زبان نایینی

#قصه_های_ولایت

#فاطمه_سلطان قسمت دوم

...صبح روز بعد از چهلم یدالله، سکینه یک کوزه ماست گوسفندی برداشت و رفت منزل حاج لیلا و سربسته به او رساند که دنبال ماجرای خواستگاری را بگیرد. یک قواره پارچه مخمل قرمزی را هم که آن‌وقت‌ها یدالله از مشهد برایش آورده بود و سال‌ها توی صندوقچه‌اش زیر خرت‌وپرت‌های دیگر نگه‌داشته بود از زیر چادرش درآورد و گذاشت کنار تشکچه حاج لیلا که محکم‌کاری کرده باشد. حاج لیلا هم ملتفت ماجرا بود و همان‌طور که دستش را روی سطح نرم مخمل پیشکشی می‌لغزاند، سکینه را مطمئن کرد که خیالش راحت باشد.دو هفته بعدش، پنجشنبه‌شبی که برف سنگینی هم آمده بود، چندنفری از خانواده نایب درحالی‌که مردانشان خود را در عبا پوشانده بودند و زنانشان چادر چاقچور کرده بودند، فانوس به دست به سمت منزل یدالله درحرکت بودند و حاج لیلا هم جلودارشان بود. نایب هم درحالی‌که کلاه نمدی نو شهرضایی و گیوه دو دوخت دهبیدی نونواری پوشیده بود و عبای شتری آستر مخملی‌اش را به دوش انداخته بود، پشت سر بزرگان فامیل و آخرین نفر بود که وارد منزل یدالله شد. یک ساعت بعد، عمو و دایی نایب، چپق به دست از منزل یدالله خارج شدند و هنوز چپقشان روشن بود که شیخ مرتضی را با خودشان آوردند و همان شب صیغه جاری شد و فاطمه سلطان و نایب زن و شوهر شدند. آن شب بعد از مدت‌ها اولین شبی بود که سکینه با خیال راحت سرش را بر بالین گذاشت و آسوده خوابید. زمستان آن سال برای اهالی بسیار سخت بود؛ به خاطر برف سنگین و کولاک و سوز سرما، مدت‌ها گله به چرا نرفت؛ همه چُغندر و شلغم و زردکی که اهالی به‌عنوان آذوقه برای خود و دامشان گاله کرده بودند، ته کشیده بود و خیلی‌ها مجبور شدند برای قوت خانواده و جبران کمبود آذوقه حیواناتشان، چندتایی از دام‌های خود را سر ببرند و قَلیه اش کنند. این‌طوری هم‌غذای خودشان به راه بود و هم مصرف آذوقه حیوانات کمتر می‌شد. نایب هم به خاطر برف و کولاک و سرمای بیش‌ازحد خانه‌نشین بود و بیشتر اوقاتش را در خانه سکینه نزد فاطمه سلطان می‌گذراند؛ گرچه خودش هم تعدادی از گوسفندانش را که در خَوگَچو پروار بسته بود به خاطر سرما و کمبود آذوقه از دست داد بود اما درمجموع از این‌که به خاطر برف و بوران زمستان، چوپانی‌اش تعطیل‌شده بود و شب و روزش را وَر دل فاطمه سلطان پا در تنور می‌گذراند خوشحال بود. چیزی نگذشت که قصه عشق و عاشقی اشان ورد زبان پیر و جوان ولایت شد و خیلی‌ها حسرت زندگی آن‌ دو را داشتند. بارش برف آن سال به‌قدری زیاد بود که کوچه‌های ولایت تا نیمه‌های فروردین مملو از برف‌های برهم فشرده و یخ‌زده بود. آن سال خیلی از پیرهای ولایت عمرشان به بهار نرسید؛ اهالی آن سال را، سال (سیاه سرما) نام نهادند...ادامه دارد

🖊#ناصر_طالبی_نژاد
👁🌸👁
@mamatiir

278 viewsAbas Emaml, 12:15