«کهکشانی با یک سیاهچاله "خروس‌ وزن"!»
—------------------------------------------—
https://goo.gl/kcqGxT
در این تصویر که با بهره از دوربین پیشرفته‌ی پیمایشی تلسکوپ فضایی هابل (ACS) گرفته شده یک کهکشان در #صورت_فلکی_دوشیزه و به فاصله‌ی یک میلیارد سال نوری زمین را می‌بینیم. دوربین ACS که در سال ۲۰۰۲ روی #تلسکوپ_هابل نصب شد، میدان دید گسترده‌اش دو برابر دوربین پیش از خود است و با بهره از کیفیت بالای تصویربرداری و حسمندی افزوده‌اش، می‌تواند تصاویر خیره‌کننده‌ای مانند عکسی که اینجا می‌بینید بگیرد.

#کهکشان_مارپیچی زیبایی که در مرکز این عکس دیده می‌شود RX J1140.1+0307 نام دارد و یک پرسش جالب برای دانشمندان پدید آورده است. این کهکشان در نگاه نخست مانند یک کهکشان مارپیچی معمولی، بسیار همانند راه شیری به نظر می‌رسد، ولی خوب نخستین نماها می‌توانند گمراه‌کننده باشند.

کهکشان راه شیری، مانند بیشتر کهکشان‌های بزرگ در مرکزش یک #ابرسیاهچاله (#سیاهچاله‌ ابرپرجرم) دارد، ولی برخی از کهکشان‌ها میزبان سیاهچاله‌هایی سبک‌تر و میان-وزن هستند. #RX_J1140_1_0307 یکی از این دسته کهکشان‌هاست- در حقیقت این کهکشان در مرکزش یکی از کم‌جرم‌ترین سیاهچاله‌های شناخته شده در هسته‌های درخشان کهکشانی را دارد. چیزی که دانشمندان را درباره‌ی این کهکشان ویژه سردرگم کرده اینست که محاسبات درباره‌ی آن با چیزی که دیده می‌شود جور در نمی‌آید.

مدل‌هایی که برای گسیلش از جرمی با چنین سیاهچاله‌ی مرکزیِ به نسبت سبکی ارایه شده نمی‌تواند پاسخگوی طیفِ گسیلیده از آن باشد؛ مگر این که فرض کنیم سازوکارهای دیگری در برهم‌کنش‌های میان بخش‌های درونی و بیرونیِ #قرص_برافزایشی این سیاهچاله نقش دارد که ما از آنها بی‌خبریم.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/blackhole.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«یک مارپیچ بزرگ از پهلو»
—-------------------------
https://goo.gl/zcqKL9
در این تصویر کهکشان بزرگ ان‌جی‌سی ۸۹۱ را می‌بینیم. این #کهکشان_مارپیچی حدود ۱۰۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و یک کهکشان "لبه‌نما" است، یعنی از چشم ما تقریبا درست از لبه (از پهلو) دیده می‌شود.

ان‌جی‌سی ۸۹۱ با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین در #صورت_فلکی_زن_در_زنجیر (آندرومدا) جای دارد و کهکشانی بسیار همانند راه شیری خودمانست: در نگاه نخست، یک قرص کهکشانی پرستاره‌‌ی نازک و تخت با یک کوژی (برآمدگی مرکزی) دارد که توسط مناطقی از غبار کدر و تیره از میان به دو نیم شده‌اند.

ولی چیزی که در سیمای لبه‌نمای ان‌جی‌سی ۸۹۱ بسیار خودنمایی می‌کند رشته‌هایی از غبار است که در راستای خط دید ما، تا صدها سال نوری از بالا و پایین صفحه‌ی کهکشان بیرون زده‌اند. احتمال دارد چیزی که باعث بیرون زدن این رشته‌های غبار شده انفجارهای ابرنواختری یا فعالیت‌های شدید ستاره‌زایی باشد.

در این میدان دید ژرف چند کهکشان کم‌نور دیگر که آنها هم مانند ان‌جی‌سی ۸۹۱ تقریبا #لبه‌نما هستند نیز به چشم می‌خورد.

#NGC_891 #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/NGC891.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«دیدار بهرام و نپتون در شب سال نوی میلادی»
—----------------------------------------------
https://goo.gl/bQBkNP
روز یکم ژانویه، جایگاه سیاره‌ی بهرام (مریخ) در آسمان به رصدگران کمک می‌کرد تا با دوربین‌های دوچشمی خود یک #غول_یخی را هم به فهرست اجرامی که در زندگیشان رصد کرده‌اند بیفزایند.

در آن شب، سیاره‌ی سرخ تنها حدود ۰.۰۲ درجه از ۳نپتون کم‌نور در آسمان سیاره‌ی زمین فاصله داشت.

نماهایی که در این چارچوب می‌بینید همگی در زمانی کمتر از ۳ ساعت پیش از رسیدن این دو سیاره به نزدیک‌ترین #مقارنه (#همیستانی)، در آسمان بریزبن استرالیا گرفته شده‌اند.

در چارچوب گسترده‌ی اصلی، هلال باریک ماه شب سال نو نزدیک افق باختری دیده می‌شود و سیاره‌ی تابناک #ناهید هم به عنوان ستاره‌ی شامگاهی در میانه‌ی تصویر می‌درخشد. #بهرام و نپتون در گوشه‌ی بالا، سمت راست نشان داده شده‌اند.

دو چارچوب پیوست هم ماه (پایین) و زوج بهرام و نپتون را (بالا) در اندازه‌ی بزرگ‌تر نشان می‌دهند. نمای درون هر دو چارچوب با یک تلسکوپ و یک عدسی #تله_فوتو گرفته شده‌ و بنابراین جدایی بهرام-نپتون و اندازه‌ی دیداریِ #هلال_ماه را با یک مقیاس نشان می‌دهند.

این هفته نپتون نزدیک ناهید در افق باختری دیده خواهد شد.

#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Mars-Neptune.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«دوازدهمین سالگرد فرود یک کاوشگر بر سطح تیتان»
—---------------------------------------------------—

درست ۱۲ سال پیش، در ۱۴ ژانویه‌ی ۲۰۰۵، کاوشگر اروپایی هویگنس بر سطح تیتان، ماه مه‌آلود سیاره‌ی کیوان (زحل) فرود آمد. این کاوشگر که بر دوش #فضاپیمای_کاسینی ناسا به فضا رفته بود، دورترین فرود بر یک جرم فرازمینی، و تنها فرود بر سطح دنیایی در بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی را انجام داد.

در ویدیویی که اینجا می‌بینید از عکس‌های واقعی که #کاوشگر_هویگنس به هنگام فرود گرفته بود بهره گرفته شده [از ثانیه‌ی ۲۷ به بعد]. فرود این کاوشگر با چتر نجات انجام شد و ۲.۵ ساعت زمان برد. جو بسیار چگال #تیتان از فاصله‌ی حدود ۷۰ کیلومتری سطح صاف شد و کوه‌های روشنی از یخ ناهموار و زمینه‌های تیره و پستی که گویا بستر خشک یک دریاچه بودند پدیدار گشت.

دانشمندان از دیدن کانال‌های زهکشی تیره و شاخه شاخه که نشان می‌داد رودهایی پرخروش از متان مایع بر روی سطح روان بوده شگفت‌زده شدند. آنها فکر کرده بودند تیتان یک اقیانوس سطحی از هیدروکربن‌های مایع دارد و به همین دلیل برای احتیاط، هویگنس را مناسب شناور شدن طراحی کرده بودند ولی کاسینی بعدها نشان داد که دریاچه‌ها و دریاهای بزرگ بیشتر محدود به قطب‌های تیتان هستند.

هویگنس بر سطح یک دشت سیلابی، در میان سنگ‌هایی "گِرد" از آب یخ‌زده فرود آمد، و حتی سایه‌ی چتر نجاتش را نیز به تصویر کشید.

فرود هویگنس گامی بزرگ در کاوش سامانه‌ی خورشیدی بود. تاکنون هیچ فضاپیمای دیگری بر سطحی دورتر از آن فرود نیامده. این کاوشگر دستاورد همکاری بین‌المللی در ماموریت کاسینی-هویگنس بود که در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ با فرو رفتن کاسینی در جو کیوان به پایان خواهد رسید.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Huygens.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

ویدیوی بالا با حجم کمتر

«مثلث بازتابی در ابر مولکولی برساووش»
—------------------------------------------
https://goo.gl/VQkSiY
ابرهایی از غبار ستارگان در این نمای ژرف آسمان شناورند. این چشم‌انداز کیهانی حدود ۲ درجه از #ابر_مولکولی_برساووش در فاصله‌ی ۸۵۰ سال نوری زمین را می‌پوشاند.

سه سحابی غبارآلود که از بازتاب نور ستارگان درونشان می‌درخشند، یک سه گوش زیبا را در این میدان دید تلسکوپی ساخته‌اند.

#سحابی_بازتابی ان‌جی‌سی ۱۳۳۳ در سمت چپ، و وی‌دی‌بی۱۳ پایین، سمت راست، به رنگ آبی که نماد سحابی‌های بازتابیست می‌درخشند ولی بالای سه گوش را سحابی‌ بازتابی کمیابی که به رنگ زرد می‌درخشد و وی‌دی‌بی۱۲ نام دارد ساخته.

در دل این ابرهای مولکولی ستارگان دارند ساخته می‌شوند، هر چند بیشتر آنها پشت غبارهای فراگیر پنهان شده و در طول موج دیدنی (مریی) دیده نمی‌شوند. با این وجود در ان‌جی‌سی ۱۳۳۳ می‌توان نشانه‌هایی از تابش سرخ‌فام #اجرام_هربیگ_هارو، فواره‌ها و گازهای برافروخته‌ای که از ستارگان نوزاد سرچشمه گرفته‌اند را شناسایی کرد.

بلندی ضلع‌های این سه گوش که از سحابی‌های بازتابی درست شده در فاصله‌ی برآوردی ابر مولکولی برساووش به حدود ۲۰ سال نوری می‌رسد.

#NGC_1333 #vdB13 #vdB12 #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/PMC.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«روشنایی ناشناخته در کهکشان ماکیان آ»
—----------------------------------------
https://goo.gl/9GxKOw
* اخترشناسان چیزی را در کهکشان ماکیان آ (#Cygnus_A) دیده‌اند که پیش از این آنجا نبود.

* هفته‌ی گذشته به هنگام برگزاری ۲۲۹مین نشست انجمن اخترشناسی آمریکا در گریپواین تگزاس، اخترشناسان خبری را اعلام کردند که توجه چنین پژوهشگر را به خود جلب کرد: دیدن "چیزی" بسیار درخشان در یک کهکشانِ شناخته شده.

این کهکشان، #کهکشان_بیضیگون ماکیان ای (یا #ماکیان_آ) بود که یکی از درخشان‌ترین چشمه‌های پرتوی رادیویی در آسمانست. فاصله‌ی آن از زمین چیزی نزدیک به ۸۰۰ میلیون سال نوریست (سرخگرایی ۰.۰۵۶). در هسته‌ی این کهکشان یک ابرسیاهچاله در پیله‌ای از گاز پنهان شده و دارد مواد را دیوانه‌وار می‌بلعد و همزمان، دو فواره هم از هر دو سوی آن به فضا جهیده و محیط میان‌کهکشانی را روشن کرده‌ است. این فعالیت تابش‌هایی رادیویی تولید کرده که ماکیان آ را تا این اندازه درخشان کرده‌اند. [خواندید: * کهکشانی در طیف‌های گوناگون نور (https://goo.gl/7JFzj4)]

ریک پرلی از رصدخانه‌ی ملی رادیویی آمریکا (NRAO#) به همراه همکارانش با بهره از آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جانسکی (VLA#) در نیومکزیکو که به تازگی به‌روز شده، نگاهی به ماکیان آ انداختند (از پس از ۱۹۸۹، نخستین باری بود که وی‌ال‌ای این کهکشان را رصد می‌کرد. پرلی در نشست روز ۶ ژانویه به شوخی گفت به نظر می‌رسد دانشمندان در دهه‌ی ۸۰ به اندازه‌ای وقت وی‌ال‌ای را صرف رصد این کهکشان کرده بودند که دیگر احساس نمی‌کردند نیازی به مشاهده‌ی دوباره‌ی آن داشته باشند).

این رصدهای تازه یک شگفتی را نمایان کرد: یک جرم تازه‌ی دوم درست جنوب باختری سیاهچاله‌ی مرکزی آن دیده می‌شد. این جرم در تصاویر رادیویی ۱۹۸۹ نبود. رصدهای پُروضوحِ بیشتری که با بهره از آرایه‌ی خط پایه‌ی بسیار بلند (#VLBA) انجام شد هم این جرم را نشان دادند که آشکارا جدا از هسته‌ی کهکشان بود. فاصله‌ی آن از مرکز کهکشان چیزی نزدیک به ۱۳۰۰ سال نوری است.

این چیز هر چه هست حدود دو برابر درخشان‌تر از درخشان‌ترین ابرنواخترها در این بسامد است. در حقیقت می‌شود گفت بسیار درخشان‌تر از هر سیگنال رادیویی زودگذری که تاکنون دیده شده- به جز ابرسیاهچاله‌های برافزایشی و رویدادهای "گسست کشندی" (tidal disruption) که در زمان بلعیده شدن یک ستاره توسط یک سیاهچاله رخ می‌دهند.

این دانشمندان در بایگانی‌های دیگری هم جستجو کردند و این جرم را در عکس‌های فروسرخ سال ۲۰۰۳ تلسکوپ کک و شاید بشود گفت، در برخی از عکس‌های تلسکوپ فضایی هابل هم یافتند (این جرم به اندازه‌ای سرخ است که در طول موج‌های نور دیدنی (مریی) به خوبی دیده نمی‌شود، و وضوح هابل در این دامنه‌ی طیف به خوبیِ عکس‌های اپتیک سازگارِ کک نیست).

شرکت کنندگان در این نشست علمی بسیار در این باره کنجکاو شدند. کلیر مکس، مدیر رصدخانه‌های دانشگاه کالیفرنیا (که رصدخانه‌های کک و لیک را با هم اداره می‌کند) به سراغ داده‌های گذشته‌ی کک رفت و پی برد که در حقیقت، اخترشناسان پیش از این هم این چشمه را یافته بودند. در سال ۲۰۰۳، گابریلا کانالیزو (که اکنون در دانشگاه ریورساید کالیفرنیاست) و همکارانش به این چشمه‌ی رازگونه برخورده بودند. آنها هم به سراغ داده‌های گذشته رفته و آن را تنها در "برخی" از عکس‌های هابل دیده بودند- آنها درست نمی‌دانستند که آیا این به خاطر چشمک زدن چشمه‌ی نور است یا تنها به این خاطر که هابل به مدت کافی و پیوسته آن را رصد نکرده بوده تا در عکس‌های دیگر هم ثبتش کند.

پژوهشگران دریافتند که این جرم نه یک جرم پیش‌زمینه، در کهکشان خودمانست و نه یک خوشه‌ی ستاره‌ای جوان در خود ماکیان آ. بلکه به نظر می‌رسد یک خوشه‌ی فشرده از ستارگان پیر و سرخ است که از هسته‌ی کهکشانِ بسیار کوچک‌تری که توسط ماکیان آ بلعیده شده بوده جدا شده‌. در پژوهشی که سال ۲۰۰۳ در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده بود، اخترشناسان گفته بودند این ادغام کوچک شاید بتواند دلیل "روشن شدن" سیاهچاله‌ی ماکیان آ را هم توضیح دهد....

ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼👇🏼

ادامه ی پست پیشین 👆🏼👆🏼👆🏼

... از سوی دیگر، کانالیزو و همکارانش نظریه‌ی سال ۲۰۰۴ را هم بررسی کردند که می‌گفت این چشمه شاید پدیدار شدن ناگهانی لبه‌ی داغ بیرونی چنبره‌ی غبارآلودی باشد که سیاهچاله را در میان گرفته.

گروه پرلی هم طرفدار نظریه‌ی ادغام هستند. ولی او می‌گوید شاید این نور از یک سیاهچاله‌ی دوم بیاید، بازمانده‌ی هسته‌ی کهکشانی که خورده شده. در این صورت، ماکیان آ یکی از کم‌شمار کهکشان‌هاییست که به نظر می‌رسد میزبان یک سیاهچاله‌ی مرکزی دوتایی است.

پرلی در پایان سخنرانی خود از دیگران خواست در بایگانی عکس‌های خود جستجو کنند تا شاید بتوانند زمان دقیق پدیدار شدن این چشمه را شناسایی کنند. گروه وی همچنین در طیف پرتو ایکس هم جستجو می‌کنند ولی با توجه به این که هسته‌ی مرکزی بسیار درخشان است، به شانس خود برای دیدن چیزی خوشبین نیستند، مگر این که چیزی تغییرپذیر آنجا باشد.

********************************
** توضیح تصویر:
* این تصویر #فروسرخ با رنگ نمایشی کهکشان ماکیان آ را نشان می دهد. لکه‌ی بزرگ سرخ-سیاه، ابرسیاهچاله‌ی مرکزی آنست ولی در این تصویر که سال ۲۰۰۳ توسط تلسکوپ کک ۲ گرفته شده بوده یک چشمه‌ی فروسرخ رازگونه‌ی دیگر هم در کنار آن دیده می‌شود (در دایره).

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/CygnusA.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies

«هلال رخ پادشاه»
—-------------------
https://goo.gl/cGhHC8
نه، این ماه نیست- #هلال #مشتری است، نمایی که هرگز از روی زمین دیده نمی‌شود!

در این تصویر غول گازی فرمانروا با جزییاتی خیره‌کننده به نمایش در آمده است. این عکس را یک شهروند-دانشمند با بهره از عکس‌های خام فضاپیمای جونوی ناسا که از ۴ ژوییه‌ی ۲۰۱۶ وارد مدار مشتری شده درست کرده است.

ویژگی‌های برجسته‌ی بسیاری از جو مشتری در این عکس دیده می‌شوند، از جمله #لکه‌_سرخ_بزرگ و پرآوازه و همدم کوچک‌ترش، #بیضی_BA. رشته‌ای از توفان‌های گِرد و سفید هم در این نمای هلالی مشتری خودنمایی می‌کنند. به گفته‌ی مقامات ناسا، مشتری اکنون روی هم رفته ۸ تا از این توفان‌ها را دارد که به نام "#رشته‌_مروارید" شناخته می‌شوند. [دیده بودید: * جونو یکی از "مرواریدهای" مشتری را به تصویر کشید (https://goo.gl/c63i8n)]

ناسا همه‌ی داده‌های تصویری که #جونو با دستگاه #جونوکم خود (#JunoCam) گرد می‌آورد را به طور آزاد برای همگان منتشر می‌کند، بنابراین هر کسی که علاقمند باشد می‌تواند با پردازش آنها، عکس های تازه و خیره کننده‌ای پدید بیاورد.

این عکس تازه که ناسا روز جمعه، ۱۳ ژانویه منتشر کرد توسط رومن تکاچنکو و با پردازش عکسی که جونوکم در ۱۱ دسامبر ۲۰۱۶ به هنگام تازه‌ترین گذر جونو از کنار مشتری گرفته بود درست شده. در زمان گرفته شدن عکس، جونو حدود ۴۵۸۸۰۰ کیلومتر از قله‌ی ابرهای این سیاره‌ی غول‌پیکر فاصله داشت.

مدار کنونی جونو به گرد مشتری بسیار بیضی و کشیده است؛ این کاوشگر هر ۵۴ روز یک بار به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش از مشتری رسیده و از کنار آن می‌گذرد.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Juno.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«خوشه گلوله، میدان نبرد دو نظریه »
—------------------------------—
https://goo.gl/0Yc1xj
جریان خوشه‌‌ی گلوله چیست؟
این خوشه‌ی غول‌پیکر کهکشانی (1E 0657-558) با رفتار یک #عدسی_گرانشی، تصویر کهکشان‌های پس‌زمینه را به گونه‌ای دستخوش اعوجاج می‌کند که دانشمندان آن را نشانه‌ی نیرومند برای یک نظریه‌ی پیشرو دانسته‌اند: وجود ماده‌ی تاریک درون این خوشه.

ولی پژوهش متفاوتی که به تازگی انجام شده نشان داده که رفتار این خوشه را با یک نظریه‌ی جایگزین و کمتر رایج -گرانش اصلاح شده- که در آن از ماده‌ی تاریک کمکی گرفته نشده هم می‌توان توجیه کرد. [کامل بخوانید: * نظریه تازه‌ای برای گرانش که وجود ماده تاریک را رد می‌کند (https://goo.gl/pDo1Kg)]

اکنون این دو انگاره‌ی علمی برای توضیح مشاهدات با هم رقابت می‌کننند: "ماده‌ای که دیده نمی‌شود" در برابر "#گرانش_اصلاح_شده". #خوشه‌_گلوله نمونه‌ی بسیار خوبی برای آزمودن این دو نظریه است و اثبات روشن نظریه‌ی #ماد‌ه‌_تاریک برای آن می‌تواند نظریه‌های گرانش اصلاح شده را شکست دهد.

در آینده‌ی نزدیک، با رصدها، شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای، و بررسی‌های بیشتر، نبرد این دو انگاره ادامه خواهد یافت.

تصویری که اینجا می‌بینید از همگذاری داده‌های تلسکوپ‌های هابل، چاندرا و ماژلان درست شده و در آن، رنگ سرخ نشانگر پرتوهای ایکس گسیلیده از گاز داغ است و رنگ آبی هم پراکندگی ماده‌ی تاریکِ احتمالی را نشان می‌دهد.

#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Bullet-Cluster.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies

«عکس هوایی از رصدخانه بزرگ پارانال»
—------------------------------------------—
https://goo.gl/7xgJjH
در این تصویر هوایی خیره‌کننده تپه‌ها و کوه‌های پیرامون #رصدخانه‌_پارانال که بخشی از #رصدخانه‌_جنوبی_اروپا (#ESO) در شیلی است را می‌بینیم. لبه‌های سنگی و تیز بلندی‌های این منطقه‌ی خشک فرسایش یافته و از حالت خشن بیرون آمده‌اند و زمینه‌ای را پدید آورده‌اند که بیشتر مانند پارچه‌ای صاف و موج‌دار به نظر می‌رسد.

در بالا، سمت راست چشم‌انداز مجموعه‌ای از ساختمان‌ها را می‌بینیم که اردوگاه اصلی و اقامتگاه رصدخانه را در بر دارند، جایی که کارکنان و بازدیدکنندگان پارانال از آب و هوای خشن و بیابانی منطقه به آنجا پناه می‌برند. تک ساختمان‌هایی که نزدیک لبه‌ی سمت چپ به چشم می‌خورند هم تلسکوپ پیمایشی ویستا (#VISTA) را در خود جای داده‌اند، و در میان این دو دسته، مجموعه‌ی اصلی رصدخانه را بر فراز تپه‌ی بلند پارانال (Cerro Paranal) می‌بینیم.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Paranal.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«ماه پیرتر از چیزیست که گمان می‌رفت»
—----------------------------------------
https://goo.gl/AuFjqy
* سن ماه از آنچه که دانشمندان گمان می‌بردند هم بیشتر است زیرا بر پایه‌ی پژوهشی تازه، پیدایش آن ۴.۵۱ میلیارد سال پیش، چندین میلیون سال زودتر از چیزی که در گذشته پنداشته می‌شد رخ داده بوده.

گروهی از پژوهشگران به رهبری دانشگاه کالیفرنیا، لوس آنجلس (UCLA) دریافته‌اند که دستکم ۴.۵۱ میلیارد سال از عمر ماه می‌گذرد، یعنی ۴۰ تا ۱۴۰ میلیون سال پیرتر از پنداشت‌های گذشته‌ی دانشمندان. [خوانده بودید: * ماه تنها ۹۵ میلیون سال جوان‌تر از منظومه خورشیدی است! (https://goo.gl/Av81NG)]

این نتایج بر پایه‌ی بررسی کانی‌هایی به نام #زیرکن که در سال ۱۹۷۱، در ماموریت #آپولو_۱۴ به زمین آورده شده بودند به دست آمده و در شماره‌ی ۱۱ ژانویه‌ی نشریه‌ی ساینس ادوَنسز منتشر شده است.

#سن_ماه تاکنون یک موضوع بسیار جنجالی بوده است، و دانشمندان سال‌های سال است که با بهره از شیوه‌های گوناگون علمی در تلاش برای یافتن پاسخی قطعی برای این پرسشند.

ملانی باربونی، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش و یک دانشمند زمین‌شیمی (ژئوشیمی) در بخش علوم زمین، سیاره‌ها و فضای UCLA می‌گوید: «ما سرانجام یک سن کمینه برای ماه پیدا کردیم؛ اکنون دیگر سنش را می‌دانیم.»

بر پایه‌ی انگاره‌ی برخورد بزرگ، ماه در پی برخورد سهمگین و سر به سر زمین جوان با یک "جنین سیاره‌ای" که #تیا نامیده شده پدید آمد.

بر پایه‌ی این پژوهش تازه، ماه تنها حدود ۶۰ میلیون سال پس از تولد سامانه‌ی خورشیدی شکل گرفت- این یک نکته‌ی مهم است که آگاهی‌هایی کلیدی برای اخترشناسان و سیاره‌شناسانی که در پی شناخت دگرگونی‌های آغازین سامانه‌ی خورشیدی و زمین هستند فراهم می‌کند.

باربونی می‌گوید در این پژوهش کار دشواری را بر عهده داشتند زیرا: «هر چیزی که پیش از #برخورد_بزرگ بوده ردش اکنون به کلی پاک شده» با این که دانشمندان نمی‌توانند از آنچه پیش از برخورد تیا رخ داده بوده آگاه شوند، ولی این یافته‌ها به این علت که به دانشمندان کمک می‌کنند تا رویدادهای مهم پس از آن را بشناسند اهمیت دارند.

تعیین سن سنگ‌های ماه به طور معمول کار سختی است زیرا بیشتر آنها تکه‌های بسیاری از سنگ‌های دیگر را در خود دارند. ولی باربونی توانست هشت زیرکن که در شرایطی دست نخورده بودند را بررسی کند. او به ویژه چگونگی واپاشی محتوای #اورانیوم آنها به سرب و چگونگی واپاشی محتوای #لوتتیوم آنها به عنصری به نام هَفنیوم را بررسی کرد (اولی در آزمایشگاهی در دانشگاه پرینستون و دومی با بهره از یک طیف‌سنج جرمی در UCLA). پژوهشگران برای تعیین سن ماه همه‌ی این عنصرها را با هم بررسی کردند.

کوین مک‌کیگان، استاد ژئوشیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «زیرکن‌ها بهترین ساعت‌های طبیعتند. آنها بهترین کانی در حفظ تاریخ زمین‌شناسی و آشکار کردن جایی که از آن می‌آیند هستند.»

برخورد زمین با تیا یک ماه مایع گداخته پدید آورد که سپس سخت و جامد شد. دانشمندان بر این باورند که ماه درست پس از پیدایش، بیشتر سطحش پوشیده از #تفتال‌ (ماگما) بود. سنجش‌های اورانیوم-سرب نشان می‌دهند که زیرکن نخستین بار چه زمانی در اقیانوس تفتال ماه پدیدار شد، که سپس سرد شد و پایین رفت و گوشته و پوسته‌ی ماه را تشکیل داد. سنجش‌های لوتتیوم #هفنیوم هم زمان شکل‌گیری تفتالِ آن را نشان می‌دهند، چیزی که زودتر رخ داده بود.

ادوارد یانگ، استاد زمین‌شیمی و کیهان‌شیمی UCLA و یکی از نویسندگان پژوهش می‌گوید: «ملانی بسیار هوشمندانه توانست تاریخ ماه را دنبال کرده و سن آن را پیش از جامد شدنش، و نه زمانی که دیگر جامد شده بود اندازه بگیرد.»

دانشمندان در پژوهش‌های گذشته سن ماه را از روی سنگ‌هایش که با برخوردهای پرشمار آلوده شده بودند اندازه گرفته بودند. مک‌کیگان می‌گوید این سنگ‌ها زمانِ رویدادهای دیگر را آشکار می‌کردند، «ولی سن خود ماه را نشان نمی‌دادند.»

پژوهشگران UCLA برای پژوهش روزگار آغازین ماه به بررسی زیرکن‌هایی که توسط فضانوردان آپولو به زمین آورده شده ادامه می‌دهند.

* توضیح عکس: آلن شپارد، فضانورد آپولو ۱۴ بر سطح ماه

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Moon-age.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies

«بزرگراه یکطرفه در آسمان»
—------------------------—

اگر یک ماهواره را در یک مدار دایره‌ای، حدود ۴۲۰۰۰ کیلومتر بالاتر از مرکز زمین جای دهیم، هر ۲۴ ساعت یک دور به گرد زمین خواهد زد. از آنجایی که این زمان هم‌ارز دوره‌ی چرخش خود زمین است، این مدار به نام مدار #زمین‌آهنگ (زمین‌هم‌زمان، #geosynchronous) خوانده می‌شود.

و اگر چنین مداری در صفحه‌ی استوای زمین هم باشد، ماهواره در یک نقطه‌ی ثابت آسمان به نام مدار زمین‌ایستا (زمین‌ایست‌وَر، زمین‌ثابت، #geostationary) شناور خواهد بود.

چنان که آرتور سی. کلارک، نویسنده‌ی آینده‌گرا در دهه‌ی ۱۹۴۰ پیش‌بینی کرده بود، امروزه به گونه‌ای رایج از مدارهای #زمین‌ایستا برای ارتباطات و ماهواره‌های هواشناسی بهره گرفته می‌شود، چیزی که برای عکاسان نجومی بسیار آشناست.

اگر دوربین رو به آسمان گرفته شده و با حرکت ستارگان تنظیم شود، می‌توانیم ماهواره‌های زمین‌ایستا که از بازتاب نور خورشید می‌درخشند را به روشی ویژه به تصویر بکشیم.

از آنجایی که این ماهواره‌ها پا به پای زمین می‌چرخند، آنها را همیشه به شکل یک نقطه‌ی ثابت می‌بینیم و با نوردهی درازمدت، تنها رد ستارگان پیرامونشان ثبت می‌شود. ولی اگر این روش برعکس به کار گرفته شود، یعنی دوربین هماهنگ با جابجایی ستارگان باشد، با نوردهی درازمدت، ستارگان به شکل نقطه‌هایی ثابت دیده شده و این ماهواره‌ها هستند که رد خود را در بزرگراهی در آسمان به جا می‌گذارند.

ویدیوی کوتاهی که اینجا می‌بینید، ماه گذشته به روش دوم گرفته شده و چندین ماهواره‌ی زمین‌ایستا را نشان می‌دهد که از برابر چهره‌ی ثابت سحابی نامدار شکارچی می‌گذرند.

#سحابی_شکارچی #apod

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/geostationary-Orion.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

خودروی "کنجکاوی" ناسا در مریخ (بهرام)، سال 2012 این عکس را از پلاکی که رویش نصب شده گرفت. این پلاک، امضای چند تن از مقام های مهم آمریکا، از جمله باراک اوباما را در بر دارد.
@onestar_in_sevenskies

«مرا به ماه پرواز ده»
—---------------------—
https://goo.gl/VzNlH5
نه. این راه خوبی برای پرواز به ماه نیست. آنچه در این تصویر می‌بینید برهم‌ نهیِ شانسیِ ماه و یک هواپیما است.

این عکس دو هفته پیش، به هنگام غروب آفتاب و رو به افق باختری گرفته شد. ابر-خطی‌های هواپیما (contrails) به طور معمول به رنگ سفید هستند ولی اینجا، لایه‌ی فشرده‌ی هوا میان بیننده و خورشیدِ غروب باعث شده نور آبی آسمان به سرخی بگراید و در نتیجه ابر-خطی‌های #هواپیما هم رنگ سرخ را به سوی ما بازبتاباند.

در دوردست آسمان، سمت چپ هواپیما (در واقع سمت راست از چشم مسافران هواپیما)، #هلال_ماه نو را می‌بینیم. ماه در این گام، تقریبا درست میان ما و خورشید جای دارد و از همین رو از چشم ما تنها هلال باریکی از قرص پهناورش روشن شده.

زمینه‌ی چشم‌انداز، آسمانی بلوطی‌رنگ و وهم‌آور است، نه آنقدر روز که آبی بنماید و نه آنقدر شب که سیاه باشد.

این نمایش گذرا و نامنتظره‌ی آسمان چند دقیقه بیشتر نپایید، هواپیما از روی ماه گذشت، ابر-خطی‌ها پراکنده شدند، آفتاب نشست، ماه به پشت افق خزید، آسمان به سیاهی گرایید و تنها هزاران ستاره‌ای بر جا ماندند که تا کمی پیش‌تر، به سختی می‌شد آنها را در این همهمه‌ی سرخ بازشناخت.

#ابر_خطی #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Fly-Me-to-the-Moon.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«برشی از کمان پرستاره»
—-------------------------------
https://goo.gl/FSBuQV
در این تصویر خیره‌کننده بخشی از آسمان در #صورت_فلکی_کمان (قوس) را می‌بینیم. این عکس توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل و با بهره از دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی آن (#ACS) گرفته شده و جزییات نفیسی از این منطقه‌ی آسمان را با ستارگان درخشان سرخ پررنگ و آبی روشن بر پس زمینه‌ای از هزاران کهکشان و ستاره‌ی دورتر نشان می‌دهد. دو ویژگی در این نما چشمگیرتر از ویژگی‌های دیگر است: رنگ ستارگان، و تیزی‌های متقاطعی که از مرکز درخشان‌ترین اجرام بیرون زده.

آنچه اینجا می‌بینید از پردازش داده‌های تصویری به دست آمده. برخی از رنگ‌های درون این تصویر به هنگام پردازش پررنگ شده یا کمی دگرگون شده‌اند، ولی ستارگان گوناگون به راستی رنگ‌های متفاوتی دارند. چیزی که رنگ یک ستاره را تعیین می‌کند دمای سطح‌ آنست: ستارگان داغ به رنگ آبی یا سفید می‌درخشند و هر چه خنک‌تر باشند رنگشان بیشتر به سرخی می‌گراید. پایین بودن دمای یک ستاره می‌تواند به چند دلیل باشد: یا کوچک‌ترند، یا بسیار پیرند و در گام غول سرخ به سر می‌برند، یعنی زمانی که ستاره در پایان عمرش پف کرده و همزمان با رمبش هسته‌اش، بسیار خنک‌تر می‌شود.

ولی خط‌های تیز متقاطع هیچ ربطی به خود ستارگان ندارند، و از آنجایی که تلسکوپ هابل بیرون از جو زمین است، این خطوط به هیچ گونه از آشفتگی‌های جوی هم مربوط نیستند. این خط‌ها که #تیزی‌های_پراش (diffraction spikes) نام دارند در اثرساختمان خود تلسکوپ پدید می‌آیند.

تلسکوپ هابل هم مانند همه‌ی تلسکوپ‌های بزرگ امروزی برای دریافت نور و پدید آوردن تصویر از آینه بهره می‌گیرد. آینه‌ی دوم آن با چند پایه (استرات) که به نام عنکبوت‌های تلسکوپ شناخته می‌شوند و آرایشی چلیپا-مانند دارند پشتیبانی می‌شود. خود این پایه‌ها باعث پراش نور ورودی می‌شوند، یعنی نور ورودی به هنگام گذشتن از کنار آنها کمی خم می‌شود. هر یک از خطوط متقاطع درون این تصویر در اثر یک دسته از پایه‌ها در خود هابل پدید آمده‌اند!

با این که این تیغه‌ها از دید فنی یک خطا و بی‌دقتی تصویری هستند، ولی بسیاری از عکاسان نجومی تلاش می‌کنند از آنها به عنوان ویژگی‌هایی زیبا در عکس‌هایشان بهره بگیرند.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/diffraction-spike.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie

«نزدیکترین سیاره بیگانه شاید یک "دنیای کویری" باشد»
—-------------------------------------------------------
https://goo.gl/EdYvJd
* اخترشناسان احتمال می‌دهند نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید، تاکنون سیاره‌ی خود را خشکانده و هر گونه شانسی برای زیست‌پذیر بودن آن را از میان برده باشد.

از زمین یافته شدن سیاره‌ی فراخورشیدی "پروکسیما قنطورس بی" (#Proxima_Centauri_b) در اوت گذشته، گمانه‌زنی‌های بسیاری درباره‌ی این دنیای کوچک انجام شده. این فراسیاره با کمینه‌ی جرم ۱.۳ برابر زمین، در فاصله‌ای حدود یک-دهم فاصله‌ی تیر از خورشید به گرد ستاره‌اش می‌چرخد ولی از آنجایی که ستاره‌ی آن، یعنی پروکسیما قنطورس یک #کوتوله‌_سرخ رده‌ی ام است، همین فاصله‌ی اندک یک منطقه‌ی زیست‌پذیر (دامنه‌ی زندگی) به شمار می‌آید، جایی که در آن یک سیاره‌‌ی سنگی با هوایی مانند هوای زمین می‌تواند دمایی مناسب برای آب‌های مایع سطحی داشته باشد. [خبر کشف این سیاره را اینجا خواندید: * کشف نزدیک‌ترین سیاره زیست‌پذیر پیرامون نزدیک‌ترین ستاره (https://goo.gl/Nf01FC)]

ولی بر پایه‌ی یافته‌هایی که اوایل این ماه در نشست زمستانی انجمن اخترشناسی آمریکا در گریپواین تگزاس ارایه شد، بودن در همین منطقه‌ی دلنشین می‌توانسته برعکس، آن را به سوی نابودی بکشاند.

کوچک‌ترین کوتوله‌های سرخ پیش از این که به یک ستاره‌ی هیدروژن‌سوز تمام عیار تبدیل شوند، چند صد میلیون سال را به فشرده شدن می‌گذرانند. به گفته‌ی ادوارد گاینن از دانشگاه ویلانووا در نشست ۴ ژانویه، آنها در این گام از زندگی بسیار درخشان‌تر از دوره‌ی بزرگسالی خود هستند، چیزی نزدیک به ۵۰ برابر. افزون بر آن، ستارگان رده‌ی ام شلاق‌هایی از پرتوهای ایکس و فرابنفش بر پیکر سیاره‌های خود وارد می‌کنند که نسبت به کوتوله‌هایی همسن خورشید، حدود ۱۰۰ برابر نیرومندتر در پرتوهای ایکس و ۱۰ تا ۲۰ برابر پرانرژی‌تر در طیف فرابنفشند.

از همه بدتر این که چنین ستارگان جوانی شراره‌های خطرناکی هم تولید می‌کنند، و اگر یک سیاره دارای یک میدان مغناطیسی سرتاسری ضعیف باشد، یا اصلا نداشته باشد، بادهای ستاره جو آن را از هم گسیخته و از آن جدا می‌کنند. گاینن می‌گوید: «اگر میدان مغناطیسی کم‌جانی داشته باشید کارتان تمام است. واقعا هیچ راهی برای زنده ماندن نخواهد بود.»

همه‌ی این عوامل با هم به این معنا هستند که پروکسیما قنطورس در دوره‌ی جوانی، منطقه‌ی زیست‌پذیرش جایی بسیار دورتر از چیزی که اکنون هست بوده. اگر سیاره‌ی پروکسیما قنطورس بی از آغاز در همین جا (منطقه‌ی زیست‌پذیر کنونی) ساخته شده بوده، ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون سالِ آغاز زندگیش را در دوزخی مرگبار به سر برده.

گاینن و گروهش در یک دهه‌ی گذشته در پروژه‌ای به نام "زندگی با یک کوتوله‌ی سرخ" (Living with a Red Dwarf) شرکت داشته‌اند. آنها در این پروزه داده‌هایی از همه‌ی کوتوله‌های رده‌ی امِ خنک را تا فاصله‌ی ۳۰ سال نوری زمین گرد آورده و می‌کوشیدند تا نرخ چرخش، لکه‌دار بودن، سن، و ویژگی‌های بیشتری درباره‌ی آنها را بشناسند. بر پایه‌ی سنجش‌های آنها در این پروژه، به احتمال بسیاره سیاره‌‌ی #پروکسیما_قنطورس_بی یک دنیای بیابانی و خشک است.

ویکتوریا مدوز از دانشگاه واشنگتن که در همین نشست سخنرانی کرد نیز به چنین نتیجه‌ای رسیده. او و همکارانش با در نظر گرفتن مدل‌های گوناگون جَوی، چندین شبیه‌سازی‌ انجام دادند تا ببینند این سیاره اکنون که ۵ میلیارد سال از شکل‌گیریش می‌گذرد چه شکلی می‌تواند پیدا کرده باشد. آنها دریافتند که اگر این سیاره آب مایعی روی سطحش داشته، پرتوهای ستاره‌اش به احتمال بسیار بیشتر یا همه‌ی آن را بخار کرده. و از آنجایی که آب از اکسیژن و هیدروژن درست شده، و هیدروژن هم آسان‌تر می‌تواند از چنگ گرانش سیاره بگریزد، پس این فرآیند تبخیر می‌بایست یک جو گسترده‌ی پر-اکسیژن برای سیاره پدید آورده باشد. یک جو دی‌اکسیدکربنیِ ناهید-گونه هم یک احتمال دیگر است....

🔴ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼👇🏼👇🏼

🔴ادامه‌ی پست پیشین 👆🏼👆🏼👆🏼
.
.. از سوی دیگر، پروکسیما قنطورس بی اگر در آغاز یک جو فشرده‌ی پر-هیدروژن داشته و یا این که در جایی دورتر از ستاره (و بنابراین دورتر از دسترس پرتوهای مرگبار) پدید آمده بوده و بعدها به جای کنونی کوچیده، می‌تواند هنوز زیست‌پذیر باشد. شکل‌گیری آن در جایی دورتر می‌توانسته به حفظ آب‌هایش هم کمک کند، زیرا یخ آب در بخش‌های بیرونی قرص‌های سیاره‌زایی فراوان‌تر است؛ بنابراین اگر پروکسیما قنطورس بی در جایی دورتر ساخته شده بوده، می‌توانسته مخزنی از یخ داشته باشد که در دوره‌های بعدی، زمانی به ستاره‌اش نزدیک‌تر شد آب شده و اقیانوس‌هایی روی آن پدید آورند.

اینها همه بر فرض آنست که پروکسیما قنطورس بی یک سیاره‌ی سنگی باشد. اخترشناسان تنها یک کمینه‌ی جرم برای آن در دست دارند. [اگر برآوردهای دقیق‌تر، جرم آن را بیشتر نشان دهند]، چه بسا مانند اورانوس یا نپتون باشد.

دیگر دنیاهای نزدیک و زیست‌پذیر
با همه‌ی اینها، سیاره‌های احتمالا زیست‌پذیرِ دیگری هم در نزدیکی ما هستند. گروه گاینن در پژوهش خود دو فراسیاره‌ی دیگر را هم بررسی کردند: "کاپتین بی" (۱۳ سال نوری) و "ولف ۱۰۶۱ سی" (۱۴ سال نوری). هر دوی این سیاره‌ها تنها کمی بیش از ۱.۵ برابر زمین قطر دارند، با کمینه‌ی جرم ۴ تا ۵ برابر زمین، و هر دو در منطقه‌ی زیست‌پذیر ستارگانشان جای گرفته‌اند. گفتنی است که ستاره‌ی #کاپتین حدود ۱۱ میلیارد ساله است و به احتمال بسیار، راه شیری آن را از یک کهکشان کوتوله دزدیده.

دانشمندان با در نظر گرفتن سن این ستارگان و بروندهی پرتوهای ایکس و فرابنفش آنها تعیین کردند که ولف ۱۰۶۱ سی هم شانس کمی برای زیست‌پذیر بودن دارد. ولی کاپتین بی جای به نسبت مناسب‌تری به نظر می‌رسد. پرتوهای ایکس دریافتی این سیاره ۸ برابر دریافتی زمین از خورشید است و دریافتی پرتوهای فرابنفش آن هم کمتر از دو برابر دریافتی زمین. فاصله‌ی آن از ستاره‌اش که آن هم یک کوتوله‌ی رده‌ی ام است، به ۰.۱۷ فاصله‌ی زمین-خورشید می‌رسد بنابراین ۳.۵ برابر دورتر از پروکسیما قنطورس بی نسبت به ستاره‌اش است. این امکان هست که کاپتین بی در آغاز زندگی به اندازه‌ی کافی از ستاره‌اش دور بوده که جوانیِ خشن آن را تاب بیاورد.

#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Proximab.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie

«زمین و آسمان زیر پای ایستگاه فضایی»
—---------------------------------------
https://goo.gl/KzAj6E
اگر می‌توانستید سوار بر #ایستگاه_فضایی_بین‌المللی گرد زمین بچرخید چشم‌اندازهایی شگفت‌انگیز مانند آنچه در این تصویر خیره‌کننده‌ که نیمه‌های ۲۰۱۵ ثبت شده می‌دیدید.

در بالای چارچوب، بخش‌هایی از خود ایستگاه که صفحه‌های خورشیدی آن را هم در بر دارد دیده می‌شود. درست زیر ایستگاه، کمان کهکشان راه شیری را می‌بینیم که از نور میلیاردها ستاره می‌درخشد، هر چند که بخش‌هایی از آن با رگه‌هایی از غبار تاریک شده.

نوار سرخ‌فامی که درست زیر کهکشان به چشم می‌خورد هواتاب است- هوای زمین که به هنگام روز از نور خورشید برانگیخته شده و شب‌هنگام به رنگ‌هایی ویژه می‌درخشد. هواتاب سبزفام هم زیر #هواتاب سرخ‌فام جای دارد.

گفتن ندارد که پایین‌تر از همه‌ی این‌ها خود زمین است، با مرز روز-شب (#سایه‌مرز) در افق. توده‌های ابر اینجا و آنجا زمین را پوشانده‌اند و یکی از آنها هم در پایین، سمت راست از نور یک آذرخش روشن شده. [تصویر بعدی را هم ببینید👇🏼]

از سال ۲۰۰۰ تاکنون، فضانوردانی که هر یک از گوشه‌ای از دنیا به ایستگاه می‌روند می‌توانند لابه‌لای کارها و وظایف خود از تماشای چشم‌اندازهایی مانند این نیز لذت ببرند.

#apod
#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/ISS.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie