👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«سرزمین عجایب کیهانی» —---------------------------- https://goo.gl/zqQvpr به دلایلی ناشناخته، منطقه‌ای از فضا به نام ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ برخی از پرجرم‌ترین ستارگانی که تاکنون یافته شده‌اند را در دل خود پرورش می‌دهد. این گستره‌ی پیچیده و بارور ستاره‌زایی از بی‌شمار…
ان‌جی‌سی ۶۳۵۷ در سه طیف. از چپ به راست: پرتو X، نور دیدنی (مریی)، فروسرخ
https://goo.gl/EK4m4Y
@onestar_in_sevenskies
https://goo.gl/EK4m4Y
@onestar_in_sevenskies
«کشف رودی از آهن مذاب در هسته زمین»
—------------------------------------------------
https://goo.gl/GCMXec
ما به طور معمول رودبادها (جریان‌های جتی) را در ارتباط با آب و هوا می‌شناسیم ولی اکنون دانشمندان به کمک یکی از ماهواره‌های سازمان فضایی اروپا (ESA) یک رودباد را در ژرفای زیر سطح زمین یافته‌اند- رودبادی رو به باختر که سرعتش هم رو به افزایش است (شتاب دارد)!
ماهواره‌های سه‌گانه‌ی #Swarm که در سال ۲۰۱۳ به فضا پرتاب شدند، میدان‌های مغناطیسی گوناگونی که از هسته، گوشته، پوسته، اقیانوس‌ها، یونکُره، و مغناطکره‌ی زمین بیرون می‌زنند را اندازه گرفته و موشکافی می‌کنند.
این سیگنال‌ها با هم میدان مغناطیسی سرتاسری زمین را می‌سازند که مانند یک سپر از ما در برابر پرتوهای کیهانی و ذرات باردار درون باد خورشیدی نگاهبانی می‌کند.
سنجش میدان‌های مغناطیسی یکی از چند راهیست که با آن می‌توانیم درون سیاره‌مان را ببینیم. کریس فینلی از دانشگاه صنعتی دانمارک می‌گوید: «آگاهی ما از خورشید بیشتر از هسته‌ی زمین است زیرا خورشید پشت ۳۰۰۰ کیلومتر سنگ پنهان نشده.»
دلیل وجود #میدان_مغناطیسی زمین، اقیانوسی از آهن مایع فرا-داغ و چرخانست که هسته‌ی بیرونی را ساخته. این آهن مایع مانند یک رسانای چرخان در دینام دوچرخه، جریان‌های الکتریکی پدید می‌آورد که آنها هم به نوبه‌ی خود این میدان مغناطیسیِ پیوسته در تغییر را تولید می‌کنند.
بنابراین پژوهشگران با ردیابی تغییرات این میدان مغناطیسی می‌توانند از چگونگی حرکت آهن در هسته آگاه شوند.
سنجش‌های دقیق با ناوگان ماهواره‌های Swarm به دانشمندان اجازه می‌دهد تا چشمه‌های گوناگون مغناطیس را از هم جدا کرده و سهم هسته [در پیدایش این میدان] را بسیار روشن‌تر کنند.
نویسندگان پژوهشنامه‌ای در این باره که در نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده توضیح داده‌اند که چگونه سنجش‌های Swarm به کشف یک #رودباد (jet_stream#) در هسته انجامیده است.
فیل لیوِرمور از دانشگاه لیدز بریتانیا و نویسنده‌ی اصلی پژوهشنامه می‌گوید: «ما به لطف این سه ماهواره به بینش‌های تازه‌ای درباره ی پویایی #هسته_زمین دست یافته و توانسته‌ایم برای نخستین بار این رودباد را ببینیم، و تنها این نیست، ما حتی به چرایی وجودش هم پی برده‌ایم.»
کشف این رودباد با ردگیری دو منطقه‌ی بزرگ ولی نامعمول از شار مغناطیسی انجام شد که از مرز هسته-گوشته ریشه گرفته و زیر آلاسکا و سیبری جای داشتند (الگوی لکه‌های شاری). دکتر لیورمور می‌گوید: «این لکه‌های شاریِ عرض بالا مانند لکه‌های درخشانی در میدان مغناطیسی هستند و دیدن تغییرات آن را برای ما آسان می‌کنند.»
@onestar_in_sevenskies
این دو منطقه با حرکت جریان آهن مایع حرکت می‌کردند. از آنجایی که جابجایی آنها تنها می‌توانست از جابجایی فیزیکی آهن مایع سرچشمه گرفته باشد، پس مانند یک نشانگر، به دانشمندان امکان دنبال کردن جریان آهن را دادند.
ناوگان Swarm نشان داده‌اند که این جابجایی‌ها در واقع یک رودباد هستند که دارد با سرعت بیش از ۴۰ کیلومتر در سال حرکت می‌کند- سه برابر سریع‌تر از سرعت‌های معمول خود هسته و صدها هزار برابر سریع‌تر از جابجایی صفحه‌های زمین‌ساختی زمین. این سرعت از ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۶ سه برابر شده.
لیورمور می‌گوید: «ما می‌توانیم آن را به عنوان شتاب در نواری از مایع هسته که دور قطب‌ها حلقه زده توصیف کنیم، مانند رودبادهای جَوی.»
خوب چه چیزی این رودباد را پدید آورده و چرا دارد سرعت می‌گیرد؟
لیورمور و همکارانش می‌گویند این جریان ...
ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼
—------------------------------------------------
https://goo.gl/GCMXec
ما به طور معمول رودبادها (جریان‌های جتی) را در ارتباط با آب و هوا می‌شناسیم ولی اکنون دانشمندان به کمک یکی از ماهواره‌های سازمان فضایی اروپا (ESA) یک رودباد را در ژرفای زیر سطح زمین یافته‌اند- رودبادی رو به باختر که سرعتش هم رو به افزایش است (شتاب دارد)!
ماهواره‌های سه‌گانه‌ی #Swarm که در سال ۲۰۱۳ به فضا پرتاب شدند، میدان‌های مغناطیسی گوناگونی که از هسته، گوشته، پوسته، اقیانوس‌ها، یونکُره، و مغناطکره‌ی زمین بیرون می‌زنند را اندازه گرفته و موشکافی می‌کنند.
این سیگنال‌ها با هم میدان مغناطیسی سرتاسری زمین را می‌سازند که مانند یک سپر از ما در برابر پرتوهای کیهانی و ذرات باردار درون باد خورشیدی نگاهبانی می‌کند.
سنجش میدان‌های مغناطیسی یکی از چند راهیست که با آن می‌توانیم درون سیاره‌مان را ببینیم. کریس فینلی از دانشگاه صنعتی دانمارک می‌گوید: «آگاهی ما از خورشید بیشتر از هسته‌ی زمین است زیرا خورشید پشت ۳۰۰۰ کیلومتر سنگ پنهان نشده.»
دلیل وجود #میدان_مغناطیسی زمین، اقیانوسی از آهن مایع فرا-داغ و چرخانست که هسته‌ی بیرونی را ساخته. این آهن مایع مانند یک رسانای چرخان در دینام دوچرخه، جریان‌های الکتریکی پدید می‌آورد که آنها هم به نوبه‌ی خود این میدان مغناطیسیِ پیوسته در تغییر را تولید می‌کنند.
بنابراین پژوهشگران با ردیابی تغییرات این میدان مغناطیسی می‌توانند از چگونگی حرکت آهن در هسته آگاه شوند.
سنجش‌های دقیق با ناوگان ماهواره‌های Swarm به دانشمندان اجازه می‌دهد تا چشمه‌های گوناگون مغناطیس را از هم جدا کرده و سهم هسته [در پیدایش این میدان] را بسیار روشن‌تر کنند.
نویسندگان پژوهشنامه‌ای در این باره که در نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده توضیح داده‌اند که چگونه سنجش‌های Swarm به کشف یک #رودباد (jet_stream#) در هسته انجامیده است.
فیل لیوِرمور از دانشگاه لیدز بریتانیا و نویسنده‌ی اصلی پژوهشنامه می‌گوید: «ما به لطف این سه ماهواره به بینش‌های تازه‌ای درباره ی پویایی #هسته_زمین دست یافته و توانسته‌ایم برای نخستین بار این رودباد را ببینیم، و تنها این نیست، ما حتی به چرایی وجودش هم پی برده‌ایم.»
کشف این رودباد با ردگیری دو منطقه‌ی بزرگ ولی نامعمول از شار مغناطیسی انجام شد که از مرز هسته-گوشته ریشه گرفته و زیر آلاسکا و سیبری جای داشتند (الگوی لکه‌های شاری). دکتر لیورمور می‌گوید: «این لکه‌های شاریِ عرض بالا مانند لکه‌های درخشانی در میدان مغناطیسی هستند و دیدن تغییرات آن را برای ما آسان می‌کنند.»
@onestar_in_sevenskies
این دو منطقه با حرکت جریان آهن مایع حرکت می‌کردند. از آنجایی که جابجایی آنها تنها می‌توانست از جابجایی فیزیکی آهن مایع سرچشمه گرفته باشد، پس مانند یک نشانگر، به دانشمندان امکان دنبال کردن جریان آهن را دادند.
ناوگان Swarm نشان داده‌اند که این جابجایی‌ها در واقع یک رودباد هستند که دارد با سرعت بیش از ۴۰ کیلومتر در سال حرکت می‌کند- سه برابر سریع‌تر از سرعت‌های معمول خود هسته و صدها هزار برابر سریع‌تر از جابجایی صفحه‌های زمین‌ساختی زمین. این سرعت از ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۶ سه برابر شده.
لیورمور می‌گوید: «ما می‌توانیم آن را به عنوان شتاب در نواری از مایع هسته که دور قطب‌ها حلقه زده توصیف کنیم، مانند رودبادهای جَوی.»
خوب چه چیزی این رودباد را پدید آورده و چرا دارد سرعت می‌گیرد؟
لیورمور و همکارانش می‌گویند این جریان ...
ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«کشف رودی از آهن مذاب در هسته زمین» —------------------------------------------------ https://goo.gl/GCMXec ما به طور معمول رودبادها (جریان‌های جتی) را در ارتباط با آب و هوا می‌شناسیم ولی اکنون دانشمندان به کمک یکی از ماهواره‌های سازمان فضایی اروپا (ESA)…
ادامه ی پست قبل 👆🏼👆🏼
لیورمور و همکارانش می‌گویند این جریان در اثر حرکت آهن مایع پیرامون هسته‌ی درونی که از آهن جامد است پدید آمده. در هسته‌ی بیرونی و کنار هسته‌ی درونی، دو استوانه‌ی همراستا (موازی) از آهن مایع چرخان وجود دارد که محورشان در راستای شمال-جنوب زمین است. جایی که این استوانه‌های چرخان با هسته‌ی جامد در تماسند و به آنها فشار وارد می‌شود، مانند یک جفت غلتک رفتار کرده و با فشار، آهن مایع اضافی را به بیرون می‌رانند که همین باعث پدید آمدن یک جریان می‌شود.
این به شکل‌گیری و حرکتِ دو میدان مغناطیسی لوب-مانند که به شکل لکه‌هایی از شار توسط ماهواره ها دیده شده‌اند انجامیده. [تصویر دوم را ببینید]
پرفسور راینر هولرباخ از دانشگاه لیدز هم می‌گوید: «بی‌شک باید نیرویی در کار باشد که این مایع را به سوی مرز می‌راند. این نیرو می‌تواند توسط پدیده‌ی "#شناوری" (buoyancy) فراهم شود، یا به احتمال بیشتر، از تغییرات در میدان مغناطیسی درون هسته.»
چنانچه در پژوهشنامه آمده، شتاب کنونی می‌تواند گامی از یک نوسان بلندمدت‌تر در این رودباد باشد که باعث حرکتِ هم باختری و هم خاوریِ ساختارهای مغناطیسی در دوره‌های تاریخ زمین می‌شده.
گروه دانشمندان Swarm همچنان بیننده و تماشاگر رویدادهای آینده‌اند. رون فلوبرگهاگن، مدیر ماموریت Swarm از اِسا می‌افزاید: «به احتمال بسیار شگفتی‌های بیشتری خواهیم یافت. میدان مغناطیسی زمین همیشه در تغییر خواهد بود، و این می‌تواند حتی جهت رودباد را هم تغییر دهد.»
وی می‌گوید: «این ویژگی یکی از نخستین یافته‌ها از ژرفای زمین است که توسط Swarm به دست آمده. با واگشود (تفکیک‌پذیری) بی‌سابقه‌ای که امکان‌پذیر شده، دوره‌ای بسیار هیجان‌انگیز فرارسیده- واقعا نمی‌دانیم چه کشف دیگری درباره‌ی سیاره‌مان در انتظار ماست.»
**********************
🔴توضیح تصویر نخست: نمایی از بالای قطب شمال که مسیر رودباد درون هسته را نشان می‌دهد (پیکان های سیاه).
🔵توضیح تصویر دوم: شیوه‌ی شکل‌گیری رودی از آهن مایع در هسته‌ی بیرونی زمین. دیدگاه این تصویر در راستای قطبی است.
https://goo.gl/FXJBgb
#جریان_جتی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/jet-stream.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
لیورمور و همکارانش می‌گویند این جریان در اثر حرکت آهن مایع پیرامون هسته‌ی درونی که از آهن جامد است پدید آمده. در هسته‌ی بیرونی و کنار هسته‌ی درونی، دو استوانه‌ی همراستا (موازی) از آهن مایع چرخان وجود دارد که محورشان در راستای شمال-جنوب زمین است. جایی که این استوانه‌های چرخان با هسته‌ی جامد در تماسند و به آنها فشار وارد می‌شود، مانند یک جفت غلتک رفتار کرده و با فشار، آهن مایع اضافی را به بیرون می‌رانند که همین باعث پدید آمدن یک جریان می‌شود.
این به شکل‌گیری و حرکتِ دو میدان مغناطیسی لوب-مانند که به شکل لکه‌هایی از شار توسط ماهواره ها دیده شده‌اند انجامیده. [تصویر دوم را ببینید]
پرفسور راینر هولرباخ از دانشگاه لیدز هم می‌گوید: «بی‌شک باید نیرویی در کار باشد که این مایع را به سوی مرز می‌راند. این نیرو می‌تواند توسط پدیده‌ی "#شناوری" (buoyancy) فراهم شود، یا به احتمال بیشتر، از تغییرات در میدان مغناطیسی درون هسته.»
چنانچه در پژوهشنامه آمده، شتاب کنونی می‌تواند گامی از یک نوسان بلندمدت‌تر در این رودباد باشد که باعث حرکتِ هم باختری و هم خاوریِ ساختارهای مغناطیسی در دوره‌های تاریخ زمین می‌شده.
گروه دانشمندان Swarm همچنان بیننده و تماشاگر رویدادهای آینده‌اند. رون فلوبرگهاگن، مدیر ماموریت Swarm از اِسا می‌افزاید: «به احتمال بسیار شگفتی‌های بیشتری خواهیم یافت. میدان مغناطیسی زمین همیشه در تغییر خواهد بود، و این می‌تواند حتی جهت رودباد را هم تغییر دهد.»
وی می‌گوید: «این ویژگی یکی از نخستین یافته‌ها از ژرفای زمین است که توسط Swarm به دست آمده. با واگشود (تفکیک‌پذیری) بی‌سابقه‌ای که امکان‌پذیر شده، دوره‌ای بسیار هیجان‌انگیز فرارسیده- واقعا نمی‌دانیم چه کشف دیگری درباره‌ی سیاره‌مان در انتظار ماست.»
**********************
🔴توضیح تصویر نخست: نمایی از بالای قطب شمال که مسیر رودباد درون هسته را نشان می‌دهد (پیکان های سیاه).
🔵توضیح تصویر دوم: شیوه‌ی شکل‌گیری رودی از آهن مایع در هسته‌ی بیرونی زمین. دیدگاه این تصویر در راستای قطبی است.
https://goo.gl/FXJBgb
#جریان_جتی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/jet-stream.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«غولی در همین نزدیکی»
—----------------------------
https://goo.gl/0LE00C
کهکشان آندرومدا یا "زن بر زنجیر"، نزدیک‌ترین کهکشان بزرگ به کهکشان راه شیری ماست.
باور بر اینست که نمای آندرومدا و راه شیری بسیار همانند یکدیگر است و هر دو با هم بر گروه محلی کهکشان‌ها فرمان می‌رانند.
روشنی پراکنده و افشانِ آندرومدا از نوریست که از صدها میلیارد ستاره‌ی درونش می‌تابد. ولی تک ستارگانی که در جای جای این تصویر پراکنده‌اند در واقع ستارگان کهکشان خودمانند که درست در راستای خط دید اجرام پس‌زمینه، و در جلوی آنها جای گرفته‌اند.
آندرومدا را اغلب با نام ام۳۱ نیز می‌شناسیم زیرا سی و یکمین جرمی بود که شارل مسیه در سیاهه‌ای که از اجرام آسمانی با نور پراکنده و نامتمرکز تهیه کرده بود وارد کرد. فاصله‌ی ام۳۱ از زمین به اندازه‌ایست که نورش باید دو میلیون سال در راه باشد تا به چشم ما برسد.
کهکشان آندرومدا با چشم نامسلح هم دیده می‌شود، ولی این تصویر یک چهل‌تکه (موزاییک) دیجیتالی است و از همگذاری چندین نما که از پشت یک تلسکوپ کوچک گرفته شده‌اند درست شده.
هنوز ناشناخته‌های بسیاری درباره‌ی ام۳۱ وجود دارد، از جمله این که دقیقا چقدر زمان می‌برد تا این کهکشان به راه شیری ما رسیده و به آن برخورد کند.
خواندید:
* نبرد خدایان در آسمان سیاره زمین (https://goo.gl/ecYqsK)
و * انیمیشنی از سرنوشت کهکشان راه شیری (https://goo.gl/UCyYQR)
#M31 #apod #کهکشان_آندرومدا #کهکشان_زن_بر_زنجیر
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/M31.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------
https://goo.gl/0LE00C
کهکشان آندرومدا یا "زن بر زنجیر"، نزدیک‌ترین کهکشان بزرگ به کهکشان راه شیری ماست.
باور بر اینست که نمای آندرومدا و راه شیری بسیار همانند یکدیگر است و هر دو با هم بر گروه محلی کهکشان‌ها فرمان می‌رانند.
روشنی پراکنده و افشانِ آندرومدا از نوریست که از صدها میلیارد ستاره‌ی درونش می‌تابد. ولی تک ستارگانی که در جای جای این تصویر پراکنده‌اند در واقع ستارگان کهکشان خودمانند که درست در راستای خط دید اجرام پس‌زمینه، و در جلوی آنها جای گرفته‌اند.
آندرومدا را اغلب با نام ام۳۱ نیز می‌شناسیم زیرا سی و یکمین جرمی بود که شارل مسیه در سیاهه‌ای که از اجرام آسمانی با نور پراکنده و نامتمرکز تهیه کرده بود وارد کرد. فاصله‌ی ام۳۱ از زمین به اندازه‌ایست که نورش باید دو میلیون سال در راه باشد تا به چشم ما برسد.
کهکشان آندرومدا با چشم نامسلح هم دیده می‌شود، ولی این تصویر یک چهل‌تکه (موزاییک) دیجیتالی است و از همگذاری چندین نما که از پشت یک تلسکوپ کوچک گرفته شده‌اند درست شده.
هنوز ناشناخته‌های بسیاری درباره‌ی ام۳۱ وجود دارد، از جمله این که دقیقا چقدر زمان می‌برد تا این کهکشان به راه شیری ما رسیده و به آن برخورد کند.
خواندید:
* نبرد خدایان در آسمان سیاره زمین (https://goo.gl/ecYqsK)
و * انیمیشنی از سرنوشت کهکشان راه شیری (https://goo.gl/UCyYQR)
#M31 #apod #کهکشان_آندرومدا #کهکشان_زن_بر_زنجیر
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/M31.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یک مگامیزر کیهانی»
—---------------------------
https://goo.gl/zPkRK9
* به ظاهر آشنای این کهکشان نگاه نکنید، این جرم در یک رده‌بندی بسیار هیجان‌انگیزتر و پیشرفته‌تر از دیگر کهکشان‌ها جای دارد- این یک "مگامیزر" است.
مگامیزرها میزرهایی به شدت درخشان، حدود ۱۰۰ میلیون بار درخشان‌تر از میزرهایی هستند که در کهکشان‌هایی مانند راه شیری پیدا می‌شود. این کهکشان به طور یکپارچه رفتار یک چشمه‌ی "لیزر" کیهانی را دارد که به جای پرتوهای نور دیدنی، پرتوهای #ریزموج (مایکروویو) می‌گسیلد (به همین دلیل حرف "m" جانشین حرف "l" در واژه‌ی laser شده).
نام این مگامیزر #IRAS_16399_0937 است و بیش از ۳۷۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. عکسی که در اینجا از آن می‌بینید توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده. و به جای نشان دادن سرشت خشن و پرانرژی آن، با رنگ‌آمیزی‌اش نمایی زیبا و دلپذیر مانند یک غنچه‌ی گل کیهانی به آن داده. این عکس از همگذاری داده‌های تصویری در طول موج‌هایی گوناگون درست شده که به کمک دو دستگاه تلسکوپ هابل گردآوری شدند: "دوربین پیمایشی پیشرفته" (#ACS)، و "دوربین فروسرخ-نزدیک و طیف‌سنج چندجرمی" (#NICMOS).
حسمندی و وضوح بسیار بالا و میدان دید گسترده‌ی NICMOS به اخترشناسان امکان داد تا شانسی بی‌مانند برای مشاهده‌ی دقیق ساختار IRAS 16399-0937 بیابند. آنها دریافتند که IRAS 16399-0937 دارای یک هسته‌ی دوگانه است- #هسته_کهکشان از دو هسته‌ی جداگانه تشکیل شده که دارند با هم یکی می‌شوند. این دو هسته‌ی شمالی و جنوبی که به ترتیب IRAS 16399N و IRAS 16399S نام دارند، بیش از ۱۱۰۰۰ سال نوری از یکدیگر فاصله‌دارند. ولی هر دوی آنها با هم در ژرفای دل گردابی از گاز و غبار کیهانی پنهان شده و با برهمکنش با یکدیگر، چنین ساختار شگرفی را برای این کهکشان آفریده‌اند.
این هسته‌ها بسیار با هم متفاوتند. هسته‌ی جنوبی به نظر می‌رسد یک منطقه‌ی #ستاره‌فشانی است که دارد با نرخی باورنکردنی ستارگان تازه می‌سازد. ولی هسته‌ی شمالی از گونه‌ای به نام هسته‌های #LINER است (منطقه‌ی گسیلش هسته‌ای با یونش کم)، و در واقع منطقه‌ایست که گسیلش‌هایش به طور عمده از هسته‌های اتمی خنثا یا کم-یونیده‌ی گازهایی ویژه سرچشمه می‌گیرد. هسته‌ی شمالی همچنین میزبان یک #ابرسیاهچاله به جرم ۱۰۰ میلیون برابر خورشید نیز هست.
#تلسکوپ_هابل #مگامیزر #میزر #لیزر
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/megamaser.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------
https://goo.gl/zPkRK9
* به ظاهر آشنای این کهکشان نگاه نکنید، این جرم در یک رده‌بندی بسیار هیجان‌انگیزتر و پیشرفته‌تر از دیگر کهکشان‌ها جای دارد- این یک "مگامیزر" است.
مگامیزرها میزرهایی به شدت درخشان، حدود ۱۰۰ میلیون بار درخشان‌تر از میزرهایی هستند که در کهکشان‌هایی مانند راه شیری پیدا می‌شود. این کهکشان به طور یکپارچه رفتار یک چشمه‌ی "لیزر" کیهانی را دارد که به جای پرتوهای نور دیدنی، پرتوهای #ریزموج (مایکروویو) می‌گسیلد (به همین دلیل حرف "m" جانشین حرف "l" در واژه‌ی laser شده).
نام این مگامیزر #IRAS_16399_0937 است و بیش از ۳۷۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. عکسی که در اینجا از آن می‌بینید توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده. و به جای نشان دادن سرشت خشن و پرانرژی آن، با رنگ‌آمیزی‌اش نمایی زیبا و دلپذیر مانند یک غنچه‌ی گل کیهانی به آن داده. این عکس از همگذاری داده‌های تصویری در طول موج‌هایی گوناگون درست شده که به کمک دو دستگاه تلسکوپ هابل گردآوری شدند: "دوربین پیمایشی پیشرفته" (#ACS)، و "دوربین فروسرخ-نزدیک و طیف‌سنج چندجرمی" (#NICMOS).
حسمندی و وضوح بسیار بالا و میدان دید گسترده‌ی NICMOS به اخترشناسان امکان داد تا شانسی بی‌مانند برای مشاهده‌ی دقیق ساختار IRAS 16399-0937 بیابند. آنها دریافتند که IRAS 16399-0937 دارای یک هسته‌ی دوگانه است- #هسته_کهکشان از دو هسته‌ی جداگانه تشکیل شده که دارند با هم یکی می‌شوند. این دو هسته‌ی شمالی و جنوبی که به ترتیب IRAS 16399N و IRAS 16399S نام دارند، بیش از ۱۱۰۰۰ سال نوری از یکدیگر فاصله‌دارند. ولی هر دوی آنها با هم در ژرفای دل گردابی از گاز و غبار کیهانی پنهان شده و با برهمکنش با یکدیگر، چنین ساختار شگرفی را برای این کهکشان آفریده‌اند.
این هسته‌ها بسیار با هم متفاوتند. هسته‌ی جنوبی به نظر می‌رسد یک منطقه‌ی #ستاره‌فشانی است که دارد با نرخی باورنکردنی ستارگان تازه می‌سازد. ولی هسته‌ی شمالی از گونه‌ای به نام هسته‌های #LINER است (منطقه‌ی گسیلش هسته‌ای با یونش کم)، و در واقع منطقه‌ایست که گسیلش‌هایش به طور عمده از هسته‌های اتمی خنثا یا کم-یونیده‌ی گازهایی ویژه سرچشمه می‌گیرد. هسته‌ی شمالی همچنین میزبان یک #ابرسیاهچاله به جرم ۱۰۰ میلیون برابر خورشید نیز هست.
#تلسکوپ_هابل #مگامیزر #میزر #لیزر
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/megamaser.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«برای حفظ تعادل به چقدر گرانش نیاز داریم؟»
—---------------------------------------------
* فضانوردانی که روی کره‌ی ماه گام نهادند، به هنگام راه رفتن روی آن بارها تعادل خود را از دست می‌دادند، ولی این به دلیل "دست و پا چلفتی" بودنشان نبود! مقصر، نیروی گرانش ماه بود: نیروی گرانش ماه به اندازه‌ی کافی برای آن که به فضانوردان کمک کند تا "بالا" را از "پایین" تشخیص دهند نبود.
سر پا ماندن در محیطی که گرانش کمی دارد کار آسانی نیست، و اسناد ناسا پر از نمونه‌هایی از افتادن فضانوردان بر روی سطح ماه است. بر پایه‌ی پژوهش دانشمندان،، دلیل همه‌ی این رخدادهای ناگوار در کره‌ی ماه می‌توانسته این باشد که نیروی گرانش آنجا به اندازه‌ی کافی نبود که بتواند به فضانوردان اطلاعات بی‌ابهامی درباره‌ی آن که "بالا" کجاست بدهد.
دانشمندان برای شبیه‌سازی میدان‌های گرانشی با شدت‌های گوناگون، شماری از داوطلبان را در یک دستگاه #مرکزگریز (سانتریفیوژ) بازو-کوتاه ساخت سازمان فضایی اروپا گذاشته و چرخاندند. به این داوطلبان در هنگام چرخش، نماهایی از چشم‌اندازها و یا حرف "p" را نشان می دادند، به گونه‌ای که آنها بسته به این که برداشت و احساسشان از "سمت بالا" چه بود، این حرف را "p" یا "d" می‌خواندند.
این پژوهش نشان داد که انسان‌ها برای حس کردن و تشخیص این که "بالا" کجاست، نیاز به گرانشی دستکم ۱۵ درصد گرانش زمین دارند. گرانش ماه ۱۷ درصد گرانش زمین است، ولی محیطش نیز برای انسان‌ها بیگانه و نامانوس است؛ گرانش اندک و چشم انداز نامعمول توضیحیست بر این که چرا فضانوردان حتی با آن که مشکلی نداشتند، زمین می‌خوردند [حتما می‌دانید که اینجا واژه‌ی "زمین" به معنای سطح سیاره‌ی زمین نیست!! -م].
این نکته‌ی خوبی برای ماموریت‌های آینده به سیاره‌ی بهرام است، جایی که در آن، فضانوردان گرانشی در حدود ۳۸ درصد گرانش زمین را حس خواهند کرد. دانستن "جهتِ بالا" به بازدیدکنندگان بهرام کمک خواهد کرد تا ایمن باشند، زاویه‌ی تپه‌ها را درست برآورد کنند یا اگر نیاز بود، مسیر یک گریزگاه را به درستی تشخیص دهند. این می تواند برای هدف‌های معمولی‌تر نیز کاربرد داشته باشد.
مایکل جنکین، یکی از رهبران این پژوهش می‌گوید: «فرض کنید یک کلید برق مدل آمریکای شمالی دارید که در آن، با فشردن بخش "بالایی" کلید، دستگاه روشن می‌شود. اگر در بیرون از زمین باشیم و ندانیم "بالا" در کدام جهت است، از کجا می‌توانیم بفهمیم کلید "روشن" است یا "خاموش" (on یا off)؟ در همه‌ی چالش‌هایی که ماموریت‌های سرنشین دارِ آینده در بهرام با آن روبرو خواهند بود، میدان گرانشی می‌بایست یک نشانه‌ی به اندازه‌ی کافی نیرومند برای تشخیص درست "جهت بالا" فراهم کند.»
لاورنس هریس، همکار جنکین نیز می‌گوید: «درک جهتگیری نسبی خود و جهان نه تنها برای حفظ تعادل مهم است، بلکه در بسیاری از دیگر جنبه‌های دریافتی (ادراکی)، مانند تشخیص چهره‌ها و شناسایی اشیا و پیش‌بینی رفتار اجسامی که در حال افتادن یا پرتابند نیز اهمیت دارد. تفسیر نادرستِ این که "بالا" کجاست می‌تواند به خطاهای دریافتی بیانجامد و اگر کسی برای پایدار نگه داشتن خود نقطه‌ی مرجع نادرستی را به کار ببرد تعادلش به خطر خواهد افتاد.»
#آپولو #کره_ماه #گرانش #فضاتورد
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/09/blog-post_89.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------
* فضانوردانی که روی کره‌ی ماه گام نهادند، به هنگام راه رفتن روی آن بارها تعادل خود را از دست می‌دادند، ولی این به دلیل "دست و پا چلفتی" بودنشان نبود! مقصر، نیروی گرانش ماه بود: نیروی گرانش ماه به اندازه‌ی کافی برای آن که به فضانوردان کمک کند تا "بالا" را از "پایین" تشخیص دهند نبود.
سر پا ماندن در محیطی که گرانش کمی دارد کار آسانی نیست، و اسناد ناسا پر از نمونه‌هایی از افتادن فضانوردان بر روی سطح ماه است. بر پایه‌ی پژوهش دانشمندان،، دلیل همه‌ی این رخدادهای ناگوار در کره‌ی ماه می‌توانسته این باشد که نیروی گرانش آنجا به اندازه‌ی کافی نبود که بتواند به فضانوردان اطلاعات بی‌ابهامی درباره‌ی آن که "بالا" کجاست بدهد.
دانشمندان برای شبیه‌سازی میدان‌های گرانشی با شدت‌های گوناگون، شماری از داوطلبان را در یک دستگاه #مرکزگریز (سانتریفیوژ) بازو-کوتاه ساخت سازمان فضایی اروپا گذاشته و چرخاندند. به این داوطلبان در هنگام چرخش، نماهایی از چشم‌اندازها و یا حرف "p" را نشان می دادند، به گونه‌ای که آنها بسته به این که برداشت و احساسشان از "سمت بالا" چه بود، این حرف را "p" یا "d" می‌خواندند.
این پژوهش نشان داد که انسان‌ها برای حس کردن و تشخیص این که "بالا" کجاست، نیاز به گرانشی دستکم ۱۵ درصد گرانش زمین دارند. گرانش ماه ۱۷ درصد گرانش زمین است، ولی محیطش نیز برای انسان‌ها بیگانه و نامانوس است؛ گرانش اندک و چشم انداز نامعمول توضیحیست بر این که چرا فضانوردان حتی با آن که مشکلی نداشتند، زمین می‌خوردند [حتما می‌دانید که اینجا واژه‌ی "زمین" به معنای سطح سیاره‌ی زمین نیست!! -م].
این نکته‌ی خوبی برای ماموریت‌های آینده به سیاره‌ی بهرام است، جایی که در آن، فضانوردان گرانشی در حدود ۳۸ درصد گرانش زمین را حس خواهند کرد. دانستن "جهتِ بالا" به بازدیدکنندگان بهرام کمک خواهد کرد تا ایمن باشند، زاویه‌ی تپه‌ها را درست برآورد کنند یا اگر نیاز بود، مسیر یک گریزگاه را به درستی تشخیص دهند. این می تواند برای هدف‌های معمولی‌تر نیز کاربرد داشته باشد.
مایکل جنکین، یکی از رهبران این پژوهش می‌گوید: «فرض کنید یک کلید برق مدل آمریکای شمالی دارید که در آن، با فشردن بخش "بالایی" کلید، دستگاه روشن می‌شود. اگر در بیرون از زمین باشیم و ندانیم "بالا" در کدام جهت است، از کجا می‌توانیم بفهمیم کلید "روشن" است یا "خاموش" (on یا off)؟ در همه‌ی چالش‌هایی که ماموریت‌های سرنشین دارِ آینده در بهرام با آن روبرو خواهند بود، میدان گرانشی می‌بایست یک نشانه‌ی به اندازه‌ی کافی نیرومند برای تشخیص درست "جهت بالا" فراهم کند.»
لاورنس هریس، همکار جنکین نیز می‌گوید: «درک جهتگیری نسبی خود و جهان نه تنها برای حفظ تعادل مهم است، بلکه در بسیاری از دیگر جنبه‌های دریافتی (ادراکی)، مانند تشخیص چهره‌ها و شناسایی اشیا و پیش‌بینی رفتار اجسامی که در حال افتادن یا پرتابند نیز اهمیت دارد. تفسیر نادرستِ این که "بالا" کجاست می‌تواند به خطاهای دریافتی بیانجامد و اگر کسی برای پایدار نگه داشتن خود نقطه‌ی مرجع نادرستی را به کار ببرد تعادلش به خطر خواهد افتاد.»
#آپولو #کره_ماه #گرانش #فضاتورد
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2014/09/blog-post_89.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
برای حفظ تعادل به چقدر گرانش نیاز داریم؟
* فضانوردانی که روی کره‌ی ماه گام نهادند، به هنگام راه رفتن روی آن بارها تعادل خود را از دست می‌دادند، ولی این به دلیل "دست و پا چلفتی" بو...
«در مسیر برخورد»
—------------------—
https://goo.gl/7m6reO
در این عکس که توسط #فضاپیمای_کاسینی ناسا گرفته شده به نظر می‌رسد #میماس، ماه سیاره‌ی کیوان (به عربی: زحل) دارد به حلقه‌های این سیاره کوبیده می‌شود، ولی در واقع ۴۵۰۰۰ کیلومتر با آنها فاصله دارد. با وجود این فاصله، پیوند تنگاتنگی میان حلقه‌های کیوان و این ماه یخی وجود دارد. نیروی گرانش دوسویه‌ی آنها مسیر گذر هر دویشان را شکل داده.
میماس ۳۹۶ کیلومتری با کشش گرانشی خود موج‌هایی در #حلقه‌های_کیوان پدید می‌آورد که در برخی از عکس‌های کاسینی به خوبی آشکارند. گرانش میماس همچنین باعث پیدایش "گسیختگی کاسینی" (یا #شکاف_کاسینی) میان حلقه‌های اِی و بی شده- البته این شکاف در این تصویر دیده نمی‌شود.
میماس با سیاره‌ی کیوان در #قفل_گرانشی است و همیشه یک نیمکره‌اش رو به آنست. دیدگاه این تصویر رو به نیمکره‌ی پاد-کیوانِ میماس است. شمال میماس بالاست و ۱۵ درجه به سمت راست کج شده. این عکس در نور سبز با دوربین زاویه-باریک فضاپیمای کاسینی در روز ۲۳ اکتبر ۲۰۱۶ گرفته شده.
در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از میماس حدود ۱۸۳۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-میماس-فضاپیما (#زاویه_گام) هم برابر با ۲۹ درجه بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۱ کیلومتر است.
#کیوان #زحل
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Mimas.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------—
https://goo.gl/7m6reO
در این عکس که توسط #فضاپیمای_کاسینی ناسا گرفته شده به نظر می‌رسد #میماس، ماه سیاره‌ی کیوان (به عربی: زحل) دارد به حلقه‌های این سیاره کوبیده می‌شود، ولی در واقع ۴۵۰۰۰ کیلومتر با آنها فاصله دارد. با وجود این فاصله، پیوند تنگاتنگی میان حلقه‌های کیوان و این ماه یخی وجود دارد. نیروی گرانش دوسویه‌ی آنها مسیر گذر هر دویشان را شکل داده.
میماس ۳۹۶ کیلومتری با کشش گرانشی خود موج‌هایی در #حلقه‌های_کیوان پدید می‌آورد که در برخی از عکس‌های کاسینی به خوبی آشکارند. گرانش میماس همچنین باعث پیدایش "گسیختگی کاسینی" (یا #شکاف_کاسینی) میان حلقه‌های اِی و بی شده- البته این شکاف در این تصویر دیده نمی‌شود.
میماس با سیاره‌ی کیوان در #قفل_گرانشی است و همیشه یک نیمکره‌اش رو به آنست. دیدگاه این تصویر رو به نیمکره‌ی پاد-کیوانِ میماس است. شمال میماس بالاست و ۱۵ درجه به سمت راست کج شده. این عکس در نور سبز با دوربین زاویه-باریک فضاپیمای کاسینی در روز ۲۳ اکتبر ۲۰۱۶ گرفته شده.
در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از میماس حدود ۱۸۳۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-میماس-فضاپیما (#زاویه_گام) هم برابر با ۲۹ درجه بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۱ کیلومتر است.
#کیوان #زحل
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Mimas.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«صدف‌های ابر بزرگ ماژلان»
—------------------------------------------
https://goo.gl/TFbmV2
یکی از چشم‌اندازهای دلفریب آسمان نیمکره‌ی جنوبی ابر بزرگ ماژلان (LMC) است که اینجا از پشت فیلتر باند-باریک به تصویر کشیده شده.
فیلترهای باند باریک تنها نوری را از خود می‌گذرانند که از اتم‌های یونیده‌ی #گوگرد، #هیدروژن، و #اکسیژن گسیل شده باشد. این اتم‌ها که از تابش پرانرژی نور ستارگان یونیده شده‌اند، با بازپس‌گیری الکترونِ از دست رفته و رفتن به تراز انرژی پایین‌تر، نوری که نماد ویژگی‌های خودشان است را می‌گسیلند.
در نتیجه این عکس که با بهره از چنین فیلتری گرفته شده و برای نمایان کردن این طیف‌ها، به رنگ‌های نمایشی رنگ‌آمیزی شده، #LMC را پر از ابرهای صدف-مانندی از گاز یونیده نشان می‌دهد که هر یک ستارگان جوان و بزرگی را در میان گرفته‌اند.
این ابرهای برافروخته که در اثر وزش بادهای نیرومند و تابش‌های فرابنفش ستارگانِ درونشان روشن شده‌اند، بیش از همه طیف هیدروژن یونیده را می‌گسیلند و به نام مناطق #H_II (اچ ۲) نشاخته می‌شوند.
سحابی غول‌پیکر رتیل که خود از چندین ابر صدفیِ روی هم افتاده تشکیل شده، یک منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی است و در مرکز چشم‌انداز دیده می‌شود.
#ابر_بزرگ_ماژلان یکی از ماهواره‌های کهکشان راه شیری است. پهنای این کهکشان به ۱۵۰۰۰ سال نوری می‌رسد و با فاصله‌ی ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در راستای #صورت_فلکی_زرین‌ماهی دیده می‌شود.
#سحابی_رتیل #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/LMC.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------
https://goo.gl/TFbmV2
یکی از چشم‌اندازهای دلفریب آسمان نیمکره‌ی جنوبی ابر بزرگ ماژلان (LMC) است که اینجا از پشت فیلتر باند-باریک به تصویر کشیده شده.
فیلترهای باند باریک تنها نوری را از خود می‌گذرانند که از اتم‌های یونیده‌ی #گوگرد، #هیدروژن، و #اکسیژن گسیل شده باشد. این اتم‌ها که از تابش پرانرژی نور ستارگان یونیده شده‌اند، با بازپس‌گیری الکترونِ از دست رفته و رفتن به تراز انرژی پایین‌تر، نوری که نماد ویژگی‌های خودشان است را می‌گسیلند.
در نتیجه این عکس که با بهره از چنین فیلتری گرفته شده و برای نمایان کردن این طیف‌ها، به رنگ‌های نمایشی رنگ‌آمیزی شده، #LMC را پر از ابرهای صدف-مانندی از گاز یونیده نشان می‌دهد که هر یک ستارگان جوان و بزرگی را در میان گرفته‌اند.
این ابرهای برافروخته که در اثر وزش بادهای نیرومند و تابش‌های فرابنفش ستارگانِ درونشان روشن شده‌اند، بیش از همه طیف هیدروژن یونیده را می‌گسیلند و به نام مناطق #H_II (اچ ۲) نشاخته می‌شوند.
سحابی غول‌پیکر رتیل که خود از چندین ابر صدفیِ روی هم افتاده تشکیل شده، یک منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی است و در مرکز چشم‌انداز دیده می‌شود.
#ابر_بزرگ_ماژلان یکی از ماهواره‌های کهکشان راه شیری است. پهنای این کهکشان به ۱۵۰۰۰ سال نوری می‌رسد و با فاصله‌ی ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در راستای #صورت_فلکی_زرین‌ماهی دیده می‌شود.
#سحابی_رتیل #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/LMC.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«رشد عنکبوت‌ها در سیاره بهرام»
—------------------------------—
https://goo.gl/zVZ6Bj
این پنج تصویر که با بهره از دوربین هایراز (#HiRISE) #مدارگرد_شناسایی_بهرام ناسا (MRO) گرفته شده‌اند، ویژگی‌هایی سطحی را روی بهرام نشان می‌دهند که با گذشت زمان بزرگ‌تر شده و ساختارشان هم پیچیده‌تر می‌شود. به باور دانشمندان، این ویژگی‌ها همگی دستاورد گرم شدن یخ‌های فصلی دی‌اکسید کربنی هستند که در زمستان، بخش گسترده‌ای از سطح بهرام نزدیک قطب جنوب آن را می‌پوشانند.
به گفته‌ی پژوهشگران، این عکس‌های پیاپی فرآیند رشد و گسترش گونه‌ای از ویژگی‌های سطح #بهرام (مریخ) که به نام ویژگی‌های "عنکبوت-مانند" (#araneiform) شناخته می‌شوند را "از آغاز" نشان می‌دهند. این رشته نماها به ترتیبِ زمان و گستردگیِ میدان دید دوربین از بالا-چپ و به شکل یک شیار با یک گودی آغاز می‌شوند [نوزاد عنکبوت] و در ادامه دسته‌ای از "عنکبوت‌ها" را پدید می‌آورند (پایین-راست). هر تصویر دارای یک خط مقیاس به یکای متر است. [در حقیقت نمای بالا-چپ، بخش کوچک‌تری از سطح، با تنها یک #عنکبوت را نشان می‌دهد و پایین-سمت راست، بیشترین سطح را با چندین عنکبوت در بر دارد.]
در این عکس‌ها همچنین "بادبزن‌های" تیره‌ای دیده می‌شود که از همان فرآیند گرم شدن یخ‌های #دی‌اکسید_کربن ریشه می‌گیرند. یخ دی‌اکسید کربن که به نام #یخ_خشک هم شناخته می‌شود به طور طبیعی روی زمین پدید نمی‌آید. ولی در زمستان‌های بهرام ورقه‌هایی از آن سطح مناطقی نزدیک هر دو قطب را می‌پوشاند، از جمله مناطق جنوبگان که در این تصاویر می‌بینیم.
این #بادبزن های تیره به هنگام هر بهار در این مناطق پدیدار می شوند.
در بهار، آفتاب به درون ورقه‌ی یخی نفوذ کرده و با گرم کردن سطح زیرین، باعث می‌شود بخشی از دی‌اکسید کربن‌های زیر ورقه‌ها به گاز تبدیل شود (#فرازش یا #تصعید). این گاز که زیر ورقه‌ی یخ به دام افتاده، آنقدر فشارش بالا می‌رود که سرانجام تَرَکی در ورقه درست می‌کند. با شکل‌گیری ترک، گاز با فشار آزاد می‌شود و با خود ذرات خاک و شن را هم بیرون می‌راند. این نه تنها باعث فرسایش سطح می‌شود، بلکه با رها شدن ذرات در هوا و سپس فرود آمدن بر سطح در مسیر باد، این بادبزن‌های تیره‌ی بهاری را هم می‌سازد.
—------------------------
* ویدیویی که در پست بعدی 👇🏼👇🏼خواهید دید از پیوند سه عکس درست شده و روند رشد یکی از "عنکبوت‌های" بهرام را در درازنای سه سال نشان می‌دهد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/spider.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------—
https://goo.gl/zVZ6Bj
این پنج تصویر که با بهره از دوربین هایراز (#HiRISE) #مدارگرد_شناسایی_بهرام ناسا (MRO) گرفته شده‌اند، ویژگی‌هایی سطحی را روی بهرام نشان می‌دهند که با گذشت زمان بزرگ‌تر شده و ساختارشان هم پیچیده‌تر می‌شود. به باور دانشمندان، این ویژگی‌ها همگی دستاورد گرم شدن یخ‌های فصلی دی‌اکسید کربنی هستند که در زمستان، بخش گسترده‌ای از سطح بهرام نزدیک قطب جنوب آن را می‌پوشانند.
به گفته‌ی پژوهشگران، این عکس‌های پیاپی فرآیند رشد و گسترش گونه‌ای از ویژگی‌های سطح #بهرام (مریخ) که به نام ویژگی‌های "عنکبوت-مانند" (#araneiform) شناخته می‌شوند را "از آغاز" نشان می‌دهند. این رشته نماها به ترتیبِ زمان و گستردگیِ میدان دید دوربین از بالا-چپ و به شکل یک شیار با یک گودی آغاز می‌شوند [نوزاد عنکبوت] و در ادامه دسته‌ای از "عنکبوت‌ها" را پدید می‌آورند (پایین-راست). هر تصویر دارای یک خط مقیاس به یکای متر است. [در حقیقت نمای بالا-چپ، بخش کوچک‌تری از سطح، با تنها یک #عنکبوت را نشان می‌دهد و پایین-سمت راست، بیشترین سطح را با چندین عنکبوت در بر دارد.]
در این عکس‌ها همچنین "بادبزن‌های" تیره‌ای دیده می‌شود که از همان فرآیند گرم شدن یخ‌های #دی‌اکسید_کربن ریشه می‌گیرند. یخ دی‌اکسید کربن که به نام #یخ_خشک هم شناخته می‌شود به طور طبیعی روی زمین پدید نمی‌آید. ولی در زمستان‌های بهرام ورقه‌هایی از آن سطح مناطقی نزدیک هر دو قطب را می‌پوشاند، از جمله مناطق جنوبگان که در این تصاویر می‌بینیم.
این #بادبزن های تیره به هنگام هر بهار در این مناطق پدیدار می شوند.
در بهار، آفتاب به درون ورقه‌ی یخی نفوذ کرده و با گرم کردن سطح زیرین، باعث می‌شود بخشی از دی‌اکسید کربن‌های زیر ورقه‌ها به گاز تبدیل شود (#فرازش یا #تصعید). این گاز که زیر ورقه‌ی یخ به دام افتاده، آنقدر فشارش بالا می‌رود که سرانجام تَرَکی در ورقه درست می‌کند. با شکل‌گیری ترک، گاز با فشار آزاد می‌شود و با خود ذرات خاک و شن را هم بیرون می‌راند. این نه تنها باعث فرسایش سطح می‌شود، بلکه با رها شدن ذرات در هوا و سپس فرود آمدن بر سطح در مسیر باد، این بادبزن‌های تیره‌ی بهاری را هم می‌سازد.
—------------------------
* ویدیویی که در پست بعدی 👇🏼👇🏼خواهید دید از پیوند سه عکس درست شده و روند رشد یکی از "عنکبوت‌های" بهرام را در درازنای سه سال نشان می‌دهد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/spider.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«رشد عنکبوت‌ها در سیاره بهرام» —------------------------------— https://goo.gl/zVZ6Bj این پنج تصویر که با بهره از دوربین هایراز (#HiRISE) #مدارگرد_شناسایی_بهرام ناسا (MRO) گرفته شده‌اند، ویژگی‌هایی سطحی را روی بهرام نشان می‌دهند که با گذشت زمان بزرگ‌تر شده…
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
این ویدیو از پیوند سه عکس درست شده و روند رشد یکی از "عنکبوت‌های" بهرام را در درازنای سه سال نشان می‌دهد. این شیارها توسط گاز دی اکسید کربن پدید می‌آیند
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«نقاشی کیهانی به سبک نقطه‌چینی»
—----------------------------------
https://goo.gl/k3iRVt
در یکی از شب‌های صاف و بی‌ابر آوریل ۱۷۸۹، ستاره‌شناس نامدار، ویلیام هرشل کاوش‌های بی‌امان و هر شب خود از آسمان شب، و شکار اجرام کیهانی تازه را آغاز کرد و این بار هم دلیلی برای شادی یافت! وی با یافتن این کهکشان مارپیچی درخشان در #صورت_فلکی_تازی‌ها، سیاهه‌ی یافته‌های کیهانی خود را باز هم بلندتر کرد. این کهکشان امروزه به نام ان‌جی‌سی ۴۷۰۷ شناخته شده و حدود ۲۲ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
اکنون با گذشت بیش از دو سده، تلسکوپ فضایی هابل ناسا می‌تواند همین کهکشان را با جزییاتی بسیار بیشتر از هرشل ببیند و به ما امکان دهد تا از ویژگی‌ها و ظرافت‌های پیچیده‌اش بیش از همیشه لذت ببریم. این تصویر خیره‌کننده از همگذاری داده‌هایی درست شده که هابل به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی خود (ACS) گرد آورده. ACS یکی از چند دستگاه پُروضوحی است که اکنون روی این تلسکوپ فضایی نصب است.
گویا خود #ویلیام_هرشل ان‌جی‌سی ۴۷۰۷ را به عنوان یک جرم "کوچک، ستاره‌ای" (small, stellar) توصیف کرده بود، ولی امروزه می‌دانیم که این جرم یک #کهکشان_مارپیچی از رده‌ی #Sm است که پیکره‌ی کلی، مرکز، و بازوان مارپیچی‌اش بسیار شل و آزاد و ناواضحند، و کوژی مرکزی‌اش هم یا بسیار کوچک است یا اصلا وجود ندارد. این کهکشان بیشتر مانند نقطه‌های درخشان کوچک و لکه‌های روشن آبی‌رنگی به نظر می‌رسد که یک نقاش سبک #نقطه‌چینی (pointillism) بر بوم سیاه کیهان کشیده.
لکه‌های آبی‌فامی که در تصویر دیده می‌شوند مناطقی هستند که به تازگی فرآیند #ستاره‌زایی در آنها رخ داده یا دارد رخ می‌دهد؛ چنین مناطقی پر از ستارگان نوزادی هستند که به شدت در رنگ‌های آبی دریایی و فیروزه‌ای می‌درخشند.
#تلسکوپ_هابل #NGC_4707
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC4707.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------
https://goo.gl/k3iRVt
در یکی از شب‌های صاف و بی‌ابر آوریل ۱۷۸۹، ستاره‌شناس نامدار، ویلیام هرشل کاوش‌های بی‌امان و هر شب خود از آسمان شب، و شکار اجرام کیهانی تازه را آغاز کرد و این بار هم دلیلی برای شادی یافت! وی با یافتن این کهکشان مارپیچی درخشان در #صورت_فلکی_تازی‌ها، سیاهه‌ی یافته‌های کیهانی خود را باز هم بلندتر کرد. این کهکشان امروزه به نام ان‌جی‌سی ۴۷۰۷ شناخته شده و حدود ۲۲ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
اکنون با گذشت بیش از دو سده، تلسکوپ فضایی هابل ناسا می‌تواند همین کهکشان را با جزییاتی بسیار بیشتر از هرشل ببیند و به ما امکان دهد تا از ویژگی‌ها و ظرافت‌های پیچیده‌اش بیش از همیشه لذت ببریم. این تصویر خیره‌کننده از همگذاری داده‌هایی درست شده که هابل به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی خود (ACS) گرد آورده. ACS یکی از چند دستگاه پُروضوحی است که اکنون روی این تلسکوپ فضایی نصب است.
گویا خود #ویلیام_هرشل ان‌جی‌سی ۴۷۰۷ را به عنوان یک جرم "کوچک، ستاره‌ای" (small, stellar) توصیف کرده بود، ولی امروزه می‌دانیم که این جرم یک #کهکشان_مارپیچی از رده‌ی #Sm است که پیکره‌ی کلی، مرکز، و بازوان مارپیچی‌اش بسیار شل و آزاد و ناواضحند، و کوژی مرکزی‌اش هم یا بسیار کوچک است یا اصلا وجود ندارد. این کهکشان بیشتر مانند نقطه‌های درخشان کوچک و لکه‌های روشن آبی‌رنگی به نظر می‌رسد که یک نقاش سبک #نقطه‌چینی (pointillism) بر بوم سیاه کیهان کشیده.
لکه‌های آبی‌فامی که در تصویر دیده می‌شوند مناطقی هستند که به تازگی فرآیند #ستاره‌زایی در آنها رخ داده یا دارد رخ می‌دهد؛ چنین مناطقی پر از ستارگان نوزادی هستند که به شدت در رنگ‌های آبی دریایی و فیروزه‌ای می‌درخشند.
#تلسکوپ_هابل #NGC_4707
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC4707.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تصویر باکیفیت از سمت همیشه پنهان ماه»
—---------------------------------------------—
https://goo.gl/J37WZ2
کره‌ی ماه در اثر نیروی کِشَندی یا جزر و مدی زمین، در یک "#چرخش_همگام" (هماهنگ) با آن قفل شده و از همین رو ساکنان زمین همواره یک سمت آن را می‌بینند. ولی با گردش در مداری به گرد ماه، می‌توان با سمت پنهانش نیز دیدار کرد. در واقع این عکس پُروضوح یک تصویر موزاییکی است که توسط دوربین زاویه باز مدارگرد شناسایی ماه از #سمت_پنهان_ماه گرفته شده.
این عکس بخشی از یک تصویر موزاییکی سراسریِ تشکیل شده از بیش از ۱۵۰۰۰ عکسی است که میان نوامبر ۲۰۰۹ تا فوریه‌ی ۲۰۱۱ گرفته شده بودند و در باکیفیت‌ترین نگارش (ورژن) خود، هر پیکسلش هم‌ارز ۱۰۰ متر است.
شگفت این که، سطح ناهموار و در هم کوبیده‌ی آن سوی ماه بسیار با سمت پیدای آن که پوشیده از دریاوارهای هموار و تیره است تفاوت دارد. دلیل احتمالی این تفاوت هم اینست که سمت پنهان ماه، پوسته‌ای کلفت‌تر دارد و همین باعث شده بیرون زدن گدازه‌ها از درون ماه و روان شدن بر روی سطح، و در نتیجه شکل‌گیری دریاواره‌های صاف در آن سمت دشوارتر شود.
#قفل_گرانشی #چرخش_هماهنگ #apod #دریاوار
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Farside.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------—
https://goo.gl/J37WZ2
کره‌ی ماه در اثر نیروی کِشَندی یا جزر و مدی زمین، در یک "#چرخش_همگام" (هماهنگ) با آن قفل شده و از همین رو ساکنان زمین همواره یک سمت آن را می‌بینند. ولی با گردش در مداری به گرد ماه، می‌توان با سمت پنهانش نیز دیدار کرد. در واقع این عکس پُروضوح یک تصویر موزاییکی است که توسط دوربین زاویه باز مدارگرد شناسایی ماه از #سمت_پنهان_ماه گرفته شده.
این عکس بخشی از یک تصویر موزاییکی سراسریِ تشکیل شده از بیش از ۱۵۰۰۰ عکسی است که میان نوامبر ۲۰۰۹ تا فوریه‌ی ۲۰۱۱ گرفته شده بودند و در باکیفیت‌ترین نگارش (ورژن) خود، هر پیکسلش هم‌ارز ۱۰۰ متر است.
شگفت این که، سطح ناهموار و در هم کوبیده‌ی آن سوی ماه بسیار با سمت پیدای آن که پوشیده از دریاوارهای هموار و تیره است تفاوت دارد. دلیل احتمالی این تفاوت هم اینست که سمت پنهان ماه، پوسته‌ای کلفت‌تر دارد و همین باعث شده بیرون زدن گدازه‌ها از درون ماه و روان شدن بر روی سطح، و در نتیجه شکل‌گیری دریاواره‌های صاف در آن سمت دشوارتر شود.
#قفل_گرانشی #چرخش_هماهنگ #apod #دریاوار
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Farside.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
این ویدیو که از پیوند تک-عکس‌های گرفته شده توسط ناسا پدید آمده، سیارک ۳۲۲۰۰-فیتون (3200 Phaethon) را سرگرم پیشروی در آسمان نشان می‌دهد
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«سحابی سه تکه در طیف فروسرخ»
—------------------------------------
https://goo.gl/kfd9dm
سحابی سه تکه یا ام۲۰ (مسیه ۲۰) جرم بسیار شناخته شده‌ای در صورت فلکیِ پر از سحابی کمان (قوس) است و یافتنش با یک تلسکوپ کوچک کاری ندارد.
این سحابی در تصاویر نور دیدنی (مریی) به شکل ابری دیده می‌شود که رگه‌های تیره و مات غبار آن را به سه بخش تقسیم کرده، ولی در این نمای فروسرخ که ژرفای درون این سه بخش را هم آشکار کرده، رشته‌هایی از غبارهای برافروخته به همراه ستارگان نوزاد نیز در آن نمایان شده است.
این تصویر رنگ زیف (رنگ کاذب، false-color) زیبا را تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا گرفته. اخترشناسان از داده‌های تصویری فروسرخ اسپیتزر برای شمردن ستارگان نوزاد و جنین ستارگانِ این پروشگاه فریبنده‌ی ستاره‌ای بهره می‌گیرند. این اجرام که هنوز در پیله‌های ابر گاز و غبار زاینده‌ی خود پنهانند، در نور دیدنی (مریی) دیده نمی‌شوند ولی با طیف #فروسرخ می‌توان پیله‌هایشان را شکافت و درونشان را دید.
#سحابی_سه‌تکه با پهنای نزدیک به ۳۰ سال نوری، تنها ۵۵۰۰ سال نوری از زمین دورتر است.
#صورت_فلکی_کمان #M20 #تلسکوپ_فضایی_اسپیتزر #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2015/07/blog-post_60.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------
https://goo.gl/kfd9dm
سحابی سه تکه یا ام۲۰ (مسیه ۲۰) جرم بسیار شناخته شده‌ای در صورت فلکیِ پر از سحابی کمان (قوس) است و یافتنش با یک تلسکوپ کوچک کاری ندارد.
این سحابی در تصاویر نور دیدنی (مریی) به شکل ابری دیده می‌شود که رگه‌های تیره و مات غبار آن را به سه بخش تقسیم کرده، ولی در این نمای فروسرخ که ژرفای درون این سه بخش را هم آشکار کرده، رشته‌هایی از غبارهای برافروخته به همراه ستارگان نوزاد نیز در آن نمایان شده است.
این تصویر رنگ زیف (رنگ کاذب، false-color) زیبا را تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا گرفته. اخترشناسان از داده‌های تصویری فروسرخ اسپیتزر برای شمردن ستارگان نوزاد و جنین ستارگانِ این پروشگاه فریبنده‌ی ستاره‌ای بهره می‌گیرند. این اجرام که هنوز در پیله‌های ابر گاز و غبار زاینده‌ی خود پنهانند، در نور دیدنی (مریی) دیده نمی‌شوند ولی با طیف #فروسرخ می‌توان پیله‌هایشان را شکافت و درونشان را دید.
#سحابی_سه‌تکه با پهنای نزدیک به ۳۰ سال نوری، تنها ۵۵۰۰ سال نوری از زمین دورتر است.
#صورت_فلکی_کمان #M20 #تلسکوپ_فضایی_اسپیتزر #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2015/07/blog-post_60.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«دو کهکشان متفاوت در طیف پرتو X»
—-------------------------------------
https://goo.gl/0nOZS0
بخش مهمی از روند بررسی اجرام کیهانی، شناخت و زدودن امواج پس‌زمینه است. تصویری که اینجا می‌بینید برای نشان دادن توانایی ابزارهای نرم‌افزاری در بررسی عکس‌های ماهواره‌ی اروپایی XMM-نیوتن از اجرام بزرگی مانند کهکشان‌ها، خوشه‌های کهکشانی، و پَسمان‌های ابرنواختر درست شده.
این ابزار سیگنال‌های پس‌زمینه را شناسایی کرده و از تصویر می‌زداید (کاری که برای اجرام بزرگ و افشانی مانند اجرام این تصویر بسیار سخت است) تا عکس‌هایی ویراسته و بی‌نقص از آنها پدید آورد. این ابزار همچنین عکس‌هایی که XMM-نیوتن با سه دوربین پرتو X در دستگاه EPIC خود از یک جرم گرفته را با هم ادغام کرده و هموار و ساده می‌کند و نیز به دانشمندان امکان می‌دهد که چهل تکه‌ای از چندین تصویر درست کنند.
شاید چندان به نظر نیاید، ولی جرم ستاره-مانند سمت راست نوریست که از کهکشان مارپیچی ام۸۱ دریافت شده؛ ستاره‌ی سمت چپ هم در حقیقت مربوط به کهکشان کوتوله‌ی "هولمبرگ ۹" است.
با بررسی عکس‌هایی مانند این، به همراه عکس‌های تکمیلی که در طول موج‌های دیگر گرفته شده، دانشمندان می‌توانند نگاهی به ساختار یک جرم و گونه‌گونی‌های طیفی درون چشم‌انداز بیاندازند. ساختار الگوهای درخشان دربردارنده‌ی اطلاعاتی درباره‌ی سرچشمه‌ی تابش‌هاست، از جمله این که آیا تابش‌ها از "هاله‌ی" پیرامون کهکشان می‌آیند یا محدود به قرص و بازوهای آنند.
برای نمونه، تصویری که اینجاست نشان می‌دهد که یک چشمه‌ی درخشان در مرکز ام۸۱ وجود دارد که مربوط به هسته‌ی فعال آنست. همچنین با دور شدن از چشمه‌ی اصلی، درخشش کاهش می‌یابد و هاله‌ی گسترده‌ای با روشنی کمتر گرداگرد آن پدید می‌آورد. کهکشان‌هلی دیگر ممکن است بازوهای مارپیچی درخشان‌تری داشته باشند.
در کهکشان کوتوله هم یک چشمه‌ی پرتو X آشکار دیده می‌شود.
تیغه‌های شعاعی که از این دو چشمه‌ی نور بیرون زده از خود این اجرام نیستند بلکه مربوط به ساختار دوربینند و هنگامی پدید می‌آیند که چشمه‌ی نور بسیار درخشانی در میدان دید باشد. گاهی همین‌ها هم می‌توانند بر زیبایی چشم‌انداز بیافزایند.
* در تصویر بعدی، این دو کهکشان را در چندین طیف می بینید 👇🏼👇🏼👇🏼
#M81 #هولمبرگ_IX #پرتو_X #XMM_نیوتن
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/M81.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------
https://goo.gl/0nOZS0
بخش مهمی از روند بررسی اجرام کیهانی، شناخت و زدودن امواج پس‌زمینه است. تصویری که اینجا می‌بینید برای نشان دادن توانایی ابزارهای نرم‌افزاری در بررسی عکس‌های ماهواره‌ی اروپایی XMM-نیوتن از اجرام بزرگی مانند کهکشان‌ها، خوشه‌های کهکشانی، و پَسمان‌های ابرنواختر درست شده.
این ابزار سیگنال‌های پس‌زمینه را شناسایی کرده و از تصویر می‌زداید (کاری که برای اجرام بزرگ و افشانی مانند اجرام این تصویر بسیار سخت است) تا عکس‌هایی ویراسته و بی‌نقص از آنها پدید آورد. این ابزار همچنین عکس‌هایی که XMM-نیوتن با سه دوربین پرتو X در دستگاه EPIC خود از یک جرم گرفته را با هم ادغام کرده و هموار و ساده می‌کند و نیز به دانشمندان امکان می‌دهد که چهل تکه‌ای از چندین تصویر درست کنند.
شاید چندان به نظر نیاید، ولی جرم ستاره-مانند سمت راست نوریست که از کهکشان مارپیچی ام۸۱ دریافت شده؛ ستاره‌ی سمت چپ هم در حقیقت مربوط به کهکشان کوتوله‌ی "هولمبرگ ۹" است.
با بررسی عکس‌هایی مانند این، به همراه عکس‌های تکمیلی که در طول موج‌های دیگر گرفته شده، دانشمندان می‌توانند نگاهی به ساختار یک جرم و گونه‌گونی‌های طیفی درون چشم‌انداز بیاندازند. ساختار الگوهای درخشان دربردارنده‌ی اطلاعاتی درباره‌ی سرچشمه‌ی تابش‌هاست، از جمله این که آیا تابش‌ها از "هاله‌ی" پیرامون کهکشان می‌آیند یا محدود به قرص و بازوهای آنند.
برای نمونه، تصویری که اینجاست نشان می‌دهد که یک چشمه‌ی درخشان در مرکز ام۸۱ وجود دارد که مربوط به هسته‌ی فعال آنست. همچنین با دور شدن از چشمه‌ی اصلی، درخشش کاهش می‌یابد و هاله‌ی گسترده‌ای با روشنی کمتر گرداگرد آن پدید می‌آورد. کهکشان‌هلی دیگر ممکن است بازوهای مارپیچی درخشان‌تری داشته باشند.
در کهکشان کوتوله هم یک چشمه‌ی پرتو X آشکار دیده می‌شود.
تیغه‌های شعاعی که از این دو چشمه‌ی نور بیرون زده از خود این اجرام نیستند بلکه مربوط به ساختار دوربینند و هنگامی پدید می‌آیند که چشمه‌ی نور بسیار درخشانی در میدان دید باشد. گاهی همین‌ها هم می‌توانند بر زیبایی چشم‌انداز بیافزایند.
* در تصویر بعدی، این دو کهکشان را در چندین طیف می بینید 👇🏼👇🏼👇🏼
#M81 #هولمبرگ_IX #پرتو_X #XMM_نیوتن
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/M81.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«دو کهکشان متفاوت در طیف پرتو X» —------------------------------------- https://goo.gl/0nOZS0 بخش مهمی از روند بررسی اجرام کیهانی، شناخت و زدودن امواج پس‌زمینه است. تصویری که اینجا می‌بینید برای نشان دادن توانایی ابزارهای نرم‌افزاری در بررسی عکس‌های ماهواره‌ی…
تصویر چندطیفی از کهکشان مارپیچی و زیبای ام ۸۱ در کنار کهکشان کوتوله‌ی هولمبرگ ۹.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«آسمانی پوشیده از شفق»
—------------------------—
https://goo.gl/3Uk7Va
بالاتر از بلندترین آسمان‌خراش‌ها، بالاتر از سر به فلک کشیده‌ترین کوه‌ها و بالاتر از بلندپروازترین هواپیماها، قلمروییست که شفق‌های قطبی بر آن فرمان می‌رانند.
شفق‌ها به ندرت پایین‌تر از ۶۰ کیلومتر پدید می‌آیند و بُرد بلندی‌شان آنها تا فاصله‌ی ۱۰۰۰ کیلومتر می‌تواند ادامه داشته باشد.
نور شفق قطبی دستاورد برخورد الکترون‌ها و پروتون‌های پرانرژی به مولکول‌های هوای زمین است. اغلب، هنگامی که از فضا نگاه کنیم، یک شفق کامل همانند دایره‌ای به گرد یکی از قطب‌های مغناطیسی زمین دیده می‌شود.
این تصویر زاویه-گسترده، نمایشی نامنتظره از شفق‌ها را نشان می‌دهد که پنج سال پیش در پهنه‌ی آسمان خاور نروژ اجرا شده بود.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2012/01/blog-post_03.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------—
https://goo.gl/3Uk7Va
بالاتر از بلندترین آسمان‌خراش‌ها، بالاتر از سر به فلک کشیده‌ترین کوه‌ها و بالاتر از بلندپروازترین هواپیماها، قلمروییست که شفق‌های قطبی بر آن فرمان می‌رانند.
شفق‌ها به ندرت پایین‌تر از ۶۰ کیلومتر پدید می‌آیند و بُرد بلندی‌شان آنها تا فاصله‌ی ۱۰۰۰ کیلومتر می‌تواند ادامه داشته باشد.
نور شفق قطبی دستاورد برخورد الکترون‌ها و پروتون‌های پرانرژی به مولکول‌های هوای زمین است. اغلب، هنگامی که از فضا نگاه کنیم، یک شفق کامل همانند دایره‌ای به گرد یکی از قطب‌های مغناطیسی زمین دیده می‌شود.
این تصویر زاویه-گسترده، نمایشی نامنتظره از شفق‌ها را نشان می‌دهد که پنج سال پیش در پهنه‌ی آسمان خاور نروژ اجرا شده بود.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2012/01/blog-post_03.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«چرا سیاهچاله مرکزی کهکشان ما کم فروغ است؟»
—---------------------------------------------------
https://goo.gl/x0XPSZ
* دانشمندان دانشگاه پرینستون و آزمایشگاه فیزیک پلاسمای پرینستون (PPPL) یک روش تازه و بسیار دقیق برای شبیه‌سازی از قرص برافزایشی‌ای پدید آورده‌اند که ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان راه شیری را تغذیه می‌کند.
قرص‌های برافزایشی ابرهایی از پلاسما هستند که در مداری به گرد یک جرم بزرگ، مانند یک سیاهچاله می‌چرخند و به آرامی در مسیری مارپیچی به کام آن فرو می‌روند. این اجرامِ رُمبیده و بسیار چگال با مرزی به نام "#افق_رویداد" در بر گرفته شده‌اند، مرزی که حتی نور هم با گذشتن از آن، دیگر توان بازگشت نخواهد داشت. قرص‌های برافزایشی با پیشروی مارپیچی به سوی افق رویداد به شدت داغ شده و تبدیل به برخی از درخشان‌ترین و پرانرژی‌ترین چشمه‌های تابش الکترومغناطیسی کیهان می‌شوند.
چهار میلیون بار پرجرم‌تر از خورشید
سیاهچاله‌ی غول‌پیکر مرکز کهکشان راه شیری "#کمان_ای*" نام دارد (بخوانید: کمان اِی-ستاره) و دلیل این نامگذاری هم جایگاه آن در صورت فلکی کمان است. جرم این سیاهچاله چهار میلیون برابر خورشید است. با این وجود، پلاسمای #قرص_برافزایشی که به کام آن فرو می‌رود در تابش الکترومغناطیسی بسیار کم‌توان‌تر از چشمداشت‌هاست.
متیو کونس، نویسنده ی اصلی این‌پژوهش می‌گوید: «پس پرسش اینجاست، چرا این قرص اینقدر آرام است.» کونس استادیار اخترفیزیک دانشگاه پرینستون و همچنین از فیزیکدانان PPPL است.
این پژوهشگران برای پدید آوردن روشی جهت پاسخ به این پرسش، سرشت قرص برافزایشی فرا-داغِ کمان ای* را در نظر گرفتند. پلاسمای این قرص به اندازه‌ای داغ و تنُک (رقیق) است که برخورد چندانی در آن روی نمی دهد، یعنی مسیر پروتون‌ها و الکترون‌های درونش به ندرت همدیگر را قطع می‌کنند.
نبود هم‌کوبِش (#collisionality) چیزیست که قرص برافزایشی کمان ای* را از قرص‌های درخشان‌تر و تابشی‌تر سیاهچاله‌های دیگر متمایز می‌کند. قرص‌های درخشان‌تر هم‌کوبشی‌تر هستند و می‌توان از راه فرمول‌هایی که در دهه‌ی ۹۰ میلادی نوشته شدند و رفتار پلاسما را مانند یک #شاره رسانای الکتریکی در نظر می‌گیرد برای آنها مدلی تهیه کرد. ولی به گفته‌ی کونس، چنین مدل‌هایی برای برفزایش سیاهچاله‌ی ما کارایی ندارند زیرا نمی‌توانند فرآیندی را توضیح دهند که باعث می‌شود قرص بدون هم‌کوبشیِ کمان ای* ناپایدار شود و مارپیچ‌وار پایین برود.
ردیابی ذرات بدون برخورد
در این پژوهش، دانشمندان برای دنبال کردن مسیر ذراتِ بدون برخورد به شیوه‌ای سامان‌مند (سیستماتیک)، فرمول‌هایی که حرکت پلاسمای هم‌کوبشی را به عنوان یک شاره‌ی ماکروسکوپی در نظر می‌گیرد را با فرمول‌بندی‌هایی جایگزین کردند که فیزیکدانان به آن "#نظریه_جنبشی" (kinetic) می‌گویند و مسیر هر ذره‌ی بدون #هم‌کوبشی را دنبال می‌کند. این رویکرد پیچیده که با بهره از کد رایانه‌ایِ Pegasus انجام شد، مجموعه‌ای از معادلات را پدید آورد که بهتر می‌توانستند رفتار قرص #ابرسیاهچاله کهکشانمان را شبیه‌سازی کنند.
رویکرد جنبشی می‌تواند به اخترفیزیکدانان در شناخت چیزی که باعث کم‌تابشی بیش از اندازه‌ی منطقه‌ی قرص برافزایشی ابرسیاهچاله‌ی مرکز راه شیری شده کمک کند. دستاوردهای این رویکرد می‌توانند همچنین شناخت ما از دیگر مسایل کلیدی، مانند چگونگی رفتار پلاسمای مغناطیده در محیط‌های خشن و افراطی و چگونگی تقویت میدان های مغناطیسی بهبود ببخشد.
به گفته‌ی کونس، هدف این روش تازه "پدید آوردن مدل‌های پیشگویانه‌ی بیشتری برای گسیلش قرص‌های برافزایشی سیاهچاله‌های مرکز کهکشان‌ها جهت مقایسه با مشاهدات اخترفیزیکی خواهد بود." چنین مشاهداتی به کمک دستگاه‌هایی مانند رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا، تلسکوپی که در سال ۱۹۹۹ راهی فضا شد، و تلسکوپ آینده‌ی افق رویداد (Event Horizon Telescope)، آرایه‌ای از ۹ رادیوتلسکوپ که در کشورهای سرتاسر جهان نصب می‌شوند انجام می‌گیرند.
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نگارش برخط نشریه‌ی جورنال فیزیکال ریویو لترز منتشر شده.
🔶 توضیح تصویر: بخش مرکزی کهکشان در طیف پرتو X. چارچوب پیوست، ناحیه ی پیرامون سیاهچاله‌ی کمان ای* را نشان می‌دهد.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/accretiondisk.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------
https://goo.gl/x0XPSZ
* دانشمندان دانشگاه پرینستون و آزمایشگاه فیزیک پلاسمای پرینستون (PPPL) یک روش تازه و بسیار دقیق برای شبیه‌سازی از قرص برافزایشی‌ای پدید آورده‌اند که ابرسیاهچاله‌ی مرکز کهکشان راه شیری را تغذیه می‌کند.
قرص‌های برافزایشی ابرهایی از پلاسما هستند که در مداری به گرد یک جرم بزرگ، مانند یک سیاهچاله می‌چرخند و به آرامی در مسیری مارپیچی به کام آن فرو می‌روند. این اجرامِ رُمبیده و بسیار چگال با مرزی به نام "#افق_رویداد" در بر گرفته شده‌اند، مرزی که حتی نور هم با گذشتن از آن، دیگر توان بازگشت نخواهد داشت. قرص‌های برافزایشی با پیشروی مارپیچی به سوی افق رویداد به شدت داغ شده و تبدیل به برخی از درخشان‌ترین و پرانرژی‌ترین چشمه‌های تابش الکترومغناطیسی کیهان می‌شوند.
چهار میلیون بار پرجرم‌تر از خورشید
سیاهچاله‌ی غول‌پیکر مرکز کهکشان راه شیری "#کمان_ای*" نام دارد (بخوانید: کمان اِی-ستاره) و دلیل این نامگذاری هم جایگاه آن در صورت فلکی کمان است. جرم این سیاهچاله چهار میلیون برابر خورشید است. با این وجود، پلاسمای #قرص_برافزایشی که به کام آن فرو می‌رود در تابش الکترومغناطیسی بسیار کم‌توان‌تر از چشمداشت‌هاست.
متیو کونس، نویسنده ی اصلی این‌پژوهش می‌گوید: «پس پرسش اینجاست، چرا این قرص اینقدر آرام است.» کونس استادیار اخترفیزیک دانشگاه پرینستون و همچنین از فیزیکدانان PPPL است.
این پژوهشگران برای پدید آوردن روشی جهت پاسخ به این پرسش، سرشت قرص برافزایشی فرا-داغِ کمان ای* را در نظر گرفتند. پلاسمای این قرص به اندازه‌ای داغ و تنُک (رقیق) است که برخورد چندانی در آن روی نمی دهد، یعنی مسیر پروتون‌ها و الکترون‌های درونش به ندرت همدیگر را قطع می‌کنند.
نبود هم‌کوبِش (#collisionality) چیزیست که قرص برافزایشی کمان ای* را از قرص‌های درخشان‌تر و تابشی‌تر سیاهچاله‌های دیگر متمایز می‌کند. قرص‌های درخشان‌تر هم‌کوبشی‌تر هستند و می‌توان از راه فرمول‌هایی که در دهه‌ی ۹۰ میلادی نوشته شدند و رفتار پلاسما را مانند یک #شاره رسانای الکتریکی در نظر می‌گیرد برای آنها مدلی تهیه کرد. ولی به گفته‌ی کونس، چنین مدل‌هایی برای برفزایش سیاهچاله‌ی ما کارایی ندارند زیرا نمی‌توانند فرآیندی را توضیح دهند که باعث می‌شود قرص بدون هم‌کوبشیِ کمان ای* ناپایدار شود و مارپیچ‌وار پایین برود.
ردیابی ذرات بدون برخورد
در این پژوهش، دانشمندان برای دنبال کردن مسیر ذراتِ بدون برخورد به شیوه‌ای سامان‌مند (سیستماتیک)، فرمول‌هایی که حرکت پلاسمای هم‌کوبشی را به عنوان یک شاره‌ی ماکروسکوپی در نظر می‌گیرد را با فرمول‌بندی‌هایی جایگزین کردند که فیزیکدانان به آن "#نظریه_جنبشی" (kinetic) می‌گویند و مسیر هر ذره‌ی بدون #هم‌کوبشی را دنبال می‌کند. این رویکرد پیچیده که با بهره از کد رایانه‌ایِ Pegasus انجام شد، مجموعه‌ای از معادلات را پدید آورد که بهتر می‌توانستند رفتار قرص #ابرسیاهچاله کهکشانمان را شبیه‌سازی کنند.
رویکرد جنبشی می‌تواند به اخترفیزیکدانان در شناخت چیزی که باعث کم‌تابشی بیش از اندازه‌ی منطقه‌ی قرص برافزایشی ابرسیاهچاله‌ی مرکز راه شیری شده کمک کند. دستاوردهای این رویکرد می‌توانند همچنین شناخت ما از دیگر مسایل کلیدی، مانند چگونگی رفتار پلاسمای مغناطیده در محیط‌های خشن و افراطی و چگونگی تقویت میدان های مغناطیسی بهبود ببخشد.
به گفته‌ی کونس، هدف این روش تازه "پدید آوردن مدل‌های پیشگویانه‌ی بیشتری برای گسیلش قرص‌های برافزایشی سیاهچاله‌های مرکز کهکشان‌ها جهت مقایسه با مشاهدات اخترفیزیکی خواهد بود." چنین مشاهداتی به کمک دستگاه‌هایی مانند رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا، تلسکوپی که در سال ۱۹۹۹ راهی فضا شد، و تلسکوپ آینده‌ی افق رویداد (Event Horizon Telescope)، آرایه‌ای از ۹ رادیوتلسکوپ که در کشورهای سرتاسر جهان نصب می‌شوند انجام می‌گیرند.
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نگارش برخط نشریه‌ی جورنال فیزیکال ریویو لترز منتشر شده.
🔶 توضیح تصویر: بخش مرکزی کهکشان در طیف پرتو X. چارچوب پیوست، ناحیه ی پیرامون سیاهچاله‌ی کمان ای* را نشان می‌دهد.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/accretiondisk.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«بازگشت یک مهمان قدیمی»
—------------------------------
https://goo.gl/jXg6BH
یک #دنباله‌دار قدیمی دوباره به بخش درونی سامانه ی خورشیدی برگشته.
این دنباله‌دار با نام "۴۵پی/هوندا-مارکوس-پایدوشاکووا" (45P/Honda–Mrkos–Pajdušáková) نه تنها از نظر فیزیکی یک جرم باستانی است، بلکه در ۱۳ مدار پیش از این، به سال ۱۹۴۸ یافته شده بود [یعنی از زمان شناسایی‌اش تاکنون ۱۳ دور زده است-م].
دنباله‌دار #۴۵پی با دوره‌ی مداری ۵.۲۵ ساله، بیشتر زمانش را نزدیک مدار مشتری می‌گذراند و آخرین بار در سال ۲۰۱۱ به خورشید نزدیک شد. ولی در چند ماه گذشته با آغاز دوباره‌ی شیرجه‌اش به سوی خورشید، به گونه‌ی چشمگیری درخشان‌تر شده.
دو روز پیش، ۴۵پی از نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید گذشت. این دنباله‌دار را اکنون می‌توان با یک دوربین دوچشمی، درست پس از غروب آفتاب در افق باختری، و نه چندان دورتر از ناهید تابناک مشاهده کرد.
این تصویر هفته‌ی پیش گرفته شده و دنباله‌دار ۴۵پی را با دُم یونی بلندش که ساختاری چشمگیر دارد نشان می‌دهد. [#دم_یونی چنانچه از نامش پیداست، از گاز یونیده تشکیل شده -گازی که در اثر پرتوهای فرابنفش خورشید برانگیخته شده و توسط باد خورشیدی به پس رانده شده است.]
دنباله‌دار ۴۵پی در اوایل ماه دیگر (فوریه) از فاصله‌ای به نسبت نزدیک از کنار زمین خواهد گذشت.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/45P.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------
https://goo.gl/jXg6BH
یک #دنباله‌دار قدیمی دوباره به بخش درونی سامانه ی خورشیدی برگشته.
این دنباله‌دار با نام "۴۵پی/هوندا-مارکوس-پایدوشاکووا" (45P/Honda–Mrkos–Pajdušáková) نه تنها از نظر فیزیکی یک جرم باستانی است، بلکه در ۱۳ مدار پیش از این، به سال ۱۹۴۸ یافته شده بود [یعنی از زمان شناسایی‌اش تاکنون ۱۳ دور زده است-م].
دنباله‌دار #۴۵پی با دوره‌ی مداری ۵.۲۵ ساله، بیشتر زمانش را نزدیک مدار مشتری می‌گذراند و آخرین بار در سال ۲۰۱۱ به خورشید نزدیک شد. ولی در چند ماه گذشته با آغاز دوباره‌ی شیرجه‌اش به سوی خورشید، به گونه‌ی چشمگیری درخشان‌تر شده.
دو روز پیش، ۴۵پی از نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید گذشت. این دنباله‌دار را اکنون می‌توان با یک دوربین دوچشمی، درست پس از غروب آفتاب در افق باختری، و نه چندان دورتر از ناهید تابناک مشاهده کرد.
این تصویر هفته‌ی پیش گرفته شده و دنباله‌دار ۴۵پی را با دُم یونی بلندش که ساختاری چشمگیر دارد نشان می‌دهد. [#دم_یونی چنانچه از نامش پیداست، از گاز یونیده تشکیل شده -گازی که در اثر پرتوهای فرابنفش خورشید برانگیخته شده و توسط باد خورشیدی به پس رانده شده است.]
دنباله‌دار ۴۵پی در اوایل ماه دیگر (فوریه) از فاصله‌ای به نسبت نزدیک از کنار زمین خواهد گذشت.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/45P.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ابرهای زیبای رنگین‌کمانی در آسمان نروژ»
—---------------------------------------------—
https://goo.gl/M0L3lE
به طور معمول، در لایه‌ی #استراتوسفر هوای زمین (#پوش‌سپهر) هیچ ابری شکل نمی‌گیرد. ولی اکنون بر پایه‌ی گزارش‌هایی که از درون دایره‌ی قطبی می‌رسد، ابرهای یخی رنگارنگ و درخشانی در این لایه‌ی معمولا خشک و گذرای (شفاف) جو زمین پدیدار شده است. اریک فوکه این نمایش را در شب سال نوی میلادی از جزایر لوفوتن نروژ به تصویر کشید.
این ابرهای یخی نشانه‌ای از دماهای بسیار پایین هستند. برای شکل‌گیری بلورهای یخ در لایه‌ی خشک استراتوسفر، دما باید تا حدود ۸۵- درجه‌ی سانتیگراد پایین بیاید. با گذشتن آفتاب از درون این ذرات ریز یخ که پهنایی حدود ۱۰ میکرون دارند، تابش رنگین‌کمانی ویژه‌ای پدید می‌آید.
"#ابرهای_استراتوسفری_قطبی" (PSCها) که به نام ابرهای رنگین‌کمانی هم شناخته می‌شوند مدت‌ها مورد کنجکاوی دانشمندان بودند؛ اکنون پی برده‌ایم که ارتباطی میان آنها و کاهش #لایه_ازون وجود دارد. در فوریه‌ی ۲۰۱۶، با پدیدار شدن گسترده‌ی PSCهای رده‌ی ۱ (یا رده‌ی I) در آسمان بریتانیا، سوراخی در لایه‌ی ازون همان جا پدید آمد؛ این رده از ابرها بیشتر از اسیدهای سولفوریک و نیتریک تشکیل شده‌اند که نابودکننده‌ی ازون‌اند.
ابرهایی که در این عکس می‌بینید واقعا به همین زیبایی هستند، و رنگ‌هایشان بسیار زنده‌تر و شاداب‌تر از ابرهای رنگین‌کمانی معمولی است که در جایی نزدیک‌تر به سطح زمین، در لایه‌ی #وردسپهر (#تروپوسفر) جو تشکیل می‌شوند. اگر یک بار یک ابر استراوسفری را ببینید هرگز آن را فراموش نخواهید کرد.
#PSC #ابر_رنگین‌کمانی #رنگین‌تابی
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/PSC.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------—
https://goo.gl/M0L3lE
به طور معمول، در لایه‌ی #استراتوسفر هوای زمین (#پوش‌سپهر) هیچ ابری شکل نمی‌گیرد. ولی اکنون بر پایه‌ی گزارش‌هایی که از درون دایره‌ی قطبی می‌رسد، ابرهای یخی رنگارنگ و درخشانی در این لایه‌ی معمولا خشک و گذرای (شفاف) جو زمین پدیدار شده است. اریک فوکه این نمایش را در شب سال نوی میلادی از جزایر لوفوتن نروژ به تصویر کشید.
این ابرهای یخی نشانه‌ای از دماهای بسیار پایین هستند. برای شکل‌گیری بلورهای یخ در لایه‌ی خشک استراتوسفر، دما باید تا حدود ۸۵- درجه‌ی سانتیگراد پایین بیاید. با گذشتن آفتاب از درون این ذرات ریز یخ که پهنایی حدود ۱۰ میکرون دارند، تابش رنگین‌کمانی ویژه‌ای پدید می‌آید.
"#ابرهای_استراتوسفری_قطبی" (PSCها) که به نام ابرهای رنگین‌کمانی هم شناخته می‌شوند مدت‌ها مورد کنجکاوی دانشمندان بودند؛ اکنون پی برده‌ایم که ارتباطی میان آنها و کاهش #لایه_ازون وجود دارد. در فوریه‌ی ۲۰۱۶، با پدیدار شدن گسترده‌ی PSCهای رده‌ی ۱ (یا رده‌ی I) در آسمان بریتانیا، سوراخی در لایه‌ی ازون همان جا پدید آمد؛ این رده از ابرها بیشتر از اسیدهای سولفوریک و نیتریک تشکیل شده‌اند که نابودکننده‌ی ازون‌اند.
ابرهایی که در این عکس می‌بینید واقعا به همین زیبایی هستند، و رنگ‌هایشان بسیار زنده‌تر و شاداب‌تر از ابرهای رنگین‌کمانی معمولی است که در جایی نزدیک‌تر به سطح زمین، در لایه‌ی #وردسپهر (#تروپوسفر) جو تشکیل می‌شوند. اگر یک بار یک ابر استراوسفری را ببینید هرگز آن را فراموش نخواهید کرد.
#PSC #ابر_رنگین‌کمانی #رنگین‌تابی
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/PSC.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«حمام آفتاب کیوان»
—------------------------
https://goo.gl/Rshh1s
نور خورشید اکنون درست بر قطب شمال کیوان (به عربی: زحل) می‌تابد. در این تصویر که فضاپیمای کاسینی اواخر پرسال (۲۰۱۶) گرفته، سرتاسر ناحیه‌ی شمالگان #کیوان را روشن از آفتاب می‌بینیم، گرچه به دلیل فاصله‌ی بسیار این سیاره از خورشید، آفتابش چندان پرتوان نیست.
رودبادِ (جریان جتیِ) شش گوش کیوان در این تصویر کاملا روشن دیده می‌شود، ولی مناطقی از سیاره که قله‌ی ابرهای آن در فراز پایین‌تری جای دارند، مانند منطقه‌ی درون شش‌گوش، تیره‌تر هستند. با نزدیک شدن شمال کیوان به #انقلاب_تابستانی، دانشمندان ماموریت کاسینی از این فرصت فصلی و هندسه‌ی خوبِ دیدگاه فضاپیما بهره جسته و به بررسی این #رودباد و همچنین دیگر الگوهای جوی نیمکره‌ی شمالی سیاره می‌‌پردازند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت روشن حلقه‌ها و حدود ۵۱ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس توسط دوربین زاویه-گسترده‌ی کاسینی در روز ۹ سپتامبر ۲۰۱۶، و با بهره از یک فیلتر طیفی که طول موج‌های #فروسرخ-نزدیک پیرامون ۷۲۸ نانومتر را می‌گذراند گرفته شده.
در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از کیوان حدود ۱.۲ میلیون کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۷۴ کیلومتر است.
#فضاپیمای_کاسینی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Saturn.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------
https://goo.gl/Rshh1s
نور خورشید اکنون درست بر قطب شمال کیوان (به عربی: زحل) می‌تابد. در این تصویر که فضاپیمای کاسینی اواخر پرسال (۲۰۱۶) گرفته، سرتاسر ناحیه‌ی شمالگان #کیوان را روشن از آفتاب می‌بینیم، گرچه به دلیل فاصله‌ی بسیار این سیاره از خورشید، آفتابش چندان پرتوان نیست.
رودبادِ (جریان جتیِ) شش گوش کیوان در این تصویر کاملا روشن دیده می‌شود، ولی مناطقی از سیاره که قله‌ی ابرهای آن در فراز پایین‌تری جای دارند، مانند منطقه‌ی درون شش‌گوش، تیره‌تر هستند. با نزدیک شدن شمال کیوان به #انقلاب_تابستانی، دانشمندان ماموریت کاسینی از این فرصت فصلی و هندسه‌ی خوبِ دیدگاه فضاپیما بهره جسته و به بررسی این #رودباد و همچنین دیگر الگوهای جوی نیمکره‌ی شمالی سیاره می‌‌پردازند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت روشن حلقه‌ها و حدود ۵۱ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس توسط دوربین زاویه-گسترده‌ی کاسینی در روز ۹ سپتامبر ۲۰۱۶، و با بهره از یک فیلتر طیفی که طول موج‌های #فروسرخ-نزدیک پیرامون ۷۲۸ نانومتر را می‌گذراند گرفته شده.
در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از کیوان حدود ۱.۲ میلیون کیلومتر بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۷۴ کیلومتر است.
#فضاپیمای_کاسینی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Saturn.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies