«ستارگانی در قلب خاک‌آلود آسمان»
—-------------------------------
https://goo.gl/h4SOmc
ابرهای کیهانی در بخش‌های مرکزی سحابی گسیلشی آی‌سی ۱۸۰۵ شکل‌هایی خیالی و شگفت‌انگیز ساخته‌اند. این پیکره‌های ابری توسط بادها و پرتوهای ستارگان داغ و بزرگ خوشه‌ی ستاره‌ای میلوت ۱۵ که درون این سحابیست تراشیده و شکل داده شده‌اند.

ستارگان نوزاد خوشه‌ی میلوت ۱۵ که سنی نزدیک به ۱.۵ میلیون سال دارند در جای جای این چشم‌انداز رنگین آسمانی پراکنده‌اند و در میان آنها هم ابرهای تیره‌ی غبار دیده می‌شود که بر پس‌زمینه‌ی گازهای اتمی برافروخته، به حالت ضدنور (سایه‌نما) در آمده‌اند.

این چشم انداز که از همگذاری تصاویر تلسکوپی باریک-باند و پهن-باند درست شده، حدود ۱۵ سال نوری گستردگی دارد و در آن بر پایه‌ی نقشه‌ی رنگی تلسکوپ هابل، تابش اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن، گوگرد و اکسیژن به ترتیب به رنگ‌های سبز، سرخ و آبی نمایانده شده.

عکس‌هایی که با میدان دید گسترده‌تر از این منطقه گرفته شده طرح کلی و ساده‌تر سحابی آی‌سی ۱۸۰۵ را آشکار کرده و دلیل نامگذاری آن به نام رایجش را نشان می‌دهند: #سحابی_قلب. [ببینید: * قلب خالی آسمان (https://goo.gl/N9jbB4)]

آی‌سی ۱۸۰۵ حدود ۷۵۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد و در #صورت_فلکی_ذات‌الکرسی (خداوند اورنگ) دیده می‌شود.

#apod

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Melotte15.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«امشب سایه‌ای بر چهره ماه می‌خزد»
—---------------------------------—

بامداد شنبه، ۲۳ بهمن، سایه‌ای وهم‌آور بر قرص کامل ماه می‌خزد و از درخشش آن می‌کاهد. این یک #ماه‌گرفتگی نیمسایه‌ای است که به جز استرالیا، در بخش‌هایی از همه‌ی قاره‌ها دیده خواهد شد. هنرمند گرافیک، لری کوهن این پویانمایی (انیمیشن) را برای این رویداد درست کرده:

#ماه‌گرفتگی نیمسایه‌ای زمانی رخ می‌دهد که ماه از درون کناره‌های کم‌رنگ سایه‌ی زمین بگذرد. این رویداد بسیار کمتر از ماه گرفتگیِ کلی دیدن دارد. در واقع اگر از پیش خبر نداشته باشید، گاهی اصلا متوجه آن نخواهید شد. هر چند که [اگر به ماه نگاه کنید] سایه‌ی زمین را به سادگی و بدون هیچ ابزاری می‌توانید روی چهره‌ی آن ببینید.

بهترین زمان برای تماشای این گرفتگی، ۴:۱۴ بامداد شنبه به وقت ایران (۰۰:۴۴ به وقت جهانی) است. این زمانیست که پوشش سایه‌ی زمین روی ماه به بیشترین اندازه‌اش می‌رسد و یک مرز سایه‌روشن آشکار را بر قرص ماه پدید می‌آورد. نقشه‌ی دید جهانی از این ماه‌گرفتگی را در خود وبلاگ ببینید.

بر پایه‌ی باورهای مردم باخترزمین، #ماه_کامل فوریه به نام "ماه برف" شناخته می‌شود. در نیمکره‌ی شمالی، نور این ماه با بازتاب از روی برف‌ها مهتابی‌ترین شب سال را پدید می‌آورد؛ گرچه این بار ماه برف به روشنی همیشه نخواهد بود.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/lunareclipse.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

گذشتن ماه از درون کناره‌های کم‌رنگ سایه‌ی زمین و شکل‌گیری یک ماه‌گرفتگی نیم‌سایه‌ای.
@onestar_in_sevenskies

«والنتاین ۱۹۹۰ - عکس خانوادگی خورشید و فرزندانش»
—----------------------------------
https://goo.gl/Ad5wFM
در روز والنتاین ۱۹۹۰، فضاپیمای وویجر ۱ که شش میلیارد کیلومتر از خورشید دور شده بود، برای آخرین بار نگاهی به پشت سر انداخت و این عکس را به عنوان نخستین پرتره‌ی خانوادگی خورشید و خانواده‌اش ثبت نمود:

پس از گرفته شدن این عکس، دوربین #وویجر برای حفظ توان الکتریکی و حافظه‌ی آن خاموش شد.

این تصویر در نگارش (ورژن) کاملش، از ۶۰ تکه‌ی موزاییکی تشکیل شده که وویجر از فاصله‌ی ۳۲ درجه بالای صفحه‌ی برجگاهی (دایره‌البروجی) ثبت کرده بود. آنچه دوربین زاویه گسترده‌ی وویجر در این تصویر ثبت کرده از سمت چپ، سیاره‌های درونی #سامانه‌_خورشیدی هستند و رو به سمت راست به بیرونی‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی، یعنی غول گازی نپتون می‌رسد.

جایگاه ناهید، زمین، مشتری، کیوان (زحل)، اورانوس و نپتون با حروف الفبا نمایانده شده، و خود خورشید هم همان نقطه‌ی روشن نزدیک مرکز دایره‌ایست که از قاب‌ها درست شده. تصاویر پیوستی که هر یک از سیاره‌ها را نشان می‌دهد توسط دوربین میدان بسته‌ی وویجر ثبت شده‌اند.

[توجه داشته باشید که این تصویر زمین، همان تصویر پرآوازه‌ایست که کارل سیگن آن را 'Pale Blue Dot' یا "#نقطه‌_آبی_کمرنگ" نامیده بود.]

در این عکس خانوادگی سیاره‌ی تیر و بهرام (عطارد و مریخ) دیده نمی‌شوند زیرا تیر بسیار به خورشید نزدیک بود و بهرام هم از شانس بدش در اثر پراش نور خورشید در سامانه‌ی نوری وویجر پنهان شده بود. پلوتوی کوچک و کم نور هم اصلا در پوشش میدان دید این تصویر جای نداشت.

—-------------------------------------------------------------
۱) یک ستاره در هفت آسمان: دو سال پیش از آن، فضاپیمای مسنجر وارونه‌ی این تصویر را ثبت کرد که در همین وبلاگ دیده بودید: * خورشید، خانواده‌اش را اینگونه می‌بیند (https://goo.gl/JdRKxu)

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2013/02/blog-post_6319.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«یک پیروزی برای ماده تاریک: چرخش میله‌های کهکشان‌ها کندتر از چیزیست که گمان می‌رفت»
—------------------------------
https://goo.gl/MJf0nr
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، سریع‌ترین میله‌های کهکشانی چرخان در واقع سرعتی کمتر از چیزی که گمان می‌رفت دارند و دلیل آن هم وجود #ماده‌_تاریک است.

چرا بیشتر اخترشناسان به ماده‌ی تاریک باور دارند- ماده‌ای با همنهش ناشناخته که به نظر می‌رسد نزدیک به ۸۰ درصد جرم کهکشان‌ها را تشکیل داده؟ پنداشت ماده‌ی تاریک در دهه‌ی ۱۹۳۰ میلادی توسط فریتس تسوئیکی برای پاسخ به این پرسش پیشنهاد شد که چرا حرکت کهکشان‌های خوشه‌ی گیسو بسیار سریع‌تر از آنست که بشود بر پایه‌ی جرم شناخته شده‌شان توضیح داد. گام سرنوشت‌ساز در این باره در در دهه‌ی ۷۰ و زمانی برداشته شد که ورا روبین نشان داد بخش‌های بیرونی کهکشان‌ها بسیار سریع‌تر از چیزی که بتوان با بهره از کل محتوای ستاره، گاز و غبار آنها، و قانون گرانش نیوتن یا اینشتین توضیح داد [به گرد هسته‌ی کهکشان] می‌چرخند.

از آن هنگام تاکنون باور استاندارد اخترشناسان این بوده که کهکشان‌ها با هاله‌ای از این ماده‌ی تاریک در بر گرفته شده‌اند که بر میدان گرانشی آنها تاثیر می‌گذارد. ولی با وجود سخت‌ترین تلاش‌ها از سوی فیزیکدانان ذرات، هنوز هیچ کس نتوانسته چیستی این ماده و چیزی که آن را ساخته شناسایی کند. این پژوهشگران را واداشته تا به آزمایش‌هایی از گونه‌های دیگر فکر کنند. یکی از این آزمایش‌ها ۲۰ سال پیش پیشنهاد شد. نظریه‌پردازان پیش‌بینی کردند که هاله‌های کهکشان‌ها می‌بایست بر چرخش میله‌های درون کهکشان‌ها نیروی ترمزی وارد کنند. اگر میله‌ها کند می‌چرخیدند، اثبات نیرومندی برای وجود هاله‌ها بود، ولی اگر سریع می‌چرخیدند وجود هاله‌ها با شک و تردید روبرو می‌شد و در نتیجه سایه‌ی تردید بر مدل استاندارد کیهان‌شناسی‌ می‌افتاد.

در کهکشان‌های مارپیچی [میله‌ای]، ستارگان درون میله معمولا به دلیل گرانش، سریع‌تر از ستارگان درون بازو‌ها می‌چرخند. پیرامون مرکز کهکشان منطقه‌ای به نام "دایره‌ی هم‌چرخش" (corroding circle) وجود دارد، نقاطی با فاصله‌ی برابر از مرکز کهکشان که در آنها سرعت چرخش ستارگان میله‌ای و ستارگان بقیه‌ی قرص کهکشان یکی است. فاصله‌ی میان این ستارگان و مرکز کهکشان هم به نام شعاع هم‌چرخش نامیده می‌شود، که دانشمندان توانسته‌اند آن را از راه رصد پیدا کنند. این دانشمندان سپس یک روش "چندی" (کمّی) برای تشخیص سرعت چرخش میله‌ها پدید آوردند. اگر میله کم کم کُند شود، این نقطه باید کم کم رو به بیرونِ قرص جابجا شود. بر پایه‌ی این پیش‌بینی، اگر شعاع هم‌چرخش بلندتر از ۱.۴ برابر بلندی خود میله باشد، پی می‌بریم که میله دارد توسط هاله‌ی ماده‌ی تاریک پیرامون کهکشان ترمز داده می‌شود.

اندازه‌گیری شعاع هم‌چرخش آسان نیست، ولی در دهه‌ی گذشته چند اندازه‌گیری برای آن در ده‌ها کهکشان انجام شده و تقریبا در همه‌ی آنها، نسبت شعاع هم‌چرخش به طول میله کمتر از ۱.۴ بوده. این نتیجه‌ها بر وجود هاله‌های ماده‌ی تاریک سایه‌ی تردید افکنده و به نظر می‌رسد کل پنداشت ماده‌ی تاریک را تهدید می‌کنند. ولی اکنون بر پایه‌ی پژوهشنامه‌ای که به تازگی توسط گروهی از پژوهشگران در بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری (IAC) در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده، سرعت چرخش میله‌ها در کهکشان‌ها بسیار کندتر از چیزیست که در پژوهش‌های گذشته اندازه‌گیری شده بود.

آنها در این پژوهش نخست یک روش تازه و دقیق که خودشان ابداع کرده بودند را برای اندازه‌گیری شعاع‌های هم‌چرخش در بیش از ۱۰۰ کهکشان به کار بردند. آنها همچنین اندازه‌گیری‌های تازه و دقیقی روی بلندی میله‌ها انجام دادند و نسبت‌ها را محاسبه کردند. بیشتر این نسبت‌ها واقعا کمتر از ۱.۴ بود، ولی شیوه‌ی اندازه‌گیریشان به پژوهشگران اجازه‌ی کاوش ژرف‌تر داد. آنها نسبت سرعت چرخش میله به سرعت چرخش قرص کهکشان را هم اندازه گرفتند و پی بردند که اگر سرعت چرخش قرص را پایه در نظر بگیریم، بسیاری از میله‌ها، به ویژه بلندترین‌ها، چرخشی بسیار آهسته دارند. این یک معما بود زیرا این کهکشان‌ها دارای نسبت‌هایی بسیار کمتر از ۱.۴ بودند و در برخی از آنها به حدود ۱ می‌رسید....

ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇👇👇

ادامه ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽

.... جوآن فونت، یکی از این پژوهشگران می‌گوید: «پس در پی یافتن پاسخ برآمدیم و تنها نتیجه‌ای که گرفتیم این بود که احتمالا میله‌ها دارند بلندتر می‌شوند و هم‌زمان سرعتشان هم کم می‌شود، به همین دلیل نسبت شعاع هم‌چرخش به بلندی میله‌ها بزرگ‌تر نمی‌شود حتی با وجود این که ماده‌ی تاریک هاله‌ها دارد سرعتشان را کم می‌کند.»

جوآن و یکی دیگر از پژوهشگران به نام جان بکمن برای پی بردن به درستی یا نادرستی نظریه‌شان از ایناکولادا مارتینز، پژوهشگر نظریه‌پرداز IAC درخواست چند شبیه‌سازی کردند. وی پیش از این شبیه‌سازی‌هایی از چگونگی رفتار میله‌ها در درازنای زندگی کهکشان‌ها انجام داده و پی برده بود که میله‌ها با گرفتن ستاره‌های بیشتر از قرص، گرایش به بلندتر شده دارند. این اخترفیزیکدان می‌گوید: «هنگامی که مدلی که برای بررسی دقیق تاثیرات هاله‌ی ماده‌ی تاریک بر میله‌ی یک کهکشان درست کرده بودم را به کار بردم پی بردم که این نسبت می‌تواند از ۱.۴ کوچک‌تر شود حتی با وجود ترمزی که از هاله بر آن وارد می‌شود.»

ترکیب این مدل‌ها با مشاهدات، ماده‌ی تاریک در هاله‌های کهکشانی را "نجات داد" زیرا در شبیه‌سازی‌های گذشته به نظر می‌رسید اثر آن انکار شده و جنجالی در زمینه‌ی اخترفیزیک پدید آورده بود. جان بکمن می‌گوید: «اکنون ما نشان داده‌ایم که دلیل این جنجال، شبیه‌سازی‌های نابسنده‌ای بود که به نظر خوب می‌آمدند. واقعیت اینست که میله‌هایی که [به نظر می‌رسد] سریع می‌چرخند، در عمل چرخشی به نسبت کندتر دارند.»

#کهکشان_مارپیچی_میله‌ای #سرعت_هم‌چرخش #شعاع_هم‌چرخش

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/darkmatter.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

گذر هواپیما از برابر قرص ماه، همزمان با رخ دادن ماه‌گرفتگی نیم‌سایه‌ای ۲۳ بهمن.
@onestar_in_sevenskies

«سیارکی که مانند یک تاس چند-وجهی است»
—---------------------------------------
https://goo.gl/HeL4nt
این عکس‌های راداری در روزهای ۶ و ۷ فوریه با بهره از آنتن ۷۰ متری ناسا در مجموعه‌ی ارتباطات فضای دوردست گلدستون در کالیفرنیا از سیارک ۲۰۱۷-بی‌کیو۶ گرفته شد. این سیارک تقریبا ۲۰۰ متری دارای پیکره‌ای بی‌نظم و زاویه‌دار است که تقریبا هر سه ساعت یک بار به گرد خود می‌چرخد. هر پیکسل این عکس‌ها هم‌ارز ۳.۷۵ متر است. داده‌های راداری این ۲۵ عکس در یک بازه‌ی زمانی میان ۸:۳۹ و ۹:۵۰ شب گردآوری شدند.

لنس بنر از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در کالیفرنیا می‌گوید: «در این تصاویر، گوشه‌هایی به نسبت تیز، گودی‌ها، و لکه‌های کوچک روشنی که شاید تخته سنگ باشند به چشم می‌خورد. سیارک ۲۰۱۷-بی‌کیو۶ مرا به یاد تاس در بازی اژدها و سیاهچال می‌اندازد. این سیارک به طور قطع گوشه‌دارتر از بیشتر سیارک‌های نزدیک-زمین است که تاکنون عکس‌های راداری از آنها گرفته شده.» گفتنی است که بنر رهبر برنامه ی پژوهش راداری سیارک‌های ناسا است.

سیارک ۲۰۱۷-بی‌کیو۶ در ساعت ۱۰:۳۶ روز ۶ فوریه به وقت اقیانوس آرام با فاصله‌ای ایمن -۲.۵ میلیون کیلومتر، حدود ۶.۶ برابر فاصله‌ی ماه تا زمین- از کنار زمین گذشت. این سیارک در روز ۲۶ ژانویه در پیمایش سیارک‌های نزدیک-زمین لینکلن (LINEAR) که در وایت سندز نیومکزیکو انجام گرفت یافته شده بود.

تاکنون صدها #سیارک به کمک #رادار مشاهده شده‌اند. هنگامی که این سنگ‌های کوچک که پسماندهای آواری طبیعی پیدایش سامانه‌ی خورشیدی هستند از فاصله‌ای به نسبت نزدیک از کنار زمین می‌گذرند، رادارهای فضای ژرف دستگاه‌هایی نیرومند برای بررسی اندازه، شکل، چرخش، ویژگی‌های سطحی، زبری، و همچنین تعیین دقیق‌ترِ مسیر مداری آنها خواهند بود.

#2017_BQ6

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/2017BQ6.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies

«گلوله برفی سبزی که دیروز از کنار زمین گذشت»
—---------------------------------------------—
https://goo.gl/kVpg9h
یک گلوله برفی بزرگ همین تازگی از کنار زمین گذشت.

این جرم که به نام دنباله‌دار ۴۵پی/هوندا-مارکوس-پایدوشاکوا (45P/Honda–Mrkos–Pajdušáková) یا تنها ۴۵پی شناخته می‌شود، دیروز از فاصله‌‌ی یک دهم فاصله‌ی زمین-خورشید از کنار سیاره‌مان گذشت.

عکسی که اینجا می‌بینید به هنگام این گذر از دنباله‌دار ۴۵پی گرفته شده و دم یونی تنُک و گیسوی سبزفام و کم‌نور ولی گسترده‌ی آن را آشکار کرده است. این رنگ سبز به طور عمده از مولکول‌های برانگیخته‌ی #کربن درون جو دنباله‌دار (همان گیسو) سرچشمه گرفته.

دنباله‌دار ۴۵پی در ماه دسامبر از نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید گذشت و در آن هنگام به اندازه‌ی کافی برای دیده شدن با چشم نامسلح روشن شد. ولی اکنون که دارد برمی‌گردد و راهی نقطه‌‌ای در نزدیکی مدار مشتری، جایی که بیشتر وقتش را می‌گذراند شده، نورش رو به کاهش گذاشته است.

هسته‌ی یخی-خاکی چند کیلومتری این #دنباله‌دار در سال ۲۰۲۲ به فضای درونی سامانه‌ی خورشیدی باز خواهد گشت.

#apod

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/45P.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

گردن‌آویز پلوتو با قلب زیبایش- بهترین هدیه برای روز والنتاین
@onestar_in_sevenskies

پلوتو شاید کوچک‌تر از آن باشد که یک سیاره نامیده شود، ولی در عوض بزرگ‌ترین قلب را در سامانه‌ی خورشیدی دارد!
پس این گردن‌آویز شیشه‌ای می‌تواند یک هدیه‌ی مناسب برای عاشقان پلوتو و فضادوستان خوش‌سلیقه باشد.

گردن‌آویز پلوتو در تارنمای آمازون با بهای ۳۰ دلار به فروش گذاشته شده. برای خرید می‌توانید به اینجا بروید (نگران نباشید! این لینک کوتاه‌شده‌ی لینک تارنمای معتبر آمازون است و آلوده نیست):
https://goo.gl/0pOEUh
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«لباس پرنقش و نگار یک غول»
—----------------------------
https://goo.gl/XxsJKN
جونو چهارمین گذر از کنار غول گازی مشتری را هم کامل کرد.

این فضاپیمای روباتیک که در سال ۲۰۱۱ راهی فضا شده و همین ژوییه‌ی گذشته به سیاره‌ی مشتری رسیده بود، ۱۱ روز پیش تازه‌ترین دور مدار بیضی‌اش به گرد این بزرگ‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی را به پایان برد.

در این تصویر که دستاورد همین گذر است، نمای تازه و باکیفیتی از نیمکره‌ی جنوبی مشتری می‌بینیم که سامانه‌ی پیچ در پیچ ابرهایش آن را به پرده‌‌ای سحرانگیز و پرنقش و نگار مانند کرده.

در پایین تصویر مرز روز-شب (سایه‌مرز) به طور افقی دیده می‌شود؛ این یعنی که خورشید دارد از بالا، سمت راست بر مشتری می‌تابد. در انتهای سمت راست هم بیضی بزرگ BA به رنگ نارنجی خودنمایی می‌کند.

دلیل این همه جزییات و رنگ‌ها در چرخه‌های ابری #مشتری هنوز ناشناخته است. جونو که برای ماموریتی شش ساله برنامه‌ریزی شده، این غول گازی را به روش‌هایی نو بررسی خواهد کرد، از جمله می‌کوشد به این پرسش پاسخ دهد که آیا پادشاه سیاره‌ها زیر ابرهای چگالش، قلبی از سنگ دارد یا نه.

#فضاپیمای_جونو #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Jupiter.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«برادر بزرگ دنباله‌دار هالی که در چنگ یک کوتوله سفید از هم پاشیده »
—-------------------------------------------------------------
https://goo.gl/37YGjD
یک گروه بین‌المللی از دانشمندان با بهره از تلسکوپ فضایی هابل برای نخستین بار جرم بزرگ دنباله‌دار-مانندی را دیده‌اند که از هم پاشیده و دارد در جو یک کوتوله‌ی سفید پخش می‌شود. این جرم فروپاشیده دارای همنهش شیمیایی همانند دنباله‌دار هالی است ولی جرمش به ۱۰۰ هزار برابر این همتای پرآوازه‌اش می‌رسد.

این کوتوله‌ی سفید که WD 1425+540 نام دارد، ۱۷۰ سال نوری از زمین دورتر است و در صورت فلکی گاوران دیده می‌شود [۱]. اخترشناسان به هنگام رصد آن با بهره از تلسکوپ اِسا/ناسای هابل و رصدخانه‌ی دبلیو.ام. کک شواهدی را یافتند که نشان می‌داد جرمی مانند یک #دنباله‌دار بزرگ دارد به سوی این ستاره کشیده می‌شود و در اثر نیروی گرانش شدید ستاره، دچار گسست کشندی شده است.

اخترشناسان همنهش شیمیایی این جرم را همانند دنباله‌دار پرآوازه‌ی هالی در سامانه‌ی خورشیدی خودمان تعیین کردند، ولی با جرمی ۱۰۰ هزار بار بیشتر و با محتوای آب دو برابر. بررسی طیفی نشان داد که این جرم فروپاشیده سرشار از عنصرهای مورد نیاز #زندگی، مانند کربن، اکسیژن، گوگرد و حتی نیتروژن است [۲].

این نخستین آشکارسازی نیتروژن در پسماندهاییست که بر روی یک #کوتوله‌_سفید فرو می‌ریزد. نویسنده‌ی اصلی پژوهش، سی‌یی زو از رصدخانه‌ی جنوبی اروپا از آلمان اهمیت این یافته را توضیح می‌دهد: «نیتروژن یک عنصر بسیار مهم برای زندگی از گونه‌ای که می‌شناسیم است. این جرمِ فروپاشیده نیتروژن بسیار فراوانی دارد، بیشتر از هر جرمی که تاکنون در سامانه‌ی خورشیدی دیده‌ایم.»

تاکنون بیش از یک دوجین کوتوله‌ی سفید که جَوِشان آلوده به پسماندهای اجرام سنگی سیارک-مانند است یافته شده، ولی این نخستین بارست که می‌بینیم جو یک کوتوله‌ی سفید آلوده به مواد یخی دنباله‌دار-مانند شده است. این یافته‌ها گواهی بر وجود کمربندی از اجرام دنباله‌دار-مانند، همسان با کمربند کویپر خودمان به گرد این کوتوله‌ی سفید است. به نظر می‌رسد این اجرام یخی از روند فرگشت ستاره در درازنای زندگی‌اش -یعنی دگرگونی آن از یک ستاره‌ی رشته‌ی اصلی (مانند خورشید) به یک غول سرخ، و رُمبش پایانی و تبدیل آن به یک کوتوله‌ی سفید چگال- جان به در برده‌اند.

گروهی که این کشف را انجام دادند همچنین این را هم بررسی کردند که این جرم بزرگ چگونه از مدار دوردست آغازین خود وارد مسیر برخورد با ستاره‌ی مادری‌اش شده [۳]. تغییر مدار می‌توانسته در اثر آشفتگی گرانشی سیاره‌های تاکنون ناشناخته‌ای باشد که آنها هم از مرگ این ستاره جان به در برده و به گونه‌ای، کمربند دنباله‌دارها را به هم ریخته‌اند. توضیح دیگر اینست که شاید ستاره‌ی همدمِ این کوتوله‌ی سفید کمربند آن را به ریخته و باعث شده مسیر اجرامش به سوی کوتوله‌ی سفید تغییر کند. و یا شاید هم آمیزه‌ای از هر دو عامل در تغییر مدار این دنباله‌دار نقش داشته‌اند.

کمربند کویپر در سامانه‌ی خورشیدی که از مدار نپتون به بیرون گسترده شده، جایگاه شمار فراوانی از سیاره‌های کوتوله، دنباله‌دارها، و اجرام کوچک دیگریست که از پیدایش سامانه‌ی خورشیدی به جا مانده‌اند. اکنون این یافته‌های تازه نشان می‌دهند که اجرام یخی در سامانه‌های سیاره‌ای دیگر هم وجود دارد، و از تاریخ و فرگشت ستاره جان به در برده‌اند.

—------------------------------------------------
یادداشت‌ها:
۱] این کوتوله‌ی سفید که در سال ۱۹۷۴ یافته شده بود عضو یک سامانه‌ی دوتایی گسترده است که فاصله‌اش از ستاره‌ی همدم ۲۰۰۰ برابر فاصله‌ی زمین و خورشید (یکای اخترشناسی) است.

۲] سنجش کربن، نیتروژن، اکسیژن، سیلیسیم، گوگرد، آهن و نیکل و هیدروژن به کمک طیف نگار ریشه های کیهانی (COS) که روی تلسکوپ هابل نصب شده انجام شد. رصدخانه‌ی دبلیو.ام. کک هم کلسیم، منیزیم، و هیدروژن را شناسایی کرد.

۳] به گفته‌ی پژوهشگران، این جرم در آغاز حدود ۳۰۰ یکای اخترشناسی (۳۰۰ برابر فاصله‌ی زمین تا خورشید) از کوتوله‌ی سفید فاصله داشته. این هفت برابر دورتر از اجرام کمربند کویپر در سامانه‌ی خورشیدی است.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/comet.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«گل سرخ با قلبی پرستاره»
—---------------------------
https://goo.gl/zgCZ3J

آیا سحابی گل سرخ هر نام دیگری که داشت، باز هم این چنین خوشبو و زیبا "به نظر می‌رسید"؟ (اشاره به جمله‌ی معروف شکسپیر: A rose by any other name would smell as sweet - م)

این #سحابی_گسیلشی در "فهرست عمومی نوین" (New General Catalog یا NGC)، با عنوان ان‌جی‌سی ۲۲۳۷ ثبت شده ولی به نظر نمی‌رسد این چیزی از ظاهر گل-مانندش کاسته باشد.

درون #سحابی_گل_سرخ (یا روزت)، یک خوشه‌ی باز از ستارگان جوان و پرنور جای دارد که به نام ان‌جی‌سی ۲۲۴۴ شناخته می‌شود. این ستارگان در حدود چهار میلیون سال پیش، از مواد همین سحابی ساخته شده و بادهای ستاره‌ای‌شان دارد با پس زدن مواد سحابی، حفره‌ای در دل آن می‌سازند که با لایه‌ای از غبار و گاز داغ در بر گرفته شده شده.

پرتوی فرابنفشی که از ستارگان داغ خوشه می‌تابد سحابی را برافروخته و روشن کرده است.
سحابی گل سرخ نزدیک به ۱۰۰ سال نوری گستردگی دارد، فاصله‌اش از حدود ۵۰۰۰ سال نوریست و با یک تلسکوپ کوچک می‌توان آن را در محدوده‌ی #صورت_فلکی_تکشاخ مشاهده کرد.

#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/RosetteNebula.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«ابر قیفی»
—-------------
https://goo.gl/9TyEUw
معمولا واکنش عاقلانه به چنین پدیده‌ای، "فرار از صحنه" است! ولی یک عکاس برزیلی به نام هلیو ویتال در روز ۷ فوریه با دیدن این پدیده در آسمان ریودوژانیرو، راه دیگری را برگزید: کلیک!

ویتال می‌گوید: «این ابر حدود نیم ساعت پیش از غروب پدیدار شد، و بخشی از یک یاخته‌ی توفان تندری بود که داشت از راه می‌رسید و خبر از ورود یک سامانه‌ی آب و هوایی تازه و بارش باران در چند ساعت دیگر می‌داد.»

هواشناسان این گونه ابرها را "ابر قیفی" یا شیپوری می‌نامند. ابرهای قیفی توده‌ی چرخانی از هوای نمناک هستند که می‌توانند از یک ابر توفانی فعال به پایین آویزان شوند. اگر این قیف به زمین برسد نام دیگری پیدا می‌کند: "پیچند" (تورنادو).

ویتال می‌گوید: «خوشبختانه این قیف با وجود نمای ترسناکش به زمین نرسید و هیچ ویرانی‌ای به بار نیاورد.» به هر حال گویا "کلیک" گزینه‌ی درستی بود!

#هواشناسی

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/funnelcloud.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کشف ستاره‌ای که قلبش برای سیاره‌اش می‌تپد!»
—-------------------------------------------
https://goo.gl/4NcSmQ
* پژوهشگران یک سیاره‌ی غول گازی را یافته‌اند که رابطه‌ای بسیار ویژه با ستاره‌ی میزبانش دارد.

این #سیاره‌_فراخورشیدی (فراسیاره‌ی) غول‌پیکر که هت-پی-۲بی (HAT-P-2b) نام دارد، هر زمان که به ستاره‌اش نزدیک می‌شود، آن را به تپش‌هایی مانند ضربان قلب وامی‌دارد. این پژوهش تازه بر پایه‌ی داده‌های #تلسکوپ_فضایی_ اسپیتزر ناسا انجام گرفته.

نویسنده‌ی اصلی پژوهش، ژولین دووی، دانشجوی پسادکترای ام‌آی‌تی می‌گوید: «درست همزمان با روز دلدادگان (والنتاین)، ما هم نخستین نمونه از یک سیاره را یافتیم که به نظر می‌رسد باعث رفتاری مانند #تپش قلب در ستاره‌ی میزبانش می‌شود.»

هت-پی-۲بی و ستاره‌ی میزبانش (هت-پی-۲) با فاصله‌ی حدود ۳۷۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_زانوزده (هرکول) فاصله دارند. این سیاره که در سال ۲۰۰۷ یافته شد، حدود هشت برابر پرجرم‌تر از مشتری است.

مسیر هت-پی-۲بی بسیار بیضی‌تر از مدارهای هشت سیاره‌ی شناخته شده‌ی سامانه‌ی خورشیدی است، از همین رو هر ۵.۶ سالِ زمینی یک بار به ستاره‌اش بسیار نزدیک می‌شود. دانشمندان دریافته‌اند که این سیاره به هنگام هر یک از این نزدیک شدن‌ها، با گرانش نیرومندی که بر ستاره‌اش وارد می‌کند [بوسه‌ای از نوع کیهانی!] باعث می‌شود پوسته‌ی بیرونی آن به نوسان بیفتد و هر ۹۰ دقیقه یک بار بتپد.

چنین برهم‌کنش‌هایی در گذشته در ستارگان دوتاییِ تپش-قلبی (heartbeat stars) دیده شده بود. ولی به گفته‌ی پژوهشگران، این نخستین بارست که می‌بینیم یک سیاره در این پدیده نقش دارد. گزارش این پژوهش دیروز (۱۴ فوریه) در آستروفیزیکال جورنال لترز منتشر شد.

دیگر نویسنده‌ی پژوهش، هدر کنوتسون، استادیار علوم زمین‌شناسی و سیاره‌ای در کلتک می‌گوید: «جالب است که این سیاره‌ با وجود کوچک بودن نسبت به ستاره‌اش، چنان بر کل پیکره‌ی آن اثر می‌گذارد که ما می‌توانیم از راه دور آن را ببینیم.»

پژوهشگران می‌گوید هت-پی-۲بی حدود ۱۰۰ برابر کم‌جرم‌تر از ستاره‌اش است. برای مقایسه، خورشید حدود ۱۰۰۰ برابر مشتری جرم دارد.

پژوهشگران این تپش‌ها را با بررسی ۳۵۰ ساعت از داده‌ها و تصاویر تلسکوپ اسپیتزر که میان ژوییه‌ی ۲۰۱۱ و نوامبر ۲۰۱۵ گرد آورده بود مشاهده کردند. این یافته‌ای غافلگیرکننده بود.

نیکول لویس، اخترشناس بنباد علمی تلسکوپ فضایی در بالتیمور و یکی دیگر از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «ما این رصدها را با هدف بررسی دقیق گردش جَوی سیاره انجام داده بودیم. کشف این نوسان‌ها نامنتظره بود ولی بر آگاهی ما از دگرگونی‌های این سامانه افزود.»

به گفته‌ی پژوهشگران، این اثر تپش-قلب جزیی است؛ نوسان‌های ستاره ظریف‌ترین تغییرات نوری هستند که تلسکوپ اسپیتزر تاکنون از هر گونه چشمه‌ای دریافت کرده. ولی مدل‌سازی‌ها نشان می‌دهند که بسامد این تپش‌ها باید از چیزی که داده‌های اسپیتزر نشان داده کمتر باشد، که این هم رازی دیگر برای پژوهشگران است.

دویت می‌گوید: «مشاهدات ما نشان می‌دهند که شناختمان از برهم‌کنش‌های سیاره-‌ستاره‌ای ناقص است. چیزهای بیشتری هست که باید با بررسی ستارگان در سامانه‌هایی مانند این، و گوش دادن به داستان‌هایی که با "تپش قلب" خود به ما می‌گویند بیاموزیم.»

این هم یک داستان دیگر در این زمینه: * داستان یک "عشق" در ابعاد کوانتومی (https://goo.gl/1lzSDY)

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/CosmicLove.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«حلقه F کیوان از نزدیک»
—------------------------—
https://goo.gl/C2Yp6F
اگر حلقه‌ی F سیاره‌ی #کیوان (زحل) را از نزدیک ببینیم، چندین رشته‌ی گرد و خاکی را در آن شناسایی خواهیم کرد. در این عکس #فضاپیمای_کاسینی ناسا سه رشته‌ی روشن، و یک رشته‌ی چهارم بسیار محو در سمت راست را می‌توانیم ببینیم.

رشته‌ی مرکزی (روشن‌تر از همه) هسته‌ی #حلقه‌_F است. رشته‌های دیگر رشته‌های مستقلی نیستند، بلکه در حقیقت بخش‌هایی از مارپیچ‌های بلندی از موادند که به گرد کیوان تابیده شده. مواد درون این مارپیچ‌ها هم به احتمال بسیار موادی هستند که در اثر برهم‌کنش حلقه‌ی F با یک ماه کوچک، از هسته‌ی این حلقه بیرون زده‌اند.

دیدگاه این تصویر رو به سمت تاریک حلقه‌ها و حدود ۳۸ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه-باریک کاسینی در روز ۱۸ دسامبر ۲۰۱۶ گرفته شده.

در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از کیوان ۱۹۷۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-حلقه-فضاپیما (زاویه‌ی گام) هم ۴۷ درجه بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۱.۲ کیلومتر است.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Fring.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«جدول زمانی تازه برای شکل‌گیری منظومه خورشیدی»
—-------------------------------------------------

* اخترشناسان یک جدول زمانی تازه برای سامانه‌ی خورشیدی پدید آورده‌اند که می‌تواند برای تعیین تاریخ تولد غول‌های گازی مشتری و کیوان به ما کمک کند.

حدود ۴.۶ میلیارد سال پیش، ابر چرخانی از گاز هیدروژن و غبار به نام "سحابی خورشیدی" در خود فرورُمبید و آغازگر پیدایش خورشید شد. سپس مواد باقیمانده از این رویداد بزرگ گرد هم آمدند و در فرآیندی به نام برافزایش هسته‌* سیاره‌ها را ساختند.

بر پایه‌ی یک پژوهش تازه، مشتری و کیوان به احتمال بسیار در ۴ میلیون سالِ نخستِ پیدایش #سامانه‌_خورشیدی پدید آمدند. بنجامین وایس، استاد علوم سیاره‌ای در ام‌آی‌تی و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «این یافته تایید دیگری برای نظریه‌ی #برافزایش_هسته‌ است.»

یکی از راه‌ها برای آگاهی از آن دوران، بررسی شهاب‌سنگ‌هاییست که آن زمان ساخته شدند. هنگامی که یک سنگ مغناطیسی داغ در یک #میدان_مغناطیسی قرار می‌گیرد، الکترون‌های درون آن سنگ مانند قطب‌نماهایی کوچک هم‌تراز می‌شوند. با سرد شدن سنگ، جهت‌گیری الکترون‌هایش در آن حفظ می‌شود.

وایس و نویسنده‌ی اصلی پژوهش، هائوپی وانگ دانشجوی پسادکترای ام‌آی‌تی، جهت‌گیری‌های مغناطیسی در چهار #شهاب‌سنگ به نام انگریت را بررسی کردند. این شهاب‌سنگ‌ها که امروزه کمیابند، در زمان‌های گوناگون بر زمین افتاده بوده و در برزیل، آرژانتین، جنوبگان، و صحرای بزرگ آفریقا یافته شده‌اند. این گونه از سنگ‌های آسمانی مانند یک نشانگر خوب برای شناخت محیط کیهانی در زمان پیدایش سامانه‌ی خورشیدی رفتار می‌کنند.

وایس می‌گوید #سحابی_خورشیدی در زمان خودش یک میدان مغناطیسی چشمگیر و اساسی پدید آورد که به نوبه‌ی خود در شهاب‌سنگ‌هایی که آن زمان ساخته شدند ثبت شده. با این حال به گفته‌ی وی، گرچه این چهار انگریت در ۳.۸ میلیون سال پس از پیدایش سامانه‌ی خورشیدی پدید آمدند، ولی پژوهشگران تنها اندکی یا شاید بشود گفت هیچ مغناطیدگی باقی‌مانده‌ای در کهن‌ترین آنها نیافته‌اند. نبودِ مغناطش (مغناطیدگی) نشان می‌دهد که گازها و پسماندهای سحابی خورشیدی تا آن زمان دیگر پخش و پراکنده شده بوده‌اند؛ و بنابراین ساختار بزرگ-مقیاس سامانه‌ی خورشیدی، از جمله مشتری و کیوان می‌بایست تا آن هنگام بنیان گذاشته باشند.

وایس به اسپیس دات کام گفت: «سامانه‌های ستاره‌ای از رمبش و چگالش یک سحابی گازی پدید می‌آیند. ما برآورد درست و دقیقی از دوره‌ی زندگی سحابی باستانی خورشیدی و میدان مغناطیسی آن انجام داده‌ایم. ما دریافته‌ایم که سحابی خورشیدی و میدان مغناطیسی آن ۳.۸ میلیون سال پس از پیدایش سامانه‌ی خورشیدی پخش و پراکنده شده بوده‌اند.»

به گفته‌ی این پژوهشگران، یافته‌های آنها برآورد دقیق‌تری از طول عمر سحابی خورشیدی انجام می‌دهد و بنابراین به دانشمندان در تعیین زمان و چگونگی شکل‌گیری دیگر سیاره‌ها در سامانه‌ی خورشیدی کمک می‌کند. این پژوهش در شماره‌ی ۹ فوریه‌ی نشریه‌ی ساینس منتشر شده.

وانگ در بیانیه‌ای از سوی ام‌آی‌تی گفت: «از آنجایی که طول عمر سحابی خورشیدی تاثیری کلیدی بر جایگاه پایانی کیوان و مشتری داشته، پس در پیدایش زمین در زمان‌های بعد، و همچنین بر پیدایش دیگر سیاره‌های سنگی نیز اثر گذاشته.»

این پژوهشگران می‌خواهند دیگر نمونه‌های سیارکی باستانی که توسط فضاپیماهای هایابوسا-۲ و اوسیریس-رکس ناسا گردآوری و در اوایل دهه‌ی ۲۰۲۰ به زمین آورده خواهد شد را نیز بررسی کنند.

وایس به اسپیس دات کام گفت: «برنامه‌ی من سنجش مواد که در این دو ماموریت به زمین آورده خواهد شد است؛ این مواد احتمالا پیشینه‌هایی از سحابی خورشیدی در زمان‌ها و جاهایی را در خود دارند که با آنچه تاکنون در شهاب‌سنگ‌ها دیده‌ایم تفاوت دارد.»
—------------------------------------------
یادداشت:
* دو نظریه برای شکل‌گیری #کیوان و #مشتری وجود دارد: ۱) برافزایش هسته که یک فرآیند دو-مرحله‌ای است و در آن، تکه‌های سنگ با چسبیدن به یکدیگر یک هسته‌ی سنگی برای این دو سیاره ساختند و سپس با برافزایش انبوه گاز، آنها را تبدیل به غول گازی کردند. ۲) نظریه‌ی دیگر که به نام رُمبش گرانشی نامیده می‌شود می‌گوید این غول‌های گازی همزمان با خورشید و به روشی همانند خورشید پدید آمدند.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/SolarNebula.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«لاله سرخ با قلبی سپید»
—------------------------—
https://goo.gl/rwk4xH
این نمای تلسکوپی یک منطقه‌ی درخشان گسیلشی (نشری) را در بر گرفته که در راستای صفحه‌ی کهکشان راه شیری و در محدوده‌ی صورت فلکی سرشار از سحابیِ ماکیان (قو، دجاجه) جای دارد.

نام رایج این ابرهای برافروخته‌ و سرخ‌فام گاز و غبارِ میان ستاره‌ای سحابی گل لاله است ولی در کاتالوگ سال ۱۹۵۹ که توسط ستاره‌شناس، استوارت شارپلس گردآوری شد نیز به نام Sh2-101 (اس اچ۲-۱۰۱) ثبت شده است. این سحابی زیبا و پیچیده با فاصله‌ی حدود ۸۰۰۰ سال نوری از زمین و داشتن ۷۰ سال نوری پهنا، در مرکز این تصویر همنهاده شکفته شده و به گونه‌ای روشن، تنها ابر کیهانی نیست که چهره‌ی یک گل را به یاد ما می‌آورد.

پرتوهای فرابنفشی که از ستارگان جوان و داغ انجمن OB3 در لبه‌ی ماکیان، از جمله یک ستاره‌ی جوان و پرانرژی #رده‌_O به نام HDE 227018 می‌تابد، اتم‌ها را یونیده و به برافروختگی و تابش #سحابی_گل_لاله انجامیده است. HDE 227018 همان ستاره‌ی روشنی است که نزدیک مرکز این لاله‌ی کیهانی به چشم می‌خورد.

ریز-اختروش #ماکیان_ایکس۱ که در سراسر طیف الکترومغناطیسی پرتو می‌افشاند به همراه جبهه‌ی شوک خمیده‌ای که از فواره‌های نیرومندش پدید آورده هم در بالا و سمت راست گلبرگ‌های لاله جای دارند.

#صورت_فلکی_ماکیان #سحابی_گسیلشی
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/TulipNebula.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کهکشانِ حلقه بر کمر»
—------------------—
https://goo.gl/yyXYQj
در این عکس ان‌جی‌سی ۶۶۰ را می‌بینیم، کهکشانی که با فاصله‌ی بیش از ۴۰ میلیون سال نوری از زمین، در مرزهای #صورت_فلکی_ماهی شناور است و به دلیل نمای شگفت‌آور و عجیبش به عنوان یک کهکشان حلقوی قطبی شناخته می‌شود.

حلقوی قطبی‌ها گونه‌ای کمیاب از کهکشان‌ها هستند. در این کهکشان‌ها انبوه چشمگیری ستاره، گاز، و غبار وجود دارد که همگی در حلقه‌هایی بسیار کج نسبت به صفحه‌ی کهکشان (تقریبا عمود بر آن) در چرخش‌اند.

این پیکربندی شگفت‌انگیز می‌تواند زمانی پدید آید که یک کهکشان دیگر از فاصله‌ی نزدیک یک کهکشان قرص‌گون (disk galaxy) معمولی بگذرد یا برخوردی نزدیک با آن داشته باشد. در این حال ممکن است کهکشان معمولی مواد را از کهکشان دوم بگیرد و این مواد هم سرانجام به شکل حلقه‌ای چرخان به گرد آن در آیند. [تصویر پویا (gif) در مطلب بعدی را ببینید].

برهم‌کنش‌های خشن گرانشی به پیدایش هزاران منطقه‌ی صورتی رنگ ستاره‌زایی انجامیده که در جای جای حلقه‌ی ان‌جی‌سی ۶۶۰ به چشم می‌خورند.

این حلقه‌ی قطبی می‌تواند برای بررسی شکل و ساختار هاله‌ی نادیدنی کهکشان که از #ماده‌_تاریک تشکیل شده نیز به کار رود به این گونه که تاثیر گرانشی ماده‌ی تاریک بر چرخش حلقه و قرص کهکشان را می‌سنجند و از این راه به شکل و شیوه‌ی پراکندگی فضایی ماده‌ی تاریک پی می‌برند.

هر چه میزان ماده‌ی تاریک بیشتر باشد، سرعت چرخش کهکشان و حلقه بیشتر خواهد بود. اگر شکل ماده‌ی تاریک کروی باشد، سرعت چرخش قرص کهکشان میزبان با سرعت چرخش حلقه برابر می‌شود. اگر ماده‌ی تاریک در صفحه‌ی کهکشان، یکدست پخش شده باشد، سرعت چرخش قرص میزبان بیشتر از حلقه خواهد بود و اگر در صفحه‌ی حلقه باشد، سرعت چرخش حلقه بیشتر از قرص میزبان می‌شود. (منبع: obspm)

حلقه‌ی ان‌جی‌سی ۶۶۰ که گسترده‌تر از خود کهکشان است، بیش از ۵۰ هزار سال نوری پهنا دارد.

#apod #کهکشان_حلقوی_قطبی #برخورد_کهکشانی
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC660.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

روند شکل گیری یک کهکشان حلقوی قطبی در پی رویارویی دو کهکشان.
@onestar_in_sevenskies