Forwarded from Kasia Kastrycnickija | дызайн & проза
Пра адносіны каго вы б хацелі паслухаць?
Final Results
41%
Паміж галоўнымі героямі
50%
Паміж гг й другаступеннымі
47%
Паміж другаступеннымі
#Тарас_Ташкевіч
#верш
У цнатлівых джунглях загранічча,
На сховішчы жывой зямлі,
Увесь дзень трапляюць прамяні
На суцішнае аблічча
Зялёных кронаў, што ў агні
Ад промняў тых сьляпога сонца,
Нібы смажацца бясконца,
Ад буйных вод удалечыні.
Казыча, лашчыць дрыгатліва,
Павевам сьвежасьці сваёй,
І, нібы, сілаю ня ўсёй,
А толькі трэцьцю, дабрытлівы
Спакойны ветрык, кроны той
Лясіны ціхай, што даткліва,
Чакае свайго лёсу збой.
У лесе гэтым, беражліва,
Захоўваюцца пад травой
Празрыстай, ранішняй расой,
Пустыя кроплі, што імкліва,
Натхняюць сілаю жывой
Усе расьліны, да самой
Гіганта гожай верхавіны.
Стаіць у джунглях ганарліва,
Схаваны ад позірку вачэй,
Да рэшты сваіх дзён бліжэй,
Каменны мур, што беражліва,
Калісьці, нехта тут ствараў.
Сабе ахову будаваў,
Таму імкнуўся асабліва,
Ды не лайдачыў, працаваў.
У чорным колеры, як дзіва,
Стаіць, пакінуты на век,
Як непатрэбны чалавек -
Пакутаў помнік нешчасьлівы,
Бо назаўжды схаваў у сабе,
Як памяць а вусьцішным сьне
Сваю гісторыю стаўленьня.
І як вяліка дасягненьне,
Што й цяпер ён моўчкі, хціва,
Хапаецца за сьвет і мсьціва
Ўсё назірае за карцінай
Цнатлівых джунгляў забыцьця.
І ўсё стаіць, стаіць, дужае,
У праменьнях ціхага сьвятла.
Ды наглядае, як імгла
Павольна лёс увесь ахінае,
Яго як спальвае датла.
13.02.2023
•••
Тэлеграм
•••
#верш
У цнатлівых джунглях загранічча,
На сховішчы жывой зямлі,
Увесь дзень трапляюць прамяні
На суцішнае аблічча
Зялёных кронаў, што ў агні
Ад промняў тых сьляпога сонца,
Нібы смажацца бясконца,
Ад буйных вод удалечыні.
Казыча, лашчыць дрыгатліва,
Павевам сьвежасьці сваёй,
І, нібы, сілаю ня ўсёй,
А толькі трэцьцю, дабрытлівы
Спакойны ветрык, кроны той
Лясіны ціхай, што даткліва,
Чакае свайго лёсу збой.
У лесе гэтым, беражліва,
Захоўваюцца пад травой
Празрыстай, ранішняй расой,
Пустыя кроплі, што імкліва,
Натхняюць сілаю жывой
Усе расьліны, да самой
Гіганта гожай верхавіны.
Стаіць у джунглях ганарліва,
Схаваны ад позірку вачэй,
Да рэшты сваіх дзён бліжэй,
Каменны мур, што беражліва,
Калісьці, нехта тут ствараў.
Сабе ахову будаваў,
Таму імкнуўся асабліва,
Ды не лайдачыў, працаваў.
У чорным колеры, як дзіва,
Стаіць, пакінуты на век,
Як непатрэбны чалавек -
Пакутаў помнік нешчасьлівы,
Бо назаўжды схаваў у сабе,
Як памяць а вусьцішным сьне
Сваю гісторыю стаўленьня.
І як вяліка дасягненьне,
Што й цяпер ён моўчкі, хціва,
Хапаецца за сьвет і мсьціва
Ўсё назірае за карцінай
Цнатлівых джунгляў забыцьця.
І ўсё стаіць, стаіць, дужае,
У праменьнях ціхага сьвятла.
Ды наглядае, як імгла
Павольна лёс увесь ахінае,
Яго як спальвае датла.
13.02.2023
•••
Тэлеграм
•••
Telegram
Kiera dy Hardź
Kanal pryśviečany tvorčaści biełaruskaha paeta j piśmieńnika Tarasa Taškieviča.
Vieršy, dumki, malunki j šmat čaho inšaha)
Suviaź — @Kiera_dy_Hardz_bot
(Koli majucca terminovyja pytańni — lepej źviartajciesio ú kamentary, bot redka praviarajecca)
Vieršy, dumki, malunki j šmat čaho inšaha)
Suviaź — @Kiera_dy_Hardz_bot
(Koli majucca terminovyja pytańni — lepej źviartajciesio ú kamentary, bot redka praviarajecca)
#верш
#госць
#Міхась_Корж
Сонца
Зорка,
што асвятляе кожны шлях,
крыніца ясных думак,
сярод туманнасцей нясе агульны сцяг,
і для цемры нібы смутак,
Цуд як агнявая мыска,
што ўсім стварае радасць,
чыя радзіма - зорная калыска,
не ўявіць яе дакучлівую старасць.
Зорка,
што прызвана знішчыць люты мрак,
як компас для заблудных душаў,
у змроку свеціць быццам бы маяк,
час яго не стане смерцю душаў.
Вялічыню цяжка ўявіць,
А ўтварэнне не прадставіць,
Дапамагла вадзе жыццё стварыць
Сярод арбіт чалавека на нагі паставіць.
Зорка,
няўяўнай сілай уладае,
у космасе халодным існуе,
здалёк на адлегласці трымае,
у любы сезон трывала саграе.
І бачыць усё,
што тварылі людзі,
на вышыні сваіх пакут і славы.
Безнадзейна выпаліць ўсё,
што стварылі людзі,
насычаныя, і пажынаючыя лаўры.
І дзякуючы зорнаму стварэнню,
чалавек,
які праз забыццё закінут у імгле,
і ўдзячны першаму праменню,
жыве, і будзе жыць,
пакуль Зорка існуе.
• • •
Instagram
• • •
#госць
#Міхась_Корж
Сонца
Зорка,
што асвятляе кожны шлях,
крыніца ясных думак,
сярод туманнасцей нясе агульны сцяг,
і для цемры нібы смутак,
Цуд як агнявая мыска,
што ўсім стварае радасць,
чыя радзіма - зорная калыска,
не ўявіць яе дакучлівую старасць.
Зорка,
што прызвана знішчыць люты мрак,
як компас для заблудных душаў,
у змроку свеціць быццам бы маяк,
час яго не стане смерцю душаў.
Вялічыню цяжка ўявіць,
А ўтварэнне не прадставіць,
Дапамагла вадзе жыццё стварыць
Сярод арбіт чалавека на нагі паставіць.
Зорка,
няўяўнай сілай уладае,
у космасе халодным існуе,
здалёк на адлегласці трымае,
у любы сезон трывала саграе.
І бачыць усё,
што тварылі людзі,
на вышыні сваіх пакут і славы.
Безнадзейна выпаліць ўсё,
што стварылі людзі,
насычаныя, і пажынаючыя лаўры.
І дзякуючы зорнаму стварэнню,
чалавек,
які праз забыццё закінут у імгле,
і ўдзячны першаму праменню,
жыве, і будзе жыць,
пакуль Зорка існуе.
• • •
• • •
Forwarded from Kasia Kastrycnickija | дызайн & проза
Добра, тады выбіраем галоўнага героя) P.s. Раней я апавядала пра іх, таму можаце пашукаць пасты па хэштэгу #тваёй_крывёю_я_напішу_свае_імя
Final Results
33%
Мара
20%
Андрэй
13%
Марыя
10%
Эмілія
23%
Марк
Forwarded from Kasia Kastrycnickija | дызайн & проза
Як нечакана, вы выбралі Мару) Застаўся апошні выбар, і я буду ўжо апавядаць.
Final Results
36%
Адносіны з вампірам, які ператварыў
11%
Адносіны з іншымі вампірамі з кабалу
18%
Адносіны зь сям'ёю
34%
Адносіны з студэнтамі й выкладчыкамі
#верш
#Вальдэмар_Громаў
«Боль»
Больна, чаму так больна?
Як гэты крык мне затрымаць?
Мне больна так, як не было ніколі.
Больна так, што ад крыві ў горле, я нават не магу ўздыхаць.
Я не магу трымацца,
Ўжо даўно ніякіх сіл няма.
І ў галаве толькі адна ёсьць думка:
Думка аб тым, што гэта ўсё мая віна.
І я крычу, як не крычаў ніколі,
Але ніхто ня слыша гэты крык.
Бо я адзін у гэтым цёмным поле.
Дый увогуле заўстаўся я адзін.
#Вальдэмар_Громаў
«Боль»
Больна, чаму так больна?
Як гэты крык мне затрымаць?
Мне больна так, як не было ніколі.
Больна так, што ад крыві ў горле, я нават не магу ўздыхаць.
Я не магу трымацца,
Ўжо даўно ніякіх сіл няма.
І ў галаве толькі адна ёсьць думка:
Думка аб тым, што гэта ўсё мая віна.
І я крычу, як не крычаў ніколі,
Але ніхто ня слыша гэты крык.
Бо я адзін у гэтым цёмным поле.
Дый увогуле заўстаўся я адзін.
#верш
#Максім_Крывіч
Калі знікне са свету дзень,
мае вочы заплюшчыць цень.
Я прашу цябе:
Ты пачуй мяне!
Ты пакліч мяне!...
Адшукаю цябе
сярод цемры, людской хлусні —
наш свет тоне у мітусні,
мы з табою — над ім.
Мы сустрэліся над ракой —
я да зор дасягаў рукой.
Ты казала: "Ён будзе мой!"
Я казаў: "Пачакай, пастой..."
Помніш, разам жадалі мы
стварыць новы, шчаслівы свет
сярод зорных шляхоў камет
на маленькай Зямлі?
Помніш, як я маўчаў тады
ля крыштальнай начной вады;
як маўчала са мной і ты
пад мільёнам начных свеціл?
Разышліся з табой даўно,
хоць, павер, мне не ўсё адно!
Не прыняць, што была ты сном,
Хоць найлепшым з усіх...
....Калі знікне са свету ноч,
мае вочы расплюшчыць дождж...
• • • • •
Kali źniknie sa śvietu dzień,
maje vočy zapluščyć cień.
Ja prašu ciabie:
Ty pačuj mianie!
Ty paklič mianie!...
Adšukaju ciabie
siarod ciemry, ludskoj chłuśni —
naš śviet tonie u mituśni,
my z taboju — nad im.
My sustrelisia nad rakoj —
ja da zor dasiahaŭ rukoj.
Ty kazała: ”Jon budzie moj!”
Ja kazaŭ: ”Pačakaj, pastoj...”
Pomniš, razam žadali my
stvaryć novy, ščaślivy śviet
siarod zornych šlachoŭ kamiet
na maleńkaj Ziamli?
Pomniš, jak ja maŭčaŭ tady
la kryštalnaj načnoj vady;
jak maŭčała sa mnoj i ty
pad miljonam načnych śviecił?
Razyšlisia z taboj daŭno,
choć, pavier, mnie nie ŭsio adno!
Nie pryniać, što była ty snom,
Choć najlepšym z usich...
....Kali źniknie sa śvietu noč,
maje vočy raspluščyć doždž...
• • •
Telegram
• • •
#Максім_Крывіч
Калі знікне са свету дзень,
мае вочы заплюшчыць цень.
Я прашу цябе:
Ты пачуй мяне!
Ты пакліч мяне!...
Адшукаю цябе
сярод цемры, людской хлусні —
наш свет тоне у мітусні,
мы з табою — над ім.
Мы сустрэліся над ракой —
я да зор дасягаў рукой.
Ты казала: "Ён будзе мой!"
Я казаў: "Пачакай, пастой..."
Помніш, разам жадалі мы
стварыць новы, шчаслівы свет
сярод зорных шляхоў камет
на маленькай Зямлі?
Помніш, як я маўчаў тады
ля крыштальнай начной вады;
як маўчала са мной і ты
пад мільёнам начных свеціл?
Разышліся з табой даўно,
хоць, павер, мне не ўсё адно!
Не прыняць, што была ты сном,
Хоць найлепшым з усіх...
....Калі знікне са свету ноч,
мае вочы расплюшчыць дождж...
• • • • •
Kali źniknie sa śvietu dzień,
maje vočy zapluščyć cień.
Ja prašu ciabie:
Ty pačuj mianie!
Ty paklič mianie!...
Adšukaju ciabie
siarod ciemry, ludskoj chłuśni —
naš śviet tonie u mituśni,
my z taboju — nad im.
My sustrelisia nad rakoj —
ja da zor dasiahaŭ rukoj.
Ty kazała: ”Jon budzie moj!”
Ja kazaŭ: ”Pačakaj, pastoj...”
Pomniš, razam žadali my
stvaryć novy, ščaślivy śviet
siarod zornych šlachoŭ kamiet
na maleńkaj Ziamli?
Pomniš, jak ja maŭčaŭ tady
la kryštalnaj načnoj vady;
jak maŭčała sa mnoj i ty
pad miljonam načnych śviecił?
Razyšlisia z taboj daŭno,
choć, pavier, mnie nie ŭsio adno!
Nie pryniać, što była ty snom,
Choć najlepšym z usich...
....Kali źniknie sa śvietu noč,
maje vočy raspluščyć doždž...
• • •
Telegram
• • •
#Бурбалка
#верш
#госць
Пятага лютага
⚠️ верш можа быць траўматычны
Пятага лютага — твой дзень.
Пятага лютага — твой цень.
Пятага лютага — цябе ня стала.
Пятага лютага — цябе нястала.
Серада. Будзень. Сышоў студзень.
Чорная раніца. Такіх яшчэ будзе.
Плачуць настаўніцы, сяброўкі, іншыя.
Усе іншыя. Ці быў іншы я?..
Мы ведалі адно аднога, сядзелі разам,
Былі ў кінатэатры, ты ў гасьцях аднаго разу,
Жылі мы побач, мне з акна відаць твой дом.
Усё яшчэ відаць. Усё яшчэ акно.
Тут не было рамантыкі ці чагось гэткага,
Было толькі сяброўства паміж падлеткамі.
Класам да цябе хадзілі, калі ты зламала сьпіну,
У цябе яшчэ была марская сьвінка скіні.
Ты пырскала вадой, было непрыемна.
Цябе дражнілі ў класе. І я. Дарэмна.
Чаму я зь імі быў. Чаму тады ня зьнік.
Дзе быў тады мой розум. Калі пайшоў адлік?
Я дрэнна памятаю, што тады было. Мы
Ня гутарылі больш з тады. Ты
Абрала паралельны "Б", а я
Застаўся ў сваім "А".
Пятага лютага. Хтосьці ўсім кажа навіну.
Я не разумею, ня веру, прымаю. Дзіўна.
Думалі, спазьняецца. А ты сьпяшалася.
Хтось кагосьці абдымае. Сьвятлее раніца.
Усім было блага. Кагось адпусьцілі з урокаў.
У мяне страх са сьмехам. Я абразіў сяброўку.
Гэты дзень не забыць. Гэты дзень — гэта ты.
Гэты дзень не адпусьціць ніяк праз гады.
Гэта быў вечар. Усе мы ў царкве.
Ва ўсіх у нас кветкі. Звычайна па дзьве.
Стаім вакол труны. Вочы — на твар,
Хтосьці заплача. Нервы бы з карт.
Гадзіну ці болей. Стаіць, хто можа.
Бацькі стаяць долей. Пакінулі ложа.
І ноч. І ранак. І быццам наноў.
Зь месца пустога ня зрушыць вачоў.
Празь месяцы чуў, ты рэзала рукі.
Жыцьцё апынулася горкай прынукай.
Радок у журнале зь імем адсутнага.
Імем тваім. Імем пятага лютага.
#верш
#госць
Пятага лютага
⚠️ верш можа быць траўматычны
Пятага лютага — твой цень.
Пятага лютага — цябе ня стала.
Пятага лютага — цябе нястала.
Серада. Будзень. Сышоў студзень.
Чорная раніца. Такіх яшчэ будзе.
Плачуць настаўніцы, сяброўкі, іншыя.
Усе іншыя. Ці быў іншы я?..
Мы ведалі адно аднога, сядзелі разам,
Былі ў кінатэатры, ты ў гасьцях аднаго разу,
Жылі мы побач, мне з акна відаць твой дом.
Усё яшчэ відаць. Усё яшчэ акно.
Тут не было рамантыкі ці чагось гэткага,
Было толькі сяброўства паміж падлеткамі.
Класам да цябе хадзілі, калі ты зламала сьпіну,
У цябе яшчэ была марская сьвінка скіні.
Ты пырскала вадой, было непрыемна.
Цябе дражнілі ў класе. І я. Дарэмна.
Чаму я зь імі быў. Чаму тады ня зьнік.
Дзе быў тады мой розум. Калі пайшоў адлік?
Я дрэнна памятаю, што тады было. Мы
Ня гутарылі больш з тады. Ты
Абрала паралельны "Б", а я
Застаўся ў сваім "А".
Пятага лютага. Хтосьці ўсім кажа навіну.
Я не разумею, ня веру, прымаю. Дзіўна.
Думалі, спазьняецца. А ты сьпяшалася.
Хтось кагосьці абдымае. Сьвятлее раніца.
Усім было блага. Кагось адпусьцілі з урокаў.
У мяне страх са сьмехам. Я абразіў сяброўку.
Гэты дзень не забыць. Гэты дзень — гэта ты.
Гэты дзень не адпусьціць ніяк праз гады.
Гэта быў вечар. Усе мы ў царкве.
Ва ўсіх у нас кветкі. Звычайна па дзьве.
Стаім вакол труны. Вочы — на твар,
Хтосьці заплача. Нервы бы з карт.
Гадзіну ці болей. Стаіць, хто можа.
Бацькі стаяць долей. Пакінулі ложа.
І ноч. І ранак. І быццам наноў.
Зь месца пустога ня зрушыць вачоў.
Празь месяцы чуў, ты рэзала рукі.
Жыцьцё апынулася горкай прынукай.
Радок у журнале зь імем адсутнага.
Імем тваім. Імем пятага лютага.
#пава_рамонак
#музыка
#госць
Вітанкі! На сувязі пава рамонак! Праз праблемы з дыстрыб'юцыяй альбому, я пераношу альбом на невядомы тэрмін, але прэзэнтую вам вокладку і поўны трэк-ліст альбому! Вокладка сімвалізуе пошук спакою і выглядае як хрэст, што сімвалізуе пакуты, якія я прайшоў падчас працы і перад ёй. Які трэк чакаеце🥲👀
#музыка
#госць
Вітанкі! На сувязі пава рамонак! Праз праблемы з дыстрыб'юцыяй альбому, я пераношу альбом на невядомы тэрмін, але прэзэнтую вам вокладку і поўны трэк-ліст альбому! Вокладка сімвалізуе пошук спакою і выглядае як хрэст, што сімвалізуе пакуты, якія я прайшоў падчас працы і перад ёй. Які трэк чакаеце🥲👀
#Яварынка #навіны
Вітанкі, родныя беларусікі! Хто сумаваў за мною?)
Я даўно не зьяўлялася ў публічнай прасторы, але заўтра я правяду гутарку вось тут @supermovachat
21 лютага ў суполцы Супер мова пройдзе сьвяточная гутарка ў гонар Дня роднай мовы.
Паразмаўляем пра тое, што мы можам зрабіць, каб беларускае мовы навокал стала больш, як стварыць беларускае асяродзьдзе, калі ніхто не размаўляе па-беларуску, і пра сьвята роднай мовы.
Час 19:00 па Менску.
Каб удзельнічаць у размове, патрэбна далучыцца да суполкі @supermovachat і зайсьці ў галасавы чат.
Запрашаю ўсіх і буду радая пачуць кожнага!💚💜
Вітанкі, родныя беларусікі! Хто сумаваў за мною?)
Я даўно не зьяўлялася ў публічнай прасторы, але заўтра я правяду гутарку вось тут @supermovachat
21 лютага ў суполцы Супер мова пройдзе сьвяточная гутарка ў гонар Дня роднай мовы.
Паразмаўляем пра тое, што мы можам зрабіць, каб беларускае мовы навокал стала больш, як стварыць беларускае асяродзьдзе, калі ніхто не размаўляе па-беларуску, і пра сьвята роднай мовы.
Час 19:00 па Менску.
Каб удзельнічаць у размове, патрэбна далучыцца да суполкі @supermovachat і зайсьці ў галасавы чат.
Запрашаю ўсіх і буду радая пачуць кожнага!💚💜
#дзяўчына_якая_марыць
#кася_кастрычніцкая
#навіны
Праходзіць час, мы ўсе зьмяняемся. І да мяне гэта адносіцца таксама. Я нарэшце больш-менш сьвядома выбрала сабе новы творчы псеўданім - Кася Кастрычніцкая, таму цяпер я буду публікавацца тут, і ня толькі, пад ім.
#кася_кастрычніцкая
#навіны
Праходзіць час, мы ўсе зьмяняемся. І да мяне гэта адносіцца таксама. Я нарэшце больш-менш сьвядома выбрала сабе новы творчы псеўданім - Кася Кастрычніцкая, таму цяпер я буду публікавацца тут, і ня толькі, пад ім.
#Лаўрэнсій_Урса
#малюнак
#госць
Мыш, якая жыве ў бабулінай шуфлядцы з швейнымі прыладамі. Суйце туды рукі асцярожна.
#малюнак
#госць
Мыш, якая жыве ў бабулінай шуфлядцы з швейнымі прыладамі. Суйце туды рукі асцярожна.
#верш
#Nichto_Absalutna
Віншую з Днём роднай мовы, спадарства! Гэты верш - спроба пераасэнсаваць крыху састарэлую канцэпцыю "матчынай мовы", бо так ужо выйшла, што абсалютная большасьць людзей мусяць вучыць яе, быццам замежную...
Постматчына мова
Як гэта - гаварыць на мове,
На якой не пяяла маці,
Не вучылі у дзіцячым садку,
Не чыталі гісторыю ў школе?
Як гэта - гаварыць на мове,
На якой не здавацьмеш экзамэн,
Не адкажуць у сяброўскім гуртку
Не пачуеш "зважай" у войску?
Як гэта - гаварыць на мове,
На якой не гамоняць на вуліцы,
Не выкладаюць ва ўнівэры,
Не паставіць дыягназ доктар?
Як гэта - гаварыць на мове,
Зь якою стагодзьдзямі б’юцца,
Хаваюць у зашкельлі музэяў,
Якую ўсе лічаць мёртвай?
Дужа проста,
Калі маем мэту
І вучымся лезьці на сьцены,
Ад болю, але перш па вецер:
Вецер унутраных зьменаў.
І самі зварушацца вусны,
Спачатку нягучна й глуха,
І ўспомняць праз пакаленьні
Забытыя родныя гукі.
Нінавошта,
Бо хочуць, бо могуць.
Бо належаць нам - беларусам.
#Nichto_Absalutna
Віншую з Днём роднай мовы, спадарства! Гэты верш - спроба пераасэнсаваць крыху састарэлую канцэпцыю "матчынай мовы", бо так ужо выйшла, што абсалютная большасьць людзей мусяць вучыць яе, быццам замежную...
Постматчына мова
Як гэта - гаварыць на мове,
На якой не пяяла маці,
Не вучылі у дзіцячым садку,
Не чыталі гісторыю ў школе?
Як гэта - гаварыць на мове,
На якой не здавацьмеш экзамэн,
Не адкажуць у сяброўскім гуртку
Не пачуеш "зважай" у войску?
Як гэта - гаварыць на мове,
На якой не гамоняць на вуліцы,
Не выкладаюць ва ўнівэры,
Не паставіць дыягназ доктар?
Як гэта - гаварыць на мове,
Зь якою стагодзьдзямі б’юцца,
Хаваюць у зашкельлі музэяў,
Якую ўсе лічаць мёртвай?
Дужа проста,
Калі маем мэту
І вучымся лезьці на сьцены,
Ад болю, але перш па вецер:
Вецер унутраных зьменаў.
І самі зварушацца вусны,
Спачатку нягучна й глуха,
І ўспомняць праз пакаленьні
Забытыя родныя гукі.
Нінавошта,
Бо хочуць, бо могуць.
Бо належаць нам - беларусам.