«تابلوی نقاشی کیهانی با رنگ‌های آبی و سیاه»
—---------------------------------------

سحابی زیبا و آبی‌فام وی‌دی‌بی ۳۱ در صورت فلکی ارابه‌ران، سی و یکمین جرم ثبت شده در کاتالوگ سال ۱۹۶۶ سیدنی ون درن برگ از سحابی‌های بازتابی بود.

در این شاهکار طبیعت بیجان کیهانی، وی‌دی‌بی ۳۱ در کنار ابرهای تیره‌ی غبار که در کاتالوگ ۱۹۱۹ ادوارد ئی. بارنارد از ابرهای تیره‌ی آسمان وارده شده‌اند چیدمانی هنرمندانه را پدید آورده.

همه‌ی این‌ها ابرهای غبار میان‌ستاره‌ای هستند ولی سحابی‌های تاریک بارنارد ابرهاییند که جلوی نور ستارگان پس‌زمنه را گرفته و به حالت ضدنور و تیره دیده می‌شوند. از آن سو، غبارهای وی‌دی‌بی ۳۱ جایگیری‌شان به گونه‌ایست که نور آبی ستاره‌ی داغ و متغیر "آ.بی. ارابه‌ران" را بازتابانیده‌اند.

بررسی محیط پیرامون آ.بی. ارابه‌ران با تلسکوپ فضایی هابل نشان داده که خود این ستاره‌ی جوانِ چند میلیون ساله با قرص تختی از غبار در میان گرفته شده که نشانه‌هایی از فعالیت‌های سیاره‌زایی در آن دیده می‌شود.

آ.بی. ارابه‌ران حدود ۴۷۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. در این فاصله، این بوم نقاشی کیهانی حدود ۴ سال نوری گستردگی دارد.
https://goo.gl/AajfFR
#سحابی_بازتابی #سحابی_تاریک #apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/vdB31.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«آشکارسازی دورترین توده غبار که می‌تواند تاریخ پیدایش نخستین ستارگان کیهان را روشن کند»
—---------------------------------------------------------------

* اخترشناسان یک کهکشان جوان بسیار دوردست را یافته‌اند که انباشته از غبار ستاره‌ای باستانی است، غباری که برخی از نخستین ستارگان کیهان آن را تولید کرده‌اند. این کهکشان در زمانی دیده می‌شود که جهان هستی تنها ۴ درصد سن امروزش را داشته.

این کهکشان غبارآلود با نام A2744_YD4 (ای۲۷۴۴_وای‌دی۴)، جوان‌ترین و دورترین کهکشانیست که تاکنون با آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما، ALMA) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در شیلی دیده شده.

مشاهدات آلما همچنین تابشی را نیز در این کهکشان آشکار کرده که از #اکسیژن یونیده‌ی درون آن می‌آید. این دورترین و در نتیجه کهن‌ترین چشمه‌ی اکسیژنیست که تاکنون در کیهان دیده شده؛ از چشمه‌ی دیگری که خود آلما در سال ۲۰۱۶ شناسایی کرده بود هم دورتر. 1️⃣
@onestar_in_sevenskies
ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ با فاصله‌ی حدود ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین، در صورت فلکی سنگتراش، و پشت یک دسته کهکشان به نام خوشه‌ی پاندورا جای دارد. گرانش کلی این خوشه با خماندن نور ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ در فرآیندی به نام #همگرایی_گرانشی، دیدن آن را برای اخترشناسان امکان‌پذیر ساخته.

این کهکشان به اندازه‌ای دور است که ما آن را تنها در ۶۰۰ میلیون سالگی کیهان می‌بینیم. دانشمندان سن کیهان را حدود ۱۳.۸ میلیارد سال برآورد کرده‌اند، بنابراین نور ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ راه بسیار دوری در فضا و زمان را پیموده تا به آرایه‌ی تلسکوپی آلما برسد.

اخترشناسان برای تایید این فاصله از یک دستگاه طیف‌نگار روی تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی، VLT) در اِسو به نام X-افکن (X-shooter) کمک گرفتند. این دستگاه نوری که از ستارگان می‌آید را برای تعیین ویژگی‌هایی مانند اندازه و همنهش (ترکیب) بررسی می‌کند.
@onestar_in_sevenskies
رهبر گروه پژوهشگران، نیکولاس لاپورته از کالج دانشگاهی لندن می‌گوید: «ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ نه تنها دورترین کهکشانیست که با آلما دیده شده، بلکه مشاهده‌ی این همه غبار در آن نشان می‌دهد که پیش از این، ابرنواخترهایی در این کهکشان روی داده و آن را آلوده‌اند».

هنگامی که ستارگان در انفجارهای ابرنواختری می‌میرند، ابری از گاز و غبار به نام پسماند ابرنواختر پدید می‌آورند که می‌تواند بعدها ستارگان، سیاره‌ها و دیگر اجرام کیهانی تازه‌ای را بسازد. از همین رو اخترشناسان با دیدن این پسماندهای ابرنواختری باستانی در یکی از جوان‌ترین کهکشان‌هایی که تاکنون دیده شده شگفت‌زده شده‌اند. در روزگار کهن کیهان، زمانی که نخستین نسل ستارگان هنوز منفجر نشده بودند، غبار ستاره‌ای چندانی در فضا وجود نداشت.

مقام‌های اِسو نیز در بیانیه‌ای گفتند: «شناسایی غبار در کیهان آغازین آگاهی‌های تازه‌ای درباره‌ی زمان انفجار نخستین ابرنواخترها، و در نتیجه زمان آغاز نورافشانیِ کیهان توسط ستارگان به ما می‌دهد. زمان‌سنجی این "سپیده‌دم کیهان" یکی از "جام‌های مقدس" اخترشناسی نوین است، و می‌تواند به طور نامستقیم از راه کاوش غبار میان ستاره‌ای آغازین بررسی کرد [دورانی از تاریخ کیهان با سرخگرایی (انتقال به سرخ) ۸.۳۸ که به نام دوران باز-یونش شناخته می‌شود].»

جرم ستارگان کهکشان ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ به حدود ۲ میلیارد برابر خورشید ...

🔹🔹توضیح تصویر: عکس تلسکوپ هابل از خوشه‌ی کهکشانی آبل ۲۷۴۴ که به نام خوشه‌ی پاندرورا هم شناخته می‌شود. آن سوی این خوشه و بسیار دورتر از آن، کهکشان جوان ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ جای دارد. اکنون عکس‌های آلما از این کهکشان دوردست [به رنگ سرخ] نشان می‌دهد که سرشار از غبار ستاره‌ای باستانی است.
https://goo.gl/P63gu9

🔴 ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇👇👇

🔴 ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

..... جرم ستارگان کهکشان ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ به حدود ۲ میلیارد برابر خورشید می‌رسد و به نظر می‌رسد غبار کافی برای ساختن ۶ میلیون خورشید را نیز در خود دارد. ستارگان نوزاد درون ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ با نرخ ۲۰ جرم خورشیدی در سال به دنیا می‌آیند، یعنی ۲۰ برابر سریع‌تر از نرخ ستاره‌فشانی امروز در کهکشان راه شیری.

ریچارد الیس، یکی از نویسندگان این پژوهش از اِسو و کالج دانشگاهی لندن می‌گوید: «این نرخ برای کهکشانی به این دوردستی نرخ نامنتظره‌ای نیست، ولی سرعت تولید غبار در ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ را برایمان روشن می‌کند. گفتنی است، زمان مورد نیاز [برای تولید این مقدار غبار در این کهکشان] تنها ۲۰۰ میلیون سال است، بنابراین ما داریم این کهکشان را اندک‌زمانی پس از پیدایشش می‌بینیم.»

به گفته‌ی پژوهشگران، این بدان معنیست که روند ستاره‌زایی ۲۰۰ میلیون سال پیش از آن که نور ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ به آرایه‌ی آلما برسد آغاز شده بوده، بنابراین غبار ستاره‌ای که اخترشناسان دیده‌اند پسماندهای برخی از کهن‌ترین ستارگان کیهانند.
@onestar_in_sevenskies
الیس می‌گوید: «با آلما، چشم‌انداز رصدهای ژرف‌تر و گسترده‌ترِ کهکشان‌ها در این دوران آغازین کیهان بسیار امیدوارکننده است.»

در ویدیوی ساختگی در پست بعدی، نمایی هنری از کهکشان جوان و دوردست ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ را می‌بینیم. در ویدیو نشان داده شده که چگونه مرگ ابرنواختریِ ستارگان بسیار بزرگ و درخشان، محیط آن را آلوده به غبارهای ستاره‌ای کردند.

🔹🔹 توضیح تصویر: برداشت هنری از کهکشان ای۲۷۴۴_وای‌دی۴

#غبار_میان‌ستاره‌ای
https://goo.gl/QRmm5R
—---------------------------------------------—
یادداشت:
1️⃣ اینجا خوانده بودید: کشف دورترین چشمه‌ی اکسیژنی که تاکنون شناخته شده (https://goo.gl/Rv6HGe)
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/A2744YD4.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

این پویانمایی نشان می‌دهد که چگونه مرگ ابرنواختریِ ستارگان بسیار بزرگ و درخشان، محیط کهکشان ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ را آلوده به غبارهای ستاره‌ای کردند. @onestar_in_sevenskies

«آنچه در دل یک شکارچی می‌گذرد»
—------------------------------—

در قلب #سحابی_شکارچی -نزدیک مرکز این نمای واضح و باکیفیت کیهانی- چهار ستاره‌ی داغ و سنگین وجود دارد که به نام "ذوزنقه" شناخته می‌شوند. این ستارگان که با هم در ناحیه‌ای به شعاع نزدیک به ۱.۵ سال نوری جای گرفته‌اند، چهار ستاره‌ی اصلی از خوشه‌ی ستارگان درون سحابی شکارچی‌اند.

سرچشمه‌ی کل برافروختگی و درخششی که در سرتاسر این منطقه‌ی پیچیده‌ی ستاره‌زایی دیده می‌شود، پرتوهای فرابنفش یوننده‌ای (یونیده کننده‌ای) است که از ستارگان ذوزنقه و بیش از همه از پرنورترین آنها یعنی ستاره‌ی "تتا ۱ شکارچی سی" می‌تابد.

خوشه‌ی ستارگان شکارچی در حدود سه میلیون سال سن دارد و در روزگار جوانیش از این هم فشرده‌تر بوده. یک بررسی توانیک (دینامیک) که به تازگی انجام شده نشان می دهد که برخوردهای افسارگسیخته‌ی ستارگان در دوره‌ی جوانی خوشه، احتمالا باعث پدید آمدن سیاهچاله‌ای به جرم بیش از ۱۰۰ برابر جرم خورشید شده است.

وجود یک #سیاهچاله درون این خوشه می‌تواند دلیل سرعت بالای ستارگان ذوزنقه را روشن کند. فاصله‌ی سحابی شکارچی از ما حدود ۱۵۰۰ سال نوریست، پس این سیاهچاله می‌تواند نزدیک‌ترین سیاهچاله‌ی شناخته شده به سیاره‌ی زمین به شمار آید.

#خوشه_باز #apod
https://goo.gl/uECLl5
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Trapezium.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نشانه‌های بیشتر از فعالیت یخ‌فشانی روی سرس»
—------------------------------------------

* سیاره‌ی کوتوله‌ی سرس هم فعالیت آتشفشانی دارد- ولی به جای گدازه‌ی داغ که از آتشفشان‌های زمین بیرون می‌ریزند، این یخ نمکی است که از آتشفشان‌های سرس به بیرون می‌تراود.

#فضاپیمای_داون ناسا که اکنون در مدار سرس است و در گذشته، سیارک وستا را هم بررسی کرده بود به شواهد تازه‌ای برای این فعالیت‌های یخ‌فشانی روی #سرس دست یافته است.

پیش از این، داون یک کوه شگفت‌انگیز و چند ویژگی دیگر که به نظر می‌رسید توسط آتشفشان‌های یخ پدید آمده باشند را روی سطح سرس شناسایی کرده بود.

اکنون دانشمندان بنیاد ماکس پلاک برای پژوهش‌ سامانه‌ی خورشیدی (MPS) شواهدی از فعالیت امروز این یخ‌فشانی‌ها در دهانه‌ی برخوردی اوکاتور یافته‌اند، جایی که یک کانی نمک روشن در گودی مرکزش انباشته شده و یک گنبد بلند به نام "پریسک سریلیا" یا "مشعل سریلیا" (Cerealia Facula) پدید آورده‌.

دانشمندان پی بردند که ماده‌ی نمکی درون این دهانه جوان‌تر از خود آنست: تنها ۴ میلیون سال سن دارد، ولی دهانه ۳۰ میلیون سال از عمرش می‌گذرد. این بدین معناست که این کانی های نمک بعدها از زیر سطح بالا آمده‌اند، درست مانند تفتال‌ها (ماگماها) روی زمین. چنین فعالیت یخ‌فشانی‌ای روی پلوتو و انسلادوس، ماه کیوان هم دیده شده. سرس با فاصله‌ی ۴۴۴ میلیون کیلومتر از خورشید، نزدیک‌ترین جرمیست که پژوهشگران این فعالیت را رویش دیده‌اند.

بر پایه‌ی یافته‌های آنها، این گنبد به احتمال بسیار در یک رویداد یگانه پدید نیامده، بلکه پیدایش آن روندی دراز و زمان‌بر بوده است. در آغاز خود برخورد بود که با پدید آوردن گودی دهانه، باعث شد مایع نمکی زیر سطح، به سطح نزدیک‌تر شود. آب و گازهای محلول در آن، مانند دی اکسید کربن و متان، بالا آمدند و یک سامانه‌ی دریچه‌ای درست کردند. این گازها همچنین می‌توانسته‌اند بر مواد کربنات‌دار نیز فشار آورده و آنها را به بالا کشانده باشند. در همین مدت، مواد روشن از شکاف‌ها بیرون زدند و سرانجام گنبدی که امروزه می‌بینیم را ساختند.

داون ۲ سال است که به گرد سرس می‌چرخد و در این مدت، دانشمندان MPS شواهدی از فعالیت پیچیده روی سطح این سیاره‌ی کوتوله یافته‌اند: شکستگی‌ها، بهمن‌ها، و دهانه‌های کوچک‌تر و جوان‌تر.

آندریاس ناتئوس نویسنده‌ی اصلی این پژوهش تازه و پژوهشگر اصلی دوربین تنظیم‌شونده‌ی MPS در بیانیه‌ای گفت: «ریشه و فرگشت این دهانه و شیوه‌ی تبدیل آن به چیزی که اکنون می‌بینیم در این داده‌ها بهتر و روشن‌تر از همیشه دیده می‌شود.»

دهانه‌‌ی اوکاتور با قطر ۹۲ کیلومتر، در نیمکره‌ی شمالی سرس جای دارد. این دهانه یک گودی به پهنای ۱۱ کیلومتر در مرکزش دارد و لبه‌هایش ۷۵۰ متر بالاتر از سطحند. درون گودی این دهانه یک گنبد درخشان به پهنای حدود ۲.۹ کیلومتر وجود دارد که که از همان مواد جوان‌تر و روشنی که دانشمندان MPS یافته‌اند درست شده. داده‌های دوربین‌های فروسرخ نشانگر نمک‌هایی به نام کربنات در آن هستند.

یک چیز که پژوهشگران را به این فکر واداشته که این کوه یک #یخ‌فشان است، اینست که برخوردهای بعدی چنین موادی را نمایان نکردند.

این دانشمندان برای برآورد سن دهانه و گنبد مرکزی‌اش، دهانه‌های آن منطقه را شمردند. هر چه دهانه‌های یک منطقه بیشتر باشد به این معنیست که سطح آن منطقه پیرتر است و مدت درازتری روباز مانده بوده.

احتمال می‌رود برخوردی که دهانه‌ی اوکاتور را پدید آورد به مواد نمکی اجازه داده تا به سطح نزدیک‌تر شده و سرانجام فوران کنند.

گزارش این پژوهش در شماره‌ی ۱۷ فوریه‌ی آسترونومیکال جورنال منتشر شده است.

—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Ceres.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

دهانه اوکاتور روی سیاره‌ کوتوله‌ سرس با گنبدی از مواد روشن در مرکزش. این مواد از سطح جوانترند و احتمالا از زیر سطح بیرون زده اند. این عکس از فاصله ۱۴۷۸ کیلومتری گرفته شده. @onestar_in_sevenskies

«تابلوی زیبا و سه-بعدی سیاره مشتری به سبک رمانتیسم»
—---------------------------------------------------------------—

زمانی که اعضای ماموریت جونوی ناسا از مردم برای پردازش عکس‌های دوربین این فضاپیما (جونوکم، JunoCam) دعوت کردند، انتظار این گونه کارهای زیبا و خلاقیت‌های چشمگیر هنری را نداشتند.

مناطق نارنجی و خاکستری بیرون زده از زمینه‌ی آبی-سبز در این تصویرِ کاشی‌کاری و پررنگ شده، نمایی را پدید آورده‌اند که بسیار به یک نگاره‌ی دوران رمانتیسم می‌ماند، ولی انتزاعی‌تر. نبودِ اجسام جداگانه‌ای که بشود رویشان تمرکز کرد، چشم‌ها را به سوی روشن‌ترین لکه‌ها کشانده و به ذهن اجازه می‌دهد شکل‌های زمینی آشنا را در آن جستجو کند.

[🔹یک ستاره در هفت آسمان: گفتنی است اگر به شیوه‌ی لوچ (چپ) کردن چشم به این تصویر نگاه کنید و سرتان را به آرامی عقب و جلو ببرید، آن را به شکل زیبایی #سه‌بعدی خواهید دید]

شهروند-دانشمند، اریک یورگنسن این اثر هنری را با یکی از عکس‌های جونو درست کرده که در روز ۱۱ دسامبر ۲۰۱۶، ساعت ۹:۲۲ بامداد به وقت اقیانوس آرام گرفته شده بود. در آن زمان، فاصله‌ی جونو از قله‌ی ابرهای #مشتری به ۱۷۸۰۰ کیلومتر می‌رسید.
https://goo.gl/1YaBFX
#فضاپیمای_جونو
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Jovianart.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«این آسمان زیبا رسما در برابر آلودگی نوری محافظت شده»
—---------------------------------------------------—

پارک ملی مونفراگ اسپانیا، جایی که این تصویر در آن گرفته شده، به تازگی آسمان شبش به طور رسمی در برابر هر گونه آلودگی‌ نوری در آینده مورد حفاظت قرار گرفته.

نماهای آشنای آسمان شب‌های زمستان نیمکره‌ی شمالی، از جمله ستارگان بسیار پرنور شباهنگ (شعرای یمانی)، ابط‌الجوزا (شبان‌شانه، آلفای شکارچی)، شعرای شامی، خوشه‌های درخشان ستاره‌ای مانند خوشه‌ی پروین، و سحابی‌های کم‌نور (از دید عکاسی) مانند سحابی‌های کالیفرنیا و گل سرخ در این تصویر همنهاده به خوبی دیده می‌شوند.

تا همین ۱۰۰ سال پیش، بسیاری از مردم شب‌ها آسمان‌های تاریک بیشتری را نسبت به مردم امروز می‌دیدند، دلیل اصلی این تغییر، افزایش آلودگی نوری در زمان کنونی است.

پارک‌های دیگری هم هستند که مانند این پارک، آسمانشان در فهرست مناطق حفاظت شده در برابر #آلودگی_نوری ثبت شده‌، از جمله پارک ملی دث ولی (دره‌ی مرگ) در آمریکا و پارک ملی گرسلندز در کانادا. مناطقی مانند شهر فلگستف در آریزونای آمریکا و جزیره‌ی هاوایی نیز آسمان شب حفاظت شده دارند.

بی‌شک اگر بتوانید به هر یک از این مناطق و پارک‌ها بروید، شما هم می‌توانید چنین چشم‌اندازی از آسمان شب را به چشم خود ببینید.
https://goo.gl/ef0GDB
#apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/lightpollution.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

عکسی از پارک ملی مونفراگ اسپانیا، جایی که به تازگی آسمان شبش به طور رسمی در برابر هر گونه آلودگی‌ نوری در آینده مورد حفاظت قرار گرفته.
@onestar_in_sevenskies

«سوسوی نور یک همسایه کوچک»
—------------------------------

در این پویانمایی میزان نوری که در هر پیکسل در یک بخش کوچک از دوربین #تلسکوپ_فضایی_کپلر ناسا دریافت شده نشان داده شده است. این نور از ستاره‌ی تراپیست-۱، که یک ستاره‌ی کوتوله‌ی فراسرد در فاصله ی ۴۰ سال نوری زمین است آمده که در مرکز چارچوب دیده می‌شود. این ستاره هفت سیاره‌‌ی هم‌اندازه ی زمین دارد که دورش می‌چرخند ولی اینجا دیده نمی‌شوند.

هر بار که سیاره‌ای از میان کپلر و یک ستاره می‌گذرد، این تلسکوپ تغییری در نور ستاره می‌بیند. سیاره‌های گذرنده جلوی درصد کوچکی از نور ستاره را می‌گیرند و اُفت ناچیزی در درخشش آن پدید می‌آورند. گذر یک سیاره‌ی هم‌اندازه‌ی زمین از جلوی ستاره‌ی کوتوله‌ی فراسردی مانند تراپیست-۱ باعث کاهش ۱ درصدی نور آن می‌شود، که البته با چشم نامسلح دیدارپذیر نیست.

اخترشناسان برای بررسی داده‌های به دست آمده از این اُفت‌های نوری، و به ویژه تصحیح خطاهایی که در اثر جابجایی‌های کوچک فضاپیما رخ می‌دهند، الگوریتم‌های پیچیده‌ای را به کار می‌برند. "چشمک‌های" پیکسل‌های این تصویر یکی از همین خطاهاست که در اثر جابجایی کپلر رخ داده.

تلسکوپ کپلر از ۱۵ دسامبر ۲۰۱۶ تا ۴ مارس ۲۰۱۷، در زمان ماموریت کی۲، ستاره‌ی #تراپیست_۱ را به مدت ۷۴ روز رصد کرد. این پویانمایی ۶۰ سنجش نوری [در واقع ۶۰ تک عکس] را نشان می‌دهد که دوربین این فضاپیما به مدت یک ساعت از روز ۲۲ فوریه، هر دقیقه یک بار گرفته بود. این عکس که به نام یک فایل پیکسلی هدف شناخته می‌شود، منطقه‌ای به اندازه‌ی ۱۱ پیکسل مربع یا ۴۴ ثانیه‌ی قوس مربع از آسمان را می‌پوشاند. این پهنه هم‌‌ارز بزرگی دانه شنی است که به اندازه‌ی درازای بازو رو به آسمان نگه داشته و دیده شود. [
https://goo.gl/iylsE2
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/TRAPPIST-1.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

این پویانمایی میزان نوری که در هر پیکسل در یک بخش کوچک از دوربین تلسکوپ کپلر دریافت شده نشان میدهد. این نور از ستاره‌ی تراپیست-۱، آمده که در مرکز چارچوب دیده می‌شود.
@onestar_in_sevenskies

«مخروطی با نوک درخشان»
—---—------------------------—

در دل ستون غول آسایی از غبار که به نام سحابی مخروط شناخته می‌شود، ستارگانی دارند به دنیا می‌آیند.

در پرورشگاه‌های ستاره‌ای، جایی که ستارگان نوزاد با بادهای نیرومندشان بر ابرهای گاز و غبارِ زاینده‌شان می‌وزند و آنها را پس می‌رانند، مخروط‌ها، ستون‌ها، و پیکره‌های روان شکوهمندِ بسیاری پدید می‌آید.

سحابی مخروط یک نمونه‌ی شناخته شده از این زایشگاه‌هاست که در منطقه‌ی ستاره‌زایی درخشان ان‌جی‌سی۲۲۶۴ در کهکشان خودمان جای دارد. در این تصویرِ نمای نزدیک که از همگذاری چندین عکسِ تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده، نوک این مخروط را با جزئیاتی عالی می‌بینیم.

سحابی مخروط حدود ۲۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی تک‌شاخ دیده می‌شود. درازای آن حدود ۷ سال نوریست ولی چیزی که در این تصویر دیده می‌شود، نوک ناقص آن و ناحیه‌ی پیرامونش است که پهنایش به ۲.۵ سال نوری می‌رسد. [تصویر دوم را ببینید]

این پهنا تنها کمی بیش از نصف راه میان خورشید تا نزدیکترین همسایه‌اش، سامانه‌ی ستاره‌ای آلفا قنطورس است.

بادهایی که سحابی مخروط را تراشیده و پدید آورده‌اند به احتمال بسیار از ستاره‌ی بزرگ ان‌جی‌سی۲۲۶۴ آی‌آراس می‌وزند؛ ستاره‌ای که تلسکوپ هابل در سال ۱۹۹۷ آن را با دوربین فروسرخش رصد کرد. این ستاره در بالای نوک سحابی و بیرون از این تصویر جای دارد.

پوشش سرخ‌فامی که #سحابی_مخروط را در بر گرفته توسط گازهای برافروخته‌‌ی هیدروژن پدید آمده.

#سحابی_گسیلشی #سحابی_تاریک #apod
https://goo.gl/DHMEJm
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/05/blog-post_986.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

پهنای سحابی مخروط
@onestar_in_sevenskies

«انفجارهای مغناطیسی دور و نزدیک»
—------------------------------------—

همه روزه انفجارهای مغناطیسی نادیدنی در زمین، روی سطح خورشید، و جای جای کیهان رخ می‌دهد. این انفجارها که به نام فرایند "بازپیوند مغناطیسی" (magnetic reconnection) شناخته می‌شوند زمانی روی می‌دهند که خطوط میدان مغناطیسی یکدیگر را قطع کرده و انرژی مغناطیسی درونشان را آزاد می‌کنند. یکی از اثرهای اصلی انفجارهایی، پرتاب و پس زده شدن ابرهایی از ذرات باردار (پلاسما) در کیهانند. بازپیوندهای مغناطیسی در مغناطکره‌ی زمین (حباب مغناطیسی غول‌پیکری که گرداگرد سیاره‌ی ما را در بر گرفته) می‌تواند ذرات باردار را به زمین روانه کرده و شفق‌های قطبی را بیافرینند.

بازپیوند مغناطیسی افزون بر آن که ابرهای پلاسما می‌فرستد، بخشی از انرژی مغناطیسی را هم به گرما تبدیل می‌کند، که بر مقدار انرژی باقیمانده برای حرکت ذرات در فضا اثر می‌گذارد. بررسی تازه‌ای که با بهره از داده‌های فضاپیمای آرتمیس ناسا (ARTEMIS)* از بازپیوند مغناطیسی انجام شده نشان می‌دهد که به هنگام شب، در دنباله‌ی بلند مغناطکره‌ی زمین که از زمین به سوی خورشید کشیده شده (مغناط‌دُم یا magnetotail)، بیشتر انرژی به گرما تبدیل می‌شود. این بدان معنیست که فوران ذراتی که در بازپیوند آزاد می‌شوند، انرژی کمتری برای جابجایی پیدا می‌کنند.

هنگامی که بازپیوند مغناطیسی میان دو ابر پلاسما با چگالی یکسان رخ می‌دهد، فواره‌ی پدید آمده به شدت ناپایدار می‌شود- می‌لرزد و ناآرامی می‌کند، مانند یک شیلنگ که فشار آب بیش از اندازه دارد. ولی یافته‌های تازه نشان می‌دهند که اگر توده‌های پلاسما چگالی‌های نابرابری داشته باشند، جریان پلاسما پایدار می‌شود و فواره‌ای هموار و باثبات درست می‌کند. این تفاوت‌های چگالی به دلیل برهم‌کنش میان باد خورشیدی (جریان پیوسته‌ی ذرات بارداری که از خورشید به فضا دمیده می‌شود) و #میدان_مغناطیسی میان‌سیاره‌ای (که در سرتاسر فضای سامانه‌ی خورشیدی گسترده شده) پدید می‌آید.

این یافته‌های تازه برای فهمیدن این که #بازپیوند_مغناطیسی چگونه می‌تواند ذرات را روانه‌ی زمین کند، جایی که می‌توانند شفق قطبی و توفان مغناطیسی پدید آورند، اهمیت دارد. چنین داده‌هایی همچنین آگاهی‌هایی بنیادین درباره‌ی چیزی که باعث برانگیختن حرکت [ذرات] در سرتاسر کیهان، بسیار دورتر از فضای نزدیک زمین که می‌توانیم به سادگی ببینیم، می‌شود به ما می‌دهد.

🔴 توضیح ویدیو: شبیه‌سازی از یک رویداد بازپیوند که توده‌ای از پلاسما را به زمین می‌فرستد. فواره در پشت سر توده‌ی پلاسما، به دلیل شرایط ناپایدارش می‌لنگد.

—------------------------------------------
* آرتمیس کوتاه شده‌ی "شتاب، بازپیوند، آشوب و الکترودینامیک در برهمکنش ماه و خورشید" است.
https://goo.gl/v1Xcq1
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/magneticreconnection.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«میماس روشن از نور مادر»
—-------------------------
https://goo.gl/KFdPQV
در این تصویر میماس، ماه سیاره‌ی کیوان (به عربی: زحل) را می‌بینیم.

هلال روشن از آفتابِ آن در سمت راست دیده می‌شود و در سمت چپ هم نیمکره‌ی رو به کیوانش که غرق در تاریکی است دیده می‌شود.

این نمای موزاییکی در ۳۰ ژانویه‌ی ۲۰۱۷، توسط #فضاپیمای_کاسینی و هنگامی که داشت برای واپسین بار از کنار میماس می‌گذشت گرفته شد. در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی کاسینی از میماس تنها ۴۵۰۰۰ کیلومتر بود و دوربینش تقریبا در راستای رو به خورشید بود.

دستاورد این گذر کاسینی، یکی از پُروضوح‌ترین عکس‌هایی بود که تاکنون از ماه یخی و پوشیده از دهانه‌ی میماس، که قطری نزدیک به ۴۰۰ کیلومتر دارد گرفته شده.

در تصویر دوم👇👇، یک نگارشِ پرداخته (پردازش شده) از این تصویر را می‌بینید که نیمکره‌ی رو به #کیوانِ میماس که در قفل گرانشی و چرخش هماهنگ با کیوان است را بهتر نشان می‌دهد؛ در این نگارش، بازتاب نور خورشید از سطح کیوان (پرتوی کیوان‌تاب)، سمت چپ میماس را روشن کرده.

کاسینی در آن روز عکس دیگری هم از #میماس گرفته بود که دهانه‌ی بزرگ هرشل روی سطح این ماه را نشان می‌داد [اینجا دیده بودید(https://goo.gl/Fd5rSf)]

#apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Mimas.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

تصویر پردازش شده‌ی میماس، ماه کیوان. سمت راست میماس روشن از آفتاب است و سمت چپ، روشن از بازتاب نور خورشید از روی کیوان.
@onestar_in_sevenskies

«ستاره‌ای که با تنگ‌ترین مدار دیده شده به گرد یک سیاهچاله می‌چرخد»
—---------------------------------------------------------------

* اخترشناسان یک جفتِ بی‌اندازه نزدیک به هم با تنگ‌ترین مداری که تاکنون دیده شده را در خوشه‌ی کروی "۴۷ توکان"، توده‌ی فشرده‌ای از ستارگان در لبه‌های کهکشان راه شیری، به فاصله‌ی ۱۴۸۰۰ سال نوری زمین را یافته‌اند.

این دوتایی که به نام ایکس۹ شناخته می‌شود، سال‌هاست که مورد علاقه‌ی دانشمندان است. تا همین چند سال پیش، اخترشناسان فکر می‌کردند ایکس۹ از یک کوتوله‌ی سفید تشکیل شده که دارد مواد پیکره‌ی همدمش که یک ستاره‌ی خورشیدسان است را می‌مکد. (اخترشناسان چنین جفت‌هایی که در آنها دو ستاره به گرد یکدیگر می‌چرخند را "سامانه‌های دوتایی" می‌نامند.)

ولی گروهی از دانشمندان در سال ۲۰۱۵ با بهره از داده‌های رادیویی نشان دادند که ایکس۹ به احتمال بسیار یک دوتایی ستاره-سیاهچاله است که در آن برعکس، این #سیاهچاله است که دارد گازهای همدمش که یک #کوتوله‌_سفید است را می‌مکد. آنان پیش‌بینی کردند که این کوتوله‌ی سفید هر بار در مدت تنها حدود ۲۵ دقیقه به گرد سیاهچاله می‌چرخد.

اکنون گویا داده‌های تازه‌ی رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا هم این انگاره را تایید کرده و نشان داده که تابش پرتوهای X آن به گونه‌ی دوره‌ای، هر ۲۸ دقیقه یک بار تغییر می‌کند. همچنین، داده‌های چاندرا نشانگر شواهدی از اکسیژن فراوان در این سامانه است، نشان ویژه‌ از وجود یک کوتوله‌ی سفید. بنابراین به احتمال بسیار، ستاره‌ی همدم یک کوتوله‌ی سفید است که دارد از فاصله‌ای حدود ۲.۵ برابر فاصله‌ی ماه و زمین، به گرد سیاهچاله می‌چرخد.

#دانشمند_ایرانی، آرش بهرامیان از دانشگاه آلبرتا در ادمونتون کانادا و دانشگاه ایالتی میشیگان در لنسینگ خاوری که نویسنده‌ی اصلی این پژوهش نیز هست می‌گوید: «این کوتوله‌ی سفید به اندازه‌ای به سیاهچاله نزدیک است که مواد پیکره‌اش دارد از آن کشیده شده و وارد قرصی از مواد پیرامون سیاهچاله می‌شود تا به کام آن فرو رود. خوشبختانه در مورد این ستاره، ما فکر نمی‌کنیم این روند را تا نابودی ادامه دهد، بلکه در مدار سیاهچاله باقی خواهد ماند.»

اگرچه به نظر نمی‌رسد این کوتوله‌ی سفید در خطر فرورفتن در کام سیاهچاله یا از هم پاشیدن توسط آن باشد، ولی سرنوشتش روشن نیست.

نویسنده‌ی همکار پژوهش، کریگ هاینکه از دانشگاه آلبرتا می‌گوید: «احتمالا این ستاره به اندازه‌ای مواد از دست خواهد داد که در پایان تنها جرم یک سیاره برایش خواهد ماند. [ولی] اگر باز هم این روند ادامه پیدا کند، شاید کوتوله‌ی سفید به کلی نابود شود.»
@onestar_in_sevenskies
خوب دلیل پیدایش چنین مدار نزدیکی چیست؟
یک احتمال اینست که سیاهچاله با یک غول سرخ رویارو شده بوده، و سپس با پراکنده شدن گازهای لایه‌های بیرونی ستاره، تنها هسته‌ای از آن به جا ماند که یک کوتوله‌ی سفید را پدید آورد و آن هم تبدیل به همدم سیاهچاله شد. مدار این دو همدم در اثر امواج گرانشی که گسیلیده می‌شد تنگ و تنگ‌تر شد تا جایی که سیاهچاله آغاز به کشیدن مواد پیکره‌ی کوتوله‌ی سفید کرد.

امواج گرانشی که اکنون دارد از ایکس۹ گسیلیده می‌شود بسامدشان کمتر از آنست که رصدخانه‌ی تداخل سنج لیزری امواج گرانشی (لیگو، LIGO) بتواند آشکارش کند. شاید در آینده، رصدخانه‌های امواج گرانشی در فضا بتوانند از پس این کار بربیایند....
https://goo.gl/CZT5n8
🔴 ادامه به همراه توضیح تصویر در پست بعد 👇👇👇👇

🔴ادامه ی پست پیشین👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

توضیح دیگری برای این سامانه می‌تواند این باشد که یکی از همدم‌ها به جای سیاهچاله، یک ستاره‌ی نوترونی است که هر چه مواد کوتوله‌ی سفید را می‌کشد و یک قرص دور خود می‌سازد، چرخش محوری‌اش هم سریع‌تر می‌شود. این فرآیند می‌تواند سرعت چرخش ستاره‌ی نوترونی را به هزاران بار در ثانیه برساند. چنین جرمی یک "تپ‌اختر میلی‌ثانیه‌ای گذرشی (transitional millisecond pulsars) شناخته می‌شود و تاکنون چند نمونه‌اش که در پایان این فرآیند افزایش سرعت چرخش یک ستاره‌ی نوترونی بوده‌اند یافته شده.

نویسندگان پژوهش به این توضیح دوم علاقه ندارند زیرا تپ‌اخترهای میلی‌ثانیه‌ای گذرشی دارای ویژگی‌هایی هستند که در ایکس۹ دیده نشده، مانند تغییرپذیری بسیار شدید در طول موج‌های #پرتو_X و رادیویی. با این حال نمی‌توانند آن را رد کنند.

افزون بر چاندرا، تلسکوپ نوستار ناسا که پرتوهای X پرانرژی‌تر را می‌بیند، و رادیوتلسکوپ آرایه‌ی تلسکوپی فشرده‌ی استرالیا (ATCA) هم برای این کشف به کار رفتند.

#سامانه_دوتایی

🔴⚫️ توضیح تصویر:
برداشت هنری از سامانه‌ی ایکس۹. در چارچوب پیوست، عکس واقعی تلسکوپ چاندرا را می‌بینیم که در آن، پرتوهای X با انرژی کم، میانگین، و بالا به ترتیب به رنگ‌های سرخ، سبز و آبی نشان داده شده.
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/X9.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«گام‌های خرامان ناهید میان زمین و خورشید»
—---------------------------------------

درست مانند ماه که دارای گام‌هایی است، نیمه‌ی آفتاب‌گرفته‌ی سیاره‌ی ناهید هم گام‌هایی دارد و پهن و باریک می‌شود.

این نمای پیوندی از عکس های تلسکوپی درست شده که دگرگونی‌های پیوسته‌ی هلال کاهنده‌ی این سیاره‌ی درونی را از ۲۰ دسامبر ۲۰۱۶ تا ۱۰ مارس ۲۰۱۷ نشان می‌دهند، زمانی که ناهید ستاره‌ی شامگاهی باختر آسمان بود.

ناهید اکنون دارد از میان زمین و خورشید می‌گذرد و چون دارد به زمین نزدیک‌تر می‌شود، قرص آن هم از چشم ما بزرگ‌تر از همیشه شده است.

ولی هر چه ناهید به راستای خط دید ما از خورشید نزدیک‌تر می‌شود، #هلال آن هم باریک‌تر می‌شود. ناهید در روز ۲۵ مارس درست از میان زمین و خورشید، ولی حدود ۸ درجه شمال خورشید می‌گذرد و به همیستانی (مقارنه‌ی) درونی می‌رسد.

چیزی نخواهد گذشت که #ناهید به هنگام سپیده‌دم در خاور آسمان پدیدار شده و به ستاره‌ی بامدادی زمین تبدیل خواهد شد.

#apod
https://goo.gl/96E3ax
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Venusphases.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«ماده تاریک از همان آغاز بر کهکشان‌ها تسلط نداشته»
—---------------------------------------------—
* حدود ۱۰ میلیارد سال پیش، کهکشان‌های بزرگ ستاره‌ساز در تسلط ماده‌ی معمولی بودند، برخلاف کهکشان‌های امروز که ماده‌ی تاریک تاثیری بیش از ماده‌ی معمولی رویشان دارد.

اگر کهکشان‌های مارپیچی تنها از ماده‌ی دیدارپذیر معمولی تشکیل شده باشند، ستارگان در لبه‌ای بیرونی آنها می‌بایست کندتر از ستارگان بخش‌های درونی به گرد مرکز کهکشان بچرخند. ولی در دهه‌ی ۱۹۷۰ میلادی، دو اخترشناس آمریکایی به نام‌های ورا روبین و کِنت فورد پی بردند که جریان چیز دیگریست: همه‌ی ستارگان درون کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) با سرعت‌های یکسانی به گرد مرکز کهکشان می‌چرخند، چه بیرونی باشند و چه درونی.

پژوهش آنها نمایانگر نخستین شواهد ماده‌ی تاریک بود، ماده‌ای که هیچ برهمکنشی به امواج الکترومغناطیسی ندارد و تنها به کمک نیرویی گرانشی که بر ماده‌ی معمولی وارد می‌کند خود را نشان می‌دهد. اگر یک قرص کهکشانی درون "هاله‌ی" گسترده‌ای از ماده‌ی تاریک جای گرفته باشد، جرم نادیدنی آن می‌تواند چرخش نامنتظره‌ی ستارگان را توجیه کند.

برای پی بردن به این که چگونه ماده‌ی تاریک بر کهکشان‌های امروز چیره شد، می‌بایست پیشینیان آنها را بررسی می‌کردیم، کهکشان‌های ستاره‌زا در کیهان آغازین. ولی آموختن درباره‌ی ماده‌ی تاریک در کهکشان‌های باستانی کار دشواریست: زیرا نمی‌توانیم ماده‌ی تاریک را ببینیم و همچنین می‌بایست حرکت ستارگانی در فاصله‌های باورنکردنی را زیر نظر بگیریم، آن هم با دقت.

اکنون، ناتاشا فورتر شرایبر از بنیاد ماکس پلانک برای فیزیک فرازمینی در آلمان به همراه همکارانش با بهره از تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی، VLT) در شیلی، پرجزییات‌ترین مشاهدات تا به امروز را از شش قرص کهکشانی بزرگ در دوران اوج پیدایش کهکشان‌ها، یعنی ۱۰ میلیارد سال پیش، انجام داده‌اند.
@onestar_in_sevenskies
چرخش آهسته
آنان دریافتند که ستارگان در لبه‌های این کهکشان‌های باستانی، بر خلاف بیشتر کهکشان‌های امروزی، کندتر از ستارگان دورنی‌تر می‌چرخند. فورستر شرایبر می‌گوید: «این به ما می‌گوید که در آن دوران کهن، پراکندگی نسبی ماده‌ی تاریک و ماده‌ی معمولی تفاوت چشمگیری با آنچه امروزه می‌بینیم داشته.»

این پژوهشگران برای بررسی نتایج نامنتظره‌ای که به دست آورده بودند، پشته‌ای از ۱۰۰ تصویر از دیگر کهکشان‌های باستانی درست کردند و به یک تصویر میانگین از چرخش آنها دست یافتند. این پشته از کهکشان‌ها با چرخش آن شش کهکشان نخست که بیشتر بررسی شده بودند همخوانی داشت. فورستر شرایبر می‌گوید: «تنها آن شش کهکشان شگفت‌انگیز نبود- این می‌توانست بسیار رایج‌تر باشد. این برای من غافلگیرکننده بود.»

تفاوت چرخش کهکشان های آغازین نشان می‌دهد که ماده‌ی تاریک درون آنها بسیار کمتر از کهکشان‌های امروز بوده. به نظر می‌رسد آنها تقریبا به طور کامل از ماده‌ی معمولی دیدارپذیر (ستارگان و گازها) تشکیل شده بودند. هر چه کهکشان‌های دورتر (بنابراین گذشته‌ی دورتر) نگاه کنیم، ماده‌ی تاریک درون کهکشان‌ها کمتر بوده.

نتیجه‌ی کلی اینست که ۳ تا ۴ میلیارد سال پس از مهبانگ، گازهای درون کهکشان‌ها به خوبیی چگالیده شده و در قرص‌های تخت چرخانی گرد آمده بودند، ولی هاله‌های ماده‌ی تاریک پیرامون آنها هنوز بسیار گسترده‌تر و پراکنده‌تر بوده. به نظر می‌رسد چگالش و انباشته شدن ماده‌ی تاریک چند میلیارد سال بیشتر زمان برد، از همین رو چیرگی و اثرگذاری آن بر چرخش کهکشان‌ها چیزیست که تنها در قرص‌های کهکشانی امروزی دیده می‌شود.

مارک سوینبنک از دانشگاه دورام می‌گوید: «این یک گام ارزشمند در تلاش برای شناخت چگونگی ساخته شدن راه شیری و کهکشان‌های بزرگ‌تر است. داشتن یک محدودیت بر چگونگی پیدایش قرص‌های کهکشانی توسط ستارگان و گازها و این که چگونه به این خوبی با #ماده‌_تاریک در آمیختند برای آگاهی از فرگشت و دگرگونی آنها مهم است.»
https://goo.gl/okMdTX
این دانشمندان گزارش یافته‌های خود را در شماره‌ی ۱۶ مارس نشریه‌ی نیچر منتشر کردند.

ویدیوی کوتاهی در این زمینه را هم می‌تواند درپست بعدی ببینید👇👇👇.

—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/darkmatter.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies