👑یک ستاره در هفت آسمان👑
1.11K subscribers
2.29K photos
598 videos
73 files
5.28K links
وبلاگ تخصصی نجوم و اخترفیزیک که از سال ۲۰۱۰ تاکنون بی‌وقفه به کار ترجمه‌ی مطالب متنوع و گوناگونِ این حوزه‌ی دانش، از معتبرترین سایت‌های بین‌المللی می‌پردازد:
http://www.1star7sky.com/
فیسبوک: https://www.facebook.com/1star7sky/
Download Telegram
«ستاره آواره‌ای که تاریخ یک خوشه را آشکار کرد»
—---------------------------------------------

* در سده‌ی ۱۵ میلادی، زمانی که خاندان‌های سلطنتی انگلستان در جنگ رزها بر سر تاخ و تخت به سر می‌بردند، ۱۵۰۰ سال نوری دورتر، در سحابی شکارچی نیز گروهی از ستارگان در نبردی آسمانی با هم درگیر شده بودند.

سرانجامِ کشمکش گرانشی این ستارگان، فروپاشی گروه و بیرون افتادن دستکم سه ستاره بود که هر یک به سویی آواره شدند. این ستارگان آواره‌ی پرسرعت تا صدها سال گمنام و ناشناخته باقی ماندند تا این که چند دهه‌ پیش، دوتا از آنها که لایه‌ی فشرده‌ی غبارهای سحابی شکارچی را شکافته بودند در تصاویر فروسرخ و رادیویی شناسایی شدند.
@onestar_in_sevenskies
مشاهدات نشان می‌داد که این دو ستاره با سرعت بسیار در دو جهت مخالف یکدیگر در حرکتند. ولی خاستگاه آنها (جایی که از آن آمده بودند) هنوز یک راز بود. اخترشناسان مسیر هر دو ستاره را تا ۵۴۰ سال پیش دنبال کردند و متوجه شدند که مسیر هر دوی آنها به یک جا می‌رسد؛ به گفته‌ی دانشمندان، به یک سامانه‌ی چندستاره ای که اکنون از هم پاشیده. ولی این با انرژی جنبشی آنها که دلیل پیشرویشان بود سازگاری نداشت. [از همین رو] دانشمندان استدلال کردند که دستکم یک سیاره‌ی دیگر نیز بوده که بخشی از انرژی گریز آن دو را از آنها ربوده بوده.

اکنون #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا با به دام انداختن یک #ستاره‌_گریزان دیگر، به اخترشناسان کمک کرده تا آخرین تکه‌ی این جورچین را نیز بیابند. اخترشناسان مسیر این ستاره‌ی نویافته را هم دنبال کردند و دیدند در ۵۴۰ سال پیش، به همان جایی که آن دوی دیگر هم بودند می‌رسید، جایی در منطقه‌ای از ستارگان جوان به نام سحابی کلاینمن-لو، نزدیک مرکز مجموعه‌ی گسترده‌ی سحابی شکارچی در فاصله‌ی ۱۳۰۰ سال نوری زمین.

کوین اومن از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا در یونیورسیتی پارک پنسیلوانیا می‌گوید: «مشاهدات تازه‌ی هابل شواهدی نیرومند از این ارایه می‌دهد که هر سه ستاره از یک #سامانه‌_چندستاره‌ای به بیرون پرتاب شده بودند. اخترشناسان در گذشته چند نمونه‌ی دیگر از ستارگان پرسرعت که ردشان به سامانه‌های چندستاره‌ای می‌رسید و بنابراین از آنجا به بیرون پرتاب شده‌ بودند را هم یافته بودند. ولی این سه ستاره جوان‌ترین نمونه از این گونه ستارگان آواره‌‌ است. سن آنها شاید چند صد هزار سال باشد. در واقع، بر پایه‌ی تصاویر فروسرخ، این ستارگان هنوز به اندازه‌ای جوانند که قرص مواد زاینده‌شان هنوز آنها را در بر گرفته.»

سرعت گریز هر سه ستاره از سحابی کلاینمن-لو بی‌اندازه بالاست، چیزی نزدیک به ۳۰ برابر سرعت بیشترِ ستارگان درون این سحابی. شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای نشان می‌دهند که این کشمکش‌های گرانشی می‌تواند در خوشه‌های جوان رخ دهد، جاهایی که ستارگان نوزاد در فضایی کوچک کنار هم به دنیا آمده‌اند. لومن می‌گوید: «ولی نمونه‌های چندانی ندیده بودیم، به ویژه در خوشه‌های ستاره‌ای بسیار جوان. سحابی شکارچی می‌تواند با ستارگان جوان دیگری هم در بر گرفته شده باشد که در گذشته به بیرون پرتاب شده و اکنون دارند به فضای میان‌ستاره‌ای می‌روند.»
@onestar_in_sevenskies
یافته‌های این دانشمندان در شماره‌ی ۲۰ مارس ۲۰۱۷ آستروفیزیکال جورنال لترز منتشر خواهد شد.

لومن هنگامی که به عنوان عضو گروهی بین‌المللی سرگرم جستجو برای یافتن سیاره‌های آواره در سحابی شکارچی بود، به طور شانسی ستاره‌ی سوم را یافت و آن را "چشمه‌ی ایکس" نامید. وی عکس‌های فروسرخ تازه‌ای که در سال ۲۰۱۵ گرفته شده بود را با عکس‌هایی که در طیف فروسرخ-نزدیک در سال ۱۹۹۸ گرفته شده بود مقایسه کرد و پی برد که جایگاه "چشمه‌ی ایکس" در این ۱۷ سال، نسبت به ستارگان نزدیکش تغییر چشمگیری کرده، نشانه‌ی این که دارد با سرعتی بسیار، حدود ۲۰۹۰۰۰ کیلومتر بر ساعت ...
🔴 ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«ستاره آواره‌ای که تاریخ یک خوشه را آشکار کرد» —--------------------------------------------- * در سده‌ی ۱۵ میلادی، زمانی که خاندان‌های سلطنتی انگلستان در جنگ رزها بر سر تاخ و تخت به سر می‌بردند، ۱۵۰۰ سال نوری دورتر، در سحابی شکارچی نیز گروهی از ستارگان در…
🔴 ادامه ی پست پیشین ☝️☝️☝️☝️☝️

... نشانه‌ی این که دارد با سرعتی بسیار، حدود ۲۰۹۰۰۰ کیلومتر بر ساعت جابجا می‌شود.

این اخترشناس سپس با به هم پیوستن جایگاه کنونی و پیشین چشمه‌ی ایکس، مسیر آن را در زمان دنبال کرد و دریافت که در سال‌های ۱۴۷۰، جایی نزدیک همان جایگاه آغازین آن دو ستاره‌ی آواره‌ی دیگر در سحابی کلاینمن-لو بوده. آن دو ستاره به نام‌های "بکلین-نوگبائور" (بی‌ان، BN) و "چشمه‌ی آی" شناخته می‌شوند.

ستاره‌ی بی‌ان در عکس‌های فروسرخ سال ۱۹۶۷ یافته شده بود، ولی تا ۱۹۹۵ کسی متوجه سرعت بسیارِ آن نشد؛ در آن سال، رصدهای رادیویی سرعت این ستاره را ۹۶۰۰۰ کیلومتر بر ساعت برآورد کردند. چشمه‌ی آی هم سرعتی نزدیک به ۳۵۰۰۰ کیلومتر بر ساعت دارد. این ستاره تنها در تصاویر رادیویی دیده شد زیرا غبارهای پیرامونش به اندازه‌ای انبوه است که جلوی بیشتر نورهای فروسرخ و دیدنی (مریی) آن را گرفته‌اند.
@onestar_in_sevenskies
به گفته‌ی لومن، این سه ستاره به احتمال بسیار هنگامی که سرگرم یک بازی بیلیارد گرانشی بودند از خانه بیرون افتادند. چیزی که اغلب در یک سامانه‌ی چندستاره ای رخ می‌دهد اینست که دو تا از ستاره‌های درون آن بسیار به هم نزدیک می‌شوند تا جایی که یا با هم یکی می‌شوند یا یک سامانه‌ی دوتایی بسیار فشرده می‌سازند، در هر دو صورت، این رویداد به اندازه‌ی کافی انرژی گرانشی آزاد می‌کند که همه‌ی ستارگان سامانه را به بیرون پرتاب کند. این رویداد پرانرژی همچنین یک برون‌ریزی گسترده‌ی مواد هم پدید می‌آورد که در عکس‌های "دوربین فروسرخ-نزدیک و طیف‌سنج چندجرمی هابل" (NICMOS) به شکل انگشتانی از مواد دیده می‌شد که از جایگاه آغازین ستاره‌ی "چشمه‌ی آی" بیرون زده بودند.

تلسکوپ‌های آینده، مانند تلسکوپ جیمز وب توان آن را خواهند داشت که نوار گسترده‌ای از #سحابی_شکارچی را رصد کنند. اخترشناسان امیدوارند با همسنجی میان عکس‌های تلسکوب جیمز وب از این سحابی و عکس‌های چند سال پیش هابل، ستارگان گریزان بیشتری که از سامانه های چندستاره‌ایِ از هم پاشیده بیرون انداخته شده‌اند را شناسایی کنند.

—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/runawaystar.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
جایگاه سه ستاره ی گریزان در سحابی شکارچی @onestar_in_sevenskies
این عکس ☝️☝️☝️از تلسکوپ فضایی هابل گروهی از ستارگان جوان به نام خوشه‌ی ذوزنقه را نشان می‌دهد (در مرکز عکس). چارچوبی که درست بالای خوشه‌ی ذوزنقه کشیده شده جایگاه سه ستاره‌ای که گفتیم را نشان می دهد. چارچوب پیوست بالا-سمت راست، نمای نزدیک این ستاره‌ها را نشان می‌دهد. زادگاه سامانه‌ی چندستاره‌ای با "initial position" نشان داده شده. دو تا از این ستارگان به نام‌های بی‌ان و آی (کوتاه شده‌ی چشمه‌ی آی) چند دهه پیش یافته شده بودند. چشمه‌ی آی در پوشش فشرده‌ای از غبار جای دارد و در این تصویر دیده نمی‌شود. دانشمندان به تازگی متوجه شده‌اند که ستاره‌ی سوم، یعنی چشمه‌ی ایکس یا تنها "ایکس"، میان سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۵ به اندازه‌ی چشمگیری جابجا شده، این جابجایی را در چارچوب پیوست پایین، سمت راست می‌بینید.
@onestar_in_sevenskies
این تصویر سه تکه نشان می‌دهد که یک گروه ستاره چگونه می‌تواند از هم بپاشد و اعضایش به فضا پرتاب شوند.
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
این تصویر سه تکه نشان می‌دهد که یک گروه ستاره چگونه می‌تواند از هم بپاشد و اعضایش به فضا پرتاب شوند. @onestar_in_sevenskies
این تصویر سه تکه ☝️☝️☝️نشان می‌دهد که یک گروه ستاره چگونه می‌تواند از هم بپاشد و اعضایش به فضا پرتاب شوند. چارچوب ۱: اعضای یک سامانه‌ی چندستاره‌ای به گرد هم در چرخشند. چارچوب ۲: دو تا از ستارگان در مدارشان به هم نزدیک‌تر می‌شوند. چارچوب ۳: این دو سرانجام یا با هم ادغام می‌شوند یا یک دوتایی تنگ و فشرده را می‌سازند. هر دوی این رویدادها می‌تواند به اندازه‌ی کافی انرژی گرانشی آزاد کند که همه‌ی ستارگان سامانه را به بیرون پرتاب کند (در همان چارچوب ۳ نشان داده شده).
@onestar_in_sevenskies
«برخی از پیرترین ابرسیاهچاله‌ها می‌توانند از رُمبش ابرستارگان پدید آمده باشند»
—------------------------------------------------------------------

* احتمالا کهن‌ترین ابرسیاهچاله‌های کیهان در دوران نوزادی‌شان هم بزرگ بوده‌اند. اگر چنین باشد، این می‌تواند وجود این هیولاها در یک میلیارد سال نخست پس از مهبانگ که به تازگی دیده شده‌‌اند را توجیه کند.

ساخته شدن ابرسیاهچاله‌ها (سیاهچاله‌های ابرپرجرم) زمان درازی می‌بَرَد، از همین رو انتظار دیدن شمار بسیاری از آنها در روزگار آغازین کیهان را نداریم. هر چه بیشتر ابرسیاهچاله‌های باستانی پیدا می‌کنیم، احتمال این که آنها هم به روش ابرسیاهچاله‌های امروزی شکل گرفته باشند، یعنی با بلعیدن گاز و غبار [که فرآیندی آرام و زمان‌بر است] کمتر می‌شود.

مارکو آیِلو از دانشگاه کلمسون در کارولینای جنوبی می‌گوید: «ممکن است چند سیاهچاله‌ای وجود داشته باشد که به مدتی بسیار دراز، با بالاترین نرخ ممکن برافزایش انجام دهند، ولی همه‌ی آنها این گونه نیستند.»

ولی به طور کلی ستارگان می‌توانند سریع‌تر از سیاهچاله‌ها بر جرم خود بیافزایند. جوزف اسمیت از آزمایشگاه ملی لوس آلاموس در نیومکزیکو به همراه همکارانش می‌گویند این می‌تواند وجود ابرسیاهچاله‌ها در روزگار جوانی کیهان را توضیح دهد.

اگر یک ستاره به جرم حدود ۱۰۰ هزاربرابر خورشید برُمبد، می‌تواند بی‌درنگ یک سیاهچاله‌ی بزرگ پدید آورد [چنین ستاره‌ی هیولایی می‌تواند وجود داشته باشد ولی بر پایه‌ی نسبیت عام، ناپایدار است و می‌رمبد و یک #سیاهچاله به بزرگی ۱۰۰ برابر خورشید می‌سازد- منبع: ۱ و ۲]. این سیاهچاله می‌تواند با خوردن گازهای سرد، با روندی آرام و با طمانینه رشد کرده و در همان یک میلیارد سال نخست کیهان، به جرم یک میلیارد برابر خورشید برسد.

اسمیت و همکارانش پرجزییات‌ترین شبیه‌سازی‌ برای این سناریوی "رمبش مستقیم" تا به امروز را انجام دادند. در این شبیه‌سازی، همین سیاهچاله‌هایی که امروزه می‌بینیم، و همچنین گازهای یونیده پیرامون آنها و نرخ ستاره‌زایی کهکشان میزبانشان پدید آمد.

اسمیت می گوید: «نتایج دیگر نشان دادند که می‌توان جرم بسیاری به دست آورد- ولی سیاهچاله‌ها چیزی بیش از جرمند. ما نشان داده‌ایم که می توانیم چندین ویژگی دیگر که به طور مستقل دیده شده‌اند را با یکدیگر همخوان کنیم.»

تاکنون اخترشناسان هیچ ستاره‌ی هیولاپیکری [supermassive star یا SMS] را در روزگار آغازین کیهان به طور مستقیم ندیده‌اند. ولی اگر چنین اَبَرستارگانی وجود داشته باشند، تلسکوپ فضایی جیمز وب که سال آینده راهی فضا می‌شود، توانایی دیدنشان را خواهد داشت.

با این همه، رُمبش مستقیم هنوز یک احتمال است. نظریه‌های دیگر، مانند ادغام سیاهچاله‌های کوچک همچنان اعتبار دارند، و پژوهشگران نیز هنوز به درستی نمی‌دانند که واقعا چند سیاهچاله در کیهان آغازین وجود داشته.

پریاموادا ناتاراجان از دانشگاه ییل می‌گوید: «به گمان ما بیشتر سیاهچاله‌های بزرگ آغاز کیهان از رمبش مستقیم پدید آمده بودند، ولی شمار کمتری هم می‌توانسته‌اند از راه‌های دیگر پدید آمده باشند.»

#رمبش_گرانشی #برافزایش

—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/SMS.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«چشم‌انداز قلب سرخ ماکیان»
—------------------------
https://goo.gl/FuZsEv
در این تابلوی زیبای آسمانی که هنرمند کیهانی با قلم‌مویی از گاز برافروخته‌ی #هیدروژن آن را رنگ‌آمیزی کرده، بخشی از کهکشان راه شیری نزدیک انتهای شمالی "شکاف بزرگ" و مرکز #صورت_فلکی_ماکیان را می‌بینیم. این چشم‌انداز از پیوند ۳۶ نمای تلسکوپی درست شده و حدود شش درجه از آسمان زمین سیاره‌ی را می‌پوشاند.

ستاره‌ی ابرغول پرنور گاما ماکیان (صدر یا "صدر دجاجه") در بالا، سمت راست مرکز چارچوب بر پس‌زمینه‌ای از ابرهای پیچیده‌ی گاز و غبار و میدان‌های پرستاره نور می‌افشاند.

سمت چپ گاما ماکیان هم پیکره‌هایی مانند دو بال روشن را می‌بینیم که با یک رگه‌ی بلند و تیره‌ی غبار از هم جدا شده‌اند؛ این سحابی آی‌سی ۱۳۱۸ است که به نام برازنده‌ی "سحابی پروانه" نیز شناخته می‌شود [با این یکی سحابی زیبای پروانه تفاوت دارد: (https://goo.gl/yGQXGl)].

سحابی کوچک‌تر و درخشان‌تری که پایین، سمت راست چارچوب دیده می‌شود ان‌جی‌سی ۶۸۸۸ یا سحابی هلال نام دارد.

بر پایه‌ی برخی برآوردها، ستاره‌ی گاما ماکیان حدود ۱۸۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد ولی فاصله‌ی آی‌سی ۱۳۱۸ و ان‌جی‌سی ۶۸۸۸ از زمین چیزی میان ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سال نوری برآورد شده است.

#apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Cygnus.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«غار سرخ»
—----------

در این نمای رنگین آسمان، "سحابی غار" را می‌بینیم، یک ناحیه‌ی گسیلشی (نشری) غبارآلود که با عنوان اس‌اچ۲-۱۵۵ در کاتالوگ شارپلس ثبت شده. این تصویر تلسکوپی به کمک یک فیلتر باریک-باند گرفته شده و تابش سرخ‌فام اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن را نمایان کرده‌ است.

سحابی غار با فاصله‌ی حدود ۲۴۰۰ سال نوری از زمین، در راستای صفحه‌ی کهکشان راه شیری و در محدوده‌ی صورت فلکی شمالی و شاهانه‌ی قیفاووس جای دارد. بررسی‌های اخترشناختی که روی این منطقه انجام گرفته نشان می‌دهد که در مرز میان ابر مولکولی بزرگ "قیفاووس ب" و ستارگان داغ، جوان وآبی فام انجمن اوبی ۳ در قیفاووس شکل گرفته است.

چیزی که باعث یونش و برافروختگی لبه‌های درخشان این توده‌های هیدروژن شده، پرتوی پرانرژی همین ستارگان داغ است، به ویژه ستاره‌ی آبی فام و درخشانی که در بالای مرکز تصویر دیده می‌شود و ستاره‌ای از رده‌ی طیفی O است.

پرتوهایی که به برافروختگی لبه‌ی این توده‌ها انجامیده به احتمال بسیار باعث رُمبش هسته‌هایی از گاز در دل آنها و ساخته شدن ستارگان تازه نیز شده است.

پهنای این غار کیهانی به بیش از ۱۰ سال نوری می‌رسد که برای یک پرورشگاه ستاره‌ای اندازه‌ی مناسبی‌ست.

#سحابی_گسیلشی #apod #صورت_فلکی_قیفاووس
https://goo.gl/YnTe1c
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/CaveNebula.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«هم‌ترازی شگفت‌انگیز در محور چرخش ستارگان در خوشه‌های باز»
—-------------------------------------------------------------
https://goo.gl/QotrIN
یک گروه پژوهشی از کمیسیون مرکزی انرژی هسته‌ای فرانسه (CEA)، مرکز ملی پژوهش‌های علمی فرانسه (CNRS)، و دانشگاه گرنوبل-آلپ به وجود یک همترازی شگفت‌انگیز در محور چرخش ستارگان درون خوشه‌های باز پی برده‌اند؛ چیزی که می‌تواند به شناخت شرایط حاکم بر محیط‌های ستاره‌زایی در کهکشان راه شیری به دانشمندان کمک کند. این دستاورد با بهره از داده‌های تلسکوپ فضایی کپلر ناسا و از راه بررسی دسته‌ای از غول‌های سرخ در دو خوشه‌ی باز کهنسال در راه شیری به دست آمد. گزارش این یافته‌ها روز ۱۳ مارس ۲۰۱۷ در برگ نخست نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.

این پژوهشگران با رصد مستقیم دسته‌ای از ستارگان پیر شرایطی را توصیف کرده‌اند که در زمان تولد ستارگان در کهکشانمان حکمفرما بوده. آنها به ویژه همترازی محورهای چرخش ستارگان در دو خوشه‌ی باز را شناسایی کردند [۱]. این همترازی می‌تواند مدل‌های کنونی ستاره‌زایی را به چالش بکشد. به همراه یافته‌های این پژوهش اخترلرزه‌شناختی، شبیه‌سازی‌های سه-بعدی از رُمبش ابرهای پیش‌ستاره‌ای هم انتشار یافته.
@onestar_in_sevenskies
بیشتر ستارگان کهکشان راه شیری از رمبش ابرهای گازی غول‌آسا در مناطقی پوشیده در گاز و غبار، که آنها را در نور دیدنی (مریی) پنهان کرده پدید آمده‌اند. به همین دلیل است که شناخت سازوکار تنظیم‌کننده‌ی ستاره‌زایی یک چالش بزرگ برای اخترفیزیک نوین است. این پژوهش می‌تواند فرآیندهایی که نقشی مهم در فرگشت ستارگان و رشد سیاره‌ها، و به طور کلی در پیدایش و فرگشت کهکشانمان دارند ولی تاکنون نادیده گرفته شده بودند را روشن‌تر کند.

با پیدایش روش‌های بسیار دقیق نورسنجی فضایی [۲]، اخترلرزه‌شناسی هم توانایی کاوش درون ستارگان و تعیین پارامترهای بنیادین آنها را به دست آورده است. این پژوهشگران نور گسیلیده از حدود پنجاه غول سرخ [۳] با جرم‌هایی میان یک تا دو برابر خورشید را بررسی کردند. این ستارگان که در دو خوشه‌ی باز پیر در کهکشان خودمان به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۷۹۱ (هشت میلیارد ساله) و ان‌جی‌سی ۶۸۱۹ (دو میلیارد ساله) جای دارند، به مدت چهار سال به طور پیوسته توسط ماهواره‌ی کپلر ناسا رصد می‌شدند و نوسان‌های آشکاری همسان با نوسان‌های خورشید را نمایش می‌دهند.
@onestar_in_sevenskies
محورهای چرخش این ستارگان همگی رو به یک نقطه در آسمان بودند
هزاران حالت نوسانی موجود به دانشمندان امکان داد تا جهت‌گیری محور چرخش هر یک از این ستارگان را به دقت بسنجند. نتیجه غافلگیرکننده بود، زیرا تقریبا همه‌ی این ستارگان (حدود ۷۰ درصد آنها)، محور چرخششان با یکدیگر نزدیک به همتراز بوده و رو به یک نقطه از آسمان بودند. چنان چه انریکو کورسارو، نویسنده‌ی اصلی پژوهش و اخترفیزیکدان CEA می‌گوید: «این به کلی نامنتظره بود زیرا آشفتگی ناشی از حرکت‌های بی‌نظم گاز در خوشه‌ها می‌بایست به راستاهای محوری گوناگون بیانجامد.»

دانشمندان با در نظر گرفتن ریخت‌شناسی خوشه‌های ستاره‌ای و فاصله‌ی چشمگیر میان ستارگان خوشه‌های باز، نتیجه گرفتند که این همترازیِ نزدیک در محورهای چرخش نمی‌تواند در اثر برهم‌کنش‌های کشندی میان ستارگان پدید آمده باشد و می‌بایست ریشه در میلیاردها سال پیش، زمان پیدایش خوشه داشته ....

🔴ادامه در پست بعد 👇👇👇
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«هم‌ترازی شگفت‌انگیز در محور چرخش ستارگان در خوشه‌های باز» —------------------------------------------------------------- https://goo.gl/QotrIN یک گروه پژوهشی از کمیسیون مرکزی انرژی هسته‌ای فرانسه (CEA)، مرکز ملی پژوهش‌های علمی فرانسه (CNRS)، و دانشگاه گرنوبل…
🔴ادامه ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽

.... دانشمندان با در نظر گرفتن ریخت‌شناسی خوشه‌های ستاره‌ای و فاصله‌ی چشمگیر میان ستارگان خوشه‌های باز، نتیجه گرفتند که این همترازیِ نزدیک در محورهای چرخش نمی‌تواند در اثر برهم‌کنش‌های کشندی میان ستارگان پدید آمده باشد و می‌بایست ریشه در میلیاردها سال پیش، زمان پیدایش خوشه داشته باشد.

این اخترفیزیکدانان با بهره از شبیه‌سازی‌های سه‌بعدی دیجیتالی هیدرودینامیک توانستند شرایط گوناگونی که بر پیدایش ستارگان حاکم است را بازسازی کنند. در این شبیه‌سازی‌ها به ویژه، با مقایسه‌ی مقدار انرژی مربوط به آشفتگی‌ها، مقدار انرژی‌های گوناگونی برای چرخش آغازین پیش‌خوشه‌ها در نظر گرفته شد [۴]. دانشمندان با بهره از این شبیه‌سازی‌ها توانستند تعیین کنند که محورهای ستارگان به طور کارآمد، زمانی هم‌تراز می‌شود که دستکم ۵۰ درصد از تعادل انرژی کل پیش‌خوشه‌ها مربوط به چرخش باشد. این نشان می‌دهد که ویژگی‌های چرخشی ابر مولکولی (به ویژه سرعت زاویه‌ای کلی آن) به طور کارآمدی به تک-ستارگانی که درونش به دنیا می‌آیند منتقل می‌شود. افزون بر آن، تنها ستارگانی با جرم کافی (دستکم ۰.۷ برابر خورشید) می‌توانند این ویژگی‌ها را به ارث ببرند. در نتیجه، ستارگان کم‌جرم‌تر این همترازی محورِ دیده شده را ندارند زیرا فرآیند پیدایش آنها تا اندازه‌ی بسیاری زیر نفوذ آشفتگی‌ای بوده که با این چرخش زاویه‌ای تداخل می‌کرد.
@onestar_in_sevenskies
رافائل گارسیا، اخترفیزیکدان CEA در پایان می‌گوید: «ما اکنون دسته‌ای از قوانین تازه داریم. بررسی ژرفای هسته‌ی غول‌های سرخ دوردست، آگاهی‌های تازه‌ای درباره‌ی شرایط آغازین ستاره‌زایی در این خوشه‌ی ستاره‌ایِ ۸ میلیارد ساله، در زمانی که کیهان هنوز بسیار جوان بود به ما می‌دهد.»

در آینده، با عکس‌هایی که فضاپیمای ام۳ پلاتوی سازمان فضایی اروپا [۵] خواهد گرفت، این پژوهش برای دیگر خوشه‌های ستاره‌ای پرشمار کهکشانمان نیز انجام خواهد شد.

—-------------------------------------------
یادداشت‌ها:
۱] خوشه‌ی باز دسته‌ای از ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ ستاره‌ی همسن است که نیروی گرانش، آنها را در کنار یکدیگر نگهداشته.

۲] در اخترلرزه‌شناسی، با سنجش نوسان‌های (حرکت‌های لرزه‌ای) ستارگان می‌توان ساختار درونی آنها را بررسی کرد، زیرا ساختار و همنهش ستارگان با رشد آنها دگرگون می‌شود- مدهای لرزشی‌شان با بالا رفتن سن تغییر می‌کند. بنابراین اخترلرزه‌شناسی به دانشمندان امکان می‌دهد تا برآوردی به نسبت دقیق از سن ستارگان انجام دهند.

۳] غول سرخ ستاره‌ایست که همه‌ی هیدروژن درون هسته‌اش را همجوشانده و به پایان برده.

۴] یک پیش‌خوشه ابری از گاز است که دارد زیر فشار گرانش می‌رمبد.

۵] فضاپیمای "گذرهای سیاره‌ای و نوسان‌های ستارگان" (Plato) که بر پایه‌ی برنامه، در سال ۲۰۴۰ راهی فضا خواهد شد.

#محور_چرخش #انرژی_جنبشی #ستاره‌زایی #خوشه_باز

—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/rotationaxis.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
نمودار تغییرات دامنه‌ی یک مد دوقطبی نوسان (با سه مولفه) نسبت به زاویه‌ی انحراف محور چرخش ستاره توضیح بیشتر در پست بعدی... @onestar_in_sevenskies
این نمودار تغییرات دامنه‌ی یک مد دوقطبی نوسان (با سه مولفه) را نسبت به زاویه‌ی کجی (انحراف) محور چرخش ستاره نشان می‌دهد. هنگامی که ستاره همتراز با خط دید (کجی صفر درجه) است، تنها مولفه‌ی مرکزی نوسان را می‌شود دید. اگر زاویه ۹۰ درجه باشد، مانند چیزی که ما روی زمین از خورشید می‌بینیم،‌ تنها دو مولفه‌ی انتهای نوسان دیده می‌شوند. با سنجش دامنه‌های نسبی این سه مولفه، می‌توان به زاویه‌ی کجی ستاره پی برد. اگر ویدیو اینجا اجرا نشد، می‌توانید آن را در کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان ببینید.
مربوط به این پست:
https://t.me/onestar_in_sevenskies/2356
«غولی که از خانه رانده شد»
—------------------------

* یک گروه بین‌المللی از دانشمندان با بهره از تلسکوپ فضایی هابل ناسا یک #ابرسیاهچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم) را یافته‌اند که از مرکز کهکشان دوردست ۳سی۱۸۶ به بیرون رانده شده و دلیل آن هم به احتمال بسیار، نیروی امواج گرانشی بوده است. این نخستین بار است که اخترشناسان یک ابرسیاهچاله را در چنین فاصله‌ی دوری از مرکز کهکشان میزبانش می یابند.

در گذشته سیاهچاله‌های گریزان دیگری هم یافته شده بودند ولی نه این همه دور از خانه [۱]. جرم این ابرسیاهچاله یک میلیارد برابر جرم خورشید است. استفانو بیانکی، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش از دانشگاه رُما تره در ایتالیا می‌گوید: «به برآورد ما، پرتاب شدن این ابرسیاهچاله نیاز به انرژی‌ای هم‌ارز انفجار همزمانِ ۱۰۰ میلیون ابرنواختر داشته است.»

عکس‌های تلسکوپ هابل نخستین سرنخ‌ از نامعمول بودنِ کهکشان ۳سی۱۸۶ که ۸ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد را به دانشمندان داد. عکس‌های این کهکشان وجود یک اختروش درخشان (نشانه‌ی پرانرژی یک سیاهچاله‌ی فعال) را در جایی دور از هسته‌ی کهکشان آشکار کرد. مارکو کیابرگه، رهبر پژوهشگران و پژوهشگر بنیاد علمی تلسکوپ فضایی در آمریکا می گوید: «سیاهچاله‌ها [ابرسیاهچاله‌ها-م] در مرکز کهکشان‌ها جای دارند، از همین رو دیدن یک #اختروش در جایی بیرون از مرکز یک کهکشان مایه‌ی شگفتی است.»

محاسبه‌ی این پژوهشگران نشان می دهد که این سیاهچاله تاکنون ۳۵۰۰۰ سال نوری از مرکز دور شده است، یعنی از فاصله‌ی میان خورشید تا مرکز کهکشان راه شیری هم بیشتر؛ و همچنین دارد به سرعت ۷.۵ میلیون کیلومتر بر ساعت به راه خود ادامه می‌دهد [۲]. با چنین سرعتی، مسیر میان زمین تا ماه را می‌توان در سه دقیقه پیمود.

اگرچه توضیح‌های احتمالی دیگر را نمی‌توان کنار گذاشت، ولی پذیرفتنی‌ترین سرچشمه‌ی انرژی پیشران اینست که این ابرسیاهچاله لگدی از امواج گرانشی‌ای خورده بوده که در پی ادغام دو ابرسیاهچاله‌ی جدا در مرکز کهکشان میزبان آن پدید آمده بودند [۳]. دنباله‌های کشندی کمانی-شکلی که توسط این دانشمندان شناسایی شده و دستاورد کشمکش گرانشی میان دو کهکشان برخوردی است، از این نظریه پشتیبانی می‌کنند.
@onestar_in_sevenskies
بر پایه‌ی نظریه‌ی این دانشمندان، ۱ تا ۲ میلیارد سال پیش دو کهکشان که هر یک دارای ابرسیاهچاله‌ای در مرکزشان بودند، با یکدیگر ادغام شدند و یک کهکشان بیضیگون درست کردند. سیاهچاله‌های مرکزی دو کهکشانِ نخست در مرکز کهکشان تازه به طور مارپیچ به گرد یکدیگر نزدیک شدند و در این چرخش، #امواج_گرانشی پدید آوردند که مانند آب یک آبپاش چرخان، در فضا پخش می‌شد [۴]. از آنجایی که جرم و نرخ چرخش دو سیاهچاله با هم برابر نبود، امواج گرانشی گسیلیده از آنها در یک راستا نیرومندتر از راستای دیگر بود. سرانجام با به هم پیوستن دو سیاهچاله، گسیلش ناهمسانگرد امواج گرانشی لگدی پدید آورد که تک-سیاهچاله‌ی به وجود آمده را از مرکز کهکشان به بیرون پرتاب کرد.

استفانو بیانکی درباره‌ی اهمیت این کشف می‌گوید: «اگر نظریه‌ی ما درست باشد، این مشاهدات شواهد نیرومندی از این هستند که ابرسیاهاله‌ها هم در عمل می‌توانند با هم ادغام شوند. تا پیش از این، شواهدی از برخورد و ادغام سیاهچاله‌های ستاره‌وار در دست داشتیم، ولی فرآیندی که مهارکننده و سامان‌بخش ابرسیاهچاله‌هاست پیچیده‌تر است و هنوز به طور کامل شناخته نشده.»

این پژوهشگران شانس آورده‌اند که این رویداد یگانه را شناسایی کرده‌اند زیرا همه‌ی ادغام‌های سیاهچاله‌ای امواج گرانشی نامتوازنی که یکی از آنها را از کهکشان بیرون بیاندازد تولید نمی‌کنند. آنها اکنون می‌خواهند وقت بیشتری برای رصد با هابل گرفته و به جز آن، از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) و تاسیسات دیگر نیز کمک بگیرند تا سرعت این #سیاهچاله و قرص گاز پیرامونش را با دقت بیشتری بسنجند تا به آگاهی‌های بیشتری درباره‌ی سرشت این جرم کمیاب دست بیابند.
#برخورد_کهکشانی

⚫️یادداشت ها در پست بعد👇👇

🔴توضیح تصویر:
کهکشان ۳سی۱۸۶ که دستاورد ادغام دو کهکشان برخوردی است. اختروش آن که مانند ستاره‌ای می‌درخشد در مرکز تصویر دیده می‌شود.
https://goo.gl/U85onP

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/3C186.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«غولی که از خانه رانده شد» —------------------------ * یک گروه بین‌المللی از دانشمندان با بهره از تلسکوپ فضایی هابل ناسا یک #ابرسیاهچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم) را یافته‌اند که از مرکز کهکشان دوردست ۳سی۱۸۶ به بیرون رانده شده و دلیل آن هم به احتمال بسیار، نیروی…
یادداشت‌ها:
۱] خوانده بودید: * دو کهکشان جنگیدند، یک سیاهچاله آواره شد (https://goo.gl/eFDBiH)

۲] از آنجایی که سیاهچاله‌ها را نمی‌توان به طور مستقیم دید، جرم و سرعت ابرسیاهچاله را از راه بررسی‌های طیفی گازهای پیرامونشان تعیین می کنند.

۳] امواج گرانشی که نخستین بار توسط آلبرت اینشتین پیش‌بینی شده بودند، چین و شکن‌هایی در فضا هستند که توسط اجرام بزرگ و شتابدار پدید می‌آیند. این امواج مانند دایره‌های هم‌مرکزی که در اثر افتادن یک سنگ به درون یک ابگیر درست شده، به بیرون گسترده می‌شوند. در سال ۲۰۱۶، رصدخانه‌ی تداخل‌سنج لیزری امواج گرانشی (لیگو) به اخترشناسان کمک کرد تا وجود امواج گرانشی را اثبات کنند؛ امواجی که این رصدخانه دریافت کرد از به هم پیوستن دو سیاهچاله‌ی ستاره‌وار سرچشمه گرفته بود که هر یک چندین برابر خورشید جرم داشتند.

۴] سیاهچاله‌ها با گذشت زمان، به دلیل از دست دادن انرژی گرانشی از راه گسیل امواج گرانشی، به هم نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند.
@onestar_in_sevenskies
https://goo.gl/N9Ce7z
چگونگی پس زده شدن سیاهچاله ی ادغامی در اثر امواج گرانشی:

۱) برهم‌کنش دو کهکشان به ادغام آنها می‌انجامد و ابرسیاهچاله‌های مرکزشان به سوی هم کشیده می‌شوند.

۲) با نزدیک شدن دو ابرسیاهچاله به هم، چرخش به گرد هم را آغاز می‌کنند، فرایندی که به تابش امواج گرانشی نیرومند می‌انجامد.

۳) دو ابرسیاهچاله با گسیل امواج گرانشی و از دست دادن انرژی گرانشی، به هم نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند تا سرانجام به هم می پیوندند.

۴) اگر جرم و سرعت چرخش دو ابرسیاهچاله بابر نباشد، امواج گرانشی که در یک راستا می‌گسیلند از راستاهای دیگر نیرومندتر می‌شود. سرانجام با برخورد دو ابرسیاهچاله، دیگ موج گرانشی تولید نمی‌کنند و تک-ابرسیاهچاله‌ی پدید آمده در خلاف جهت نیرومندترین امواج گرانشی پس زده شده و از کهکشان میزبان به بیرون پرتاب می‌شود.
@onestar_in_sevenskies
«همنشینی یک دنباله‌دار با دو جرم مسیه»
—------------------------------------—

در این تصویر تلسکوپی ۲۱ مارس، دنباله‌دار ۴۱پی/تاتل-جیاکوبینی-کرساک را می‌بینیم که در واقع خودش را وارد این چشم‌انداز ۱ درجه‌ای با دو جرم شناخته شده از فهرست پرآوازه‌ی ستاره‌شناسِ دنباله‌دار-یابِ سده‌ی ۱۸، شارل مسیه کرده.

دنباله‌دار سبزفام و کم‌نور ۴۱پی در آن شب در آسمان بهاری نیمکره‌ی شمالی، درست از زیر پای هفت برادران (ملاقه‌ی خرس بزرگ) می‌گذشت و فاصله‌اش از سیاره‌ی ما حدود ۷۵ ثانیه‌ی نوری بود. کهکشان مارپیچی لبه‌نما و غبارآلود ام ۱۰۸ که پایین مرکز چارچوب دیده می‌شود، حدود ۴۵ میلیون سال نوری از آن دورتر است.

بالا، سمت راست، سحابی سیاره‌نمای مسیه ۹۷ (سحابی جغد) با ستاره‌ای پیر ولی به شدت داغ در مرکزش را می‌بینیم که حدود ۱۲ هزار سال نوری از ما فاصله دارد، با این وجود هم‌کهکشانی خودمانست.

این دنباله‌دار دوره‌ای که به نام یابنده‌‌ی نخست و باز-یابنده‌هایش نامیده شده، نخستین بار در ۱۸۵۸ شناسایی شد و در سال‌های ۱۹۰۷ و ۱۹۵۱ دوباره دیده شد. همخوانی برآوردهای مداری نشان می‌داد که دو یابنده‌ی بعدی، همان دنباله‌دار سال ۱۸۵۸ را دیده‌اند ولی با فاصله‌های زمانی بسیار.

#دنباله‌دار ۴۱پی که هر ۵.۴ سال یک بار خورشید را دور می‌زند، در روز ۱ آوریل به نزدیک‌ترین و بهترین چشم‌اندازش در ۱۰۰ سال گذشته خواهد رسید.
#apod
https://goo.gl/0CkA8n
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/41P.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«سایه پسر بر سر پدر»
—-------------------

سیاره‌ی #مشتری که دارد به نقطه‌ی پادیستان (مقابله) نزدیک می‌شود و اوایل ماه آینده به آن خواهد رسید، اکنون برخی از بهترین نماهای خود را از پشت تلسکوپ‌های زمینی به ما نشان می‌دهد.

تصویر باکیفیتی که اینجا می‌بینید روز ۱۷ مارس در یک رصدخانه‌ی دورافتاده در شیلی از این غول گازی فرمانروای سامانه‌ی خورشیدی گرفته شده. کمربندهای تیره و ناحیه‌های روشن آشنا که محدود به بادهای سیاره‌اند، در بخش‌هایی با توفان‌های چرخان بیضی‌شکل لکه‌دار شده‌اند.

#گانیمد، بزرگ ترین ماه (قمر) سامانه‌ی خورشیدی را در بالا، سمت چپ چارچوب می‌بینیم با #سایه‌ ی آن که دارد از روی قله‌ی ابرهای شمال چهره‌ی پدر می‌گذرد.

یکی دیگر از ماه‌های گالیله‌ای مشتری -#آیو- هم در پایین، سمت راست به همراه جزییات چشمگیر و ویژگی‌های درخشان سطحش نمایان است.

#apod
https://goo.gl/ymf0py
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Ganymede.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies