آشنایی با فابینگ (phubbing) و تاثیر آن روی کار و روابط اجتماعی

بعد از یک روز سخت در محل کار، سرانجام به خانه رسیده‌اید. از دیدن همسر یا دیگر اعضای خانواده خوشحال هستید و شروع به تعریف وقایع روز می‌کنید.

اما آنها به جای توجه به شما، سرشان داخل تلفن‌شان است و همزمان با گشتن در اینستاگرام، هر از گاهی هم به نشانه‌ی تایید، سرشان را تکان می‌دهند!

شما انتظار توجه و حمایت‌شان را دارید، اما ناگهان احساس «تنهایی» و «بی‌اهمیتی» می‌کنید.

نام این کار فابینگ (Phubbing) است و این روزها احتمالا اکثر افراد آن را تجربه می‌کنند.

این کلمه از ترکیب دو لغت
phone و snubbing تشکیل شده و عملی است که باعث می‌شود افراد در محیط‌های اجتماعی یا خانوادگی به جای توجه به دیگران، به تلفن خود نگاه کنند.

اما تاثیر آن خیلی مهم‌تراز اسم به ظاهر باکلاس آن است! چون پژوهش‌های مختلف نشان داده این کار به روابط اجتماعی افراد آسیب می‌زند.

یک پژوهش تازه هم نشان داده افرادی که در منزل با فابینگ مواجه هستند، در محل کار بهره‌وری کمتری دارند، چون حمایت عاطفی لازم را در محیط خانه دریافت نمی‌کنند.

پژوهش دیگری هم نشان داده احتمال بروز افسردگی در کودکانی که والدین‌ آنها به جای توجه به فرزندان، مشغول فابینگ هستند، بالاتر است.

پیشنهاد می‌کنم هنگام تعاملات اجتماعی، تلفن‌تان را کنار بگذارید و اجازه دهید احساسات واقعی میان شما تبادل شود.

فراموش نکنید که فابینگ نوعی بی‌اعتنایی به دیگران است و روی عزیزان شما تاثیر منفی جدی برجای می‌گذارد.


دکتر علی‌اصغر هنرمند

@media_aramesh

Jus do it...
فقط اقدام کن💪
این کلیپ انرژی بخش رو از دست ندین👌

@media_aramesh

به راستی در خانواده های ایرانی حفظ آبرو، همیشه مهم تر از حفظ سلامت روان بوده.
هرچند که تعریف آبرو معیار مشخصی نداره و این واژه باید بازتعریف بشه...
در واقع ما برای برنده شدن در بیرون به درون خودمون میبازیم!!!! و برای حفظ آبرو ، آرامش و سلامت روان خودمون رو فدا می کنیم.
و در نهایت متاسفانه میشیم یه تعداد روانی
آبرومند...

@media_aramesh

به ما یاد ندادن خودمون باشیم
فقط ازمون خواستن بهترین باشیم.
بهترین ماشین، بهترین خونه، زیباترین صورت، ایده‌آل‌ترین اندام، منطقی‌ترین ازدواج، بی‌نقص ترین رابطه، بالاترین نمره، میلیونی‌ترین درآمد ..

یه روز زیر بار این همه [ترین] له میشیم، شاید اون موقع بقیه بفهمن؛ [خودت] بودن
بهتر از [ترین] بودنه...


@media_aramesh

بهترین زمان شیرینی خوردن فقط بعد از غذاست نه با معده خالی!

@media_aramesh

یه روز خوب نمیاد، استرس‌های شما تموم نمیشه و هیچوقت همه چیزا سر جاشون نیستن! منابع ما به شدت محدوده (مخصوصا زمان) و قوی‌ترین انسان‌ها نهایتا بتونن روزی 5 ساعت کار عمیق بکنن.

نشستن منتظر روز خوب، سپردن کارهای امروز به فرداها و برداشتن چندین هندونه همزمان جز خسته کردن ما، دست‌نیافتنی شدن هدفامون و به ابتذال کشیدن تلاشامون هیچ دستاوردی نداره.

همه چیز همین چیزی هست که می‌بینید.
خودتونو با توجه به این شرایط رشد بدید و همین شرایط حالتون رو مدیریت کنید.

هیچ کس واینساده شما به اهدافتون برسید و از شما شکست بخوره، همه می‌بینن، می‌شنون و با هوشمندی به هر کنش شما واکنش نشون می‌دن.
توقع نداشته باشید وارد بازاری بشید و سهم بازار رقبا رو تصاحب کنید و اونا هم بشینن و شمارو نگاه کنن.

زندگی یه داینامیک وحشتناکیه که تمام فاکتورهاش در لحظه در حال تغییر هستن.
معمولا ما توی مغزمون تو رویابافی تمام فاکتورهارو ثابت نگه میداریم و اون فاکتور مورد علاقمونو به نفع خودمون تغییر می‌دیم، ولی اصلا اینجوری نیست.

راهکار چیه؟

1.پذیرفتن شرایط حال و پیدا کردن راه‌حل با استفاده از تجربیات گذشته (نه رویابافی‌های آینده)

2.به جای تلاش برای باز کردن تمام گره‌های تنیده یه گره کور، دونه به دونه گره‌هارو باز کنید.
تجربه نشون داده انجام همزمان چندین کار در اکثریت موارد باعث میشه هیچ کدومش به پایان نرسه.

3.تحت تاثیر رسانه نباشید و هر لحظه اهداف و مسیرتونو تغییر ندید. تغییر توی مسیر زندگی یه موضوع اجتناب‌ناپذیره ولی عوض کردن لحظه‌ای اهداف و مسیرها جز سرخوردگی چیزی برای شما نداره.

4.سعی کنید سازوکاری داشته باشید که بتونید در لحظه برای حل کردن مسائل لحظه‌ای راه‌حل پیدا کنید. مغزتونم آماده چالش‌های هرروزه باشه.

5.یه نقشه راه و استراتژی داشته باشید و هر کاری رو سعی کنید در ذیل اون معنا کنید، درسته بعضی چیزارو هیچجوره نمیشه اینکارو کرد ولی سعی کنید اکثریت کارهاتون همسو با اون استراتژی باشه.

@media_aramesh

یه همراه خوب میتونه ویژگی های بد هم داشته باشه، چون انسانه...

@media_aramesh

یک فیلم تکاندهنده برای تمام مردم اسیر دنیا


آزادی ، زیباترین حس دنیاست. این نیرو را در خودتان بیدار کنید. خدا مارا آزاد آفریده🌱

نخست می بینیم که اسبی در گل و باتلاق گیر کرده است و قادر به حرکت نیست.
سپس سر و کله سه سوار پیدایشان می شود. اسب را می بینند و متوجه معضل او می شوند.
مدتی اسب و محیط او را وارسی می کنند. در فکر آن هستند که چگونه اسب را نجات دهند.
یکی از سواران یک مشت از گلی را که اسب در آن گیر کرده است در دستش لمس می کند که غلظت و چسبناکی آن را آزمایش کند.

بعد سواران نحوه نجات اسب را معین می کنند.
تعدادی اسب از جای دیگر را به دور و بر اسب گیر کرده در گل می آورند.

و این اسبان در آزادی، گرد باتلاق کوچک می دوند.

وقتی که اسب در گیر می بیند که اسبان دیگر با چه ازادگی موج وار حرکت می کنند، امید در او ‌‌دمیده می شود و اسب با گرفتن الهام از اسبان آزاد به خود نهیب می زند و خود با انرژی درونی خود و بدون هیچ وسیله دیگری خود را می رهاند.
ایکاش می شد این داستان واقعی و زیبا را در مردمان نیز تکرار کرد.
در ما نیرو ها راکد شده اند و نا امیدی و تنها نا امیدی موجب در ماندگی ما شده اند. اگر می توانستیم از رهایی و ازادگی الهام بگیریم، و به نیروی حبس شده در وجود ما متوسل شویم، همین موجب آزادی و رهایی ما می شد.✌️🌱

Unknown
@media_aramesh