پسرا واقعا بامزن، بهش می‌گم ناخوناتو مانیکور کردی انقدر مرتبه؟
میگه نه، فیشال کردم =)))

*مه‌یاس*

@OfficialPersianTwitter

دیروز با اسنپ رفتم خونه شد ۱۵۱ هزار تومن
امروز پیاده رفتم شد ۱ میلیون و ۱۴۹ هزار تومن
و همه معنی این توئیت رو نمی‌فهمن

*بوم*

@OfficialPersianTwitter

من نمیدونم این اسما رو از کجا میارین انبه هندی گلابی وحشی!! ازگیله این، بابا وا بدین
حالا خوبه نمیگین گوجه زرد🤡

*Dreamer*

@OfficialPersianTwitter

یکی از جادوهای دنیای روان این است که برعکس دنیای جسم، در آن با یک گل هم بهار می‌شود..

*روح الله صدیق*

@OfficialPersianTwitter

زمانی که داشتم از ایران مهاجرت میکردم با صدای بلند گریه میکردم،بابام پرسید چرا گریه میکنی گفتم شما مریض شید دیگه من نیستم که ببرمتون دکتر.همونجور لای گریه هام منو بغل کرد گفت مگه الان مریض میشیم تو ما رو میبری دکتر؟

*سهرابیِ دلها*

@OfficialPersianTwitter

کاشکی منم اشتباهی بفرستن لس آنجلس💔🚶🏻‍♂️

*پسری سوبِر !*

@OfficialPersianTwitter

این سوال که من که در طول روز هیچ پسری رو نمی‌بینم چطوری و از کجا قراره زید پیدا کنم رو از تراپیستم پرسیدم‌؛ فرمودن پس کتابخونه ملی برا چی میری؟

*Fatemeh*

@OfficialPersianTwitter

خانم پاتریشیا ۱۰۱ سال سن دارد و در این سن همچنان با هواپیما مسافرت می‌کند. اما اکنون که سن او از صد عبور کرده، با یک مشکل بامزه مواجه شده: در بسیاری از سیستم‌های فرودگاهی و به خاطر نقص در طراحی نرم‌افزار، سن او «یک ساله» درج می‌شود!
نتیجه‌اش این می‌شود که خدمه‌ی فرودگاه منتظر از راه رسیدن یک کودک یک ساله هستند (که در بلیط درج شده نیاز به کمک برای جابجایی دارد)، اما با یک خانم ۱۰۱ ساله مواجه می‌شوند.
این موضوع سبب شده چند بار در فرودگاه ابزار مناسب از قبل آماده نباشد و خانم پاتریشیا معطل شود :)
او متولد سال ۱۹۲۲ است و تا ۹۷ سالگی هم به تنهایی سفر می‌کرده، اما اکنون برای مسافرت از دخترش کمک می‌گیرد.
سفر بعدی هم چند ماه دیگر است و تا آن موقع ۱۰۲ ساله خواهد شد و امیدوار است تا آن زمان باگ نرم‌افزاری فرودگاه‌ها برطرف شود!

*Aliasghar Honarmand*

@OfficialPersianTwitter

‏انسانی که حرف نمی‌زنه و انتظار داره درک بشه، پرتوقع‌ترین گونه‌ی بشره.

•FarzadBayan•

@OfficialPersianTwitter

چند وقت دیگه دو سال کامل میشه که مهاجرت کردم. اگر تفاوت حال خوب و بد رو بخوام در ایران اینجا مقایسه کنم، باید بگم ادما یه چیزی به اسم ظرف خوش حالی دارن. و کلا تو زندگی دارن تلاش میکنن اون ظرف رو پر کنن. توی ایران اندازه ی اون ظرف برام ۱۰۰ بود هفته ای یه بار به واسطه وقت گذروندن با دوستام و خانواده شانس پر کردن اون ظرف رو داشتم! ۱۰۰ از ۱۰۰. ولی به صورت میانگین، باقی روزا اون ظرف به اندازه ۳۰ تا ۴۵ پر میشد. مهاجرت ظرف ادمو کوچیک میکنه. اندازه ظرف من شد ۷۰. یعنی در بهترین روز ها اندازه ۷۰ تا خوش حال بودم
چرا ۷۰ تا؟ چون ما اینجا هرچقدر هم که خوش شانس باشیم و ادم باحال پیدا کنیم،‌ روابطمون یک سری چارچوب هایی داره. روابطمون با دوستای قدیمیمون ولی بدون چارچوبه! چون تو ایران مادر هست و ساپورت خانواده. کس و کار داره ادم و اگه اتفاقی بیوفته، کسی هست برای چیزی گفتن ولی بجز روز هایی که ظرف خوش حالیم سر ریز شد و ۷۰ تا پر شد،‌میانگین باقی روزا بین ۴۵ تا ۶۰ بود. چرا مهاجرا اینقدر ناله میکنن؟ چون دلشون لک زده برای اینکه فقط یه بار دیگه بتونن ظرف خوش حالی ۱۰۰ از ۱۰۰ رو پر کنن.
مهاجرت میارزه یا نه؟ ببینید میانگین خوش حالیتون چقدره تو ایران

• Mo •

@OfficialPersianTwitter

‏یکی از جوجه ها صبح بهم میگفت تیچر تو رو یه جور دیگه دوس دارم. چی دوس داری بگیرم برات؟ گفتم برام نقاشی بکش. گفت برو بابا به مامانم گفتم برات طلا بگیره :)))

•سارا•

@OfficialPersianTwitter

بعضی وقتا که کسی ازم یه درخواستی داره که میدونم سخته، واقعا با این رویکرد قبول میکنم که، هیشکی واسه من نکرد بذار حداقل من اگه میتونم واسه یکی بکنم شاید یه روزی یه جایی به خودمم برگشت.

• لِیْ •

@OfficialPersianTwitter

امیدوارم یکبار تو زندگیم شانس اینو داشته باشم که کف خونه‌م این شکلی باشه.

• ASAPYASSI •

@OfficialPersianTwitter

قبلاً یه داروی معده‌ای بود به اسم رانیتیدین، خیلی جواب بود. یهو گفتن سرطان‌زاست و تولیدش متوقف شد و فاموتدین جایگزینش شد ولی اصلاً تاثیر اونو نداره. بابا به شما چه آخه؟ من می‌خوام سرطان بگیرم.

• رسول کربکندی •

@OfficialPersianTwitter