به آسانی در چنین عکس‌هایی جا می‌شوند، گرچه شانس چنین نماهایی در درازنای ماموریت کاسینی کم بوده.

#حلقه‌_F در هندسه‌‌ی این دیدگاه درخشش ویژه‌ای یافته.

کاسینی امروز برای آخرین بار از کنار تیتان، ماه بزرگ کیوان گذشت تا با بهره از گرانش آن، تغییر مسیر داده و وارد گام "#پایان_بزرگ" شود. گامی که در آن، کاسینی درست درون حلقه‌ها به گرد کیوان خواهد چرخید و کم کم به آن نزدیک شده تا در آن فرو رود.
https://goo.gl/GBmjWU
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Earth-rings.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

ماه و زمین از درون حلقه‌های کیوان
@onestar_in_sevenskies

«نخستین نمونه دیده شده از پدیده همگرایی گرانشی برای یک شمع استاندارد کیهانی»
—-------------------------------------------------------------------------
https://goo.gl/I3hLsc
یک گروه بین المللی از اخترشناسان به رهبری دانشمندان دانشگاه استکهلم سوئد با بهره از تلسکوپ فضایی هابل ناسا، ابرنواختری از گونه‌ی Ia را یافته‌اند که در اثر پدیده‌ی #همگرایی_گرانشی، نورش بزرگنمایی شده و در چند نقطه دیده می‌شود. این نخستین مورد دیده شدن چنین پدیده‌ای برای ابرنواختری از این گونه است. چهار عکسِ این ستاره‌ی منفجر شده برای سنجش گسترش (انبساط) کیهان به دانشمندان کمک خواهد کرد. این کار می‌تواند بدون هیچ فرض نظری درباره‌ی مدل کیهان‌شناختی انجام شده و سرنخ‌های بیشتری درباره‌ی سرعت واقعی گسترش کیهان فراهم آورد. یافته‌های این پژوهش در نشریه‌ی ساینس منتشر شده.

این ابرنواختر که ۴.۳ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد [۱]، آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو (iPTF16geu) نامیده شده [۲]. نور این ابرنواختر ویژه در اثر همگرایی گرانشی خمیده و بزرگ‌نمایی شده به گونه‌ای که چهار تصویر جداگانه از آن در آسمان پدیدار شده است [۳]. این چهار تصویر با هم دایره‌ای به شعاع تنها ۳۰۰۰ سال نوری به گرد کهکشان پیش‌زمینه که نقش عدسی گرانشی را داشته ساخته‌اند. بدین ترتیب، این یکی از کوچک‌ترین عدسی‌های گرانشی فراکهکشانیست که تاکنون یافته شده. نمای آن مانند ابرنواختر رفسدال است که اخترشناسان در سال ۲۰۱۵ یافته بودند. ولی رفسدال یک ابرنواختر رُمبش هسته‌ای بود.

[خبر ابرنواختر رفسدال را خوانده بودید: * ابرنواختری که پیش بینی شده بود پدیدار شد! (https://goo.gl/8vLouV)]

ابرنواخترهای #گونه‌_Ia همیشه درخشش ذاتی یکسانی دارند، از همین رو اخترشناسان با اندازه‌گیری میزان درخشش دیداری آنها می‌توانند فاصله‌شان از زمین را اندازه بگیرند. به همین دلیل این ابرنواخترها را شمع‌های استاندارد نامیده و دهه‌هاست که از آنها برای سنجش فاصله‌های کیهانی بهره می‌گیرند. این ابرنواخترها همچنین به کشف شتاب‌دار بودن گسترش کیهان، و در نتیجه، پی بردن به وجود انرژی تاریک کمک کرده‌اند. اکنون ابرنواختر آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو به اخترشناسان اجازه می‌دهد تا وارد قلمروی تازه‌ای شده و نظریه‌هایی درباره‌ی خمِش فضازمان در مقیاس‌های فراکهکشانیِ کوچک‌تر از پیش را بیازمایند.

آریل گوبار، استاد مرکز اسکار کلین در دانشگاه استکهلم و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش می‌گوید: «دیده شدن چندین تصویر از یک #ابرنواختر شمع استاندارد که به شدت همگراییده شده برای نخستین بار، یک پیروزی بزرگ است. ما می‌توانیم توانایی "گرانش" در کانونی کردن نور را با دقتی بیش از گذشته بسنجیم، و مقیاس‌های فیزیکی‌ای که شاید تاکنون دور از دسترسمان بوده‌اند را بکاویم.»

اهمیت کلیدی این ابرنواختر گروه دانشمندان را واداشت تا کمتر از دو ماه پس از کشف، رصدهای بیشتری روی آن انجام دهند. در این پژوهش، شماری از تلسکوپ‌های پیشرُوی جهان از جمله #تلسکوپ_فضایی_هابل، تلسکوپ کک در موناکی هاوایی، و تلسکوپ بسیار بزرگ اِسو در شیلی به کار گرفته شدند. این دانشمندان با بهره از داده‌های گرد آمده، توان بزرگنمایی این عدسی را ۵۲ برآورد کردند، یعنی درخشش ابرنواختر را ۵۲ برابر کرده. به دلیل سرشت شمع استاندارد آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو، برای نخستین بار می‌شد این اندازه‌گیری را بدون هیچ پیش‌فرضی درباره‌ی نوع عدسی یا پارامترهای کیهان‌شناختی انجام داد.

اکنون دانشمندان در تلاشند زمان دقیق رسیدن نور این ابرنواختر به زمین را برای هر یک از چهار تصویر اندازه بگیرند. تفاوت این زمان‌ها می‌تواند در اندازه‌گیری ثابت هابل -نرخ گسترش کیهان- با دقتی بالا به کار رود [۴]. این به ویژه با در نظر گرفتن اختلاف‌های تازه دیده شده میان سنجش‌های این ثابت در کیهان نزدیک و کیهان آغازین یک اندازه‌گیری کلیدی است....

ادامه در پست بعد 👇👇👇

ادامه‌ی پست پیشین ☝️☝️☝️
...همانقدر که ابرنواخترهای همگراییده برای کیهان‌شناسی اهمیت دارند، یافتنشان هم بی‌اندازه دشوار است. یافتن آنها نه تنها نیازمند یک همترازی ویژه و دقیق میان اجرام در آسمانست، بلکه خودشان هم مدت کوتاهی دیدارپذیر می‌مانند. به گفته‌ی یکی دیگر از نویسندگان پژوهش دانشگاه استکهلم: «یافتن آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو به راستی مانند یافتن گونه‌ای سوزن در انبار کاه بود. این کشف ما را کمی بیشتر با کیهان آشنا کرد، ولی انبوهی از پرسش‌های علمی تازه را هم به دنبال آورد.»

پژوهش بیشتر روی چنین ابرنواخترهای همگراییده‌ای به ما در کامل کردن شناختمان از سرعت گسترش کیهان کمک خواهد کرد. با راه‌اندازی تلسکوپ‌های پیمایشی تازه در آینده‌ی نزدیک، شانس یافتن این گونه پدیده‌ها هم افزایش خواهد یافت.

در ویدیوی پویانمایی که در ادامه می‌آید نشان داده شده که چگونه نور ابرنواختر آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو در اثر پدیده‌ی همگرایی گرانشی که توسط کهکشانی در پیش‌زمینه رخ داده، در چهار نقطه، و ۵۲ بار درخشان‌تر از شرایط معمول به زمین رسیده.

—-------------------------------------------
یادداشت‌ها:
۱] این فاصله هم‌ارز سرخگرایی ۰.۴ است. کهکشان همگراینده (کهکشان SDSS J210415.89-062024.7) که به ما نزدیک‌ترست، دارای سرخگرایی ۰.۲ است.

۲] آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو نخستین بار در پیمایش کارخانه ی میانجی چشمه‌های گذرای پالومار (iPTF) که در رصدخانه ی پالومار انجام می‌شود دیده شد. iPTF یک پیمایش تمام-خودکار گسترده‌میدان است که کاوش‌های سامان‌مندی روی نورهای گذرای سرتاسر آسمان انجام می‌دهد.

۳] همگرایی گرانشی پدیده‌ایست که نخستین بار در ۱۹۱۲ توسط آلبرت اینشتین پیش‌بینی شده بود، و زمانی رخ می‌دهد که یک جرم سنگین میان بیننده و یک چشمه‌ی نور دوردست باشد، و نوری که از آن چشمه می‌آید را خمانده و بزرگنمایی کند. این به اخترشناسان امکان می‌دهد تا اجرام دوردستی که بدون بزرگنمایی به سختی دیده می‌شوند را دیده و بررسی کنند.

۴] چهار نوری که از این ابرنواختر به چشم ما رسیده مسیری یکسان را نپیموده‌اند. از همین رو زمان رسیدن آنها هم اندکی با هم اختلاف دارد. بیشترین تاخیر زمانی میان چهار تصویر حدود ۳۵ ساعت برآورد شده.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/iPTF16geu.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

نور ابرنواختر آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو در اثر پدیده‌ی همگرایی گرانشی که توسط کهکشانی در پیش‌زمینه رخ داده، در چهار نقطه، و ۵۲ بار درخشان‌تر از شرایط معمول به زمین رسیده.
@onestar_in_sevenskies

نگاهی دقیق به ابرنواختر آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو. چارچوب‌های میانی و سمت راست بالا توسط تلسکوپ هابل گرفته شده‌اند. چارچوب میانی خود کهکشان همگراینده را نشان می‌دهد.
@onestar_in_sevenskies

«عکسی که ۱۳ سال پس از فرود خودروی فرصت روی مریخ، از جایگاه فرود آن گرفته شده»
—-------------------------------------------------------------------------

فضاپیمای مدارگرد شناسایی بهرام ناسا (ام‌آراو) عکس تازه‌ای از بستر فرود خودروی اپورچونیتی (#فرصت) در دهانه‌ی عقاب، که بیش از ۱۳ سال پیش در آن فرود آمد و تاکنون ۴۴ کیلومتر نیز از آن دورتر شده گرفته است.

در روز ۲۵ ژانویه‌ی سال ۲۰۰۴ به وقت جهانی، خودروی اپورچونیتی با کیسه‌ی هوای خود بر کف دهانه‌ی ۲۲ متری عقاب در سیاره‌ی #بهرام (مریخ) فرود آمد و پس از چند بار بالا جهیدن، در میان آن آرام گرفت.

در عکس تازه‌ای که #مدارگرد_شناسایی_بهرام روز ۸ آوریل ۲۰۱۷ با دوربین علمی تصویربرداری با وضوح بالای خود (هایراز، HiRISE) گرفته، دهانه‌ی ایگل و چتر نجات و پوسته‌ی پشتی اپورچونیتی در نزدیکی آن دیده می‌شود.

این نخستین عکس هایرایز از دهانه‌ی ایگل است. مدارگرد شناسایی بهرام بیش از دو سال پس از فرود اپورچونیتی وارد مدار بهرام شد. یکی از نخستین عکس‌های هایراز در سال ۲۰۰۶، اپورچونیتی را بر لبه‌ی یک دهانه‌ی بسیار بزرگ‌تر نشان می‌داد، دهانه‌ی ویکتوریا در حدود ۶ کیلومتری جنوب جایگاه فرود.

دهانه‌ی عقاب در بالا، سمت تصویر تازه دیده می‌شود. عملیات فرود خودرو با جدا شدن آن از سکوی فرودش پایان یافت. چتر نجات و پوسته‌ی پشتی هم پایین، سمت چپ تصویر دیده می‌شوند.

دهانه‌های پرشماری که در جای جای این چشم‌انداز گسترده دیده می‌شوند شادی و هیجان دانشمندان ماموریت در پی فرود یکراستِ کنجکاوی در #دهانه‌_عقاب در سال ۲۰۰۴ را به یادمان می‌آورد. با بیرون آمدن خودرو از پوسته و فرستادن نخستین عکسش از محیط پیرامون، نخستین دیدگاه نمای نزدیک از سنگ‌های ته‌نشستی (رسوبی) بهرام در لبه‌ی دهانه‌ی عقاب را برای دانشمندان فراهم کرد.

#اپورچونیتی پس از جدایی از دستگاه‌های فرود و بررسی دهانه‌ی عقاب، پیش از ترک دهانه، نگاهی به چشم‌انداز پشت سرش انداخت و راه درازش را در پیش گرفت. این خودرو پس از ۱۳ سال، هنوز هم فعال و پرکار است.
https://goo.gl/eCvelx
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Opportunity.html
—-------------------------------------------------

تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

سکوی فرود درخشان خودروی اپورچونیتی بر کف دهانه‌ی عقاب، در بالا، سمت راست این تصویر به چشم می‌خورد. این عکس را فضاپیمای مدارگرد شناسایی بهرام ناسا در روز ۸ آریل ۲۰۱۷ گرفته.
@onestar_in_sevenskies

«اطلاعات نهفته در این تصویر چقدر است؟»
—---------------------------------------

آیا این تصویر ارزش هزاران واژه را دارد؟

برپایه‌ی #اصل_تمام‌نگار (اصل هولوگرافیک)، بیشترین اطلاعاتی که از این تصویر می‌توانیم به دست آوریم حدود ۳ ضربدر ۱۰ به توان ۶۵ بیت برای یک نمایشگر رایانه‌ی با اندازه‌ی معمولی است.

#اصل_هولوگرافیک که هنوز اثبات نشده، می‌گوید میزان اطلاعات نهفته در یک منطقه‌ی محدود به هر سطحی، یک بیشینه دارد. بنابراین، برخلاف درک ما، محتوای اطلاعات درون یک اتاق نه به حجم اتاق، بلکه به سطح دیوارهایش بستگی دارد.

این اصل ریشه در این نظریه دارد که طول پلانک (یکایی از طول که در آن مکانیک کوانتومی بر گرانش کلاسیک چیرگی می‌یابد)، یک سمت از منطقه‌ای است که می‌تواند تنها حدود ۱ بیت اطلاعات را در بر داشته باشد.

این پنداشت نخستین بار از سوی فیزیکدان، جرارد توفت در سال ۱۹۹۳ مطرح شد؛ و آن را می‌توان برای پدیده‌های به ظاهر بسیار دورتری مانند سیاهچاله‌ها هم تعمیم داد بدین گونه که اطلاعاتی که یک سیاهچاله در بر دارد نه با حجم بسته‌ی آن، بلکه با سطحی که به نام افق رویداد شناخته می‌شود تعیین می‌گردد.

واژه‌ی "هولوگرافیک" از ریشه‌ی "#هولوگرام" گرفته شده که در آن، با انداختن نور بر روی یک سطح تخت دوبعدی، نماهایی سه‌بعدی پدید می‌آورند.

البته شاید هیچ کسی در این تصویر ۳ ضربدر ۱۰ به توان ۶۵ بیت نبیند و با نگاه کردن به آن، تنها متوجه یک "قوری" در مرکزش شوند.

[یک ستاره در هفت آسمان: اگر به شیوه‌ی لوچ (چپ) کردن چشم به این تصویر نگاه کنید و سرتان را به آرامی عقب و جلو ببرید، تصویر #سه‌بعدی شده و یک قوری پدیدار خواهد شد]
@apod
https://goo.gl/wHu9li
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/HolographicPrinciple.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کمترین زمان برای رسیدن به یک ستاره دیگر ۶۹ سال است»
—------------------------------------------------------
https://goo.gl/wQq0PL

* شاید فکر کنید از میان همه‌ی ستارگان آسمان، ستاره‌ای که از همه به خورشید نزدیک‌تر است آسان‌ترین مقصد یک سفر میان‌ستاره‌ای برای ماست. ولی این می‌تواند نظر درستی نباشد.

به گفته‌ی رنه هلر از بنیاد ماکس پلانک برای پژوهش‌های سامانه ی خورشیدی (MPS) در گوتینگن آلمان، ما شاید بتوانیم تنها در ۶۹ سال به درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان شب، یعنی شباهنگ (شعرای یمانی) برسیم. این بر خلاف این واقعیت است که شباهنگ دو برابر دورتر از نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید، سامانه‌ی آلفا قنطورس است که دستکم ۹۰ سال زمان می‌برد تا به آن برسیم.

یک برنامه‌ی خصوصی به نام برنامه‌ی Breakthrough Starshot امید دارد بتواند یک فضاپیمای کوچک و نازک را به آلفا قنطورس فرستاده و سیاره‌های وسوسه‌انگیزش را کاوش کند. برآوردهای پیشین توسط این برنامه‌ نشان داده که می‌توانند با سرعت یک پنجم سرعت نور، در مدت تنها ۲۰ سال به آلفا قنطورس برسند. ولی این برآورد برای یک ماموریت گذر انجام شده که در آن، فضاپیما در مدت تنها چند ثانیه از کنار مقصد بگذرد.

اگر بخواهید در آن جا [درنگ کنید و] چیزی را ببینید، چنین سفری چندان سودی برایتان ندارد: فضاپیما ناچار خواهد بود از سرعتش بکاهد. در اوایل امسال، هلر و یک پژوهشگر مستقل به نام میشاییل هیپکه نشان داده بودند که چگونه می‌توان از نور خود ستارگان برای کاستن از سرعت یک فضاپیما با بادبان نوری بهره جست.

این شیوه می‌تواند #آلفا_قنطورس را برای هدف ما بی‌فایده کند. برای نمونه، هلر برآورد کرده که ماموریتی برای وارد کردن فضاپیما به مدار پیرامون پروکسیما قنطورس حدود ۱۴۰ سال زمان خواهد برد.

#شباهنگ ۸ سال نوری دورتر است، ولی ۱۶ برابر درخشان‌تر است، بنابراین نور آن می‌تواند هم در افزایش سرعت و هم سپس کاهش آن کمک بیشتری به فضاپیما کند.

ریاضیات ساده
این یافته‌ها در آغاز هلر را شگفت‌زده کرد، ولی به گفته‌ی او، ریاضیاتش ساده است.

مدت زمانی که برای رسیدن و سپس ماندن در آنجا نیازست تابعی از فاصله بخش بر ریشه‌ی دوم (جذر) درخشندگی ستاره است، بنابراین زمان رسیدن به شباهنگ کمتر از زمان رسیدن به آلفا قنطورس می‌شود.

اَوی لوب، از دانشگاه هاروارد می‌گوید: «این اندیشه‌ای نوآورانه و جالب است. ولی اگر بخواهید با کسری از سرعت نور به آنجا برسید، نیاز به یک بادبان بی‌اندازه نازک خواهید داشت.»

هلر و هپکه می‌گویند کلید حل این مشکل در "دانش مواد" است.

هلر می‌گوید: «ما برای ساختن #بادبان_نوری نیاز به ماده‌ای داریم که بسیار سبک، سخت، پایدار در برابر گرما، و به شدت بازتابنده باشد که بتواند تا چند صد متر مربع گسترده شود.»

به گفته‌ی وی، این ماده شاید بتواند بر پایه‌ی گرافن با روکشی از فراماده (متامتریال) باشد: «اگر این کارآیی داشته باشد، بشریت به راستی خواهد توانست به سفر میان‌ستاره‌ای برود.»

در همین زمینه:
* سفر به تراپیست-۱ با فناوری امروز چقدر زمان می‌برد؟ (https://goo.gl/KnLmG3)
* نظریه تازه و جنجالی برای فوران‌های اسرارآمیز رادیویی: کار بیگانگان است! (https://goo.gl/KzKZqz)
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/solar-sail.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

بادبان نوری "LightSail A". به گفته‌ی دانشمندان، شدت نور ستاره می‌تواند سفر فضایی با چنین بادبانی را کوتاه‌ کند.
@onestar_in_sevenskies

نور هم تکانه دارد و بر سطح فشار وارد می‌کند. اگر بازتابندگیِ سطح بالا باشد، تابش و بازتابش نور از روی آن تغییر تکانه‌ای پدید می‌آورد که سطح بازتابنده را به جلو می‌راند.
@onestar_in_sevenskies

«نبرد سفید در دریای سیاه»
—---------------------—

هزاران میلیارد جاندار تا امروز در دریاهای زمین مرده‌اند. پشته‌های آهکی که از پیکر این جانداران درست شده، تاکنون ساختارهایی مانند صخره‌های سفید دوور، نزدیک ساحل انگلستان در تنگه‌ی دوور را پدید آورده‌اند.

ده‌ها میلیون سالست که نبردی میان گیاهان تک‌یاخته‌ای رنگ روشن توپ‌مانند (فیتوپلانکتون‌هایی به نام کوکولیتوفور)، و ویروس‌های الماسی‌شکل کوچک‌تری به نام کوکولیتوویروس جریان دارد.

کوکولیتوفورها برای پیروز شدن در این جنگ، با گرفتن دی اکسید کربن از هوا، سپرهایی گچی درست می‌کنند. این نبرد به اندازه‌ای حماسی است که کوکولیتوفورها عملا درصد چشمگیری از #دی_اکسید_کربن جو زمین را گرفته و هوایی مناسب برای نفس کشیدن جانداران از جمله انسان‌ها فراهم کرده‌اند.

در این تصویر که سال ۲۰۱۲ توسط ماهواره ی آکوای ناسا گرفته شده، دریای سیاه را می‌بینیم که از شکوفایی کوکولیتوفورها به رنگ آبی روشن در آمده.

#دریا #apod
https://goo.gl/LFmNLo
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/coccolithophore.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies