#یادداشت_های_پریشانی
#ما_و_زمان_پریشی(۱) یا #استخر_اسطوره
سالهاست در جستجوی یافتن یک پرسشم ؛
- بزرگترین نقص همه ی بودن یک ایرانی چیست؟!
این پرسش را بویژه در حوزه ی معرفت شناسی بسیار کاویده ام... و در این حوزه بنیادین نیز به همان واژه ی بسیار مهم رسیده ام.
هم پژوهشگران حیطه ی معرفت ما و نیز مردم ما اصلی ترین معنای جهان مادی را گم کرده اند
و اصلی ترین ستون جهان هستی چیست؟!
#زمان
در اساطیر هزاران ساله ی ما از دو زمان سخن آمده ؛ زمان بی کرانه و زمان کرانه مند.
زمان بی کرانه مربوط به جهان مینویی است جهان غیر مادی ،جایی که زروان(خدای زمان ) هست و هم او سپنته مینو و انگره مینو را پدید می‌آورد و ستیز دو عنصر نور و ظلمت در جهان بی کران را به نوعی بنیان می نهد.
اما این ستیز فرساینده به سبب اینکه در بی کران اتفاق می افتد لاجرم بی کرانه خواهد بود و اتمامی نخواهد داشت جنگ در عالم بی زمان بی پایان است.
دقیقا برای پرهیز از این جنگ ابلهانه ی بی سرانجام و بی پیروز است که تصمیم بر آن میشود که زمان کرانه مند و طبعا گیتی محدود شکل بگیرد به دوازده هزار سال..
پس گیتی محدود در واقع میدان محدود جنگی محدود می شود و نهایتا نیکی است که بر بدی چیره میشود.
برای این دوازده هزار سال ( گاه نه هزار سال) نقشه ی راهی و طرحی هم افکنده شده یعنی هر هزاره یک مجموعه کار شکل میگیرد تا زه انتهای داستان برسیم. شاید مشخص کردن کارهای اساسی هر دوره آیتی برای اینکه انسان ایرانی #زمان_شناس شود و فرزند زمان خویش... اما این میان انفاق عجیبی می افتد
شاید با غلبه ی تام موبدان زرتشتی است که زمان گم میشود و به جای زمان گیتیک زمان مینویی سایه می افکند بر سرزمین ایران..
اسطوره زمان خاص خود را دارد و آن زمان #همیشه است. در حالیکه اقلیم خاک زمان محدود خود را دارد و هر انسان نیز زمان محدود تری دارد که برای پرثمر شدنش لاجرم باید زمان شناس باشد و کار درخور زمان را انجام دهد.
اما و شاید به سبب خوش آیند بودن زمان اساطیری و سختی درک زمان محدود انسانی و دشواری مسئولیت حاصله ازین شناخت بوده که انسان ایرانی بزرگترین استخر ماده مخدر تاریخ را مشف میکند و خود را در آن غوطه ور می نماید: آری #استخر_اسطوره . شناوری در این استخر انقدر جذاب و نشئه آور است که انسان ایرانی سده هاست غرق در آن دارد حال میکند سده هاست که جهان گیتیک را از دست داده است.
به گمان من ملت ما هنوز که هنوز است وارد تاریخ نشده است.
تاریخ علم است. علم دسته بندی دارد. دسته بندی کارایی دارد . منظور از کارایی چیزی است که در فرصت محدود یک زندگی غمبار انسانی منجر به ساخت یک سازه ی پیش رونده شود مثل سازه هایی که ما در بسیاری از سرزمین های جهان داریم از ژاپن گرفته تا ایالات متحده...
اما وقتی به ایران و اساسا به منطقه ای که همان غربیهاش خاورمیانه نامیده اند نگاه میکنیم میبینیم تکرار در تکرار محصول زیست ماست. کأنه ما در یک بی زمانی مطلق به سر می بریم و در بی زمانی طبعا پیشرفتی وجود ندارد.اصلا جسمانیت انکار میشود و وقتی جسمانیت نباشد هیچ چیز دیگری نیست..
نبود جسمانیت خیلی عالی است اما نه ذر جهانی که بنیادش بر جسم است.
شما نگاهی به مثلا تاریخ ادبیاتی، حکومتی، اعتقادی و... ایران بیندازید تا ببینید که چگونه لبریز است از بی زمانی..
وامقی بود که دل داده ی عذرایی بود
منم امروز و تویی وامق و عذرای دگر
اصلا بگذارید سخن بسیار غریبی را برایتان بگویم که معلوم نیست از کجا و چطور شده کل جهان بینی ما: کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا..
این سخن اسطوره وار علی الظاهر نه حدیث است و نه سخن از بزرگی زیسته در جهان محدود... سخنی است از جنس بی زمانی و حالا باید یک پرسش اساسی دیگر طرح افکند: برندگان و بازندگان زیستن در زمان بی کرانه چه کسانی هستند؟
انشاءالله نمونه های دیگری از اصرار بر زیستن در جهان بی زمان را ارائه خواهم کرد
#محسن_بارانی ۲خرداد۱۴۰۰
@niyazestanbarani
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
#ما_و_زمان_پریشی(۱) یا #استخر_اسطوره
سالهاست در جستجوی یافتن یک پرسشم ؛
- بزرگترین نقص همه ی بودن یک ایرانی چیست؟!
این پرسش را بویژه در حوزه ی معرفت شناسی بسیار کاویده ام... و در این حوزه بنیادین نیز به همان واژه ی بسیار مهم رسیده ام.
هم پژوهشگران حیطه ی معرفت ما و نیز مردم ما اصلی ترین معنای جهان مادی را گم کرده اند
و اصلی ترین ستون جهان هستی چیست؟!
#زمان
در اساطیر هزاران ساله ی ما از دو زمان سخن آمده ؛ زمان بی کرانه و زمان کرانه مند.
زمان بی کرانه مربوط به جهان مینویی است جهان غیر مادی ،جایی که زروان(خدای زمان ) هست و هم او سپنته مینو و انگره مینو را پدید می‌آورد و ستیز دو عنصر نور و ظلمت در جهان بی کران را به نوعی بنیان می نهد.
اما این ستیز فرساینده به سبب اینکه در بی کران اتفاق می افتد لاجرم بی کرانه خواهد بود و اتمامی نخواهد داشت جنگ در عالم بی زمان بی پایان است.
دقیقا برای پرهیز از این جنگ ابلهانه ی بی سرانجام و بی پیروز است که تصمیم بر آن میشود که زمان کرانه مند و طبعا گیتی محدود شکل بگیرد به دوازده هزار سال..
پس گیتی محدود در واقع میدان محدود جنگی محدود می شود و نهایتا نیکی است که بر بدی چیره میشود.
برای این دوازده هزار سال ( گاه نه هزار سال) نقشه ی راهی و طرحی هم افکنده شده یعنی هر هزاره یک مجموعه کار شکل میگیرد تا زه انتهای داستان برسیم. شاید مشخص کردن کارهای اساسی هر دوره آیتی برای اینکه انسان ایرانی #زمان_شناس شود و فرزند زمان خویش... اما این میان انفاق عجیبی می افتد
شاید با غلبه ی تام موبدان زرتشتی است که زمان گم میشود و به جای زمان گیتیک زمان مینویی سایه می افکند بر سرزمین ایران..
اسطوره زمان خاص خود را دارد و آن زمان #همیشه است. در حالیکه اقلیم خاک زمان محدود خود را دارد و هر انسان نیز زمان محدود تری دارد که برای پرثمر شدنش لاجرم باید زمان شناس باشد و کار درخور زمان را انجام دهد.
اما و شاید به سبب خوش آیند بودن زمان اساطیری و سختی درک زمان محدود انسانی و دشواری مسئولیت حاصله ازین شناخت بوده که انسان ایرانی بزرگترین استخر ماده مخدر تاریخ را مشف میکند و خود را در آن غوطه ور می نماید: آری #استخر_اسطوره . شناوری در این استخر انقدر جذاب و نشئه آور است که انسان ایرانی سده هاست غرق در آن دارد حال میکند سده هاست که جهان گیتیک را از دست داده است.
به گمان من ملت ما هنوز که هنوز است وارد تاریخ نشده است.
تاریخ علم است. علم دسته بندی دارد. دسته بندی کارایی دارد . منظور از کارایی چیزی است که در فرصت محدود یک زندگی غمبار انسانی منجر به ساخت یک سازه ی پیش رونده شود مثل سازه هایی که ما در بسیاری از سرزمین های جهان داریم از ژاپن گرفته تا ایالات متحده...
اما وقتی به ایران و اساسا به منطقه ای که همان غربیهاش خاورمیانه نامیده اند نگاه میکنیم میبینیم تکرار در تکرار محصول زیست ماست. کأنه ما در یک بی زمانی مطلق به سر می بریم و در بی زمانی طبعا پیشرفتی وجود ندارد.اصلا جسمانیت انکار میشود و وقتی جسمانیت نباشد هیچ چیز دیگری نیست..
نبود جسمانیت خیلی عالی است اما نه ذر جهانی که بنیادش بر جسم است.
شما نگاهی به مثلا تاریخ ادبیاتی، حکومتی، اعتقادی و... ایران بیندازید تا ببینید که چگونه لبریز است از بی زمانی..
وامقی بود که دل داده ی عذرایی بود
منم امروز و تویی وامق و عذرای دگر
اصلا بگذارید سخن بسیار غریبی را برایتان بگویم که معلوم نیست از کجا و چطور شده کل جهان بینی ما: کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا..
این سخن اسطوره وار علی الظاهر نه حدیث است و نه سخن از بزرگی زیسته در جهان محدود... سخنی است از جنس بی زمانی و حالا باید یک پرسش اساسی دیگر طرح افکند: برندگان و بازندگان زیستن در زمان بی کرانه چه کسانی هستند؟
انشاءالله نمونه های دیگری از اصرار بر زیستن در جهان بی زمان را ارائه خواهم کرد
#محسن_بارانی ۲خرداد۱۴۰۰
@niyazestanbarani
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹