📚 #ایران_آینده
✍️ #مولفان: #حسن_عشایری #موسا_غنی_نژاد #رضا_منصوری
📘 #نشر: #دیبایه
📌 نقش فرهنگ در خانواده ایرانی چیست؟
دکتر عشایری:
در خانواده ایرانی ذهن یادگیرنده وجود ندارد. می گوید «از روزی که حاج آقا مُرد وضع ما برگشت». یعنی تصادفات، زندگی او را مشخص می کند. روی مسئله ی خانواده پژوهش شده. به خاطر شرایط تاریخی، حافظه ی خانواده در ارتباط با علم کار نمی کند و تنها مصرف می کند و توجیهی که برای رویدادها می کند، علم باور نیست. علم باوری اساساً این است که فکر کند و چراها را پاسخ دهد. من اسم وضعی را که در آنیم روزمرگی گذاشته ام و این سیاستی است که در روزینگی گرفتار شویم. روزمرگی در دانشگاه ها هم حاکم است. چرا علم مان رشد نمی کند؟ زیرا "واحدجو" داریم و دانشگاه هم "پاس ـ گاه" است! دانشجو واحد را بایست پاس کند. در چنین شرایطی علم جایگاهی ندارد. در مدرسه، هم پرسش و هم پاسخ هست. پیاژه جمله زیبایی دارد. می گوید اگر چیزی را به بچه یاد داده ام، چیز مهمی را از او گرفته ام؛ زیرا خود او می توانست به آن برسد و این سازوکار را به او یاد نداده ایم. جامعه نمی تواند چیزی را علمی ارائه بدهد: فن آوری را آورده؛ ولی مردم توجیه نشده اند و فکر واردات تجهیزات علمی را به مثابه ی ورود علم تلقی می کنند. باید نیاز را در جامعه ایجاد کرد. در آلمان وقتی فرد به ایستگاه راه آهن می رود، اگر کامپیوتر بلد نباشد، سه قطار می رود و او جا می ماند. بنابراین او مجبور است دوره ببیند و این اجبار است. ما هم باید این اجبار را ایجاد کنیم که فرد بتواند برای زندگی روزمره اش به حداقلی از دانش مسلح شود.
همان طوری که قبلاً نیز اشاره شد فرهنگ خانواده ی ایرانی، در حال گذر از خودمداری به طرف نوعی فردیت و شاید شهروندی و مدنیت است. هنوز فرهنگ مالکیت و مردسالاری حاکم است. متأسفانه نگرش های قضا و قدری برگرفته از فرهنگ دینی، این نوع تفکر را تشدید کرده و بخشی از فرهنگ سنتی در خانواده های در حال دگرگونی است. بازتاب اضطراب، عدم امنیت کافی و شکستن حریم خانواده را در موقعیت هایی در مسائلی چون طلاق، خشونت، سوء استفاده ی کاری و جنسی کودکان بیش از پیش مشاهده می کنیم. سازمان های غیردولتی که در شهرهای بزرگ به مسائل خانواده و جوانان می پردازند، امیدی برای ایجاد بستر فرهنگی مناسب تر در خانواده را نوید می دهند.
◽️@omidesaba
◾️http://omidesaba.com
✍️ #مولفان: #حسن_عشایری #موسا_غنی_نژاد #رضا_منصوری
📘 #نشر: #دیبایه
📌 نقش فرهنگ در خانواده ایرانی چیست؟
دکتر عشایری:
در خانواده ایرانی ذهن یادگیرنده وجود ندارد. می گوید «از روزی که حاج آقا مُرد وضع ما برگشت». یعنی تصادفات، زندگی او را مشخص می کند. روی مسئله ی خانواده پژوهش شده. به خاطر شرایط تاریخی، حافظه ی خانواده در ارتباط با علم کار نمی کند و تنها مصرف می کند و توجیهی که برای رویدادها می کند، علم باور نیست. علم باوری اساساً این است که فکر کند و چراها را پاسخ دهد. من اسم وضعی را که در آنیم روزمرگی گذاشته ام و این سیاستی است که در روزینگی گرفتار شویم. روزمرگی در دانشگاه ها هم حاکم است. چرا علم مان رشد نمی کند؟ زیرا "واحدجو" داریم و دانشگاه هم "پاس ـ گاه" است! دانشجو واحد را بایست پاس کند. در چنین شرایطی علم جایگاهی ندارد. در مدرسه، هم پرسش و هم پاسخ هست. پیاژه جمله زیبایی دارد. می گوید اگر چیزی را به بچه یاد داده ام، چیز مهمی را از او گرفته ام؛ زیرا خود او می توانست به آن برسد و این سازوکار را به او یاد نداده ایم. جامعه نمی تواند چیزی را علمی ارائه بدهد: فن آوری را آورده؛ ولی مردم توجیه نشده اند و فکر واردات تجهیزات علمی را به مثابه ی ورود علم تلقی می کنند. باید نیاز را در جامعه ایجاد کرد. در آلمان وقتی فرد به ایستگاه راه آهن می رود، اگر کامپیوتر بلد نباشد، سه قطار می رود و او جا می ماند. بنابراین او مجبور است دوره ببیند و این اجبار است. ما هم باید این اجبار را ایجاد کنیم که فرد بتواند برای زندگی روزمره اش به حداقلی از دانش مسلح شود.
همان طوری که قبلاً نیز اشاره شد فرهنگ خانواده ی ایرانی، در حال گذر از خودمداری به طرف نوعی فردیت و شاید شهروندی و مدنیت است. هنوز فرهنگ مالکیت و مردسالاری حاکم است. متأسفانه نگرش های قضا و قدری برگرفته از فرهنگ دینی، این نوع تفکر را تشدید کرده و بخشی از فرهنگ سنتی در خانواده های در حال دگرگونی است. بازتاب اضطراب، عدم امنیت کافی و شکستن حریم خانواده را در موقعیت هایی در مسائلی چون طلاق، خشونت، سوء استفاده ی کاری و جنسی کودکان بیش از پیش مشاهده می کنیم. سازمان های غیردولتی که در شهرهای بزرگ به مسائل خانواده و جوانان می پردازند، امیدی برای ایجاد بستر فرهنگی مناسب تر در خانواده را نوید می دهند.
◽️@omidesaba
◾️http://omidesaba.com