#верш
#Nichto_Absalutna

Не забывайся, хто тут апошні

Прыйшоўшы на запіс, зайшоўшы з чаргі,
Заглыбісься ў ёлкую немарасьць пожні
І калі раптам знутры ўчуеш крык,
Не забывайся, хто тут апошні.

Сьцены сьмярдзяць прабіўным антысэптыкам,
Маска дадасьць водар буцьвежы.
Дзеці равуць, людзі на нэрвах,
"На трасцу прыпёрся ў верхняй адзежы?"

Па лесьвіцы ўніз, не чапаеш парэнчаў:
Што не зьнішчае, стварае асілкаў.
"Мы не адкажам за вашыя рэчы".
Пахмурны твар, нумарок і бахілы.

У сьвеце, дзе ня ловіць Інтэрнэт
Цыркуляцыя душы па калідорах.
Сынгулярнасьцю здаецца кабінэт,
Завязанаю ў зашмарзе часовай.

"У вас дачка? Другую вышку?
Мне да таго расьці й расьці..."
А сам усё думаеш: дай перадышку,
Ня Госпад хоць, але прабач ды адпусьці.

"Трымай даведку. Хадзі ў сто пяты"
Век доўжыцца разрэджваньне крыві.
"Хто тут апошні? Я па пячатку"
Не забывайся, зноў апошні ты.

#верш
#госць
#Savavožyk

Твае шэрыя дні ў святле зорных начэй,
у святле былой славы са слядамі каптураў.
Усё адно з тых вітрын ня зводзіш вачэй,
з піянерскім дзяцінствам у белым мармуры.

Кожны дзень ты стаіш на туманнай мяжы,
там дзе восень вясну штогод перамагае.
Убралася зямля у карункі іржы.
Сталі ціхімі гукі ад краю да краю.

Бачыш плямы на месцах знятых карцін?
Ад бадзяння квітнее шэрань на скуры.
Знікнем разам сярод музейных вітрын,
непрыстойныя надпісы на белым мармуры.

26\09\22

#агучка #кніга #проза
#госць
#Arciom

Дзень добры, хачу апублікаваць сваю чытку апавядання Лаўкрафта

https://youtu.be/3hSMzUbs8cY

#верш
#госць
#Savavožyk

Я твае песьні чуў праз сон,
праз звон
аскепкаў злых багоў.
Мяне зацягвае глыбокі плёс.
Ужо хвалі змоўклі, згінуў спеў.
І па вачах я зразумеў:
ў тваёй душы бярэцца на мароз.
Як жа салодка жылі мы
за дзесяць метраў ад вайны.
Дзіўлюся з вынікаў апошніх перамог.
Хрумсцяць аскепкі злых багоў.
Паказвацца з-пад берагоў
няхутка здолее закатаваны цмок.

#МайВерасЦалаваў #верш

Мой сябар гаварыў пра вечнасьць і Сафокла,
а мне здавалася вячней у сто разоў
сухі, як костка, голад, танная піўнуха
і томік з Антыгонай выліты на стол.

Убоганькі сымпозый, куфлі як калёны,
сусед наш — зь ценем Дарыя, відаць — сьцябе
наўрад ці грэцкі лякатыў, ягоным домам
было выразна тут з усімі “ойк” і “дэ”.

Бяз курткі выйшаў пакурыць, амаль спартанец,
а мы ня крокам руш пляліся ў ар'ергард.
Казаў па-барбарску, але страляў ён добра:
два кэмэлы, здаецца, нават не кампакт.

З усёй ягонай арсы філёзофіай
расшыфрвалі колькі слоў: “За што мы п’ём?”
Мы без ваганняў адказалі: “За Сафокла”.
“Ну, хуй зь ім. За Сафокла!” – фінальная зь ягоных гном.

тг: https://t.me/mien_harbata

#верш #пераклад
#МайВерасЦалаваў

Дзьве кроплі
(Dwie krople)

Палалі лясы —
а яны
на шыях спляталі рукі
як букеты ружаў

людзі беглі ў сховішчы —
ён казаў, што ў жончыных валасах
можна схавацца

ахаваныя адным пледам
шапталі бессаромныя словы
літанію закаханых

Калі было вельмі дрэнна
занурваліся ў вочы насупраць
і моцна заплюшчвалі іх

так моцна што не адчулі агню
які даходзіў да веек

да канца былі мужныя
да канца былі верныя
да канца былі падобныя
як дзьве кроплі
застылыя на краі твару

Зьбігнеў Гэрбэрт/Zbigniew Hebert
пераклад з польскай

тг: https://t.me/mien_harbata

#верш
#Хросная

Замест зімы, завеі - зоры. З здзіўленнем заўважу зоркапад. Зіхціць загадкавая зграя. Закіну залатую зорачку за злую завіруху, зірні - здань засыпае зерне, зубы згінае, зірні, здзічэлы зацяты звярок!
Задаць задачу занадта - зялёныя здані знімаюць з замка знаходкі, зірні, закляцце звініць званамі! Замовы замінаюць зроку. Зараз зоркі згараць.
Знікне заінелы замак. Змест загадкава загінуў, закрыты забраламі замкавых зігзагаў.
Замест зімы, завеі - зоры...

#верш
#госць
#Кастусь_Ганчарук

Скарга

Заняпадшая культура
Спяшаецца да родных ніў,
Ідзе паэт дамоў панура,
Шыбкі конь яго спыніў.

І гаварыць па-чалавечы:
"Чаго пануры ты ідзеш?"
Паэт здзівіўся насампершы,
А потым кажа: "Ну і рэч!"

"Няма ўжо творчага спакою,
Спужаў мяне капытаў дроб,
Нясу я вестку за вайною
Каб не спяшаўся кожны ў гроб".

Паслухаў конь душу паэта,
Штурхнуўся нечакана ў бок,
Каля яго прайшла карэта,
Паэт і конь пайшлі ў крок.

"Не разумею я ўсёй мовы,
Змяшаўся поўны ком ідэй,
Яшчэ з часоў сярэдняй школы
Клікаў да розуму людзей".

"Але не чуў я аніколі
Падобнай думкі да мяне,
На ўсім радзімым наваколлі,
На ўсёй знаёмай мне зямле".

#верш
#Хросная

На дрэве
даўным-даўно
нехта выразаў сардэчка.
Ідуць гады...
а дрэва
працягвае жыць
з гэтай ранай.

#верш
#Nichto_Absalutna

Я не паэта

Я не паэта. Я трансфарматар.
Пераўтвараю думкі ды зьвесткі
Як пісаў клясык: я перакладаю.
Як пісаў мэдык: час сьмерці 2:20.

Я не паэта, не агітатар.
Не заклікаю на бунт проці сьвету.
Як чортаў астматык, я тлену шукаю
Між процьмы паветра бяру інгалятар.

Я не паэта. Нічога ня маю.
Распасьціраю душу ды цела,
У аб’ёме той клеткі, што рэчнасьць утварае.
Імгненьні да цемры па кроплях убіраю.

#ADM

Вітаем, паважаныя Творцы і Гледачы!
Намі быў створаны канал аб'яднання на беларускім серверы Mastodon — пляцоўцы-аналагу Twitter. Там ужо выкладзены першыя допісы!

Чакаем вас на новым месцы! ❤

Мы ў Mastodon: https://vkl.world/@masvet_by
• • • • •

#верш
#Хросная


Я б хацела біць посуд, кружыцца
у танцы
Ды на жаль не дано мне ні гэтага, ні
таго
Пастаральны малюнак на белым цнатлівым
фаянсе
І ў цемры бачыш адно -
яго.
Таму - грэшная. Грашу я нявер'ем і
скрухай
Вырастаюць аднойчы калоссі, дзеці і
абразы
Вырастаюць. І што хочаш рабі: спявай ці
слухай
Ці сплятай сонца ніткі ў
маразы.
Паміж верай й нявер'ем - адзін
падзел
Мой падзел - гаварыць ці вырваць
язык
І мяжа толькі ў тым, у чым узяць
удзел
І мяжа толькі ў тым, ці застанецца нейкі
зык.
Хімера ж мая - ад розуму і ад
сэрца
Ад цела майго, што кідае сябе ў
агонь
Ад цела, што ігнаруе ўсялякія
герцы
Возьме лёд, каб саграваць
далонь.
Хімера паціху збярэ мой апошні
спакой
Рэальнасць маю зноў распаліць
на атамы
Сарве мой уздых недрыготкай
рукой
Залічыць цяжар у грудзях
неабходнымі стратамі
У жывот пакладзе кавалак
руды
На вуха прашэпча: "народзіш
астрог.
Толькі той не баіцца турмы і
вады,
Хто адкінуць сябе
змог!"
Зацягне на шыі маёй
пятлю
І сэрца гарачае вып'е адразу
да дна
"А цела тваё сыдзе ў
зямлю.
А сэрца тваё саладзей
віна"

#МайВерасЦалаваў #верш

я адгрызаю кавалак тваёй шыі
кожны раз калі ты скокаеш у мае абдымкі
гэта твая ахвяра
твая камунія
мы цяпер communes

у цябе не засталося зьвязак

зрэшты ты была мне вінная
за калісьці пазычанае рабро

я абвіў іх вакол пустых костак
і цяпер яны напаўняюцца тваім крыкам

ты ж мяне ведаеш
я чалавек лагодны
адамавы ком у горле
не прапускае ляманту
не прапускае адмоваў

толькі твой крык

яго мне стане
цябе мне стане
стань маімі косткамі

тг: https://t.me/mien_harbata

#проза #скатазаўра

не паверыце, я яшчэ жывая.

Абдыманкі?

крок за крокам. па вуліцы. хвілінка на падумаць. спыніцца каля знаёмай кавярні. унутры ціхая і спакойная музыка. зусім супрацьлеглая майму стану зараз. вочы засцілае незразумелым туманам. вось-вось і заплачу. зайсці. купіць какаву.

цеплыня ад кубачка прыемна грэе рукі, замерзлыя ад зімовага холаду. але сэрца нішто не грэе. яно разрываецца на малюсенькія шматочкі, але працягвае працаваць. нішто не можа суняць боль. ён адгукаецца нейкім грукатам у галаве. трывожна. горка. прыкра. не разумею. цяжка дыхаць. цяжка размаўляць. саджуся. маўчу. п'ю какаву. я адна ў незнаёмым горадзе. як мяне сюды прынесла? што меня сюды прынесла?

боль. боль, які нельга стрымаць. слёзы, якія таксама я не магу больш трымаць унутры сябе. і ўсё роўна мне, што вакол мяне людзі. ім таксама ўсё роўна на мяне.

пяшчотны дотык. рука на плячы. дзяўчына. незнаёмая. зялёныя вочы глядзяць на мяне. такія цёмныя, нібыта гушчар самага непраходнага лесу. ніколі такіх не бачыла.

- абдыманкі? - пытаецца яна.

я ківаю і падымаюся з крэсла. яна абхоплівае мяне рукамі і гладзіць па спіне. я адчуваю цеплыню і ўтульнасць.

думаю. хвіліну. другую. яна ўсё яшчэ побач і ўсё яшчэ абдымае мяне, пакуль я рыдаю ёй у плячо.

думаю, як странна ўвогуле такі доўгі час абдымацца з незнаёмкай. я раблю крок назад і ціхенька адказваю:

- д-дзякуй...

- такія прыгожыя дзяўчыны не павінны так горка плакаць, - кажа мне яна, - ніводная не заслугоўвае таго болю, што ім прыходзіцца адчуваць.

я маўчу, не ведаючы, што казаць. што я ёй адкажу?

- сонейка... - яна глядзіць на мяне, - ведай, што, як бы дрэнна зараз не было, хутка стане лепей. нашая псіхіка мае здольнасць прыспасобіцца да ўмоў жыцця. калі нават сама праблема не сыдзе, табе хутка стане прасцей яе ўспрымаць. усё будзе добра, павер мне.

- веру... - ціхенька адказваю я. - трэба толькі перачакаць.

яна абдымае мяне на развітанне, я сціпла ўсміхаюся.

а потым зноў. крок за крокам. па вуліцы. халодны вячэрні трамвай. за вакном незнаёмы горад. вакол незнаёмыя людзі. і нікому няма ніякай справы да іншых. рух. бясконцы.

усё яшчэ балюча, але крыху меней. абдыманкі. з незнаёмым чалавекам. хоць камусьці не ўсё роўна на стан іншых. мала такіх людзей. вельмі мала.

вакзал. чарга. здаю квіток дадому. не буду вяртацца. не хочу. мабыць гэта крок да новага жыцця. мабыць тут я стану шчаслівай.

я працягну ланцужок добрых спраў, пабачыўшы іншую дзяўчыну ў слязах па дарозе з вакзала.

- абдыманкі? - спытаю я, думаючы пра тое, што дабро заўсёды павінна вяртацца людзям дабром.

і яна згадзіцца.

пачнецца бясконцае кола, але мабыць яно даўно пачалося. мабыць такая самая сітуацыя здаралася і з той самай дзяўчынай, якая змагла падтрымаць мяне.

мабыць гэтыя абдыманкі ў метро дапамогуць гэтай дзяўчыне. мабыць я стану лепей, калі буду дапамагаць іншым.

а кола дабрыні павінна рушыць далей, змяняючы сусвет, людзей і робячы іх менш абыякавымі да іншых

падтрымаць на ао3:
https://archiveofourown.org/works/43412538

#верш #скатазаўра
разумейце гэта, як хочаце

***
у пошуках новага лета
нам трэба бегчы далей,
у пошуках новага сэнсу,
нам трэба падняцца раней.

шукаючы новае шчасце,
будуем у пустэчы дом,
забыўшыся на нянасці,
разам далей ідзём.

ламаем галовы, марым,
спаткнемся мы незнарок,
бывае. ўсё адно - устанем
і зробім наперад крок.

p.s. я або не пішу нічога шмат часу, або два дні запар. я. такая я. нічога незвычайнага, я хутка зноў знікну

асабісты канал: @skatazaura

#верш
#Алесь_Гулевіч

Праз ільды і снегу груду
Хуткі поезд рвецца ў бой,
Каб мне даць хвілінку цуду,
Каб паспець да ночы мрой.

Каб са свету тысяч вокнаў
І нязлічаных кабет,
Хуткіх і рашучых крокаў,
Шчырасць дзе як дыямент.

Трапіць у свет дзе ўласна зору
Не хапае на абшар.
Дзе стары касцёл угору
Высіцца між шэрых хмар.

З бацькам зноў пайсці да рэчцы,
Як ў дзяцінстве, па баброў.
Ну а потым каля печцы
Грэцца не шкадуя дроў.

Хуткі поезд рвецца зноўку
Ў свет мастацтва і віна,
Кіньце ўжо сваю насоўку,
Нас уцягвае дрыгва.

https://t.me/aleshulevic

#верш
#Nichto_Absalutna

Песенька пра кіслотны дождж

Кіслотны дождж церусіць па ганку,
Кіслотны дождж разьядае вочы.
Хадзем са мной на шпацыр па парку.
Усе, хто ахвочы, усе, хто ахвочы.

Кіслотны дождж целы акісьляе,
Кіслотны дождж злупіць ўсе гароты.
Кіслотны дождж - наш найлепшы сябар.
Кіслотны дождж - дзякуй хімзаводу.

Ці чуеш ты прагрэсу поступ?
Вось ён грыміць па вадасьцёках,
Страляе дымнымі кроплямі ў вокны,
Растварае сьмецьце, валацуг і слоту.

Хадзем са мной на шпацыр па парку.
Усе, хто ахвочы, усе, хто ахвочы.

Кіслотны дождж целы акісьляе,
Кіслотны дождж злупіць ўсе гароты.
Кіслотны дождж - наш найлепшы сябар.
Кіслотны дождж - дзякуй хімзаводу.

#верш
#Хросная

Вялікае зло
пачынаецца
са зла маленькага.

Маленькае зло
яно
быццам бы
незаўважнае
расце і шырыцца,
з'ядаючы
сонца ў сэрцы

Вялікае зло
пачынаецца
са зла маленькага.

Усе тыраны гісторыі
пачыналі
з маленькага зла

І за апраўданнем
уласнаруч створанага
маленькага зла
ідзе апраўданне
зла вялікага.
" Яны па-іншаму не разумеюць"
падыходзіць як і да
няўрымслівага
дзіцёнка
так і да
тых,
каго аднойчы
назавуць
унтэрмэншамі
якія
"самі вінаватыя"
...
Вялікае зло
пачынаецца
са зла маленькага.

Не заўважаючы
маленькае
зло
-
народзіш
сівыя лужыны вачэй
у якіх няма нічога
ад
ЧАЛАВЕКА

Вялікае зло
пачынаецца
са зла маленькага.

#верш #скатазаўра

мінулае часам трымае цябе,
ні крока наперад - як не сарвацца?
ні шанца, ні моманта не даецца табе,
я за ўспаміны не павінна трымацца.

як я павінна рушыць далей?
як у той пастцы не затрымацца?
як зрабіць крок, калі думак вулей?
як парваць путы, як адарвацца?

хвіліна на роздум.
няўпэўнены крок.
палонены розум.

пучына. на скрыжаванні дарог.

у думках застацца?
ці трэба змяняцца?

новыя справы чакаюць далей.

ці будзе там лепей?
ці ёсць сэнс застацца?

ці трэба яно мне?
ці варта вяртацца?
легчы на дне?
з сабою спрачацца?

мінулае часам трымае мяне.
я крочу наперад. я не павінна сарвацца.
я не павінна валяцца на дне.
с самою сабою часам трэба спрачацца.

#верш
#госць
#Бурбалка

На баль елкі

Рой — думак
Два — страхаў
Ні — чога
Да — краху
Не — яшчэ
Мо — жна
Мо-
-жна
жыць.

Пачата ўсё ды зьмешана
Нічога не завершана
Паблытана забыта а-
бабіта быту бітумам

Як доўга гэта цягнецца
Калі настане раніца
Падчас начы адчайнае
Спачну я ці счаўраю я

Рой — думак
Два — страхаў
Ні — слова
Ні — лахаў
Толь — кі на-
-Дзе — я
Дзе я
Тут

Я зазвычай маўчу, не кажу лішніх словаў
Востры мой язык заўжды напагатове
Выдаць колкі жарт, раскрываючы сакрэты
Хіба каму патрэбныя драўляныя манеты

Часам падаецца, што ведаю я болей
Чым варта мне было б, каб быць душой на волі
Часам падаецца, што дасягнуты столі
Апушчаныя долу, памятаць каб, хто я

Рой — думак
Два — страхаў
Паў — зе
Чарапаха
Паўз — змрок
Паў — крок
Пакрысе
Цячэ
Цурок

Пад вачыма вузкія колы інтарэсаў
Асабісты дзёньнік — пылу пад завесай
Пошук ідэнтычнасьці, пошук свайго месца
Хованкі з рэальнасьцю, мовы куламеса

Празрыстыя мэты на белым фоне
Нікому не заўважны, схаваны ў антрэсолі
Простае мае быцьцё шмат каму мазоліць вочы
Забыцьцё ці небыцьцё... "За быццё" гучыць сьвяточна

Рой — думак
Два — страхаў
Сей — горкі
Жні — гмахі
Бі — цем-
-Рубі — праўду
Бі — ху ю ўонт
Ту
Бі