نوید آذربایجان

‍ 🔴خاطرات و خطرات ( ۲۳۰ )

اولین کتک در اولین روز های
ورودبه دانشگاه

✍عیسی نظری روزنامه نگار - حقوقدان

🔹نوشته بودم وقتی وارد دانشکده حقوق شدم ، یک کاغذی دستم دادند که زبان انگلیسی تو ضعیف است ، باید بروی به مرکز زبان های خارجی و چند واحد انگلیسی بخوانی .
کلاس های مرکز زبان های خارجی در
دانشکده ادبیات دانشگاه تهران برگزار
می شد ، در اولین گام ورود من به
کلاس های زبان یک خوشآیندی فرح زا
وجودم را گرفت .
من تزی داشتم که دختران خوشگل همواره تنبل هستند و یا تنبل ها زیبا
هستند !
وقتی وارد کلاس شدم ، تزم درست از آب درآمده بود .
چند نفر پسر بودند و الباقی زیبا های تهران و یا تنبل های تهران !
حالا یک شهرستانی چشم و گوش بسته
هم وارد ماجرا می شد ، البته این چشم و گوش بسته هم زیاد با من همخوانی نداشت !
🔹من در سیکل دوم دبیرستان عضو شورای دبیرستان امیر کبیر بودم ، هرگاه چند نفری عازم مسابقات تلویزیون و یا رادیو بودند ، من نفر اول بودم ، مسابقات
نشریه نویسی یا عکس و دیکلمه شعر
که معمولا در کاخ جوانان و یا خانه
جوانان برگزار می شد ، منهم بودم
این برنامه ها پسر و دختر باهم بودیم .
یعنی دانشکده ادبیات و یا دانشگاه
خیلی هم نا آشنا نبود ، اما فرق میکرد !
و خوش آیند بود ، طوری که دیگر
در کافه تریای ادبیات صبحانه می خوردم .
🔹یک روز طبق معمول با دختر های ادبیات و سایر تنبل های سایر دانشکده ها صبحانه ام تمام شد و خواستم بیرون
بروم از زیر نگاه های خشم آلود بچه های
مذهبی و چپی رد شدم ، تریا در زیرزمین
ادبیات بود ، به طبقه اول آمدم ، هیچکس نبود ، خیلی غریب بود ، وقتی
پایم را به محوطه بیرون دانشکده گذاشتم ، دانشکده توسط گارد محاصره
شده بود .
یکبار در دبستان محمد رضا شاه پهلوی
ناظم را دیده بودم و فرار نکرده بودم
برایم خیلی گران تمام شده بود !
اما آنجا شهرستان بود ، فهم ناظم
خیلی ناقص بود ، اما اینجا پایتخت
کشور گل و بلبل بود ، کشور حافظ و سعدی ، اینجا فرق میکرد ، فرار نکردم
و اصولا هم نمی توانستم فرار کنم ،
صف گارد دانشگاه کانهم بنیان مرصوص بود .
وقتی کنارشان رسیدم سر دسته گارد
با اشاره انگشت احضارم کرد و کارت
دانشجوئی خواست و کارت من مال
دانشکده حقوق بود
در جا سوار جیب کردند و به مرکز
گارد بردند
بازجوئی محترمانه بود ، دانشجوی حقوق
هستی ، هر وقت ما خواستیم یک چرتی
بزنیم و بخوابیم شما دو تا دانشکده
حقوق و فنی ، دانشگاه را به آشوب
کشیدید ، الان هم نوبت دانشکده ادبیات
بود .
چند نفر از حقوق آمدید ، اسم ببر !
-- نه من تنها بودم
-- یعنی تک نفری دانشکده را بهم زدی ؟
-- نه خیر من برای صبحانه خوردن رفته
بودم ، تریا بودم ، وقتی بیرون آمدم
طبقه اول کسی نبود ، بعد بیرون امدم
اگر من کاری کرده بودم ، پس چرا
بیرون آمدم ، می ماندم بعد رفتن شما
بیرون می آمدم .
مردی که دکتر صدایش میکردند با
لحن آرامی گفت :
تمام ، حرف های تو درست ، الان همان
خرابکار ها جمع شده و در طبقه دوم
اعلامیه ای زده و اعمال قهرمانانه خود را
نوشته اند ، تو می روی و ان اعلامیه
را می کنی و برای ما می اوری و بعد
خلاص !
با کمال صداقت شهرستانی گفتم :
چرا خودتان اینکار را نمی کنید ؟
دکتر که بعد ها فهمیدم سرگرد (ت )
است ، سیلی جانانه ای به صورتم زد ،
و دکتر دیگری که بعدها شناختم ، ستوان ( ح) است گفت :
مادر فلان منتظر دستور حضرت عالی
بودیم !
فحش های پی در پی ستوان و زدن های
گاه به گاه سرگرد ، ریتم بدنم را به هم
زده بود ، اگر آدم را یک ریز بزنند ،
بدنش گرم می شود ، این نوع زدن
نانجیبانه است ، نمی دانی ضربه از کجا
و به کجا و کی وارد می اید ، همیشه
غافلگیر می شوی ، به خصوص که بعد
مهربانی اولیه الان دیگر چشم هایت را هم ببندند !
🔹هنوز حوالی صبح بود تا ظهر کتک خوردم .همه جایم خرد و خمیر شده بود ،
معلوم بود ، اسمان همه جا یک رنگ
بود . باید وقتی جانوری را دیدی فرار
کنی ، چه مدرسه محمد رضا شاه پهلوی
و چه دانشگاه تهران !
چه ناظم و چه گارد دانشگاه ، من
سال های بعد در هیچ عملیاتی
گیر نیافتادم مگر انکه فرار نکردم !
یک روز این معادله را به عنوان درس
زندگی خواهم نوشت !
@navidazerbaijan

attach 📎

1.5K views12:41