کانال هنرهای نمایشی مازندران

131 views14:50

سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز
مرده آن است که نامش به نکویی نبرند

تصاویر بالا مربوط به هفتمین آیین ملی شب نشان نیما در نوشهر است. همان شبی که در آن، طبق سنوات گذشته، به بزرگان هنر ایران بواسطه یک عمر کوشش در حوزه هنر و زیبایی و نوآوری و تاثیرگذاری بنیادین در رشته هنری خود، نشان نیما که نشان مردم وارگی، نوآفرینی و تجددطلبی بوده، اهداء می گردید.
در آن شب در رشته سینما، عالیجناب خسرو سینایی، در رشته موسیقی، عالیجناب حسین علیزاده، در رشته ادبیات، عالیجناب محمود دولت آبادی، در رشته شعر، عالیجناب شمس لنگرودی، در رشته تئاتر، عالیجناب هادی مرزبان، نشان نیما دریافت نمودند و جمعی از هنرمندان برجسته کشور شرف حضور در مراسم را داشتند.
چه شب پرغروری بر پهنه فرهنگی مازندران بود و چه آماجی از توهین ها و تهدیدها از سوی دلواپسان و کرکسان.
چقدر عاشق مازندران بود و هر بار که او را برای یک رویداد و رخداد فرهنگی و هنری، همایش ها، آموزش دانشجویان و هنرمندان، نشست های مشورتی در حوزه فرهنگ و هنر در مازندران به یاری می خواستم، لبیک گفته و با همان عصای همیشگی براه می افتاد و بارها گفته بود که نام مازندران مرا به راه می اندازد. رنج او، به اندازه خواب سنگینی بود که فریاد نیما را بارها برآورده بود که غم این خفته چند، خواب در چشم ترم می شکند، ظاهراً این خواب آلودگی را در مازندران، پایانی نیست و او همچون مهتاب و شبتاب، درد روشنی بخشی داشت و همچون مصداقِ مانده پای آبله از راه دراز، با تاول های زمخت پاهایش که دیگر بخشی از پاهای او بودند در این دشت گریان و ماتم زده و ویران شده که دیگر نشانی از فر و فرهنگ مازندران نداشته و نیما را خُل می پنداشته و کمترین توجهی به سینایی های خود می نماید، فریاد آی آدم ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید، یک نفر در آب دارد می سپارد جان، را می سرود.
اما دریغ از اینکه یکبار شنیده شود صدای مردی که برای زادگاهش و برای شکوه طبرستان، جان در طبق اخلاص گذاشته بود.
حضور این بزرگمرد در آیین ملی شب نشان نیما و قبول دریافت نشان نیما، سند افتخار ارزشمندی برای بنیاد مردم نهاد فرهنگی و هنری نیما یوشیج می باشد. بنده، همکارانم و اعضای هنرمند بنیاد، این ضایعه اسفناک را محضر خانواده محترم ایشان و تمامی هنرمندان تسلیت عرض نموده و جای خالی این استاد، برای هميشه در ذهن و قلب ما باقی خواهد ماند.
در طول یک دهه اخیر، بصورت مدام در فضای فرهنگی، آموزشی، خانوادگی و اجتماعی با این مرد نازنین و هنرمند باشرافت در ارتباط بودم و بسیار خود را مدیون شاگردنوازی و حمایت های پدرانه و دلسوزانه ایشان می دانم.
خسرو سینایی از بین ما رفت، اما نمُرد. او سروقامت ایستاد و استقلال و آزادی خود را حفظ نمود. به قول اخوان ثالث " من اين زندان به جرم مرد بودن ميكشم" و او تا آخر آزاده ماند و جرمش اين بود، در كشوري كه حتی نفس کشیدن امریست سیاسی و وابسته به نهادهای قدرت، سینایی بدون سرسپردگی همچون سندانی در زیر ضربه های دوست و دشمن ایستاد و رسالتش این بود که نیفتد؛ و نیفتاد.
هنرمندی جامع الاطراف و مطلع که بهمان اندازه سینما را کار می کرد که نقاشی را و به همان سان موسیقی را و به همان میزان ادبیات و شعر را می شناخت، او عصاره هنر و هنرمند ایرانی بود و نخبگان و نزدیکانش او را خوب می شناسند، هنرمندی که هیچوقت رسانه و ژورنالیسم به او نپرداخت چون او هر رسانه ای را رسانا نمی دانست و درد او این نارسایی ها بود.
و حالا خاک، جسم نازنین او را میزبانی می کند. ای خاک چه گوهر ارزشمندی را در دل نهفته ای.
ناگاه به یاد خیام افتادم که جسم نازنین او هم در دل همین خاک، مهمان است؛
ای چرخ فلک خرابی از کینه تست
بیدادگری شیوه دیرینه تست
ای خاک اگر سینه تو بشکافند
بس گوهر قیمتی که در سینه تست

يادش جاودانه باد.
خجسته باشید
میثم زندی
١١ مرداد ماه ١٣٩٩

162 views14:51