Новы свет 🌞

#верш
#Nichto_Absalutna

Бо кожны заход як адлік да сьвітаньня

Роўным сьвятлом гарыць небасхіл,
Да лёгкіх аблокаў аквечаны жарам,
Навокал апошні край лета адцьвіў,
Ён адступае прад лісьця пажарам.

Здаецца мне, давеку можна мроіць,
І прыцемкам цьмяным сівы далягляд
Пачынае яскрыцца мільёнамі зорак,
Але тысячам душ не відаць іх з-за крат.

За мурам адвечнай бязьмежнай тугі
Ніколі ня зьявіцца сьветлы праменьчык,
І ўсе мы здаўна наразаем кругі
У надзеі, што мур той магутны ня вечны.

І думаем: сіла схаваная ў кволасьці,
І толькі рабы спазнаюць свабоду,
І толькі няведаньне мае быць моцай,
Ува ўласных галовах гадуем нязмогу.

Да бясконцасьці гатовыя баяцца
І жадаць, няведама чаго,
І да сутаргаў усе здатныя сьціскацца,
Усё чакаючы няведама каго.

Але выпадак ніколі не надыдзе,
Калі мы ня зробім уласны крок,
І блукацьмем у непрагляднай цемры,
Покі волі цень ўловіць зрок.

Шчасьце сапраўды для кожнага сваё,
І ў кожнага свая пракладзена дарога,
Але толькі бачачы душэўнае сьвятло,
Здолееш знайсьці сябе самога.

Каб разьдзьмуці полымя сьвітаньня,
Трэба шмат унутры сябе зьмяніць,
Перажыць усё, ад жахлівага адчаю
Да нязьмернай ўдзячнасьці за права быць.

І няхай мы ўсе часьцінкі ў руху Броўна,
Што чамусьці называецца жыцьцём,
Трэба дыхаць прагна, вольна й роўна,
Каб ня згас той унутраны агонь.

Каб ня згінуць у смутнай паняверцы,
Каб ня згаснуць у начной імгле,
Каб не растварыцца ў страху сьмерці,
Трэба вернасьць захаваць сабе.

Трэба мкнуцца за парывам сэрца,
Трэба ўсёй душою рвацца на прастор,
Дзе твой дух зь бязьмежнасьцю сальецца,
І ўзьляціць кудысьці да прывідных зор.

Роўным сьвятлом гарыць небасхіл,
Іскаркі сонца ў водблісках граюць,
Усё, што я нават і ў марах ня сьніў
Аднойчы яскрава, бы сонца ўспалае!

172 views09:00