«نمای هفت برادر از درون ویرانه‌های یک برج»
—------------------------------------------
آشناترین صورتواره (اخترگان) در آسمان نیمکره‌ی شمالی زمین، "هفت برادران" است که حتی اگر وارونه به آسمان نگاه کنید هم آن را به آسانی خواهید شناخت؛ این صورتواره در میان ملت‌های گوناگون، نام‌های متفاوتی دارد، از جمله ملاقه و گاوآهن.
در این تصویر، همین پیکره‌بندی ستاره‌ای آشنا را می‌بینیم که با چارچوبی از دیوارهای ویرانه‌ی برج شاتو دو موریمون فرانسه در بر گرفته شده‌اند. در تصویر دوم، نام این ستارگان نیز به تصویر افزوده شده.
دُبه (خرس، Dubhe)، ستاره‌ی آلفای صورت فلکی خرس بزرگ در پایین، سمت چپ دیده می‌شود. این ستاره به همراه مراق (کمرگاه، Merak)، بتای خرس بزرگ با هم خطی را ساخته‌اند که اگر آن را ادامه دهیم، به ستاره‌ی قطبی و قطب شمال آسمان که اینجا در پشت سنگ‌ها پنهانند می‌رسیم.
از آنجایی که تصویر در ۳۰ مارس گرفته شده، با ادامه دادن خطی که ستارگان فخذ (ران، Phecda) و مغرز (دُم، Megrez) را به هم می‌پیوندد می‌توانید به دنباله‌دار سبزفام و کم‌نور ۴۱پی/تاتل-جیاکوبینی-کرساک زیر مرکز تصویر و در میان دیوارهای برج برسید.
این دنباله‌دار دوره‌ای در روز اول آوریل از نزدیک‌ترین فاصله‌ای که از زمان یافته شدنش گزارش شده از کنار زمین گذشت.
#صورت_فلکی_خرس_بزرگ #صورتواره #اخترگان #apod
https://goo.gl/6EFZT9
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/BigDipper.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------
آشناترین صورتواره (اخترگان) در آسمان نیمکره‌ی شمالی زمین، "هفت برادران" است که حتی اگر وارونه به آسمان نگاه کنید هم آن را به آسانی خواهید شناخت؛ این صورتواره در میان ملت‌های گوناگون، نام‌های متفاوتی دارد، از جمله ملاقه و گاوآهن.
در این تصویر، همین پیکره‌بندی ستاره‌ای آشنا را می‌بینیم که با چارچوبی از دیوارهای ویرانه‌ی برج شاتو دو موریمون فرانسه در بر گرفته شده‌اند. در تصویر دوم، نام این ستارگان نیز به تصویر افزوده شده.
دُبه (خرس، Dubhe)، ستاره‌ی آلفای صورت فلکی خرس بزرگ در پایین، سمت چپ دیده می‌شود. این ستاره به همراه مراق (کمرگاه، Merak)، بتای خرس بزرگ با هم خطی را ساخته‌اند که اگر آن را ادامه دهیم، به ستاره‌ی قطبی و قطب شمال آسمان که اینجا در پشت سنگ‌ها پنهانند می‌رسیم.
از آنجایی که تصویر در ۳۰ مارس گرفته شده، با ادامه دادن خطی که ستارگان فخذ (ران، Phecda) و مغرز (دُم، Megrez) را به هم می‌پیوندد می‌توانید به دنباله‌دار سبزفام و کم‌نور ۴۱پی/تاتل-جیاکوبینی-کرساک زیر مرکز تصویر و در میان دیوارهای برج برسید.
این دنباله‌دار دوره‌ای در روز اول آوریل از نزدیک‌ترین فاصله‌ای که از زمان یافته شدنش گزارش شده از کنار زمین گذشت.
#صورت_فلکی_خرس_بزرگ #صورتواره #اخترگان #apod
https://goo.gl/6EFZT9
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/BigDipper.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«نمای هفت برادر از درون ویرانه‌های یک برج» —------------------------------------------ آشناترین صورتواره (اخترگان) در آسمان نیمکره‌ی شمالی زمین، "هفت برادران" است که حتی اگر وارونه به آسمان نگاه کنید هم آن را به آسانی خواهید شناخت؛ این صورتواره در میان ملت‌های…
صورتواره یا اخترگان "هفت برادران" در صورت فلکی خرس بزرگ (دب اکبر).
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«نگاهی بسیار نزدیک به حلقه‌های کیوان»
—---------------------------------—
فضاپیمای کاسینی ناسا دوربینش را رو به بخشی از شکاف کاسینی حلقه‌های #کیوان، میان حلقه‌های A و B گرفته و ساختارهایی باریک و ظریف را نمایان کرده که با افزایش توان واگشود (وضوح) دوربین در روزها و هفته‌های آینده، از این هم پرجزییات‌تر دیده خواهند شد. گرچه حتی این وضوح هم هنوز کافی نیست و نتوانسته تک تک ذرات سازنده‌ی حلقه‌ها را آشکار کند.
عکس‌هایی که کیفیتی به این اندازه بالا دارند به دانشمندان در نقشه‌برداری از ساختارهای کوچک حلقه‌های کیوان کمک می‌کنند. در این عکس ویژگی‌هایی کوچک‌تر از نیم مایل (۰.۷ کیلومتر) را می‌توان دید. ولی اندازه‌ی ذرات درون حلقه‌ی آ به طور معمول چند متر تا چند سانتیمتر است که هنوز هم کوچک‌تر از آن هستند که در اینجا به طور جداگانه و تک تک دیده شوند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت آفتاب‌گرفته‌ی حلقه‌ها و حدود ۷۹ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه-بسته‌ی #فضاپیمای_کاسینی در ۹ ژانویه‌ی ۲۰۱۷ گرفته شده.
در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از منطقه‌ای از حلقه‌ها که اینجا دیده می‌شود ۱۱۳۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-کیوان-فضاپیما (زاویه‌ی گام) برابر با ۵۲ درجه بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۶۹۰ متر است.
https://goo.gl/PGKW6a
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/CassiniDivision.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------—
فضاپیمای کاسینی ناسا دوربینش را رو به بخشی از شکاف کاسینی حلقه‌های #کیوان، میان حلقه‌های A و B گرفته و ساختارهایی باریک و ظریف را نمایان کرده که با افزایش توان واگشود (وضوح) دوربین در روزها و هفته‌های آینده، از این هم پرجزییات‌تر دیده خواهند شد. گرچه حتی این وضوح هم هنوز کافی نیست و نتوانسته تک تک ذرات سازنده‌ی حلقه‌ها را آشکار کند.
عکس‌هایی که کیفیتی به این اندازه بالا دارند به دانشمندان در نقشه‌برداری از ساختارهای کوچک حلقه‌های کیوان کمک می‌کنند. در این عکس ویژگی‌هایی کوچک‌تر از نیم مایل (۰.۷ کیلومتر) را می‌توان دید. ولی اندازه‌ی ذرات درون حلقه‌ی آ به طور معمول چند متر تا چند سانتیمتر است که هنوز هم کوچک‌تر از آن هستند که در اینجا به طور جداگانه و تک تک دیده شوند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت آفتاب‌گرفته‌ی حلقه‌ها و حدود ۷۹ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه-بسته‌ی #فضاپیمای_کاسینی در ۹ ژانویه‌ی ۲۰۱۷ گرفته شده.
در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از منطقه‌ای از حلقه‌ها که اینجا دیده می‌شود ۱۱۳۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-کیوان-فضاپیما (زاویه‌ی گام) برابر با ۵۲ درجه بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۶۹۰ متر است.
https://goo.gl/PGKW6a
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/CassiniDivision.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ستاره‌ای که با مرگ همدمش از خانه رانده شد»
—---------------------------------------------—
ستاره‌ی گریزانِ "زتا مارافسای" (ستاره‌ی زتا از صورت فلکی مارافسای یا حوا) همچون یک کشتی که به سختی دریای کیهانی را در می نوردد، یک موج کمانی میان‌ستاره‌ای پدید آورده که در این تصویر خیره کننده‌ی فروسرخ دیده می‌شود.
نما در رنگ‌های نمایشی است و در آن، ستاره‌ی آبی‌فام زتا مارافسای که تقریبا ۲۰ بار پرجرم‌تر از خورشید ماست، نزدیک میانه‌ی تصویر دیده می‌شود و دارد با سرعت ۲۴ کیلومتر در "ثانیه" به سمت چپ تصویر پیش می‌رود.
بادهای ستاره‌ای نیرومندی که پیش رویَش از آن می‌وَزند، باعث فشرده و گرم شدن ماده‌ی غباری میان‌ستاره‌ای شده و یک جبهه‌ی شوک کمانی (bow shock) در جلویش پدید آورده‌اند. پیرامون آنها هم ابرهایی از موادِ به نسبت آرام و ناآشفته جای دارد.
ولی دلیل حرکت این ستاره چیست؟
ستاره‌ی زتا مارافسای احتمالا زمانی عضوی از یک سامانه‌ی ستاره‌ای دوتایی با همدمی سنگین‌تر از خود بوده. ستاره‌ی همدم به خاطر همین جرم بیشترش، عمری کوتاه‌تر داشته و سرانجام زندگی‌اش با یک ابرنواختر از گونه‌ی II (رُمبش هسته‌ای) به پایان رسیده بوده. با انفجار فاجعه‌بار ستاره‌ی همدم، ستاره‌ی زتا مارافسای نیز به بیرون از سامانه پرتاب شد.
این ستاره که در حدود ۴۶۰ سال نوری از ما فاصله دارد، ۶۵ هزار بار درخشان‌تر از خورشید است و اگر پیرامونش را گرد و غبار تیره و کدر فرا نگرفته بود، می‌توانست یکی از تابناک‌ترین ستارگان آسمان باشد.
گستردگی این تصویر در حدود ۱.۵ درجه است که در فاصله‌ی برآورد شده‌ی زتا مارافسای، ۱۲ سال نوری را می‌پوشاند.
#ستاره_گریزان #صورت_فلکی_مارافسای #apod
https://goo.gl/ShBLJE
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/blog-post_8.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------—
ستاره‌ی گریزانِ "زتا مارافسای" (ستاره‌ی زتا از صورت فلکی مارافسای یا حوا) همچون یک کشتی که به سختی دریای کیهانی را در می نوردد، یک موج کمانی میان‌ستاره‌ای پدید آورده که در این تصویر خیره کننده‌ی فروسرخ دیده می‌شود.
نما در رنگ‌های نمایشی است و در آن، ستاره‌ی آبی‌فام زتا مارافسای که تقریبا ۲۰ بار پرجرم‌تر از خورشید ماست، نزدیک میانه‌ی تصویر دیده می‌شود و دارد با سرعت ۲۴ کیلومتر در "ثانیه" به سمت چپ تصویر پیش می‌رود.
بادهای ستاره‌ای نیرومندی که پیش رویَش از آن می‌وَزند، باعث فشرده و گرم شدن ماده‌ی غباری میان‌ستاره‌ای شده و یک جبهه‌ی شوک کمانی (bow shock) در جلویش پدید آورده‌اند. پیرامون آنها هم ابرهایی از موادِ به نسبت آرام و ناآشفته جای دارد.
ولی دلیل حرکت این ستاره چیست؟
ستاره‌ی زتا مارافسای احتمالا زمانی عضوی از یک سامانه‌ی ستاره‌ای دوتایی با همدمی سنگین‌تر از خود بوده. ستاره‌ی همدم به خاطر همین جرم بیشترش، عمری کوتاه‌تر داشته و سرانجام زندگی‌اش با یک ابرنواختر از گونه‌ی II (رُمبش هسته‌ای) به پایان رسیده بوده. با انفجار فاجعه‌بار ستاره‌ی همدم، ستاره‌ی زتا مارافسای نیز به بیرون از سامانه پرتاب شد.
این ستاره که در حدود ۴۶۰ سال نوری از ما فاصله دارد، ۶۵ هزار بار درخشان‌تر از خورشید است و اگر پیرامونش را گرد و غبار تیره و کدر فرا نگرفته بود، می‌توانست یکی از تابناک‌ترین ستارگان آسمان باشد.
گستردگی این تصویر در حدود ۱.۵ درجه است که در فاصله‌ی برآورد شده‌ی زتا مارافسای، ۱۲ سال نوری را می‌پوشاند.
#ستاره_گریزان #صورت_فلکی_مارافسای #apod
https://goo.gl/ShBLJE
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/blog-post_8.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«بازی خطرناک یک سیارک با مشتری»
—----------------------------------
* دانشمندان سیارکی را یافته‌اند که در همان مدار مشتری به گرد خورشید می‌چرخد ولی در جهت وارونه، بدون این که برخوردی با آن داشته باشد- و گویا بیش از یک میلیون سال است که این بازی خطرناک را با مشتری انجام می‌دهد.
این سیارک که "۲۰۱۵ بی‌زی۵۰۹" نام دارد و در سال ۲۰۱۵ یافته شده، نزدیک به مشتری ولی در جهت وارونه‌ی آن به گرد خورشید می‌چرخد. مانند بیشتر سیارک‌های #تروجان که هم‌مدار با جرم اصلی هستند، این سیارک نیز مدار مشترکی با مشتری دارد و مانند آن، ۱۲ سال زمینی طول می‌کشد تا یک دور به گرد خورشید بزند.
این تنها سیارک شناخته شده‌ایست که هم‌مدار با یک سیاره است ولی وارونه‌ی آن حرکت می‌کند، یعنی حرکتی پَس‌رو (مخالف‌گرد، retrograde) دارد. پال وایگرت از دانشگاه وسترن اونتاریو و همکارانش این مدار شگفت‌انگیز را بررسی کردند تا دلیل این که بی‌زی۵۰۹ با وجود چنین مداری، هیچ برخورد سر-به-سری با #مشتری انجام نداده را دریابند.
تاکنون تنها ۹۵ سیارک پس‌رونده شناسایی شده که بیشترشان هم بسیار دور از سیاره‌های بزرگند. وایگرت در تارنمای خود نوشت: «این با منطق جور در می‌آید: اگر یک خودروی دلقک بخواهد در جهت مخالف حرکت کند و بلایی سرش نیاید، بهترین راه اینست که از کامیون‌های بزرگ دور بماند.»
از سوی دیگر، بی‌زی۵۰۹ در مدارش تا فاصله‌ی ۱۷۶ میلیون کیلومتری مشتری هم می‌آید، این به اندازه‌ای نزدیک است که مشتری می‌تواند مدار آن را جابجا کند. وایگرت و همکارانش پی بردند که در واقع همین جابجایی است که سیارک را در امان نگه داشته.
این #سیارک در هر دور مدارش، دو بار از کنار مشتری می‌گذرد: یکی هنگامی که مسیرش میان خورشید و مشتری است، و یکی هم زمانی که آن سوی مشتری است. در هر گذر، دو کشش گرانشی کوچک بر آن وارد می‌شود، به گونه‌ای که مسیرش رو به پهلوی مشتری می‌رود و بدون برخورد از کنار آن می‌گذرد.
پایدار و امن
محاسبه‌ی وایگرت و همکارانش نشان‌می‌دهد که مدار این سیارک با وجود ظرافت و حساسیت ظاهری، در عمل به نسبت پایدار است و سیارک جایگاه امنی دارد. آنها نشان دادند که این مدار دستکم یک میلیون سال است که پایدار بوده و باید تا یک میلیون سال دیگر هم پایدار بماند.
وایگرت می‌گوید: «یافتن چنین جرمی که با وجود این پیکره‌بندی مداری نامعمول، این همه عمر کرده بی‌شک مایه ی شگفتی است.» چیزی که هنوز روشن نیست اینست که بی‌زی۵۰۹ چگونه وارد این مسیر پس‌رونده شده.
ماتیا گالیاتزو از دانشگاه وین می گوید: «ما باید بفهمیم چه سازوکارهایی این سیارک را وارد چنین مداری کرده. این بسیار شگفت‌آور است، برای همین باید پی ببریم که چگونه به اینجا رسیده.»
این جرم شاید هسته‌ی به دام افتاده‌ی یک دنباله‌دار یخی باشد. شمار دنباله‌های پس‌رو بسیار بیشتر از سیارک‌هاست، پس کشاندن یکی از آنها به چنین مدارهای نامعمولی می‌تواند برای مشتری و خورشید آسان‌تر از یک سیارک سنگی باشد.
رودلف دووژاک از دانشگاه وین می‌گوید: «این برای دنباله‌دارها یک فرآیند رایج است، ولی برای سیارک‌ها نه.» به گفته‌ی دووژاک، این جرم می‌توانسته تنها در یک مدار به دام افتاده باشد، ولی احتمال بیشتر می‌رود که کم کم و پس از یک رشته رویارویی‌ها چنین چیزی رخ داده باشد.
یافتن جرمی با چنین مدار شگفت‌آوری، چه سیارک باشد و چه دنباله‌دار، نشان می‌دهد که می‌توانیم اجرام دیگری را با مدارهایی که فکرش را هم نکرده‌ایم پیدا کنیم.
وایگرت می‌گوید: «این هیجان‌انگیز است که از فضاهای ممکنِ گوناگونی که برای جایگیری سیارک‌ها در سامانه‌ی خورشیدی وجود دارد، همه ی آنها پر شده. سیارک‌های درون این گونه فضاهای ممکن تنها نظری نیستند، بلکه واقعا وجود دارند.»
گزارش این پژوهش در نشریه‌ی نیچر منتشر شده است.
#پس‌رونده
https://goo.gl/ORLZ1E
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/BZ509.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------
* دانشمندان سیارکی را یافته‌اند که در همان مدار مشتری به گرد خورشید می‌چرخد ولی در جهت وارونه، بدون این که برخوردی با آن داشته باشد- و گویا بیش از یک میلیون سال است که این بازی خطرناک را با مشتری انجام می‌دهد.
این سیارک که "۲۰۱۵ بی‌زی۵۰۹" نام دارد و در سال ۲۰۱۵ یافته شده، نزدیک به مشتری ولی در جهت وارونه‌ی آن به گرد خورشید می‌چرخد. مانند بیشتر سیارک‌های #تروجان که هم‌مدار با جرم اصلی هستند، این سیارک نیز مدار مشترکی با مشتری دارد و مانند آن، ۱۲ سال زمینی طول می‌کشد تا یک دور به گرد خورشید بزند.
این تنها سیارک شناخته شده‌ایست که هم‌مدار با یک سیاره است ولی وارونه‌ی آن حرکت می‌کند، یعنی حرکتی پَس‌رو (مخالف‌گرد، retrograde) دارد. پال وایگرت از دانشگاه وسترن اونتاریو و همکارانش این مدار شگفت‌انگیز را بررسی کردند تا دلیل این که بی‌زی۵۰۹ با وجود چنین مداری، هیچ برخورد سر-به-سری با #مشتری انجام نداده را دریابند.
تاکنون تنها ۹۵ سیارک پس‌رونده شناسایی شده که بیشترشان هم بسیار دور از سیاره‌های بزرگند. وایگرت در تارنمای خود نوشت: «این با منطق جور در می‌آید: اگر یک خودروی دلقک بخواهد در جهت مخالف حرکت کند و بلایی سرش نیاید، بهترین راه اینست که از کامیون‌های بزرگ دور بماند.»
از سوی دیگر، بی‌زی۵۰۹ در مدارش تا فاصله‌ی ۱۷۶ میلیون کیلومتری مشتری هم می‌آید، این به اندازه‌ای نزدیک است که مشتری می‌تواند مدار آن را جابجا کند. وایگرت و همکارانش پی بردند که در واقع همین جابجایی است که سیارک را در امان نگه داشته.
این #سیارک در هر دور مدارش، دو بار از کنار مشتری می‌گذرد: یکی هنگامی که مسیرش میان خورشید و مشتری است، و یکی هم زمانی که آن سوی مشتری است. در هر گذر، دو کشش گرانشی کوچک بر آن وارد می‌شود، به گونه‌ای که مسیرش رو به پهلوی مشتری می‌رود و بدون برخورد از کنار آن می‌گذرد.
پایدار و امن
محاسبه‌ی وایگرت و همکارانش نشان‌می‌دهد که مدار این سیارک با وجود ظرافت و حساسیت ظاهری، در عمل به نسبت پایدار است و سیارک جایگاه امنی دارد. آنها نشان دادند که این مدار دستکم یک میلیون سال است که پایدار بوده و باید تا یک میلیون سال دیگر هم پایدار بماند.
وایگرت می‌گوید: «یافتن چنین جرمی که با وجود این پیکره‌بندی مداری نامعمول، این همه عمر کرده بی‌شک مایه ی شگفتی است.» چیزی که هنوز روشن نیست اینست که بی‌زی۵۰۹ چگونه وارد این مسیر پس‌رونده شده.
ماتیا گالیاتزو از دانشگاه وین می گوید: «ما باید بفهمیم چه سازوکارهایی این سیارک را وارد چنین مداری کرده. این بسیار شگفت‌آور است، برای همین باید پی ببریم که چگونه به اینجا رسیده.»
این جرم شاید هسته‌ی به دام افتاده‌ی یک دنباله‌دار یخی باشد. شمار دنباله‌های پس‌رو بسیار بیشتر از سیارک‌هاست، پس کشاندن یکی از آنها به چنین مدارهای نامعمولی می‌تواند برای مشتری و خورشید آسان‌تر از یک سیارک سنگی باشد.
رودلف دووژاک از دانشگاه وین می‌گوید: «این برای دنباله‌دارها یک فرآیند رایج است، ولی برای سیارک‌ها نه.» به گفته‌ی دووژاک، این جرم می‌توانسته تنها در یک مدار به دام افتاده باشد، ولی احتمال بیشتر می‌رود که کم کم و پس از یک رشته رویارویی‌ها چنین چیزی رخ داده باشد.
یافتن جرمی با چنین مدار شگفت‌آوری، چه سیارک باشد و چه دنباله‌دار، نشان می‌دهد که می‌توانیم اجرام دیگری را با مدارهایی که فکرش را هم نکرده‌ایم پیدا کنیم.
وایگرت می‌گوید: «این هیجان‌انگیز است که از فضاهای ممکنِ گوناگونی که برای جایگیری سیارک‌ها در سامانه‌ی خورشیدی وجود دارد، همه ی آنها پر شده. سیارک‌های درون این گونه فضاهای ممکن تنها نظری نیستند، بلکه واقعا وجود دارند.»
گزارش این پژوهش در نشریه‌ی نیچر منتشر شده است.
#پس‌رونده
https://goo.gl/ORLZ1E
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/BZ509.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«بازی خطرناک یک سیارک با مشتری» —---------------------------------- * دانشمندان سیارکی را یافته‌اند که در همان مدار مشتری به گرد خورشید می‌چرخد ولی در جهت وارونه، بدون این که برخوردی با آن داشته باشد- و گویا بیش از یک میلیون سال است که این بازی خطرناک را…
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
این پویانمایی‌ها که به کمک رصدخانه‌ی تلسکوپ دوچشمی بزرگ (LBTO) گرفته شده به دانشمندان در شناسایی بی‌زی۵۰۹ به عنوان سیارکی با مدار مشترک بمشتری ولی پس‌رونده کمک کرد.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«مهمانی که بیش از ۲ هزاره دیگر باز خواهد گشت»
—----------------------------------------------
دنباله‌دار هیل-باپ، دنباله‌دار بزرگ سال ۱۹۹۷، از همه‌ی ستارگان پیرامونش درخشان‌تر شده بود.
این دنباله‌دار حتی در آسمان شهرهای بزرگ که آلودگی نوری فراوان داشتند هم دیده می‌شد، ولی به دور از نورهای شهری، نمایشی بسیار دیدنی به اجرا می‌گذاشت.
در این تصویر دنباله‌دار هیل-باپ را بر فراز گردنه‌ی والپارولا در رشته‌کوه دولومیت پیرامون کورتنا دامپتزوی ایتالیا می‌بینیم.
دم یونی آبی‌فام این دنباله‌دار که از یون‌های هسته‌ی آن تشکیل شده، توسط باد خورشیدی به بیرون رانده شده. دم غباری سفیدرنگ آن هم از ذرات بزرگ‌تر خاک هسته درست شده که در اثر فشار نور خورشید از آن جدا شده و پشت سرش، در راستای مدارش کشیده شده‌اند.
دنباله‌دار هیل-باپ (سی/۱۹۹۵ ۰۱) را تا ۱۸ ماه با چشم نامسلح می‌شد دید، بیشتر از هر دنباله‌داری در تاریخِ ثبت شده.
امسال ۲۰مین سالگرد دیدار #دنباله‌دار هیل-باپ از بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی است. انتظار می‌رود بازدید بعدی این دنباله‌دار بزرگ حدود سال ۴۳۸۵ میلادی انجام شود.
#apod
https://goo.gl/Ckc4YK
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Hale-Bopp.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------------
دنباله‌دار هیل-باپ، دنباله‌دار بزرگ سال ۱۹۹۷، از همه‌ی ستارگان پیرامونش درخشان‌تر شده بود.
این دنباله‌دار حتی در آسمان شهرهای بزرگ که آلودگی نوری فراوان داشتند هم دیده می‌شد، ولی به دور از نورهای شهری، نمایشی بسیار دیدنی به اجرا می‌گذاشت.
در این تصویر دنباله‌دار هیل-باپ را بر فراز گردنه‌ی والپارولا در رشته‌کوه دولومیت پیرامون کورتنا دامپتزوی ایتالیا می‌بینیم.
دم یونی آبی‌فام این دنباله‌دار که از یون‌های هسته‌ی آن تشکیل شده، توسط باد خورشیدی به بیرون رانده شده. دم غباری سفیدرنگ آن هم از ذرات بزرگ‌تر خاک هسته درست شده که در اثر فشار نور خورشید از آن جدا شده و پشت سرش، در راستای مدارش کشیده شده‌اند.
دنباله‌دار هیل-باپ (سی/۱۹۹۵ ۰۱) را تا ۱۸ ماه با چشم نامسلح می‌شد دید، بیشتر از هر دنباله‌داری در تاریخِ ثبت شده.
امسال ۲۰مین سالگرد دیدار #دنباله‌دار هیل-باپ از بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی است. انتظار می‌رود بازدید بعدی این دنباله‌دار بزرگ حدود سال ۴۳۸۵ میلادی انجام شود.
#apod
https://goo.gl/Ckc4YK
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Hale-Bopp.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«عکس تازه تمام‌رخ از پادشاه منظومه خورشیدی»
—-------------------------------------------
* سیاره‌ی مشتری در آوریل ۲۰۱۷ (فروردین-اردیبهشت ۹۶) وارد جایگاه #پادیستان (مقابله) می‌شود: در نزدیک‌ترین فاصله به زمین جای می‌گیرد و نیمکره‌ای از آن که رو به خورشید است، کاملا روشن از نور آفتاب می‌شود.
#تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا از این پیکره‌بندی ویژه بهره جسته تا از جرمی که دستکم تاکنون بزرگ‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی شناخته شده عکسی بگیرد. این تصویر هم به بیشمار عکس‌های دیگری که در گذشته گرفته شده بود افزوده می‌شود، و به همراه آنها اخترشناسان را در بررسی دگرگونی‌های جو این غول گازی یاری می‌نماید.
در ۷ آوریل، مشتری به جایگاه پادیستان می‌رسد، نقطه‌ای که در آن، سیاره درست در سمت مخالف خورشید در آسمان دیده می‌شود [فاصله‌ی ۱۸۰ درجه]. این بدین معناست که خورشید، زمین و مشتری روی یک خط جای می‌گیرند- زمین در میان آن دو.
#مشتری در جایگاه پادیستان به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به زمین می‌رسد و تنها حدود ۶۷۰ میلیون کیلومتر با آن فاصله دارد، و به همین دلیل از همه‌ی زمان‌های سال درخشان‌تر دیده می‌شود.
در روز ۳ آوریل، تلسکوپ هابل از این همترازی خوب بهره جست و چشم تیزبین خود را رو به این سیاره‌ی غول‌پیکر چرخاند. هابل مشتری را به کمک دوربین میدان گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) رصد کرد که به آن اجازه می‌داد مشتری را در طول موج‌های فرابنفش، دیدنی (مریی)، و فروسرخ ببیند. عکس پایانی نمایی واضح از مشتری را نشان می‌دهد که ویژگی‌های بسیاری را در جو چگال آن آشکار کرده است. به دلیل نزدیکی مشتری، هابل توانسته جزییاتی به کوچکی ۱۳۰ کیلومتر را هم روی آن نمایان سازد.
سطح مشتری به چند نوار آشکار و رنگین بخش شده که همراستا با استوای آن کشیده شده‌اند. این نوارها به دلیل تفاوت در کدری ابرها در اثر مقدار متفاوت آمونیاک یخ‌زده در آنها پدید آمده‌اند؛ هر چه انباشت این ماده در نوارها بیشتر باشد، روشن‌تر دیده می‌شوند. انباشت‌های گوناگون نیز با تندبادهایی که سرعتشان به ۶۵۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد از هم جدا شده‌اند.
آشکارترین ویژگی در مشتری، توفان واچرخند غول‌پیکر آنست که به نام لکه‌ی سرخ بزرگ شناخته می‌شود. این توفان به اندازه‌ای بزرگ است که می‌تواند سیاره‌ی زمین را یکجا در خود جای دهد. ولی این عکس تازه هم مانند عکس‌های دیگری که در این سال‌ها به کمک هابل و تلسکوپ‌های زمینی گرفته شده‌اند، تایید می‌کند که این توفان غول‌آسا که دستکم ۱۵۰ سال است بر روی مشتری می‌وزد، همچنان دارد کوچک و کوچک‌تر می‌شود. دلیل این آب رفتن هنوز ناشناخته است. بنابراین هابل رصد مشتری را به امید گشودن این راز توفانی توسط دانشمندان ادامه خواهد داد.
کنار #لکه_سرخ_بزرگ و پرآوازه یک توفان کوچک‌تر در عرض‌های پایین‌تر دیده می‌شود. نمای این توفان همانند لکه‌ی سرخ بزرگ است ولی اندازه‌ی بسیار کوچک‌تری دارد، از همین رو به نام "لکه‌ی سرخ کوچک" (بیضی BA) شناخته شده.
رصدهای مشتری بخشی از برنامه‌ی "میراث جو سیاره‌های بیرونی" (OPAL) است که به هابل اجازه می‌دهد هر ساله، بخشی از وقتش را برای بررسی سیاره‌های بیرونی سامانه‌ی خورشیدی کنار بگذارد. در این برنامه، دانشمندان به مجموعه‌ای از نقشه‌ها دسترسی خواهند یافت که به آنها کمک می‌کند نه تنها جو سیاره‌های غول‌پیکر سامانه‌ی خورشیدی، بلکه جو سیاره‌ی خودمان و جو سیاره‌هایی که پیرامون دیگر ستارگان یافته شده‌اند را نیز بررسی کنند. این برنامه در سال ۲۰۱۴ با اورانوس آغاز شد، و از ۲۰۱۵ نیز به رصد مشتری و نپتون پرداخته. در سال ۲۰۱۸ نیز رصد کیوان را آغاز خواهد کرد.
https://goo.gl/REjpvP
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Jupiter.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------
* سیاره‌ی مشتری در آوریل ۲۰۱۷ (فروردین-اردیبهشت ۹۶) وارد جایگاه #پادیستان (مقابله) می‌شود: در نزدیک‌ترین فاصله به زمین جای می‌گیرد و نیمکره‌ای از آن که رو به خورشید است، کاملا روشن از نور آفتاب می‌شود.
#تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا از این پیکره‌بندی ویژه بهره جسته تا از جرمی که دستکم تاکنون بزرگ‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی شناخته شده عکسی بگیرد. این تصویر هم به بیشمار عکس‌های دیگری که در گذشته گرفته شده بود افزوده می‌شود، و به همراه آنها اخترشناسان را در بررسی دگرگونی‌های جو این غول گازی یاری می‌نماید.
در ۷ آوریل، مشتری به جایگاه پادیستان می‌رسد، نقطه‌ای که در آن، سیاره درست در سمت مخالف خورشید در آسمان دیده می‌شود [فاصله‌ی ۱۸۰ درجه]. این بدین معناست که خورشید، زمین و مشتری روی یک خط جای می‌گیرند- زمین در میان آن دو.
#مشتری در جایگاه پادیستان به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به زمین می‌رسد و تنها حدود ۶۷۰ میلیون کیلومتر با آن فاصله دارد، و به همین دلیل از همه‌ی زمان‌های سال درخشان‌تر دیده می‌شود.
در روز ۳ آوریل، تلسکوپ هابل از این همترازی خوب بهره جست و چشم تیزبین خود را رو به این سیاره‌ی غول‌پیکر چرخاند. هابل مشتری را به کمک دوربین میدان گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) رصد کرد که به آن اجازه می‌داد مشتری را در طول موج‌های فرابنفش، دیدنی (مریی)، و فروسرخ ببیند. عکس پایانی نمایی واضح از مشتری را نشان می‌دهد که ویژگی‌های بسیاری را در جو چگال آن آشکار کرده است. به دلیل نزدیکی مشتری، هابل توانسته جزییاتی به کوچکی ۱۳۰ کیلومتر را هم روی آن نمایان سازد.
سطح مشتری به چند نوار آشکار و رنگین بخش شده که همراستا با استوای آن کشیده شده‌اند. این نوارها به دلیل تفاوت در کدری ابرها در اثر مقدار متفاوت آمونیاک یخ‌زده در آنها پدید آمده‌اند؛ هر چه انباشت این ماده در نوارها بیشتر باشد، روشن‌تر دیده می‌شوند. انباشت‌های گوناگون نیز با تندبادهایی که سرعتشان به ۶۵۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد از هم جدا شده‌اند.
آشکارترین ویژگی در مشتری، توفان واچرخند غول‌پیکر آنست که به نام لکه‌ی سرخ بزرگ شناخته می‌شود. این توفان به اندازه‌ای بزرگ است که می‌تواند سیاره‌ی زمین را یکجا در خود جای دهد. ولی این عکس تازه هم مانند عکس‌های دیگری که در این سال‌ها به کمک هابل و تلسکوپ‌های زمینی گرفته شده‌اند، تایید می‌کند که این توفان غول‌آسا که دستکم ۱۵۰ سال است بر روی مشتری می‌وزد، همچنان دارد کوچک و کوچک‌تر می‌شود. دلیل این آب رفتن هنوز ناشناخته است. بنابراین هابل رصد مشتری را به امید گشودن این راز توفانی توسط دانشمندان ادامه خواهد داد.
کنار #لکه_سرخ_بزرگ و پرآوازه یک توفان کوچک‌تر در عرض‌های پایین‌تر دیده می‌شود. نمای این توفان همانند لکه‌ی سرخ بزرگ است ولی اندازه‌ی بسیار کوچک‌تری دارد، از همین رو به نام "لکه‌ی سرخ کوچک" (بیضی BA) شناخته شده.
رصدهای مشتری بخشی از برنامه‌ی "میراث جو سیاره‌های بیرونی" (OPAL) است که به هابل اجازه می‌دهد هر ساله، بخشی از وقتش را برای بررسی سیاره‌های بیرونی سامانه‌ی خورشیدی کنار بگذارد. در این برنامه، دانشمندان به مجموعه‌ای از نقشه‌ها دسترسی خواهند یافت که به آنها کمک می‌کند نه تنها جو سیاره‌های غول‌پیکر سامانه‌ی خورشیدی، بلکه جو سیاره‌ی خودمان و جو سیاره‌هایی که پیرامون دیگر ستارگان یافته شده‌اند را نیز بررسی کنند. این برنامه در سال ۲۰۱۴ با اورانوس آغاز شد، و از ۲۰۱۵ نیز به رصد مشتری و نپتون پرداخته. در سال ۲۰۱۸ نیز رصد کیوان را آغاز خواهد کرد.
https://goo.gl/REjpvP
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Jupiter.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«راز همسایه: آندرومدا یک تپ‌اختر بزرگ دارد»
—-------------------------------------------
* پژوهشگران از یک راز در همسایه‌ی راه شیری، کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) پرده برداشته‌اند: یک چشمه‌ی رازآلود #پرتو_X که به احتمال بسیار یک تپ‌اختر است، جنازه‌ی سریع-چرخان یک ستاره‌ی بزرگ.
این چشمه‌ی شگفت‌انگیز در زن در زنجیر که تنها ۲ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، با بهره از داده‌های آرایه‌ی تلسکوپی طیف‌سنجی هسته‌ای ناسا (نوستار، NuSTAR) آشکار شد. نوستار یک تلسکوپ فضایی حسمند به پرتوهای ایکس پرانرژی است.
نخستین بار این جرم در داده‌های ماهواره‌ی سویفت ناسا و به نام "سویفت جی۰۰۴۲.۶+۴۱۱۲" رده‌بندی شده بود. ولی شناسایی دقیق آن را ماهواره‌ی نوستار انجام داد. این چشمه‌ی پرتو ایکس از همه‌ی چشمه‌های پرتو ایکس کهکشان زن در زنجیر درخشان‌تر است و طیف نوری که می‌گسیلد بسیار همانند تپ‌اخترهای راه شیری خودمان است.
در واقع این تپ‌اختر در پرتوهای ایکس پرانرژی (با طول موج کوتاه‌تر)، از مجموع سیاهچاله‌های زن در زنجیر پرنورتر است. میهوکو یوکیتا، |ژوهشگر پسادکترا در دانشگاه جانز هاپکینز و نویسنده‌ی اصلی پژوهشی درباره‌ی این تپ‌اختر می‌گوید: «ما تا این چشمه را از پشت نوستار ندیده بودیم نمی‌دانستیم چیست.»
تپ‌اخترها اجرامی بسیار چگالند- آنها گونه‌ای ستاره‌ی نوترونی‌اند با جرمی سه برابر خورشید که در کره‌ای به قطر تنها چند کیلومتر جا شده. پژوهشگران فکر می‌کنند این تپ‌اختر عضو یک سامانه‌ی دوتایی است که در آن، یک ستاره به گرد تپ‌اختر می‌چرخد و موادی که از این ستاره به سوی تپ‌اختر فروکشیده می‌شود، در مسیرشان داغ شده و پرتوهای ایکس می‌گسیلند.
کهکشان‌هایی مانند راه شیری و زن در زنجیر، ابرسیاهچاله‌هایی در مرکز خود دارند و موادی که به سوی هسته‌ی آنها کشیده می‌شود، بی‌اندازه داغ شده و آغاز به گسیلش پرتوهای X می‌نمایند. ولی این نمی‌تواند دلیل گسیلش زن در زنجیر را توضیح دهد. چشمه‌ی پرتو ایکس نیرومند آن نخستین بار در دهه‌ی ۱۹۷۰ و توسط رصدخانه‌ی مدارگرد اینشتین دیده شده بود، گرچه هیچ کس آن زمان نتوانست به چیستی آن پی ببرد. بعدها رصدخانه‌ی پرتو X چاندرا، و همچنین ماهواره‌ی ایکس‌ام‌ام-نیوتن سازمان فضایی اروپا نیز پرتوهای آن را آشکار کردند. البته این ماهواره‌ها "سویفت جی۰۰۴۲.۶+۴۱۱۲" را در طیف‌های کم‌انرژی‌تر مشاهده کردند. این رصدهای ماهواره‌ی #نوستار و داده‌های سویفت بود که نشان دادند همه‌ی این پرتوها از یک جرم سرچشمه گرفته‌اند: یک #تپ‌اختر.
این پژوهش در شماره‌ی ۲۲ مارس آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
https://goo.gl/mQw1gN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/NuSTAR.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------
* پژوهشگران از یک راز در همسایه‌ی راه شیری، کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) پرده برداشته‌اند: یک چشمه‌ی رازآلود #پرتو_X که به احتمال بسیار یک تپ‌اختر است، جنازه‌ی سریع-چرخان یک ستاره‌ی بزرگ.
این چشمه‌ی شگفت‌انگیز در زن در زنجیر که تنها ۲ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، با بهره از داده‌های آرایه‌ی تلسکوپی طیف‌سنجی هسته‌ای ناسا (نوستار، NuSTAR) آشکار شد. نوستار یک تلسکوپ فضایی حسمند به پرتوهای ایکس پرانرژی است.
نخستین بار این جرم در داده‌های ماهواره‌ی سویفت ناسا و به نام "سویفت جی۰۰۴۲.۶+۴۱۱۲" رده‌بندی شده بود. ولی شناسایی دقیق آن را ماهواره‌ی نوستار انجام داد. این چشمه‌ی پرتو ایکس از همه‌ی چشمه‌های پرتو ایکس کهکشان زن در زنجیر درخشان‌تر است و طیف نوری که می‌گسیلد بسیار همانند تپ‌اخترهای راه شیری خودمان است.
در واقع این تپ‌اختر در پرتوهای ایکس پرانرژی (با طول موج کوتاه‌تر)، از مجموع سیاهچاله‌های زن در زنجیر پرنورتر است. میهوکو یوکیتا، |ژوهشگر پسادکترا در دانشگاه جانز هاپکینز و نویسنده‌ی اصلی پژوهشی درباره‌ی این تپ‌اختر می‌گوید: «ما تا این چشمه را از پشت نوستار ندیده بودیم نمی‌دانستیم چیست.»
تپ‌اخترها اجرامی بسیار چگالند- آنها گونه‌ای ستاره‌ی نوترونی‌اند با جرمی سه برابر خورشید که در کره‌ای به قطر تنها چند کیلومتر جا شده. پژوهشگران فکر می‌کنند این تپ‌اختر عضو یک سامانه‌ی دوتایی است که در آن، یک ستاره به گرد تپ‌اختر می‌چرخد و موادی که از این ستاره به سوی تپ‌اختر فروکشیده می‌شود، در مسیرشان داغ شده و پرتوهای ایکس می‌گسیلند.
کهکشان‌هایی مانند راه شیری و زن در زنجیر، ابرسیاهچاله‌هایی در مرکز خود دارند و موادی که به سوی هسته‌ی آنها کشیده می‌شود، بی‌اندازه داغ شده و آغاز به گسیلش پرتوهای X می‌نمایند. ولی این نمی‌تواند دلیل گسیلش زن در زنجیر را توضیح دهد. چشمه‌ی پرتو ایکس نیرومند آن نخستین بار در دهه‌ی ۱۹۷۰ و توسط رصدخانه‌ی مدارگرد اینشتین دیده شده بود، گرچه هیچ کس آن زمان نتوانست به چیستی آن پی ببرد. بعدها رصدخانه‌ی پرتو X چاندرا، و همچنین ماهواره‌ی ایکس‌ام‌ام-نیوتن سازمان فضایی اروپا نیز پرتوهای آن را آشکار کردند. البته این ماهواره‌ها "سویفت جی۰۰۴۲.۶+۴۱۱۲" را در طیف‌های کم‌انرژی‌تر مشاهده کردند. این رصدهای ماهواره‌ی #نوستار و داده‌های سویفت بود که نشان دادند همه‌ی این پرتوها از یک جرم سرچشمه گرفته‌اند: یک #تپ‌اختر.
این پژوهش در شماره‌ی ۲۲ مارس آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
https://goo.gl/mQw1gN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/NuSTAR.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«در قاب درخت، در آغوش خورشید»
—------------------------------------—
قرار بود عکسی از درختان در برابر خورشید که داشت پشت تپه‌ای غروب می‌کرد گرفته شود. ولی گاهی یک چیز نامنتظره می‌تواند عکس را زیباتر کند. اینجا هم مردی که به همراه سگش سرگرم قدم زدن روی تپه بود، بی‌خبر از آن که دوربینی تنظیم شده و آماده‌ی عکاسی است از جلوی آن گذشت. دستاورد عکاسی به اندازه‌ای خیره‌کننده بود که پس از برش عکس، به عنوان نمای اصلی برگزیده شد.
دلیل این که خورشید بسیار بزرگ به نظر می‌رسد اینست که عکس از فاصله‌ی حدود ۱ کیلومتری و با #عدسی_تله‌فوتو گرفته شده.
پراکندگی نور آبی توسط هوای زمین باعث شده پایین خورشید کمی سرخ‌تر از بالای آن دیده شود. همچنین اگر به دقت به خورشید نگاه کنید، درست بالای سر مرد، یک گروه بزرگ لکه‌ی خورشیدی را خواهید دید.
این عکس همین هفته‌ی گذشته در باد مرگنت‌هایم آلمان گرفته شده.
#غروب_خورشید #apod
https://goo.gl/MnEkXc
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/sun-man-dog.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------—
قرار بود عکسی از درختان در برابر خورشید که داشت پشت تپه‌ای غروب می‌کرد گرفته شود. ولی گاهی یک چیز نامنتظره می‌تواند عکس را زیباتر کند. اینجا هم مردی که به همراه سگش سرگرم قدم زدن روی تپه بود، بی‌خبر از آن که دوربینی تنظیم شده و آماده‌ی عکاسی است از جلوی آن گذشت. دستاورد عکاسی به اندازه‌ای خیره‌کننده بود که پس از برش عکس، به عنوان نمای اصلی برگزیده شد.
دلیل این که خورشید بسیار بزرگ به نظر می‌رسد اینست که عکس از فاصله‌ی حدود ۱ کیلومتری و با #عدسی_تله‌فوتو گرفته شده.
پراکندگی نور آبی توسط هوای زمین باعث شده پایین خورشید کمی سرخ‌تر از بالای آن دیده شود. همچنین اگر به دقت به خورشید نگاه کنید، درست بالای سر مرد، یک گروه بزرگ لکه‌ی خورشیدی را خواهید دید.
این عکس همین هفته‌ی گذشته در باد مرگنت‌هایم آلمان گرفته شده.
#غروب_خورشید #apod
https://goo.gl/MnEkXc
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/sun-man-dog.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«خانه تکانی در یک منظومه نوزاد»
—------------------------------
در این تصویر قرص غباری را می‌بینیم که ستاره‌ای جوان و تنها به نام اچ‌دی ۱۶۹۱۴۲ را در میان گرفته.
آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در این عکس با دریافت سیگنال‌هایی که از دانه‌های میلیمتری غبار می‌آید، قرص را با وضوحی بالا آشکار کرده است. این حلقه‌های روشن نوارهایی چگال از غبارند که با شکاف‌هایی ژرف از هم جدا شده‌اند.
چشمان تیزبین آلما که برای بررسی گاز و غبار سرد در سامانه‌هایی مانند اچ‌دی ۱۶۹۱۴۲ بهینه‌سازی شده، تاکنون ساختار چندین سامانه‌ی ستاره‌ای نوزاد با چنین شکاف‌ها و حفره‌هایی را آشکار کرده است. نظریه‌های گوناگونی برای توضیح این ساختارها پیشنهاد شده- از جمله آشفتگی‌هایی که در اثر "ناپایداری مغناطوچرخشی" [۱] پدید می‌آیند، یا به هم پیوستن و انباشت ذرات غبار- ولی پذیرفتنی‌ترین نظریه اینست که این شکاف‌های چشمگیر را پیش‌سیاره‌های غول‌پیکری که درون قرص غبار به گرد ستاره می‌چرخند پدید آورده‌اند.
هنگامی که سامانه‌های ستاره‌ای ساخته می‌شوند، گاز و غبار پیرامون ستاره توده شده و سیاره‌هایی پدید می‌آورد. این سیاره‌ها همچنان که به گرد ستاره می‌چرخند، گاز و غبار سر راهشان را می‌روبند و شکاف‌هایی در قرص درست می‌کنند که باعث می‌شود قرص غبار به نوارهایی آشکار بخش شود. شکاف‌های تیره‌ای که در این تصویر دیده می‌شود با همین نظریه‌ی سوم، یعنی وجود چند پیش‌سیاره همخوانی دارد- چیزی که بررسی‌های انجام شده روی همین سامانه در طیف‌های دیدنی (مریی) و فروسرخ هم آن را تایید می‌کنند.
مشاهده‌ی این گونه قرص‌های پیش‌سیاره‌ای به کمک آلما به دانشمندان اجازه می‌دهد تا با رونمایی از روند فرگشت سامانه‌های نوزاد، به بررسی نخستین گام‌های پیدایش سیاره‌ها بپردازند.
—------------------------------------------
یادداشت:
۱] ناپایداری مغناطوچرخشی (magnetorotational instability) یا MRI یک ناپایداری شاره‌ای است که باعث می‌شود قرص برافزایشی پیرامون یک جرم بزرگ دستخوش آشفتگی شود. این آشفتگی زمانی پدید می‌آید که سرعت زاویه‌ایِ یک شاره‌ی رسانا در یک میدان مغناطیسی با افزایش فاصله از مرکز چرخش، کاهش یابد.
#سیاره_فراخورشیدی #قرص_پیش‌سیاره‌ای
https://goo.gl/yUoU4F
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Spring-Cleaning.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------
در این تصویر قرص غباری را می‌بینیم که ستاره‌ای جوان و تنها به نام اچ‌دی ۱۶۹۱۴۲ را در میان گرفته.
آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در این عکس با دریافت سیگنال‌هایی که از دانه‌های میلیمتری غبار می‌آید، قرص را با وضوحی بالا آشکار کرده است. این حلقه‌های روشن نوارهایی چگال از غبارند که با شکاف‌هایی ژرف از هم جدا شده‌اند.
چشمان تیزبین آلما که برای بررسی گاز و غبار سرد در سامانه‌هایی مانند اچ‌دی ۱۶۹۱۴۲ بهینه‌سازی شده، تاکنون ساختار چندین سامانه‌ی ستاره‌ای نوزاد با چنین شکاف‌ها و حفره‌هایی را آشکار کرده است. نظریه‌های گوناگونی برای توضیح این ساختارها پیشنهاد شده- از جمله آشفتگی‌هایی که در اثر "ناپایداری مغناطوچرخشی" [۱] پدید می‌آیند، یا به هم پیوستن و انباشت ذرات غبار- ولی پذیرفتنی‌ترین نظریه اینست که این شکاف‌های چشمگیر را پیش‌سیاره‌های غول‌پیکری که درون قرص غبار به گرد ستاره می‌چرخند پدید آورده‌اند.
هنگامی که سامانه‌های ستاره‌ای ساخته می‌شوند، گاز و غبار پیرامون ستاره توده شده و سیاره‌هایی پدید می‌آورد. این سیاره‌ها همچنان که به گرد ستاره می‌چرخند، گاز و غبار سر راهشان را می‌روبند و شکاف‌هایی در قرص درست می‌کنند که باعث می‌شود قرص غبار به نوارهایی آشکار بخش شود. شکاف‌های تیره‌ای که در این تصویر دیده می‌شود با همین نظریه‌ی سوم، یعنی وجود چند پیش‌سیاره همخوانی دارد- چیزی که بررسی‌های انجام شده روی همین سامانه در طیف‌های دیدنی (مریی) و فروسرخ هم آن را تایید می‌کنند.
مشاهده‌ی این گونه قرص‌های پیش‌سیاره‌ای به کمک آلما به دانشمندان اجازه می‌دهد تا با رونمایی از روند فرگشت سامانه‌های نوزاد، به بررسی نخستین گام‌های پیدایش سیاره‌ها بپردازند.
—------------------------------------------
یادداشت:
۱] ناپایداری مغناطوچرخشی (magnetorotational instability) یا MRI یک ناپایداری شاره‌ای است که باعث می‌شود قرص برافزایشی پیرامون یک جرم بزرگ دستخوش آشفتگی شود. این آشفتگی زمانی پدید می‌آید که سرعت زاویه‌ایِ یک شاره‌ی رسانا در یک میدان مغناطیسی با افزایش فاصله از مرکز چرخش، کاهش یابد.
#سیاره_فراخورشیدی #قرص_پیش‌سیاره‌ای
https://goo.gl/yUoU4F
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Spring-Cleaning.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«آتشبازی بزرگی که ۵۰۰ سال پیش در دل شکارچی رخ داد»
—------------------------------------------------------
* انفجارهای ستاره‌ای اغلب به ابرنواخترها ربط داده می‌شود، مرگ باشکوه ستارگان. ولی مشاهدات تازه‌ی آلما آگاهی‌هایی درباره‌ی انفجارهایی که در آن سرِ چرخه‌ی زندگی ستارگان رخ می‌دهد برای ما فراهم می‌کند: تولد ستارگان.
اخترشناسان این عکس‌های چشمگیر را به هنگام رصد پسماندهای آتشبازی-مانندی که از تولد یک گروه از ستارگان بزرگ به جا مانده گرفته‌اند؛ عکس‌هایی که نشان می‌دهند #ستاره‌زایی هم می‌تواند فرآیندی پرخشونت و انفجاری باشد.
۱۳۵۰ سال نوری دورتر از زمین، در #صورت_فلکی_شکارچی، یک کارخانه‌ی ستاره‌سازی انبوه و فعال به نام ابر مولکولی شکارچی ۱ یا اوام‌سی-۱ در مجموعه‌ای جای دارد که سحابی پرآوازه‌ی شکارچی نیز بخشی از آن مجموعه است. ستارگان زمانی ساخته می‌شوند که ابری از گاز، به جرم صدها برابر خورشید زیر فشار گرانش خود آغاز به رُمبش می‌کند. در چگال ترین مناطق ابر، آتش پیش‌ستاره‌ها روشن شده و آغاز به این سو و آن سو رفتن می‌کنند. با گذشت زمان، شماری از ستارگان رو به یک مرکز مشترک گرانشی که به طور معمول زیر نفوذ یک پیش‌ستاره‌ی بسیار بزرگ است کشیده می‌شوند- و اگر این ستارگان پیش از گریز از پرورشگاه خود رویارویی نزدیکی با هم انجام دهند، برهم‌کنش‌های خشونت‌باری می‌تواند رخ دهد.
حدود ۱۰۰ هزار سال پیش، چند #پیش‌ستاره در ژرفای درون اوام‌سی-۱ پدید آمدند. نیروی گرانش آنها را با سرعتی فزاینده به سوی هم کشید تا این که سرانجام ۵۰۰ سال پیش با هم رویارو شدند. اخترشناسان درست نمی‌دانند که آیا آنها تنها از کنار یکدیگر گذشته بودند یا برخورد سر به سر انجام دادند، ولی در هر صورت رویارویی آنها به فورانی نیرومند انجامید که دیگر پیش‌ستاره‌های نزدیکشان و همچنین صدها جریان غول‌آسای گاز و غبار را با سرعتی بیش از ۱۵۰ کیلومتر بر ثانیه به درون فضای میان‌ستاره‌ای پرتاب کرد. انرژی آزاد شده در این برهم‌کنش فاجعه‌بار هم‌ارز انرژی آزاد شده از خورشید در ۱۰ میلیون سال بود.
اکنون پس از گذشت ۵۰۰ سال، گروهی از اخترشناسان به رهبری جان بَلی از دانشگاه کلرادوی آمریکا با بهره از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در شیلی، درون قلب این ابر را کاویده‌اند. آنها در این کاوش پسماندهای پرتاب شده در پی تولد انفجارآمیز این ستارگان بزرگ را یافتند که نمایی مانند یک آتشبازی از گونه‌ی کیهانی با رگه‌های آتشین غول‌پیکری که به همه سو می‌رفتند پیدا کرده بود.
انتظار می‌رود این انفجارها به نسبت کوتاه‌مدت باشند و پسماندهایی مانند آنچه آلما دیده تنها چند سده بپایند. ولی این انفجارهای پیش‌ستاره‌ای اگرچه گذرا هستند، شاید به نسبت پدیده‌هایی رایج باشند. آنها همچنین با ویران کردن ابر مادری خود، می‌توانند به مهار کردن نرخ ستاره‌زایی در چنین ابرهای مولکولی غول‌پیکری کمک کنند.
نخستین بار آرایه‌ی زیرمیلیمتری در هاوایی بود که در سال ۲۰۰۹، نشانه‌های سرشت انفجاری پسماندهای اوام‌سی-۱ را آشکار کرد. بَلی و گروهش همچنین این جرم را با تلسکوپ جمینی جنوبی در شیلی در طیف فروسرخ-نزدیک رصد کردند و ساختار چشمگیر این جریان‌ها را آشکار کردند که درازای هر یک به یک سال نوری می‌رسید.
ولی عکس‌های تازه‌ی #آلما سرشت انفجاری این ساختارها را با وضوحی بالا نشان داده و جزییات ارزشمندی درباره‌ی پراکندگی و حرکت پرسرعت گاز مونوکسید کربن (CO) در آنها را آشکار کرده است. این به اخترشناسان در شناخت نیروی بنیادین انفجار، و چگونگی تاثیر چنین رویدادهایی بر ستاره‌زایی در سرتاسر کهکشان کمک خواهد کرد.
https://goo.gl/Fi9oB5
#ALMA
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/OMC-1.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------
* انفجارهای ستاره‌ای اغلب به ابرنواخترها ربط داده می‌شود، مرگ باشکوه ستارگان. ولی مشاهدات تازه‌ی آلما آگاهی‌هایی درباره‌ی انفجارهایی که در آن سرِ چرخه‌ی زندگی ستارگان رخ می‌دهد برای ما فراهم می‌کند: تولد ستارگان.
اخترشناسان این عکس‌های چشمگیر را به هنگام رصد پسماندهای آتشبازی-مانندی که از تولد یک گروه از ستارگان بزرگ به جا مانده گرفته‌اند؛ عکس‌هایی که نشان می‌دهند #ستاره‌زایی هم می‌تواند فرآیندی پرخشونت و انفجاری باشد.
۱۳۵۰ سال نوری دورتر از زمین، در #صورت_فلکی_شکارچی، یک کارخانه‌ی ستاره‌سازی انبوه و فعال به نام ابر مولکولی شکارچی ۱ یا اوام‌سی-۱ در مجموعه‌ای جای دارد که سحابی پرآوازه‌ی شکارچی نیز بخشی از آن مجموعه است. ستارگان زمانی ساخته می‌شوند که ابری از گاز، به جرم صدها برابر خورشید زیر فشار گرانش خود آغاز به رُمبش می‌کند. در چگال ترین مناطق ابر، آتش پیش‌ستاره‌ها روشن شده و آغاز به این سو و آن سو رفتن می‌کنند. با گذشت زمان، شماری از ستارگان رو به یک مرکز مشترک گرانشی که به طور معمول زیر نفوذ یک پیش‌ستاره‌ی بسیار بزرگ است کشیده می‌شوند- و اگر این ستارگان پیش از گریز از پرورشگاه خود رویارویی نزدیکی با هم انجام دهند، برهم‌کنش‌های خشونت‌باری می‌تواند رخ دهد.
حدود ۱۰۰ هزار سال پیش، چند #پیش‌ستاره در ژرفای درون اوام‌سی-۱ پدید آمدند. نیروی گرانش آنها را با سرعتی فزاینده به سوی هم کشید تا این که سرانجام ۵۰۰ سال پیش با هم رویارو شدند. اخترشناسان درست نمی‌دانند که آیا آنها تنها از کنار یکدیگر گذشته بودند یا برخورد سر به سر انجام دادند، ولی در هر صورت رویارویی آنها به فورانی نیرومند انجامید که دیگر پیش‌ستاره‌های نزدیکشان و همچنین صدها جریان غول‌آسای گاز و غبار را با سرعتی بیش از ۱۵۰ کیلومتر بر ثانیه به درون فضای میان‌ستاره‌ای پرتاب کرد. انرژی آزاد شده در این برهم‌کنش فاجعه‌بار هم‌ارز انرژی آزاد شده از خورشید در ۱۰ میلیون سال بود.
اکنون پس از گذشت ۵۰۰ سال، گروهی از اخترشناسان به رهبری جان بَلی از دانشگاه کلرادوی آمریکا با بهره از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در شیلی، درون قلب این ابر را کاویده‌اند. آنها در این کاوش پسماندهای پرتاب شده در پی تولد انفجارآمیز این ستارگان بزرگ را یافتند که نمایی مانند یک آتشبازی از گونه‌ی کیهانی با رگه‌های آتشین غول‌پیکری که به همه سو می‌رفتند پیدا کرده بود.
انتظار می‌رود این انفجارها به نسبت کوتاه‌مدت باشند و پسماندهایی مانند آنچه آلما دیده تنها چند سده بپایند. ولی این انفجارهای پیش‌ستاره‌ای اگرچه گذرا هستند، شاید به نسبت پدیده‌هایی رایج باشند. آنها همچنین با ویران کردن ابر مادری خود، می‌توانند به مهار کردن نرخ ستاره‌زایی در چنین ابرهای مولکولی غول‌پیکری کمک کنند.
نخستین بار آرایه‌ی زیرمیلیمتری در هاوایی بود که در سال ۲۰۰۹، نشانه‌های سرشت انفجاری پسماندهای اوام‌سی-۱ را آشکار کرد. بَلی و گروهش همچنین این جرم را با تلسکوپ جمینی جنوبی در شیلی در طیف فروسرخ-نزدیک رصد کردند و ساختار چشمگیر این جریان‌ها را آشکار کردند که درازای هر یک به یک سال نوری می‌رسید.
ولی عکس‌های تازه‌ی #آلما سرشت انفجاری این ساختارها را با وضوحی بالا نشان داده و جزییات ارزشمندی درباره‌ی پراکندگی و حرکت پرسرعت گاز مونوکسید کربن (CO) در آنها را آشکار کرده است. این به اخترشناسان در شناخت نیروی بنیادین انفجار، و چگونگی تاثیر چنین رویدادهایی بر ستاره‌زایی در سرتاسر کهکشان کمک خواهد کرد.
https://goo.gl/Fi9oB5
#ALMA
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/OMC-1.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«آتشبازی بزرگی که ۵۰۰ سال پیش در دل شکارچی رخ داد» —------------------------------------------------------ * انفجارهای ستاره‌ای اغلب به ابرنواخترها ربط داده می‌شود، مرگ باشکوه ستارگان. ولی مشاهدات تازه‌ی آلما آگاهی‌هایی درباره‌ی انفجارهایی که در آن سرِ چرخه‌ی…
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
همسنجی میان داده‌های تلسکوپ وی‌ال‌تی (فروسرخ) و داده‌های آلما (موج میلیمتری) از انفجار در ابر مولکولی شکارچی
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«کهکشانی در دسترس»
—-------------------
در این تصویر هفتگی #رصدخانه_جنوبی_اروپا، آسمان بر فراز رصدخانه‌ی پارانال اِسو مانند روغن در آب دیده می‌شود، با آمیزه‌ای از رنگ‌های سبز، زرد، و آبی که با هم آسمانی رنگین‌کمانی را آفریده‌اند. چشم‌انداز سنگلاخ بیابانی پیش‌زمینه نمایی از یک دنیایی بیگانه را تداعی می‌کند که به خوبی با نمایش پرتلالو کیهانی بر فراز آن جور در آمده است.
در این نمایش کیهانی، بارزترین نقش را کهکشان زیبایمان، راه شیری بازی می‌کند که در آسمان شبانه‌ی کشور شیلی کمانی ساخته و بیننده‌ی شگفت‌زده در سمت چپ را در میان گرفته. نور میلیاردها ستاره‌ی کهکشان، و ابرهای بزرگ غبار تیره‌ای که اینجا و آنجا جلوی نورشان را گرفته، با هم زمینه‌ی لکه‌لکه‌ای که می‌بینیم را پدید آورده‌اند.
نوارهایی از نور سبز و نارنجی که به نظر می‌رسد از افق سرچشمه گرفته‌اند به دلیل پدیده‌ای طبیعی به نام #هواتاب به وجود آمده‌اند.
تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) مانند نقطه‌ای در دوردست پس‌زمینه [سمت راست] بر فراز تپه‌ی بلند سِرو پارانال دیده می‌شود. اندکی پایین‌تر نیز همسایه‌ی آن، "تلسکوپ پیمایشی نور دیدنی و فروسرخ برای اخترشناسی" (ویستا) به چشم می‌خورد.
https://goo.gl/94VjxD
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/airglow.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------
در این تصویر هفتگی #رصدخانه_جنوبی_اروپا، آسمان بر فراز رصدخانه‌ی پارانال اِسو مانند روغن در آب دیده می‌شود، با آمیزه‌ای از رنگ‌های سبز، زرد، و آبی که با هم آسمانی رنگین‌کمانی را آفریده‌اند. چشم‌انداز سنگلاخ بیابانی پیش‌زمینه نمایی از یک دنیایی بیگانه را تداعی می‌کند که به خوبی با نمایش پرتلالو کیهانی بر فراز آن جور در آمده است.
در این نمایش کیهانی، بارزترین نقش را کهکشان زیبایمان، راه شیری بازی می‌کند که در آسمان شبانه‌ی کشور شیلی کمانی ساخته و بیننده‌ی شگفت‌زده در سمت چپ را در میان گرفته. نور میلیاردها ستاره‌ی کهکشان، و ابرهای بزرگ غبار تیره‌ای که اینجا و آنجا جلوی نورشان را گرفته، با هم زمینه‌ی لکه‌لکه‌ای که می‌بینیم را پدید آورده‌اند.
نوارهایی از نور سبز و نارنجی که به نظر می‌رسد از افق سرچشمه گرفته‌اند به دلیل پدیده‌ای طبیعی به نام #هواتاب به وجود آمده‌اند.
تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) مانند نقطه‌ای در دوردست پس‌زمینه [سمت راست] بر فراز تپه‌ی بلند سِرو پارانال دیده می‌شود. اندکی پایین‌تر نیز همسایه‌ی آن، "تلسکوپ پیمایشی نور دیدنی و فروسرخ برای اخترشناسی" (ویستا) به چشم می‌خورد.
https://goo.gl/94VjxD
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/airglow.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«سه یار آسمانی»
—-------------
گروهی که در این تصویر می‌بینید از دیدنی‌های بسیار شناخته شده و پرطرفدار در آسمان شب‌های بهاری نیمکره‌ی شمالی است.
این سه کهکشان باشکوه که به نام "سه‌گانه‌ی شیر" (یا سه‌گانه‌ی اسد) خوانده می‌شوند، همگی با هم در یک میدان دید جای دارند و حتی از پشت تلسکوپ‌های کوچک دل هر بیننده‌ای را می‌برند: ان‌جی‌سی ۳۶۲۸ (چپ)، ام۶۶ (پایین راست)، و ام۶۵ (بالا).
هر سه کهکشان‌های مارپیچی بزرگی هستند ولی از آنجایی که صفجه‌ی کهکشانی آنها نسبت به خط دید ما زاویه‌های گوناگونی دارند، به شکل‌هایی متفاوت با هم دیده می‌شوند.
ان‌جی‌سی۳۶۲۸ یک مارپیچی لبه‌نما است (از لبه دیده می‌شود)، با رگه‌های تیره‌ی گرد و غبار که از این سر تا آن سر صفحه‌اش کشیده شده، ولی هم ام۶۶ و هم ام۶۵، هر دو صفحه‌شان به اندازه‌ی کافی کج است که بشود ساختار مارپیچی‌شان را بازشناخت. [این کهکشان به نام کهکشان همبرگر نیز شناخته می‌شود-م]
نشانه‌هایی از برهم‌کنش‌های گرانشی میان اعضای گروه دیده می‌شود، از جمله تاب برداشتن و پف کردن قرص ان‌جی‌سی ۳۶۲۸ و بازوهای بیرون کشیده شده‌ی ام۶۶.
این نمای پر زرق و برق در آسمان سیاره‌ی زمین پهنایی نزدیک به یک درجه (دو قرص کامل ماه) در صورت فلکی شیر دارد. همچنین این میدان در فاصله‌ی برآوردی این سه‌گانه، یعنی ۳۰ میلیون سال نوری، پهنه‌ای بیش از ۵۰۰ هزار سال نوری را می‌پوشاند.
#سه‌گانه_شیر #apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/tXfsbT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/LeoTrio.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------
گروهی که در این تصویر می‌بینید از دیدنی‌های بسیار شناخته شده و پرطرفدار در آسمان شب‌های بهاری نیمکره‌ی شمالی است.
این سه کهکشان باشکوه که به نام "سه‌گانه‌ی شیر" (یا سه‌گانه‌ی اسد) خوانده می‌شوند، همگی با هم در یک میدان دید جای دارند و حتی از پشت تلسکوپ‌های کوچک دل هر بیننده‌ای را می‌برند: ان‌جی‌سی ۳۶۲۸ (چپ)، ام۶۶ (پایین راست)، و ام۶۵ (بالا).
هر سه کهکشان‌های مارپیچی بزرگی هستند ولی از آنجایی که صفجه‌ی کهکشانی آنها نسبت به خط دید ما زاویه‌های گوناگونی دارند، به شکل‌هایی متفاوت با هم دیده می‌شوند.
ان‌جی‌سی۳۶۲۸ یک مارپیچی لبه‌نما است (از لبه دیده می‌شود)، با رگه‌های تیره‌ی گرد و غبار که از این سر تا آن سر صفحه‌اش کشیده شده، ولی هم ام۶۶ و هم ام۶۵، هر دو صفحه‌شان به اندازه‌ی کافی کج است که بشود ساختار مارپیچی‌شان را بازشناخت. [این کهکشان به نام کهکشان همبرگر نیز شناخته می‌شود-م]
نشانه‌هایی از برهم‌کنش‌های گرانشی میان اعضای گروه دیده می‌شود، از جمله تاب برداشتن و پف کردن قرص ان‌جی‌سی ۳۶۲۸ و بازوهای بیرون کشیده شده‌ی ام۶۶.
این نمای پر زرق و برق در آسمان سیاره‌ی زمین پهنایی نزدیک به یک درجه (دو قرص کامل ماه) در صورت فلکی شیر دارد. همچنین این میدان در فاصله‌ی برآوردی این سه‌گانه، یعنی ۳۰ میلیون سال نوری، پهنه‌ای بیش از ۵۰۰ هزار سال نوری را می‌پوشاند.
#سه‌گانه_شیر #apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/tXfsbT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/LeoTrio.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ستاره‌فشانی در دامن دوشیزه»
—------------------------—
با وجود همه‌ی تلاش‌هایی که تاکنون انجام شده، فرآیند پیدایش و فرگشت کهکشان‌ها هنوز به طور کامل شناخته نشده است. خوشبختانه شرایطی که در برخی از کهکشان‌های ویژه (مانند کهکشان‌های ستاره‌فشان) دیده می‌شود می‌تواند چیزهای بسیاری درباره‌ی دگرگونی‌های آنها در گذر زمان به ما بگوید. کهکشان‌های #ستاره‌فشان در بر دارنده‌ی منطقه (یا مناطقی) هستند که ستارگان در آنها با نرخی بی‌اندازه سریع ساخته می‌شوند، به گونه‌ای که ذخیره‌ی گازهای کهکشان سریع‌تر از آن که بشود آن را دوباره پر کرد مصرف می‌شود!
ان‌جی‌سی ۴۵۳۶ که در این تصویر با جزییاتی زیبا دیده می‌شود یکی از همین گونه کهکشان‌هاست؛ این عکس را تلسکوپ فضایی هابل با دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) گرفته. ان‌جی‌سی ۴۵۳۶ که با فاصله‌ی حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی دوشیزه جای دارد، کانون ستاره‌زایی‌‌های آتشین است. عوامل چندی وجود دارد که می‌توانند به پیدایش یک چنین محیط آرمانی برای ستاره‌زایی با نرخ بالا بیانجامد از هم مهم‌تر، باید ذخیره‌ی بسیار بزرگی از گاز [که سوخت ستاره‌زایی است] وجود داشته باشد. این هم می‌تواند از چند راه به دست آید- برای نمونه، با گذشتن از فاصله‌ی بسیار نزدیک یک کهکشان دیگر، در پی برخورد تمام‌عیار با کهکشانی دیگر، یا در برخی رویدادهایی که انبوهی از گاز را به فضایی به نسبت کوچک می‌راند [مانند انفجارهای ابرنواختری-م].
فرآیند #ستاره‌زایی دارای اثر انگشت ویژه و آشکاریست، از همین رو اخترشناسان می‌توانند بگویند چه جاهایی ستاره به دنیا آمده است. می‌دانیم که مناطق ستاره‌فشان سرشار از گازند. ستارگان جوانی که در چنین محیطی پدید می‌آیند عمر کوتاهی داشته و در جوانی می‌میرند؛ آنها ذخیره‌ی گازهایشان را با دمایی بی‌اندازه بالا می‌سوزانند و به نسبت سریع آن را به پایان می‌برند. این ستارگان همچنین به شدت پرتوهای بسیار پرانرژی فرابنفش می‌گسیلند که باعث می‌شود الکترون‌ها از اتم‌های هیدروژن پیرامونشان بیرون رانده شوند (فرآیند یونش)، و ابرهایی از هیدروژن یونیده پدید بیاید- ابرهایی که اخترشناسان آنها را مناطق اچ۲ یا HII می‌نامند.
#NGC_4536
https://goo.gl/qOAtWB
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/NGC4536.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------—
با وجود همه‌ی تلاش‌هایی که تاکنون انجام شده، فرآیند پیدایش و فرگشت کهکشان‌ها هنوز به طور کامل شناخته نشده است. خوشبختانه شرایطی که در برخی از کهکشان‌های ویژه (مانند کهکشان‌های ستاره‌فشان) دیده می‌شود می‌تواند چیزهای بسیاری درباره‌ی دگرگونی‌های آنها در گذر زمان به ما بگوید. کهکشان‌های #ستاره‌فشان در بر دارنده‌ی منطقه (یا مناطقی) هستند که ستارگان در آنها با نرخی بی‌اندازه سریع ساخته می‌شوند، به گونه‌ای که ذخیره‌ی گازهای کهکشان سریع‌تر از آن که بشود آن را دوباره پر کرد مصرف می‌شود!
ان‌جی‌سی ۴۵۳۶ که در این تصویر با جزییاتی زیبا دیده می‌شود یکی از همین گونه کهکشان‌هاست؛ این عکس را تلسکوپ فضایی هابل با دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) گرفته. ان‌جی‌سی ۴۵۳۶ که با فاصله‌ی حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی دوشیزه جای دارد، کانون ستاره‌زایی‌‌های آتشین است. عوامل چندی وجود دارد که می‌توانند به پیدایش یک چنین محیط آرمانی برای ستاره‌زایی با نرخ بالا بیانجامد از هم مهم‌تر، باید ذخیره‌ی بسیار بزرگی از گاز [که سوخت ستاره‌زایی است] وجود داشته باشد. این هم می‌تواند از چند راه به دست آید- برای نمونه، با گذشتن از فاصله‌ی بسیار نزدیک یک کهکشان دیگر، در پی برخورد تمام‌عیار با کهکشانی دیگر، یا در برخی رویدادهایی که انبوهی از گاز را به فضایی به نسبت کوچک می‌راند [مانند انفجارهای ابرنواختری-م].
فرآیند #ستاره‌زایی دارای اثر انگشت ویژه و آشکاریست، از همین رو اخترشناسان می‌توانند بگویند چه جاهایی ستاره به دنیا آمده است. می‌دانیم که مناطق ستاره‌فشان سرشار از گازند. ستارگان جوانی که در چنین محیطی پدید می‌آیند عمر کوتاهی داشته و در جوانی می‌میرند؛ آنها ذخیره‌ی گازهایشان را با دمایی بی‌اندازه بالا می‌سوزانند و به نسبت سریع آن را به پایان می‌برند. این ستارگان همچنین به شدت پرتوهای بسیار پرانرژی فرابنفش می‌گسیلند که باعث می‌شود الکترون‌ها از اتم‌های هیدروژن پیرامونشان بیرون رانده شوند (فرآیند یونش)، و ابرهایی از هیدروژن یونیده پدید بیاید- ابرهایی که اخترشناسان آنها را مناطق اچ۲ یا HII می‌نامند.
#NGC_4536
https://goo.gl/qOAtWB
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/NGC4536.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«شبی با گالیله‌ای‌ها»
—----------------
در این تصویر تله‌فوتو که شب ۱۰ آوریل (۲۱ فروردین) گرفته شده، قرص کامل ماه را نزدیک به سیاره‌ی مشتری در آسمان می‌بینیم. هر دو در آن شب تقریبا در نقطه‌ی پادیستانی (مقابله) بودند و در آسمان سیاره‌ی زمین، حدود ۱۸۰ درجه با خورشید فاصله داشتند.
عکس با یک بار نوردهی و هنگامی که یک توده ابر داشت از جلوی ماه می‌گذشت و از نور آن کاسته بود گرفته شده و چهره‌ی آشنای بزرگ‌ترین ماهواره‌ی طبیعی سیاره‌مان، به همراه ردیفی از چهار ماه گالیله‌ایِ غول گازیِ فرمانروای سامانه‌ی خورشیدی را آشکار کرده است.
این ماه‌ها که به شکل چهار نقطه‌ی روشن بالا و کنار مشتری تابناک دیده می‌شوند، از بالا به پایین عبارتند از کالیستو، اروپا، گانیمد، و آیو. ماه خودمان نزدیک‌تر و روشن‌تر از آنها دیده می‌شود ولی واقعیت اینست که کالیستو، گانیمد، و آیو از دید فیزیکی از آن بزرگ‌ترند و دنیای آب، اروپا هم تنها اندکی از آن کوچک‌تر است.
در واقع از شش ماه بزرگِ نخست در سامانه‌ی خورشیدی تنها تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان در این چشم‌انداز غایب است.
#ماه_گالیله‌ای #ماه_کامل #apod
https://goo.gl/p063Fz
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Galileanmoon.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------
در این تصویر تله‌فوتو که شب ۱۰ آوریل (۲۱ فروردین) گرفته شده، قرص کامل ماه را نزدیک به سیاره‌ی مشتری در آسمان می‌بینیم. هر دو در آن شب تقریبا در نقطه‌ی پادیستانی (مقابله) بودند و در آسمان سیاره‌ی زمین، حدود ۱۸۰ درجه با خورشید فاصله داشتند.
عکس با یک بار نوردهی و هنگامی که یک توده ابر داشت از جلوی ماه می‌گذشت و از نور آن کاسته بود گرفته شده و چهره‌ی آشنای بزرگ‌ترین ماهواره‌ی طبیعی سیاره‌مان، به همراه ردیفی از چهار ماه گالیله‌ایِ غول گازیِ فرمانروای سامانه‌ی خورشیدی را آشکار کرده است.
این ماه‌ها که به شکل چهار نقطه‌ی روشن بالا و کنار مشتری تابناک دیده می‌شوند، از بالا به پایین عبارتند از کالیستو، اروپا، گانیمد، و آیو. ماه خودمان نزدیک‌تر و روشن‌تر از آنها دیده می‌شود ولی واقعیت اینست که کالیستو، گانیمد، و آیو از دید فیزیکی از آن بزرگ‌ترند و دنیای آب، اروپا هم تنها اندکی از آن کوچک‌تر است.
در واقع از شش ماه بزرگِ نخست در سامانه‌ی خورشیدی تنها تیتان، ماه سیاره‌ی کیوان در این چشم‌انداز غایب است.
#ماه_گالیله‌ای #ماه_کامل #apod
https://goo.gl/p063Fz
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Galileanmoon.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«مشتری یک "لکه سرد بزرگ" هم دارد»
—------------------------------------
سیاره‌ی مشتری را با لکه‌ی سرخ بزرگش می‌شناسیم، توفانی به پهنای دو برابر قطر زمین بر سطح این غول گازی. اکنون پژوهشگران پی برده‌اند که مشتری یک لکه‌ی بزرگ دیگر هم دارد، تقریبا به همین بزرگی: یک "لکه‌ی سرد بزرگ" که در اثر شفق‌های پر جنب و جوش سیاره پدید آمده است.
پژوهشگران نخستین بار لکه‌ی سرد بزرگ و تغییرپذیر را در داده‌های تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در شیلی پیدا کردند، و سپس رد آن را در داده‌های بیش از ۱۵ ساله‌ی یک تلسکوپ دیگر دنبال کردند. این پهنه‌ی سرد در بیشترین اندازه، حدود ۲۴۰۰۰ در ۱۲۰۰۰ کیلومتر گستردگی دارد، و دمای آن ۲۰۰ درجه‌ی سانتیگراد کمتر از دمای پیرامونش در جو بالایی سیاره است. اگرچه این لکه هر از گاهی ناپدید می‌شود، ولی به نظر می‌رسد دوباره بازسازی می‌شود، درست بیرون از شفق‌های درخشان سیاره.
تام استالرد، یک اخترشناس سیاره‌ای از دانشگاه لستر بریتانیا می گوید: «دگرگونی‌های لکه‌ی سرد بزرگ سریع‌تر از #لکه_سرخ_بزرگ روی می‌دهد و اندازه و شکلش تنها در مدت چند روز یا چند هفته تغییر می‌کند، ولی تا جایی که داده‌های گذشته‌ی ما نشان می‌دهند، یعنی در مدت ۱۵ سال، هر بار پس از تغییر دوباره خود را نو کرده.» استالرد نویسنده‌ی اصلی پژوهشنامه‌ای در این باره است که در شماره‌ی ۱۰ آوریل نشریه‌ی جئوفیزیکال جورنال لترز منتشر شده.
به گفته‌ی پژوهشگران، این لکه گویا دستاورد جانبی شفق‌های زیبای سیاره است، و شیوه‌ی بازسازی آن نشان می‌دهد که عمری به اندازه‌ی خود شفق‌ها دارد- تا چندین هزار سال.
مانند زمین، شفق‌های مشتری هم در پی کشیده شدن ذرات باردار به قطب‌ها توسط میدان مغناطیسی سیاره و برخورد آنها به جو سیاره نزدیک این قطب‌ها پدید می‌آیند. ولی شفق‌های مشتری بسیار پایدارتر و شدیدترند، و ذرات بارداری که آنها را پدید می‌آورد تنها از خورشید سرچشمه نمی‌گیرد بلکه از ماه‌های آن هم می‌آید.
بر پایه‌ی پژوهش تاره، این شفق‌ها به جو مشتری انرژی می‌دهند و دمایش را تا جایی بالا می‌برند که یک تفاوت گرمایی بزرگ میان بالای جو و لایه‌های پایینی پدید می‌آید. این گویا به پیدایش یک گرداب در جو می‌انجامد، و پهنه‌ای بیرون از منطقه‌ی شفق می‌آفریند که خنک‌تر از محیط پیرامون است.
استالرد می‌گوید نزدیک شفق‌های زمین هم پدیده‌ی همسانی یافته شده، ولی پایداری کمتری دارد زیرا شفق‌های زمین بسیار بیشتر تغییر می‌کنند، و همچنین به این دلیل که چرخش مشتری بخشی از گرمایش را در یک جا به دام می‌اندازد.
استالرد می‌گوید: «جریان‌های جوی پدید آمده در اثر شفق‌های زمینی می توانند گرما را به سرعت در سرتاسر سیاره پخش کنند، و کاری کنند که جو بالایی سیاره مانند یک زنگ بلرزد و زنگ بزند، ولی چرخش سریع مشتری این انرژی را در جاهایی نزدیک‌تر به قطب نگه می‌دارد.»
استالرد می‌افزاید که آنها از یافتن #لکه_سرد_بزرگ #مشتری شگفت‌زده شده‌اند، ولی همچنان که به دنبال نشانه‌هایی از دیگر ویژگی‌های جوی می‌گردند، به بررسی این لکه نیز ادامه می‌دهند. آمیزه‌ی داده‌های دستگاه‌های زمینی با داده‌های فضاپیمای جونو که اکنون در مدار مشتریست می‌تواند بینش‌های بسیار بیشتری درباره‌ی شرایط جوی این سیاره‌ی غول‌پیکر فراهم آورد.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/GreatColdSpot.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------
سیاره‌ی مشتری را با لکه‌ی سرخ بزرگش می‌شناسیم، توفانی به پهنای دو برابر قطر زمین بر سطح این غول گازی. اکنون پژوهشگران پی برده‌اند که مشتری یک لکه‌ی بزرگ دیگر هم دارد، تقریبا به همین بزرگی: یک "لکه‌ی سرد بزرگ" که در اثر شفق‌های پر جنب و جوش سیاره پدید آمده است.
پژوهشگران نخستین بار لکه‌ی سرد بزرگ و تغییرپذیر را در داده‌های تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در شیلی پیدا کردند، و سپس رد آن را در داده‌های بیش از ۱۵ ساله‌ی یک تلسکوپ دیگر دنبال کردند. این پهنه‌ی سرد در بیشترین اندازه، حدود ۲۴۰۰۰ در ۱۲۰۰۰ کیلومتر گستردگی دارد، و دمای آن ۲۰۰ درجه‌ی سانتیگراد کمتر از دمای پیرامونش در جو بالایی سیاره است. اگرچه این لکه هر از گاهی ناپدید می‌شود، ولی به نظر می‌رسد دوباره بازسازی می‌شود، درست بیرون از شفق‌های درخشان سیاره.
تام استالرد، یک اخترشناس سیاره‌ای از دانشگاه لستر بریتانیا می گوید: «دگرگونی‌های لکه‌ی سرد بزرگ سریع‌تر از #لکه_سرخ_بزرگ روی می‌دهد و اندازه و شکلش تنها در مدت چند روز یا چند هفته تغییر می‌کند، ولی تا جایی که داده‌های گذشته‌ی ما نشان می‌دهند، یعنی در مدت ۱۵ سال، هر بار پس از تغییر دوباره خود را نو کرده.» استالرد نویسنده‌ی اصلی پژوهشنامه‌ای در این باره است که در شماره‌ی ۱۰ آوریل نشریه‌ی جئوفیزیکال جورنال لترز منتشر شده.
به گفته‌ی پژوهشگران، این لکه گویا دستاورد جانبی شفق‌های زیبای سیاره است، و شیوه‌ی بازسازی آن نشان می‌دهد که عمری به اندازه‌ی خود شفق‌ها دارد- تا چندین هزار سال.
مانند زمین، شفق‌های مشتری هم در پی کشیده شدن ذرات باردار به قطب‌ها توسط میدان مغناطیسی سیاره و برخورد آنها به جو سیاره نزدیک این قطب‌ها پدید می‌آیند. ولی شفق‌های مشتری بسیار پایدارتر و شدیدترند، و ذرات بارداری که آنها را پدید می‌آورد تنها از خورشید سرچشمه نمی‌گیرد بلکه از ماه‌های آن هم می‌آید.
بر پایه‌ی پژوهش تاره، این شفق‌ها به جو مشتری انرژی می‌دهند و دمایش را تا جایی بالا می‌برند که یک تفاوت گرمایی بزرگ میان بالای جو و لایه‌های پایینی پدید می‌آید. این گویا به پیدایش یک گرداب در جو می‌انجامد، و پهنه‌ای بیرون از منطقه‌ی شفق می‌آفریند که خنک‌تر از محیط پیرامون است.
استالرد می‌گوید نزدیک شفق‌های زمین هم پدیده‌ی همسانی یافته شده، ولی پایداری کمتری دارد زیرا شفق‌های زمین بسیار بیشتر تغییر می‌کنند، و همچنین به این دلیل که چرخش مشتری بخشی از گرمایش را در یک جا به دام می‌اندازد.
استالرد می‌گوید: «جریان‌های جوی پدید آمده در اثر شفق‌های زمینی می توانند گرما را به سرعت در سرتاسر سیاره پخش کنند، و کاری کنند که جو بالایی سیاره مانند یک زنگ بلرزد و زنگ بزند، ولی چرخش سریع مشتری این انرژی را در جاهایی نزدیک‌تر به قطب نگه می‌دارد.»
استالرد می‌افزاید که آنها از یافتن #لکه_سرد_بزرگ #مشتری شگفت‌زده شده‌اند، ولی همچنان که به دنبال نشانه‌هایی از دیگر ویژگی‌های جوی می‌گردند، به بررسی این لکه نیز ادامه می‌دهند. آمیزه‌ی داده‌های دستگاه‌های زمینی با داده‌های فضاپیمای جونو که اکنون در مدار مشتریست می‌تواند بینش‌های بسیار بیشتری درباره‌ی شرایط جوی این سیاره‌ی غول‌پیکر فراهم آورد.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/GreatColdSpot.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
مشتری یک "لکه سرد بزرگ" هم دارد
لکه‌ی سرد بزرگ نویافته‌ی مشتری در این نقشه مانند یک لکه‌ی تیره دیده می‌شود. این نقشه‌ای از یون‌های +H3 ( کاتیون تری‌هیدروژن ) موجود در ...
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«مشتری یک "لکه سرد بزرگ" هم دارد» —------------------------------------ سیاره‌ی مشتری را با لکه‌ی سرخ بزرگش می‌شناسیم، توفانی به پهنای دو برابر قطر زمین بر سطح این غول گازی. اکنون پژوهشگران پی برده‌اند که مشتری یک لکه‌ی بزرگ دیگر هم دارد، تقریبا به همین…
لکه‌ی سرد بزرگ نویافته‌ی مشتری در این نقشه مانند یک لکه‌ی تیره دیده می‌شود. این نقشه‌ای از یون‌های +H3 (کاتیون تری‌هیدروژن) موجود در جو مشتری است که به کمک تلسکوپ IRTF ناسا در هاوایی به دست آمده. این لکه‌ی سرد با گذشت زمان جابجا شده و تغییر شکل می‌دهد ولی همیشه بازسازی می‌شود
https://goo.gl/m4zHyq
@onestar_in_sevenskies
https://goo.gl/m4zHyq
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«مشتری یک "لکه سرد بزرگ" هم دارد» —------------------------------------ سیاره‌ی مشتری را با لکه‌ی سرخ بزرگش می‌شناسیم، توفانی به پهنای دو برابر قطر زمین بر سطح این غول گازی. اکنون پژوهشگران پی برده‌اند که مشتری یک لکه‌ی بزرگ دیگر هم دارد، تقریبا به همین…
پژوهشگران لکه‌ی سرد بزرگ را در داده‌های گذشته جستجو کردند و به دگرگونی‌های چند روزه در شکل و اندازه ی آن پی بردند. اینجا همین لکه را در ژوییه‌ی ۱۹۹۵ می‌بینیم که تا ۱۵ سال بعد، در دسامبر ۲۰۰۰، به ناپدید شدن و پدیدار شدن ادامه داد.
https://goo.gl/BGm6Vg
@onestar_in_sevenskies
https://goo.gl/BGm6Vg
@onestar_in_sevenskies
کنفرانس خبری ناسا درباره‌ی یافته‌های تازه پیرامون ماه های اقیانوسی سامانه‌ی خورشیدی که در حال برگزاریست را اینجا دنبال کنید:
https://www.nasa.gov/multimedia/nasatv/#public
https://www.nasa.gov/multimedia/nasatv/#public
NASA
NASA Live - NASA
NASA TV live: Watch live broadcasts from NASA Television and NASA's social media channels, and a schedule of upcoming live events including news briefings, launches and landings.