نه دردی کُشته می‌شود و نه قبری پُر ؛

آلوده به مرگِ بی‌شرمانه‌ی خاکستر‌ی.

مدفنِ خاکستر های مرده ی بیهودگی.

ولی وایب الآنم این بود:

Art never comes from happiness.

در آینه نگاه میکند. پسری را می‌بیند که سالهاست می‌شناسد. موهای خرمایی رنگ، چشم‌هایی که به درون می‌نگرند و با بیرون سخن می‌گویند؛ سخن از رهایی! پسری که از بندِ زندانِ جسم پوسیده اش آزاد شده. از خواب بیدار می‌شود. کلمات جوهری تکه تکه شده و به درون رگ‌هایش فرو می‌روند. ردِ خونِ جوهرِ کلماتِ شکسته شده بر روی دستش می‌ماند.
+ پسرکی وجود ندارد!
با پوزخند می‌گویند و جام‌ِشان را از جوهر پر می‌کنند تا آماده‌ی نوشتنِ کلماتِ دردناکِ بیشتر در دفترِ زندگی‌اش شوند.