👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«دیدار گربه و شاه‌میگو در آسمان» —------------------------------— https://goo.gl/WAb1t0 اخترشناسان مدت‌هاست که ابرهای کیهانی برافروخته‌ی گاز و غباری که به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۳۳۴ و ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ شناخته می‌شوند را بررسی می‌کنند. عکس بسیار بزرگی که اینجا می‌بینید…
در این عکس بخش‌های گوناگون تصویر بالا (دیدار گربه و شاه میگو در آسمان) را می‌بینید.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«دیدار گربه و شاه‌میگو در آسمان» —------------------------------— https://goo.gl/WAb1t0 اخترشناسان مدت‌هاست که ابرهای کیهانی برافروخته‌ی گاز و غباری که به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۳۳۴ و ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ شناخته می‌شوند را بررسی می‌کنند. عکس بسیار بزرگی که اینجا می‌بینید…
در این لینک هم می‌توانید بخش‌های گوناگون تصویر سحابی‌های گربه و شاه‌میگو را بزرگ‌نمایی (زوم) کنید:
https://www.eso.org/public/images/eso1705a/zoomable
@onestar_in_sevenskies/
https://www.eso.org/public/images/eso1705a/zoomable
@onestar_in_sevenskies/
«آسمان سرخ و سبز و سفید»
—------------------------
https://goo.gl/UnUsUq
این عکس ماه آوریل گذشته در یکی از شب‌های زمستانی کشور شیلی، و هنگامی که پرتوی بی‌اندازه نیرومند هواتاب آسمان را رنگین کرده بود گرفته شده. افزون بر هواتاب، ستارگان، خوشه‌ها و سحابی‌های بخش جنوبی کهکشان راه شیری به همراه ابرهای کوچک و بزرگ ماژلان نیز این چشم‌انداز گسترده‌ی آسمان را انباشته‌اند.
پرتوهای #هواتاب در همان فرازای شفق‌ها و به دلیل فرآیند #شیمی‌تابناکی (کمیلومینسانس) که فرآیند تولید نور در یک برانگیختگی شیمیایی است پدید می‌آیند ولی برخلاف شفق‌های قطبی که تنها در عرض‌های جغرافیایی بالا دیده می‌شوند، هواتاب در سرتاسر سیاره‌ی زمین می‌تواند دیده شود و با دوربین‌های دیجیتال حسمند ثبت گردد.
هواتاب بیشتر به رنگ سبز دیده می‌شود ولی در اینجا هواتاب سرخ‌فام نیز در آسمان دیده می‌شود که هر دوی آنها به طور عمده از اتم‌های اکسیژن جو در چگالی‌های بی‌اندازه کم سرچشمه می‌گیرند و در چند سال گذشته در بیشتر شب‌های نیمکره‌ی جنوبی دیده شده‌اند.
سیاره‌های بهرام (مریخ)، کیوان (زحل) و ستاره‌ی درخشان کژدم‌دل (آنتارس، قلب عقرب) در صورت فلکی کژدم با هم یک سه گوش آسمانی در سمت چپ ساخته‌اند.
جاده‌ی درون چشم‌انداز به سوی تپه‌ی بلند ۲۵۰۰ متری سرو پارانال و تلسکوپ‌های بسیار بزرگ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا می‌رود.
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Airglow.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------
https://goo.gl/UnUsUq
این عکس ماه آوریل گذشته در یکی از شب‌های زمستانی کشور شیلی، و هنگامی که پرتوی بی‌اندازه نیرومند هواتاب آسمان را رنگین کرده بود گرفته شده. افزون بر هواتاب، ستارگان، خوشه‌ها و سحابی‌های بخش جنوبی کهکشان راه شیری به همراه ابرهای کوچک و بزرگ ماژلان نیز این چشم‌انداز گسترده‌ی آسمان را انباشته‌اند.
پرتوهای #هواتاب در همان فرازای شفق‌ها و به دلیل فرآیند #شیمی‌تابناکی (کمیلومینسانس) که فرآیند تولید نور در یک برانگیختگی شیمیایی است پدید می‌آیند ولی برخلاف شفق‌های قطبی که تنها در عرض‌های جغرافیایی بالا دیده می‌شوند، هواتاب در سرتاسر سیاره‌ی زمین می‌تواند دیده شود و با دوربین‌های دیجیتال حسمند ثبت گردد.
هواتاب بیشتر به رنگ سبز دیده می‌شود ولی در اینجا هواتاب سرخ‌فام نیز در آسمان دیده می‌شود که هر دوی آنها به طور عمده از اتم‌های اکسیژن جو در چگالی‌های بی‌اندازه کم سرچشمه می‌گیرند و در چند سال گذشته در بیشتر شب‌های نیمکره‌ی جنوبی دیده شده‌اند.
سیاره‌های بهرام (مریخ)، کیوان (زحل) و ستاره‌ی درخشان کژدم‌دل (آنتارس، قلب عقرب) در صورت فلکی کژدم با هم یک سه گوش آسمانی در سمت چپ ساخته‌اند.
جاده‌ی درون چشم‌انداز به سوی تپه‌ی بلند ۲۵۰۰ متری سرو پارانال و تلسکوپ‌های بسیار بزرگ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا می‌رود.
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Airglow.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«آسمان سرخ و سبز و سفید» —------------------------ https://goo.gl/UnUsUq این عکس ماه آوریل گذشته در یکی از شب‌های زمستانی کشور شیلی، و هنگامی که پرتوی بی‌اندازه نیرومند هواتاب آسمان را رنگین کرده بود گرفته شده. افزون بر هواتاب، ستارگان، خوشه‌ها و سحابی‌های…
«آسمان سرخ و سبز و سفید»
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«بازی نقطه خط در آسمان»
—-------------------------
https://goo.gl/FSxbsL
در این عکس که روز ۳۱ ژانویه گرفته شده، هلال فزاینده‌ی ماه، ناهید تابناک، و بهرام کم‌نورتر را می‌بینیم که در آسمانی نیمه تاریک، درست پس از غروب آفتاب بر فراز افق باختری گرد هم آمده و از پشت لایههای ابر و ریزگرد بر زمین می‌تابند.
#ایستگاه_فضایی_بین‌المللی که در مدار نزدیک زمین جای دارد و در آن هنگام غرق در نور خورشید بود، به مدت کوتاهی به این سه‌گوش دوست‌داشتنی در آسمان للود فرانسه پیوست.
در زمان آغاز نوردهی، خط دید عکاس از ایستگاه فضایی به گونه‌ی چشمگیری نزدیک به بهرام بود. در نتیجه رد روشن ایستگاه در آسمان به شکلی در آمده که گویی از سیاره‌ی سرخ بیرون زده و دارد به سوی آسمان تاریک در بالای چارچوب می‌رود.
#همیستان #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/twilight.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------
https://goo.gl/FSxbsL
در این عکس که روز ۳۱ ژانویه گرفته شده، هلال فزاینده‌ی ماه، ناهید تابناک، و بهرام کم‌نورتر را می‌بینیم که در آسمانی نیمه تاریک، درست پس از غروب آفتاب بر فراز افق باختری گرد هم آمده و از پشت لایههای ابر و ریزگرد بر زمین می‌تابند.
#ایستگاه_فضایی_بین‌المللی که در مدار نزدیک زمین جای دارد و در آن هنگام غرق در نور خورشید بود، به مدت کوتاهی به این سه‌گوش دوست‌داشتنی در آسمان للود فرانسه پیوست.
در زمان آغاز نوردهی، خط دید عکاس از ایستگاه فضایی به گونه‌ی چشمگیری نزدیک به بهرام بود. در نتیجه رد روشن ایستگاه در آسمان به شکلی در آمده که گویی از سیاره‌ی سرخ بیرون زده و دارد به سوی آسمان تاریک در بالای چارچوب می‌رود.
#همیستان #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/twilight.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«چیزی دارد کهکشان ما را "هل می‌دهد"!»
—----------------------------------------
https://goo.gl/tIJdxy
شاید خودمان نتوانیم حس کنیم، ولی پیوسته در حرکتیم: سیاره‌ی زمین با سرعت حدود ۱۶۰۰ کیلومتر بر ساعت گرد محورش می‌چرخد؛ این سیاره با سرعت حدود ۱۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت هم به گرد خورشید در چرخش است؛ خورشید با سرعت حدود ۸۵۰ هزار کیلومتر بر ساعت کهکشان راه شیری را دور می‌زند؛ و کهکشان راه شیری و همسایه‌اش زن در زنجیر (آندرومدا) هم با سرعتی حدود ۲ میلیون کیلومتر بر ساعت (۶۳۰ کیلومتر بر ثانیه) نسبت به کیهانِ گسترنده به پیش می‌رود. ولی چه چیزی دارد کهکشان ما را در فضا به پیش می‌راند؟
دانشمندان تا به امروز می‌پنداشتند منطقه‌ی چگالی در آسمان هست که دارد ما را به سوی خود می‌کشد، همان گونه که گرانش باعث شد سیب نیوتن روی زمین بیفتد. در آغاز "مظنون اصلی" به نام "کششگر بزرگ" (Great Attractor) شناخته می‌شد، منطقه‌ای از فضا با نیم دوجین خوشه‌ی کهکشانی به فاصله‌ی ۱۵۰ میلیون سال نوری راه شیری. چندی نگذشت که توجه‌ها به سوی منطقه‌ای با بیش از دو دوجین خوشه‌ی بزرگ، به نام ابرخوشه‌ی شپلی (انباشتگی شپلی، Shapley Concentration) جلب شد که ۶۰۰ میلیون سال نوری دورتر از کششگر بزرگ جای دارد.
اکنون پژوهشگرانی به رهبری پرفسور یهودا هافمن از دانشگاه عبری اورشلیم گزارش داده‌اند که کهکشان ما تنها از جلو کشیده نمی‌شود، بلکه دارد از پشت سر هم هل داده می‌شود. این دانشمندان در پژوهشنامه‌ای که در نیچر آسترونومی منتشر شده، منطقه‌ای بزرگ و تاکنون ناشناخته در محله‌ی فراکهکشانی‌مان را توصیف کرده‌اند. این منطقه که به طور عمده تهی از کهکشان است یک "تهی‌جای" کهکشانی است که دارد نیرویی پس‌زننده بر گروه محلی ما وارد می‌کند.
پرفسور هافمن می‌گوید: «ما با نقشه‌برداری سه بعدی از جابجایی کهکشان‌ها در فضا دریافتیم که کهکشان راه شیری دارد از یک منطقه‌ی بزرگ و تاکنون ناشناخته دور می‌شود. از آنجایی که این #تهی‌جا (void) به جای کشش، پس می‌زند، ما نامش را "پس‌رانشگر دوقطبی" (Dipole Repeller) گذاشته‌ایم. ما افزون بر آن که داریم به سوی انباشتگی شپلی کشیده می‌شویم، پس‌رانشگر دوقطبی که تازه شناخته شده هم دارد ما را هل می‌دهد. بنابراین نیروی کشش و فشار به یک اندازه در تعیین جایگاه کیهانی ما اهمیت دارند.»
پیش از این هم وجود چنین منطقه‌ی کم‌چگالی مطرح شده بود، گرچه تایید پوچی آن (نبود کهکشان در آن) از راه رصد کار دشواری بود. ولی اکنون در این پژوهش تازه، هافمن از بنیاد فیزیک رکاه در دانشگاه عبری، با همکاران آمریکایی و فرانسوی خود رویکرد تازه‌ای را در پیش گرفته‌اند.
آنها با بهره از تلسکوپ‌های نیرومند از حمله تلسکوپ فضایی هابل یک نقشه‌ی سه بُعدی از میدان جریان کهکشان‌ها درست کرده‌اند. جریان‌ها در پاسخ مستقیم به پراکندگی مواد انجام می‌شوند: از بخش‌های به نسبت تهی دور شده و به سوی بخش‌هایی با انباشتگی مواد می‌روند؛ ساختار بزرگ-مقیاس کیهان با جریان کهکشان‌ها رمزگذاری شده. آنها سرعت‌های نامعمول -سرعت‌هایی که بیش از نرخ گسترش کیهان بودند- را برای کهکشان‌های پیرامون راه شیری بررسی کردند و مجموعه داده‌های گوناگون از سرعت‌های نامعمول را با یک بررسی آماری بسیار دقیق از ویژگی‌های آنها ترکیب کردند. از این راه پراکندگی جرم زیربنایی که از ماده‌ی تاریک و کهکشان‌های درخشان تشکیل می‌شد را به دست آوردند- مناطق فراچگالی که ما را به سوی خود می‌کشند و مناطق پوچی که ما را هل می‌دهند.
پژوهشگران با شناسایی پس‌رانشگر دوقطبی توانستند جهت و بزرگی سرعت کهکشان راه شیری را با هم سازگار کنند. چشمداشت آنها اینست که پیمایش‌های فرا-حسمند آینده در طول موج‌های دیدنی، فروسرخ-نزدیک، و رادیویی بتواند به طور مستقیم چند کهکشانی که انتظار می‌رود را در این منطقه‌ی پوچ شناسایی کرده و به گونه‌ای سرراست تهی‌جای مربوط به پس‌رانشگر دوقطبی را تایید کنند.
#کششگر_بزرگ #Dipole_Repeller #پس‌رانشگر_دوقطبی
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/DipoleRepeller.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------
https://goo.gl/tIJdxy
شاید خودمان نتوانیم حس کنیم، ولی پیوسته در حرکتیم: سیاره‌ی زمین با سرعت حدود ۱۶۰۰ کیلومتر بر ساعت گرد محورش می‌چرخد؛ این سیاره با سرعت حدود ۱۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت هم به گرد خورشید در چرخش است؛ خورشید با سرعت حدود ۸۵۰ هزار کیلومتر بر ساعت کهکشان راه شیری را دور می‌زند؛ و کهکشان راه شیری و همسایه‌اش زن در زنجیر (آندرومدا) هم با سرعتی حدود ۲ میلیون کیلومتر بر ساعت (۶۳۰ کیلومتر بر ثانیه) نسبت به کیهانِ گسترنده به پیش می‌رود. ولی چه چیزی دارد کهکشان ما را در فضا به پیش می‌راند؟
دانشمندان تا به امروز می‌پنداشتند منطقه‌ی چگالی در آسمان هست که دارد ما را به سوی خود می‌کشد، همان گونه که گرانش باعث شد سیب نیوتن روی زمین بیفتد. در آغاز "مظنون اصلی" به نام "کششگر بزرگ" (Great Attractor) شناخته می‌شد، منطقه‌ای از فضا با نیم دوجین خوشه‌ی کهکشانی به فاصله‌ی ۱۵۰ میلیون سال نوری راه شیری. چندی نگذشت که توجه‌ها به سوی منطقه‌ای با بیش از دو دوجین خوشه‌ی بزرگ، به نام ابرخوشه‌ی شپلی (انباشتگی شپلی، Shapley Concentration) جلب شد که ۶۰۰ میلیون سال نوری دورتر از کششگر بزرگ جای دارد.
اکنون پژوهشگرانی به رهبری پرفسور یهودا هافمن از دانشگاه عبری اورشلیم گزارش داده‌اند که کهکشان ما تنها از جلو کشیده نمی‌شود، بلکه دارد از پشت سر هم هل داده می‌شود. این دانشمندان در پژوهشنامه‌ای که در نیچر آسترونومی منتشر شده، منطقه‌ای بزرگ و تاکنون ناشناخته در محله‌ی فراکهکشانی‌مان را توصیف کرده‌اند. این منطقه که به طور عمده تهی از کهکشان است یک "تهی‌جای" کهکشانی است که دارد نیرویی پس‌زننده بر گروه محلی ما وارد می‌کند.
پرفسور هافمن می‌گوید: «ما با نقشه‌برداری سه بعدی از جابجایی کهکشان‌ها در فضا دریافتیم که کهکشان راه شیری دارد از یک منطقه‌ی بزرگ و تاکنون ناشناخته دور می‌شود. از آنجایی که این #تهی‌جا (void) به جای کشش، پس می‌زند، ما نامش را "پس‌رانشگر دوقطبی" (Dipole Repeller) گذاشته‌ایم. ما افزون بر آن که داریم به سوی انباشتگی شپلی کشیده می‌شویم، پس‌رانشگر دوقطبی که تازه شناخته شده هم دارد ما را هل می‌دهد. بنابراین نیروی کشش و فشار به یک اندازه در تعیین جایگاه کیهانی ما اهمیت دارند.»
پیش از این هم وجود چنین منطقه‌ی کم‌چگالی مطرح شده بود، گرچه تایید پوچی آن (نبود کهکشان در آن) از راه رصد کار دشواری بود. ولی اکنون در این پژوهش تازه، هافمن از بنیاد فیزیک رکاه در دانشگاه عبری، با همکاران آمریکایی و فرانسوی خود رویکرد تازه‌ای را در پیش گرفته‌اند.
آنها با بهره از تلسکوپ‌های نیرومند از حمله تلسکوپ فضایی هابل یک نقشه‌ی سه بُعدی از میدان جریان کهکشان‌ها درست کرده‌اند. جریان‌ها در پاسخ مستقیم به پراکندگی مواد انجام می‌شوند: از بخش‌های به نسبت تهی دور شده و به سوی بخش‌هایی با انباشتگی مواد می‌روند؛ ساختار بزرگ-مقیاس کیهان با جریان کهکشان‌ها رمزگذاری شده. آنها سرعت‌های نامعمول -سرعت‌هایی که بیش از نرخ گسترش کیهان بودند- را برای کهکشان‌های پیرامون راه شیری بررسی کردند و مجموعه داده‌های گوناگون از سرعت‌های نامعمول را با یک بررسی آماری بسیار دقیق از ویژگی‌های آنها ترکیب کردند. از این راه پراکندگی جرم زیربنایی که از ماده‌ی تاریک و کهکشان‌های درخشان تشکیل می‌شد را به دست آوردند- مناطق فراچگالی که ما را به سوی خود می‌کشند و مناطق پوچی که ما را هل می‌دهند.
پژوهشگران با شناسایی پس‌رانشگر دوقطبی توانستند جهت و بزرگی سرعت کهکشان راه شیری را با هم سازگار کنند. چشمداشت آنها اینست که پیمایش‌های فرا-حسمند آینده در طول موج‌های دیدنی، فروسرخ-نزدیک، و رادیویی بتواند به طور مستقیم چند کهکشانی که انتظار می‌رود را در این منطقه‌ی پوچ شناسایی کرده و به گونه‌ای سرراست تهی‌جای مربوط به پس‌رانشگر دوقطبی را تایید کنند.
#کششگر_بزرگ #Dipole_Repeller #پس‌رانشگر_دوقطبی
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/DipoleRepeller.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«چیزی دارد کهکشان ما را "هل می‌دهد"!» —---------------------------------------- https://goo.gl/tIJdxy شاید خودمان نتوانیم حس کنیم، ولی پیوسته در حرکتیم: سیاره‌ی زمین با سرعت حدود ۱۶۰۰ کیلومتر بر ساعت گرد محورش می‌چرخد؛ این سیاره با سرعت حدود ۱۰۰ هزار کیلومتر…
The Dipole Repeller-SD.mp4
11.6 MB
«میلیاردها سال است که اکسیژن از زمین به ماه نشت می‌کند»
—---------------------------------------------------—
https://goo.gl/rQ6KO7
* به نظر می‌رسد میلیاردها سال است که اکسیژن دارد از جو زمین به کره‌ی ماه می‌رود.
سطح ماه تقریبا همواره زیر بمباران ذرات پرانرژی باد خورشیدی است، به جز یک بازه‌ی پنج-روزه در هر ماه، هنگامی که زمین از میان خورشید و ماه می‌گذرد.
در این پنج روز، سیاره‌ی زمین با #میدان_مغناطیسی خود ماه را از بمباران خورشید در امان نگه می‌دارد ولی همچنین برای خودش هم ورقه‌ای از یون پدید می‌آورد که میان دو جرم جریان پیدا می‌کند. این منطقه که به نام ورقه‌ی پلاسما شناخته می‌شود، در درجه‌ی نخست از هیدروژن تشکیل شده ولی مقداری یون پرانرژی #اکسیژن را هم در بر دارد.
هنگامی که ماه وارد این ورقه‌ی پلاسما می‌شود، یون‌های اکسیژن از زمین می‌توانند به سوی ماه دمیده شده و تا ۲ میکرومتر به زیر سطح آن نفوذ کنند و آنجا بمانند.
مدارگرد ژاپنی SELENE (که به نام کایوگا هم شناخته می‌شود) در درازنای سال ۲۰۰۸ در هر ماه، به همراه کره‌ی ماه از درون سایه‌ی زمین می‌گذشت و در هر بار گذر یون‌ها را می‌شمرد. این کاوشگر مقدار بالاتر از انتظاری یون پرانرژی اکسیژن را یافت که از زمین به ماه می‌رفتند- یون‌هایی که نمی‌توانستند از خورشید آمده باشند.
کنتارو ترادا از دانشگاه اوزاکای ژاپن می‌گوید: «این بوم‌سپهر (بوم‌کره، ecosphere) توسط ماه و گیاهان زمین پایدار شده است؛ گیاهان با فعالیت نورساخت (فتوسنتز) اکسیژن تولید می‌کنند و این اکسیژن به ماه می‌رود.»
این یون‌ها در ماه می‌توانند به ما در شناخت چگونگی پیدایش آب و دیگر مواد گریزا (فرّار) در آنجا کمک کنند. کاتلین منت از بنیاد پژوهش جنوب باختر در سن‌آنتونیوی تگزاس می‌گوید: «این که هیدروژن و اکسیژن ماه از کجا می‌آیند، و این که آیا به آب تبدیل می‌شوند یا نه، و اگر می‌شوند چگونه، پرسش‌های بسیار مورد علاقه‌ی دانشمندان و همچنین کسانیست که به دوباره رفتن به ماه فکر می‌کنند.»
افزون بر این، بررسی اکسیژن‌های روی #ماه می‌تواند به ما در شناخت هوایی که از آن آمده‌اند کمک کند. ما درباره‌ی جو امروزیِ زمین چیزهای بسیاری می‌دانیم، ولی بررسی گذشته‌ی آن در میلیون‌ها یا میلیاردها سال پیش بی‌اندازه دشوار است.
اگر ذرات هوای زمین در خاک ماه تاب بیاورند، شاید پژوهشگران بتوانند با بررسی یون‌های به جا مانده در ماه، روزگار آغازین زمین را هم بررسی کنند.
حتی بهرام (مریخ) با میدان مغناطیسی کم‌جانش یک ورقه‌ی پلاسما دارد، که نشان می‌دهد این فرآیند می‌تواند آنجا هم در جریان باشد [میان بهرام و ماه‌هایش]. ترادا امیدوار است که یک فضاپیمای JAXA (سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن) با رفتن به فوبوس، ماه بهرام، بتواند شواهدی از گذشته‌ی بهرام را هم در آنجا پیدا کند.
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/moon.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------—
https://goo.gl/rQ6KO7
* به نظر می‌رسد میلیاردها سال است که اکسیژن دارد از جو زمین به کره‌ی ماه می‌رود.
سطح ماه تقریبا همواره زیر بمباران ذرات پرانرژی باد خورشیدی است، به جز یک بازه‌ی پنج-روزه در هر ماه، هنگامی که زمین از میان خورشید و ماه می‌گذرد.
در این پنج روز، سیاره‌ی زمین با #میدان_مغناطیسی خود ماه را از بمباران خورشید در امان نگه می‌دارد ولی همچنین برای خودش هم ورقه‌ای از یون پدید می‌آورد که میان دو جرم جریان پیدا می‌کند. این منطقه که به نام ورقه‌ی پلاسما شناخته می‌شود، در درجه‌ی نخست از هیدروژن تشکیل شده ولی مقداری یون پرانرژی #اکسیژن را هم در بر دارد.
هنگامی که ماه وارد این ورقه‌ی پلاسما می‌شود، یون‌های اکسیژن از زمین می‌توانند به سوی ماه دمیده شده و تا ۲ میکرومتر به زیر سطح آن نفوذ کنند و آنجا بمانند.
مدارگرد ژاپنی SELENE (که به نام کایوگا هم شناخته می‌شود) در درازنای سال ۲۰۰۸ در هر ماه، به همراه کره‌ی ماه از درون سایه‌ی زمین می‌گذشت و در هر بار گذر یون‌ها را می‌شمرد. این کاوشگر مقدار بالاتر از انتظاری یون پرانرژی اکسیژن را یافت که از زمین به ماه می‌رفتند- یون‌هایی که نمی‌توانستند از خورشید آمده باشند.
کنتارو ترادا از دانشگاه اوزاکای ژاپن می‌گوید: «این بوم‌سپهر (بوم‌کره، ecosphere) توسط ماه و گیاهان زمین پایدار شده است؛ گیاهان با فعالیت نورساخت (فتوسنتز) اکسیژن تولید می‌کنند و این اکسیژن به ماه می‌رود.»
این یون‌ها در ماه می‌توانند به ما در شناخت چگونگی پیدایش آب و دیگر مواد گریزا (فرّار) در آنجا کمک کنند. کاتلین منت از بنیاد پژوهش جنوب باختر در سن‌آنتونیوی تگزاس می‌گوید: «این که هیدروژن و اکسیژن ماه از کجا می‌آیند، و این که آیا به آب تبدیل می‌شوند یا نه، و اگر می‌شوند چگونه، پرسش‌های بسیار مورد علاقه‌ی دانشمندان و همچنین کسانیست که به دوباره رفتن به ماه فکر می‌کنند.»
افزون بر این، بررسی اکسیژن‌های روی #ماه می‌تواند به ما در شناخت هوایی که از آن آمده‌اند کمک کند. ما درباره‌ی جو امروزیِ زمین چیزهای بسیاری می‌دانیم، ولی بررسی گذشته‌ی آن در میلیون‌ها یا میلیاردها سال پیش بی‌اندازه دشوار است.
اگر ذرات هوای زمین در خاک ماه تاب بیاورند، شاید پژوهشگران بتوانند با بررسی یون‌های به جا مانده در ماه، روزگار آغازین زمین را هم بررسی کنند.
حتی بهرام (مریخ) با میدان مغناطیسی کم‌جانش یک ورقه‌ی پلاسما دارد، که نشان می‌دهد این فرآیند می‌تواند آنجا هم در جریان باشد [میان بهرام و ماه‌هایش]. ترادا امیدوار است که یک فضاپیمای JAXA (سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن) با رفتن به فوبوس، ماه بهرام، بتواند شواهدی از گذشته‌ی بهرام را هم در آنجا پیدا کند.
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/moon.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یادگاری از گذشته در مهتاب»
—---------------------------
https://goo.gl/46VQCf
در این تصویر چشم‌انداز شبانه‌ی تلسکوپ ۳.۶ متری #ESO، در رصدخانه‌ی لاسیای شیلی را می‌بینیم. ماه که بر فراز آنست با چنان شدتی نور می‌افشاند که آسمان را با مهتابش به رنگ آبی در آورده.
ولی چیزی که در این چشم‌انداز از همه بیشتر خودنمایی می‌کند تخته سنگ سرخیست که در پیش‌زمینه دیده می‌شود. کنده‌کاری‌هایی پیشاتاریخی روی این سنگ به چشم می‌خورد که نشانه‌هایی از گذشته‌ی این ناحیه را در خود دارد. کنده‌کاری‌‌های فراوانی از این دست پیرامون لاسیا پیدا می‌شود ولی سنگ درون این تصویر در غنی‌ترین بخش این منطقه جای دارد.
در سال۱۹۹۰ یک پیمایش کامل تصویری و مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک) روی این کنده‌کاری‌ها انجام شد. این نگاره‌ها بیشتر نماهایی از انسان‌ها و جانوران را در بر دارند، ولی شکل‌های هندسی اسرارآمیزی هم در آنها به چشم می‌خورد.
باور بر اینست که این سنگ‌نگاره‌ها ریشه در فرهنگ El Molle دارند، نخستین تمدن در شمال شیلی. به گفته‌ی زمین‌شناسان، در هزاره‌ی نخست، بارش باران بسیار بیش از امروز رخ می‌داد و همین باعث شده بود بخش‌هایی از #بیابان_آتاکاما پذیرای تمدن‌های گوناگونی از این دست شود.
* گقتنی است این عکس زیبا و هنرمندانه توسط #بابک_تفرشی، سفیر عکاسی رصدخانه‌ی جنوبی اروپا گرفته شده.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/ElMolle.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------
https://goo.gl/46VQCf
در این تصویر چشم‌انداز شبانه‌ی تلسکوپ ۳.۶ متری #ESO، در رصدخانه‌ی لاسیای شیلی را می‌بینیم. ماه که بر فراز آنست با چنان شدتی نور می‌افشاند که آسمان را با مهتابش به رنگ آبی در آورده.
ولی چیزی که در این چشم‌انداز از همه بیشتر خودنمایی می‌کند تخته سنگ سرخیست که در پیش‌زمینه دیده می‌شود. کنده‌کاری‌هایی پیشاتاریخی روی این سنگ به چشم می‌خورد که نشانه‌هایی از گذشته‌ی این ناحیه را در خود دارد. کنده‌کاری‌‌های فراوانی از این دست پیرامون لاسیا پیدا می‌شود ولی سنگ درون این تصویر در غنی‌ترین بخش این منطقه جای دارد.
در سال۱۹۹۰ یک پیمایش کامل تصویری و مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک) روی این کنده‌کاری‌ها انجام شد. این نگاره‌ها بیشتر نماهایی از انسان‌ها و جانوران را در بر دارند، ولی شکل‌های هندسی اسرارآمیزی هم در آنها به چشم می‌خورد.
باور بر اینست که این سنگ‌نگاره‌ها ریشه در فرهنگ El Molle دارند، نخستین تمدن در شمال شیلی. به گفته‌ی زمین‌شناسان، در هزاره‌ی نخست، بارش باران بسیار بیش از امروز رخ می‌داد و همین باعث شده بود بخش‌هایی از #بیابان_آتاکاما پذیرای تمدن‌های گوناگونی از این دست شود.
* گقتنی است این عکس زیبا و هنرمندانه توسط #بابک_تفرشی، سفیر عکاسی رصدخانه‌ی جنوبی اروپا گرفته شده.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/ElMolle.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تصویر ماهواره‌ای از "خور موسی" در شمال خلیج فارس»
—----------------------------------------------------
https://goo.gl/EbwFiL
این تصویر در در ۱۳ ژانویه‌ی ۲۰۱۷ توسط ماهواره‌ی کوپرنیک #سنتینل-۲آ از "خور موسی" در انتهای شمالی خلیج فارس گرفته شده. [خور در فارسی به شاخه‌ی نیم‌بسته‌ای از دریا گفته می‌شود که به درون خشکی پیش رفته-منبع]
نزدیک مرکز چارچوب، بندر امام خمینی (بندر شاهپور) را می‌بینیم، این بندر پایانه‌ی راه‌آهن سراسری ایران است که از بندر ترکمن در شمال آغاز شده و با گذر از تهران، به #خلیج_فارس می‌رسد. منطقه‌ی تیره‌رنگ سمت راست بندر، یک شاخاب کم‌ژرفا به نام خور موسی است. بخش‌های هندسی بالای تصویر آبگیرهای تبخیر هستند که برای استخراج کانی‌هایی که به طور طبیعی پدید آمده و در پی بخار شدن آب به جا می‌مانند درست شده‌اند.
سمت چپ تصویر را پهنه‌های گِلی و مانداب‌های پناهگاه حیات وحش شادگان پوشانده. این بزرگ‌ترین تالاب ایران است که نقش چشمگیری در بوم‌شناسی طبیعی منطقه دارد. این منطقه یک زیستگاه زمستانی برای انواع پرندگان کوچَنده (مهاجر)، و مهم‌ترین نقطه‌ی جهان برای گونه‌ی کمیابی از پرندگان آبزی به نام اردک مرمری است. بخش شمالی تالاب یک زیستگاه مهم آب شیرین برای بسیاری از گونه‌های در خطر به شمار می‌آید.
این منطقه یک تالاب با اهمیتِ جهانی است که در کنوانسیون رامسر (پیمانی میان دولت‌ها برای نگهداری تالاب‌ها و بهره‌گیری پایدار از آنها که در سال ۱۹۷۱ در شهر رامسر امضا شد) نیز به ثبت رسیده. روز جهانی تالاب‌ها هر سال در روز دوم فوریه برگزار می‌شود.
#Persian_Gulf
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Persian-Gulf.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------------------
https://goo.gl/EbwFiL
این تصویر در در ۱۳ ژانویه‌ی ۲۰۱۷ توسط ماهواره‌ی کوپرنیک #سنتینل-۲آ از "خور موسی" در انتهای شمالی خلیج فارس گرفته شده. [خور در فارسی به شاخه‌ی نیم‌بسته‌ای از دریا گفته می‌شود که به درون خشکی پیش رفته-منبع]
نزدیک مرکز چارچوب، بندر امام خمینی (بندر شاهپور) را می‌بینیم، این بندر پایانه‌ی راه‌آهن سراسری ایران است که از بندر ترکمن در شمال آغاز شده و با گذر از تهران، به #خلیج_فارس می‌رسد. منطقه‌ی تیره‌رنگ سمت راست بندر، یک شاخاب کم‌ژرفا به نام خور موسی است. بخش‌های هندسی بالای تصویر آبگیرهای تبخیر هستند که برای استخراج کانی‌هایی که به طور طبیعی پدید آمده و در پی بخار شدن آب به جا می‌مانند درست شده‌اند.
سمت چپ تصویر را پهنه‌های گِلی و مانداب‌های پناهگاه حیات وحش شادگان پوشانده. این بزرگ‌ترین تالاب ایران است که نقش چشمگیری در بوم‌شناسی طبیعی منطقه دارد. این منطقه یک زیستگاه زمستانی برای انواع پرندگان کوچَنده (مهاجر)، و مهم‌ترین نقطه‌ی جهان برای گونه‌ی کمیابی از پرندگان آبزی به نام اردک مرمری است. بخش شمالی تالاب یک زیستگاه مهم آب شیرین برای بسیاری از گونه‌های در خطر به شمار می‌آید.
این منطقه یک تالاب با اهمیتِ جهانی است که در کنوانسیون رامسر (پیمانی میان دولت‌ها برای نگهداری تالاب‌ها و بهره‌گیری پایدار از آنها که در سال ۱۹۷۱ در شهر رامسر امضا شد) نیز به ثبت رسیده. روز جهانی تالاب‌ها هر سال در روز دوم فوریه برگزار می‌شود.
#Persian_Gulf
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Persian-Gulf.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«شیرجه یک گرازماهی از چشم تلسکوپ هابل»
—---------------------------------------------
https://goo.gl/kKcOsn
چه بلایی دارد سر این کهکشان مارپیچی می‌آید؟
کهکشانی بالایی در این تصویر که ان‌جی‌سی ۲۹۳۶ نام دارد، زمانی برای خودش یک #کهکشان_مارپیچی معمولی بود، می‌چرخید و ستاره می‌ساخت و خلاصه سرش به کار خودش بود. ولی از بد روزگار، چند صد میلیون سال پیش وارد حریم گرانشی یک کهکشان بیضی‌گون غول‌پیکر به نام ان‌جی‌سی ۲۹۳۷ شد (کهکشان پایینی) و شیرجه‌ای رو به آن را آغاز کرد.
ان‌جی‌سی ۲۹۳۶ که به دلیل شکلش به نام کهکشان گرازماهی نامیده شده نه تنها دارد خم می‌شود، بلکه در اثر برهمکنش گرانشی نزدیک، دارد از ریخت می‌افتد. یک منطقه‌ی ستاره‌فشان پر از ستارگان آبی‌فام جوان پوزه‌ی گرازماهی را در سمت راست تشکیل داده و مرکز درخشانش هم مانند چشم آن به نظر می‌رسد.
این دو کهکشان که با هم به نام آرپ ۱۴۲ نیز شناخته می‌شوند، از دید برخی مانند پنگوئنی هستند که دارد از تخمش مراقبت می‌کند. رگه‌های پیچیده‌ی غبار تیره و جریان‌های ستارگان آبی و درخشان رو به پایین این پنگوئن کشیده شده‌اند.
این تصویرِ آرپ ۱۴۲ سال گذشته توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل گرفته شد ولی اینجا با پردازشی نو می‌بینید که جزییاتی بی‌سابقه را در آن نمایان کرده.
آرپ ۱۴۲ حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و جالب این که از شانس، در #صورت_فلکی_مار_آبی (مار باریک) جای گرفته.
این دو کهکشان به احتمال بسیار تا حدود یک میلیارد سال دیگر به هم پیوسته و یک کهکشان بزرگ‌تر را پدید خواهند آورد.
#برخورد_کهکشانی #apod
#صورت_فلکی_مار_باریک
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
www.1star7sky.com/2017/02/Porpoise.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------
https://goo.gl/kKcOsn
چه بلایی دارد سر این کهکشان مارپیچی می‌آید؟
کهکشانی بالایی در این تصویر که ان‌جی‌سی ۲۹۳۶ نام دارد، زمانی برای خودش یک #کهکشان_مارپیچی معمولی بود، می‌چرخید و ستاره می‌ساخت و خلاصه سرش به کار خودش بود. ولی از بد روزگار، چند صد میلیون سال پیش وارد حریم گرانشی یک کهکشان بیضی‌گون غول‌پیکر به نام ان‌جی‌سی ۲۹۳۷ شد (کهکشان پایینی) و شیرجه‌ای رو به آن را آغاز کرد.
ان‌جی‌سی ۲۹۳۶ که به دلیل شکلش به نام کهکشان گرازماهی نامیده شده نه تنها دارد خم می‌شود، بلکه در اثر برهمکنش گرانشی نزدیک، دارد از ریخت می‌افتد. یک منطقه‌ی ستاره‌فشان پر از ستارگان آبی‌فام جوان پوزه‌ی گرازماهی را در سمت راست تشکیل داده و مرکز درخشانش هم مانند چشم آن به نظر می‌رسد.
این دو کهکشان که با هم به نام آرپ ۱۴۲ نیز شناخته می‌شوند، از دید برخی مانند پنگوئنی هستند که دارد از تخمش مراقبت می‌کند. رگه‌های پیچیده‌ی غبار تیره و جریان‌های ستارگان آبی و درخشان رو به پایین این پنگوئن کشیده شده‌اند.
این تصویرِ آرپ ۱۴۲ سال گذشته توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل گرفته شد ولی اینجا با پردازشی نو می‌بینید که جزییاتی بی‌سابقه را در آن نمایان کرده.
آرپ ۱۴۲ حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و جالب این که از شانس، در #صورت_فلکی_مار_آبی (مار باریک) جای گرفته.
این دو کهکشان به احتمال بسیار تا حدود یک میلیارد سال دیگر به هم پیوسته و یک کهکشان بزرگ‌تر را پدید خواهند آورد.
#برخورد_کهکشانی #apod
#صورت_فلکی_مار_باریک
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
www.1star7sky.com/2017/02/Porpoise.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ردپای یک سیاهچاله سرگردان»
—---------------------------------------
https://goo.gl/CrjTeY
اخترشناسان با بررسی حرکت گازها در یک ابر کیهانیِ بی‌اندازه پرسرعت در گوشه‌ای از کهکشان راه شیری نشانه‌هایی از وجود یک سیاهچاله‌ی سرگردان یافتند که در این ابر پنهان شده. این یافته آغازگر جستجوی سیاهچاله‌های خاموش است؛ انتظار می‌رود میلیون‌ها عدد از این اجرام در پهنه‌ی راه شیری شناور باشند اگرچه تا به امروز تنها چند ده موردشان شناسایی شده.
یافتن سیاهچاله‌ها کار دشواریست زیرا به طور کامل سیاهند. در برخی موارد سیاهچاله‌ها اثرهایی پدید می‌آورند که با چشم دیده می‌شود. برای نمونه، اگر سیاهچاله یک ستاره‌ی همدم داشته باشد، گازهایی که از این ستاره می‌کشد در قرصی پیرامونش انباشته شده و یک قرص به نام قرص برافزایشی را می‌سازند. این قرص به دلیل کشش گرانشی نیرومندی که از سوی سیاهچاله وارد می‌شود سرعت گرفته، داغ شده و پرتوهایی شدید می‌گسیلد. ولی اگر سیاهچاله تنها باشد، هیچ تابشی که مربوط به آن باشد دیده نخواهد شد..
یک گروه پژوهشی به رهبری ماسایا یامادا، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه کیئوی ژاپن، و توموهارو اوکا، استاد این دانشگاه ابرهای مولکولی پیرامون پَسماند ابرنواختر دبلیو۴۴ در فاصله‌ی ۱۰ هزار سال نوری زمین را بررسی کردند. هدف اصلی آنها بررسی میزان تراوژ انرژی از انفجار ابرنواختر به گازهای مولکولی پیرامونش بود، ولی به طور شانسی نشانه‌های سیاهچاله‌ای را یافتند که خود را در لبه‌ی دبلیو۴۴ پنهان کرده بود.
این دانشمندان در مدت پیمایش خود به یک توده #ابر_مولکولی فشرده با حرکتی رازگونه برخوردند. این ابر که "گلوله" نام گرفته، سرعتی بیش از ۱۰۰ کیلومتر بر ثانیه دارد. همچنین این ابر که اندازه‌اش ۲ سال نوریست، نسبت به چرخش کهکشان راه شیری حرکتی پس‌رونده دارد، یعنی جهت حرکتش خلاف جهت چرخش کهکشان است.
پژوهشگران برای بررسی ریشه‌ی گلوله، رصدهای فشرده‌ای با بهره از تلسکوپ ASTE در شیلی و رادیوتلسکوپ ۴۵ متری رصدخانه‌ی رادیویی نوبویاما که هر دو توسط رصدخانه‌ی ملی اخترشناسی ژاپن اداره می‌شوند انجام دادند. داده‌ها نشان می‌دهد که گلوله با انرژی جنبشی بسیار بالایی از لبه‌ی پسماند ابرنواختر دبلیو۴۴ بیرون زده. یامادا می‌گوید: «بیشتر بخش‌های گلوله دارد با سرعت ۵۰ کیلومتر بر ثانیه پخش می‌شود، ولی نوک آن سرعتی برابر با ۱۲۰ کیلومتر بر ثانیه دارد. انرژی جنبشی آن چند ده برابر انرژی‌ایست که از ابرنواختر دبلیو۴۴ دریافت کرده. پدید آمدن ابری تا این اندازه پرانرژی در شرایط معمولی ناممکن به نظر می‌رسد.»
این دانشمندان دو توضیح برای پیدایش گلوله ارایه کردند. در هر دو توضیح، یک چشمه‌ی گرانشی تاریک و فشرده که می‌توانست یک سیاهچاله باشد، نقش مهمی دارد ولی با مجموعه داده‌های کنونی شناسایی توضیح برتر کار دشواریست.
پنداشت نخست "مدل انفجار" است که در آن، یکی از پوسته‌های گازی گسترنده‌‌ی پسمان ابرنواختر از کنار یک سیاهچاله‌ی ایستا می‌گذرد. سیاهچاله گاز را به فاصله‌ی بسیار نزدیک خود می‌کشاند و یک انفجار پدید می‌آورد که باعث شده پوسته‌ی گازی با گذر از کنار سیاهچاله، رو به ما شتاب بگیرد. اخترشناسان در این مورد برآورد کردند که جرم سیاهچاله می‌بایست دستکم ۳.۵ برابر جرم خورشید باشد.
پنداشت دوم "مدل فوران" است که در آن، یک سیاهچاله‌ی پرسرعت به قلب یک ابر چگال گازی می‌زند و گازهای آن را با گرانش نیرومندش با خود می‌کشد و می‌برد و یک جریان گازی درست می‌کند. در این مورد پژوهشگران جرم سیاهچاله را دستکم ۳۶ برابر جرم خورشید برآورد کردند.
پژوهش‌های نظری وجود ۱۰۰ میلیون تا یک میلیارد #سیاهچاله را در کهکشان راه شیری پیش‌بینی کرده‌اند، اگرچه در مشاهداتی که تاکنون انجام گرفته تنها ۶۰ تای آنها شناسایی شده. اوکا می‌گوید: «ما راهی تازه برای شناسایی سیاهچاله‌های سرگردان یافته‌ایم.» چشمداشت این گروه بررسی این دو پنداشت و یافتن شواهد بیشتر برای یک سیاهچاله در ابر گلوله، با رصدهای دقیق‌تر به کمک یک تداخل‌سنج رادیویی مانند آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتر آتاکاما (آلما، ALMA) است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/stray-blackhole.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------
https://goo.gl/CrjTeY
اخترشناسان با بررسی حرکت گازها در یک ابر کیهانیِ بی‌اندازه پرسرعت در گوشه‌ای از کهکشان راه شیری نشانه‌هایی از وجود یک سیاهچاله‌ی سرگردان یافتند که در این ابر پنهان شده. این یافته آغازگر جستجوی سیاهچاله‌های خاموش است؛ انتظار می‌رود میلیون‌ها عدد از این اجرام در پهنه‌ی راه شیری شناور باشند اگرچه تا به امروز تنها چند ده موردشان شناسایی شده.
یافتن سیاهچاله‌ها کار دشواریست زیرا به طور کامل سیاهند. در برخی موارد سیاهچاله‌ها اثرهایی پدید می‌آورند که با چشم دیده می‌شود. برای نمونه، اگر سیاهچاله یک ستاره‌ی همدم داشته باشد، گازهایی که از این ستاره می‌کشد در قرصی پیرامونش انباشته شده و یک قرص به نام قرص برافزایشی را می‌سازند. این قرص به دلیل کشش گرانشی نیرومندی که از سوی سیاهچاله وارد می‌شود سرعت گرفته، داغ شده و پرتوهایی شدید می‌گسیلد. ولی اگر سیاهچاله تنها باشد، هیچ تابشی که مربوط به آن باشد دیده نخواهد شد..
یک گروه پژوهشی به رهبری ماسایا یامادا، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه کیئوی ژاپن، و توموهارو اوکا، استاد این دانشگاه ابرهای مولکولی پیرامون پَسماند ابرنواختر دبلیو۴۴ در فاصله‌ی ۱۰ هزار سال نوری زمین را بررسی کردند. هدف اصلی آنها بررسی میزان تراوژ انرژی از انفجار ابرنواختر به گازهای مولکولی پیرامونش بود، ولی به طور شانسی نشانه‌های سیاهچاله‌ای را یافتند که خود را در لبه‌ی دبلیو۴۴ پنهان کرده بود.
این دانشمندان در مدت پیمایش خود به یک توده #ابر_مولکولی فشرده با حرکتی رازگونه برخوردند. این ابر که "گلوله" نام گرفته، سرعتی بیش از ۱۰۰ کیلومتر بر ثانیه دارد. همچنین این ابر که اندازه‌اش ۲ سال نوریست، نسبت به چرخش کهکشان راه شیری حرکتی پس‌رونده دارد، یعنی جهت حرکتش خلاف جهت چرخش کهکشان است.
پژوهشگران برای بررسی ریشه‌ی گلوله، رصدهای فشرده‌ای با بهره از تلسکوپ ASTE در شیلی و رادیوتلسکوپ ۴۵ متری رصدخانه‌ی رادیویی نوبویاما که هر دو توسط رصدخانه‌ی ملی اخترشناسی ژاپن اداره می‌شوند انجام دادند. داده‌ها نشان می‌دهد که گلوله با انرژی جنبشی بسیار بالایی از لبه‌ی پسماند ابرنواختر دبلیو۴۴ بیرون زده. یامادا می‌گوید: «بیشتر بخش‌های گلوله دارد با سرعت ۵۰ کیلومتر بر ثانیه پخش می‌شود، ولی نوک آن سرعتی برابر با ۱۲۰ کیلومتر بر ثانیه دارد. انرژی جنبشی آن چند ده برابر انرژی‌ایست که از ابرنواختر دبلیو۴۴ دریافت کرده. پدید آمدن ابری تا این اندازه پرانرژی در شرایط معمولی ناممکن به نظر می‌رسد.»
این دانشمندان دو توضیح برای پیدایش گلوله ارایه کردند. در هر دو توضیح، یک چشمه‌ی گرانشی تاریک و فشرده که می‌توانست یک سیاهچاله باشد، نقش مهمی دارد ولی با مجموعه داده‌های کنونی شناسایی توضیح برتر کار دشواریست.
پنداشت نخست "مدل انفجار" است که در آن، یکی از پوسته‌های گازی گسترنده‌‌ی پسمان ابرنواختر از کنار یک سیاهچاله‌ی ایستا می‌گذرد. سیاهچاله گاز را به فاصله‌ی بسیار نزدیک خود می‌کشاند و یک انفجار پدید می‌آورد که باعث شده پوسته‌ی گازی با گذر از کنار سیاهچاله، رو به ما شتاب بگیرد. اخترشناسان در این مورد برآورد کردند که جرم سیاهچاله می‌بایست دستکم ۳.۵ برابر جرم خورشید باشد.
پنداشت دوم "مدل فوران" است که در آن، یک سیاهچاله‌ی پرسرعت به قلب یک ابر چگال گازی می‌زند و گازهای آن را با گرانش نیرومندش با خود می‌کشد و می‌برد و یک جریان گازی درست می‌کند. در این مورد پژوهشگران جرم سیاهچاله را دستکم ۳۶ برابر جرم خورشید برآورد کردند.
پژوهش‌های نظری وجود ۱۰۰ میلیون تا یک میلیارد #سیاهچاله را در کهکشان راه شیری پیش‌بینی کرده‌اند، اگرچه در مشاهداتی که تاکنون انجام گرفته تنها ۶۰ تای آنها شناسایی شده. اوکا می‌گوید: «ما راهی تازه برای شناسایی سیاهچاله‌های سرگردان یافته‌ایم.» چشمداشت این گروه بررسی این دو پنداشت و یافتن شواهد بیشتر برای یک سیاهچاله در ابر گلوله، با رصدهای دقیق‌تر به کمک یک تداخل‌سنج رادیویی مانند آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتر آتاکاما (آلما، ALMA) است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/stray-blackhole.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تپه‌های شنی سیاره سرخ در فصل تابستان»
—-------------------------------------------
https://goo.gl/1NsH8C
در این تصویر یک زمینه‌ی تلماسه‌ای نزدیک پایه‌ی کلاهک قطب شمال سیاره‌ی #بهرام (مریخ) را می‌بینید.
تلماسه‌ها (تپه‌های شنی) برای شکل‌گیری نیاز به سرچشمه‌ای دارند که ذراتی ریز و آزاد را برایشان فراهم کند. ذراتی که تلماسه‌های شمالی بهرام پیرامون کلاهک قطبی آن را پدید می‌آورند می‌توانند از لایههای خاک و یخی بیایند که در اثر بادهای نیرومند قطبی از سطح جدا و پخش می‌شوند.
این عکس توسط دوربین هایرایزِ مدارگرد شناسایی بهرام ناسا و به هنگام تابستان نیمکره‌ی شمالی بهرام گرفته شده و به همین دلیل هیچ یخ و برفی روی تلماسه‌ها دیده نمی‌شود. نزدیک‌ترین تپه‌ها به پایه‌ی کلاهک قطبی، بلند و همراستا هستند که نشانگر راستای بادهای نیرومند از کلاهک است. هر چه بادها از کلاهک قطبی دورتر می‌شوند تپه‌های هلالی‌تری می‌سازند که در زمین‌شناسی به نام تلماسه‌های برخانی شناخته می‌شوند.
عکس‌های پی در پی دوربین هایرایز (HiRISE) از چنین #تلماسه هایی نشان داده که دگرگونی‌های سنجش‌پذیری در برخی از بخش‌های آنها رخ می‌دهد. این کشف یکی از شواهد فزاینده‌ای است که نشان می‌دهند همین امروز هم فرایندهای فعالی در سرتاسر سیاره‌ی سرخ در جریانست.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Mars-dune.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram:@ onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------
https://goo.gl/1NsH8C
در این تصویر یک زمینه‌ی تلماسه‌ای نزدیک پایه‌ی کلاهک قطب شمال سیاره‌ی #بهرام (مریخ) را می‌بینید.
تلماسه‌ها (تپه‌های شنی) برای شکل‌گیری نیاز به سرچشمه‌ای دارند که ذراتی ریز و آزاد را برایشان فراهم کند. ذراتی که تلماسه‌های شمالی بهرام پیرامون کلاهک قطبی آن را پدید می‌آورند می‌توانند از لایههای خاک و یخی بیایند که در اثر بادهای نیرومند قطبی از سطح جدا و پخش می‌شوند.
این عکس توسط دوربین هایرایزِ مدارگرد شناسایی بهرام ناسا و به هنگام تابستان نیمکره‌ی شمالی بهرام گرفته شده و به همین دلیل هیچ یخ و برفی روی تلماسه‌ها دیده نمی‌شود. نزدیک‌ترین تپه‌ها به پایه‌ی کلاهک قطبی، بلند و همراستا هستند که نشانگر راستای بادهای نیرومند از کلاهک است. هر چه بادها از کلاهک قطبی دورتر می‌شوند تپه‌های هلالی‌تری می‌سازند که در زمین‌شناسی به نام تلماسه‌های برخانی شناخته می‌شوند.
عکس‌های پی در پی دوربین هایرایز (HiRISE) از چنین #تلماسه هایی نشان داده که دگرگونی‌های سنجش‌پذیری در برخی از بخش‌های آنها رخ می‌دهد. این کشف یکی از شواهد فزاینده‌ای است که نشان می‌دهند همین امروز هم فرایندهای فعالی در سرتاسر سیاره‌ی سرخ در جریانست.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Mars-dune.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram:@ onestar_in_sevenskies
«مرگ زیبای یک ستاره»
—---------------------
https://goo.gl/0edxTN
اغلب خوشه‌ها و سحابی‌های درخشانی که در آسمان شبانه‌ی سیاره‌ی زمین دیده می‌شوند نامشان از روی گل‌ها یا حشره‌ها برگزیده شده.
ان‌جی‌سی ۶۳۰۲ یا #سحابی_پروانه هم از این قاعده مستثنا نیست، هر چند که بلندی بال‌هایش به بیش از ۳ سال نوری می‌رسد.
ستاره‌ی مرکزی این #سحابی_سیاره‌نما، ستاره‌ای رو به مرگ با دمای سطحی نزدیک به ۲۵۰ هزار درجه‌ی سانتیگراد است که به گونه‌ای استثنایی داغ شده و در نور فرابنفش می‌درخشد، ولی آن را مستقیم نمی‌توان دید زیرا در پس چنبره‌ی چگالی از گرد و غبار که گرداگردش را فراگرفته پنهان شده است.
این نمای نزدیک واضح از سحابیِ این ستاره‌ی رو به مرگ، توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده و اینجا با پردازش رنگی تازه‌ای به نمایش در آمده است.
چنبره‌ی غبار پیرامون ستاره‌ی مرکزی به گونه‌ای مورب از چشم ما از روی یک حفره‌ی پر از گاز یونیده‌ی برافروخته می‌گذرد. این چنبره از دید ما تقریبا از لبه (از پهلو) دیده می‌شود. درون پوشش غبار کیهانی این ستاره‌ی داغ، هیدروژن مولکولی شناسایی شده است.
ان‌جی‌سی ۶۳۰۲ حدود ۴۰۰۰ سال نوری از زمین دور است و در #صورت_فلکی_کژدم (عقرب) که از دیدگاه عنکبوت‌شناسی جایگاه مناسبی برایش است دیده می‌شود.
#apod #NGC_6302
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC6302.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------
https://goo.gl/0edxTN
اغلب خوشه‌ها و سحابی‌های درخشانی که در آسمان شبانه‌ی سیاره‌ی زمین دیده می‌شوند نامشان از روی گل‌ها یا حشره‌ها برگزیده شده.
ان‌جی‌سی ۶۳۰۲ یا #سحابی_پروانه هم از این قاعده مستثنا نیست، هر چند که بلندی بال‌هایش به بیش از ۳ سال نوری می‌رسد.
ستاره‌ی مرکزی این #سحابی_سیاره‌نما، ستاره‌ای رو به مرگ با دمای سطحی نزدیک به ۲۵۰ هزار درجه‌ی سانتیگراد است که به گونه‌ای استثنایی داغ شده و در نور فرابنفش می‌درخشد، ولی آن را مستقیم نمی‌توان دید زیرا در پس چنبره‌ی چگالی از گرد و غبار که گرداگردش را فراگرفته پنهان شده است.
این نمای نزدیک واضح از سحابیِ این ستاره‌ی رو به مرگ، توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده و اینجا با پردازش رنگی تازه‌ای به نمایش در آمده است.
چنبره‌ی غبار پیرامون ستاره‌ی مرکزی به گونه‌ای مورب از چشم ما از روی یک حفره‌ی پر از گاز یونیده‌ی برافروخته می‌گذرد. این چنبره از دید ما تقریبا از لبه (از پهلو) دیده می‌شود. درون پوشش غبار کیهانی این ستاره‌ی داغ، هیدروژن مولکولی شناسایی شده است.
ان‌جی‌سی ۶۳۰۲ حدود ۴۰۰۰ سال نوری از زمین دور است و در #صورت_فلکی_کژدم (عقرب) که از دیدگاه عنکبوت‌شناسی جایگاه مناسبی برایش است دیده می‌شود.
#apod #NGC_6302
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC6302.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«مرگ زیبای یک ستاره» —--------------------- https://goo.gl/0edxTN اغلب خوشه‌ها و سحابی‌های درخشانی که در آسمان شبانه‌ی سیاره‌ی زمین دیده می‌شوند نامشان از روی گل‌ها یا حشره‌ها برگزیده شده. ان‌جی‌سی ۶۳۰۲ یا #سحابی_پروانه هم از این قاعده مستثنا نیست، هر چند…
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
مدل چنبره‌ی ستاره‌ی مرکزی سحابی پروانه.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«کهکشانی با گذشته انفجاری»
—------------------------—
https://goo.gl/KQmT2R
بیش از ۷۵ میلیون سال نوری دورتر از زمین، در #صورت_فلکی_دوشیزه، کهکشانی به نام ان‌جی‌سی ۴۹۸۱ جای دارد- یک #کهکشان_مارپیچی با گذشته‌ای به نسبت انفجاری.
ان‌جی‌سی ۴۹۸۱ در ۱۷ آوریل ۱۷۸۴ توسط ویلیام هرشل یافته، و پس از چندی نامش وارد کاتالوگ عمومی نوین جان درایر شد. بیش از یک سده بعد، در ۲۳ آوریل ۱۹۶۸ یک بار دیگر نام این کهکشان بر سر زبان‌ها افتاد، زمانی که یک ابرنواختر گونه‌ی la (انفجار ستاره‌ای در یک سامانه‌ی دوتایی) در آن رخ داد: ابرنواختر اس‌ان ۱۹۶۸آی (SN 1968I).
ولی اس‌ان ۱۹۶۸آی تنها ابرنواختر این کهکشان نبود. چند دهه بعد رُمبش یک ستاره‌ی بزرگ به #ابرنواختر دیگری به نام اس‌ان ۲۰۰۷سی (SN 2007c) در این کهکشان انجامید. البته این تصویر زیبا هیچ ابرنواختری را نشان نمی‌دهد؛ تک‌ستاره‌ی درخشانی که در تصویر دیده می‌شود هم یکی از ستارگان کهکشان خودمان است.
این عکس به کمک داده های نور دیدنی و فرابنفش-نزدیکِ دستگاه FORS (طیف‌نگار کاهنده‌ی کانون با پراکنش کم) بر روی تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی، #VLT) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا درست شده است. دستگاه فورس آچار فرانسه‌ی ابزارهای اِسو است زیرا می‌تواند اجرام گوناگون کیهانی را در طول موج‌های گوناگون بررسی کند. همچنین برخی از نمادین‌ترین عکس‌هایی که تاکنون وی‌ال‌تی گرفته نیز به کمک آن بوده است.
داده‌هایی که در ساخت این تصویر به کار رفته توسط کاربر جاش برینگتون از بایگانی اسو برگزیده شده و وارد رقابت‌های پردازش تصویر #گنج‌های_پنهان شده است.
#NGC_4981
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC4981.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------—
https://goo.gl/KQmT2R
بیش از ۷۵ میلیون سال نوری دورتر از زمین، در #صورت_فلکی_دوشیزه، کهکشانی به نام ان‌جی‌سی ۴۹۸۱ جای دارد- یک #کهکشان_مارپیچی با گذشته‌ای به نسبت انفجاری.
ان‌جی‌سی ۴۹۸۱ در ۱۷ آوریل ۱۷۸۴ توسط ویلیام هرشل یافته، و پس از چندی نامش وارد کاتالوگ عمومی نوین جان درایر شد. بیش از یک سده بعد، در ۲۳ آوریل ۱۹۶۸ یک بار دیگر نام این کهکشان بر سر زبان‌ها افتاد، زمانی که یک ابرنواختر گونه‌ی la (انفجار ستاره‌ای در یک سامانه‌ی دوتایی) در آن رخ داد: ابرنواختر اس‌ان ۱۹۶۸آی (SN 1968I).
ولی اس‌ان ۱۹۶۸آی تنها ابرنواختر این کهکشان نبود. چند دهه بعد رُمبش یک ستاره‌ی بزرگ به #ابرنواختر دیگری به نام اس‌ان ۲۰۰۷سی (SN 2007c) در این کهکشان انجامید. البته این تصویر زیبا هیچ ابرنواختری را نشان نمی‌دهد؛ تک‌ستاره‌ی درخشانی که در تصویر دیده می‌شود هم یکی از ستارگان کهکشان خودمان است.
این عکس به کمک داده های نور دیدنی و فرابنفش-نزدیکِ دستگاه FORS (طیف‌نگار کاهنده‌ی کانون با پراکنش کم) بر روی تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی، #VLT) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا درست شده است. دستگاه فورس آچار فرانسه‌ی ابزارهای اِسو است زیرا می‌تواند اجرام گوناگون کیهانی را در طول موج‌های گوناگون بررسی کند. همچنین برخی از نمادین‌ترین عکس‌هایی که تاکنون وی‌ال‌تی گرفته نیز به کمک آن بوده است.
داده‌هایی که در ساخت این تصویر به کار رفته توسط کاربر جاش برینگتون از بایگانی اسو برگزیده شده و وارد رقابت‌های پردازش تصویر #گنج‌های_پنهان شده است.
#NGC_4981
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC4981.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«سیاهچاله‌ای که یک دهه است دارد غذایش را می‌جود»
—----------------------------------------
https://goo.gl/DlTcla
* حدود یک دهه پیش یک سیاهچاله‌ی غول‌پیکر ستاره‌ای را تکه تکه کرد و هنوز که هنوز است دارد آن را می‌جود. این بیش از ده برابر طولانی‌تر از همه‌ی رویدادهای مرگ ستارگان در چنگ سیاهچاله‌ها است که تاکنون دیده شده.
پژوهشگران این کشف را به کمک داده‌های رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا و ماهواره‌ی سویفت و ماهواره‌ی XMM-نیوتن سازمان فضایی اروپا انجام دادند.
این سه تلسکوپ مدارگرد پرتو X نشانه‌هایی از یک "رویداد گسست کشندی" یا #TDE یافتند، رویدادی که در آن نیروهای کشندی ناشی از گرانش سهمگین یک سیاهچاله می‌تواند جرمی مانند یک ستاره که بیش از اندازه به آن نزدیک شده را از هم پاره کند. در زمان یک تی‌دی‌ای، بخشی از پسماندهای ستاره با سرعت بسیار به بیرون پرتاب می‌شوند ولی بقیه‌ی آن به سوی سیاهچاله می‌روند. هنگامی که این مواد به سوی سیاهچاله می‌روند تا توسط آن بلعیده شوند، دمایشان تا میلیون‌ها درجه بالا رفته و شراره‌ی پرتو X ویژه‌ای تولید می‌کنند.
داچینگ لین از دانشگاه نیوهمپشیر و رهبر این پژوهش می‌گوید: «ما بیننده‌ی مرگ تماشایی و درازمدت یک ستاره بوده‌ایم. از دهه‌ی ۱۹۹۰ تاکنون ده‌ها #رویداد_گسست_کشندی دیده شده ولی درخشش هیچ کدام به اندازه‌ی این یکی دوام نداشت.»
دوره‌ی ده‌ساله و بیش از اندازه بلند درخشش این تی‌دی‌ای دو توضیح می‌تواند داشته باشد: یکی این که تنها فرض کنیم ستاره زیادی بزرگ بوده و به همین دلیل سیاهچاله زمان بیشتری را صرف از هم گسستن کامل آن کرده. در این صورت، این ستاره شاید ۱۰ برابر خورشید جرم داشته. ولی چنین ستارگان پرجرمی کمیابند (کمتر از ۱% جمعیت ستارگان)، پس نظریه‌ی جایگزین که احتمال بیشتری هم دارد مطرح شد: ستاره کوچک بوده ولی سیاهچاله پیش از خوردن ستاره، آن را "به طور کامل" تکه پاره کرده [چیزی که برای نخستین بار دیده می‌شود].
چشمه‌ی پرتو X مربوط به این سیاهچاله به نام XJ1500+0154 شناخته می‌شود و در کهکشان کوچکی در فاصله‌ی ۱.۸ میلیارد سال نوری از زمین جای دارد.
این چشمه‌ی پرتو X در عکس‌های رصدخانه‌ی چاندرا در دوم آوریل ۲۰۰۵ دیده نشده بود ، ولی در عکس‌های XMM-نیوتن در ۲۳ ژوییه‌ی ۲۰۰۵ دیده شد و در ۵ ژوئن ۲۰۰۸ به اوج درخشش خود در تصاویر چاندرا رسید. این عکس‌ها نشان می‌دهند که این چشمه دستکم ۱۰۰ برابر در طیف پرتو X درخشان‌تر شده بود. از آن هنگام تاکنون رصدخانه‌های چاندرا، سویفت و XMM-نیوتن آن را زیر نظر داشته‌اند.
داده‌های پرتو ایکسِ بسیار روشن چاندرا نشان می‌دهند که XJ1500+0154 در مرکز کهکشان میزبانش جای دارد، یعنی همان جایی که برای یک سیاهچاله‌ی ابرپرجرم (#ابرسیاهچاله) انتظار می‌رود.
داده‌های پرتو X همچنین نشان می دهند که تابش مواد پیرامون این سیاهچاله به طور پیوسته از مرزی به نام "#حد_ادینگتون" گذشته، مرزی که در آن، فشار برون‌گرای پرتوهای گاز داغ با کششِ گرانشی درون‌گرای سیاهچاله برابر شده و با هم به تعادل می‌رسند.
یکی از نویسندگان پژوهش، جیمز گیلوکان از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان می‌گوید: «در بیشتر زمانی که این جرم را نگاه می‌کردیم، رشد آن را سریع یافتیم. این به ما می‌گوید که چیزی نامعمول- مانند ستاره‌ای دو برابر پرجرم‌تر از خورشید دارد به کام سیاهچاله می‌رود.»
این نتیجه‌گیری که ابرسیاهچاله‌ها می‌توانند از راه تی‌دی‌ای یا راه‌های دیگر، با نرخی بالاتر از نرخ مربوط به حد ادینگتون رشد کنند پیامدهای مهمی دارد. اخترشناسان مدت‌ها در این فکر بودند که ابرسیاهچاله‌های کیهان چگونه به این سرعت رشد می‌کنند. سیاهچاله‌هایی یافته شده که در زمانی تنها ۱ میلیارد سال پس از مهبانگ، جرمی ۱ میلیارد برابر خورشید داشته‌اند. یافته‌های این پژوهش شاید بتواند پاسخی برای این پرسش به ما بدهد.
استفانی کوموسا، یکی دیگر از نویسندگان پژوهش هم می گوید: «این رویداد نشان می‌دهد که سیاهچاله‌ها به راستی می‌توانند با نرخ‌های باورنکردنی بی‌اندازه بالا رشد کنند. این شاید بتوانند به ما در شناخت چگونگی پیدایش سیاهچاله‌های زودرس کمک کند.»
بر پایه‌ی مدل‌سازی پژوهشگران، ذخیره‌ی موادی که این سیاهچاله را تغذیه می‌کنند تا دهه‌ی دیگر به اندازه‌ی چشمگیری کاهش خواهد یافت. این باعث خواهد شد تا چند سال دیگر، XJ1500+0154 در طیف #پرتو_X ناپدید شود.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/TDE.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------
https://goo.gl/DlTcla
* حدود یک دهه پیش یک سیاهچاله‌ی غول‌پیکر ستاره‌ای را تکه تکه کرد و هنوز که هنوز است دارد آن را می‌جود. این بیش از ده برابر طولانی‌تر از همه‌ی رویدادهای مرگ ستارگان در چنگ سیاهچاله‌ها است که تاکنون دیده شده.
پژوهشگران این کشف را به کمک داده‌های رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا و ماهواره‌ی سویفت و ماهواره‌ی XMM-نیوتن سازمان فضایی اروپا انجام دادند.
این سه تلسکوپ مدارگرد پرتو X نشانه‌هایی از یک "رویداد گسست کشندی" یا #TDE یافتند، رویدادی که در آن نیروهای کشندی ناشی از گرانش سهمگین یک سیاهچاله می‌تواند جرمی مانند یک ستاره که بیش از اندازه به آن نزدیک شده را از هم پاره کند. در زمان یک تی‌دی‌ای، بخشی از پسماندهای ستاره با سرعت بسیار به بیرون پرتاب می‌شوند ولی بقیه‌ی آن به سوی سیاهچاله می‌روند. هنگامی که این مواد به سوی سیاهچاله می‌روند تا توسط آن بلعیده شوند، دمایشان تا میلیون‌ها درجه بالا رفته و شراره‌ی پرتو X ویژه‌ای تولید می‌کنند.
داچینگ لین از دانشگاه نیوهمپشیر و رهبر این پژوهش می‌گوید: «ما بیننده‌ی مرگ تماشایی و درازمدت یک ستاره بوده‌ایم. از دهه‌ی ۱۹۹۰ تاکنون ده‌ها #رویداد_گسست_کشندی دیده شده ولی درخشش هیچ کدام به اندازه‌ی این یکی دوام نداشت.»
دوره‌ی ده‌ساله و بیش از اندازه بلند درخشش این تی‌دی‌ای دو توضیح می‌تواند داشته باشد: یکی این که تنها فرض کنیم ستاره زیادی بزرگ بوده و به همین دلیل سیاهچاله زمان بیشتری را صرف از هم گسستن کامل آن کرده. در این صورت، این ستاره شاید ۱۰ برابر خورشید جرم داشته. ولی چنین ستارگان پرجرمی کمیابند (کمتر از ۱% جمعیت ستارگان)، پس نظریه‌ی جایگزین که احتمال بیشتری هم دارد مطرح شد: ستاره کوچک بوده ولی سیاهچاله پیش از خوردن ستاره، آن را "به طور کامل" تکه پاره کرده [چیزی که برای نخستین بار دیده می‌شود].
چشمه‌ی پرتو X مربوط به این سیاهچاله به نام XJ1500+0154 شناخته می‌شود و در کهکشان کوچکی در فاصله‌ی ۱.۸ میلیارد سال نوری از زمین جای دارد.
این چشمه‌ی پرتو X در عکس‌های رصدخانه‌ی چاندرا در دوم آوریل ۲۰۰۵ دیده نشده بود ، ولی در عکس‌های XMM-نیوتن در ۲۳ ژوییه‌ی ۲۰۰۵ دیده شد و در ۵ ژوئن ۲۰۰۸ به اوج درخشش خود در تصاویر چاندرا رسید. این عکس‌ها نشان می‌دهند که این چشمه دستکم ۱۰۰ برابر در طیف پرتو X درخشان‌تر شده بود. از آن هنگام تاکنون رصدخانه‌های چاندرا، سویفت و XMM-نیوتن آن را زیر نظر داشته‌اند.
داده‌های پرتو ایکسِ بسیار روشن چاندرا نشان می‌دهند که XJ1500+0154 در مرکز کهکشان میزبانش جای دارد، یعنی همان جایی که برای یک سیاهچاله‌ی ابرپرجرم (#ابرسیاهچاله) انتظار می‌رود.
داده‌های پرتو X همچنین نشان می دهند که تابش مواد پیرامون این سیاهچاله به طور پیوسته از مرزی به نام "#حد_ادینگتون" گذشته، مرزی که در آن، فشار برون‌گرای پرتوهای گاز داغ با کششِ گرانشی درون‌گرای سیاهچاله برابر شده و با هم به تعادل می‌رسند.
یکی از نویسندگان پژوهش، جیمز گیلوکان از مرکز اخترفیزیک هاروارد-اسمیتسونیان می‌گوید: «در بیشتر زمانی که این جرم را نگاه می‌کردیم، رشد آن را سریع یافتیم. این به ما می‌گوید که چیزی نامعمول- مانند ستاره‌ای دو برابر پرجرم‌تر از خورشید دارد به کام سیاهچاله می‌رود.»
این نتیجه‌گیری که ابرسیاهچاله‌ها می‌توانند از راه تی‌دی‌ای یا راه‌های دیگر، با نرخی بالاتر از نرخ مربوط به حد ادینگتون رشد کنند پیامدهای مهمی دارد. اخترشناسان مدت‌ها در این فکر بودند که ابرسیاهچاله‌های کیهان چگونه به این سرعت رشد می‌کنند. سیاهچاله‌هایی یافته شده که در زمانی تنها ۱ میلیارد سال پس از مهبانگ، جرمی ۱ میلیارد برابر خورشید داشته‌اند. یافته‌های این پژوهش شاید بتواند پاسخی برای این پرسش به ما بدهد.
استفانی کوموسا، یکی دیگر از نویسندگان پژوهش هم می گوید: «این رویداد نشان می‌دهد که سیاهچاله‌ها به راستی می‌توانند با نرخ‌های باورنکردنی بی‌اندازه بالا رشد کنند. این شاید بتوانند به ما در شناخت چگونگی پیدایش سیاهچاله‌های زودرس کمک کند.»
بر پایه‌ی مدل‌سازی پژوهشگران، ذخیره‌ی موادی که این سیاهچاله را تغذیه می‌کنند تا دهه‌ی دیگر به اندازه‌ی چشمگیری کاهش خواهد یافت. این باعث خواهد شد تا چند سال دیگر، XJ1500+0154 در طیف #پرتو_X ناپدید شود.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/TDE.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«هلالی به سپیدی برف»
—----------------------------
https://goo.gl/kvnnmL
اینجا بخشی از نیمکره‌ی رو به کیوانِ #انسلادوس، ماه وسوسه‌انگیز و درونی این غول گازی را می‌بینیم.
در این تصویر زیبا که #فضاپیمای_کاسینی ناسا در ماه نوامبر گرفته شمال بالای چارچوب است؛ دوربین کاسینی تقریبا رو به خورشید و از فاصله‌ی ۱۳۰ هزار کیلومتری هلال روشن انسلادوس تنظیم شده.
این دنیای دوردست بیش از ۹۰ درصد نوری که از خورشید دریافت می‌کند را بازمی‌تاباند، و همین باعث شده بازتابندگی (#سپیدایی) سطح آن به اندازه‌ی برف تازه باشد.
انسلادوس با قطر تنها ۵۰۰ کیلومتر به گونه‌ی شگفت‌انگیزی فعال است. عکس‌هایی که کاسینی از این ماه گرفته آبفشان‌هایی را در قطب جنوب آن نمایان کرده و داده‌هایی که این فضاپیما در هنگام گذشتن از کنار آن گرد آورده نیز خبر از وجود احتمالی یک اقیانوس سرتاسری آب مایع در زیر پوسته‌ی یخی آن می‌دهند.
#apod #کیوان
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Enceladus.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------
https://goo.gl/kvnnmL
اینجا بخشی از نیمکره‌ی رو به کیوانِ #انسلادوس، ماه وسوسه‌انگیز و درونی این غول گازی را می‌بینیم.
در این تصویر زیبا که #فضاپیمای_کاسینی ناسا در ماه نوامبر گرفته شمال بالای چارچوب است؛ دوربین کاسینی تقریبا رو به خورشید و از فاصله‌ی ۱۳۰ هزار کیلومتری هلال روشن انسلادوس تنظیم شده.
این دنیای دوردست بیش از ۹۰ درصد نوری که از خورشید دریافت می‌کند را بازمی‌تاباند، و همین باعث شده بازتابندگی (#سپیدایی) سطح آن به اندازه‌ی برف تازه باشد.
انسلادوس با قطر تنها ۵۰۰ کیلومتر به گونه‌ی شگفت‌انگیزی فعال است. عکس‌هایی که کاسینی از این ماه گرفته آبفشان‌هایی را در قطب جنوب آن نمایان کرده و داده‌هایی که این فضاپیما در هنگام گذشتن از کنار آن گرد آورده نیز خبر از وجود احتمالی یک اقیانوس سرتاسری آب مایع در زیر پوسته‌ی یخی آن می‌دهند.
#apod #کیوان
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Enceladus.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یکی از مارپیچ‌های آندرومدا»
—------------------------—
https://goo.gl/OguGE2
#صورت_فلکی_زن_در_زنجیر (آندرومدا) که همسایه‌ی بزرگمان، کهکشان زن در زنجیر هم در آن جای دارد، یکی از ۸۸ صورت فلکی امروزی است. کهکشانی که اینجا می‌بینید هم در همین صورت فلکی جای دارد؛ کهکشان ان‌جی‌سی ۷۶۴۰ که ۳۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
کهکشان‌ها بر پایه‌ی شکل و ساختارشان در رده‌‌های گوناگونی جای می‌گیرند- بر همین اساس، ان‌جی‌سی ۷۶۴۰ در رده‌ی کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای جای دارد. این رده از کهکشان‌ها از روی بازوهای مارپیچی‌شان شناخته می‌شوند که به جای آن که از یک هسته‌ی گرد بیرون بزنند، از یک میله‌ی بلند که از مرکز کهکشان گذشته بیرون زده‌اند. کهکشان خود ما، راه شیری هم یک #کهکشان_مارپیچی_میله‌ای است.
ان‌جی‌سی ۷۶۴۰ شاید در این تصویر چندان مانند یک مارپیچ به نظر نیاید ولی این به دلیل زاویه‌ی دید ما از این کهکشان است؛ در واقع زاویه‌ی دید عکاس، یعنی #تلسکوپ_فضایی_هابل! ما اغلب کهکشان‌ها را از روبرو نمی‌بینیم و همین می‌تواند باعث شود ساختارهایی مانند بازوهای مارپیچی را درست در آنها تشخیص ندهیم.
شواهدی در دست است که ان‌جی‌سی ۷۶۴۰ در گذشته گونه‌ای برهمکنش با یک کهکشان دیگر انجام داده بوده. کهکشان‌ها جرم هنگفتی در خود جای داده‌اند و بنابراین با همسایگان خود برهمکنش گرانشی انجام می‌دهند. این برهم‌کنش‌ها گاهی می‌تواند ملایم باشد و گاهی بسیار خشن، به گونه‌ای که دو کهکشان با هم برخورد کرده و سرانجام با هم یکی شده و کهکشانی بزرگ‌تر را بسازند. آشنایی با تاریخ یک کهکشان، و این که در گذشته چه برهم‌کنش‌هایی داشته به اخترشناسان کمک می‌کند تا شناخت خود از چگونگی پیدایش کهکشان‌ها -و ستارگان درونشان- را بهبود ببخشند.
#NGC_7640
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC7640.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------—
https://goo.gl/OguGE2
#صورت_فلکی_زن_در_زنجیر (آندرومدا) که همسایه‌ی بزرگمان، کهکشان زن در زنجیر هم در آن جای دارد، یکی از ۸۸ صورت فلکی امروزی است. کهکشانی که اینجا می‌بینید هم در همین صورت فلکی جای دارد؛ کهکشان ان‌جی‌سی ۷۶۴۰ که ۳۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
کهکشان‌ها بر پایه‌ی شکل و ساختارشان در رده‌‌های گوناگونی جای می‌گیرند- بر همین اساس، ان‌جی‌سی ۷۶۴۰ در رده‌ی کهکشان‌های مارپیچی میله‌ای جای دارد. این رده از کهکشان‌ها از روی بازوهای مارپیچی‌شان شناخته می‌شوند که به جای آن که از یک هسته‌ی گرد بیرون بزنند، از یک میله‌ی بلند که از مرکز کهکشان گذشته بیرون زده‌اند. کهکشان خود ما، راه شیری هم یک #کهکشان_مارپیچی_میله‌ای است.
ان‌جی‌سی ۷۶۴۰ شاید در این تصویر چندان مانند یک مارپیچ به نظر نیاید ولی این به دلیل زاویه‌ی دید ما از این کهکشان است؛ در واقع زاویه‌ی دید عکاس، یعنی #تلسکوپ_فضایی_هابل! ما اغلب کهکشان‌ها را از روبرو نمی‌بینیم و همین می‌تواند باعث شود ساختارهایی مانند بازوهای مارپیچی را درست در آنها تشخیص ندهیم.
شواهدی در دست است که ان‌جی‌سی ۷۶۴۰ در گذشته گونه‌ای برهمکنش با یک کهکشان دیگر انجام داده بوده. کهکشان‌ها جرم هنگفتی در خود جای داده‌اند و بنابراین با همسایگان خود برهمکنش گرانشی انجام می‌دهند. این برهم‌کنش‌ها گاهی می‌تواند ملایم باشد و گاهی بسیار خشن، به گونه‌ای که دو کهکشان با هم برخورد کرده و سرانجام با هم یکی شده و کهکشانی بزرگ‌تر را بسازند. آشنایی با تاریخ یک کهکشان، و این که در گذشته چه برهم‌کنش‌هایی داشته به اخترشناسان کمک می‌کند تا شناخت خود از چگونگی پیدایش کهکشان‌ها -و ستارگان درونشان- را بهبود ببخشند.
#NGC_7640
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC7640.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ستارگانی در قلب خاک‌آلود آسمان»
—-------------------------------
https://goo.gl/h4SOmc
ابرهای کیهانی در بخش‌های مرکزی سحابی گسیلشی آی‌سی ۱۸۰۵ شکل‌هایی خیالی و شگفت‌انگیز ساخته‌اند. این پیکره‌های ابری توسط بادها و پرتوهای ستارگان داغ و بزرگ خوشه‌ی ستاره‌ای میلوت ۱۵ که درون این سحابیست تراشیده و شکل داده شده‌اند.
ستارگان نوزاد خوشه‌ی میلوت ۱۵ که سنی نزدیک به ۱.۵ میلیون سال دارند در جای جای این چشم‌انداز رنگین آسمانی پراکنده‌اند و در میان آنها هم ابرهای تیره‌ی غبار دیده می‌شود که بر پس‌زمینه‌ی گازهای اتمی برافروخته، به حالت ضدنور (سایه‌نما) در آمده‌اند.
این چشم انداز که از همگذاری تصاویر تلسکوپی باریک-باند و پهن-باند درست شده، حدود ۱۵ سال نوری گستردگی دارد و در آن بر پایه‌ی نقشه‌ی رنگی تلسکوپ هابل، تابش اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن، گوگرد و اکسیژن به ترتیب به رنگ‌های سبز، سرخ و آبی نمایانده شده.
عکس‌هایی که با میدان دید گسترده‌تر از این منطقه گرفته شده طرح کلی و ساده‌تر سحابی آی‌سی ۱۸۰۵ را آشکار کرده و دلیل نامگذاری آن به نام رایجش را نشان می‌دهند: #سحابی_قلب. [ببینید: * قلب خالی آسمان (https://goo.gl/N9jbB4)]
آی‌سی ۱۸۰۵ حدود ۷۵۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد و در #صورت_فلکی_ذات‌الکرسی (خداوند اورنگ) دیده می‌شود.
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Melotte15.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------
https://goo.gl/h4SOmc
ابرهای کیهانی در بخش‌های مرکزی سحابی گسیلشی آی‌سی ۱۸۰۵ شکل‌هایی خیالی و شگفت‌انگیز ساخته‌اند. این پیکره‌های ابری توسط بادها و پرتوهای ستارگان داغ و بزرگ خوشه‌ی ستاره‌ای میلوت ۱۵ که درون این سحابیست تراشیده و شکل داده شده‌اند.
ستارگان نوزاد خوشه‌ی میلوت ۱۵ که سنی نزدیک به ۱.۵ میلیون سال دارند در جای جای این چشم‌انداز رنگین آسمانی پراکنده‌اند و در میان آنها هم ابرهای تیره‌ی غبار دیده می‌شود که بر پس‌زمینه‌ی گازهای اتمی برافروخته، به حالت ضدنور (سایه‌نما) در آمده‌اند.
این چشم انداز که از همگذاری تصاویر تلسکوپی باریک-باند و پهن-باند درست شده، حدود ۱۵ سال نوری گستردگی دارد و در آن بر پایه‌ی نقشه‌ی رنگی تلسکوپ هابل، تابش اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن، گوگرد و اکسیژن به ترتیب به رنگ‌های سبز، سرخ و آبی نمایانده شده.
عکس‌هایی که با میدان دید گسترده‌تر از این منطقه گرفته شده طرح کلی و ساده‌تر سحابی آی‌سی ۱۸۰۵ را آشکار کرده و دلیل نامگذاری آن به نام رایجش را نشان می‌دهند: #سحابی_قلب. [ببینید: * قلب خالی آسمان (https://goo.gl/N9jbB4)]
آی‌سی ۱۸۰۵ حدود ۷۵۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد و در #صورت_فلکی_ذات‌الکرسی (خداوند اورنگ) دیده می‌شود.
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Melotte15.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«امشب سایه‌ای بر چهره ماه می‌خزد»
—---------------------------------—
بامداد شنبه، ۲۳ بهمن، سایه‌ای وهم‌آور بر قرص کامل ماه می‌خزد و از درخشش آن می‌کاهد. این یک #ماه‌گرفتگی نیمسایه‌ای است که به جز استرالیا، در بخش‌هایی از همه‌ی قاره‌ها دیده خواهد شد. هنرمند گرافیک، لری کوهن این پویانمایی (انیمیشن) را برای این رویداد درست کرده:
#ماه‌گرفتگی نیمسایه‌ای زمانی رخ می‌دهد که ماه از درون کناره‌های کم‌رنگ سایه‌ی زمین بگذرد. این رویداد بسیار کمتر از ماه گرفتگیِ کلی دیدن دارد. در واقع اگر از پیش خبر نداشته باشید، گاهی اصلا متوجه آن نخواهید شد. هر چند که [اگر به ماه نگاه کنید] سایه‌ی زمین را به سادگی و بدون هیچ ابزاری می‌توانید روی چهره‌ی آن ببینید.
بهترین زمان برای تماشای این گرفتگی، ۴:۱۴ بامداد شنبه به وقت ایران (۰۰:۴۴ به وقت جهانی) است. این زمانیست که پوشش سایه‌ی زمین روی ماه به بیشترین اندازه‌اش می‌رسد و یک مرز سایه‌روشن آشکار را بر قرص ماه پدید می‌آورد. نقشه‌ی دید جهانی از این ماه‌گرفتگی را در خود وبلاگ ببینید.
بر پایه‌ی باورهای مردم باخترزمین، #ماه_کامل فوریه به نام "ماه برف" شناخته می‌شود. در نیمکره‌ی شمالی، نور این ماه با بازتاب از روی برف‌ها مهتابی‌ترین شب سال را پدید می‌آورد؛ گرچه این بار ماه برف به روشنی همیشه نخواهد بود.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/lunareclipse.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------—
بامداد شنبه، ۲۳ بهمن، سایه‌ای وهم‌آور بر قرص کامل ماه می‌خزد و از درخشش آن می‌کاهد. این یک #ماه‌گرفتگی نیمسایه‌ای است که به جز استرالیا، در بخش‌هایی از همه‌ی قاره‌ها دیده خواهد شد. هنرمند گرافیک، لری کوهن این پویانمایی (انیمیشن) را برای این رویداد درست کرده:
#ماه‌گرفتگی نیمسایه‌ای زمانی رخ می‌دهد که ماه از درون کناره‌های کم‌رنگ سایه‌ی زمین بگذرد. این رویداد بسیار کمتر از ماه گرفتگیِ کلی دیدن دارد. در واقع اگر از پیش خبر نداشته باشید، گاهی اصلا متوجه آن نخواهید شد. هر چند که [اگر به ماه نگاه کنید] سایه‌ی زمین را به سادگی و بدون هیچ ابزاری می‌توانید روی چهره‌ی آن ببینید.
بهترین زمان برای تماشای این گرفتگی، ۴:۱۴ بامداد شنبه به وقت ایران (۰۰:۴۴ به وقت جهانی) است. این زمانیست که پوشش سایه‌ی زمین روی ماه به بیشترین اندازه‌اش می‌رسد و یک مرز سایه‌روشن آشکار را بر قرص ماه پدید می‌آورد. نقشه‌ی دید جهانی از این ماه‌گرفتگی را در خود وبلاگ ببینید.
بر پایه‌ی باورهای مردم باخترزمین، #ماه_کامل فوریه به نام "ماه برف" شناخته می‌شود. در نیمکره‌ی شمالی، نور این ماه با بازتاب از روی برف‌ها مهتابی‌ترین شب سال را پدید می‌آورد؛ گرچه این بار ماه برف به روشنی همیشه نخواهد بود.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/lunareclipse.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
امشب سایه‌ای بر چهره ماه می‌خزد
بامداد شنبه، ۲۳ بهمن، سایه‌ای وهم‌آور بر قرص کامل ماه می‌خزد و از درخشش آن می‌کاهد. این یک ماه‌گرفتگی نیمسایه‌ای است که به جز استرالیا ...